HOOFDREDACTIENeal PetersenGeert Jan DarwinkelEINDREDACTIEKasper DijkSENIOR WRITERJules ZaneREDACTIELennart BeishuizenPieter BrouwersGeert Jan DarwinkelRob van GamerenVincent Van GenechtenEva GerritsePieter HorstmanJustin KevenaarPaul KlompWietze­Willem MulderMarco PostRobert PrinsJurian UbachsKlaas­Jan ter VeenJeroen VeenstraSeb VisserFrank WielaardJoeri ZwartsCOLUMNISTENMatthijs van den BeukelGijsbregt BrouwerJeroen ElshoffLeander SchaerlaeckensFOTOGRAFIEGetty ImagesPRODUCTION, ARTDIRECTION & DESIGNDarChicago Ltd.MET DANK AANIssuu, ScribusSportAmerika Magazineis een uitgave van PetersenMedia. Niets uit dezeuitgave mag op welke wijzedan ook worden gekopieerdzonder uitdrukkelijketoestemming van deuitgever. © PetersenMedia 2012­2015 ­ Allerechten voorbehouden.

Het is een discussie die ik al gaande sinds ik de NFL inten­sief volg: krijgt Los Angeles weer zijn eigen NFL­team?Sinds 1995, toen de LA Rams en LA Raiders besloten omThe City of Angels achter zich te laten, is het elk jaar raak.Een grote stad zonder NFL­team, dat kan eigenlijk niet.Een aantal afleveringen van één van mijn favoriete seriesaller tijden, Entourage, ging er over dat Ari Gold zijn eigenNFL­team zou starten in LA. Daarin werd duidelijk dat destad die alles al had (een winnend NBA­team, Hollywood,alle celebs uit de hele wereld) toch eigenlijk niet zondereen football­team kon. In de serie lukte het uiteindelijkniet, maar de hedendaagse realiteit leert ons dat het er nuwel weer op gaat lijken.Zo zijn de San Diego Chargers en Oakland Raiders samenaan het onderzoeken om de handen in één te slaan omeen stadion te bouwen in Carson, vlakbij Los Angeles.Maar ook de St Louis Rams onderzoeken een terugkeernaar hun oude stad. Natuurlijk, ik snap dat het qua uit­straling beter bij een grotere stad past, maar in hoeverrewordt er daadwerkelijk rekening gehouden met de fans?Georgia Frontiere was in 1995 de grote vrouw die ervoorzorgde dat de overstap van Los Angeles naar St Louis tochdoorging. In eerste instantie bleken de andere NFL­eigenaren tegen een overstap, mede doordat zij ookzagen dat er in LA een grote groep met trouwe fans zat,die de club al vijftig jaar had ondersteund.Frontiere dacht daar anders over. Zij dreigde metjuridische stappen nadat ze de eerste telling had gezien.Daar hadden haar collega­eigenaren geen zin in en diestemden in een tweede ronde massaal voor eenverhuizing.En de fans? Die konden fluiten naar hun team. Precieszoals het nu weer kan gaan.Veel leesplezier,

Ouch. Je zult maarChicago­fan zijn...Binnen twee uurraakten titelpreten­denten Blackhawksen Bulls met PatrickKane en DerrickRose hun ster­spelers voor langeretijd kwijt doorblessures. En of hetallemaal nog nieterg genoeg was, lietWhite Sox­ace ChrisSale op vrijdag ooknog 'ns een doos opzijn voet vallen,waardoor ook dezepitcher drie wekenvan de voorberei­ding mag toekijken.Soms zit 't tegen,en soms zit het echtgoed tegen.

Lang niks over 'mgehoord, leek hetwel. Handenvolkanshebbers omstraks tot MVP teworden uitgeroepenkwamen intussenvoorbij. AnthonyDavis. Steph Curry.Russell Westbrook.James Harden... Ja,moet je net bijLeBron James zijn.Vooral ook dankzijhem, hebben deCavaliers hetwinnende spoorintussen gevonden,waardoor Clevelandin het oostenplotseling the teamto beat lijkt. En omdie ambitie kracht bijte zetten, schoof LBJ(42 punten) afge­lopen week maareven Golden State(de #1 in hetwesten) terzijde.Hier is m'nvisitekaartje, ik bener ook nog.

De schorsing van runningback Adrian Peterson isingetrokken. Peterson, dieafgelopen seizoen nog vooronbepaalde tijd werdgeschorst wegens het naarverluidt mishandelen van zijn zoontje,kan zich dus gaan richten op het vervolgvan zijn carrière. Peterson werd na deuitspraak door de NFL op de zogenaamdeexempt list gezet, wat inhoudt dat derunning back nog steeds niet magdeelnemen aan teamactiviteiten • DeBaltimore Ravens kondigden aan hunselectiebeleid voor nieuwe spelers teverscherpen. Spelers die in verband zijngebracht met huiselijkgeweld hoeven niet op eenplek in het team te rekenen,aldus general managerOzzie Newsome. Denieuwe regels komen na eenturbulent seizoen voor deRavens, dat grotendeelswerd overschaduwd door deuitspattingen van runningback Ray Rice. De aangescherpteprocedures leiden er ook toe dat deRavens zich voor de komende draft nietzullen melden bij onder meerDorial Green­Beckham, één vande grotere namen dit jaar • Methet oog op free agency, de periodedie volgende week dinsdag begint,namen verschillende teamsafscheid van veteranen. DeDetroit Lions lieten runningback Reggie Bush gaan, dietwee jaar terug nog rushing leaderwas voor de Lions. De BaltimoreRavens zeiden vaarwel tegenSuper Bowl­held Jacoby Jones,terwijl de Carolina Panthers de 31­jarige running back DeAngeloWilliams uitzwaaiden • Ook deGreen Bay Packers namen afscheidvan een oudgediende. Na negenjaar kwam er een einde aan desamenwerking tussen de ploeg uitWisconsin en linebacker A.J.Hawk •

Paul George deed voor heteerst sinds zijn blessure weermee aan een volledige trainingmet de Indiana Pacers. Deshooting guard lijkt dit seizoen nogterug te kunnen keren. De Pacersdoen nog volop mee in de strijd omeen playoffticket, dus een rentreevan de sterspeler zou hetteam erg goed uitkomen •Anthony Mason is op 48­jarige leeftijd overleden.De oud­speler van onderandere de New York Knickshad hartproblemen •Derrick Rose ondergingvoor de derde keer in driejaar een knieoperatie.DRose bleek een scheurtje in eenmeniscus van zijn rechterknie te hebben.De point guard van de Chicago Bulls is ervier tot zes weken uit • RussellWestbrook had de week van zijnleven. De point guard van de OklahomaCity Thunder noteerde drie wedstrijdenachter elkaar een triple­double. Hetwas voor het eerst sinds LeBron James dateen speler dit lukte – James deed dit in2009 • Kevin Garnett speelde zijn eerstethuiswedstrijd voor de MinnesotaTimberwolves sinds zijn terugkeer. Eenprachtig introfilmpje en eenoorverdovend applaus zorgdenvoor een echtkippenvelmoment • De37­jarige RichardHamilton kondigdezijn afscheid aan. Despeler kwam veertienjaar uit in de NBA en wonin 2004 een NBA­titel met deDetroit Pistons • Chris Boshwerd zaterdag ontslagen uithet ziekenhuis. De center vande Miami Heat werd afgelopenweek behandeld, omdat hijbloedproppen had in éénvan zijn longen. Het gaatbeter met Bosh, maar hijzal dit seizoen zeker nietmeer in actie komen •

Problemen voor sluggerJosh Hamilton. De outfiel­der van de Los AngelesAngels zou een terugval hebben gehadin de alcohol­ en drugsverslaving diehij enige jaren geleden had overwonnen.Hamilton heeft inmiddels een gesprekgehad met officials van deMLB en lijkt te kunnenrekenen op een schorsing.Hoe lang die schorsing zalzijn is echter nog nietbekend • Een ongelukje zitin een klein hoekje, zo ookin huize Sale. White Sox­pitcher Chris Sale brakzijn voet terwijl hij thuiszijn truck aan het uitladen was, en zalzo’n drie weken moeten uitrusten voordathij zijn Spring Training kan vervolgen • Hijging al eens met pensioen, en kwam daarlater op terug. En nu lijkt werper JohanSantana daadwerkelijk dichtbij eencomeback. De ace van weleertekende een minor league dealbij de Toronto Blue Jays, waarhij tijdens de lente de kanskrijgt een plek in het MLB­team te verdienen • Geengroot nieuws, wel apart:Marlins­ace HendersonAlvarez raakte tijdens eengesimuleerde wedstrijdGiancarlo Stanton op zijnheup. De slugger hield erniets aan over • Derde honkof outfield? Als het aan deDiamondbacks ligt kanhun Cubaanse aanwinstYasmany Tomas opbeide posities spelen. De van originederde honkman zal tijdens de lentevaker in het outfield spelen om meerat­bats te krijgen. Het is nog nietduidelijk of Arizona die aanpak in hetreguliere seizoen ook zal gebruiken •A­Rod keerde deze week terugbij de trainingen van de Yankees.Opvallend daarbij was dat Rodriguezveel werk verrichte op het eerstehonk •

Jaromir Jagr geeft aan‘nieuwe motivatie’ te hebbengevonden bij zijn nieuwe ploegFlorida Panthers. De 43­jarige Tsjechische aanvallerwerd afgelopen week door de New JerseyDevils verruild naar Florida. “Ik heb veelervaring en hier spelen veel jonge spelers.Dat maakt mij extra enthousiast. Op mijnleeftijd weet ik wat er moet gebeuren,maar kan ik dat fysiek niet altijd doen. Hetis een stuk makkelijker omdie jonge spelers te vertellenwat zij moeten doen, wantzij hebben nog de benen enhanden om het uit tevoeren.” Jagr staat ondermeer op het ijs metJonathan Huberdeau enAlexander Barkov • Veelspelers hebben de CarolinaHurricanes juist verlaten in aanloop naarde trade deadline, maar verdediger JayMcClement tekende een nieuwcontract. McClement zette zijnhandtekening voor twee seizoenenbij en gaat per seizoen 1,2 miljoendollar verdienen • CalgaryFlames moet sterkhouderMark Giordano voorlopigmissen. De verdedigerraakte afgelopen weekgeblesseerd in een wedstrijdmet New Jersey Devils (3­1winst). Giordano deed in hetdaaropvolgende duel tegen deNew York Islanders nog wel meeaan de warming up, maarspeelde niet. Giordano speelt perwedstrijd dik 25 minuten voor deFlames en scoort ook de nodigegoals (11) en assists (37) • DeFlames raakten ook CurtisGlencross kwijt. De aanvallervertrok in ruil voor tweedraftkeuzes naar de WashingtonCapitals. De ruil komt niet als eenverrassing, de aanvaller liet wetenontevreden te zijn over de speeltijddie hij krijgt van coach Bob Hartley •

Hoewel de persoon in kwestie hierzelf zeer stellig over is. Ook voor meerpoen had hij nu niet meer voor hetteam uit Oklahoma gespeeld. Tochblijft het mooi om te filosoferen overeen team waarin Kevin Durant, RussellWestbrook en hij nog samen haddengespeeld. Wellicht was het eerstekampioenschap dan al een feitgeweest. Ondertussen speelt hij depannen van het dak voor de HoustonRockets. James Harden is allang geenondersteunende speler meer.The American DreamHet is de droom van vele jonge Ameri­kanen. Uitgroeien tot professioneel at­leet. Als je in Los Angeles geborenwordt, wil dat niet per definitie zeggendat je een goede carrière ­ op welkgebied dan ook ­ tegemoet gaat. Inte­gendeel, vele jongeren maken hunstudie niet af en glijden weg in demaatschappij. Erkenning en bezigheidzoeken ze vaak bij beruchte straat­bendes, vaak met alle negatievegevolgen van dien.Voor James Edward Harden, Jr., hadhet ook zo kunnen aflopen. Zijn vader,James Harden Sr., werkte bij de mari­ne toen junior geboren werd. Maarlater zou pa afglijden in de wereld vande drugs, en regelmatig in de gevan­genis belanden. Dat maakte hetonmogelijk om een band met hem opte bouwen. Tot opde dag van vandaagweigert JamesHarden dan ook omJr. aan zijn naamtoe te voegen als hijdeze ergens moetinvullen. Interessein die ouwe van ‘emheeft hij niet. James blijkt al jong doorte hebben waar het om draait in hetleven. Op school focust hij zich enleraren beschrijven hem als serieus enattent. Geen afleidingen.Zijn jeugd bracht hij door in Compton,

de beruchte wijk in Los Angeles. Eenwijk die getergd wordt door ellende,armoede en geweld. Gelukkig voorJames stond zijn achtertuin in RanchoDominguez, een deel van Comptonwaar geweld iets minder hoogtij viert.Inbraken en kleine diefstallen zijn daarwel dagelijkse kost, maar het is eenpeulenschil vergeleken met het grovegeweld in andere delen van de wijk.Toch had Monja Willis, zijn moeder,besloten dat de jonge James maarergens anders naar de middelbareschool zou moeten gaan. En daaromschreef ze hem in 2003 ­ James is danveertien jaar ­ in bij Artesia HighSchool in Lakewood,ongeveer vijftien minutenverderop.Van jongs af aan blijktHarden bijzonder lichtvoetig,snel en atletisch. Kenmerkendie zijn halfbroer, AkiliRoberson, ook had. Die wasde grote man bij Locke HighSchool in South Los Angeles,als quarterback voor hetfootball team. Later zou Akilifurore maken bij deUniversity of Kansas.Terug naar Artesia. Eenmiddelbare school met eengrote historie op het gebiedvan basketball, met eengerenomeerd programmavoor deze sport. Het perfecte

opleidingsinstituut voor James dus.Maar dat wist hij helemaal niet. Bijaankomst op de campus zag hij eenfoto van Jason Kapono in de gymzaalhangen, een speler die in James’ jongejaren actief was voor UCLA, eenbekende universiteit in Californië, enwaar Harden een groot fan van was.

Na vorig seizoen op offensiefgebied al fantastisch te hebbengedraaid, heeft James Harden er ditseizoen een flinke schep bovenopgedaan. Voor de All­Star Breakvoerde hij de lijst aan vantopschutter met een gemiddeldevan 27,2 punten per wedstrijd, opeen totaal van 55 wedstrijdenwaarin hij gemiddeld 36,5 minutenspeeltijd kreeg. Nu iets meer dan dehelft van het reguliere seizoen eropzit, kunnen we de balans een beetjeopmaken. Harden is de real deal enkan weleens de opvolger wordenvan Kevin Durant.Naast de #13 van de Rockets is ernatuurlijk die andere guard:Stephen Curry. De leider van deGolden State Warriors ­ die (op hetmoment van schrijven) pas tienkeer verloren hebben in 53wedstrijden en hard op weg zijnom dit seizoen het beste leaguerecord in de NBA neer te zetten.Het is nu onmogelijk om diekeuze te maken. Zelfs LeBronJames is hard op weg om zichweer te mengen in de MVP­race.Want zijn Cleveland Caveliershebben de klik weten te maken metelkaar. En vormen meer­en­meereen op elkaar ingespeeld team. MetLeBron als onbetwiste katalysatorhiervan. Bovendien komt ook zijnex­ploegmaatje Russell Westbrookweer om de hoek kijken. En dan iser natuurlijk altijd nog AnthonyDavis.

Voor James Harden is het vanbelang om te blijven scoren. Maarhij mag zijn teamgenoten niet uithet oog verliezen. Jameskenmerkt zich namelijk ookdoor het geven van assists: 6,8per wedstrijd (Curry staat opeen gemiddelde van 7,9assists) dit seizoen. Houdthij dat vast, dan is er maaréén gegadigde voor diefelbegeerde individueleprijs.

Dat deed een lichtje bij hem branden.Onder coach Scott Pera (een naam dielater in zijn carrière nog eens voorbij zalkomen) zou James in zijn tweede jaardoorbreken als starter, met een gemid­delde van 13,2 punten per wedstrijd.Artesia sloot het jaar af met een 28­5record.Het seizoen daarop was hij nog belang­rijker: 18,8 punten, 7,7 rebounds en3,5 assists. Artesia wordt kampioen vande staat Californië en verliezen slechtséén keer: 33­1. In zijn laatste jaar highschool prolongeren Harden en Artesiadeze titel.Band met Scott PeraJames maakte indruk op de middel­bare school. En Scott Pera had daareen groot aandeel in. Hij wist de sterin spé te kneden en te prikkelen.Toen bekend werd dat Scott Peranaar Arizona State zou verhuizen omdaar assistent coach te worden, wasde keuze voor James waar hij collegezou gaan spelen dan ook zogemaakt; bij de Sun Devils.Pera, overigens, leerde James eentruc om op een sluwe manier per­soonlijke fouten uit te lokken. JamesHarden is dit seizoen de leider op hetgebied van aantal vrije worp pogin­gen met een gemiddelde van 9,3 perwedstrijd, waarvan hij er 8,1 raakmikt. Nummer twee op deze lijst

schiet er liefst 120 minder (over hetgehele seizoen bekenen) dan Harden.En vrije worpen zijn een immensbelangrijk wapen. Elke dag moestHarden van Pera acht lay­ups op rijconverteren, terwijl de coach hem eenflinke duw gaf met een paar arm pads.

En daar kwam een weddenschap bij omde hoek kijken: als Harden meer danzes vrije worpen mocht nemen, trak­teerde Scott hem op een hamburger.Minder dan zes, dan moest de jongehond sprintjes trekken. Beu van al hetgeren en het vooruitzicht van eensappige hamburger, leerde JamesHarden zichzelf aan om door tussen,onder en door tegenstanders heen tegaan, met als resultaat een foul en duseen trip naar de vrije worp lijn. Hij zoektdus bewust tegenstanders op en verleidze tot het maken van een overtreding.Terug naar de hal van de Sun Devils.In zijn eerste seizoen hielp hij ArizonaState aan een 21­13 record, waarmee

ze gedeeld vijfde eindigden in de PAC­10 conference. Harden wordt dan ookverkozen tot het conference all­freshmen team. In zijn tweede seizoenschittert hij op de cover van SportsIllustrated. Op 30 november 2008scoort hij veertig punten in een met 88­58 gewonnen wedstrijd tegen de UTEP

(University of Texas at El Paseo) Miners.Hij sluit zijn sophomore year af metgemiddeldes van 20,1 punten, 5,6rebounds en 4,2 assists per wedstrijd.In de tweede ronde van het NCAATournament verliezen de Sun Devils vanSyracuse. Harden vindt het mooigeweest en stelt zich beschikbaar voorde NBA Draft van 2009.Intrede in de NBAMet de derde pick kiezen de OklahomaCity Thunder ­ die net verhuist zijnvanuit Seattle ­ voor James EdwardHarden, Jr. Zijn NBA carrière kan vanstart gaan.

Nog even wennend aan het anderespel bij de professionals, eindigde hijmet redelijke statistieken voor eenrookie: 9,9 punten gemiddeld, ver­spreid over net geen 23 minuten speel­tijd per wedstrijd (76 van de 82). Hetseizoen daarop: 12,2 punten en 13

Nog bekender dan James Hardenzelf, is zijn baard. Denk je aan Har­den, dan zie je die glorieuze, vollebaard als eerste voor je. Het is zijntrademark geworden. Memorabiliabetreft die verschijning zijn dan ookalom vertegenwoordigd. The JamesHarden Illustrated project is eenkunstproject, in het leven geroependoor ontwerper Filip Peraic, waarbijzijn baard met verschillende tech­nieken en stijlen geïllustreerd wordt.James’ beard is zelfs bezongen inmuzikale stukken.Die baard was er natuurlijk niet in­eens. Die is uit luiheid ontstaan. In2009, een jaar nadat Harden gedraftwerd, was hij weer eens te lui omzich te scheren. En dat was niet deeerste keer. Al sinds zijn college­dagen had hij niet meer met eenblotebillengezicht rondgelopen. Ikraad u aan om eens wat foto’s vanHarden zonder baard te bekijken opinternet. Je weet niet je ziet. BijnaMVP onwaardig. Maar MVP word jeniet op basis van je uiterlijk.2009. Harden laat zijn baard groeien.En groeien. En groeien. En wat hijziet in de spiegel bevalt hemeigenlijk wel. Dus besluit James debaard wat te trimmen en bij teknippen. De legende van een legendeis geboren. Tegenwoordig leidt hetding bijna een eigen leven. En wordtkeurig en op professionele wijzebijgehouden en verzorgd door zijnpersoonlijke baard­stylist.Harden zelf is er maar wat trots op.Voor een miljoen scheert hij hemniet af. Voor vijf miljoen ook niet.Tien miljoen dan James? Dan valter misschien wel over te praten.Veel NBA­spelers zijn imageconsious. Ze we­ten wat ze mooivinden. Ze weten hoe ze zichzelfwillen profile­ren. Vele doen datmiddels een eigen sneaker­lijn,anderen plakken zich vol tattoo’s.James Harden niet. Die heeft zijnbaard.

punten gemiddeld in de play­offs. Inseizoen 2011­12 wordt hij verkozen totNBA Sixth Man of the Year (noem het deMVP Award voor spelers die niet in debasis starten) met een mooi moyennevan 16,8 punten per wedstrijd. Meer danwelke bench player ook.Bij de Thunder lijkt een drie­éénheidgeboren: Kevin Durant, RussellWestbrook en James Harden zorgen ervoor dat de Thunder in 2012 tot de NBAFinals rijken, waarin de Miami Heat testerk bleken. Maar met zo’n rotatie konhet niet lang duren of de mannen uitOklahoma City zouden die Larry O’BrienChampionship Trophy snel boven hunhoofden getild mogen hebben.It’s not all about the moneyNa dat fantastische seizoen bieden deThunder hem tijdens de free agencyperiode een verlening aan. De Thunderschotelen hem een vierjarig contractvoor met een waarde van rond de 55miljoen dollar. Maar James weigert bij te

tekenen. En dus kunnen de Thunderniks anders dan hem als ruilwaar tegebruiken. Ze sturen hem naar deRockets alwaar hij een vijfjarigeverbintenis ondertekent in ruil voortachtig miljoen dollar. In Houstonwrijven ze in hun handjes. En terecht.James Harden is ondertussenuitgegroeid tot een vedette binnen deNBA. In één adem genoemd metLeBron James en Kevin Durant. Eenscorer. Een franchise player. Een ster.Een toekomstige MVP. En wellicht eentoekomstige NBA Finals MVP. Zijntoekomst binnen de NBA is ­ mits hijblessurevrij blijft ­ gegarandeerd. Bij deRockets wel te verstaan.Maar wat blijft het mooi om tefantaseren over Harden,omringd door zijn maatjesDurant en Westbrook. Samenspelend in die ChesapeakeEnergy Arena. Kippenvel.Ze hadden samen deJordan, Pippen en B.J.Armstrong van dezegeneratie kunnen zijn.Back­to­back, Three­Peat,roept u maar. Weer eentoer door het centrumvan Oklahoma City injuni. De heren met eengrote sigaar in demond. Weer eennieuwe ring voor op deschoorsteenmantel.Maar de verleiding vanhet grote geld of hetidee in de schaduw vananderen te moetenstaan, past niet bij iederindividu. James Hardenis er zo één. Die wil zelfde show stelen. En dat ishem gegund. Maardaardoor zullen we nooit teweten komen, hoe groot delegende van die drie­éénheidhad kunnen zijn. •

Vorig seizoen eindige op zijn zachtst gezegd teleurstellend voor de HoustonRockets. Na een goed regulier seizoen waarin de Rockets 54 wedstrijdenwisten te winnen en 28 keer verloren, plaatsten zij zich als fourth seed voor deNBA playoffs. Maar in de eerste ronde ging het direct mis tegen de verrassendsterke Portland Trail Blazers, die voor een stunt zorgden door de serie met 4­2op hun naam te schrijven. Dit seizoen moet dat beter.Momenteel bivakkeren de Houston Rockets op een derde plek in het Westen,met een record van 40­18. Alleen de Memphis Grizzlies (hun divisiegenoten) ende Golden State Warriors doen het beter.De laatste keer dat de Texanen een kampioensbanner mochten hijsen, isinmiddels alweer bijna twintig jaar geleden. Met Hakeem Olajuwon alsalleskunner en door het feit dat ene Michael Jordan met tijdelijkpensioen ging, wisten de Rockets zowel in 1994 als in 1995de NBA Finals te winnen. Hun laatste Conference titeldateert ook uit die jaargang.

De Rockets vinden trouwens hun oorsprong in SanDiego, waar in 1967 het team werd opgericht. Omdat ertoentertijd in de regio veel ontwikkeld werd op hetgebied van rakettechnologie, werd de naam Rocketsbedacht. En zo werd een franchise geboren. In seizoen1967­68 sloten ze als expansieteam aan bij de NBA.In 1971 nam Texas Sports Investments het teamover en een verhuizing naar Houston kon nietuitblijven. Daarmee werden de Houston Rocketshet eerste Texaanse team dat actief zou zijn in deNBA. Gezien de historie van de staat Texas op hetgebied van de ruimtevaart, kreeg de naamRockets nog eens een extra lading.Nu, met James Harden als absolute vedettevan het team, met een eigentijdse Olajuwon inde vorm van Dwight Howard en metdaaromheen een aantal spelers met de nodigekwaliteiten (denk bijvoorbeeld aan een TrevorAriza en een Patrick Beverly), moeten deRockets minimaal mee kunnen strijden om eenplek in de Conference Finals. Coach KevinMcHale weet als geen ander wat er moetgebeuren om dat af te dwingen, maar in hetverleden ging het al vaker mis. Maar, het team isinmiddels weer een jaar rijper, Harden speelt nogdominanter dan vorig seizoen en weet daarbij ookzijn medespelers veel beter in goedescoringsposities te brengen. Als de chemie goed is en het gelukaan hun zijde, dan kan dit seizoen wel eens een mooi avontuurworden. En als je kampioen wilt worden, dan zal je vaniedereen moeten kunnen winnen.

Vandaag is het haast ondenkbaar: eenNBA zonder spelers van Afro­Amerikaan­se origine. Tot 1950 was dat echter hetgeval. Waturu Misaka was in 1947 deeerste niet­blanke speler in de NBA. Zijncarrière bij de New York Knickerbockersduurde drie wedstrijden. Op zwarte spe­lers was het toen dus nog drie jaarwachten.Chuck Cooper werd de eerste zwartespeler die gedraft werd, als veertiendedoor de Boston Celtics in de 1950 draft.Nathaniel Clifton tekende als eerstezwarte speler een vast contract, bij deKnicks. Maar het was Earl Lloyd die alseerste zwarte speler mocht meespelen ineen NBA­wedstrijd.Lloyd speelde zijn college basketball bijWest Virginia State. Hij leidde de YellowJackets naar een ongeslagen seizoen in1947­1948 en kreeg er de bijnaam Moon­fixer. Hij werd in de 1950 draft als 108egekozen door de Washington Capitols. Op31 oktober 1950 mocht hij invallen tegende Rochester Royals. Lloyd scoorde zespunten en pakte tien rebounds in een 78­70 nederlaag.Gek genoeg was van deze histo­rische gebeurtenis de dag nadiennauwelijks wat te merken. In dekranten werd zijn naam nauwe­lijks genoemd. Lloyd spendeerdede volgende twee jaar als soldaatin Korea en kwam in 1952 terugals speler van de SyracuseNationals. Daar kroonde hij zichin 1955 tot kampioen. Lloydtekende voor gemiddeld negenpunten, zes rebounds en drieassists in de Finals.Dat vandaag ruim 75% van alleNBA­spelers van Afro­Amerikaan­se origine zijn, hebben zij vooral aan demoed en doorzetting van Earl Lloyd enzijn kameraden te danken. RIP. •

TEKST VINCENT VAN GENECHTEN

1. KING JAMES HARDENSG, HOUSTON ROCKETSEigenlijk hadden we op deze plek alLeBron James staan, na diens weergalozeprestatie tegen de Warriors. Maar opzondagavond gaf de King in 'n anderetopper (met de Rockets) plotseling nietthuis, en was het juist King James­voor­een­dag Harden die z'n MVP­kandidatuurluister bij zette. En die is daarom deWINNAAR VAN DE WEEK.2. LOS ANGELES KINGSEven had 't er alle schijn van dat deregerend kampioen de playoffs wel 'ns zoukunnen missen. Maar de turbo werdintussen aan­ en de winning streakingezet. De Kings zijn er straks gewoonbij, hoor. En favoriet voor de titel op dekoop toe.3. RUSSELL WESTBROOKPG, OKC THUNDERIs het al weer voor de derde achtereenvol­gende week dat Westbrook in deze topdrie staat? Tekenend. Met 'n hobbelendeDurant naast zich, lijkt 't zijn persoonlijkemissie te zijn geworden dit Thunder­seizoen te redden. Z'nwaanzinnige stats sprekenboekdelen.

1. CHICAGOBinnen twee uur tweesterren (Patrick Kane enDRose) van ploegen mettitelaspiraties verliezendoor blessures? Wow.En afgelopen weekeindekwam daar de ace vande White Sox (ChrisSale) nog 'ns bij. Zoveelmisfortuin...SportstadChicago is deLOSER VANDE WEEK.

Michael Beasley is back in town. Na eenavontuur in China werd hij deze week doorzijn Miami Heat­familie in de armengesloten. Als een zoon die een jaartje wasgaan backpacken door vreemde oorden,keerde hij terug op het vertrouwde nest.Het was me wat geweest dat China. Beas­ley had paarden­ en hagedissenvlees gege­ten en slangensap gedronken. Als je dantoch in een vreemd land bent, moet je erook van profiteren, zal hij gedacht hebben.Waar zijn collega­emigranten zo snel mo­gelijk op zoek gaan naar de bekendeAmerikaanse ketens, proeft Beasley vanbijzondere diersoorten. Met dat slangen­sap zal hij overigens ongetwijfeld slangen­wijn bedoelen, het drankje dat in Oosterselanden wordt gemaakt door giftige slangenin de alcohol te laten weken.Slangenwijn is volgens Aziaten een uitste­kende remedie voor van alles en nog wat.Heb je last van haaruitval, zweetvoeten ofrugpijn? Twee glazen slangenwijn per daghelpen je er vanaf. De Noord­Koreaanseleider Kim Jong­un schijnt slangenwijn tedrinken tegen zijn potentieproblemen(volgens sommige Oosterse medici zouhet zelfs je geslachtsdeel doen groeien).Heat­coach Spoelstra noemde hetterughalen van Beasley een “no­brainer”.Voor mij was die keuze niet gelijk klip enklaar, maar nu snap ik het wel.Het is die slangenwijn. Bij deHeat hebben ze ook gehoordover de mysterieuze krachtenvan het drankje. Beasley gaatvliegen! En wees niet verbaasdals Udonis Haslem en ChrisAndersen straks ook ineensvleugels krijgen. Beasley lijkt me niet deberoerdste om de fles met zijn vrienden tedelen. Proost. •

Eva Gerritse.

Slangenwijn Het is eindelijk zover! Spring Training isbegonnen en gisteravond (dinsdag)vonden zelfs al de eerste (oefen)duels plaats. Spring Training­wedstrijden zijn over hetalgemeen niet heel boeiend.Starters gooien in het beginmaar twee innings en de echtesterren spelen hooguit eenhalve wedstrijd. Pas richting heteinde van de maand zien we onze echtehelden uitgebreider in actie, maar omdathet zo lang geleden is, zijn wij als fansuitermate blij dat honkbal weer terug is!Om ervoor te zorgen dat je niet urenlangnaar onbekende Minor Leaguers zit tekijken die de tijd waarin de sterren aldouchen, moeten opvullen, heb ik hier eenmooi lijstje voor je van dingen die je inSpring Training in de gaten moet houden.Spring Training viewer’s guide:• Hoe doen de jonkies van de Cubs het?Kan Kris Bryant 'n basisplaats afdwingen?• Hoe lossen de Red Sox hun overschotaan outfielders op?• Is Cliff Lee weer fit en kunnen de Phillieshem traden?• Wie wordt de closer van de Yankees?• Kan Chris Davis weer slaan nu hij legaalAdderall gebruikt?• Hoe is het met Matt Harvey?• En uiteraard: Hoe vergaat het deNederlanders? We weten dat KenleyJansen en Jurickson Profar geblesseerd zijnen dat Andrelton Simmons redelijk zeker isvan zijn plek bij de Braves. Gregorius enBogaerts lijken ook zeker, terwijl mannenals Roger Bernadina en Jair Jurrjens bij deRockies hard zullen moeten vechten vooreen plek in de hoofdmacht. Houd vooralook tijdens Spring Training SportAmeri­ka.nl in de gaten voor de laatste updatesen onze previews voor 't komende seizoen! •

Seb Visser.

Spring Training

Tot mijn zestiende namen mijn ouders mij mee naar de camping. Veel variatie inde bestemming was er niet. Het land waar de familie Elshoff op zomervakantie gingwas namelijk altijd hetzelfde: Frankrijk. Met de caravan achter de stationwagen enmet onze Golden Retrevier achterin kachelden we richting het zuiden om daarvervolgens drie weken met je toiletrol dagelijks langs andere caravans en tenten teparaderen richting de WC. Zo gaat dat namelijk op een camping. Ik behoorde tot degroep die altijd wanhopig probeerde z’n toiletrol te verstoppen onder zijn t­shirt.Kansloos natuurlijk. De uitjes waren: een Tour de France etappe, het plaatselijkemeer en de diverse dorpjes waar mijn moeder gek genoeg altijd ging kijken naar deprachtige graven op de begraafplaats. Ieder z’n ding, zullen we maar zeggen.Ondank het feit dat ik warme herinneringen bewaar aan mijn jeugdvakanties, is ertoch ergens een kink in de kabel gekomen. Tegenwoordig heb ik namelijk eenafgrijselijke bloedhekel aan kamperen. Als ik er alleen al aan denk, word ikkotsmisselijk. Mijn vrouw vind dat ik overdrijf. Ik negeer dat zondertegenargumenten. Als het aan mij ligt zet ik tot mijn dood geen stap meer op eencamping, al helemaal niet in Frankrijk. Met alle respect voor iedereen die dat weldoet, uiteraard.De vraag is of ik dit campingloze leven kan volhouden. De reden is inmiddels 70centimeter groot, kruipt tegenwoordig al vooruit, zorgt voor veel volle luiers en staatbij ons thuis beter bekend onder de naam Pella.Gek eigenlijk, hoe zoiets werkt. Na jarenlang naar de mooiste bestemmingenvliegen tijdens je vakantie, kijken mensen je nu ineens met gefronste wenkbrauwenaan als je over Amerika of andere plekken aan de andere kant van de oceaanbegint. Er is immers een kind in het spel. Bedoeld of onbedoeld geeft een groot deelvan je directe omgeving je het gevoel dat de lol tijdens vakanties er nu wel vanaf is.Het gaat namelijk niet meer om jou, maar om het kind. En wat is er nu een mooiereplek voor een kind dan de camping?Ik ken er velen. Namelijk eentje waar de ouders gelukkig van worden en daardoorde kleine spruit wellicht ook wel. Het is een land waar in de zomer talloze jongegezinnen met baby’s en kinderen gewoon naar stadions gaan, zonder daar last tehebben van debiele hooligans met opblaasbananen of doorgesnoven flessengooiers.Daar waar de sport juist gemaakt is voor kinderen en volwassen tegelijkertijd.Half juni vliegen we met Pella naar Toronto. We gaan babyhonkbaltesten bij de BlueJays. Dan door naar Fenway Park in Boston met een extra stoel voor de kleine,want anders wordt het allemaal wel heel krap. Bij de Mets mag je gewoon met jekinderwagen naar binnen, als je hem maar opklapt en onder je plaats legt. Pella’seerste verjaardag vieren we bij de Nationals, waar onze Giants op bezoek komen.Later als ze groot is, leg ik haar allemaal wel uit hoe bijzonder dat was. Als we vooronze tent zitten op de camping in Frankrijk. •

Kamperen

In Vancouver behoorde WayneGretzky tot de iconen die in 2010 hetOlympische vuur mochten ontstekentijdens de openingsceremonie. TheGreat One is voor velen de beste spelerdie het ijshockey ooit heeft gekend.Vraag ijshockeyfans naar de bestespeler op iedere andere positie en zezullen de lijnen vullen met Hockey Hallof Famers uit Noord­Amerika.Er is echter een uitzondering. De bestegoalie aller tijden, daar zijn vrijwel alleliefhebbers het over eens, speelde geenseconde inde NHL.VladislavTretiak wasde doelmanvan CSKAMoskou enhet Rus­sische teamvan eind jaren ’60 tothalverwege de jaren ’80en hij domineerde alsgeen ander.Zijn enige Olympischeminuten in Noord­Amerikaspeelde hij op diegewraakte Spelen van1980 in Lake Placid, waarzijn ploeg na de nederlaagtegen de Amerikanen inde medailleronde alsnogzilver won. Hij won echterdrie keer Olympisch goud,in Sapporo, Japan in1972, in Innsbruck,Oostenrijk in 1976 en inSarajevo, Joegoslavie in1984, op zijn 37ste en in zijnallerlaatste jaar als prof.Minimaal drie redenen waarom Tretiakvier jaar na Gretzky in Sotsji deOlympische vlam onder luid gejuichmocht ontsteken.

*Tretiak won echter niet ‘slechts’ driekeer Olympisch goud en een keer

zilver. Hij won met de Sovjet Unietussen 1970 en 1983 liefst tien van dedertien vergeven wereldtitels en paktein de overige drie toernooien twee keerzilver en een keer brons. Wie aan deijshockeyploeg van de Sovjet Uniedenkt, denkt aan die nederlaag tegende Amerikanen, terwijl ze toch vooralsportgeschiedenis schreven door aande lopende band te winnen.Het is daarom dat we ons Lake Placidzo goed kunnen herinneren, al dan nietdoor de duizend keer dat de wedstrijdis herhaald en de recente speelfilms

over het Miracle on Ice, want dat die bijelkaar geraapte Amerikaanse ‘studen­tenploeg’ won mocht na een decenniumvan Russische macht met recht eenmirakel heten.Tretiak zou uitgerekend het einde vandie wedstrijd vanaf de bank meema­ken, een paniekreactie van coachViktor Tikhonov, die bij de 2­2 zijnteam wilde wakkerschudden. “Het was

de grootste fout van mijn leven,” zouTikhonov later toegeven. “Tretiak werdaltijd beter nadat hij een puck binnenliet. Nadat hij Johnson liet scoren doordie slappe rebound, was mijn bloed aande kook. Ik heb er nog altijd spijt van.”We weten allemaal hoe ‘t afliep. DeRussen zouden met backup VladimirMyshkin op 3­2 komen en dachten metvertrouwen terug aan de 10­3oefenoverwinning op diezelfdeAmerikanen enkele weken eerder inNew York, maar Team USA sloeg terugen uiteindelijk bleek Mike Eruzione’s 4­

3 genoeg om commentator Al Michaelsdie historische zin te laten roepen: “Doyou believe in miracles?! Yes! Yes!”*Terwijl Tikhonov achteraf vooral spijthad van zijn keeperswissel, hielden zijnspelers hem vooral zijn spijkerhardestijl voor. Red Army­regisseur GabePolsky probeerde maandenlang omTikhonov voor de camera te krijgen,

maar de coach weigerde resoluut.Polsky denkt, geheel terecht, datTikhonov wist dat hij er niet best opzou komen te staan en zijn naam in deaftiteling zou de kritiek legitimeren.De film, waarin de soms nukkige,soms hilarische Slava Fetisov ­verdediger voor het Russische team inde jaren ’80 en ’90 ­ de kijker en ookPolsky aan de hand neemt door dewonderlijke en bijzondere topjaren vanhet Rode Leger op schaatsen, is er nietminder goed door. Tikhonov krijgt eenpluim vanwege de tactiek van zijn

ploeg, een beeld dat wordt versterktdoor mooie archiefbeelden van verlorengewaande en vergeten wedstrijden,maar hij wordt gekielhaald als het gaatom zijn omgang met de spelers.Sergei Makarov, teamgenoot vanTretiak en Fetisov, herinnert zich vooraldat Tikhonov na de verloren wedstrijdtegen de VS iedereen de schuld gafbehalve zichzelf. “Dit is jouw verlies!

Jouw verlies,” schreeuwde hij tegen Tret­iak en zijn sterspelers. Door tussenkomstvan Makarov werd een handgemeentussen Tikhonov en enkele spelers in hetvliegtuig huiswaarts voorkomen.Veelal spelers zonder zilverenmedaille in hun bagage, overigens.“De mijne ligt in een prullenbak inLake Placid,” gaf Makarov ooit toe.*Het zijn echter de verhalen vanFetisov en de anderen waar Polskymee spreekt, die de documentaireeen enerverende achtbaan dooreen bijzonder ijshockeytijdperkmaken. Als kijker zou je Fetisovsoms liever zijn nek omdraaien,zoals wanneer hij liever nog evenblijft SMS’en en bellen in plaats vande volgende vraag te beantwoordenen zijn middelvinger opsteekt naar decamera als Polsky hem tot ophangenmaant, maar de geheimen die hijprijsgeeft doen je snakken naar meer.Wie wil er tenslotte niet horen hoeTikhonov vakkundig werd geselecteerddoor de KGB om het Sovjet­sterrenensemble in het gareel te houden.Tikhonov zou na de jaren met degoedlachse Anatoly Tarasov de ploeg metmilitaire aanpak nog beter maken. Jekunt niet ontkennen dat het succes vande ploeg aanhield onder Tikhonov, maardat was met het talent dat hij terbeschikking had ook niet zo wonderlijk.

Red Army is echter niet alleen een kijkjein de keuken van het succesvolsteijshockeyteam allertijden, het is eenhistorische document, dat perspectiefgeeft aan verhalen die Westersesportfans voor lief nemen. Dat is het aanzien waard.*Fetisov had het lef om het machtigeSovjet­regime in de ogen te kijken en tevragen of, nee, te eisen dat hij in deNational Hockey League mocht spelen. Hijbrak de ban die sterren als Vladislav

Tretiak en Valeri Kharlamov hun levenlang had weerhouden van de overstapnaar de beste competitie ter wereld.Fetisov’s gok bleek de moeite en hij won,samen met zijn maatje Igor Larionov,twee Stanley Cups met de Detroit RedWings in 1997 en ‘98.Kharlamov is, samen met Tretiak,de enige speler in de Hall of Famedie nooit in de NHL speelde, maardie verkiezing mocht hij helaasniet meer meemaken. Kharlamovoverleed in de zomer van 1981op 33­jarige leeftijd in een auto­ongeluk. Het monument langs deweg waar het ongeval gebeurdespreekt voor zich: ‘Hier viel dester van het Russischeijshockey.’Tegenwoordig krijgt de bestespeler in de KHL, verkozen doorzijn medespelers, de KharlamovTrofee overhandigd en de Rus­sische sterspeler Ilya Kovalchukdraagt zijn nummer 17 als eer­betoon, al is hij gedwongen voorde Russische ploeg met 71 aan tetreden, omdat 17 vlak na Kharla­mov’s dood door de bond in deban werd gedaan.

*Wie weinig van ijshockey weet enRed Army kijkt, zal zich twee dingenafvragen over het veelbesproken Miraclevan 1980. Een van die vragen is eerder albeantwoord, want de Amerikanen won­nen door overschatting van de Russen enTikhonov’s paniekreactie op hun tweededoelpunt, maar de tweedevraag is, waarom pratenwe niet meer overhoe goed deRussen waren?

Fetisov laat de kijker nog eens stevignadenken over de vraag, of in het grotereverhaal van het Russische ijshockeysuccesLake Placid wel echt zo belangrijk is. Hetwas op dat moment een sportieve

verrassing, maar het was de Koude Oorlogdie het vooral in Amerikaanse ogen tot eenabsoluut spektakel maakte. Een spektakeldat, als we heel eerlijk zijn, zelfs 35 jaarlater nog steeds wordt uitgebuit.Dat komt mede door de geopolitiekesituatie van vandaag, waardoor de KoudeOorlog dichterbij voelt dan ooit, maar hetRussische ijshockey maakt een verval dooren door te weinig te praten over hoe goedTretiak en de zijnen waren, wordt deoverwinning en de sport eigenlijk geen eeraangedaan. Red Army geeft daarom opknappe wijze zowel meer waarde aan deupset van 1980, als het succes van deopponent in de tweede decennia daarom­heen. Dat is een prestatie van formaat.*Is er dan niets aan te merken op hetprachtige Red Army? Natuurlijk wel, envooral de Canadese media legde de vingerop de zere plek. Voor veel ijshockeyfans isde Summit Series van 1972 de beste clashtussen het Oosten en het Westen ooitgespeeld, maar er wordt met geen woordover gerept. Het is van voor Fetisovs enTikhonovs tijd en voor de Amerikaansekijker is alleen 1980 echt interessant.

• De verslagenRed Army kijktverbouwereerdtoe hoe 'ngroepjeAmerikaansestudenten hunMiracle vieren.

Dat doet bij tijd en wijle de duur enintensiteit van de strijd tekort en zelfsnu nog wordt er door ijshockeyhistoricimet twijfel gesproken over de Rus­sische prestaties van die bijzonderlange periode. “Het einde van deSovjet Unie betekende ook het eindevan Tikhonov’s unieke reeks,” schreefMartin Merk van de internationaleijshockeyfederatie IIHF onlangs. “Hetwas een tijdperk en een winstreeks diegeen enkele coach ooit nog zal verbe­teren, mede door het hogere niveau inhet internationale ijshockey.”Die laatste zin is een sneer die Tikho­nov niet verdiende. Het was uiteraardeen ander tijdperk en Tikhonov’seigenzinnige harde lijn verdient kritiek,maar dat de Canadezen en Amerikanen– zelfs met teams vol NHL­sterren – deSovjet Unie zo lang niet van de titelwisten te houden, dat is een diepebuiging waard.

*Hier wringt uiteindelijk ook de schoenhet meest voor deze verder prachtigedocumentaire. Dat de Amerikanen na

35 jaar van borstklopperij een keer nietaan het woord komen is een verade­ming, maar Igor Larionov komt nietaan het woord en er is na alle kritiekgeen weerwoord van Tikhonov zelf.Zijn persoonlijkheid wordt hevigbekritiseerd, zijn coachingstijl wordt naeen poosje als achterhaald bestempelden hij wordt enigszins weggezet als degrote slechterik. Niet langer zijn decommunisten de boeven, maar is coachTikhonov het brein achter een teamvan doorgewinterde topatleten, dieniets liever deden dan winnen en daarin een veel te hard systeem voorwerden klaargestoomd.Dat Viktor Tikhonov niet wilde meewe­ken aan Red Army is een groot gemis,want de documentaire brengt een bij­zondere periode op unieke wijze totleven en hij had een weerwoord ver­diend, desnoods op een later moment.Die kans is de legendarische coach nietgegund. Hij overleedt twee maandenvoor de premiere van de film, op 21november 2014, in een ziekenhuis inMoskou. Hij werd 84 jaar. •

De Cleveland Browns zijn al jarenlanghet lachertje van de NFL. En afgelopenweekeinde werd iedereen er weer eensaan herinnerd hoe het kan dat eenfranchise zo disfunctioneel opereert.De Browns besloten namelijk niemandminder dan Josh McCown voor drie jaaraan zich te binden. Dezelfde McCown dievorig jaar bij Tampa Bay één wedstrijdwon en maar liefst tien wedstrijdenverloor. Het is een move die totaalonlogisch lijkt, want waarom zou je eenquarterback die in het verleden heeftlaten zien dat hij niets meer dan eenback­up is, voor drie jaar contracteren?Het is het gevolg van het falende beleidvan afgelopen seizoen, toen Brian Hoyerin eerste instantie tot quarterback werdbenoemd en de beruchte Johnny Manzielwerd gedraft om voor extra concurrentiete zorgen. Het was al van tevoren eenexperiment gedoemd om te falen. Hoyerbegon sterk, zakte daarna in, waarnazijn coach hem direct liet vallen voor dejonge Manziel die overduidelijk niet klaarwas om in een NFL­wedstrijd te starten.Hierdoor is de relatie tussen Hoyer enhet management verziekt, en omdat erbij Manziel ­ die momenteel in eenkliniek zit om aan zijn problemen tewerken ­ nog steeds hoop is dat hijtekenen van verbetering gaatlaten zien, moet Hoyer weg.Nu is het aan Josh McCownom Hoyers positie in te nemenen de concurrentiestrijd metJohnny Football aan te gaan.Een strijd tussen McCown enManziel... het lijkt een garantie vooralweer een verloren seizoen inCleveland. •

Het nieuws waarvan je wist dat het gingkomen: Derrick Rose is opnieuw gebles­seerd aan zijn knie en moest geopereerdworden. Wat eerst leek op eenakkefietje dat hem het seizoenzou kosten, lijkt nu redelijk meete vallen. Hij zal, als het goedis, over een week of vijfterugkeren en gewoon hetseizoen uit kunnen spelen. Metde schrik vrijkomen heet dat.DRose is één van de redenen voor mij,een marginale basketballfan, om de NBAte volgen. Het talent spat er bij hem vanafen hij geeft elke wedstrijd alles voor deChicago Bulls.Het is dan ook ontzettend jammer dat hijinmiddels te boek staat als de man vanglas. En dat is terecht. Zo speelde hijtussen 2011 en 2013 slechts 49 van demogelijke 246 wedstrijden wegens zijnkniekwetsuren.In de tussentijd gloorde er hoop voor defans van de Bulls. Ze waren namelijk ookgoed zonder Rose. “Als Rose terug is, danwordt dit een team om rekening mee tehouden.” Ik moest daar om lachen, wanthet duurde zo ontzettend lang eer Roseterugkwam. En dit seizoen was hij pasécht weer terug.De Bulls speelden goed en gelijk maaktede hoop plaats voor vrees. Vrees dat Roseweer geblesseerd zou raken. En datgebeurde. De man van glas is opnieuwkapot.Hopelijk neemt Rose een voorbeeld aanArjen Robben, die nu afscheid heeftgenomen van de titel ‘man van glas’. Wantdie titel verdient Rose niet. Daar is hij tegoed voor. •

Justin Kevenaar.

Browns

Lennart Beishuizen.

Man van Glas