vacature magazine 28-03

werkend Vlaanderen Portret van

“Ik ben niet vies van het woord carrière.” Joke Willems (26) SAP-consultant bij Delaware Consulting

“Pensioen? Dat is voor als ik

boven de 70 ben.” Paul Bertels (53) directeur Vlaamse Ingenieurskamer

Vacature TalentumKOM OP 1 APRIL NAAR DE GROOTSTE NATIONALE REKRUTERINGSBEURS

“Ik heb geluk dat mijn echtgenote niet zo ambitieus is als ik.” Hans Vanavermaete (36) directeur communicatie bij Tibotec

Grote opschudding in showbizzland deze week: maandag kondigde Kathleen, ‘de blonde’, haar vertrek uit K3 aan.Studio 100-manager Hans Bourlon stond de massaal opgekomen pers mee te woord.

7.30 uur. Uit de veren. Op mijn Blackberry neem ik dekranten en enkele websites door, op zoek naar nieuws datrelevant kan zijn voor onze business en dat ik dan door-stuur naar enkele medewerkers. Tot mijn opluchting leesik niets over K3. Binnen het bedrijf waren slechts een aan-tal mensen al op de hoogte van het vertrek van Kathleen,maar het risico op een lek is er toch wel altijd.

8.30 uur. Vertrek naar Studio 100, een halfuurtje rijdenvan bij me thuis. Om 9.30 uur vergader ik met ErikClaeys, die sinds kort onze tekenfilmstudio in Australiëleidt. Hij is nu enkele dagen in het land en dit is dan ookhet uitgelezen moment om onze strategische koers daareens rustig onder vier ogen te bespreken.

10.30 uur. Afspraak voor een babbel met Luc Kiekens,onze personeelsdirecteur. Met hem overloop ik een aantal hangende zaken.

12.00 uur. Vergadering met het sportcomité binnen onsbedrijf. We doen nogal wat aan sport bij Studio 100 –

van zwemmen tot poweryoga – en regelmatig zitten wemet een zestal mensen samen om de activiteitenkalendervast te leggen. Tijdens deze vergadering maak ik overigens ook kennis met een nieuwe sport: wallybal.Achteraf steek ik snel nog iets tussen de kiezen, en krijgnog snel even de stand van zaken rond het persmomentvan K3 dat om 17.00 uur zal starten

13.00 uur. Raad van Bestuur. Om de haverklap wordenwe al onderbroken door telefoons van journalisten, dieintussen onze uitnodiging voor de persconferentie ontvan-gen hebben. Sommigen proberen me echt de pieren uit deneus te halen of doen de wildste speculaties. Ik krijg zelfseen uitnodiging om ’s avonds in Ter Zake te komen zitten.Dat aanbod heb ik wijselijk afgewimpeld (lacht).

17.00 uur. Persconferentie in ons gebouw. Hele meutes journalisten en cameraploegen maken hun opwachting,ook uit Nederland. Er werden zelfs meerdere straal-verbindingen opgezet. Ook voor mij is dat toch even schrikken.

17.30 uur. De meisjes van K3 houden,gezien de emoties, hun mededeling relatief kort, waardoor ikzelf en GertVerhulst achteraf de journalisten noguitvoerig te woord moeten staan. Rond19.00 uur houden we het voor bekeken.

19.00 uur. Zwemavond bij Studio 100.Alweer te laat op de afspraak in hetzwembad van Hemiksem, maar ik hebtoch nog een uurtje baantjes kunnentrekken. Om 21.30 uur vertrek ik einde-lijk naar huis, waar ik nog een tijdlanghet internet onveilig maak op zoek naarhet nieuws over K3 en vooral de reactiesdaarop. Daar was ik uiteraard ergbenieuwd naar.

00.30 uur. Hoog tijd om onder de wolte duiken. tekst Filip Michiels | foto Isabel Pousset D

DE MAANDAG VAN

Hans Bourlon medeoprichter en manager Studio 100

001_GPV1QU_20090328_VMGBI 26-03-2009 20:06 Pagina 1

03VACATURE 28 MAART 2009INHOUD

01 De maandag van Hans Bourlon, manager vanStudio 100 D 04 Muizenissen, De salariswatcher,Werk en recht, On the road D 06 Publieke opinieD 08 Coverstory: Dit is werkend Vlaanderen D 17In de marge D 18 Werkvloer:9 ingrediënten voor een geslaagde zakenlunch D22 Succestapes: Het groene imperium van FransOtten D 25 Bien Cuit: Le Stelle, Schaarbeek D26 Werk en wereld: 2 Belgen in New York over‘hun’ crisis D 30 Vacature.com: EQ = succes op de werkvloer? D 31 Drie op een rij: Vermindertde beslissingsmacht van de lokale hr-manager? D 32 Column D 96 Sluitertijd

08 Coverstory

Dit is werkend VlaanderenEn de Vlaming, hij ploegde voort. Zes generatiesVlamingen vertellen over werk en leven. Van de ambitieuze twintiger, over de energieke veertiger tot denet gepensioneerde zestiger.

18 Werkvloer

De ideale zakenlunch, voorgeproefdWie bepaalt het menu en wie betaalt de rekening? Enmag u een contract ondertekenen op restaurant?Vacature serveert u negen ingrediënten voor eengeslaagde businesslunch, zonder uw zakenpartner eenindigestie te bezorgen.

26 Werk en wereld

Belgen aan de slag in New York“Verliezen Amerikanen vandaag hun job, dan beginnenze morgen aan een nieuw project. Daar kunnen wijBelgen nog iets van leren.” De saga van een Belgischebankier en consultant in the city that never sleeps.

32 Column An Olaerts

H. Pluto, de patroonheilige van de afgedanktenVoortaan is hemelbol Pluto de patroonheilige van allewerklozen. Al wie dezer dagen van de loonlijst wordtgeschrapt, kan bij deze planeet terecht voor troost enbegrip. Ook Pluto werd immers zonder pardon uit het zonnestelsel geknikkerd.

Abonnees van De Tijd, De Morgen, Gazet van Antwerpen en Het Laatste Nieuws ontvangen Vacature automatisch bij hun krant.

08

“Bij energiezuinige lampen die25 euro kosten, is de toege-voegde waarde zoveel groterzodat je de productie in eigenland kan houden.”FRANS OTTEN, NEDERLANDSE ‘GROENE’ TOPONDERNEMER

27

de

beste carrières in dit magazine

Ontdek ook de

8.300jobs op

vacature.com

227

Vacature van de week:

Safety Engineerbij Fluxys

COVERBEELD: ISABEL POUSSET

18


START

D Naam: Tineke Van Esbroeck D Leeftijd: 26 D Beroep: Verpleegster AZ Nicolaas (Sint-Niklaas) D

Burgerlijke staat: Samenwonend D Woonplaats: Sint-Pauwels D Netto maandsalaris: 1.500 euro D

Extralegale voordelen: Hospitalisatieverzekering D Sparen: 250 euro per maand D

Kent u de film Office Space (1999), over

het wel en wee van een kantoorafdeling

in een softwarebedrijf? Cult in de VS,

relatief onbekend in Europa. Voor hoofd-

rolspeler Peter Gibbons is iedere nieuwe

dag de slechtste van zijn leven. Tot de

it-programmeur besluit om met enkele

collega’s wraak te nemen op zijn divisie-

hoofd Bill Lumbergh, een typische

laissez-faire manager.

Dit filmpje, waarin Peter aan tafel zit met

twee consultants die moeten saneren,

excelleert in herkenbaarheid, de ideale

humus voor geslaagde humor. D

“Ik werk nu vier jaar op de afdeling heelkunde in het AZ Nicolaas. Onze dienst bereidt de patiënten voor opeen operatie en verzorgt hen na de operatie. Ik had erdestijds ook stage gelopen en vond het een bijzonderfijne werkomgeving met leuke collega's. Ik was dan ookblij dat ik er na mijn studies meteen aan de slag kon. Ikwerk afwisselend vroege en late shiften. Ik heb een specialisatie in incontinentieverpleging. Dat komt vanpas omdat we ook een afdeling urologie hebben.”

Huwelijksrekening“We trouwen op 4 juli. Onze ouders sponsoren een grootdeel van het feest. Ze zeggen altijd dat een trouwfeestevenveel kost als een nieuwe auto en ik denk dat datongeveer zal kloppen. Mijn trouwkleed heb ik bijvoor-beeld al gekocht, maar daarvan zeg ik de prijs liever niet.De dj hebben we geboekt via de feestzaal, die kost 300 euro. Ik hoop dat hij allerlei genres draait, wat mijbetreft mag het best wat StuBru-achtig zijn. Een huwe-

lijkslijst hebben we niet gelegd: we hebben wel een speciale huwelijksrekening. Huwelijkslijsten zijn nietmeer van deze tijd: het voorbije jaar zijn in onze vriendenkring zeven koppels getrouwd, geen een hadeen huwelijkslijst.”

Loopschoenen van 30 euro“Maandelijks geven we zo'n 300 euro uit aan boodschap-pen. We koken allebei, maar ik volg sinds drie jaar eenkookcursus. Dat kost 80 euro per jaar, plus de ingrediën-ten die je in de lessen nodig hebt. Het eerste jaar leerdenwe de basis, het wordt elk jaar moeilijker, volgend jaareindigen we met het maken van een echt feestmenu.”“Mijn hobby’s kosten niet zoveel geld. Ik probeer af en toe wat te joggen. Onlangs heb ik me een paar loopschoenen van 30 euro aangeschaft. Verder badmin-ton ik regelmatig met een vriendin, maar ook dat kosteigenlijk geen geld.” tekst Bart Cabanier | foto Ilse Prinsen D

“300 euro voor trouwfeest-dj”

DE SALARISWATCHER bijt zich elke week vast in de portemonnee van een m/v

MUIZENISSEN toont unieke filmpjes, blogs, sites, ... over de arbeidsmarkt

DEZE EN ANDERE LINKS VINDT U OP

9 vacature.com/muizenissen


05VACATURE 28 MAART 2009

WERK EN RECHT beantwoordt wekelijks een vraag vanop de werkvloer

DE GLOBETROTTER praat met expats in België

In Argentinië had ik 10 dagenverlof, in België meteen 25”

“Mijn diploma economie haalde ik op mijn24ste; ik was toen al bijna vier jaar bezig bijPricewaterhouseCoopers. In Argentinië werk je en studeer je tegelijkertijd. Na zes jaar in het kantoor in Buenos Aires kwam ik naar België.Oorspronkelijk wou ik hier twee jaar blijven, maar intussen woon en werk ik hier al drie jaar.Ik organiseer de audits van grote bedrijven zoals DHL en ExxonMobil. Ik heb ongeveer dertig klanten.” “Mijn vriendin leerde ik drie maanden voor iknaar België kwam, kennen. Ze is me gevolgd enwerkte het eerste anderhalf jaar ook voor PwC;nu zit ze op de interne auditafdeling van eenAmerikaanse firma.”“De auditprocedures in België zijn dezelfde alsdie in Argentinië. Het enige verschil is dat ik hier in het Engels in plaats van het Spaans moetrapporteren. Wat me opvalt, is dat werknemershier zoveel vakantiedagen krijgen. In Argentiniëkan je de eerste vijf jaren maar tien dagen verlofnemen. In België had ik er meteen 25.”“Met het salaris dat werknemers hier verdie-nen, kunnen ze goed leven. Ze kunnen eenlening afbetalen, zich ontspannen en zelfs sparen. In Argentinië is het veel moeilijker om rond te komen. In die zin leven Belgen veel rustiger dan Argentijnen. Ook de files

Na de maaltijdcheque, nu de ecocheque

Binnenkort mag uw werkgever met ecocheques uitpakken. Dat is een van de nieuwigheden uit hetInterprofessioneel Akkoord 2009-2010. “Het systeem is bijna hetzelfde als voor de maaltijdcheques, alleen moeten zij gebruikt worden voor milieuvriendelijke aankopen”, weet Sabrina Fiorelli, advocaat bij Loyens &Loeff. “Zowel voor de werkgever als voor de werknemeris de ecocheque een netto-uitgave of -ontvangst. Er zijngeen sociale zekerheidsheffingen, bedrijfsvoorheffing ofpersonenbelastingen op verschuldigd.”

De cheque is bedoeld voor alle werknemers die een (deeltijds) arbeidscontract hebben. En zoals bij de maaltijdcheques zullen de ecocheques verstrekt wordennaargelang het aantal gewerkte dagen. De ecocheque(waarschijnlijk in coupures van 10 euro) is ingevoerd alsmogelijke invulling van de onderhandelingsenveloppevoor 2009-2010. Die voorziet in een maximale stijgingvan het nettoloon met 250 euro. Dit jaar kan een werkgever zijn mensen al voor 125 euro ecochequesgeven. Vanaf 2010 wordt dat bedrag opgetrokken tot 250 euro per jaar. “Het Verbond van BelgischeOndernemingen is behoorlijk enthousiast over de formu-le. Maar voorlopig kennen de bedrijven de juridischedetails niet en wachten ze af”, vervolgt Sabrina Fiorelli.

24 maanden geldigNee, met 250 euro koopt u nog geen fiets, maar de eco-cheques zouden 24 maanden geldig zijn. Als u dus che-ques over twee jaar opspaart, geraakt u wel aan eenbruikbaar rijtuig. De sociale partners hebben een lijstjeopgesteld van toegelaten, milieuvriendelijke aankopen:van fietsen en wasbare luiers, over spaarlampen en -dou-chekoppen tot bomen en teelaarde. Dit lijstje ontvangt u samen met uw eerste ecocheques (of voor meer info:www.cnt-nar.be, zie ‘thema’s’). Dat lijstje wordt elketwee jaar gewijzigd. Doe-het-zelfzaken, verkopers vanisolatie en tuinmateriaal zullen de cheque aanvaarden.

De ecocheque wordt als artikel 19 quater bijgeschoven inhet KB van 28 november 1969 dat ook de vrijstellingenvoor sociale bijdragen voor de maaltijdcheques regelt. Op 20 februari 2009 heeft de Nationale Arbeidsraad eencollectief akkoord (nr. 98) gesloten dat de ecochequemogelijk maakt. Op 6 maart werd het KB goedgekeurddoor de ministerraad. Na publicatie in het Staatsbladmoet het vertaald worden in sector- of ondernemings-cao’s. “Zonder een dergelijke cao moet de ecocheque inhet individuele arbeidscontract opgenomen worden”,besluit Sabrina Fiorelli. Sodexo, een van de verdelers vanmaaltijdcheques, is al volop bezig met het uitbouwen vaneen netwerk van handelaars die de cheques aanvaarden.Het kan dus snel gaan. tekst Erik Verreet D

ALLE VRAGEN VINDT U OOK ONLINE

9 vacature.com/recht

D Naam: Maximiliano Santy D Leeftijd: 31 D Afkomstig uit: Buenos Aires, Argentinië

D Woont in: Brussel D Beroep: Manager bij PricewaterhouseCoopers D

vallen hier best mee. Je moet weten,Buenos Aires telt haast net zoveel inwoners als België. Chaos op de weg verzekerd.”“Een vliegtuigticket naar Argentinië is duur; we keren dus maar een keerper jaar terug naar Buenos Aires.Tussendoor skype ik regelmatig metmijn moeder, zo’n twee à drie keer perweek. Of ik hier voor altijd zou kunnen blijven? Misschien. Op eenzonnige dag vind ik Brussel een van demooiste steden van Europa. Ik houvan de stad, het wemelt er van de globetrotters. Het is trouwens deideale uitvalsbasis om het continent te verkennen. Volgende maand hoop ikHongarije te bezoeken.”“Ik denk niet dat Belgen zich echtmoeten ongerust maken over de crisis. Wat nu gebeurt, stelt niet veelvoor als je het vergelijkt met wat wij in2001 meemaakten. De munt devalu-eerde, de inflatie bereikte een nooit geziene piek en werknemers stondenmassaal op straat. De Argentijnse economie stortte helemaal in.” tekst Hermien Vanoost | foto Tiny Bogaerts D


PUBLIEKE OPINIE

“Als mijn vijftienjarige dochter haar huiswerkmaakt, heeft ze een chat lopen met acht ver-schillende vrienden. Ze volgt tegelijkertijd eenprogramma op televisie, neemt een foto methaar ‘handheld’ en ‘bluetooth’ die meteen naarhaar pc. Die foto’s deelt ze met vrienden opFacebook. Veel mensen hebben kritiek op deinhoud, maar ik zie vooral een rijk proces. Datsoort vaardigheden wil ik in mijn bedrijf.” Uhoorde Phillip Vandervoort, opperhoofd vanMicrosoft België, én winnaar van de recenteBeste Werkgever-verkiezing.En wat lazen we afgelopen week in onzemedia? “Vier op tien bedrijven verbieden desocialenetwerksite Facebook.” Terwijl hetjonge grut de standaarden voor ‘multitasken’en ‘netwerken’ naar nooit eerder gezienehoogten tilt, pakken onze bedrijven hen hetplatform bij uitstek af waar ze die competen-ties kunnen etaleren en aanscherpen. En laatnu net ‘multitasken’, ‘netwerken’ en ‘socialevaardigheid’ de hitparade van de rekruterings-criteria domineren.“Tijdverlies”, “een gevaar voor de privacy en deproductiviteit”, schreeuwen de werkgevers inkoor. De Franse internetspecialist EricDelcroix, die cursussen geeft aan werkgeversom hen met sociale netwerken te lerenomgaan, merkt vandaag dezelfde bezwarenrond sociale netwerken als in de tijd dat e-mail furore maakte. Kunt u zich nog eenbedrijf voorstellen zonder e-mail? In plaatsvan het kind met het badwater weg te gooien,stellen bedrijven beter een gedragscode op.Facebook telt in België intussen twee miljoengebruikers. De mogelijkheden zijn legio: vanprospectie, over een evenement promoten, tothet gebruik van Facebook als intranet. OpFacebook lichten groepen jonge Deloitte-werknemers hun vrienden en kennissen inover wat werken bij Deloitte inhoudt. Hr-directeur Eric Van den Branden: “Je moetjongeren rekruteren langs de kanalen die zegebruiken.” Voilà het personeelsbeleid vande 21ste eeuw.Beste bedrijven: in crisistijden houdt u alleskritisch tegen het licht, tot zelfs het aantalkleurenkopies. Zeer terecht, overigens.Waarom niet uw personeelsbeleid tegen dat-zelfde licht houden? De ‘multitaskers’ zullen ueeuwig dankbaar zijn. En met wat geluk ‘sharen’ ze het nog ook met de rest van dewereld op hun Facebook-pagina... D

De Facebook-fobie

STANDPUNT onthult de scherpe blikvan onze journalisten

SCHERPGESTELD laat een opiniemaker op een Vacature-artikel reageren

geen andere job. Neen, ze starten gewoon een eigen bedrijf.En dan nog met de gulle steun van de ex-werkgever.

Unilever betaalde natuurlijk met plezier de haalbaarheids-studie en een deel van het machinepark, zo kreeg het con-cern immers een mooie rol in een uniek ontslagverhaal.Hier is uiteraard geen bezwaar tegen. Anders wordt het alshierdoor sprake is van valse concurrentie tegenover ande-re starters, die bij voorbeeld geen gratis machinepark krij-gen. Los van dit geval moeten we ook situaties vermijdenwaarin een bedrijf mensen laat gaan en die nadien inzetals schijnzelfstandigen.

Een weloverwogen keuze voor een (tweede) loopbaan alsondernemer is iets wat nog veel te weinig werknemers naeen ontslag overwegen. En, deze dertig ondernemendemensen besparen de overheid niet alleen werkloosheids-uitkeringen, als zelfstandigen creëren ze bovendien werkvoor zichzelf. Als het goed gaat, kan het bedrijf misschienextra mensen aanwerven. Daarom steunt en begeleidtUNIZO mensen met ondernemersplannen. Ontslagenwerknemers met ondernemersplannen zijn daarbij eenspecifieke doelgroep. Om ook bij hen ondernemersvaar-digheden te detecteren en mislukkingen te vermijden,ontwikkelde UNIZO, samen met bemiddelingsdienstenen opleidingsinstituten dit jaar het project OndernemenWerkt. Dat begeleidt werklozen met ondernemersplan-nen, van start tot finish. Tot nu toe tekenden al 250 men-sen in, allen mensen die recent hun job verloren. Velenlaten zich niet afschrikken door de crisis, integendeel. Zezien nu eindelijk de kans schoon lang verborgen ideeënuit te voeren.D

Dezer dagen puilen de kranten uit metberichten over ontslagen, afslankingen,herstructureringen en delokalisaties.Vaak kent zo’n massaontslag bij een mul-tinational een voorspelbaar verloop: aan-kondiging van het ontslag en besprekingtussen vakbonden en werkgever over demodaliteiten. Daarbij spelen beide partij-en hun rol: de vakbond probeert zoveelmogelijk uit de brand te slepen, de werk-gever probeert er met zo weinig mogelijkfinanciële en mediaschade vanaf tekomen. De vakbond eist dan, bovenop dewettelijke herscholingsmogelijkheden entewerkstellingstrajecten, extra premies envroeger brugpensioen.

Het verhaal over SupPack van vorigeweek in Vacature is een verademing invergelijking met bovenvernoemd scena-rio. Toen Unilever de preventieve deloka-lisatie van een verpakkingsdivisie naarPolen aankondigde en 476 mensen ont-sloeg, beslisten dertig onder hen hun‘ontslaggeld’ te investeren in een nieuwbedrijfje. Ze gebruikten hun jarenlange expertise ennetwerk om hetzelfde te doen als zededen, alleen in een eigen bedrijf. Het lijktwel een sprookje: ontslagen werknemersverzeilen niet in de werkloosheid, wach-ten niet op hun brugpensioen, zoeken

“Veel te weinig ontslagenwerknemers overwegen een tweede loopbaan alsondernemer.”KAREL VAN EETVELT, GEDELEGEERD BESTUURDER UNIZO


55%23%

15%7%


Nogal on-BelgischReactie op artikel ‘Ontslagen? Start een nieuw bedrijf’ van 21 maart

Of ik er al aan gedacht heb om samen met mijn collega’s een bedrijf op te rich-ten? Absoluut, en al meerdere keren. Meer nog, ik zie best wel wat collega’srond me om samen iets mee te beginnen. Uiteindelijk geeft een eigen succes-volle onderneming meer voldoening dan ergens in een of ander bedrijf als

manager mee te draaien.Misschien is de crisis wel hetideale moment om de stap tewagen. Aan de andere kant: eenbedrijf uit de grond stampen,ervoor gaan, risico’s nemen… hetklinkt zo on-Belgisch. Het ver-wondert me eigenlijk niet dathet voorbeeld uit het artikel uit

POSTBUS bundelt de beste lezersreacties

VORIGE WEEK vroegen we of u zichsamen met uw collega’s engageert voor eengoed doel.

WIL U REAGEREN OP ONZE ARTIKELS? SCHERP UW PEN EN MAIL NAAR

9 [email protected]

Poll oftewel de vraag van de week

WAT IS UW MENING? LAAT HET ONS WETEN OP

9 vacature.com/poll

UNee, nooit

U Ja, maar niet elk jaar

Nederland komt. Een beetje meer lef zou onsgeen kwaad doen. Els, via de website D

Gedemotiveerde verkopersReactie op coververhaal ‘Verkopen in tijdenvan crisis’ van 21 maart

De conclusie dat verkopers schreeuwen omcoaching en opleiding is volledig correct. Zelfkreeg ik op twee jaar tijd slechts twee keer eenopleiding van drie halve dagen. Het resultaat:gebrekkige productkennis en demotivatie ener-zijds, verwijten over slechte verkoopcijfersanderzijds… Wanneer willen werkgevers eensinvesteren in hun personeel?Olivier Thiriar, via de website D

2 Toen Unilever begin 2008 drie Nederlandse vestigingen opdoekte, stonden honderdsociaal kwetsbare werknemers op straat. Maar ze bleven niet bij de pakken zitten,en stampten prompt hun eigen verpakkingsbedrijf uit de grond.

“Wij noemen dit maatschappelijk verantwoordondernemen.” Gaby Van de Waal, kersvers directeurvan SupPack, zegt het zonder een greintje ironie inde stem. Het huurpand waarin het verpakkingsbe-drijf onderdak vond, oogt van buitenaf wat aftandsen versleten, maar binnenin kan je er van de vloereten. “Een geschenkje van een lokale ondernemer,die dit gebouw absoluut tegen een vriendenprijsjeaan ons wilde verhuren. Uit sympathie.” Goed drie jaar terug had Unilever nog zes fabriekenin Nederland. Vandaag blijven er nog drie over.Bekende merken als Knorr, Calvé en Cif rollen sindsvorig jaar in Polen van de band, en 476 mensenmochten op zoek naar een nieuwe baan. Van crisisof slecht draaiende fabrieken was er toen nog hele-maal geen sprake, maar de lagere Poolse lonen beze-gelden het lot van de Nederlandse vestigingen.“Ikzelf werkte voor Knorr, als hoofd van de verpak-kingsafdeling. Ik was er ook voorzitter van deondernemingsraad”, blikt Van de Waal terug.“Natuurlijk hadden wij negatief advies kunnengeven en zo de sluiting van die fabrieken misschiennog enkele maanden of zelfs een jaar kunnen uit-stellen, maar op lange termijn verlies je die strijdsowieso. Daarom besloten we het anders aan tepakken. Op dat moment was er op de arbeidsmarktnog geen vuiltje aan de lucht, en de betrokkenfabrieken waren stuk voor stuk rendabel. De direc-tie zou dus met centen over de brug moeten komen.Uiteindelijk sleepten we voor alle getroffen werkne-mers het dubbele van de wettelijk voorziene ont-slagvergoeding uit de brand. Voor een honderdtal

werknemers zou het een stuk lastiger worden eennieuwe baan te vinden, wegens iets ouder, onvol-doende opgeleid of fysiek niet meer honderd pro-cent. Voor hen, de zogenaamde ‘club van 100’,bedongen we een nog veel beter sociaal plan. Zijzouden tot 1 april van dit jaar uitbetaald worden enbovendien stelde Unilever ook nog een extra potmet centen ter beschikking om hen aan een nieuwebaan te helpen.”

De club van 100In dat sociaal plan kon iedereen zich vinden, tot Vande Waal zelf met een idee op de proppen kwam.Waarom de jarenlang opgedane kennis en expertisein verpakkingstechnieken niet verzilveren door zelfeen bedrijf op te richten? “We mikten daarbij uit-sluitend op de club van 100. De rest van de ontsla-gen werknemers kon zelf wel een nieuwe baan ver-sieren”, klinkt het. “Met dat plan in het achterhoofdzijn we naar de ondernemingsraad gestapt, die ooknog het licht op groen moest zetten voor de sluitingvan de drie fabrieken. We hebben toen een aantalheel concrete eisen op tafel gelegd. Zo moestUnilever zelf een marktstudie financieren naar deleefbaarheid van een nieuw bedrijf, actief in de ver-pakkingsindustrie. De extra pot met geld voor declub van 100 zouden we gebruiken als startkapitaalvoor het nieuwe bedrijf. En last but not least vroe-gen we ook een deel van het machinepark uit deNederlandse fabrieken dat niet naar Polen zou ver-huizen. Heftrucks, pompwagens, stellingen, datsoort zaken, ter waarde van enkele honderdduizen-

WERKVLOER

Ontslagen? Start een nieuw bedrijf

(op kosten van de oude baas)

q

den euro’s. Gratis, welteverstaan. Unilever zag daargeen graten in, en daar zijn we hen tot vandaagdankbaar voor.”

Parallel met het onderzoek dat Unilever financierde,contacteerden Van der Waal en co zelf ook heel watpotentiële klanten. En zie: terwijl het onderzoeksbu-reau tot de conclusie kwam dat er hoegenaamd geenmarkt was voor een nieuw verpakkingsbedrijf, slaag-den de ex-werknemers erin een hele reeks geïnteres-seerde nieuwe klanten te verzamelen. “Het onder-zoeksbureau ging uit van de bestaande marktsituatie,waarin alle bedrijven zelf al hun goederen verpakken.Wij stelden diezelfde bedrijven innovatieve oplossin-

gen én een grote mate van flexibiliteit voor: geen zesblikjes cola in één verpakking, maar een verpakkingmet vier blikjes, of eentje met driemaal twee verschil-lende drankjes. Dat was het gat in de markt. Toen wehet onderzoeksbureau met onze waslijst aan geïnte-resseerde klanten confronteerden, konden ze nietanders dan toegeven dat er effectief potentieel was. BijUnilever keken ze behoorlijk verrast op, maar ze kon-den natuurlijk niet meer terug (lacht).”

CommunistischIn oktober vorig jaar schoot SupPack uit de start-blokken, met een startkapitaal van 1,2 miljoen euro– opgehoest door Unilever - en zonder extra finan-

ciering bij de bank. Ruim dertig ex-collega’s toonden zich uiteindelijkbereid mee in het avontuur te stap-pen, tegen een loon dat dertig pro-cent lager lag dan wat ze bij deNederlandse multinational verdien-den. “Tja, de lonen lagen daarbehoorlijk hoog, en voor ons was hetfinancieel onmogelijk om dergelijkebedragen op te hoesten. Nu, met hetloon dat onze mensen hier vandaagverdienen, ontvangen ze minstensevenveel als wat ze anders aan werk-loosheidsuitkering zouden krijgen.

Hoe 30 ex-werknemers van Unilever Nederland een eigen verpakkingsbedrijf uit de grond stampten

17

SupPack stelt bedrijven innovatieve oplossingen én een grote mate van flexibiliteit voor: geen zes blikjes cola in één verpakking,maar een verpakking met vier blikjes, of eentje met driemaal twee verschillende drankjes. Een gat in de markt, zo blijkt.

Hoe ver wil u gaan voor uw werkgever in tijden van crisis?

“Terwijl het jongegrut de standaar-den voor multi-tasken naar nooitgeziene hoogtentilt, pakkenbedrijven hen hetplatform bij uit-stek af.”

D Ik wil (een deel van) mijn variabel loon inleverenD Ik hoef geen opslag dit jaarD Ik wil een deel van mijn vast loon inleverenD Ik wil niets inleveren

Nico Schoofs,redacteur Vacature

OJa, één keer

per jaar

U Ja, meerdere keren per jaar


COVERSTORY

Wie werkt & wie niet?

1.260.000 Vlaamse vrouwen tussen 15 en 64 jaar (63,0%) is beroepsactief

Hoe ondernemendis Vlaanderen?

Vlaanderen

België

Europa

Wereld

(Bron: GEM-studie/ Vlerick School, januari 2009)

3,0%

2,9%

5,9%

10,5%

Percentage van de beroepsbevolking dat de voorbije drie jaar een eigen onderneming startte

Dit is werkend 2 Het cliché wil dat Vlamingen harde werkers zijn. Of dat ook klopt, onderzoeken we aan de hand van dertien vragen. Is er nog werk aan de winkel?

Hoeveel Vlamingen werken ‘atypisch’?

Nachtarbeid

Avondwerk

Zaterdagwerk

15%

(Bron: Vrind 2008, Vlaamse regionale indicatoren)

9,6%

6,0%2,7%

12,1%15,3%

7,2%7,8%

11,1%6,5%

Zondagwerk

Ploegenarbeid

741.000 Vlaamse vrouwen tussen 15 en 64 jaar(37,0%) is niet beroepsactief

28,8%werkt voltijds

24,1%werkt deeltijds 6,9%

is zelfstandig

11,4%is student

12,6%is huisvrouw

3,6%is arbeidsongeschikt

5,6%is met (brug)pensioen

3,8%andere

3,2%zoekt werk

1.540.000 Vlaamse mannen tussen 15 en 64 jaar (75,2%) is beroepsactief

508.000 Vlaamse mannen tussen 15 en 64 jaar(24,8%) is niet beroepsactief

55,4%werkt voltijds

4,4%werkt deeltijds

12,5%is zelfstandig

10,8%is student

3,4%is arbeidsongeschikt

7,6%is met (brug)pensioen

3,0%andere

2,8%zoekt werk

Alle Vlaamse vrouwen tussen 15 en 64 jaar Alle Vlaamse mannen tussen 15 en 64 jaar

(Bron: FOD Economie Algemene Directie Statistiek EAK (Bewerking Steunpunt WSE))

vrouwen mannen


Hoeveel Vlaamse werknemers veranderen per jaar van werk?

Waar verdient u het meest?

15-24 jaar 15,2%14,4%

5,5%6,7%

1,8%2,0%

25-49 jaar

50-64 jaar

(Bron: Genderjaarboek 2008)

(Bron: Vacature/K.U.Leuven Salarisenquête, november 2008)

Welke sectoren bieden jobzekerheid? 5 sectoren met grootste jobonzekerheid 5 sectoren met grootste jobzekerheid

1. Textiel 1. Federale overheid2. Media 2. Lokale overheid3. Telecom 3. Gewesten en gemeenten4. Farma 4. Gezondheidszorg5. Sociocultureel 5. Nutsbedrijven

Wie pendelt het langst per dag?

1. West-Vlamingen die in Brussel werken 180 minuten2. Limburgers die in Brussel werken 168 minuten3. West-Vlamingen die in Vlaams-Brabant werken 154 minuten4. Antwerpenaren die in West-Vlaanderen werken 152 minuten5. West-Vlamingen die in Antwerpen werken 135 minuten

(Bron: Vacature/ K.U.Leuven Salarisenquête, november 2008)


Vlaanderen

q

In deze provincies verdient u meer dan gemiddeldAntwerpen + 2,9%Vlaams-Brabant + 2,9%Oost-Vlaanderen + 0,9%

HET GEMIDDELDE = 2.850 euro bruto per maand- 1,5% Limburg

- 1,9% West-Vlaanderen

In deze provincies verdient u minder dan gemiddeld Hoeveel jobs komen er jaarlijks bij?

Elk jaar verdwijnen er in Vlaanderen 101.700 jobs en komen er 129.900 jobs bij. Dat betekent een nettoaangroei van 28.100 jobs. (gemiddelde 2003 tot 2007)

(Bron: RSZ, bewerking HIVA)

Zijn Vlamingen klein- of grootverdieners?

10% verdient minder dan 1.688 euro bruto20% verdient minder dan 1.900 euro bruto30% verdient minder dan 2.100 euro bruto40% verdient minder dan 2.290 euro bruto50% verdient minder dan 2.500 euro bruto60% verdient minder dan 2.700 euro bruto70% verdient minder dan 3.000 euro bruto80% verdient minder dan 3.445 euro bruto90% verdient minder dan 4.143 euro bruto


Privé of overheid?(aantal arbeidsplaatsen in Vlaanderen)

Privé Overheid

(Bron: RSZ, maart 2009)

Bedienden

50,1%

Arbeiders

49,9% 13,4%

Ambtenaren

Arbeiders

57,6%

Bedienden

29,0%


vrouwen mannen


COVERSTORY

>6 generaties

Vlamingenaan het werk2 De een staat aan de poort van de arbeidsmarkt, de ander heeft die net

dichtgezwaaid. Zes generaties Vlamingen vertellen over hun carrière, arbeids-vreugde en de onvermijdelijke werk-privébalans.

>q

Hoeveel mensen werkenvoor een groot versusklein bedrijf?

Klein bedrijf (< 50 werknemers)Groot bedrijf (> 50 werknemers)

908.5171.233.861

(Bron: RSZ, maart 2009)

Hoeveel Vlamingen werkenvandaag tijdelijk minder?

Tijdkrediet

Loopbaanonderbreking

Palliatief of ouderschapsverlof

87.215

46.32134.468

(Bron: RSZ, januari 2009)

(Bron: Steunpunt WSE, FOD Economie, cijfers 2007)

Wie is hoog- en laaggeschoold?(berekend voor bevolking tussen 15 en 64 jaar)

Hooggeschoolde Vlamingen(diploma hoger onderwijs korte en lange type plus universiteiten)

Laaggeschoolde Vlamingen(maximum een diploma secundair onderwijs)

63,5%

36,5%

Werkend

81,1%

Niet-werkend

89,0%

11,0%

Niet-beroepsactief

18,9%


11

“Volgend academiejaar loop ik zes maanden stage opde kinderoncologieafdeling van het UZ Gent. Ik studeerklinische psychologie en zal dan voor het eerst proeven van de praktijk. Of ikuiteindelijk echt als psychologe wil werken, weet ik nog niet. Ik wil vooraleen sociaal beroep; een kantoorjob met weinig of geen mensen rondom me,

zegt me niets. Onderzoek zie ik eventueel wel zitten. Voor mijn thesis inter-view ik ouders van kinderen die een punctie moeten ondergaan. Ik zoek uitwelke invloed pijn van een kind heeft op de stressbeleving van de ouders.” “Ik heb al verschillende soorten studentenjobsgedaan. De laatste jaren begeleidde ik kinderen en jongeren op vakantie-kamp. Ik draai ook regelmatig mee in het tankstation van mijn ouders. Ikbedien de klanten of doe wat administratie. Als kind heb ik mijn vader enmoeder heel veel zien werken, ook ’s avonds en in het weekend. Ik denk weldat ik die genen heb geërfd, ik steek graag de handen uit de mouwen. Voormij is dat normaal. Misschien word ik later wel zelfstandige. Maar daarvoorheb ik eerst ervaring nodig, én een diploma psychotherapie. Die bijkomendeopleiding zou ik willen combineren met mijn eerste job.” “Er studeren jaarlijks enkele honderden psychologenaf. De zoektocht naar werk zal niet evident zijn. Als student heb ik dat alvaak mogen horen, maar het schrikt me niet meer af. Op zich verandert decrisis dus niet zo heel veel aan de situatie. Daarbij komt dat psychologen vaakin de sociale sector werken, sowieso iets minder crisisgevoelig.” “Ik wil liever een leuke job dan een riant loon.Natuurlijk wil ik correct beloond worden, maar voldoening vind ik tochbelangrijker. Snel carrière maken hoeft voor mij niet, al droom ik wel van eenjob met verantwoordelijkheid en reële doorgroeimogelijkheden.”

“Als ik over mijn job praat, krijg ik dikwijls tehoren ‘SAP-consultancy, wie wil dat nu doen?’. Tja, ik dus.Ik rij al drie jaar van klant naar klant om het softwarepakket te implementerenen de gebruikers te ondersteunen, en het bevalt me enorm. Vooral de afwisse-ling spreekt me aan. De ene dag zit ik op kantoor, de andere dag in een bedrijfergens te lande. Nu eens werk ik samen met collega’s, dan weer met toekomsti-ge SAP-gebruikers. Vandaag heb ik bijvoorbeeld een hele dag opleiding gegeven.” “Dat ik SAP-consultant zou worden, stond helemaalniet in de sterren geschreven. Op mijn achttiende heb ik langgetwijfeld tussen ingenieursstudies en economie. Uiteindelijk is het economiegeworden, aangevuld met een master in information and operation technology.Ik ben afgestudeerd op een moment dat het heel goed ging op de arbeidsmarkt.Ik mocht op verschillende plaatsen beginnen. Waarom ik voor Delaware hebgekozen? Omdat ik het gevoel had dat de managers tijdens de sollicitatie-gesprekken echt in mij geïnteresseerd waren. Ze gaven aan dat ik snel zelfstan-dig zou mogen werken, ook al was ik een schoolverlater.”

“Ik ben niet vies van het woord carrière. Ik heb er tenslotte de studies voorgedaan. Al wil dat niet zeggen dat er ooit ‘grote baas’ op mijn naamkaartje moetstaan. Zolang het werk interessant is, ben ik tevreden. Voorlopig vind ik over-uren niet zo’n probleem. Natuurlijk moet flexibiliteit van twee kanten komen.Als ik privé iets moet regelen en verlof wil nemen, verwacht ik dat mijn werk-gever net zo flexibel is. Mijn vriend zit in dezelfde branche; ook hij wil een car-rière uitbouwen. Afwachten hoe we dat zullen regelen als er ooit kinderenkomen. Dat ik als vrouw gas terug zou moeten nemen, vind ik allesbehalvevanzelfsprekend.” “In mijn directe omgeving laat de crisis zich nog nietvoelen. Tot nu toe heeft geen van mijn vrienden zijn job verloren. Op hetwerk merken we sinds kort wel dat bedrijven projecten beginnen uit te stellen.Dit heeft nog geen dramatische gevolgen, er staan nog genoeg interessante pro-jecten op de agenda.”

Sophie Vandenbroucke (22), eerste masterjaar klinische psychologie UGent

Joke Willems (26), SAP-consultant bij Delaware Consulting

q

“Ik ben niet vies van het woordcarrière. Ik heb er tenslotte de studies voor gedaan.”

“Misschien word ik later zelfstandige. Maar daarvoor heb ik eerst ervaring nodig.”


“Sinds 2002 werk ik bij Tibotec. Ik onderhoud derelaties met de media, en ik volg op wat er beslistwordt in de Europese Commissie en het Europees par-lement. Mijn grondgebied is EMEA: Europa, het Midden-Oosten enAfrika. En dus moet ik ook regelmatig reizen, hoewel dat tegenwoordig eenpak minder is dan vroeger.”“Ik zou werk eerder nuttig dan belangrijk noemen. Het helpt me om eenbepaald leven te leiden, en een gezin op te bouwen. Het zorgt natuurlijk ookvoor zelfontplooiing en ik steek er ook veel tijd in. Meer en meer wordt naast

de inhoud ook het financiële aspect belangrijk. In het begin van mijn carrièreging ik voor wat ik interessant vond en zag ik achteraf wel wat ze ervoor wil-den betalen. Nu, met een gezin, worden de financiën belangrijker. Maar watik doe, en het plezier dat ik erin vind, is toch doorslaggevend.” “Mocht er zich een mooie kans in het buitenland aandienen, dan zou ik diegraag aannemen. Maar ik zal eerst thuis moeten overleggen. We hebben heter al een aantal keren over gehad. Het antwoord schuift telkens op: van eencategoriek ‘neen’ in het begin tot een ‘misschien’, als bepaalde voorwaardenvervuld zijn.” “Ik heb geluk dat mijn echtgenote Kelly niet zo ambi-tieus is als ik. Thuis heb ik twee prinsessen, Lina (5) en Febe (10maanden). Ik breng Lina ’s morgens naar school en normaal gaat Kelly de kinderen ’s avonds ophalen. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet zou kunnenvertrekken bij Tibotec als zij naar een feestje moet voor het werk. Weliswaarmet mijn telefoon bij de hand. Ik kan bijvoorbeeld naar een carnavalstoet gaankijken en tegelijk een conference call doen (lacht).” “De crisis? Die voel ik vooral doordat ik mindermoet reizen voor mijn werk. Van een herstructurering op mijnwerk of dat van Kelly lig ik niet wakker. Ik geloof dat wie wil werken, welwerk zal vinden.”

“Van opleiding ben ik onderwijzeres, maar de werk-onzekerheid daar woog veel te zwaar. Uiteindelijk hebbenmijn man en ik toen beslist een geitenboerderij op te starten. Zwaar labeuren niet altijd even gemakkelijk om de eindjes aan elkaar te knopen. Na vijfjaar hadden we het wel gezien, en via via ben ik toen bij multinational BPaan de slag gegaan. Daar heb ik flink carrière gemaakt, om er uiteindelijkals kaderlid te eindigen.” “Na de geboorte van mijn derde kind besloot ik uit de ratrace te stappen.Ik had er genoeg van om rijke mensen nog rijker te maken, en een bezoekaan een ontwikkelingsproject in Manilla had mijn ogen geopend. Iedereen verklaarde me gek: ik verdiende bij BP driemaal zoveel als vandaag.”“Eind 2001 werd ik gevraagd voor mijn huidige func-tie: algemeen secretaris bij de ngo Kinderen DerdeWereld. Een eerder administratieve baan - al krijg ik gelukkig ook de kansom projecten op het terrein te bezoeken - maar het resultaat van mijn werk geeft me nu heel veel voldoening. Dankzij mijn inspanningen krijgen heel wat anderen een beter leven.”

“Bij BP/Mc Bride werkte ik jarenlang in een mannenwereld. Af en toe heb ikecht wel stevig op de tanden moeten bijten. Mijn eerste twee kinderen heb ikamper zien opgroeien, en dat wilde ik mijn derde kind niet meer aandoen.Vandaag kan ik mijn dagen veel flexibeler invullen en is mijn levenskwaliteitsterk verbeterd. Ik heb gigantisch veel respect voor vrouwen die voor hun kin-deren thuisblijven, zij krijgen nooit de waardering die ze verdienen. Volledigkappen met werken was voor mezelf nooit een optie: mijn werk zorgt voor eengevoel van eigenwaarde, maar moet het echt allemaal zo productief?” “Als er mij de voorbije jaren één ding is opgevallen,dan is het de toegenomen hardheid in het bedrijfs-leven. Het ellebogenwerk ook, de uiterlijke schijn. Dat soort spelletjes wil ikniet meer meespelen.”

“Nu, met een gezin, zijn de financiën belangrijker.”

Hans Vanavermaete (36), directeur communicatie en public affairs bij farmabedrijf Tibotec

Johanna Van Damme (49), ruilde lucratieve baan bij British Petroleum invoor job bij ngo

“Bij British Petroleum verdiende ikdriemaal zoveel als vandaag.”

COVERSTORY


“Arbeid is voor mij altijd een plezier geweest. Vroegerwerkte ik in de industrie, onder meer bij Deceuninck en bij Philips. In Bruggeleidde ik onder meer de tv-fabriek. Later heb ik daar ook de reorganisatie van1.000 naar 300 mensen moeten organiseren en ook mijn eigen naam uit hetorganigram moeten schrappen. Sinds vijf jaar werk ik als directeur van de

Vlaamse Ingenieurskamer (VIK), de beroepsvereniging waar ik voordien al 25jaar lid van was. We hebben een tiental vaste medewerkers en verder zo’n 300vrijwilligers. Deze job is heel boeiend maar ook erg vermoeiend. Overdag runik de business, en ’s avonds begint dan het vrijwilligerswerk.” “Ben ik een workaholic? Misschien wel. Maar ik ben eropvoorzien: thuis heb ik een mooie stressless-zetel met een tabletje voor mijnlaptop. Geld, daar draait het bij mij niet om. Natuurlijk is dat gemakkelijkgezegd als je voldoende verdient. Eens de kaap van de vijftig voorbij moet jenatuurlijk niet te veel groei meer verwachten op vlak van loon.” “In het weekend gaan we altijd met ons tweeën wan-delen. Voor de rest kiezen wij onze activiteiten uithet ingenieursmagazine van de VIK. Mijn vrouw gaat meest-al mee. Na achttien jaar in de medische dringende hulpverlening is ze gestoptmet werken en nu zorgt ze goed voor mij. De kinderen zijn het huis uit. Toende kinderen nog klein waren, werkte ik meer van negen tot vijf. ’s Avondswas ik toen meestal nog met computers of zelfstudie bezig. Of ik er te wei-nig ben geweest voor de kinderen? Dat denk ik niet.”“Stel dat ik morgen door de crisis mijn werk zouverliezen, dan gaan we daar geen boterham mindervoor eten. Maar als ouder heb je de ambitie om je kinderen een beet-je voort te helpen. Dat zou dan minder goed lukken. Pensioen? Dat is voorals ik boven de zeventig ben. Ik ga ervan uit dat ik nog minstens vijftienjaar voor de boeg heb.”

“Bijna 39 jaar was ik aan de slag bij KBC, altijd inhetzelfde kantoor. Ruim 25 jaar werkte ik er als adviseur sparen enbeleggen. Net voor mijn legerdienst heb ik ook nog enkele maanden als arbei-der gewerkt: ik klauterde op de daken om daar televisieantennes te plaatsen.Spijt heb ik daar nooit van gehad. Het hielp me achteraf beter om alles wat terelativeren. Jonge mensen fladderen vandaag vrolijk van de ene naar de anderewerkgever, en dat stoort me ook niet. Toen ik jong was, kreeg ik thuis veel goederaad: je hebt een goed werk, draag er zorg voor!”“Werk was voor mij veel meer dan geld verdienen. Toenik enkele maanden terug definitief afzwaaide, deed dat gemis me wellicht noghet meest pijn. Collega’s, met wie ik jarenlang lief en leed gedeeld had, maar netzo goed klanten met wie ik een echte vertrouwensband had opgebouwd. Zelfsnu bellen ze me nog voor advies.”

“Spijt dat ik nooit ergens anders beland ben, heb ik niet. Achteraf bekeken ishet wel jammer dat ik soms keuzes moest maken: werk of hobby, beleggings-adviseur of voetbaltrainer? Misschien had ik toen wel eerder voor de carrièremoeten kiezen, maar de stress op het voetbalveld bleek vaak een uitstekenderemedie voor de stress op kantoor.”“Klanten zijn veeleisender geworden. Toen ik bij KBCstartte, kwamen die beleefd vragen of ze bij ons klantmochten worden. Dat ligt vandaag toch net iets anders. (lacht) De com-merciële druk op de medewerkers wordt ook opgevoerd. Tegelijk is de werk-nemer anno 2009 een stukje mondiger, of noem het minder gereserveerd. Hij durft op zijn strepen te staan, en eigenlijk vind ik dat geen slechte evolutie.Wij waren soms toch iets te braaf, denk ik nu. Meer evenwicht tussen werk enprivé: toen ikzelf nog jonge kinderen had, was dat amper een item.”“De keuze om er nu definitief mee te kappen, was nietevident. Mijn werkgever wilde me graag nog enkele jaartjes langer aanboord houden. Toch besef ik nu dat ik de juiste keuze gemaakt heb. Ik zag devoorbije jaren stilaan ook collega’s tussen vijftig en zestig wegvallen. Laat me numaar een aantal jaartjes in goede gezondheid van het leven genieten.”tekst Hermien Vanoost, Marian Kin, Filip Michiels | foto Isabel Pousset D

Paul Bertels (53), directeur Vlaamse Ingenieurskamer (VIK)

Leon De Kegel (60), sinds januari met pensioen na een lange carrière in de banksector

“Pensioen? Dat is voor als ik boven de zeventig ben.”

“Zelfs nu bellen klanten me nog voor advies.”

13


COVERSTORY

>> Op roadtrip van dd

Het nagelnieuwe plakkaat ‘Bedrijven-terrein voor kmo’s’ pronkt er naast eenschouw op rust. Hier, achter de rug vaneen sliert petieterige rijwoningen in deBoomse volkswijk Noeveren, verbroede-ren oud en nieuw: het steenbakkerijmuse-um glimt er naast een snelgroeiende kmo.Rondom het parkeerterrein zijn nog volopgraafwerken aan de gang. De kmo SkyMan huisde tot twee weken geleden nogaan de andere kant van de A12 en deRupel. Hugo Leemans is directeur, KrisGovaert general sales manager bij de pro-ducent van industriële dienstliften enbekabeling. Ze hebben geen reden tot kla-gen. “De voorbije drie jaar is het aantalmedewerkers en de omzet verdriedub-beld, naar respectievelijk veertig werkne-mers en acht miljoen euro.” Het Boomse steenbakkerijmuseum her-innert passanten aan ver vervlogen tijden.Aan de teloorgang van de befaamdesteenbakkerijen, tot aan de TweedeWereldoorlog goed voor duizenden jobs

in de Rupelstreek. Het economische verval tussen 1960 en1990 kortwiekte nadien onder meer ook de scheepswerven,de diamant- en de glasindustrie. Meer dan 10.000 banengingen in rook op. Slaan we er de laatste werkloosheidssta-tistieken van de VDAB op na, dan scoort de regioAntwerpen-Boom (dertig gemeenten, van Essen in hetnoorden tot Rumst en Boom in het zuiden) met 9,08 procent het hoogst in Vlaanderen (een stijging van 1,1 procentpunten ten opzichte van 2008). Hugo Leemans:“In de arbeiderscafeetjes hier hebben ze me altijd verteld datNoeveren vele arme, laaggeschoolde arbeidergezinnen telde.” Het verse bedrijventerrein in Noeveren, een ontwikkelings-project van de provincie Antwerpen, moet mee het tij keren.Leemans: “We zijn de eerste, en voorlopig de enige kmo.Of we last hebben van de weinig florissante omgeving? Wehebben de grootste problemen gehad om goeie elektriciensen lassers te vinden. Ongeschoolden, zoveel als je maar wil.En goeie ingenieurs uit andere regio’s krijg je moeilijk naarhier. Boom heeft niet echt een sexy imago.”“De cijfers zijn inderdaad alarmerend voor Boom. Maar jemag zeker niet alle gemeenten in de Rupelstreek overdezelfde kam scheren. Zo haalt bijvoorbeeld de stadAntwerpen ook het gemiddelde naar beneden, terwijl derand het veel beter doet.” Annelies Van Daele is bij de

VDAB verantwoordelijk voor de Werkwinkel Rupelstreek,waaronder de zes gemeenten Boom, Rumst, Aartselaar,Hemiksem, Niel en Schelle vallen. Ze merkt beterschap inBoom in vergelijking met de gitzwarte jaren negentig. “Erzijn bijvoorbeeld heel wat interimkantoren bijgekomen.” Allijden die zwaar onder de huidige crisis. Schrijnende getui-ge daarvan: een stijging van 28,2 procent bij de Boomsewerklozen jonger dan 25 jaar begin dit jaar ten opzichte vaneen jaar daarvoor. Van Daele: “Die leeftijdsgroep wordttypisch ingezet door interimkantoren, en valt er het snelstvan tussen. Er zijn de afgelopen jaren niet echt grote bedrij-ven bijgekomen. Maar je ziet wél een pak nieuwe bedrijven-terreinen en kleine spelers in distributie en logistiek. Datheeft vooral te maken met de goeie ligging, halfweg tussenBrussel en Antwerpen en vlakbij de A12 en E19.”

Contract in Abu DhabiSky Man, dat zich in 1992 afsplitste van de Amerikaansegroep waartoe het behoorde, zag de eerste jaren vooralzwarte sneeuw. Hugo Leemans is vandaag de enige van devijf stichters die overblijft. “We zijn gestart met het ontwerpen de productie van takels en modulaire hangbruggen, ombijvoorbeeld hoge gebouwen te schilderen of glazen te zet-ten. Je moet die ‘bakjes’ zien als een soort meccano. We

Regio Antwerpen-Boom: werkloosheidsgraad van 9,08% = hoogste cijfer in Vlaanderen

2 Dat de crisis nu ook zichtbaar wordt in de werkloosheidscijfers hoeft niet te verbazen: van 5,94 procent in februari 2008 tot 6,59 procent in februari 2009. Al scoort de ene regio beter dan de andere...

In de Boomse volkswijk Noeveren verbroederen oud en nieuw: rechts het steenbakkerijmuseum, links de snelgroeiende kmo Sky Man.



n de hoogste naar de laagste werkloosheid

hebben stilaan een dealernetwerk in vijftig landen uitge-bouwd. Ik kan u verzekeren, dat kost bloed, zweet en tra-nen. 96 procent van ons zakencijfer halen we vandaag uithet buitenland, waarvan 50 procent buiten Europa.” Een paar jaar geleden bouwde Sky Man een tweede takuit, die van de permanente gevelonderhoudsinstallaties.“We hebben bijvoorbeeld het contract voor de vijf perma-nente constructies op de daken van de meer dan 230meter hoge Etihad Towers in Abu Dhabi, compleet metbekabeling en industriële lift voor ruitenwassers, binnen-gehaald. Door de crisis zitten we met vertragingen in diedivisie, maar voorlopig nog niet met annuleringen.”Sinds 2004 legt Sky Man zich toe op nog een derde,veelbelovende tak: die van de windenergie. “We zijn deenige leverancier van ‘kooien’ (een soort van liften, nvdr)in de grootste windturbines van Siemens. De meesteconcurrenten leveren geen takels, wij wel. OmdatSiemens een totaalpakket wou, gingen ze met ons in zee.Wij maken nu de ‘bakjes’ die hun technici vervoeren inde turbines. Die markt groeit elke twee jaar met 100 pro-cent.” Al liep het geenszins van een leien dakje. “Tot2004 verkochten we geen bout op ’s werelds windbeur-zen. Het heeft vier jaar geduurd om bij Siemens binnen te raken.”

Kleuren de werkloosheidsstatistieken in de regioAntwerpen-Boom donkerrood, dan ziet het economischeweefsel in de regio Leuven (dertig gemeenten, vanKeerbergen en Diest in het noorden, tot Hoegaarden enLanden in het zuiden) er letterlijk rooskleuriger uit.Ondanks de stijging van 0,5 procentpunten ten opzichtevan een jaar eerder onderscheidt de regio met een werk-loosheidsgraad van 4,96 procent in februari zich van derest van Vlaanderen. Naast het internationaal gerenom-meerde universitaire ziekenhuis Gasthuisberg hebbenonder andere de wetenschaps- en researchparken Leuvenop de wereldkaart gezet. Option, Metris, LMS: met omen bij de honderd spin-offs van de K.U.Leuven en 300kennisbedrijven wist Leuven de voorbije decennia eenserieuze hightechreputatie uit te bouwen. Goed voor15.000 banen en een omzet van om en bij de 4,5 miljardeuro. Die reputatie viel niet op een blauwe maandag uitde lucht, aldus Nicole De Smyter van Leuven.Inc(Innovation Networking Circle, nvdr), een platform waarknappe koppen uit de K.U.Leuven en het bedrijfslevenelkaar ontmoeten. “Het verschil met andere universitai-re centra als pakweg Antwerpen of Gent, is dat die toe-nadering tussen wetenschappers en het bedrijfsleven inLeuven al veel langer bezig is. Al in 1972 richtte de

K.U.Leuven ‘Leuven R&D’ op, preciesom onderzoek te vertalen in onderne-mingen. Dat was toen absoluut uniek,nu nog komen Nederlanders, Engelsenen Duitsers naar die afdeling kijken.”Maar met brains alleen redt een onder-nemer het niet. Daarom huisvesten deK.U.Leuven en Imec elk twee durfkapi-taalfondsen, de Leuvense regio tellen erzes in totaal.

In het researchpark van Haasrode hou-den we halt bij Materialise. In 1990 nogéén van de vele anonieme spin-offs vande K.U.Leuven, vandaag wereldleider in‘rapid prototyping’. Voor wie nog nietvertrouwd is met ‘rapid prototyping’,eenvoudig gesteld: in plaats van eendriedimensioneel ontwerp van een auto-bumper of gsm op papier af te drukken,‘materialiseert’ het bedrijf dat ontwerptot een échte autobumper of gsm, inplastic. Het hanteert verschillendeprocédés, onder meer printers waarin

Regio Leuven: werkloosheidsgraad van 4,96% = laagste cijfer in Vlaanderen

t

Met om en bij de 100 spin-offs van de K.U.Leuven en 300 kennisbedrijven wist Leuven de voorbije decenniaeen serieuze hightechreputatie uit te bouwen. Goed voor 15.000 banen en een omzet van 4,5 miljard euro.

q


Oostende-Westhoek

Brugge

Kortrijk-Roeselare

Gent

Aalst-Oudenaarde

St-Niklaas-Dendermonde

Antwerpen-Boom

Mechelen

Turnhout

VilvoordeLeuven

Hasselt

Tongeren

Welke regio heeft de hoogste/laagste werkloosheidsgraad?

(Bron: VDAB, februari 2009)

van 5,99 tot 7,02%

meer dan 8,05%

COVERSTORY

laserstralen objecten uitharden in eenbad van synthetische hars. Vooraleerpakweg een autobouwer ‘en masse’ eennieuw model op de lopende band zet,wil het testen of er niets aan schort. Eenkleine serie van prototypes in plasticlaten produceren valt dan het goed-koopst uit. Miranda Bastijns, generalmarketing manager Materialise:“Omdat de technologie steeds is verbe-terd, kwamen er gaandeweg andere tak-ken bij naast die oorspronkelijke indus-triële toepassingen. We hebben in eentweede fase onze eigen 3D-software-afdeling uitgebouwd. Nadien kwam demedische sector (inclusief tandheelkun-de) in beeld. We materialiseren bijvoor-beeld een menselijke schedel of eenheupgewricht, plastic objecten die chi-rurgen helpen bij de voorbereiding vanoperaties.” Sinds kort brengtMaterialise samen met bekendedesigners haar eigen meubilair en ver-lichtingsobjecten op de markt. Met suc-ces, hun designerlampen pronken ondermeer in het New Yorkse Moma en chi-que Arabische luxehotels.

800 werknemers wereldwijdHet verhaal van Materialise illustreerthoe de Leuvense alma mater hoog-technologische spin-offs helpt baren.Stichter Wilfried Vancraen, vandaagnog altijd topman, startte Materialiseals ingenieur in de elektromechanica.Miranda Bastijns, general marketingmanager: “Ons verhaal begint in 1990met een machine in een hoekje binnende universiteit. In het innovatie- enincubatiecentrum van de universiteitdeelde je onder andere het secretariaaten de kopieermachine. Perfect voorons, meer hadden we niet nodig.”Vandaag stelt Materialise wereldwijd800 mensen tewerk, vooral ingenieurs

en softwareontwikkelaars. Enig nadeel van een sterkecluster aan technologiebedrijven rond het Leuvense:ze vissen allemaal in dezelfde vijver. Bastijns:“Daarom hebben we nu kernen van hoogopgeleideontwikkelaars in Oekraïne en Maleisië. Want naarDuitsland of Nederland moet je niet trekken, daar ishet talentblik ook al leeg.” Materialise en haar stichter Wilfried Vancraen warenéén van de stichtende leden van Leuven.Inc. MirandaBastijns: “Je had indertijd Flanders Language Valleyin Ieper, iedereen sprak daarover. Maar wij wildenons eigen pr-verhaal schrijven.” Er schuilt een stevi-ge visie achter die fraaie marketingfaçade, benadruktNicole De Smyter. “Financiering vinden, een strate-gie uittekenen, internationaliseren in een latere fase:elk groeibedrijf moet door die fasen. Met Leuven.Incwillen de ‘oudere’ bedrijven hun ervaringen delenmet jonge technologiebedrijven.” Met succes, wantelk jaar komen er zeven spin-offs bij in Leuven. DeSmyter: “Iedereen kan bij ons terecht, ook de meertraditionele bedrijven. Vaak kennen ze mekaar nieteens, terwijl er amper een paar kilometer tussen lig-gen. Technologische bedrijven schakelen op hunbeurt dan die meer traditionele bedrijven in, wat dielaatste dan weer helpt om hun niveau op te krikken.” tekst Nico Schoofs | foto Isabel Pousset en Pieter Ver Elst D

q

minder dan 5,99%

van 7,02 tot 8,05%



Mijn eigen laptop beveilig ik met een publicdomain programme. Dat kost me niets. Mijn privégegevens beveiligen is een pak moeilijker en duurder, maar ook essentiëler.”

De molSchneier drukt erop dat het grootste gevaar niet dehackers van buitenaf zijn, maar de eigen werk-nemers. Zij kennen het systeem, hebben er toegangtoe en vaak hebben ze een motief. “Onlangs was erbij hypotheekverstrekker Fannie Mae in de VS eenman ontslagen. Dat was ’s morgens gebeurd, maarmen had zijn toegang tot het netwerk pas ’s middags afgesloten. In die tijd schreef hij een ‘logicbomb’ die een maand na zijn vertrek bij alle 4.000 werknemers de server zou wissen en platleggen. Dit werd bij toeval ontdekt door eenandere werknemer.”Al is het niet altijd kwade wil. “Er zijn werknemersdie opgelicht, gechanteerd of om de tuin geleidworden om hun paswoord te geven, een firewall teopenen, etc. En mensen maken fouten. Hoe vaaklees je niet dat iemand zijn laptop op de trein laatliggen? Je kan je personeel natuurlijk alerter

drie werknemers veel weg heeft van een stres-

skip zonder jus. Misschien een diepzinnig

cadeau voor al die gestresseerde Belgen die

binnenkort zelf de codes van hun belastingfor-

mulier mogen invullen… DDD Even dodelijk voor

uw stressbeheersing: ‘kaffie’ van mijn kloten.

Eind vorig jaar ontstond er commotie bij de

Europese Commissie nadat uit een test was

gebleken dat de koffie uit de splinternieuwe

espressomachines een ‘astronomisch' hoge con-

centratie aan nikkel en lood bevat. Na zestien

plenaire vergaderingen werden de medewerkers

vriendelijk verzocht de koffiemachines niet

JUNKBOX scharrelt elke week een gezonde portie onzin bij elkaar.

Bladert u maar meteen voort, in plaats van pas

na de gebruikelijke tweeënhalve regel. Want ‘t

zal niet om te lachen zijn deze week. Frankrijk,

waar net als in België, Zuid-Korea, Finland en

Japan menig inwoner de hand aan zichzelf slaat,

verwent levensmoeë werknemers met ‘tickets

psy'. Oftewel een pakket van tien cheques die

recht geven op een sessie bij een psychiater of

een psycholoog. Het project slaat vooral aan in

de noodlijdende financiële sector, waar een op

IN DE MARGE

“Hackers zijn niet het grootste gevaar, wel eigen werknemers”

Bedrijven beveiligen hun informatie slecht. “Het iseen kanker die de wereld aanvreet. De aanvallenworden venijniger, de criminelen vindingrijker ende schade groter.” Dat zegt Bruce Schneier, oprich-ter van Counterpane Internet Security Inc, datsinds 2006 deel is van British Telecom. Hij reist dewereld rond om lezingen te geven over informatie-beveiliging. “De gevolgen kunnen rampzalig zijn”,zegt hij. “Beginnende bij invasive marketing(bedrijven die individueel en opdringerig reclamemaken, nvdr) over diefstal tot het verkopen vandossiers aan een overheid. In totalitaire regimeswordt die informatie gebruikt om burgers af tedreigen of ze gevangen te zetten. Dat gebeurt meerdan je denkt. En het is vrij eenvoudig, omdat debeveiliging zelfs in de industriële wereld maargemiddeld is.” Is daar niet veel bangmakerij bij? Beveiligings-firma’s slaan veel winst uit het beveiligen vanbedrijfsnetwerken? “Beveiliging verkopen draaitaltijd om angst, dat klopt. Maar die is niet altijdonlogisch. Je koopt geen deurslot omdat je het wil.Maar afhankelijk van de waarde van wat zich in jehuis bevindt, kan het een slimme investering zijn.

Security-goeroe Bruce Schneier over het belang van informatiebeveiliging voor bedrijven

maken. Maar het is simpeler om dielaptops te beveiligen.”tekst Marjorie Blomme D

Bruce Schneier: “Er zijn werknemersdie opgelicht, gechanteerd of om detuin geleid worden om hun paswoordte geven, een firewall te openen, etc.”

langer te gebruiken. Onlangs

berichtte de International Herald

Tribune over de typische Europese

oplossing: een nieuwe job, en wel

die van ‘coffee monitor’. Een

getrainde professional die de kof-

fiemachines op de juiste manier kan

reinigen, en die de kwaliteit van

het water zal monitoren. Vergissen

is zelfs (ns) niet vreemd, maar zijn

dikke teen voorspelt dat die ‘cof-

fee monitor’ niet meteen ‘tickets

psy’ zal nodig hebben. NS D

WERDEN ER BIJ U AL BEDRIJFSGEGEVENS GESTOLEN?

9 vacature.com/stelen


2 Vier notoire netwerkers schoven aan tafel bij restaurant LeBacque in Vilvoorde. Met deze hamvraag op hun bord: hoe smaakt die ideale zakenlunch?

1Zin en onzin van een zakenlunch"There ain't no such thing as a free lunch." Daarover zijnalle tafelgasten het meteen eens. Er moét een agenda-punt zijn. Reginald De Lannoy van Hudson: “Ofwel wilje iemand leren kennen, ofwel wil je een relatie onder-houden.” Marc Van Reusel van Kuehne+Nagel: “Wijdoen het vooral om mensen op een andere manier teleren kennen. In de zakenwereld draait het tegenwoor-dig al te vaak om Excelbestanden.” Reginald vat hetmooi samen: “Bij een gewone vergadering zit alleen jehoofd boven tafel, bij een lunch ligt ook je buik mee optafel. Je leert de man of vrouw beter kennen.” Toch is hetopletten geblazen. Cultuur speelt een grote rol. In som-mige bedrijven mogen werknemers niet op uitnodigin-gen ingaan. Reginald geeft een extreem voorbeeld: “Toenik onlangs in Nederland moest gaan spreken, kreeg ikthee en karnemelk voorgeschoteld. Daarna brachtenonze gastheren ons naar een restaurant, lieten ons daarachter en gingen zelf terug naar kantoor.”

2Lang tafelen toegestaan?“Je bedrijf om 15.30 uur binnenwaaien, is niet meer vandeze tijd”, vindt Mark Van Reusel. “Bovendien laat de

werkdruk dat niet toe. Stiptheid is een absolute must.Het is niet onbeleefd om rond 14 uur recht te staan ente vertrekken. Bij voorkeur kondig je wel op voorhandaan dat je op tijd moet vertrekken.”

3Waar?’s Middags kan u een zakenpartner gerust in het bedrijfuitnodigen, ’s avonds ligt dat moeilijk. “Bij ons zijn allezalen zo uitgerust dat je er kan werken en eten tegelij-kertijd”, vertelt Vera Janssens van Siemens. “We kunnenook een kok laten komen. Dat heeft veel voordelen: ikmoet me niet verplaatsen, er zijn geen files, ik moet geenparkeerplaats zoeken, en vooral: ik kan het personeelaansturen en zo het tempo bepalen. Indien nodig slaanwe het dessert en de koffie over.”

4Wie bepaalt het menu?“Normaal laat je de gast het menu bepalen”, vindt MarkVan Reusel. “Soms stuur ik wel wat, maar je kan moei-lijk een spaghetti opdringen.” Bijkomende tip: als hetsnel moet gaan, en het gezelschap is uitgebreid, speel

WERKVLOER

9 ingrediëntenvoor een gesmaakte

zakenlunch


Reginald De Lannoy van Hudson (rechts, naast Tine Demeester van VKW Brabant en Mark Van Reusel van Kuehne & Nagel): “De kracht van zakenlunchen is netwerken. Strategische klanten zien we één à twee keer per jaar. Meestal naar het einde van het jaar, om te zien wat er op stapel staat voor het volgende jaar.”

Wie? Wat? Waar?Onze rondetafel over zakenlunchen

vond plaats in restaurant LeBacque,

(Schaarbeeklei 144, 1800 Vilvoorde).

Een businesslunch bestaande uit

een amuse, voor-, hoofdgerecht

en dessert kost er 35 euro. De

menukaart vindt u op www.lebacque.be

Schoven mee aan tafel:

D Vera Janssens,

corporate & marketing

communications director

Siemens

D Reginald De Lannoy,

verantwoordelijk voor

strategische business

ontwikkeling & externe

en interne mobiliteit

bij Hudson

D Tine Demeester,

directeur VKW Brabant

D Mark Van Reusel,

salesmanager European

Road Distribution,

Kuehne + Nagel

dan op veilig en kies het vaste lunchmenu. “Vergeet ookniet dat veel mensen een allergie hebben”, waarschuwtReginald. “Je moet dat op voorhand zien uit te vissen,zeker als je een grotere groep uitnodigt. Voor één of tweepersonen hoeft dat niet, dan kan je het menu ter plekkelaten aanpassen.”

5Witte of rode wijn? En vooral hoeveel?

Als gastheer of gastvrouw neemt u best zelf het initiatief bij de keuze van de wijnen. Ofwel laat u deaangepaste wijnen serveren door het restaurant. Vera Janssens: “Tenzij ik weet dat een van de gasten een wijnkenner is. Dan laat ik hem met plezier de wijn kiezen.”Hoeveel mag zo’n fles wel kosten? Met veertig à vijftigeuro zit u zeker goed; volgens onze gasten is dat zelfs alwat aan de dure kant. En dan de hamvraag: hoeveel mag u zelf drinken? “Drieglazen, dat moet kunnen. Vergeet niet om er water bij tevragen, want dronken worden is absoluut not done”,vindt Vera. Trouwens, alcohol weigeren is geen enkelprobleem. Net als bijvoorbeeld rode wijn drinken bij een visgerecht.

6Meteen to the point?Stel iedereen aan elkaar voor, en geef ook even de context weer. Wie uitnodigt, legt uit hoe de vergaderingverloopt. Of de lunch eerder informeel verloopt, of er eenheuse agenda aan te pas komt. Reginald De Lannoy:“Dat parkeerprobleem, die file, die onderwerpen moetenachter de rug zijn. Pas daarna kan je echt starten. Na vijfminuten kom je ‘to the point’. Op het einde kan heteventueel nog wat informeler worden.”

7Hoeveel mag het kosten?Vera Janssens: “Als ik uitnodig, ben ik baas en betaal ik.100 euro per man is het maximum. Alles kan, we gaansoms naar de allerduurste sterrenrestaurants. Je moetdat een beetje aanvoelen. Meestal nodigen toppers ande-re toppers uit. Als het puur om entertainment draait,mogen we het maar twee keer per jaar doen. Met klan-ten kan het vaker. Ik hou eerder van een walking dinner,dan kan ik met iedereen spreken. Vooral in tijden vancrisis is het belangrijk om contacten te onderhouden,maar vaak doet men het omgekeerde.”“Inderdaad de kracht van zakenlunchen is netwerken”,bevestigt Reginald De Lannoy. “Strategische klanten q


Vera Janssens van Siemens: “In crisistijd is het belangrijk contacten te onderhouden.”

Mark Van Reusel van Kuehne & Nagel: “Ik reken 50 à 60 euro per persoon.”

WERKVLOER

zien we één à twee keer per jaar.Meestal naar het einde van het jaar,om te zien wat er op stapel staat voorhet volgende jaar. Sommige gastengeven zelf aan naar welk toprestau-rant ze willen gaan. Is dat agressief,ik weet het niet?” Mark Van Reusel: “Gemiddeld rekenik 50 à 60 euro per persoon. Een groteklant in West-Vlaanderen wil maaréén keer per jaar gaan zakenlunchen.Maar het moet dan wel het Hof VanCleve zijn. Dat moet ik wel op voor-hand aan de baas vragen. Diegene dieuitnodigen, zijn doorgaans de bazenen de verkopers. Operationale mede-werkers kunnen geen zakenlunchorganiseren, al zou dat absoluut nut-tig kunnen zijn. Het is niet makkelijkom met de juiste mensen te zaken-lunchen. Want iedereen aast op demeest interessante figuren. Wie mak-kelijk te strikken is, is zelden debeslisser. Je hebt erg interessanteklanten die met iedereen gaan eten.

Dat is moeilijk. Maar je kan die niet laten schieten,want dan heb je niks. Met een klant ga ik één à tweekeer per jaar eens goed eten.”

8Gezondheid?“Je moet kunnen kiezen uit vis of vlees, en het eten magniet te zwaar zijn. Als ik niet oppas, lunch ik twee keerper dag. Als ze mij privé vragen om op restaurant te gaan,pas ik”, zegt Vera Janssens. “Mijn baas zit soms ’s mor-gens, ’s middags en ’s avonds aan tafel”, geeft ReginaldDe Lannoy aan. “Dan moet je verdomd goed op jegezondheid letten. Ik probeer altijd vis te eten. Helaasleggen ze er dan dikwijls een dikke saus over.”

9Tot slot: de do’s en de don’tsVera Janssens: “Mijn gsm staat op stil, want ik wilbereikbaar blijven. Parkeerplaats is essentieel, dat is heteerste wat ik vraag aan mijn secretaresse. Teken een con-tract nooit aan tafel. Je kan gaan eten om een proces af tesluiten. Zelf probeer ik ook nooit overdressed te zijn.”Reginald De Lannoy: “De nieuwe generatie laat de

Blackberry aanstaan, mij stoort dat. De gsm mag aan blij-ven, maar staat best op stil. Zet de klant niet met zijngezicht naar de muur, zodat hij een gevoel van ruimte,openheid heeft. Je kan je ook niet permitteren te laat tekomen. En klamme handen zijn vies. Steek een zakdoekin je vest en was je handen op voorhand. Sommigen doenzelfs hun schoenen uit als ze op hun gemak zijn. Ik voel-de ooit eens een been onder tafel. Iemand had zijn schoenuitgedaan, en was die aan het zoeken onder tafel.”Tine Demeester van VKW Brabant: “Je moet iemand alheel goed kennen om driemaandelijks een boeiend gesprekte kunnen hebben. Soms zit je tussen twee mensen dieelkaar zeer goed kennen. Afschuwelijk. Als gastvrouwmoet je in de gaten houden dat iedereen aan bod komt. Ikheb graag dat er een salon is, waar je op elkaar kan wach-ten. En de tafels mogen niet te dicht bij elkaar staan. Eenandere vergadering onmiddellijk na de lunch plannen,helpt tegen de namiddagdip. Als jij mensen uitnodigt,kleed je je best formeel. Anders kan je ook casual gekleedgaan.”Mark Van Reusel: “Ik vind een ronde tafel belangrijk. Ik wilgeen papieren tafelkleed. Je hebt sterrenrestaurants dieschitterende middaglunches aanbieden. Of je altijd voor driegangen moet kiezen? Voor sommigen volstaat enkel eenhoofdschotel.” tekst Nico Schoofs en Marian Kin | foto’s Tim Dirven D

q

OP ZOEK NAAR EEN GESCHIKT RESTAURANT VOOR EEN ZAKENLUNCH?

9 vacature.com/biencuit


D WIE? Nicolas Collette (36)D WERK? Algemeen directeur van Tandberg,

een bedrijf in volle expansie dat infra-structuur levert voor videoconferencing

D PARTNER? Katrien, paardendierenartsD KINDEREN? Drie dochters van 2 maan-

den, 1 jaar en 2 jaar D WOONPLAATS? Putte, waar ze op dit

moment hun boerderij verbouwen zodatKatrien haar praktijk naar daar kan verhuizen.

PENDELEN OF THUISWERK?

“We zijn net verhuisd naar een nieuw kan-toor in Mechelen. De medewerkers komenenkel buiten de spitsuren en als het nodigis om eens persoonlijk ideeën uit te wisse-len. Wie zich thuis beter kan concentreren,mag gerust van thuis uit werken.”

UITGEVEN OF SPAREN?“Sparen. Wie me kent, weet dat ik graagcontrole hou over mijn financiën. We levenzuinig, al wil dat niet zeggen dat we elke

supermarktfactuur uitpluizen of op huis-houdhulp besparen.”

BABYSIT OF GROOTOUDERS?

“Babysit. Onze ouders laten we genietenvan hun vrije tijd en als het hen pleziertbrengen we soms de kindjes. Af en toegaan mijn vrouw en ik eens naar de film,een concertje of naar een restaurant, maarecht vaak gebeurt dat niet. Dat komt welals de kinderen wat groter zijn.”

SPORTEN OF RELAXEN?

“Liever sporten. Ik heb zopas een koers-fiets gekocht en ben aangesloten bij deplaatselijke wielertoeristenploeg. Elke zon-dag fietsen we vier uur en op woensdag-avond probeer ik nog eens twee uur tetrainen. We trekken er ook regelmatig opuit met de mountainbike.”

De balans in euroD KOERSFIETS: 1.400 euroD BABYSIT: 80 euro/maandtekst Lore Callens | foto Ilse Prinsen D

Ruim een derde van de sollicitanten in de informaticasector onderhandelt overbetere arbeidsvoorwaarden. Die onderhandelingen draaien niet zozeer rond finan-ciële beloning (14,5%), maar eerder rond interessantere jobinhoud (24%), een afwij-kend uurrooster (22%) of een bepaalde vakantieregeling (17%).

ZENZOEKER polst naar de balans van werknemers

SALARISCIJFER brengt elke week een cijfer uit de salarisenquête van Vacature en K.U.Leuven

“Mijn medewerkers mogen gerust van thuis uit werken”

34, 3%

Nicolas Collette: “Meestal vragen we een babysit om op de kinderen te letten. Onze ouders laten we genieten van hun vrije tijd.”

Wat heeft Roland Duchâteletuit deze test geleerd?“Zo’n lage score had ik niet verwacht. Ik hebaltijd gedacht dat ik redelijk prestatiegerichtwas. Maar ik wil hier wel het een en andernuanceren. Die lage score betekent volgens mijniet dat ik niet ambitieus of prestatiegerichtben. Nee, ik denk eerder dat het aan de vragenligt. Die zijn in de meeste gevallen gericht ophet financiële plaatje. Ik vind dat nogal jarenvijftig. Tegenwoordig werken mensen nietmeer enkel voor het geld. Je job graag doen, ervoldoening uit halen en er desnoods sociaalaanzien mee verwerven, dat zijn de waardenwaar het nu om draait. Daarom geeft die testeen verkeerd beeld van mijn prestatiegericht-heid. Ik ben wel ambitieus en bereik ook graagmijn doelen, maar prestatie gaat voor mij omuitdagingen aannemen én om veel in je job teinvesteren. Ik denk dus dat in de eerste plaatsde vraag moet gesteld worden: werk je enkelvoor het geld of werk je omdat je het graagdoet? Dat zijn twee verschillende dingen en diekomen er in deze vragenlijst te weinig uit. Geldis voor mij niet belangrijk. Ik rij met een heelgewone auto en woon in een eenvoudig huis. Jeleeft maar één keer. Natuurlijk kan je jezelf tepletter werken om veel geld te verdienen, maardan sterf je met een hoop geld onder je matras.En wat heb je daaraan?”tekst Marjorie Blomme | foto Lies Willaert D

HOE GROOT IS UW PRESTATIEDRANG

9 vacature.com/prestatie

TESTBATTERIJ legt BV’s op de rooster

ROLAND DUCHÂTELET isceo van Epiq, de holdingElex, X-Fab en Melexis,voorzitter van voetbalploegSTVV Sint-Truiden enSchepen van Financiën inSint-Truiden. Hij peilde voor

Vacature naar zijn prestatiedrang. IsDuchâtelet iemand die geen enkele uitdaginguit de weg gaat? Vindt hij het maar logischdat zijn inzet royaal financieel gecompen-seerd wordt? Nee dus. Duchâtelet scoort bijdeze test lager dan gemiddeld: met eenscore van amper 6 heeft hij een bijzonderlage prestatiedrang.


Frans Otten, mede-oprichter van investeringsholding Tendris: “Net geen 20% van alle energie die wereldwijd geproduceerd wordt, gaat op aan lampen.”

SUCCESTAPES

gemeenten al bij Otten aan voor hun straatverlichting. “Grappig toch”, blikt Otten terug vanuit zijn gezelligekantoor in het groen even buiten Amsterdam. “Wanneerje carrière maakt in een bedrijf als ABN Amro, informe-ren familie en vrienden even langs hun neus weg of allesgoed gaat, en daarmee houdt het op. Wanneer je besluitom zelf iets op te starten, stuit dat vooral op veel onge-loof en een pak verbijsterde of meewarige blikken. Nu, ikhad het wel even gehad met de grote corporate wereld.Een nieuwe topman bij ABN Amro - en vooral zijn wei-nig sociale koers die hij in een aantal buitenlandse filia-len wilde gaan varen - zette me voor het eerst aan hetdenken. Daar kwam nog bij dat ik heel slecht ben in hetspelen van politieke spelletjes, en laat dat soort spelletjeser nu almaar vaker bijhoren wanneer je in de bedrijfs-hiërarchie opklimt. Ik werd daar als mens hoegenaamdniet gelukkiger van. En ja, ik heb toen even overwogenom bij Philips aan de slag te gaan, maar de verhalen vanmijn vader (die kort daarvoor zelf uit de raad van bestuurbij Philips was gestapt, nvdr) hebben me vlug op anderegedachten gebracht.”

Het businessmodel van Tendris was even voluntaristischals ambitieus: de investeringsholding wilde duurzame enmilieuvriendelijke producten in de markt zetten die voorde consument niet duurder mochten uitvallen dan debestaande alternatieven én die bovendien ook geld in hetlaatje moesten brengen. Het startkapitaal hoestten Ottenen co volledig zelf op. “Ik wist vooraf al dat we hiermeeniet bij de banken moesten aankloppen. Bankiers zullendit niet zo graag horen, maar ik ken het wereldje onder-

hand wel: over het algemeen kan je enkel bij een bankterecht als je ze niet echt nodig hebt. Wat dat betreft zijnbanken bijzonder weinig ondernemend. (droog) Ze inves-teren blijkbaar liever in risicovolle hypotheken. We hebbendus zelf al het kapitaal bij elkaar gebracht. Zelfs mijnouders, broer en zus hebben een duit in het zakje gedaan.”

Duurzame businessmodellenWe schrijven 2002. Al Gore is net vicepresident af en hetwoord klimaatverandering moet nog worden uitgevonden.En plots is daar Tendris, een bedrijf dat de consument eengroen geweten wil schoppen. “De consument zat daarhelemaal niet op te wachten. Maar intussen denken wijhier al zeven jaar na over bedrijven, diensten en business-modellen die duurzaamheid in hun kern meedragen. Wehebben het uitdrukkelijk niet over bedrijven die een groensausje gieten over hun bestaande activiteiten of producten.Decennialang bevredigen we onze behoeften met korteter-mijnoplossingen: van speelgoed waarvan je nu al weet dathet binnen een halfjaar op de vuilnisbelt belandt tot gloei-lampen die het drie maanden uitzingen en dan vervangenmoeten worden. En ja, die gloeilamp is relatief goedkoopbij aankoop, maar kost ons wel 12 tot 16 euro aan ener-gie per jaar. Goedkoop, zei u? Vroeger was er natuurlijkgeen betere technologie voorhanden, maar die hebben wenu wel. Laat ons dus gewoon teruggaan naar de primairebehoefte van de consument: licht dus, niet het telkensopnieuw aankopen van nieuwe gloeilampen. Daarmeekomen we wat mij betreft bij de essentie van dit debat énbij onze business: als je in duurzaamheid gelooft, moet jeconsumenten hun behoefte op de meest duurzame wijze

Het gaat snel, heel snel voor Lemnis, hetlampenbedrijf van Frans Otten: pasopgericht in 2005, en begin dit jaar ophet World Economic Forum in Davosuitgeroepen tot Technology Pioneer2009. En dat wil al iets zeggen: ondermeer Mozilla en Google vielen daar eer-der ook in de prijzen. Voor Otten hoefde het nochtans allemaalniet zo nodig: de achterkleinzoon vanAnton Philips – oprichter van, jawel –had al een mooie carrière bij ABN Amro.Bedje gespreid, denk je dan, maar niet zobij deze lefgozer. Zeven jaar geleden liethij zijn veelbelovende carrière bij ABNvoor wat ze was, en stampte hij metenkele geestesgenoten – waaronder zijnneef Warner Philips - de investeringshol-ding Tendris uit de grond. Via verschil-lende dochterbedrijven moest die holdingde ontwikkeling van duurzame produc-ten faciliteren en stimuleren. En zie,vorig jaar kwam dochterbedrijf LemnisLighting met een ultrazuinige LED-lamp op de proppen. Werd die technolo-gie in Eindhoven aanvankelijk nog watlacherig onthaald, dan koos Philips begindit jaar toch eieren voor zijn geld: de lam-pengigant nam een aandeel van tien pro-cent in Tendris Holding. Intussen klop-ten ook ruim zeventig Nederlandse

2 Een revolutionaire lamp die negentig procent minder stroom verbruikt en vijftigmaal langer meegaat dan het klassieke peertje? Bij Philips was het even slikken, vooral toen zehoorden wie er achter die LED-lamp zat: Frans Otten, groene jongen én Philips-telg.

q

Van energiezuinige LED-lamp tot CO2-vrije kredietkaart: het groene imperium van Frans Otten

Philips-telg schoptNederlandse bedrijveneen groen geweten


Naar wie kijkt Frans Otten op?“Doe mij maar de oprichters van Happy Shrimp:

Gilbert Curtessi en Bas Greiner. In plaats van

ingevroren garnalen in te voeren vanuit overzeese

bestemmingen als Vietnam of de Filippijnen, maken

zij gebruik van de restwarmte in West-Europese

energiecentrales om waterbekkens op te warmen.

Daarin kweken ze nu garnalen, die dan vers op tafel

worden gebracht in lokale restaurants. Goed voor

het milieu, minder transportkosten en bevorderlijk

voor de lokale tewerkstelling. Dat zijn oplossingen

en modellen waar we heen moeten.”

SUCCESTAPES

laten invullen. En nee, hiermee gaat hetbusinessmodel van heel wat bedrijvenheus niet op de schop. Je moet gewoonaantonen dat er ook met duurzamebusinessmodellen geld te verdienen valt.Om nog even bij die gloeilamp te blij-ven: bedrijven als Philips of Osram – deproducenten dus – verdienen vandaagnog amper aan die gloeilampen. Hetzijn de Delhaizes en Carrefours vandeze wereld die zich in de handen wrij-ven. Het businessmodel moet dus hele-maal anders: als het duurzaam is, mageen product ook een stuk meer kosten.De consument wint die grotere beginin-vestering terug doordat hij met éénzelf-de lamp twintig jaar doet. Aan ons omde consument daarvan te overtuigen. Engeloof me vrij: het kan ook niet anders.Als al die Indiërs, Brazilianen, Chinezenof andere Russen de volgende jaren gaanconsumeren zoals wij dat al jaren doen,dan is er binnen afzienbare tijd nietsmeer over om te consumeren. Groen ofduurzaam consumeren is voor mij allang geen links thema meer, het is eenthema van en voor ons allemaal. En hetaardige is: als een bedrijf aan de lopen-de band lampen produceert die in dewinkel één euro kosten en waar je alsbedrijf hooguit 20 cent op verdient, ishet onmogelijk om met een dergelijkemarge hier mensen aan het werk te hou-den. Als we daarentegen lampen produ-ceren die 25 euro kosten, dan is de toe-gevoegde waarde op dat product zoveelgroter dat je die productie wél in eigenland kan houden. Op voorwaarde dat jeook voldoende creatief bent in je distri-butiemodel. Lampen die twintig jaarmeegaan, moet je niet meer in elke win-kel verkopen. Als producent kan je netzo goed een deal sluiten met energiebe-drijven, zodat enkel zij die lampen nogverdelen. Of je kan ze enkel online tekoop aanbieden, wat ook een besparingoplevert. En voor alle duidelijkheid: meteen doelbewuste aanval op Philips heeftons model niets te maken. Net geentwintig procent van alle energie diewereldwijd geproduceerd wordt, gaat op

q aan lampen. Het is dus geen toeval dat Tendris zich ookop die lichtmarkt gestort heeft.”

Porsche Tendris scoorde enkele jaren terug al met een heel anderbedrijfje: Durion. Dat bood groene energie aan tegen eenprijs die lager lag dan die van de klassieke, vervuilendeenergie. De respons was gigantisch: in een mum van tijdstapte tien procent van de Nederlandse gezinnen op groe-ne energie over. “Niet omdat het groen was, wel omdat hetgoedkoper was”, toont Otten zich niet vies van enig realis-me. “Dit is dan ook het enige mogelijke businessmodel omduurzaamheid in de markt te zetten. Energiebedrijven zijnhier – en dat zal in België wellicht niet anders zijn – bij-zonder slecht georganiseerd, hun hele model kan pro-bleemloos ontvet worden. Op de koop toe houden ze zichbezig met een boel zaken die in se niets met energie temaken hebben. Wij zijn erin geslaagd om onze goedkope-re groene stroom aan te bieden met een personeelsbestandvan hooguit honderd man.” Durion werd intussen alweer verkocht aan een Engelseenergiegigant, maar de opbrengst van die verkoop werdvoor een flink deel geherinvesteerd in de overkoepelendeholding. En ook Frans Otten zelf passeerde langs dekassa: in 2007 prijkte hij in de Quote 500 Junior, met eengeschat fortuin van 12 miljoen euro. Zijn eigen levens-stijl heeft hij intussen een groener tintje gegeven: zo ruil-de hij zijn benzineverslindende Porsche in voor een iet-wat groenere bolide. “Ach, vandaag besef ik dat het aande consument is om bedrijven te dwingen het geweer vanschouder te veranderen. Zodra Porsche een elektrischeauto uitbrengt, sta ik vooraan in de rij om er me eentjeaan te schaffen. Er zit een fundamentele denkfout in onshuidig economisch model. Al onze grote bedrijven zijnniet ontstaan met het idee dat energie en grondstoffenuitputbaar zijn. Als dit nu wel het geval blijkt, dan moetje dat businessmodel in vraag durven stellen. Toen wemet ons vieren Tendris oprichtten, hebben we ooit allachend gezegd: “Jongens, wij gaan de wereld verande-ren.” Zeven jaar later zijn we daar nog lang niet aan toe,maar het besef dat het anders moet, groeit. Wij bewijzenelke dag een stukje meer dat duurzaamheid ook eenprima rendement kan opleveren, met alleen maar win-naars in de keten. Er wordt almaar minder met ons gela-chen in de ondernemerswereld. We zijn er in geslaagdom duurzaamheid los te koppelen van het opgestokenvingertje, want dat heeft niet gewerkt.”

Intussen zitten ze bij Tendris niet stil. Na Durion enLemnis is er nu ook Repay. Dat is een groene kredietkaartdie de CO2-component bij elke uitgave, van een kop koffie

tot een vliegtuigticket, compenseert als je maar met diekredietkaart betaalt. “De klant betaalt geen eurocent extravoor zijn aankoop, maar we bieden geen extra voordelen ofloyaliteitsprogramma aan, zoals andere kredietkaarten datwel doen. Afhankelijk van de CO2-impact die je aankoopheeft, storten wij een bedrag in een fonds voor de verdereontwikkeling van groene technologieën. In Nederlandhebben we intussen 50.000 klanten, en vandaag trachtenwe banken wereldwijd van dit systeem te overtuigen.”Tendris Holding stelt in Nederland hooguit vijftig mensentewerk. Wereldwijd werken er enkele duizenden mensenvoor de verschillende dochterbedrijven. “Aangezien we inNederland al met een overcapaciteit zitten, heeft het nietzoveel zin om hier een nieuwe lampenfabriek op te rich-ten”, stelt Otten. “We concentreren ons liever op die aspec-ten van de business waar we echt het verschil mee kunnenmaken: betere en krachtigere LED-lampen bijvoorbeeld.”Toch maakt hij zich sterk ook nu al aan de poten van hetsysteem te kunnen zagen. “In februari 2007 had ik mijneerste gesprek met de lichtdivisie van Philips. We haddennet onze eerste LED-lampjes op de markt gebracht. Ik kreeg toen te horen dat er voorlopig niemand zat tewachten op LED-lampen voor thuisgebruik. Goed een jaarlater kwamen ze zelf met een LED-lamp op de proppen,en nu hebben ze zich ook ingekocht in de holding. We hebben het grootste lichtbedrijf ter wereld meege-kregen in ons denken. Dat is toch niet slecht? En dat isook de rol die ik voor ons weggelegd zie: de grote jongens aantonen dat het ook anders kan. Duurzaam rijmt vandaag niet langer met geitenwollensokken, het staat nuvoor slim en vooruitstrevend.”tekst Filip Michiels | foto Klaas Koppe D



LE STELLELouis Bertrandlaan 53-57 - 1030 Brussel02 245 03 59 - www.osteriadellestelle.be

LEZER TILLY:“Le Stelle is een allround restaurant

waar je zowel kan komen voor een dinermet vrienden als voor een businesslunch.

Bovendien ken ik weinig plekken die een kwalitatieve zakenlunch aanbieden

voor zo’n lage prijs.”

REDACTEUR MARIAN:“De warme sfeer van een authentiek

Italiaans restaurant in een prachtig kadermaakt dat het echt de moeite loont om

voor Le Stelle naar het hartje vanSchaarbeek te rijden.”

D Prijs lunch (exclusief wijn)? Een tweegan-

genmenu voor 14 euro, dat is een bijzonder

scherpe prijs.

D Snelheid bediening? Een uur, meer had de

keuken van Le Stelle niet nodig om de lunch

te serveren.

D Lekker eten? Voor 14 euro mag u natuurlijk

geen culinaire hoogstandjes verwachten, maar

we kregen een eerlijke maaltijd.

D Evenwichtig en gezond menu? Traditionele

Italiaanse kost, niet echt voor gezondheids-

freaks.

D Keuze uit verschillende soorten glazen

wijn? Officieel is er één witte en één rode

wijn per glas verkrijgbaar. Maar navraag

leerde ons dat dit systeem een beetje à la

tête du client functioneert: soms staan

er ook wel andere flessen open en kan u

daarvan meegenieten, of de wijn betalen

volgens consumptie.

D Wijn voor ieders budget? De wijnkaart

biedt een vrij ruime keuze vanaf 27 euro tot

445 euro.

D Professionele bediening? Bijzonder harte-

lijk, met een tikje Italiaanse chaos.

D Tafelschikking? Sommige tafels staan

helemaal alleen, maar de meeste

staan op ongeveer een halve meter

van mekaar. Een vertrouwelijk

gesprek voeren lukt zeker.

D Tafellinnen? Ja

D Omgevingsgeluid? De gezellige

ambiance stoort zeker niet bij een

belangrijke bespreking.

D Parking? Le Stelle ligt midden-

in het drukke Schaarbeek, en dat

betekent zoveel als rondrijden

tot u een parkeerplaats vindt.

Niet evident.

D Aanvaarden ze kredietkaarten? Ja

D SCORE 16/20

gasten zoals Romano Prodi of Eddy Merckx sieren demuren. Ook onze ministers zijn hier kind aan huis.Mijn gaste, Tilly Grijp, komt hier wel vaker. Ze islogistiek verantwoordelijke bij Jump, het forum vooractieve vrouwen dat dit jaar plaatsvindt op 23 april inBozar. Daarnaast baat deze bezige bij ook nog eenbed and breakfast uit in Anderlecht waar ze veelzakenlui over de vloer krijgt.

Terwijl we genieten van een glas cava, draait de keuken van Le Stelle op volle toeren. We kiezen voorhet lunchmenu en krijgen als voorgerecht een bordfusilli met pesto. Best lekker, die pasta in de vormvan kurkentrekkers. Als hoofdgerecht verschijnt een

filet van witte vis met kruidensaus, vergezeld van spinazie, broccoli, enkele kerstomaatjes en een drietal kroketjes. Ook in orde. Zeker als je bedenktdat dit hele menu slechts 14 euro kost. Bovendien houden de koks van Le Stelle rekeningmet de drukke agenda’s van hun gasten. Een uurnadat we binnenstapten, hebben we de lunch afgerond. Daarom nemen we nog even tijd voor eendessert. Algauw weerklinkt vanuit de keuken het lustig geklop voor onze zabaglione met marsala. De ruime en heerlijke portie geeft ons een meer danvoldaan gevoel voor de rest van de middag. Hierkomen we nog.tekst Marian Kin | foto’s Frank Bahnmüller D

GRATIS OP RESTAURANT MET EEN VACATUREREDACTEUR?

vacature.com/biencuitVOLGENDE WEEK: BAERLEHOF IN DRONGEN

Italiaanse sterren in Schaarbeek

BIEN CUIT

2 Le Stelle, Schaarbeek

Het vergt wat geduld om doorheen detypisch Schaarbeekse straten tot bij restaurant Le Stelle te geraken. Maareenmaal ter plekke kom je op een pleinmet enkele schitterende art nouveau-pareltjes, waaronder de Osteria delleStelle en restaurant Le Stelle. De tweerestaurants, die één keuken delen, huizen in historische gebouwen die ontworpen werden door een leerling vanHorta. Van de sfeer uit die tijd is nietsverloren gegaan. Foto’s van beroemde


WERK EN WERELD

Java heeft niks met koffiete maken. Java is eenprogrammeertaal, uit-gevonden in hetbegin van de jarennegentig door eenaantal koffieverslaaf-de computerknobbels.Daarom noemden zeJava Java. Voor de rest zietJava eruit als: public classHelloWorld {public static voidmain(String[]args){System.out.println("Hello, world!");}}

Bij Smals zoeken ze zes Java develo-pers en evenveel Java-architecten. Omprogramma's te maken die maatschap-pelijk relevant zijn. Want dat is de spe-cialiteit van Smals: it die goed doet aande samenleving. Volgens LydiaOomen, recruitment manager aldaar,is dat meteen de grote troef van Smals.Zeker in deze magere tijden. “Smals iseen groot bedrijf. Hier werken 1.500mensen. Grote winsten zijn niet onshoogste doel. Het is de kwaliteit dievoorop staat. Wat we bij Smals doenheeft een maatschappelijk draagvlak.Orgadon is bijvoorbeeld een databankdie donoren en patiënten snel met

elkaar kan linken. Voor artsen en patiënten is dat goednieuws. Maar Smals programmeerde ook de verwer-king van de aanvragen voor het Stookoliefonds. Onzeinformaticaprojecten zorgen voor een administratievevereenvoudiging en stemmen publieke diensten beterop elkaar af. Zulke dingen zijn belangrijk en blijvenbelangrijk, ook als elders in de budgetten wordtgesnoeid.”

Kortom, Smals heeft niet meteen last van de crisis.Bovendien laat de recruitment manager weten streng teselecteren. “Het is niet omdat het crisis is dat we een-der welke java developer aannemen”, zegt LydiaOomen. “Wij zijn op zoek naar de perfect match,iemand die past bij het bedrijf en die zich een hele pooswil engageren.” Andere eigenschappen die hoog op het

verlanglijstje staan, zijn leergierigheid, teamspirit en klantgerichtheid. Dat de solli-

citanten kunnen programmeren inJava staat buiten kijf. Maar wie inde it aan de slag gaat, moetopenstaan voor veranderingen.Bij Smals werken ze met delaatste nieuwe technologieën.Op de hoogte blijven is de

boodschap. “Uiteraard verwach-ten we zelfstudie, maar ook per-

soonlijke ontwikkeling is iets watwe bij Smals graag ondersteunen. Ons

vormingsbeleid begeleidt onze medewerkershierin. Er zijn technische opleidingen, maar er is ookaandacht voor gedragsgerelateerde zaken zoals timemanagement en onderhandelingstechnieken. Want eenJava developer zit bij Smals niet de hele dag achter decomputer. Hij werkt in team aan een project en moetzijn werk voortdurend terugkoppelen naar de klant.”

Bij Smals wordt er gewerkt volgens twee formules.Sommige Java developers werken intern voor klanten.Anderen worden gedetacheerd bij de klant zelf.Geografische invloed heeft dat niet. Want Smals isgevestigd in de buurt van het het Brusselse Zuidstationen de klanten van Smals zitten allemaal in BrusselStad. “Smals valt makkelijk te bereiken met de trein. Envoor klanten neem je snel de metro. Dat er geenbedrijfswagen in het pakket zit, mag niemand afschrik-ken. Tenslotte zijn we bij Smals met 1.500 mensen, diehun contract allemaal getekend hebben zonder bedrijfs-wagen. Dat wil toch iets zeggen. Niet?” tekst An Olaerts D

WABLIEFT? buigt zich over de meest merkwaardige jobtitels

D Bedrijf: Smals

D Werkterrein: Brussel

D Diploma: Graduaat informatica

of gelijkgesteld door ervaring

D Loon: Marktconform, afhanke-

lijk van ervaring

D Extralegale voordelen:

Pensioenfonds, hospitalisatie-

verzekering en maaltijdcheques

D Opleiding: Permanente vorming,

intern zowel als extern

D Recruitment manager: Lydia

Oomen

Deze week: JAVA DEVELOPER


2 Belgen in New York over ‘hun’ crisis

q

Olivier Smekens, Senior banker corporate bankingbij KBC New York

- Voorzitter van deBelgian-American Chamber ofCommerce (BACC)

- In New York sinds mei 2007, samenmet zijn vrouw en hun drie kinderen

- 11 jaar bij KBC, waarvan 4 jaar in Londen

“In de VS concentreert KBC zich op de uitbouw vanlangetermijnrelaties met Belgische en Centraal-Europese klanten die investeren in de VS en in lich-tere mate omgekeerd. Wij doen aan relatiebankierenen zoeken samen met de klant naar een strategischonderbouwde financieringsstructuur. Bijna twee jaargeleden kwam ik naar New York om hier die cel opte starten. Wie met beide voeten in de markt zat,voelde toen al dat er een storm zat aan te komen,

maar dat hield me niet tegen. Deze crisissituatie alsjunior bankier meemaken in het hart van de financië-le wereld, verandert je visie en inzicht volledig. Ikweet zeker dat mijn generatie hiervan leert. Wij gaannaar een nieuwe bankcultuur, met een andere ethiek.Uiteraard ligt de focus nu nog een tijdlang bij ‘returnof investment’ in plaats van ‘return on investment’.Maar de herboren bankier zal niet zomaar terugkerennaar de vroegere principes. Hij zal meer een

1.

2 Hoewel de onzekerheid stijgt, blijft the city that never sleeps een gegeerde halte op het carrièrepad van ambitieuzebuitenlanders. Twee Belgen in New York schetsen, verrassend hoopvol, de impact van de crisis op hun job.


entrepreneur zijn, die de juiste risi-co`s neemt, en de verkeerde schuwt.”

“Dat het crisis is, merk ik aan hetaantal projecten in onze pijplijn.Onze kernmarkt bestaat uit gezondeBelgische middelgrote ondernemin-gen die blijven investeren in de VS.Dat gaat van bedrijven met een jaar-omzet tot een miljard, over niet-beursgenoteerde privébedrijven totonze ambitieuze Belgische wafel– ofchocoladegroeiers. Momenteel zienwij een aantal projecten stilvallen. Zeverdwijnen niet, maar worden tijde-lijk bevroren. De crisis jaagt de voor-waarden en risico`s van projectenimmers exponentieel de hoogte in.”

“Als belangrijke alleenstaandeBelgische bank in de VS (met negen-tig werknemers en één kantoor inNew York, nvdr), nemen wij bij KBCNew York wel onze verantwoorde-lijkheid. Krediet blijft het levens-bloed van onze economie: aan hetjuiste bedrijf moet de juiste som geldworden uitgeleend. De crisis heeftvooral een mentaliteitsverschuivingteweeggebracht. Bedrijven blijven

q

WERK EN WERELD

Charles-Andre BrouwersPartner bij Boston Consulting Group

- Al 18 jaar consultant, waarvan 9 jaar in Parijs

- Sinds 1999 in New York, met zijn vrouw en hun twee kinderen

“Ik help het senior management van grote bedrijven methet uitdenken en tot op zekere hoogte doorvoeren vanstrategische beslissingen. Ik werk al achttien jaar exclu-sief voor farmaceutische bedrijven. Bijna 70 procentdaarvan ligt op de Amerikaanse oostkust, tussen Bostonen Philadelphia. Ik werk op een niveau van specialisatieen een schaalgrootte die je in België niet vindt.”“De crisis heeft voor de farmaceutische industrie nietzulke gigantische gevolgen. De verliezen zijn alleszinsniet vergelijkbaar met die uit andere sectoren. Wel mer-ken we dat kleine farmaspelers in moeilijke papierenraken en opgekocht worden. Zo moet ik tegenwoordigregelmatig acquisitiestrategieën uittekenen. Daarnaasthelpen we bedrijven om cash te vinden en scenario’sklaar te leggen voor de toekomst. Wat moeten ze doen indie of die situatie? Wat als het nog erger wordt?Hoofdvraag daarbij is natuurlijk hoe diep de crisis zalgaan. In 1999 kwam ik tijdens de hoogdagen naar NewYork. Twee jaar later ging alles naar beneden, en na deherstelperiode is er nu weer een crisis. Ik zie een cyclusen ben niet geneigd te panikeren. In New York leeft eensterk ‘rebound’-geloof: even wachten tot we de bodemraken, en dan gaat het weer bergop.” “Naast die inhoudelijke verschuiving zorgt de crisis ookvoor mogelijkheden in mijn job. Managers zijn minderzelfgenoegzaam. Als alles goed gaat, zijn ze vol van zich-

een verstandige financiering krijgen, maar de voor-waarden zijn strenger. Geld is niet langer ‘gratis’.” “Ook op andere vlakken oefent de crisis invloed uit.Vroeger nam ik tot vier binnenlandse vluchten permaand. Nu zijn dat er hoogstens twee; de rest regelik wel per telefoon. We nemen zelf zulke initiatievenwant iedereen beseft dat we zo verstandig mogelijkmoeten omgaan met onze middelen. Iedereen draagtverantwoordelijkheid. KBC betaalt in 2009 geenbonussen uit. Dat vind ik een moedige en correctezet. De speeltijd is voorbij. Ik verwacht nog moeilijke tijden voor alle sectoren. Het is moeilijk te voorspellen wie zal kunnen blijven. Mensen die,als persoon en als werknemer, continu streven naarmeer dan de middelmaat, maken ongetwijfeld demeeste kans.”

“Amerikanen passen hun consumptiepatroon aan decrisis aan, maar zijn verder enorm weerbaar.Verliezen ze vandaag hun job, dan beginnen ze mor-gen aan een nieuw project, waarvoor ze desnoodsnaar Californië verhuizen. Daar kunnen wij Belgenvan leren. Ik hou van het Amerikaanse streven naarzelfverbetering en hun respect voor succes. Daarvoorzet ik mij mee in. Als Belgisch bankier hebben we demorele plicht elke gezonde Belgische investering inde VS succesvol te maken. Dat is ook mijn missie alsvoorzitter van de Belgian-American Chamber ofCommerce (BACC), een doorgeefluik van kennis enervaring voor elke Belg die succes zoekt in de VS.”

2.



D Een derde van alle Britten in de financiële sector werkt

in de ‘City’, Londens financiële buurt.

D In 2008 zag de stad 30.000 financiële jobs verdwij-

nen. Voor 2009 worden nog 10.000 ontslagen ver-

wacht. Elk ontslag in de sector leidt tot 1 à 2 ontsla-

gen elders.

D Het startsalaris voor een City-job is teruggebracht op

35.000 pond (38.020 euro) per jaar. Het gemiddelde

zelf. Nu heerst er een grotere bereidheid om te discus-siëren, om na te denken over alternatieve wegen.Momenteel spendeert niemand geld aan consulting voordetails. De hulpkreet komt van de top. Alle zaken waar-op we werken, zijn belangrijk en interessant.” “Als privébedrijf, zonder aandeelhouders, staan we zelfniet zo onder druk. We groeien niet, maar onze werkingloopt verder. 2008 was een normaal jaar. 2009 zal moei-lijker worden. Als partners en eigenaars van het bedrijfvangen wij de eerste financiële slag op. Wij fungerengewillig als buffer voor de werknemers (lacht). Het per-soneel is de grootste troef van een consultancybedrijf.Het zou dom zijn om één jaarbalans te willen reddendoor te besparen op menselijk kapitaal. Een competentteam samenstellen duurt jaren. We willen dat onsbedrijf intact is, wanneer de zaken heropbloeien.”“In onze business zijn er twee aspecten. Enerzijds is eronze klantenportfolio, anderzijds is er de aanvoer vantalent. Wij werven alleen de beste koppen van universi-teiten en businessschools aan. Ook op dat front speeltde crisis. Tot voor kort was de competitie immens. Nuontvangen we massaal hoogwaardige cv’s. Dat creëerteen luxeprobleem. Uit de stapel topprofielen moeten wijde geschikte kandidaten filteren. Consultants bedenkenoplossingen, maar laten een ander de eer opstrijken. Zewerken discreet en op de achtergrond. Dat vraagt eenbepaalde persoonlijkheid. Wij willen geen kandidatendie eigenlijk grote transacties op Wall Street willendoen. Bankiers en consultants zijn heel andere mensen.”tekst Barbara Demunnynck | foto’s Ben Tucker en Flickr D

New Yorkers hebben hun stad het afgelopen jaar grondig

zien veranderen. Restaurants met een beruchte wacht-

lijst hebben plots tafeltjes vrij om half acht ’s avonds. In

luxewarenhuizen zakten de jongste winterkoopjes pijl-

snel tot min 80 procent. En zelfs het vinden van een taxi

blijkt eenvoudiger, nu het spook van de spaarzaamheid

door Manhattan waart.

De stad kampt dan ook met moordende cijfers. Sinds

augustus 2008 sneuvelden er ruim 85.000 banen, voor-

namelijk in de financiële sector en de bouw.

Burgemeester Bloomberg schat dat de huidige reces-

sie zijn stad 300.000 jobs zal kosten, zo’n kwart meer

dan in de crisis van 2001-2003. Het werkloosheidscijfer

schoot van 4,8 procent in januari 2008 naar 6,9 in janu-

ari 2009 en beterschap is niet in zicht.

Wat betekent de malaise voor buitenlandse professio-

nals in New York? Specifieke ontslagcijfers ontbreken

vooralsnog, maar het is duidelijk dat deze groep met

extra zorgen zit. Wanneer houders van een H-1B-visum

(nodig om als buitenlander in de VS te mogen werken)

ontslagen worden, krijgen zij immers geen ‘gratieperiode’

om ander werk te vinden. In principe moeten ze het land

onmiddellijk verlaten – geen sinecure

voor stevig ingeburgerde expats met

vastgoed of een huurcontract, een auto

en een netwerk van persoonlijke relaties.

In 2008 behandelden de immigratiead-

vocaten van Fragomen, Del Rey, Bernsen

en Loewy een honderdtal zaken van ont-

slagen buitenlanders die weigerden om

New York halsoverkop te verlaten.

Van een gedwongen exodus onder de

Belgen is voorlopig geen sprake volgens

Consul Generaal, Ambassadeur Herman

Portocarero: “Daarvoor is het te vroeg. In

sectoren als de horeca, waar Belgen in

New York traditioneel goed scoren,

beginnen de afslankingen. Spectaculaire

faillissementen zijn er nog niet. De trend

van ‘eerst werk voor eigen volk’ leeft in de

VS vooral bij laaggeschoolde jobs en

hangt samen met het debat over clan-

destiene immigratie. In New York is de

impact ervan gering, zeker in het hogere

segment van de arbeidsmarkt.”

Al 85.000 jobs minder in New York

inkomen ligt nu op 49.980 pond (54.297

euro), 6% lager dan een jaar geleden.

D In het laatste kwartaal van 2008

waren er 34% minder vacatures voor

Londense jobs in finance & business.

Wie z’n job in the City verliest, vindt

gemiddeld na 81 dagen nieuw werk:

drie weken later dan in 2007.

Hoe gaat het ondertussen in Londen?

“Verliezen Amerikanen vandaaghun job, dan beginnen ze morgenaan een nieuw project. Daar kunnen wij Belgen van leren.”OLIVIER SMEKENS, SENIOR BANKER BIJ KBC NEW YORK


Uw emotionele intelligentie zegt ietsover de manier waarop u omgaat metuw eigen emoties en die van anderen.Ze bepaalt dus hoe u reageert op bepaalde situaties. De kern van emo-tionele intelligentie is het samenspel tussen voelen en denken. Hoe beterbeide op elkaar zijn afgestemd, hoehoger uw EQ.

Emotionele intelligentie en succesHet IQ of het cognitief vermogenwordt vaak beschouwd als eenbelangrijke peiler van maatschappe-lijk succes. Toch blijkt het vermogenom met uw eigen emoties en die vananderen om te gaan minstens evenbelangrijk voor een succesvolle car-rière. Wie een hoger EQ heeft, neemtdoorgaans betere beslissingen, dieook afgestemd zijn op het gevoel.Bovendien wijst een hoog EQ eropdat u sterk bent in teamwork, opencommunicatie, samenwerking, hetluisteren naar anderen en het uitenvan uw eigen mening. Dat alles zorgt

Hoog EQ = succes op de werkvloer?

VACATURE.COM

BENIEUWD NAAR UW EIGEN EQ?

9 www.vacature.com/EQ

ervoor dat u betere resultaten boekt op het werk.Het IQ van een team is trouwens het hoogst alsde groep in sociale harmonie werkt. Het EQ vande groep en de individuele leden bepaalt dus hetIQ van de groep. De werknemers die in dat teamhet best presteren, onderhouden ook de bestecontacten met hun collega's.

EQ-tests en selectieproceduresOmdat ook empathie en samenwerking belangrijk zijnvoor de manier waarop u functioneert in een bedrijf,gebruikt men vaak EQ-tests in selectie-procedures. In tegenstelling tot een IQ-test, is hetresultaat van een EQ-test niet één enkele score of quotiënt. De term EQ is in die zin dus niet helemaal correct.

Een EQ-test geeft wel een beeld van verschillende per-soonlijkheidskenmerken of vaardigheden, zoals con-flictoplossing, intuïtie, flexibel communiceren, enz.

De test op vacature.com/eq bestaat uit vijftig vragen die peilen naar elf verschillende vaardig-heden. Voor elk van deze vaardigheden krijgt u eenscore toegekend en krijgt u tips om uw emotioneleintelligentie verder te ontwikkelen.



ELKE JORENS, hr-manager van Microsoft Belux

MARIO BERNARD, hr-manager van

groentegroep Intergarden NV

KOENRAAD DHELFT, chief hr-officer van Hansen

Transmissions, producent van tandwielkasten voor windturbines

Mario Bernard: “In 2006 werd het AalsterseIntergarden NV overgenomen door Global Green,een deel van de Indiase Avantha groep. De crisisheeft de afbakening tussen de werkzaamhedenvan het hoofdkantoor en de lokale kantoren nietveranderd. Kostencontrole heeft nu wel een hogereprioriteit. Waar mogelijk genieten interne herstruc-tureringen de voorkeur boven nieuwe aanwervin-gen. De country manager in België is een Indiër, zohoudt het hoofdkwartier voeling ter plaatse.”

Elke Jorens: “Bij Microsoft is dat de algemene cultuur. Wij krijgen heel duidelijke objectieven vanhet regionale hoofdkwartier: hoeveel jongeren envrouwen we moeten aanwerven, welke graad vanwerknemerstevredenheid we moeten halen, enz.Ook de maandelijkse opvolging van die objectie-ven verloopt gestructureerd. Wij hebben zonderoverdrijven tientallen ‘key performance indicators’(KPI’s). Ik werk binnen een strikt kader, maar voormij is dat business as usual.”

Koenraad Dhelft: “De hr-directeurs van China,India, en in België van Edegem en Lommel rappor-teren aan mij. Wil dat zeggen dat ik hen contro-leer? Toch niet, dat punt zijn we in de modernemanagementcultuur voorbij. Ons bedrijf drijftvoort op vooropgestelde KPI’s. In crisistijd bespaarje wel, maar liefst zonder je targets in het gedrangte brengen. Die verschillen van land tot land, dusde centrale beslissingsmacht zal niet wordenopgedreven. Ik vraag nu wel meer rapportering.”

LAAT HET HOOFDKWARTIER ZICH MEER GELDEN DAN VOOR DE CRISIS?

Mario Bernard: “Wij nemen de meeste operatio-nele beslissingen. Als we een werknemer binnenons budget kunnen vervangen, dan hebben wegeen toestemming nodig van het hoofdkwartier.Voor nieuwe aanwervingen uiteraard wel. Gaat hetom hogere profielen, dan staat de ceo of hr-manager van Avantha op een persoonlijke kennismaking tijdens hun maandelijkse bezoek.Alles moet ook loepzuiver geregeld zijn, om elkconflict met de fiscus of overheid te vermijden.”

Elke Jorens: “Ik ontwerp zelf de strategie om mijnobjectieven te halen. Eén benchmark is 85 pro-cent werknemerstevredenheid. Wij geloven datonze werknemers niet alleen voldoening en resul-taten zoeken in hun job, maar ook connecties metmensen. Daarom werken we al een jaar aan eenPersonal Leadership Program, dat de persoonlijkeconnecties tussen managers en teamleden stimuleert. Het hoofdkwartier zet de bakens uit,maar de weg ernaartoe wordt lokaal bepaald.”

Koenraad Dhelft: “Als corporate hr-verantwoor-delijke wil je de verschillende filialen kunnen vergelijken om uit die cijfers conclusies te trekken.Je organiseert bijvoorbeeld personeelsenquêtes.In crisistijd schrap je zulke niet-broodnodige initiatieven snel van het budget. Je wilt dat delokale hr-directeurs hun doelstellingen halen enprobeert hen vanuit het hoofdkwartier zo weinigmogelijk kosten op te leggen. Reorganisatiesgebeuren eerst op corporate niveau.”

WELKE BESLISSINGSRUIMTE HEEFT U?

Mario Bernard: “We zitten in een weinig crisis-gevoelige branche. Door de crisis daalt het restau-rantbezoek, gaan mensen meer naar de super-markt en kopen ze prijsbewuster. Als private labelprofiteren wij van die trend. Onze doelstelling voorde komende vijf jaar is onze omzet verviervou-digen, enerzijds door organische groei, anderzijdsdoor nieuwe producten. Daarom moeten we hetjuiste talent aan boord houden. Door de crisiskunnen we gemakkelijker vacatures invullen.”

Elke Jorens: “Onlangs had ik een brainstorm-sessie over diversiteitsbeleid met collega’s uitandere bedrijven. Heel wat deelnemers zegdenlast minute af omdat hun focus is verschoven. Ik begrijp dat, maar merk dat Microsoft trouw blijftaan de prioriteiten van vorig jaar. Het hoofd-kwartier van West-Europa volgt de vorderingenvan mijn diversiteitsbeleid nog steeds. Ook onsrecruiting verhaal vermindert, maar hr is zekerniet gereduceerd tot het tellen van poppetjes.”

Koenraad Dhelft: “Personeelskosten zijn het eer-ste waarop een bedrijf probeert te besparen. Vande hr-afdeling vraagt men dus veel berekeningen.Wij leiden ook de dans bij onderhandelingen metde ondernemingsraad en syndicale delegaties. Hetis een sociale norm dat je geen nieuwe mensenaanwerft op het moment dat er jobs op de hellingstaan. Verstandig is zo’n aanwervingsstop niet. Opeen crisis volgt vaak een koerswijziging, waardoorje andere competenties nodig hebt aan boord.” tekst Barbara De Munnynck | foto’s Isabel Pousset D

IS UW JOB VERANDERD DOOR DE CRISIS?

DRIE OP EEN RIJ

In crisistijd halen multinationals de beslissingsmacht vaker terug naar hun hoofdkwartier.

Verkleint de beslissingsruimte van lokale hr-managers?

IS UW JOB VERANDERD DOOR DE CRISIS?

9 vacature.com/3opeenrij


COLUMN

De paus kan er zeker niet mee lachen, maar datkan mij niets schelen. De paus is precies gelijkalle onzin hier op aarde: ook geschapen. En daar-mee kan ik zonder zorgen overgaan tot een plech-tige heiligverklaring op eigen initiatief, zondermirakel en zonder kloosterorde. Het is ongetwij-feld heidendom ten top, maar de hemel zal mijdankbaar zijn. Voortaan is Pluto de patroonheilige van het banen-verlies. Duid het aan op de kalender: 28 maart H.Pluto, bemiddelaar van alle werklozen. Al wie dezedagen per crisis van de lijst wordt geschrapt, kanbij Pluto terecht voor troost en begrip. Het is eenmagere troost, maar zoiets is nu typisch voorpatroonheiligen. Bij particulieren staan ze hoog-stens op de vensterbank, of ze bengelen aan hunsleutelbossen. Voor de rest hoort of ziet men zel-den iets van patroonheiligen. Voor de heilige Plutozal het niet anders zijn. Het belangrijkste is dat hijhet klappen van de zweep kent.

Op 13 maart 1930 werd Pluto met veel bombarietoegevoegd aan het zonnestelsel. Hij was denegende planeet in de club van hemelbollen waariedereen zich de koppijn had naar gezocht. Pluto

minder draait ons zonnestelsel evengoed door. Bovendien hebben wij allevertrouwen in het voortbestaan vanPluto. Anders hadden wij hem in1930 toch zeker nooit aangeworvenals negende planeet!Daarna was het internationale sterren-congres van Praag afgelopen en gooi-den de astronomen zich op de brood-jes met krabsla. Klusjesmannen in allelagere scholen ter wereld werdengesommeerd om het buitenste bolletjevan het zonnestelsel af te pitsen. Hetenige wat nu nog van de planeet over-blijft, is een ijzerdraadje met niets, eenwit vierkantje in een vergeeld fotoal-bum. Wat Pluto er zelf allemaal vanvindt, of hoe het nu met hem gaat,weet niemand. Het geeft allemaal niet.Zolang hij de nieuwe afgedanktenmaar aanhoort, op XX lichtjaren vande crisis op aarde. D

“Pluto is de patroon-heilige vanhet banenverlies.”

was de nieuwe held van het heelal. ClydeTombaugh, zijn ontdekker kreeg voor de gelegen-heid een bloemstuk, een doos pralines en eennieuwe sterrenkijker cadeau. Maar op 24 augustus2006 was Pluto planeet af. Clyde Tombaugh wasdood. Pluto was te klein om erbij te horen. Plutohad geen eigen baan rond de zon. Het zwaartepuntvan Pluto lag buiten Pluto. En si en la etcetera. Nameer dan 75 jaar trouwe dienst waren er ineensargumenten te over om Pluto aan de kant te zet-ten. Van planeten is nochtans sinds mensenheuge-nis geweten dat ze nooit met pensioen gaan. Hetmocht allemaal niet baten. De beslissing viel.Pluto vloog buiten en het heelal hulde zich in stil-zwijgen. Alleen op aarde was er een heel kleinbeetje protest. Een mars van Brussel Zuid naarBrussel Noord werd evenwel niet georganiseerd.En drie jaar later kan het niemand nog wat sche-len. Zo gaat dat meestal met werklozen. Eerststaan de kranten er vol van. Daarna zijn er alleennog de geruisloze statistieken.

De verzamelde sterrenkundigen riepen bovendienin koor: Geen nood! Treur niet over Pluto! U zalgeen enkele hinder ondervinden. Met één planeet

An OlaertsD

REAGEREN?

9 vacature.com/column


SLUITERTIJD

U kunt geen radio opzetten, geen krant openslaan, ofmen slaat u om de oren met de verschillendeOosterweeltracés. Vaak in het oog van de storm: deBeheersmaatschappij Antwerpen Mobiel (BAM), depleitbezorger voor het inmiddels beruchte LangeWapper-viaduct. Wie of wat is die BAM eigenlijk? NickOrbaen, woordvoerder: "De BAM werd opgericht inseptember 2003 door de Vlaamse regering om de mobi-liteit in en rond Antwerpen te versoepelen." En dat'Masterplan Mobiliteit Antwerpen' omvat veel meerdan de Lange Wapper. "Zestien projecten, om precies te

zijn. We werken onder meer aan eenbeter openbaar vervoer naar deAntwerpse randgemeenten. En wewillen bijvoorbeeld vrachtwagens vande weg halen door de capaciteit vanhet Albertkanaal te vergroten.Daarvoor verhogen en verbreden webruggen, en renoveren we sluizen."BAM telt een dertigtal werknemers,van wie meer dan de helft ingenieurs. tekst Nico Schoofs | foto Lies Willaert D

Elke week stellen we scherp op een werkplek met een bijzonder verhaal.

2 Dinsdag 23 maart, 10.30 uur * Antwerpen, de plek waar het beruchte Lange Wapper-viaduct Linker- en Rechteroever zou verbinden.


vacature magazine 28-03

Documents

Transcript of vacature magazine 28-03