HOOFDREDACTIENeal PetersenGeert Jan DarwinkelEINDREDACTIEKasper DijkSENIOR WRITERJules ZaneREDACTIELennart BeishuizenPieter BrouwersGeert Jan DarwinkelRob van GamerenVincent Van GenechtenEva GerritsePieter HorstmanJustin KevenaarPaul KlompJasper LamanMarco PostJurian UbachsKlaas­Jan ter VeenJeroen VeenstraSeb VisserFrank WielaardJoeri ZwartsCOLUMNISTENMatthijs van den BeukelGijsbregt BrouwerJeroen ElshoffLeander SchaerlaeckensFOTOGRAFIEGetty ImagesPRODUCTION, ARTDIRECTION & DESIGNDarChicago Ltd.MET DANK AANIssuu, ScribusSportAmerika Magazineis een uitgave van PetersenMedia. Niets uit dezeuitgave mag op welke wijzedan ook worden gekopieerdzonder uitdrukkelijketoestemming van deuitgever. © PetersenMedia 2012­2013 ­ Allerechten voorbehouden.

Het WK voetbal zit erop voor Team USA. Ondanks dat je in devorige editie van het Sport Amerika magazine kon lezen dat soccerbooming is, kwam de selectie van Jürgen Klinsmann net tekort tegenBelgië. Een ding is zeker: de VS gaat de komende eindtoernooieneen tegenstander van formaat worden voor de gevestigde orde.Door de WK‐gekte voelde ik me genoodzaakt mijn column overIsaiah Austin een week door te schuiven. De NBA ligt alweer bijnaeen maand stil, maar gelukkig blijft Austins kwestie nog steedsactueel.Iedereen wil het maximale uit zijn loopbaan halen, zowel sportief alsfinancieel. Maar sinds de laatste NBA Draft kan ik het, als romanticus,niet los van elkaar zien. Isaiah Austin gaan we namelijk nooit in deNBA zien spelen. Hij veroverde begin dit jaar mijn hart bij BaylorUniversity en daarom schreef ik al eerder een column over hem.Een passage daaruit: "Austin raakte gedurende zijn tijd op demiddelbare school blind aan een oog. In de warming‐up dunkte hijeen bal en bij het neerkomen voelde hij dat er wat mis was. Zijnvoorgevoel bleek te kloppen: Austin was vanaf dat moment het zichtkwijt van één oog."Ondanks deze beperking schopte hij tot de NBA Draft. Hij zou zekergekozen gaan worden, totdat hij een week voor de draft het bericht tehoren kreeg dat hij lijdt aan het syndroom van Marfan, een erfelijkeoogaandoening, waardoor spelen in de NBA uitgesloten is.Op ongeveer hetzelfde moment bepaalt De Keuze van King Jamesde headlines in de Verenigde Staten (en bij Sport Amerika). De vraagwaar LeBron James zijn loopbaan gaat vervolgen, enduizelingwekkende sommen overgemaakt zal krijgen, is koren op demolen van de NBA‐pers, die smacht naar nieuws in wedstrijdlozetijden. Terug naar Cleveland? De overstap naar de andere kant vande VS? Het is een mediacircus dat mij eerlijk gezegd weinig kanboeien.Want maakt een extra miljoen echt zo veel uit? Of durven free agentste kiezen voor de liefde van het spel in plaats van de portemonnee?Een keer goed luisteren naar het verhaal van Isaiah zou wonderendoen.Wees blij dat je talent hebt en de mogelijkheid krijgt om tespelen.Veel leesplezier,

Coach Jason Kidd vertrekt naéén seizoen van Brooklyn naarMilwaukee. De aanleiding was datKidd meer zeggenschap wilde in defranchise waarna Nets­eigenaarMikhail Prokhorov het helemaalmet hem had gehad, en hem uitein­delijk verhandelde naar de Bucks. Kiddvolgt in Milwaukee deplots ontslagen LarryDrew op en wordt inBrooklyn opgevolgd doorLionel Hollins •Ondanks een flinkeschouderblessure die hemnaar verwachting zevenmaanden aan de kant zalhouden, tekende Patty Mills eencontractverlenging voor drieseizoenen bij de San Antonio Spurs,ter waarde van ongeveer twaalf miljoendollar • Rockets guard Jeremy Lin lijktzijn langste tijd gehad te hebben inHouston. Tijdens de ‘Melo Tour’ werdCarmelo Anthony warm onthaaldbij het Toyota Center door middel vaneen groot spandoek met daarop eenafbeelding van Anthony in eenRockets tenue, met shirtnummer7. Juist ja, het shirtnummer vanLin, die noodgedwongenverhandeld zal moeten wordenwillen de Rockets überhaupt eenkans maken op Anthony. Lin lietweten ‘not amused’ te zijn ennoemde de daad van zijnwerkgever respectloos • MattBarnes, Glen Davis en DeAndreJordan zijn afgelopen weekgesignaleerd in Amsterdam. Zoverschenen er ondermeer een mooifilmpje vanJordan (2 meter11) op een veelte kleine fiets,en foto’s van het drietal in een coffeeshop,met rookwaar in hun handen •

De problemen stapelen zichop voor Cleveland Browns­receiver Josh Gordon. Afge­lopen vrijdag werd Gordon aan­gehouden voor rijden onderinvloed en het overschrijden van desnelheidslimiet. Het is niet de eerste keerdat Gordon, die in 2013 nog de meestereceiving yards had in de NFL, in deproblemen zit. Eind vorig jaar werd hijbetrapt op het gebruik van verbodenmiddelen en de verwachting is dat hijhier binnenkort een jaar schorsing voorkrijgt. Nu is het afwachten of de Brownszelf stappen ondernemen tegen één vanhun meest getalenteerde spelers • Hetregent ondertussen schorsingen in de NFL.Zo is Dion Jordan van de MiamiDolphins voor vier wedstrijdengeschorst vanwege het gebruik vanverboden middelen. Volgens bronnenrondom de Dolphins versterkt deschorsing de twijfels rondom Jordan, dievorig jaar teleurstelde nadat hij als derdewerd gekozen in de NFL Draft van 2013• Terwijl Jordan slechts vier wedstrijdenmoet brommen, heeft LaVonBrazill een schorsing van éénseizoen aan de broek. De widereceiver van de Indianapolis Coltsmiste vorig jaar al vierwedstrijden na het gebruikvan marihuana. De kans isnu groot dat de Colts Brazillwegsturen • RolandoMcClain is terug in de NFL.McClain nam in 2013 afscheid vande sport, keerde even later terugin Baltimore, kondigdevervolgens zijn afscheidnogmaals aan en tekende nueen contract bij de DallasCowboys. De 24­jarigelinebacker is volgens zijnzaakwaarnemerenthousiaster dan ooit enklaar om een bijdrage televeren op het veld •

Free agency begon op 1 julien dat zorgde voor een storm­vloed aan nieuw ondertekendecontracten. De teams uit de NHLbeloofden de meer dan 70 spe­lers die op dag één een nieuw contracttekenden meer dan 500 miljoendollar aan salaris. Volgens TSN is dateen record, het oude record stond op 384miljoen in 2009 • New York Islanderssloeg juist een dag later toe. De Islandersvoegden Nikolai Kuleminen Mikhail Grabovski toeaan hun selectie. Beidespelers tekenden eenvierjarig contract en houdendaar respectievelijk 16,75miljoen en 20 miljoen dollaraan over. Beide spelersspeelden tussen 2008 en2013 ook al samen, toen bijToronto Maple Leafs • Radim Vrbatatekende een contract bij VancouverCanucks. De aanvaller, afkomstig vanArizona Coyotes, tekende eentweejarig contract met een waardevan 10 miljoen. Vrbata is debeoogde man om samen te gaanspelen met de broertjes Sedin •Petri Kontiola keert terug inde NHL. De Finse forward werd in2004 als 196ste gedraft door ChicagoBlackhawks en speelde daar in totaaltwaalf wedstrijden, maar verkoos daarnaeen carrière in de KHL. Kontiola tekendebij Toronto Maple Leafs, dat MikeSantorelli (Vancouver Canucks) wistvast te leggen • Bij Buffalo Sabres­commentator Rick Jeanneret iskeelkanker geconstateerd. De 71­jarigecommentator maakte bekend dat bij zijnkeel een gezwel ter grootte van eengolfbal is gevonden. Volgens doktoren iser een kans van 85 procent dat decommentator er weer bovenop komt.Jeanneret becommentarieert de Sabresal 43 jaar •

Roger Bernadina heefteen nieuwe ploeg ge­vonden. De buitenveldertekende een contract bij de Los AngelesDodgers en zal zich melden bij het TripleA­team van de Dodgers inAlbuquerque. Sharkadina,inmiddels een echtejourneyman, beschikt overeen Minor League­contract,wat inhoudt dat elkgeïnteresseerd team hemkan weghalen als hij daarwel een MLB­contractkrijgt • Een andere Nederlander, JairJurrjens, keerde deze week terug inde MLB, als starter voor de ColoradoRockies. Heel succesvol was dat niet: ophet zeer slagvriendelijke Coors Fieldraakten de Dodgers hem voor twaalfhonkslagen en acht runs in 4 2/3 innings.Welkom terug in The Show,Jair… • Dat topwerper JeffSamardzija dit seizoen eennieuwe club zou vinden, was eenkwestie van tijd. Deze weekstuurden de ChicagoCubs Samardzija encollega­starter JasonHammel naar deOakland Athletics inruil voor drie talenten,waaronder de hoogaangeschreven korte stopAddison Russell. De A’sbeschikken nu over dewellicht sterkste startersrotatiein de Major Leagues • De Yankeesmeldden zich ook voor Samardzija,maar visten achter het net. Daaromheeft New York nu BrandonMcCarthy van de ArizonaDiamondbacks overgenomen. Derechtshandige werper maakt een matigseizoen door bij de D­backs, maar zalvolgens Yankees­manager Joe Girarditoch van toegevoegde waarde zijn •

Het WK was ­ ook voor Amerika ­ nog involle gang, of 't grote ver­pissen was albegonnen. En ging, op het moment datUSMNT was gewipt door de Belgen, nogeven rustig verder. De soccer haters ­ AnnCoulter en Mike Francesca voorop ­ 'bear­gumenteerden' dat voetbal nooit eenAmerikaanse volkssport kan worden,omdat 'vooral buitenlanders' het leukvinden, en het toch vooral een 'sport is voormietjes', met al dat 'geflop'. De soccerlovers hoefden alleen maar te verwijzennaar de kijkcijfers en de statistieken datvoetbal onder de Amerikaanse jeugdintussen veruit de populairste doe­sport isgeworden. Alvorens zich weer in eenimmense viewing party in Chicago, KansasCity of Dallas te storten.De Amerikaanse ploeg zelf liet zich in iedergeval van z'n sterkste kant zien. Hoewel hetteam niet overliep van het individueletalent, was de teamgeest, de wilskracht ende onverzettelijkheid hartverwarmend, endie vonk sloeg onmiskenbaar over naar hetAmerikaanse publiek. Het bleek zelfsvoldoende om de zelfverklaardeGroep des Doods (inclusief hetmatige Ghana en het Portugaldat 'n playoff­oprisping vanCristiano Ronaldo tegenZweden nodig had gehad

om zich uberhaupt te kwalificeren) teoverleven.Alle Amerikaanse wedstrijden waren hetaangluren ook nog eens meer dan waard.Een supersnelle­ en een niet meerverwachte winnende goal tegen Ghana. Eenstrijd op leven en dood tegen Portugal, datver in blessuretijd de hartenbrekendegelijkmaker aantekende. En dan dat zinde­rende duel tegen de overhypte Belgen ­ eenwedstrijd die wellicht de boeken zal ingaanals de beste (als in: meest meeslepende)van dit WK. 120 minuten lang aanvallen enkansen van beide kanten. Schlag aufSchlag, zoals de Duitsers zouden zeggen.Afgaande op de kijkcijfers kon hetAmerikaanse volk het allemaal welwaarderen. De records werden massaalgebroken: 24,7 miljoen voor USA­Portugal.21,6 miljoen voor USA­Belgie. 19,4 voor hettreffen met Ghana. Nota bene: daarbij zijnde immense viewing parties (Amerikanenplegen hun favorietesporten toch vooralin het gezelschapvan anderenin sports bars

te kijken) nog niet eens meegerekend. En:van de buitenlandse fans die daadwerkelijknaar Brazilie afreisden, was het overgrotedeel Amerikaan.Her en der werd dan ook al gesproken vaneen heuse Soccer Boom. Ja, de populariteitvan het voetbal groeide (opnieuw), maar latenwe nou ook weer niet te hard van stapel lopen.Want, en dat wordt voor 't gemak evenvergeten: ook vier jaar geleden was het WK inAmerika namelijk al een (iets kleiner, toege­geven) feestje. Toen trok USA­Engelandbijvoorbeeld ook al 17,1 miljoen kijkers, endat terwijl deZuid­Afrikaanseduels op voorAmerikanen on­Christelijketijdenwerdengespeeld.

Bovendien: ook midden jaren negentigwas voetbal op (high) scholen al de meestgespeelde sport. En ook toen al deden veleouders hun kinderen liever op het relatiefveilige voetbal in plaats van het gevaarlijkefootball en hockey. En ook toen al dag­droomde menigeen: nog twintig jaar, endan zal het Amerikaanse voetbal voldoendetalent hebben afgeleverd om serieus mee tedoen om de wereldtitel. Toen, in 1994,haalde de ploeg in eigen land de laatstezestien, een kunststukje dat in 2010 en2014 nog eens werd herhaald. In 2002werd zelfs de laatste acht gehaald.In die zin is er dus nog maar weinigprogressie geboekt. USMNT bestaat altientallen jaren uit heel behoorlijke­ totbest goede voetballers. Aan inzet, passie enbeleving ontbreekt het bovendien nooit.Maar het echte supertalent, de speler diehet verschil kan maken, de Neymar, Lionel

Messi of Arjen Robben, zijn we al die jarennog niet tegengekomen. Het is vooraldertien in een dozijn, wat de Amerikaanseschool oplevert. Maar zet Robben en VanPersie bij USMNT in de aanval, en je hebtmeteen een serieuze contender.De oorzaak daarvoor is tweeledig.Allereerst gebrek aan opleiding in deonderbouw. Waar F­tjes in de Nederlandseclubcultuur al van jongs af aan wordengetraind door oud­eerste elftalspelers, enaldus al vroeg een gedegen basis krijgen,wordt er op Amerikaanse achterafveldjesmaar wat aangerommeld door goed­willende vaders en moeders. Allemaalgoedbedoeld, maar zoden aan de dijk zethet niet.Daarbij komt: als het er op aan komt,kiezen de Amerikaanse supertalenten nogaltijd voor football of basketball. Die

sporten geven hen nog altijd de meestekans op een meer dan goed belegdeboterham, in vergelijking met soccer.Bovendien: football­ of basketball playerszijn op high school en college ook nog altijdeen tikje cooler dan voetballers.Dat laatste kan, door de voornoemdesoccer boom, langzaamaan wellichtveranderen. Soccer wordt langzaamaanaan wel cool en bonton. En dan zul zul jeinderdaad 'ns wat beleven, wanneer deopvolgers van LeBron James, DevinHester, Patrick Paterson, Derrick Rose ofChris Paul besluiten om door te gaan metvoetballen. Als die sneeuwbal eenmaal aan't rollen is, dan is er geen houden meer aan.Want supersterren trekken nu eenmaalsupersterren aan. •

De NFL liet de hamer weer eensneerkomen afgelopen week, dit keer optwee top 10 draftkeuzes van een jaargeleden. Dion Jordan en Lane Johnson,nummers 3 en 4 vorig jaar, kregen allebeivier duels schorsing aan de broek voor hetovertreden van de inmiddels beruchte‘substance abuse policy’. Hetzelfdeoverkwam Rokevious Watkins, een backuplineman van de Chiefs.Kort gezegd: de heren zaten aan de dopingen betalen daar nu de prijs voor. Ze zijnniet de eersten en zeer waarschijnlijk ookniet de laatsten die tegen de lamp liepen,want PED’s lijken helemaal de trend te zijnin de NFL. Het is pakken wat je pakken kanen hopen dat jij ontsnapt. Gebeurt dat niet,dan zit je vier wedstrijden en is de kous af.Het grote publiek interesseert het verdergeen bal. Doping is in de NFL kennelijk eenstuk minder erg dan in het wielrennen.Wie herinnert zich niet de urinetest‐soapvan Richard Sherman een jaartje geleden?Sherman was gepakt op doping maar vochtde schorsing succesvol aan omdat er watonregelmatigheden waren opgetredentijdens het urineren, waardoor niet met 100procent zekerheid kon worden gesteld datde urine in het bakje ook daadwerkelijk vanSherman was. Sherman ontsprong de dansen niemand repte er ooit nog over. De lulben je pas echt als je na die eersteschorsing nog een keer in defout gaat. Dan mag je een jaarzitten. Zeg maar hallo, JoshGordon! De wide receiver methet meeste talent en de minstehersencellen in de NFL hangtdit Zwaard van Damocles (ofDamascus, zo u wilt) boven hethoofd. Net nu het ergens op begon te lijkenin Cleveland. ∙

Paul Klomp.

Doping Volgende week is de MLB All‐Star Gamein Minnesota. In tegenstelling tot de anderesporten, waarin de All‐Star Game nietsmeer is dan een toneelstukje,is het in de MLB altijd interes‐sant. Er is immers thuisvoor‐deel voor de World Series tebehalen. De belangen zijngroter, en dat betekent ook datde verontwaardiging nergenszo groot is als in het honkbalwanneer iemand niet wordt verkozen. Endat is dit jaar ook meer dan terecht, en danmet name in de American League, waartwee spelers zijn bestolen.In de American League konden de fans enAmerican League‐manager John Farrellgeen gaatje vinden voor Garrett Richards(LA Angels) en Chris Sale (Chicago WhiteSox) in de All‐Star selectie. Een schandeals je het mij vraagt. De 26‐jarige Richards(10‐2, 2.71 ERA) heeft de pech dat hij bijhet grote publiek niet bekend genoeg is, endat terwijl hij op sommige vlakken beterpresteert dan stadsgenoot ClaytonKershaw.En dan is er Chris Sale, de ace van deWhite Sox die er eerder dit seizoen drieweken uit lag met een blessure endaarvoor gestraft lijkt te worden. Sale heefteen 8‐1 record, een ERA van 2.16 en tweecomplete games, maar toch staat ook hijniet in de All‐Star Game. Wie er wel instaat is Max Scherzer, bepaald geenkoekenbakker, maar zijn ERA van 3.47 isbeduidend slechter. Toch kwam hij dankzijde fans erin.Het toont nog altijd de zwakte aan van hetsysteem waarin fans een groot deel vanhet team invullen: bekendheid wint hetvaak van kwaliteit. En dat is erg jammer. ∙

Justin Kevenaar.

Bestolen

'De leugens van Lance' pak je op en leg je niet meer weg voorhet uit is. Het was alweer even geleden dat ik een boek las dat zolekker vlot geschreven is en tegelijkertijd ook nog zeerdiepgravend is. De eerste scène ­ Lance Armstrong gaatverhuizen en de schrijfster loopt door het huis, onderweg indozen spiekend ­ is knap neergezet. Niet alleen door wat zij ziet,maar vooral doordat de auteurduidelijk aangeeft dat ze eendiepere laag vermoedt inArmstrongs keuze om haar juistbij die pijnlijke gebeurtenis ­ hijhad zijn kinderen beloofd dat zejaren niet hoefden te verhuizen ­tot zijn koninkrijk toe te laten.Een 'gewone' schrijver zouconstateren dat de verhuizingsymbool staat voor Armstrongsverval, maar Juliet Macur (NewYork Times) toont scherp aan dathet misschien wel symbool staatvoor de sluwheid van de Texaan.Diverse boeken die ik door dejaren heen over Lance Armstronglas, fascineerden mij. Denk aanhet autobiografische 'Door depijngrens' (boeiend destijds, nulekkere fictie), 'De Lance factor'van Mart Smeets (vlotgeschreven, net zo'n grootfictiegehalte als 'Door depijngrens', bleek later), 'Mijn jachtop Lance Armstrong' van DavidWalsh (met onthullingen van eenbijtgrage journalist), maar zeldenlas ik een boek met een combinatie van onderzoek,psychologisch inzicht en spannende non­fictie zoals bij 'Deleugens van Lance'. Het boek biedt meer dan andere titels overde gewezen Tourwinnaar een uniek inkijkje in de psyche vandeze Texaanse veelvraat. Het beeld dat daaruit naar voren komt,stemt niet vrolijk. De schrijfster laat duidelijk zien hoe

Armstrong manipuleert, dwingt, tiert en mensen lachendwegtrapt vanaf zeer jonge leeftijd. De treurige verhalen vanfamilieleden en latere ploeggenoten die zich gedumpt voelen,zijn schrijnend om te lezen.

Schrijfster Macur laat haar klasse vooral zien als zij achterinhet boek een samenvatting geeft van Armstrongs tirade tegenenkele tegenstanders. Die worden ­ ook al blijken ze inmiddelsgelijk te hebben ­ alsnog helemaal zwart gemaakt door eenkennelijk ontketende Armstrong. Bizar en onthullend.Misschien zijn dat soort verhalen nog wel knapper dan de goedgeschreven reconstructie van het dopinggebruik binnen deploegen van Armstrong. Overigens is het 'dopingdeel' ook hetminst 'nieuwe' deel van het boek. De druk op andere renners omnet als kopman Armstrong te gebruiken was soms heel groot,dat weten we inmiddels, maar wat Floyd Landis zegt over degevolgen van die druk is heftig. De gewezen Tourwinnaar van2006 zag ploegleider Bruyneel en Armstrong als duivels dieanderen probeerden te verleiden tot dopinggebruik. Landis zeitegen die achtergrond over zijn eigen valsspelen: “Om de duivelte verslaan, moet je soms zijn bloed drinken.”De dopingverhalen zijn eigenlijk nog het minst interessanteaan dit boek, terwijl vooral de verhalen over de harde wereld dieArmstrong creëerde, boeien. Kenmerkende zinnen: 'Hij waskortom een bullebak die loog en bedroog' en 'In het moreleuniversum van Lance Armstrong verkoopt iedereen zijn of haarziel om te winnen.' Op de een of andere manier heb ik na alledopingonthullingen van de afgelopen jaren moeite omwielrennen serieus te nemen. Na lezing van dit boek moet ik nognet wat meer moeite doen. •TEKST MAARTEN KOLSLOOT(Journalist @maartenkolsloot schreef diverse boeken. Zijnmeest recente boek is 'Hollandse Honkbalhelden)

Een'gewone'schrijverzouconstaterendatArmstrongsverhuizingsymboolstaatvoorverval,maarMacurtoontscherpaandathetsluwheidis

Titel DE LEUGENS VAN LANCE(CYCLE OF LIES)Auteur JULIET MACURBestellen BOL.COM

Van de successen van de meestsuccesvolle Amerikaanse wielrennerooit is nog maar weinig over. Toch werdde wielrennerij na de ontboezemingenvan Lance Armstrong niet direct tengrave gedragen. Amerikanen stappenmeer dan ooit op de fiets en ook dewielersport maakt een revival door,mede dankzij slimme sponsoren en deprestaties van een jongen metAmsterdamse roots.De Verenigde Staten van Amerika is hetland van de eindeloze wegen door steden,heuvels en bergen. Ooit werden die afstan­den te paard overbrugd, later per trein en deafgelopen eeuw bepaalde de auto het Ameri­kaanse verkeersbeeld. Een gezondheidshypeen toenemende verkeersdrukte dwingen hetland echter de fiets te overwegen alsalternatief en met enig succes.Waar in Nederland je trouwe stalen rosechter vooral ouderwets lekker moet kunnenkarren, is ’t in de VS echter zien en gezienworden. Aantreden op een oud barrel is erweinig bij en wie niet kromgebogen over zijnstuur op het werk verschijnt had maar beterde bus kunnen pakken.Fietsspeciaalzaken schieten zodoende alspaddenstoelen uit de grond en waar vroegerwielrennen kijken vooral iets voor elitairesportkijkers was, willen de Amerikanen diehun geld in dure merken steken tegen­woordig ook wel eens af en toe inschakelenom te zien hoe de profs het doen. Het leverdede sport zowaar een contract op bij ’t NBC

Hij keek zo enorm uit naar de Tourde France,maar een serieuze been‐breuk na een aanrijding met een motardtijdens de wegrace van het nationalekampioenschap in de VS betekentwaarschijnlijk het einde van zijn seizoen.Hij begon het seizoen goed met eennationale titel op de tijdrit en eindwinst inde ronde van Dubai.In 2012 in Londen werd hij niet één,maar twee keer vierde.Net geen Olym‐pische medaille in de wegrace en netgeen medaille op de tijdrit. Zijn moederwon in 1984 inLA wel Olympisch goud inde wegrace voor de dames. Phinneywint echter ook geregeld, zoals Parijs‐Roubaix voor renners onder 23 in 2010,de Olympia’s Tour in datzelfde jaar, deproloog van de Giro in 2012 en zilver op’t WK 2012 in de tijdrit en twee wereld‐titels.Dit jaar zien we hemwaarschijnlijkniet meer terug,maar hij is niettemineen jonge ster van hetAmerikaanse wielrennen.

Sports Network, dat zich als de zender voorsporten in opkomst profileert en naast degrote rondes en voorjaarsklassiekers bij­voorbeeld ook de Engelse Premier League, ’tijshockey van de NHL en de OlympischeSpelen hebben ingekocht.Uit ’t verleden kennen we qua Amerikaan­se sponsoren universele merken als deUnited States Postal Service en natuurlijkDiscovery Channel, maar tegenwoordig zit ’tgrote geld van de Amerikaanse wielersportbij bedrijven die passen in het profiel vanwelvarende Amerikanen met een krappeagenda en zodoende op zoek naar tijdwinsten tegelijkertijd een betere gezondheid.Die willen niet in de file staan en weten waarze rijden als ze op hun dure fiets rondrijdenen dus is navigatiefabrikant Garmin eentrouwe teamsponsor. Die willen alleen op ’tbeste materiaalrijden engelovenvanhartedat ze

in Alpenlanden weten hoe je dat maakt endus heeft ‘t Zwitserse BMC, samen met eenAmerikaanse investeerder, een ploeg. Diewillen hun elektronica veilig opladen en hunspeeltjes goed beschermen en dus stakBelkin geld in de sport, maar die accessoire­fabrikant twijfelt aan hun exposure op deAmerikaanse markt en haakt per eind 2014af als sponsor.SuccesSponsoren zijn echter wel leuk en aardig,uiteindelijk schakelt de gemiddelde Ameri­kaan bij de niet­typisch Amerikaanse spor­ten pas in als er voor een landgenoot wat tewinnen valt. Van voetbal moesten ze totvoor kort weinig hebben, maar dankzijlandgenoten in de Premier League enBundesliga en succes op het wereldkam­pioenschap wordt plots toch naar eennieuwe sport gezapt.Dat is voor de wielrennerij weiniganders. Vraag Amerikanen naarsuccesvolle wielrenners en zekennen Greg Lemond, ze ken­nen Lance Armstrong eneen enkeling kent GeorgeHincapie, maar voor denieuwe generatie tellen vooraltwee namen; Tejay van Garde­ren en Taylor Phinney. Twee on­gewoon lange jongens uit berg­achtige staten in hetWesten vande VS en

teamgenoten bij het BMC Racing Team vanmanager Jim Ochowicz, zelf Olympiër op debaan in de jaren ‘70 en vader van Elli, die alslangebaanschaatster meedeed aan de Spelenvan 2002, 2006 en 2010.Ochowicz heeft met Van Garderen enPhinney (als die laatstgenoemde hersteld isvan zijn serieuze blessure) de twee meestaansprekende landgenoten uit het peloton inde gelederen en tegelijkertijd een ongekendaantal sterren, waaronder de Belgischehelden Philippe Gilbert en Greg VanAvermaet, de Australische Tourwinnaar van2012 Cadel Evans, Italiaanse oude rottenAlessandro Ballan en Manuel Quinziato ennatuurlijk Thor Hushovd, de beestachtigeNoor, en de Spanjaard Sami Sanchez.Helaas voor BMC zijn onze Nederlandseogen wat vaker gericht op een andere Ameri­kaanse ploeg, namelijk die van Garmin­Sharp. Garmin is een navigatiefabrikant dieop papier in Zwitserland gevestigd is, maarwaarvan het hoofdkantoor in Kansas Cityligt. Niet alleen hebben zij met Tyler Farrarde derde Amerikaanse wielerster onder hunhoede, zij zijn ook de ploeg van de Neder­landse renners Sebastian Langeveld en Tom­Jelte Slagter.Het ontbreekt Van Garderen en Phinneynog aan een Touretappe, die Farrar in 2011alvast aan zijn palmares mocht toevoegen,maar Van Garderen was in 2012 nog debeste jonge renner in de Tour de France metzijn vijfde plek in het eindklassement enzilver op WK in Valkenburg in 2012 in detijdrit was een teken dat we van Phinneydeze Tour mogelijk individueel vuurwerkkonden verwachten, ware het niet datPhinney door een beenbreuk de rest van hetseizoen waarschijnlijk moet missen.KopmanOp basis van zijn goede prestaties in de Tourvan dat jaar, werd Tejay van Garderen in2012 door USA Today en zelfs onze eigenVolkskrant gebombardeerd tot kopman vande nieuwe generatie Amerikaanse renners.Een stevige last op de schouders van deveelvoudig Amerikaans juniorenkampioen,die in de Tour van de 2013 de hoop niet kon

Nederlandse vader, Amerikaansemoeder en geboren in Tacoma,Washington op 12 augustus 1988.De 1 meter 86 lange Tejay (slechts72 kilo) resideert echter niet inNederland of de VS, maar woont entraint in het zachte winterklimaat vanhet Italiaanse Toscane.Zijn bekendste prestatie is eenvijfde plek in de Tour van 2012 enhij won in 2013 zowel de Tour ofCalifornia als de US Pro CyclingChallenge en hij werd dat jaar ookvierde in Parijs‐Nice. Zijn Tour van2013 was er eentje om snel tevergeten en hij aast dan ook oprevanche.In tegenstelling tot eerdere jaren,waarin Cadel Evans de kopman vanBMC was, is Van Garderen dit jaardefinitief de kopman van de ploeg.De eerste dagen zal vooral dag‐koersspecialist Greg Van Avermaetworden geholpen, maar zodra deeerste bergen in zicht komen magen moet Tejay schitteren. Eerst in deElzas, dan in de Alpen en tot slot inde Pyreneeën.

waarmaken en volstrekt uit vorm slechts als45ste eindigde in het algemeen klassement.Het profiel in de Volkskrant sprak vooralover de goede kop van Van Garderen. Nietalleen vinden ze hem een typisch Amerikaansevent, hij is nuchter en recht­door­zee. Datheeft hij waarschijnlijk van zijn Amsterdamsevader, die als jonge twintiger naar de staatWashington vertrok, maar ruim een kwarteeuw later zijn getalenteerde zoon naar deleerschool van de Rabobankploeg wees.Die ploeg, inmiddels ter ziele doordopingperikelen en momenteel onder deAmerikaanse sponsor Belkin op koers, liethem echter gaan. Niet omdat ze hem nietwilden, maar omdat Tejay niet langer in hetcontinentale jeugdteam wilde rijden, maar alsprof aan de slag kon. Hij wilde aan de wereldlaten zien dat hij een alleskunner is, alsslimme knecht, sterke klimmer en in deindividuele tijdrit.

Net als BMC doet ’t AmerikaanseGarmin‐Sharp mee in het pelotonsinds 2007. In 2008 werd deinmiddels gestopte AmerikaanChristian Vande Velde vierde in deTour met Garmin en een jaar laterwerd de latere winnaar BradleyWiggins derde – beide overigens nadiskwalificaties elders.De ploeg heeft Garmin altijd alinitiële sponsor gehad, maar nameen groot deel van de Cervéloploegover toen die stopten en striktesindsdien Barracuda (eenveiligheidssoftwarefabrikant) enSharp (elektronica) als mede‐naamgevers en ook Chipotle,Amerika’s snelst groeienderestaurantketen.Daardoor heeft het team altijd eensterke band gehad met de VS, waarandere teams vaak de Europesemarkt aan zich probeerden tebinden. Dit jaar neemt de ploeg danook vier Amerikanen mee in deTour, bijna de helft van de ploeg. Zijstaan er tevens om bekend dopinginmiddels zeer serieus te nemen,met onmiddellijke schorsingen bijafwijkende bloedwaarden.Hincapie’s bekentenissen gingendan ook, zo stelden allebetrokkenen, om doping uit eerderejaren.

Het BMC Racing Team is eenAmerikaanse wielerploeg, gespon‐sord door de Zwitserse fietsfabrikantBMC en sinds 2007 actief in hetpeloton. De ploeg heeft dankzij grotesponsoren al enkele jaren demiddelen om kampioenen in tekopen en vaak een aantal grotesterren in te zetten voorverschillende races in het seizoen.In 2010 haalde de ploeg CadelEvans, die een jaar later prompt deTour voor ze won en ookNederlander Karsten Kroon maaktelangdurig deel uit van de ploeg. Zewaren ook de laatste ploeg vanGeorge Hincapie, de voormaligeknecht van Armstrong, die na deaankondiging van zijn pensioen in2012 ietwat gedwongen toegaf aandopinggebruik en zich vervolgenstegen Lance keerde in hetonderzoek van USADA.BMC kende eerder dit jaar nogeen groot succes in Nederland, toenPhilippe Gilbert namens de ploeg deAmstel Gold Race op zijn naamschreef. Het was zijn derdeoverwinning in de koers, maar paszijn eerste in dienst van deAmerikanen. De ploeg is opgerichtoud‐wielrenner Jim Ochowicz, dievoorafgaand aan die rol voorzitterwas van de Amerikaansewielerbond.

De klasse van Van Garderen in de bergen iswaar het Phinney aan ontbreekt. Hij komtwel over de bergen heen, maar zeldenvooraan en dat is zonde, want zijntijdritkunsten zijn nog veel beter dan VanGarderen en hij heeft ook een aardige spurtin de benen, die hij vooral heeft gebruikt omin 2009 en 2010 wereldtitels te pakken in deindividuele achtervolging op de baan.Door het ontbreken van Phinney zijn VanGarderen en z’n knecht Peter Stetina de enigeAmerikanen in de ploeg van BMC, maarFarrar is bij Garmin­Sharp omringd doorlandgenoten, nu de ploeg dit jaar naast Lan­geveld en Slagter en de Belg Vansummerenook de Amerikanen Ben King, AndrewTalansky en Alex Howes meeneemt. Farrarkan in de taal van al die jongenscommuniceren, omdat hij door zijn veletrainingen in België (hij woont al een poosjein Gent) vloeiend Nederlands spreekt.BreedteHet biedt de ploeg kansen om in eigen land inhet nieuws te komen door nieuweAmerikanen aan het front van de wedstrijd tekrijgen, maar betekent ook de promotie vande sport in bredere zin. De jongens die nu deheuvels van de staat Washington en de

eindeloze passen van Colorado en de RockyMountains beklimmen, beseffen dankzijteams als BMC en Garmin­Sharp dat ze nietper se hoeven te schitteren op het podium omhun brood te verdienen als profwielrenner optopniveau.Mede om die reden is er door de UCI ookmeer aandacht gekomen voor de Ameri­kaanse wedstrijden, zoals de Tour ofCalifornia in het voorjaar en de US ProCycling Challenge in de late zomer, die deColorado Rockies aandoet en finisht ingeliefde skioorden als Breckenridge enAspen. Recente nieuwe investeringenin de koers en toezeggingen vande gouverneur beschermenop korte termijn hetvoortduren van dekoers en ook desponsoren vande Ameri­kaanseteams lijken,op Belkinna, dekomendetijd nog wel teblijven.

En hoe enthousiast de Amerikanen inmiddelsook mogen worden van de wielrennerij, met inveel staten meer nieuwe fietspaden dan nieuwewegen in recente jaren, uiteindelijk bepaalt geldof de sport mensen blijft trekken en de deceptiedat hun nationale held Lance Armstrong dieFransozen vooral te kakken zette door vals tespelen, zal nog wel even een issue zijn.Wielrennen zit echter ook in de VS in de liften een succes in deze Tour voor VanGarderen of Farrar kan dezoveelste stap in de goederichting zijn en met alleen hethonkbal in volle gangkunnen ze best wel eveninschakelen voor kasteeltjes,ravijnen, riviertjes en af entoe een zwoegendelandgenoot. • Zes etappezeges in de drie grotekoersen, waarvan één in de Tour,twee in de Giro, en drie in deVuelta, hebben Tyler Farrar aan eenimago geholpen als een van debeste Amerikaanse sprinters allertijden.In 2010 won Farrar de Delta TourZeeland en de Scheldeprijs, maar inde echte voorjaarsklassiekers kwamhij vaak net tekort voor de winst.Vijfde in de Ronde van Vlaanderenin 2010, derde in Gent‐Wevelgemin 2011, vierde in Parijs‐Tours in2013 en tweede in Dwars doorVlaanderen eerder dit jaar. De ieleAmerikaan zat er vaak goed bij,maar miste vervolgens de kracht ofhet geluk om het af te maken. Zijntouretappewinst kwam in 2011, eendag nadat hij met Garmin ook deploegentijdrit op zijn naam hadgeschreven.In het treintje van Farrar zullen wegeregeld Langeveld en Slagter gaanzien, als zij hun ontsnappings‐kunsten tenminste niet hebbeningezet en eventueel eenzaam opweg naar de streep zijn. Farrar’snaam hebben we daarom in deeerste week van de Tour misschienal geregeld gehoord, terwijl VanGarderen een man voor de laterefases van de drieweekse koers is.

Dat was me wat, op die 17de juni 1994. HetWK was net begonnen en de NBA Finals tussende New York Knicks en de Houston Rocketswaren in volle gang, maar al spoedig wasiedereen nog maar in een ding geinteresseerd:de low speed police chase in Los Angeles, die algauw live op ieder zichzelf serieus nemendtelevisiekanaal werd uitgezonden.In de witte Ford Bronco, die werd achtervolgddoor een zwerm politieauto's van de LAPD, zatnamelijk niemand minder dan OJ Simpson.Voormalig football­ster, intussen acteur, maarvooral ook Amerikaans sporticoon pur sang.Simpson werd verdacht van de moord op z'nex­vrouw Nicole Simpson en haar vriendRonald Goldman.Voor de vlucht/achtervolging waren er nogvelen die niet geloofden dat OJ Simpson ietsmet de bloedige dubbele moord van doen had,maar dat was na The Chase snel over. Vooralomdat The Juice z'n paspoort, een plaksnor,een nepsik, makeup, en een zelfmoordbriefje bijzich bleek te hebben. Please think of the realO.J. and not this lost person, stond daar in.Niet lang nadat de vlucht ten einde was,hervond Simpson zichzelf overigens al weersnel. "Ik ben absoluut en voor honderd procentonschuldig." En verdomd: ondanks eenoverweldigende bewijslast tegen hem, ondermeer DNA­materiaal dat hem op de plaats vanhet misdrijf plaatste, werd OJ dik een jaar latertijdens de Trial of the Century door de juryonschuldig bevonden.Eind goed, al goed (voor Simpson)? Niethelemaal. In een civiele procedure werd hijlater alsnog schuldig bevonden, en veroordeeldtot een boete van 33,5 miljoen dollar. De moeitevan de nabestaanden van Goldman om van datbedrag iedere cent te zien, leidde er indirect toedat Simpson alsnog achter de tralies belandde.Geldgebrek dreef hem uiteindelijk tot 'nkolderiek incident in Las Vegas, dat hemtenslotte een veroordeling wergens ontvoeringen een gewapende overval opleverde.

TEKST GEERT JAN DARWINKEL

Binnen Europa is Nederland samen met Zweden en Denemarken één van delanden waar de meeste mensen lid zijn van een ‘gym’. Gemiddeld is 11 procent vande Europeanen lid van een fitnessclub. In de toplanden ligt dit percentage rond de20 procent. Zo blijkt uit onderzoek van Europe Active, gebaseerd op cijfers uit deEuroBarometer. In de gehele VS ligt dit percentage zelfs hoger: rond de 20 procent.Minstens zo opvallend is dat er, ondanks de economische crisis, nog steeds groei isin deze (relatief dure) sector van de sport. Dat in tegenstelling tot bijna alle anderevormen van georganiseerde sport, zoals sporten bij de sportverenigingen en zelfssporten op school.De belangrijkste reden hiervoor kennen we allemaal: we worden ‘te dik’. Wereldwijdheeft één op de drie mensen overgewicht. Dat is een overdonderende statistiek. Juistin de landen waar obesitas het meest voorkomt, is de fitnessbranche het grootst.Hierin zit een paradox die wringt. Ten eerste ontstaat obesitas niet alleen doorinactiviteit maar vooral door te veel eten. Een fles cola, een flinke hamburger of eenzak chips zijn bijna niet te compenseren door meer te bewegen. Ten tweede blijkt uitAmerikaans onderzoek dat tweederde van de mensen die lid zijn van een fitnessclub,deze zelden of nooit bezoekt. Mensen betalen vooral om niet te gaan, om hungeweten te sussen, om vervolgens geen echte aanpassing van hun gedrag (lees:minder eten) door te voeren.Het is een feit dat het gedrag aanpassen voor de mens bijzonder lastig is. Dewetenschappen die zich daar mee bezig houden (behavorial psychology enbehavorial economics bijvoorbeeld) groeien als kool. Apps die zich richten opgedragsverandering krijgen volop funding in Silicon Valley. Met de opkomst van dieapps, zie je dat het speelveld verandert. Apple lanceert de Health Kit en Google enSamsung hebben ook platforms gericht op gezondheid en bewegen. Detechnologiereuzen gaan zich bemoeien met de fitnessbranche. Basic Fit en DavidLloyd krijgen concurrentie van de iPhone.Door de enorme toenemende vraag aan beweging en vooral aan verandering ingedrag, ligt er een enorme kans voor de fitnessindustrie in het bijzonder en sport inhet algemeen. Alleen niet op de manier hoe het nu wordt aangeboden. Trends die ikeerder signaleerde op SPORTNEXT zoals ‘buiten is het nieuwe binnen’ en ‘yoga enbroga’, maken duidelijk dat sport een nieuwe fase in gaat. Sport wordt enerzijdsgeheel gedreven door lifestyle: niet alleen sport, maar ook eten, muziek, kunst enbewegen als transport. Anderzijds zullen aanbieders van sport steeds meer op echteresultaten (= gedragsverandering) afgerekend gaan worden. De eerste conceptenwaarin je extra moet betalen als je niet meedoet met een training op de gym zijn inde VS al gesignaleerd.Fitness zal twee van Amerika’s belangrijkste trends moeten omarmen: dedigitalisering (vooral apps) en conceptualisering. ∙

Fitness

De Chicago Cubs zijn al decennia lang delovable losers van de Major LeagueBaseball. Zelden genieten de fans in hetschitterende Wrigley Field ook echt vanschitterend honkbal. Zo nu en dan is er eenspeler die boven de rest uitsteekt en, zoalsdat gaat in elke sport, zichzelf met zijngoede spel naar een transfer richting eensuccesvoller team speelt. Dit jaar was datwerper Jeff Samardzija.De lange rechtshandige werper,gekenmerkt door zijn enorme matje enbijpassende sik, doorgaat de laatsteseizoenen een gestage opmars en isinmiddels uitgegroeid tot een van de bestewerpers in deNational League.Samardzija stondin de top tien vande NationalLeague in ERA enstrikeouts en heefterg goede secundairestatistieken. Ondersecundaire statistiekenverstaan wij onder andereratio’s zoals K/9, BB/9 enHR/9. Het aantal drieslag, vier wijd enhomeruns dat een werpergemiddeld per wedstrijdgooit en toestaat.Samardzija scoort in elkecategorie goed, maarondanks zijn ERA van2.83 heeft hij een win­lossrecord van 2­7. Een ERAvan 2.83 betekent voorSamardzija dat hij per 9innings gemiddeld slechts2,83 punten tegen krijgt.Je zou verwachten dat eenwerper met zo’n laag ERA wat meeroverwinningen achter zijn naam zouhebben staan, maar hij speelde voor deChicago Cubs, het team met de op een nazwakste lineup in de Majors. Alleen de SanDiego Padres slaan met een gemiddeldevan net boven de .210 (!) slechter.De Cubs zijn dus verre van de Yankees uit1927 (de gevaarlijkste slagploeg ooit, die de

bijnaam Murderer’s Row kreeg), maar inwedstrijden waarin Jeff Samardzija starttevoor Chicago hebben de Cubbiesgemiddeld gezien waarschijnlijk aan drieof vier runs meer dan genoeg voor deoverwinning. Dat zou geen probleemmoeten zijn, zelfs niet voor de Cubs, wantdie scoren gemiddeld 3,84 runs perwedstrijd. Samardzija blijkt echter eenontzettende pechvogel dit seizoen, want inwedstrijden die hij start, scoren zijnteamgenoten gemiddeld slechts 2,44 runs.Geen enkele andere werper in de MajorLeague krijgt zo weinig steun. Je zou jebijna afvragen of Samardzija niet eenbeetje begon te twijfelen aan zijn keuzevoor honkbal.

Wide receiverNadat zijn moeder in 2001 op 46­jarigeleeftijd overleed, stortte de toen 16­jarigeJeff zich volledig op zijn jeugdliefde: sport.Op Valparaiso High School in zijngelijknamige woonplaats werd hij lid vanzowel het honkbalteam, het basketball­

team en hetfootballteam.Hij was succes­vol in alle sporten, maar als pitcher en widereceiver werd hij meermaals MVP, en speler inAll­Star Games en All­State teams.Zijn goede prestaties bleven nietonopgemerkt en meerdere universiteitenboden de superatleet studiebeurzen aan.Samardzija koos uiteindelijk voor het groteNotre Dame, dat vooral bekend staat om haargoede American football team. Voor deFighting Irish, van wie hij in zijn jeugd almeermaals wedstrijden bezocht, kwam hijopnieuw uit in meerdere sporten. Hij speelde

geen basketball meer, maar maakte wederomindruk als werper en als wide receiver.Tijdens zijn eerste wedstrijd voor het honk­balteam kreeg hij van zijn teamgenoten debijnaam ‘Shark’. Die bijnaam vonden zij bijhem passen vanwege de gelijkenis tussenSamardzija en de haai Bruce uit de animatie­film ‘Finding Nemo’. En eerlijk is eerlijk: eenfoto van een lachende Samardzija doet dankzij

In het volgende kader zie je een aantalgrote namen staan, die wel eens viaeen ruil van team zouden kunnenveranderen. Deze toppers krijg jenatuurlijk niet zomaar. Hieronder eenaantal trades die goed uitpakten:In 2000 ontvingen de DiamondbacksCurt Schilling in ruil voor vier MajorLeaguers van de Phillies. Schilling werdeen jaar later World Series MVP, devier spelers die de andere kant opgingen hebben nooit een grote rolgespeeld in de MLB.In 1993 ontvingen de Braves van dePadres Fred McGriff, die inmiddelskans maakt op een plek in de Hall ofFame. In ruil voor de ‘Crime Dog’stuurden de Braves drie spelers naarSan Diego die nooit iets bereikten.In 2008 sloegen deBrewers hun slag. Zekregen in ruil voor MichaelBrantley, Matt LaPorta,Rob Bryson en ZackJackson de regerend ALCy Young Award winnaarCC Sabathia van deIndians, die hen vervolgensnaar de playoffs wierp.Alleen Brantley is nu nogactief in de MLB.

Andersom kan een tradenatuurlijk ook erg goeduitpakken voor het team datals seller bestempeld is.In deze trade in 2002trokken de Indians wel aanhet langste eind. In ruil voor toenmaligeace Bartolo Colon en reliever Tim Drewontvingen zij van de Expos niemandminder dan Cliff Lee, Brandon Phillipsen Grady Sizemore. Drie toekomstigeAll‐Stars in ruil voor een werper dieslechts 17 wedstrijden voor de Exposzou starten, voordat hij als free agentvertrok.

Zo vlak voor de trade deadline zien we vaak teams die wel in de race zijn,maar nog de nodige gaten in hun team op te vullen hebben, hun teamversterken via een ruil. De andere partij in deze ruil is vaak een team datonderaan de stand bungelt en een aantal ‘te dure’ spelers heeft rondlopen.De volgende spelers zouden, naast Samardzija en Hammel, wel eens alstrade bait gebruikt kunnen worden in juli:David Price, Tampa Bay Rays (7‐7, 3.50 ERA)Bartolo Colon, New York Mets (8‐7, 4.04 ERA)Adam Dunn, Chicago White Sox (.225 AVG, 12 HR)Adrian Beltre, Texas Rangers (.335, 11 HR)Ben Zobrist, Tampa Bay Rays (.255, 6 HR)Alex Rios, Texas Rangers (.305, 3 HR)Starlin Castro, Chicago Cubs (.290, 11 HR)

zijn brede glimlach en puntige neusinderdaad denken aan een haai.Sinds Samardzija als ‘Shark’ door hetleven gaat, zijn z’n sportprestaties er alleenmaar op vooruit gegaan. Bij het footballteam zat hij tijdens zijn freshman ensophomore jaren op de bank, maar toen hijeenmaal als startende wide receiver aan deslag mocht, brak hij het ene record na hetandere. Na twee seizoenen had hij demeeste receiving yards van alle spelers inde rijke geschiedenis van Notre Damefootball (2593 yards). In zijn laatsteseizoen brak hij eveneens het record voormeeste opeenvolgende wedstrijden meteen touchdown reception. Hij converteerdein de eerste acht wedstrijden van hetseizoen een catch tot een touchdown.Ondertussen stond hij ook op hethonkbalveld zijn mannetje. Hij eindigde zijnlaatste seizoen met het op één na beste ERAin de Big East Conference en was uiteindelijklid van verschillende All­American Teams inbeide sporten. Samardzija was een uniektalent en men hoopte dat hij ­ net als DeionSanders en Bo Jackson voor hem – ervoorzou kiezen om beide sporten op professio­neel niveau te gaan beoefenen.

In de Major LeagueBaseball draft van 2006besloten veel teams Samardzija niet teselecteren. Niet omdat hij niet genoegtalent zou hebben, maar omdat zij niet hetrisico wilden nemen dat hij uiteindelijk zoukiezen voor de NFL. Dat zou een weggegooi­de draft pick zijn. Uiteindelijk werdSamardzija, nadat in de eerste ronde wer­pers als Clayton Kershaw, Tim Lincecumen Max Scherzer al geselecteerd waren, pasin de vijfde ronde gekozen door de ChicagoCubs.Team playerToen Samardzija zijn contract tekende bijde Chicago Cubs liet hij direct weten zichterug te trekken voor de NFL Draft en zich

volledig op honkbal te storten? Waarom?Zelf geeft hij aan dat honkbal zijn eersteliefde was en dat hij vrij snel wist dat hijmet deze sport zijn geld wilde verdienen.Hoewel hij het moeilijk vond om afscheidte nemen van zijn NFL­dromen, voelde hijaan dat het niet mogelijk zou zijn om beidesporten te combineren.Een kort onderzoek naar zijn karakter enje komt erachter dat honkbalwaarschijnlijk ook wat beter bij hem past.Samardzija stond al tijdens zijn high schoolen collegeloopbaan bekend als eenbuitengewoon laid­back persoon, zekervoor een footballspeler. In een interview

dat hij als college footballspeler gaf,beantwoordde hij de vraag wat anderen hetmeest van hem verrast had dan ook alsvolgt: “Ik denk dat mensen niet van mijverwacht hadden dat ik zo rustig ben.Football is natuurlijk een sport waar eenhoop macho’s in rondlopen en waar veelharde actie in voorkomt. Ik ben zelf juisterg rustig en blijf liever een beetje op deachtergrond.”Niet alleen is Samardzija erg rustig, hij isbovendien ontzettend geduldig. Een vanzijn grootste hobby’s is vissen en daarbijkomt die eigenschap natuurlijk goed uit.Het is overigens een eigenschap die zijnteamgenoten ontzettend in hem weten te

waarderen. Zoals gezegd steekt de ace er bijzijn team dit seizoen behoorlijk bovenuit enkrijgt hij van zijn veld en zijn slagploeg nietaltijd de steun die zij hem zo graag willengeven. Toch zie je hem nooit uitvallen in derichting van zijn teamgenoten en zal je in depers nooit een slecht woord uit zijn mondhoren komen.Samardzija is wat dat betreft de ultiemeteam player en dat is iets wat de Cubs al eenaantal seizoenen niet van hun ace gewendzijn. Jarenlang was de flamboyanteVenezolaan Carlos Zambrano de beste werperbinnen de ‘friendly confines’ van WrigleyField. Het enfant terrible had niet alleenvaak ruzie met zichzelf, scheidsrechtersof manager Lou Piniella, maar is ook aleens op de vuist gegaan met eenteamgenoot. Zijn opvolger Matt Garza,voor wie in een trade veel te veel talentwerd opgegeven, viel zwaar tegen en konniet uitgroeien tot een publiekslieveling.VerhuizenGarza hield zelf ook niet al te warmeherinneringen over aan zijn periode inChicago en liet voor het seizoen het volgendeadvies aan Samardzija optekenen: “Ik hebhem verteld dat hij er niet te veel over na moetdenken. In mijn drie seizoenen hebben deCubs mij zeker 30 wins gekost. Je doet er nietsaan. Het enige wat je moet doen, is zo goedpitchen dat andere teams jewillen hebben, zodat je eruiteindelijk snel weg kunt.”Garza zelf verdiende ereen trade naar de Rangersmee en speelt nu voor desuccesvolle Brewers. Spelen voor een winnendteam, dat is wat hij zijn oude teamgenoot ookgunt. Samardzija zelf was redelijk loyaal aan deCubs en had in principe best willen blijven,maar was absoluut niet tevreden met deaanbieding die de Cubs hem dit jaar al deden.Vijf seizoenen, waarin hij rond de 75 miljoendollar zou gaan verdienen, vond de ‘Shark’ nietvoldoende. Zeker niet omdat een vergelijkbarewerper als Homer Bailey afgelopen jaar eennieuw contract voor zes seizoenen ter waardevan 105 miljoen dollar tekende.

Samardzija wil winnen en het geldkrijgen dat hij verdient. Een goede, jongewerper (onder de 30) verdienttegenwoordig veel meer dan 75 miljoendollar in vijf seizoenen. Het is dan ook nietverwonderlijk dat de Cubs hebbenbesloten om Samardzija in een ruil naareen ander team te sturen. Dit gebeurdeoverigens in een heuse blockbuster trademet de Oakland Athletics. Niet alleenSamardzija, maar ook teamgenoot eneveneens startende werper Jason Hammelvertrok naar Oakland. Voor 40 procentvan hun startende rotatie kregen de Cubsde toptalenten Addison Russell (kortestop) en Billy McKinney (verre velder) ende pas 25­jarige starter Dan Straily terug.In Samardzija hebben de Athletics zich inelk geval voor het komende anderhalveseizoen, zijn contract loopt na hetvolgende seizoen af, versterkt met eentopwerper. In Oakland heeft Samardzijade contender gevonden die hij zocht. DeA’s hebben het beste record in de MLB enin zijn eerste start voor de Athletics merkteSamardzija direct wat voor effect hethebben van een bovengemiddeld goedteam achter je kan zijn.

Goede defense, een sterke slagploeg eneen bullpen die de, mede dankzij jouopgebouwde, voorsprong vasthoudt. Hetzorgde in zijn eerste wedstrijd voor de A’svoor zijn eerste overwinning. Zo zou de‘Shark’ het seizoen toch nog met meerwins dan verliespartijen kunnen af sluitenen heeft hij het hele seizoen geduldiggespeeld voor een trade naar eencontender, die hij uiteindelijk ookverdiend heeft.Dankzij zijn voorliefde voor de Cubszullen Theo Epstein en zijn GM Jed Hoyerhopen dat hij na de trade geen nieuwcontract tekent bij Oakland en in de wintervan 2015­2016 als free agent terug kankeren in Wrigley Field, wanneer het teamwat verder is in het proces van hetopnieuw opbouwen van een contender.Voor Samardzija mogen we sprekenvan een win­win situatie: de deurnaar Chicago blijft op een kiertjestaan en hij is vertrokken naareen team waarmee hij eenkans krijgt om de WorldSeries te winnen. •

Een transfer als hoofdcoach van BrooklynNets naar de Milwaukee Bucks is doorgaansgeen stap vooruit. Jason Kidd, toekomstigHall of Famer, maakte een matig seizoendoor met de Brooklyn Nets in zijn debuutjaarals hoofdcoach. Toch besloot hij onlangsnaar het kantoor van eigenaar MichailProkhorov te stappen om zijn takenpakket uitte breiden. Kidd wilde ook zeggenschap overhet spelersbeleid, een dubbelrol zoals DocRivers en Gregg Popovich.De voormalig NBA‐kampioen kreeg een ‘njet’op het rekest van de Russischemultimiljardair. Er vlogen ook wat Russischescheldwoorden over de tafel.Wat doe jedan? Dan vertrek je. Naar de MilwaukeeBucks, de nummer stijflaatst van hetafgelopen NBA‐seizoen.Weliswaar alshoofdcoach, maar met de belofte van degewenste dubbelrol in zijn achterzak.Milwaukee hoefde niet diep in de buidel tetasten om de onervaren coach binnen teslepen. In tegendeel: twee draftkeuzes in detweede ronde in 2015 en 2019 (!) is hetruilwaar. Two Bucks! De Nets wilden wellichtgraag van Kidd af. Afgelopen seizoen wasdramatisch. Met een bejaarde en kreupeleselectie van ruim honderd miljoen dollarhaalde Kidd ternauwernood de playoffs enwerd het kansloos met 4‐1 weggeveegd doorMiami Heat in de halve finale van de EasternConference.Nets‐assistent coach LawrenceFrank maakte vorig jaar indecember al kennis met de grillenvan Kidd. De peperdure assistentwilde te veel verantwoordelijkheiden Kidd stuurde hem weg met deopdracht dagverslagjes te maken.Weet wat je in huis haalt, Milwaukee. Ook alis het maar voor two Bucks. ∙

Rob van Gameren.

Two Bucks Ik ben bang dat ik mij vergis, maar het lijkterop dat de Cleveland Browns voor heteerst in hun bestaan enigelangetermijnvisie tonen. DeBrowns kozen in de draft, zoalsiedereen inmiddels wel weet,voor Johnny Manziel enmenigeen ging ervan uit datManziel daarmee de nieuwefranchise quarterback voor deBrowns zou worden. Denieuwe, als in, de zoveelste in deafgelopen tien jaar.Afgelopen weekend kwam het nieuws naarbuiten dat de Browns decontractonderhandelingen met Brian Hoyerzijn gestart om hem langer in Cleveland tehouden. Brian Hoyer, een veteraan op dequarterbackpositie. Geen grote naam, weliemand die de klappen van de zweep kent,iemand die weet hoe het is om een NFLquarterback te zijn.Ik moet zeggen dat het mij verbaasde.Mismanagement is de Browns niet vreemden de berichten dat Manziel niet de eerstequarterback zou zijn bij de start van hetseizoen zag ik dan ook als mooie praatjes.Manziel een beetje kietelen.Nu ben ik bang dat de Browns serieuszijn. Dat ze Manziel als een project zien enniet als kanonnenvoer.Als Hoyer in Cleveland blijft heeft Manzielde ideale mentor. Iemand die het weet omtweede quarterback te zijn en iemand diegoed genoeg is om de Browns competitiefte houden. De toekomst ziet er zowaarrooskleurig uit voor de Browns dankzij eenfront office met visie. En dat is heel langgeleden. ∙

Lennart Beishuizen.

Browns