HOOFDREDACTIENeal PetersenGeert Jan DarwinkelEINDREDACTIEKasper DijkSENIOR WRITERJules ZaneREDACTIELennart BeishuizenPieter BrouwersGeert Jan DarwinkelRob van GamerenVincent Van GenechtenEva GerritsePieter HorstmanJustin KevenaarPaul KlompWietze­Willem MulderMarco PostJurian UbachsKlaas­Jan ter VeenJeroen VeenstraSeb VisserFrank WielaardJoeri ZwartsCOLUMNISTENMatthijs van den BeukelGijsbregt BrouwerJeroen ElshoffLeander SchaerlaeckensFOTOGRAFIEGetty ImagesPRODUCTION, ARTDIRECTION & DESIGNDarChicago Ltd.MET DANK AANIssuu, ScribusSportAmerika Magazineis een uitgave van PetersenMedia. Niets uit dezeuitgave mag op welke wijzedan ook worden gekopieerdzonder uitdrukkelijketoestemming van deuitgever. © PetersenMedia 2012­2013 ­ Allerechten voorbehouden.

Afgelopen vrijdag was ik uitgenodigd om een workshop tehosten over coachen. Speciaal aan deze middag was dat ikonder meer mijn eigen neef, Timothy Petersen, moest inter­viewen. Timothy, 29, is meervoudig Europees kampioenkarate en is behalve topsporter actief als coach in hetbedrijfsleven.Zowel voor, tijdens als na het gesprek bleef de discussie metde aanwezige managers doorgaan met een prangende vraag:Wat is een goede coach? Velen vonden het directe resultaatbelangrijk, een enkeling hield vast aan de langetermijnvisie.Zelf heb ik daar ook al jaren discussies over met vrienden encollega’s. Ik geloof in bouwen en in succes op de lange termijn.Dat beeld werd nog eens bevestigd nadat ik enkele jarengeleden het boek Management Secrets of the New EnglandPatriots van James Lavin las. Lavin is een hoogleraar metdiploma’s van Stanford en Harvard en ook een enormePatriots­fan.Lavin beschrijft in zijn boek hoe de werkwijze van Bill Belichicken zijn team van coaches een voorbeeld kan zijn voor bedrij­ven. Een van de quotes die zijn werkwijze het meest duidelijkmaakt is We focus on process, not on winning or losing.De focus totaal anders neerleggen dan hoe andere coaches ofmanagers in het bedrijfsleven dat doen. Niet gericht op hetresultaat, maar op de werkwijze.Belichick is daarin een uitzondering voor mijn gevoel. Net alsAlex Ferguson, Louis van Gaal en vooral ook de Nederlandsebasketbalcoach Ton Boot dat zijn. Je sterspelers van nuhebben geen enkele garantie dat ze dat ook volgend jaar zijn.Het gaat namelijk om de ontwikkeling die ze maken en ooknog door kunnen maken. Bij Ferguson zag je dat met spelersals Keane, Stam en Van Nistelrooij. Van Gaal deed dat metspelers als Rivaldo en Gomez.Ik zie het bij de Patriots ook wel gebeuren. Belichick dieaangeeft aan dat hij zonder Brady ver wil gaan. Ondanks alleSuper Bowls die ze samen hebben gewonnen. Dat telt nietmeer. Voor Bill telt alleen nog de potentie van de spelers. “It’snot where you start, it’s where you finish.”Veel leesplezier,

Greg Monroe blijft (voorlopig)in Detroit. Nadat eerdere gesprek­ken op een contractverlenging nietresulteerde in een deal, tekende decenter een qualifiying offer. Tegeneen salaris van ongeveer 5,5 mil­joen dollar blijft Monroe komendseizoen een Piston, waarna hij volgendezomer een unrestricted free agent statuskrijgt, en derhalve kan gaan en staan waarhij wil • Eric Bledsoe, debeste overgebleven freeagent, heeft nog geenakkoord met zijn teamPhoenix Suns en daarmoet volgens vriendLeBron James maar snelverandering in komen. Naeen gezamenlijke trainingliet ‘the King’ via Instagramvan zich horen: “Toekomstig All­Star indeze competitie in no­time. Phoenixmaak een keuze” • Ondanks zijn geflirtmet concurrent Under Armour heeft KevinDurant zijn contract bij Nike verlengd.De komende tien jaar krijgt hij intotaal driehonderd miljoenbijgeschreven. De CEO vanUnder Armour, Kevin Plank, wasdesondanks niet teleurgestelden liet weten er plezier aan tebeleven dat Nike nu 150miljoen dollar meer heeftbetaald dan ze aanvankelijkvan plan waren • Tracy McGradyoverweegt een comeback in deNBA. De inmiddels 35­jarige smallforward heeft recent met KobeBryant getraind om te kijken hoehij er fysiek voor stond • AndreIguodala liet na het zien van debefaamde haka voorafgaandtussen het duel tussen deVerenigde Staten en Nieuw­Zeeland op het WK via Twitterweten niet onder de indruk te zijnvan het ‘dansje’. Nieuw­ZeelanderSteven Adams reageerdedaarop door Iguodala om ietsmeer respect te vragen voor zijnland •

J.J. Watt tekende afge­lopen week een nieuw mil­joenen contract bij zijnteam de Houston Texans.De 25­jarige defensive endspeelt de komende zes jaar inHouston en zette zijn krabbel onder eencontract van 100 miljoen dollar,waarvan 51,8 miljoen dollargegarandeerd is. Nog nooit kreeg eenverdediger zoveel gegarandeerd geld bijeen nieuw contract. Daarmee is J.J. Swattnaast de beste verdediger, met eenjaarsalaris van 16,9 miljoen dollar ook nogde bestbetaalde verdediger in de NFL • DeWashington Redskins zien de verkoopvan merchandise flink dalen en hebben dataan zichzelf te danken. De verkoop vanfanproducten daalde met maar liefst35 procent, terwijl die in de hele NFL juiststegen. De term ‘Redskins‘ wordt als eenracial slur gezien en stuit veel mensen envooral de native Americans tegen de borst.Al jaren is er eengeschil tussen eigenaarDaniel Snyder enactiegroepen over denaam. Verschillendesportjournalisten encommentatoren gavenvoor de start van hetseizoen al aan de naam‘Redskins‘ niet te zullengebruiken. Het team zelf maaktzich echter geen zorgen • DeBaltimore Ravens onthuldenafgelopen week het standbeeld vande toekomstige Hall of Famer RayLewis. De linebacker die tweeseizoenen geleden afscheid nammet een Super Bowl, isvereeuwigd in de kenmerkendepose die hij aannam als hij zijnintroduction dance deed. Lewishield bij de onthulling van zijnbronzen evenbeeld eenemotionele speech, waarin hijBaltimore bedankte voor allesteun die hij de afgelopen jarenontving • (Merlijn vanDierendonck)

Martin Brodeur wil er noggraag een laatste jaar in de NHLaan vastplakken, maar de 42­jarige goalie heeft nog altijdgeen nieuwe club gevonden. DeCanadees uit Montréal solliciteerdedaarom openlijk bij de club uit zijnthuisstad. “Als de Canadiens mij eenaanbieding doen, dan zal ik zekeraanhoren wat zij te bieden hebben voormij. Dit is het team van Carey Price. Ikzou nog steeds graag ergens eerstedoelman willen worden, maar zou het ookniet erg vinden slechts 20 tot25 wedstrijden te spelen methet plezier van het spelenvoor een winnend team.” Desollicitatie is opvallend,omdat Brodeur eerderaangaf dat de Canadiens‘niet op zijn radar staan’ enhij graag een rol als eerstedoelman zou willen vervullen• De Canadese krant Ottawa Sunmeldde afgelopen week dat SidneyCrosby in Ottawagearresteerd zou zijnvanwege driving­relatedreasons. Op social mediarezen al de vragen waaromde center van PittsburghPenguins überhaupt inOttawa was en daar rondreedin een gehuurde Porsche, totpolitiechef Charles Bordeleaumet een tweet een eindemaakte aan het broodje aap­verhaal: “Wij hebben geenproblemen gehad met Mr Crosby”• De eerste keuze in de afgelopendraft, Aaron Ekblad, tekendeeen driejarig contract bijFlorida Panthers. Deverdediger liep bij een Canadeestalentenkamp eenhersenschudding op, maarheeft nu geen last meer van denaweeën van die kwetsuur. Ekbladis vol vertrouwen over zijn kansen omeen plekje in de defensie van dePanthers te verdienen •

Het ‘tijdperk­RonWashington’ in Texas isten einde. Door de slech­te resultaten zag Washington zichgenoodzaakt zijn biezen te pakken. Hetging lang niet altijd zo slecht: in 2010en 2011 leidde Washington zijn Rangersnog naar een plek in deWorld Series, al verloorTexas telkens. Tim Bogarneemt de leiding voorlopigover • Zo richting heteinde van het reguliereseizoen kun je maar beterin topvorm zijn. Primatiming dus van DetroitTiger Víctor Martínez enPittsburgh Pirate Josh Harrison. Deheren werden uitgeroepen tot speler vande maand augustus in respectievelijk deAmerican League en de National League• Hoewel zijn carrière er nog niethelemaal op zit, vierden de New YorkYankees alvast Derek Jeter Day, ter erevan hun vertrekkende kapitein. Ondermeer Cal Ripken Jr en Michael Jordanzagen daarna hoe Jeters Yankees met 2­0 verloren van de Kansas City Royals •Het Nederlands teamhad hem graag gehadvoor het EK en RogerBernadina wilde ook wel,maar de Los AngelesDodgers gooiden roet in heteten. Het MLB­team voegdeBernadina toe aan de per 1september uitgebreide actieveselectie en dat zet een streep doorThe Shark’s EK­deelname • Eenaderlating voor de Toronto BlueJays. Outfielder Melky Cabrera,die een van de beste seizoenenuit zijn leven speelt, brak zijnpink en mist de rest van hetseizoen. Niet handig, want totop dat moment waren de BlueJays nog volop in de racevoor een Wild Card inde AL •

De zelfverklaarde NFL­kenners waren voordit seizoen behoorlijk eensluidend. Misschiendat ze nog wat concurrentie krijgen van dePatriots, maar de Superbowl­deelnemer uitde AFC zal vast en zeker weer de Broncosworden. En in de NFC? Speurend naar eendark horse, kwam er her en der speurneusop de Packers of de Saints uit. Maar degoegemeente zette z'n zuurverdiende geldtoch maar gewoon op regerend kampioenSeattle Seahawks.Voor wie nog twijfelde, sinds afgelopen don­derdag weten we het zeker: de goegemeenteheeft er kijk op. De Hawks gaan volgend jaarfebruari op herhaling. De ploeg van PeteCarroll is de beste van de gehele league, andit's not even close. Vorig jaar stak Seattle almet kop en schouders boven de rest uit, ende ploeg is op bijna alle vlakken alleen maarbeter geworden. Green Bay kwam daardonderdag op niet mis te verstane wijze(36­16) achter.De Seattle D kreeg in 2013 vele veren in dekont gedrukt. En terecht: een defensive linedie zelden een duimbreed toegeeft, eenlinebacker core waarbij je het water door demond loopt, en een secondary die z'n gelijkeniet kent. Jimmy Graham wenst nooit meeraf te reizen naar de Emerald City, terwijl CBRichard Sherman zoveel respect heeftvergaard dat hij nog maar zelden een bal inzijn richting ziet komen. Aaron Rodgersverkoos vorige week om volledig bij #25 uitde buurt te blijven.De Seattle offense werd daarbij schromelijktekort gedaan: tijdens de Superbowlrun hieldde ploeg al dik tweederde van de league on­der zich waar het gescoorde punten betreft.Maar het respect dat toen nog achterwegebleef, zal er dit seizoen ongetwijfeld komen.Russell Wilson wordt met de week beter,Percy Harvin (wow!) is erbij gekomen, waar­door er voor Marshawn Lynch nog meermogelijkheden en ruimte onstaan.Het enge is niet eens dat de Seahawks zo­veel beter zijn dan de rest, maar dat ze voor­al ook zo jong zijn. Het moet wel heel raarlopen wil er in Washington state geen dynas­ty van jewelste gaan ontstaan. Slechts eenenorm en onverwacht blessurevirus kanSeattle stoppen. Maar reken er maar niet op.

TEKST GEERT JAN DARWINKEL

Het is even wennen voor GeraldoBoldewijn. Na weken opgesloten tehebben gezeten in Flowery Branch, dethuisbasis van het trainingcamp van deAtlanta Falcons, is hij nu weer vrij. Dedagelijkse routine van vroeg opstaan,trainen, eten, trainingsbeeldenanalyseren, krachttraining en nog watteammeetings bezoeken zit er op voorde 23­jarige Amsterdammer. En datwas niet de planning.Vlak voor de laatste preseason gamevan de Falcons, op bezoek bij deJacksonville Jaguars, gebeurde het. “Ikprobeerde een pass te vangen envoelde het meteen in mijn hamstringschieten,” vertelt Boldewijn rustig. “Danweet je het meteen. Foute boel.”Blessures komen nooit op een goedmoment, maar voor de widereceiver was het nu wel extrapijnlijk. “Deze wedstrijd was mijnlaatste kans om de coaches telaten zien wat ik in huis had. Ophet moment dat ik mijn hamstringvoelde wist ik genoeg. Daar gaatmijn kans,” blikt hij terug. “Nu ligtmijn focus om in de komendemaand weer fit te worden. Daarnaligt de weg open naar de NFL, daarben ik heilig van overtuigd. Ik wildat dit jaar nog bereiken.”Dat Boldewijn zo ver zou komenin trainingcamp had debuitenwereld verrast. Hij werd nietgedraft tijdens de NFL Draft,ondanks een uitstekend laatstejaar bij Boise State. In dertienwedstrijden ving hij 39 passesvoor maar liefst 528 yards.Na de draft ontving hij een telefoontjevanuit Atlanta. “Zij waren de eersteploeg die mij belden. Voor mezelf had ikal een rijtje met teams gemaakt waar ikdacht kans te maken. Daar stonden deFalcons ook op. Het was daarom eenlogische keuze dat ik daar aan de slagging.”

Als rookie in trainingcamp was hetaanpoten. Enorm aanpoten. “Je staatopeens op een veld met spelers waar jeeerder mee in Madden speelde. Dat iseven omschakelen. Daarnaast is hettempo een enorm stuk hoger dan incollege football.”Boldewijn viel al snel in de smaak bijzijn teamgenoten en coaches. Widereceivers­coach Terry Robiskie gaf hemal na de eerste dag de de bijnaamAmsterdam. “Volgens mij was dat om­dat de coaches de rookies niet bij hunvoornaam willen aanspreken. Bij mijkwam al heel snel deze naam naar voren.Prima hoor, ik vond het wel mooi.”In de eerste preseason games voor deFalcons maakte ‘Amsterdam’ indruk. Hijwist in elke wedstrijd tenminste een

pass te vangen en liet daarmee potentiezien die headcoach Mike Smith in hemzocht.Hard KnocksWaar preseason normaal voor een grootgedeelte achter gesloten deurenplaatsvindt, kregen fans van de Atlanta

Falcons dit jaar full access. De HBO tv­serie Hard Knocks had namelijk dezefranchise uitgekozen om de gehelevoorbereiding in beeld te brengen.Dat leverde voor Boldewijn ook bij­zondere taferelen op. “Ineens sprakenmensen mij aan op straat of in de mall.Die hadden mij dan gezien op HardKnocks. Een interessante ontwikkeling.Ik kan het wel waarderen, aangezienhet alleen maar leuke reacties waren.”Tijdens een van de afleveringen zien weBoldewijn een Nederlands telefoon­gesprek voeren. Grote kans is dat zijnoud­teamgenoot bij Boise State engoede vriend Ricky Tjong­A­Tjoe aan delijn hing. De twee spreken elkaar weke­lijks en vooral tijdens trainingcamp ishet contact intensief.

“Natuurlijk volgde ik Geraldo in dieserie. Ik vond het echt mooi om hem zoaan het werk te zien. Zeker omdat hijhet zo goed deed,” spreekt Tjong­A­Tjoetrots. Waar Boldewijn indruk maakte inAtlanta, deed Tjong­A­Tjoe dat aan dewestkust van de Verenigde Staten. InSan Diego draaide hij een primavoorbereiding mee met de Chargers.

“Ik was enorm blij met de kans die ikkreeg. Ik wist namelijk dat ik geendraftkeuze zou zijn en heb mij daaropvoorbereid. Je stelt je erop in dat je eenfree agent bent. Dat betekent dat jekeihard moet trainen in de hoop dateen team je opbelt. Dat heb ik gedaan.en dan blijf je hopen dat je op eengegeven moment een kans krijgt.”ThuisHet telefoontje uit San Diego kwam alseen geschenk. “Vanaf dat moment weetje dat je de kans moet pakken. Decoaches maakten vanaf het begin heelduidelijk dat iedereen een kans had omde 53 man roster te bereiken.”Toch kreeg hij al snel door dat hij hetgoed voor elkaar had in Californië. “Alsik met de rookies sprak die bijandere teams zaten, kreeg ik al sneldoor dat de Chargers het goedgeregeld hebben. Dat merk je aande kleine dingen. Na een weekbegon ik mij er al thuis te voelen.Zowel de band met mijn medespe­lers als coaches was erg goed tenoemen.”Toch was de Amsterdammer daarniet alleen maar gefocust op. “Ikwilde gewoon weten waar mijn pla­fond lag. Kijken of ik het op aller­hoogste niveau kon spelen. Met diegedachte begon ik aan trainingcamp.”De 24­jarige oud­speler van BoiseState maakte direct indruk. Volgersvan de Chargers zagen in de Neder­landse defensive end direct een rolweggelegd bij de practice squad inSan Diego, of wellicht wel meer.“Ik voelde dat het ook lekker ging. Tochweet je nooit of de coaches dat ook zozien. Rookies krijgen niet altijd alles tehoren. Je moet je blijven focussen op jeeigen spel en dan hopen dat het goedgenoeg is.” In de eerste paar preseasongames bleef Tjong­A­Tjoe goed over­eind, maar in het duel tegen de SanFrancisco 49ers ging het mis. Goed mis.

“Ik kan het nog steeds niet geloven watbetreft de blessure. Beetje surrealistisch.Juist dat ik een blessure op liep op zo’nmoment. In al die jaren dat ik footballspeel heb ik nooit echt een blessure opge­lopen. Dat is dan lastig te verkroppen.”Inmiddels is Tjong­A­Tjoe geopereerd enligt de focus op de toekomst. “De operatieis goed gegaan. Ze hebben mijn kniehelemaal schoongemaakt. Dat was welnodig, aangezien ik mijn binnen­ enbuitenband en mijn meniscus heb afge­scheurd. Een flinke ingreep, maar ik benblij dat hij erop zit.”De komende zeven maanden staan in hetteken van revalidatie. “Natuurlijk baal jesoms, maar ik ben er heilig van overtuigddat ik hier sterker uit ga komen. Nu hetseizoen begonnen is baal je wel als je jeteamgenoten aan het werk ziet, maar datgeeft ook een motivatie. Ik wil daarvolgend jaar deel van uitmaken.”NederlandNu beide heren voorlopig geblesseeerd zijnblijft Harald Hasselbach voorlopig delaatste Nederlander die in de NFL speelde.In 2001 speelde de defensive end voor deDenver Broncos, waar hij twee SuperBowls mee wist te winnen. Al dertien jaargeen Nederlander meer in actie in de NFL.Boldewijn en Tjong­A­Tjoe voelen daaromook de druk vanuit Nederland dat zij deopvolger moeten worden van Hasselbach.Beide spelers zijn verheugd met deinteresse vanuit hun thuisland. “Elke dagals ik nu mijn Twitter­account bekijk zittener tegenwoordig ook berichtjes bij van fansuit Nederland. Dat is natuurlijk heel gaafom te zien,” stelt Boldewijn. “Mijn optredenin Hard Knocks heeft daar natuurlijk aanbijgedragen.”Ook Tjong­A­Tjoe geniet van de aandacht.“Zeker in deze tijd is het mooi om zoveelsupport te voelen en dat we echt gesteundworden. Langzaam wordt Nederland ookgewoon een American Football­land en datis gaaf om te zien.” •

“De eerste dag ben je echt starstruck. Je ziet Drew Brees lopen, JoeHorn en Reggie Bush”, zegt Pascal Matla, één van de weinige Nederlandersdie met een NFL­team het training camp inging. De center kwam als eenundrafted rookie in de zomer van 2006 naar de New Orleans Saints, maarwerd vlak voor het begin van dat seizoen gecut. ‘Ik werd om zes uur ’sochtends opgebeld door de turk, een messenger, die zei dat de coach mewilde zien en dat ik mijn playbook mee moest nemen. Dan weet je wel hoelaat het is. Coach Payton deed het wel zelf. Niet iedere coach doet dat,maar hij wel.“Je hebt je goed ingezet, dat waarderen we ook, maar we moeten keuzesmaken.” Zelf zeg je, geïnstrueerd door je agent, iets als “bedankt voor dekans”, “dit is een geweldige organisatie” of iets dergelijks. Het zijn degebruikelijke beleefdheden, maar als je buiten staat, dan valt de wereldeven vanonder je voeten. Ik hoop voor Geraldo dat hij wel weer een kanskrijgt, maar een club houdt je natuurlijk wel aan een lijntje, om zoveelmogelijk opties open te houden.”Hard Knocks geeft volgens Matla niet compleet weer wat er in eentrainingskamp gebeurt. “De serie heeft natuurlijk een amusements­waarde. Wat je niet ziet is hoe zwaar een trainingskamp is, zeker voorjongens als Ricky en Geraldo die op de bubble zitten. Die moeten of eenveteraan of een gedrafte speler uit het team moeten spelen. Het is vechtenvoor je baan.”

Hoewel het merendeel ontzet­tend hard werken is om eenplek bij de laatste 53 te berei­ken, is er af en toe wel tijd vooriets leuks. “Sean Payton wasnieuw, en een nieuwe coachmoet altijd zijn stempel druk­ken, dus het was één van dezwaarste training camps in deNFL. Veertig graden, twee keerper dag trainen. Je weet nietmeer wat voor dag het is.Opstaan, trainen, eten, trainen,meeting. We hadden net eenmeeting gehad en begonnen aaneen jersey walkthrough, hetdoornemen van de tactieken ophet veld. We hadden de warming­up al gedaan en coach Paytonriep ons bij elkaar. Hij zei: ‘Ikwil dat jullie nu naar de kleedkamer gaan, je omkleden en naar de bus.’We gingen naar een waterpark dat de Saints hadden afgehuurd. Het leeknet een crèche, negentig mannen op het veld door het dolle heen, als eenstel pubers. We hebben tweeënhalf tot drie uur in het waterpark gezetenen daarna weer terug naar de realiteit, op het veld.”TEKST MERLIJN VAN DIERENDONCK

De footballcarriere van Ray Ricezit erop. De running back werdmaandag door de Baltimore Ra­vens op staande voet ontslagen.Dat was terecht, maar waaromgebeurde dat afgelopen zomereigenlijk al niet?Druppel van het (plotselinge) ontslagwas een door TMZ Sport verkregenvideo, die aan duidelijkheid niets tewensen overliet. Het filmpje, gescho­ten in de lift van een casino in AtlanticCity, toont zonneklaar hoe Rice zijn(toen nog) verloofde met een welge­mikte vuistslag buiten westen slaat,en vervolgens de lift uitsleept. HeelAmerika ­ alsook vele NFL­collega's ­eisten daarop het ontslag van Rice.Sommigen wilden bovendien noggraag een gevangenisstraf voor hemook.De verontwaardiging van maan­dag is tamelijk hypocriet. Op eeneerdere video, geschoten dooreen camera buiten de lift, en diewas verschenen onmiddellijk nahet incident, was immers al tezien hoe Rice zijn bewustelozeverloofde uit de lift sleepte. Vanenig boegeroep toen wasechter nauwelijks sprake. Enniemand stond op z'n achterstebenen toen commissaris Roger

Goodell Rice slechts een schorsing vantwee luttele wedstrijdjes oplegde. Ter­wijl iedereen op z'n klompen kon aan­voelen wat zich in de lift had afge­speeld: dat Rice z'n (tegenwoordige)vrouw middels een rake kaakslag hadgevloerd.Ja, toen Josh Gordon vanwege eenstickie roken tot een jaar toekijken werdveroordeeld, klonkt er plotseling watgemor. Er moest echter een nietsontziende video aan te pas komen vooreen passende straf.Van de publieke opinie heeftnog niemand 't ooit gewon­nen. Vandaar dat de Ravensop maandag eieren voorhun geld kozen door

het contract van Rice te ontbinden (waarcoach John Harbaugh eerder nog hadgezegd dat Rice 'een foutje had gemaakt'),terwijl de NFL besloot om de running backvoor onbepaalde tijd te schorsen.Zowel Baltimore als de NFL verklaardez'n besluit te hebben genomen op basisvan nieuw verkregen bewijsmateriaal.En hier wordt het saillant: SI's PeterKing schreef op 29 juli namelijk reedsdat alle partijen de gewraakte lift­videoal meteen onder ogen hadden gehad.Mocht dat te bewijzen zijn, dan zal RiceGate nog 'n staartje krijgen. Er zijntopmanagers voor minder aan dehoogste boom geknoopt. •TEKST GEERT JAN DARWINKEL

1 JULIUS THOMASTE ­ DENVER BRONCOSIn het voetbal en hockey noemen we heteen hattrick, en hij deed het zondag inde eerste helft tegen de Colts: even drietouchdowns pakken! Gronk en Grahammove over, Julius Thomas is hier! OnzeWINNAAR VAN DE WEEK.2 MIGUEL CABRERA1B ­ DETROIT TIGERSDe Tigers leken even helemaal van 'tpadje, maar ze lijken zich juist op tijdweer te hebben hervonden, niet in delaatste plaats dankzij Miggy Cabrera:.500 Avg. (15­30), 5 HR, 2 2B, 9 RBI.3. MARSHAWN LYNCHRB ­ SEATTLE SEAHAWKSHij verspeelde wat goodwil in 't offsea­son middels z'n holdout, maar dat maak­te Marshawn Lynch tijdens Opening Daymaar meteen goed: twee touchdowns en110 yards fromscrimmage. Wow.

1. ROGERGOODELLNFL COMMISHTony Romo enAntonio Brown warendichtbij, maarwerden net nietonze eersteLOSER VAN DEWEEK. Die eergaat naar RogerGoodell, die dankzij Rice Gateblij mag zijn als het bij dezeeretitel blijft. Bah.

De steroïden zijn voor het grootstedeel uit het honkbal verbannen en datis maar goed ook, toch? Net als hetgros van de volgers ben ookik uiteraard tegenvalsspelen, maar ik moetzeggen dat ik soms bijnamet weemoed terugdenkaan de 'Steroid Era'.Hoe spannend was delegendarische homerun race tussenSammy Sosa en McGwire? Hoeindrukwekkend was de piek van BarryBonds? Ik weet dat het niet zuiver was,maar ik mis de homerun races en de'coverage' daarvan. Terwijl dehomerun steeds schaarser wordt, lijkthet erop dat we hem steeds minderbelangrijk vinden.Het gemiddelde aantal slagmensen datper seizoen 40 ballen het veld uit meptis gezakt van tien tussen 2003 en 2006naar drie tussen 2010 en 2014. Ook ditjaar lijken alleen Chris Carter, NelsonCruz en Giancarlo Stanton het te halennamelijk.Het totaal aantal homeruns in eenseizoen zakte al van ruim 5400 in 2004naar net boven de 4600 in 2013. Hetlijkt er in de komende jaren niet beterop de worden. Ik wil niet zeggen datde spelers weer naar de verbodenmiddelen moeten grijpen, maar ik misdie achthonderd homeruns gewoonheel erg! •

Waar zijn de home­runs gebleven?

Seb Visser.

Revis Island was jarenlang de vakantie­bestemming bij uitstek voor wide recei­vers toe aan een snipperdag. Darrelle waseen fantastische gastheer in Jets uniform.Je liep als receiver geen meter teveel metbal en in ruil daarvoor pikte Revis zijnstandaard interception mee. 'Prima deal'moet Richard Sherman hebben gedachttoen hij als 5e ronde draftkeuze decornerbackuniversiteit van Pete Carrollbetrad te Seattle, 'dat kan ik ook'.Het duurde 4 seizoenen, een 'you madbro?'­breakout performance versus TomBrady's Patriots in 2012, menig high flyinginterception en nog veel meer volstrekthilarische media optredens maar ShermanIsland is een feit. Aaron Rodgers wierpafgelopen donderdag bij de opening vanhet seizoen in totaal 0 keer in de richtingvan Sherman. U leest dat goed: 0 keer.Als u het daarom liever ShermanContinent wil noemen; mijn zegen heeftu.Meneer 'I am the best corner in the NFL'zorgde er in elk geval eigenhandig voordat de Packers slechts met een halfaanvalsveld werkten en ja, dan is hetlastig winnen, zelfs met Rodgers aan hetquarterbackroer. Die andere helft van deSeahawks defensie bestaat immers ookniet bepaald uit pannenkoeken. ByronMaxwell, Sherman's partner in crime, magdan gezien worden als de zwakke schakelin de Seahawks secondary, met EarlThomas en Kam Chancellorerbij is dat natuurlijk maarrelatief. Dit is misschien welde beste secondary ooitverzameld en datzelfde kaneigenlijk ook wel gezegdworden van de Seahawksdefense als geheel. Dus ik stelvoor dat we ervan genietenzolang als het kan. Je weet nooit wanneerEarl Thomas zijn nek breekt bij datachterlijke punt returnen van hem. •

Paul Klomp.

Sherman Island

Trots staat het drietal op de foto.Het is 27 juli 2014 en zij vieren deultieme bekroning van hunprachtigehonkbalcarrière: zezijn gekozen in deHall of Fame. Tweepitchers, TomGlavine en GregMaddux, en eenslagman, FrankThomas. Thomas,die 19 jaar in deMajor Leaguespeelde, heeftprachtige cijfersachter zijn naamstaan: 2322wedstrijdengespeeld, eenslaggemiddelde van.301 met nietminder dan 2468 honkslagen en 521homeruns. Eeuwige baseballroem iszijn deel, hij heeft het verdiend.TEKST KEES WIJDEKOP

Toch vinden veel Amerikanen dat er – met alle respect– op deze zondag een andere slagman in Cooperstownzou moeten staan. Een ster, die 24 jaar op het hoogsteniveau uitkwam, 3562 wedstrijden speelde en maar liefst4256 honkslagen sloeg: Pete Rose, bijgenaamd CharlieHustle.Waarom ontbreekt Pete Rose in de Hall of Fame? KostyaKennedy schreef er een boek over: Pete Rose, AnAmerican Dilemma.De Nederlandse televisiekijker zag Pete Rose voor heteerst in 1974. De Amerikaanse sportzender ESPN kwamop het idee om in het stille seizoen een soort tienkamp teorganiseren voor een aantal internationale topsporters:Superstars. De atleten kwamen voor de dollars graagnaar Florida.O.J. Simpson won de sprint over honderd yards enonze eigen schaatsheld Ard Schenk moest het tegenPete Rose opnemen op het onderdeel 'stormbaan':over een hoge schutting klimmen en dan op ellebogenen knieën door een laag tunneltje sluipen. Het was eenongelijke strijd. Op het moment dat Ard zijn langebeen over de schutting slingerde, stond Rose al aan definish de pers te woord. Zonder te hijgen!Er vol in gaan, je uiterste best doen en nooit opgeven.Er is een baseballuitdrukking voor deze instelling:to hustle. Harry Rose, Pete's vader, een semi­professionele footballspeler uit Cincinnati heeft hemdat ingepeperd. Zo, en niet anders, bedrijf je sport‘the American way’.

Harry is de enige naar wie Pete echt luistert. “Alsswitch hitter heb je een betere kans op eenbaseballcarrière”, geeft Harry hem mee. Dus maaktPete elke avond tweehonderd swings voor de spiegelmet een loodzware knuppel: honderd alsrechtshandige slagman en honderd als lefty.

Pa is ook nooit tevreden. Slaat Pete in eenjeugdwedstrijd vier uit zes, dan blijft Rose senior maarmopperen over die twee keer dat hij niet op het honkkwam. Alles onder het motto 'het kan altijd beter'. Datgeldt trouwens niet voor zijn schoolloopbaan. Pete isgoed in gymnastiek, maar van leren houdt hij niet en hetkomt dan ook goed uit dat hij een contract kan tekenenbij zijn thuisteam: de Cincinnati Reds.Pete krijgt zijn bijnaam Charlie Hustle tijdens eenwedstrijd in spring training in 1963. Yankees­pitcherWhitey Ford verbaast zich over de rookie die na vier wijdals een gek naar het eerste honk sprint, zo iemand heefthij nog nooit gezien. Nou ja, eigenlijk wel. Ty Cobb, debeste honkballer van het eerste kwart van de twintigsteeeuw, de man met een slaggemiddelde van .366 overzijn GEHELE carrière, was iemand met wie je CharlieHustle wat spelstijl betreft een beetje kan vergelijken.Ook Cobb had een tomeloze inzet, hij schreeuwde,provoceerde en beledigde zijn tegenstanders de helewedstrijd door. Tegenwoordig zou men het wellichtADHD­gedrag vinden. Cobb speelde het spel hard. Zijnspecialiteit was de sliding met de scherp geslepen spikesomhoog, op zoek naar het been van een tegenstander.Dat doet Pete niet, hij gaat altijd headfirst. Toch kan datook hard aankomen, kijk zelf maar.

Pete heeft een fantastische carrière. Winnaar van deWorld Series met de Reds en de Philadelphia Phillies,jarenlang de meeste honkslagen, het hoogsteslaggemiddelde, recordhouder op verschillende andereonderdelen, geliefd vanwege zijn inzet en op weg naarde verbetering van het bijna onaantastbare record vanTy Cobb: 4191 honkslagen.

Met Ty Cobb heeft hij ook buiten het veld iets gemeen:de obsessie voor geld. Cobb, ‘The Georgia Peach’ wasslim. Hij verkeerde in de betere kringen. Hij kreeg weleens een tip: in Atlanta was een limonadefabriek, daarwerd een populair drankje gemaakt. Zo werd Ty een vande eerste aandeelhouders van Coca­Cola. En de eerstehonkbalmiljonair!Pete krijgt ook tips, vaak zelfs. Maar dat betreftdoorgaans een paard dat torenhoog favoriet op deracebaan is. De tips zijn niet altijd goed. Dan moet erbetaald worden aan de bookmakers die het geld voorhem ingezet hebben. Dat is logisch. Maar Rose betaaltvaak laat en soms helemaal niet. “Hij dacht dat het weloké was om niet te betalen, omdat hij Pete Rose was”,zei teamgenoot Jim O'Toole. Iedereen die de serie TheSopranos heeft gezien, weet dat dit niet verstandig is!Op het veld gaat het prima. Het record van Ty Cobbkomt in zicht en op 11 september 1985 is het zover:Rose slaat honkslag 4192 en is Ty Cobb voorbij. Presi­dent Reagan feliciteert hem telefonisch, heel Amerikaluistert mee en Pete is op het toppunt van zijn roem.Hij sluit zijn actieve loopbaan af en wordt manager vande Cincinnati Reds. Dan komen er geruchten: Pete is eengokker, dat is bekend, maar hij zou als manager van deReds ook gokken op dewedstrijden van zijn eigenteam. Sinds het beruchteBlack Sox­schandaal van1919 is dat een absolute

doodzonde. Rose ontkent, hij geeft alleen toe dat hijverkeerde vrienden heeft, maar de bewijzen stapelenzich op en in 1989 wordt hij geschorst. Hij mag zich nietmeer met baseball bemoeien en is ook niet verkiesbaarvoor de Hall of Fame.Rose is teleurgesteld, maar wil niet eindigen als TyCobb. Die had op zijn sterfbed een aktetas met aandelen

contant geld onder zijn hoofdkussen en een revolver inzijn nachtkastje om zijn bezit te verdedigen.Pete leeft zijn leventje, hij is niet dood teknuppelen: een gokje hier (maar niet meer opsportwedstrijden), vriendinnetje daar entussendoor een paar maanden in de gevangenisvanwege belastingfraude. Zijn inkomen wordttegenwoordig geschat op meer dan een miljoendollar per jaar. Een dag handtekeningen zettenlevert soms tienduizenden dollars op. CharlieHustle is vriendelijk voor iedereen, maakt eenpraatje, toont belangstelling en vertelt af en toeeen schuine bak. Succes verzekerd, zijn fansliggen krom.In 2004 geeft hij toe als manager op de resultaten vanzijn eigen Cincinnati gegokt te hebben maar “alleenmaar op winst voor de Reds”. Het heeft hem tot dusverniet tot in de Hall of Fame geholpen.Het boek van Kostya Kennedy is bijzonderlezenswaardig. Je krijgt niet alleen een goed beeld van‘An American Life’ zoals Pete Rose dat leidt, maar ookhet leven van zijn zoon Petey – zelf eveneens eenverdienstelijk honkballer – in de schaduw van zo'nberoemde vader wordt belicht. Interessant is ook hetverslag van het 'Induction Weekend' in Cooperstown.Het is één grote jaarmarkt met als motto: Cash is King.Kennedy maakt duidelijk wat het dilemma is : kun jenog verdedigen dat bewezen valsspelers als BarryBonds, Roger Clemens en Mark McGwire wel verkiesbaarzijn voor de Hall of Fame en Pete Rose niet? Hij zet defeiten op een rij en laat de lezer oordelen. •

Titel: PETE ROSE ­ ANAMERICAN DILEMMAAuteur: KOSTYA KENNEDYOp voorraad bij: THEAMERICAN BOOK CENTERSpui 12 Amsterdam,Lange Poten 23 Den Haag€29,99 ABC.NL

Elke jonge honkballer droomt ervan.Met je team in de World Series spelen,de stand in de best­of­seven serie isgelijk (3­3). We zitten in de negendeinning van Game 7, de beslissendewedstrijd van de World Series, detegenstander heeft de stand net gelijkgetrokken, jouw team komt aan slag inde gelijkmakende slagbeurt en destadionspeaker roept jouw naam op.Terwijl je naar het slagperk loopt,gieren de zenuwen door je lijf, want jeweet: met één swing kan ik dezewedstrijd beslissen en mijn teamkampioen maken. De eerste pitch vindje niet zo mooi (of je bent nog tegespannen om een swing te maken) endie laat je lopen voor een wijdbal. Detweede pitch besluit je wel te slaan. Jestart een swing en op het moment datde bal jouw knuppel raakt, weet je het:deze vliegt eruit! WE ZIJN KAMPIOEN!Het is een passage die niet zoumisstaan in een jongensboek, maar eris één persoon die precies weet hoe ditvoelt. In 1960 sloeg Bill Mazeroski zijnPittsburgh Pirates langs de New YorkYankees en besliste hij met zijnwalk­off homerun de World Series.Mazeroski, die overigens bepaald nietbekend stond als een power hitter,was de eerste speler ooit die eenwalk­off homerun sloeg in eenGame 7 van de World Series enook na hem is dit nooit meergebeurd. Niet zo gek dus dat dezeklap ‘The Greatest Homerun Ever’genoemd wordt. •

TEKST SEB VISSER

Toen ik jong was heb ik verschillende jeugdtrainers gehad. Als kind hebben diemensen een enorme invloed op je. Ik was geen gemakkelijk voetballertje, toen aleigenwijs en zeer koppig, waardoor ik al op jonge leeftijd vaak ruzie had met mijncoaches. Ik kon slecht tegen uitgescholden worden als ik een fout maakte en hetaccepteren van nutteloos geschreeuw ging mij ook al niet erg goed af. Bulderendetrainers en ondergetekende waren simpelweg geen goede combinatie. Ik wildenamelijk graag winnen en vond verliezen al erg genoeg. Als kind kon ik daar vaak omhuilen en wakker van liggen. Een trainer die mij dat nog even inpeperde kon in destront zakken.Vorige maand plaatste ik op Twitter een filmpje van ESPN. Daarin was te zien hoeDave Belisle, honkbalcoach van Rhode Island in de Little League, zijn jonge spelertjesna een nederlaag toesprak. Het was een moment om kippenvel van te krijgen. Belislewerd omringd door de bijna ontroostbare kinderen en bewandelde het enige juistepad. Het pad van trots.Belisle sprak met een trillende stem over het verdriet van de laatste keer dat hijmet de jonkies kon samenwerken. Hij beschreef hoe zij voor het oog van heelAmerika hadden gezorgd voor iets unieks, waar ze super trots op konden zijn. Dathet allemaal winnaartjes waren, ondanks de nederlaag. En dat het belangrijk was omstraks naar de ouders en vriendjes te gaan die langs de kant stonden en het momenttoch met elkaar te vieren. De speech eindigde in een groepsknuffel met tranen.Mijn tweet met daarbij de tekst Aan alle jeugdtrainers, this is how it’s done werdmaar liefst 721 keer geretweet. In het algemeen werd de video een hit, inmiddelsmiljoenen keren bekeken. De reacties op Twitter waren veelzeggend. Er bleekinderdaad een grote behoefte aan nogmaals duidelijk maken dat respectvolleomgang in de jeugdsport niet vanzelfsprekend is. Anders is niet te verklaren dat dezespeech in ons land zoveel reacties oproept.Nog veel te vaak staan er in de sport asociale trainers en ouders langs de kant tebulderen, schreeuwen, gillen en ruzie te maken als hun pupillen of kinderen proberenplezier te maken. Als zij proberen te genieten van momenten van onbevangenheiden ontsnappen aan de soms al best zware schoolweek. Voetbal is wat dat betreft demeest afzichtelijke sport die ons land kent. Loop op zaterdagochtend een willekeurigverenigingsterrein op en binnen enkele minuten loop je geheid een gefliptejeugdcoach of ouder tegen het lijf. Te herkennen aan een kind dat naar de grondkijkt.Dave Belisle maakte indruk, omdat er nog altijd een grote behoefte is aan zijn soortjeugdtrainers in de sport. En gelukkig zijn er inmiddels ook vele verenigingen die datsnappen. Die ouders wijzen op hun verantwoordelijkheid en trainers opleiden enaanstellen die meer doen dan alleen schreeuwen en schelden. Niet alleen in deamateursport, maar ook in de opleidingen van de profsport. Laat de kids spelen,leren, huilen, plezier maken, winnen en vooral ook verliezen. Met de grote bozewereld krijgen ze later nog genoeg te maken. •

Jeugdtrainers

Na maandenlange geruchten en talvan ‘off the record’ bevestigingen werdop 21 mei 2013 officieel bekendge­maakt dat New York er vanaf 2015 eentweede Major League Soccer franchisebij krijgt, genaamd New York City FC,ook wel afgekort als NYCFC. De club,toentertijd aangekondigd als detwintigste MLS­franchise, kwam totstand via een samenwerkingsverbandtussen de Engelse voetbalgrootmachtManchester City FC en de New YorkYankees.Waar eerst nog sprake zou zijn van eensamenwerking met Yankees­rivaal deNew York Mets, koos City uiteindelijkelders. Huidig NYCFC en toenmaligManchester City CEO Ferran Soriano gafaan in de Yankees een uitstekendepartner te hebben gevonden om ‘world­class’ sportorganisatie op touw tezetten. Onder leiding van City geld­schieter Sheik Mansour bin Zayed al­

Nahyan legde de combinatie vervolgensmoeiteloos de vereiste som van 100miljoen dollar op tafel voor toelating totde MLS. Ter vergelijking, MontrealImpact betaalde in 2010 40 miljoendollar.LogoSinds de oprichting ging de club echternog zonder logo door het leven. Ominteresse in de club te genererenrichtten de eigenaars een actie opwaarbij mensen afkomstig uit de gehelewereld diverse ontwerpen kondeninsturen. Negen maanden later maaktede club bekend twee logo’s tepubliceren, waarvan er doorhet wereldwijde publiek éénmoest worden uitgekozen.Saillant detail: beide logo’s zijnontworpen door Rafael Esquer,bekend door zijn ontwerp vanhet Made in NY­symbool.

Met meer dan 100.000 stemmen isuiteindelijk gekozen voor het huidigelogo. Hierin zijn de kleuren ‘sky blue’ en‘navy blue’ verwerkt. Beide kleuren zijnzeer kenmerkend voor eigenarenManchester City en de New YorkYankees en respectievelijk terug tevinden in hun shirts en logo’s.Opvallend is dat het gekozen ontwerpvan Esquer sterke gelijkenissenvertoond met het huidige logo van deItaliaanse voetbalgrootmachtInternazionale, maar dat terzijde.Een nieuw opgerichte club verlangtlogischerwijs ook naar een fanatiekeachterban en om dit te bereikenborduurt NYCFC rustig voort op deeerder ingezette acties rondom haarlogo. Via verscheidene media,waarondervoornamelijkFacebook en Twitter,

wordt geprobeerd fans te betrekken bijde club, door middel van ludieke acties,het plaatsen van ingezonden foto’s enhet uitreiken van diverse prijzen.Deze acties hebben inmiddels nietalleen geresulteerd in de groei van de‘NYCFC Supporters Club,’ maar ook inde toename van het aantal seizoen­kaarthouders, ofwel door de club toe­passelijk ‘Founding Member Accounts’genoemd. Deze accounts vereisen ineerste instantie een aanbetaling van 50dollar per stoel en zijn door middel vaneen aanvullende betaling uit te breidennaar een volledige seizoenkaart.Voormalig Yankees­pitcher MarianoRivera mocht zich op 21 april 2014 deeerste seizoenkaarthouder noemen vande club die het komend seizoen dethuiswedstrijden in het stadionvan zijn oude werkgever afwerkt(zie kader). Bij het persmoment

In 2012, nog voordat de dealtussen Manchester City en de NewYork Yankees definitief wasbeklonken, werd door de MLS debouw van een stadion in hetFlushing­Meadows Corona Park inNew York gepromoot. Tegenstandvan onder meer de nabijgelegenNew York Mets hielp deze plannenom zeep.Maar niet getreurd. NYCFC maaktein eind april 2014 bekend in 2015haar thuiswedstrijden te gaanspelen op het gras van heticonische Yankee Stadium. Of ditproblemen oplevert voor dehonkbalwedstrijden? Nee, deYankees geven aan over een

gaf Rivera te kennen een verdere investe­ring niet uit te sluiten. “Ik ben nog nietbenaderd, maar wanneer dat momentkomt zal ik zeker nadenken om gedeel­telijk eigenaar te worden,” aldus de ex­pitcher. Volgens de laatste publicatie injuli 2014 is het aantal seizoenkaarthou­ders sinds Rivera inmiddels ruimschootsde drieduizend gepasseerd.Red BullsAls je het over de MLS hebt in combinatiemet de stad New York, valt de naam vande New York Red Bulls. De Red Bullsmaken deel uit van de eerste clubs, dieworden beschouwd als de ‘FoundingFathers’ van de Major League Soccer.Sinds deoprichting vande league in1996 houdt de

fantastische ‘crew’ te beschikkendie het gras continu van hogekwaliteit voorziet.Op dit moment zijn deonderhandelingen voor een nieuwstadion nog gaande. Het meestconcreet leek een onderkomennaast Yankee Stadium. Bijna waser een akkoord met voormaligburgemeester Bloomberg, maarzijn opvolger Bill de Blasio gooideroet in het eten. Tot op dit momentkomen club en stadsbestuur er nietuit. Een toekomstig stadion zalrealistisch gezien niet gebouwdzijn voor 2018 en dus moet NYCFClang in een tijdelijk onderkomenspelen.

club daar al jaar en dag de New Yorkseeer hoog. Maar daar komt nu dusverandering in met de komst vannieuwbakken rivaal New York City FC.Frappant is dat de Red Bulls hunthuishaven hebben in New Jersey en nietin New York, terwijl de club de naamdraagt van de Big Apple. NYCFC speelt hetaankomend seizoen haar thuiswedstrijdenin New York, in Yankee Stadium (ziekader), en het is dit contrast dat derasechte New Yorker eerder richtingNYCFC drijft dan naar de Red Bulls.Twee New Yorkse clubs in de MLS , datbetekent vanaf 2015 een nieuwe gladiato­renstrijd. NYCFC predikt weliswaar de MLSte willen veroveren,

Sinds de oprichting van de club draait de geruchtenmolen op volletoeren en vielen tal van namen als mogelijke versterkingen: Xavi,Andrés Iniesta, Carlos Tévez, Andrea Pirlo, Ronaldinho en zelfsZlatan Ibrahimovic. Tot nu toe kwamen alleen de veteranen DavidVilla en Frank Lampard definitief uit de koker van DesignatedPlayers.David Villa mocht zich op 2 juni 2014 de eerste officiële aanwinst vanNYCFC noemen, enigszins uit onverwachte hoek. De tweevoudigwereldkampioen, enkelvoudig Europees kampioen, winnaar van deChampions League en tweevoudig landskampioen leek in zijnhuidige carrièrefase nog niet klaar voor een spreekwoordelijke stapomlaag, maar koos uiteindelijk toch voor de uitdaging in New York.“Ik wil de MLS helpen om de huidige groei door te zetten en methard werken en veel doelpunten New York City FC het beste team inde MLS maken.” Zeer ambitieus, David! Dat zien ze graag in NewYork.De komst van Lampard was een geheel ander verhaal. Bij zijnvoormalige club Chelsea dreigde hij zijn plaats te verliezen en naveelvuldig gelinkt te zijn aan NYCFC kwam op in juli de officiëletransferovereenkomst rond. De komst van Lampard betekent eenbrok ervaring op het middenveld. De veteraan is drievoudig PremierLeague­winnaar, viervoudig FA Cup­winnaar en mocht zowel deChampions League­ als de Europa League­trofee omhooghouden.Naar alle waarschijnlijkheid zal Lampard de aanvoerdersband krijgenom zo een relatief jong NYCFC bij de hand te nemen.Lampard bestrijdt het beeld dat hij puur voor NYCFC heeft gekozenom zijn carrière af te sluiten: “Ik ben hier om serieus voetbal tespelen en om prijzen te winnen. Ik zie dit als een geweldigemogelijkheid én uitdaging. De opvatting dat de MLS een ‘cakewalk’is, behoort allang tot de verleden tijd.”Zowel Lampard als Villa worden tot de start van het nieuwe MLS­seizoen elders gestationeerd om zodoende hun conditie op peil tehouden. Villa zal in de maanden oktober en november uitkomen voorhet Australische Melbourne City, een zusterclub van NYCFC’s mede­eigenaar Manchester City. Lampard blijft actief in de Premier League.Hij maakt een kortstondige, geruchtmakende overstap naarManchester City alvorens eind januari 2015 terug te keren naar NewYork.

maar de RedBulls wonnen vorig jaarmet diverse sterren in de gelederen,waaronder Thierry Henry, Tim Cahill enBradley Wright­Phillips, de Supporter’sShield. Het zal flink aanpoten wordenom dergelijke resultaten in de nabijetoekomst te evenaren.Coach Jason Kreis is aangesteld als dearchitect die de ploeg in haar eersteseizoen naar grote hoogtes moet doenstijgen. De MLS MVP van 1999 heeft inieder geval een rijke carrière waarop hijkan bouwen: hij is derde op de topsco­rerslijst aller tijden in de MLS en speeldeveertien keer voor Team USA. Voordathij de uitdaging in New York aanging,droeg hij zes jaar bij aan de ontwik­keling van Real Salt Lake.

Op ditmoment staan er maar zesspelers op de loonlijst, waaronder metFrank Lampard en David Villa tweeabsolute wereldtoppers (zie kader). Ditaantal moet voor het komende seizoennog worden aangevuld met achttienanderen. De meesten daarvan zullendoorkomen via de ‘expansion draft’,waarin de andere clubs spelers moetenleveren aan de nieuwe franchise. MaarKreis vindt dat de club tijdens de draftgeen genoegen moet nemen metafdankertjes van andere clubs in deMLS. “We vinden dat die niet aan onzehoge standaard voldoen,” aldus Kreis.Hoge verwachtingen dus!Ook het verwachtingspatroon in New Yorkzelf is hoog. De fans eisen een absoluuttopteam, gevolgd door vele zeges enaansluitend vele prijzen. Het zijn diezelfde

verwachtingenwaaraan deNew York RedBulls/Metro­Stars destijdsniet konden vol­doen. Het heeftde club jaren ge­duurd om daarbovenop tekomen.Of dit NYCFCook te wachtenstaat is de grotevraag. Kreis zietde toekomstpositief tege­moet: “Met eenaanvallendefilosofie willenwij als clubeen stevigfundamentbouwen.Het feitdat de

laterg hoog ligt, is juist goed. Hierdoorkun­nen wij het beste in onszelf naarboven halen.”Eén ding is zeker: NYCFC zet de MLSstevig op de kaart. New York is ‘booming,’de club is ‘booming,’ en dat heeft ook eenpositieve uitwerking op het algehele beeldvan het voetbal op het Noord­Ameri­kaanse continent. MLS­voorzitter Garbernoemt dit ook wel het ‘Beckham­effect.’Het aantrekken van de Engelse sterbezorgde de MLS ongekend veel aandachtop het wereldpodium. Deze rol vertolkennu NYCFC en spelers als Lampard en Villa.

Na de opportunistische (succes)jaren vande NASL in de jaren ’70 en ’80 wordt hetoprichten van NYCFC ook wel gezien alshet opnieuw aanboren van een verganemarkt. Destijds maakte New York Cosmosfurore op de Amerikaanse velden metsterren als Pelé, Beckenbauer enNeeskens. Of New York City FC in detoekomst een Cosmos­achtige statuurweet te bereiken ligt nog in hetongewisse, maar het volgen van deontwikkelingen is het zeker waard! •

Vorige maand speelden de Nederlandsetennissers Van der Duim en Westerhof eenwedstrijd op een challenger­toernooi ergensin Duitsland. Een nietszeggend potje, waarnormaal gesproken niemand van had ge­hoord. Ware het niet dat de wedstrijd eenvreemd verloop had en het gedrag vangokkers bij een aantal wedkantoren nogveel vreemder was. De twee tennisvriendenwaren plots wereldnieuws.Matchfixing is een luis in de pels van detopsport. Ik kan er als liefhebber woest omworden. Belchinezen blijven opduiken bijvoetbalwedstrijden en op het WK voetbalverloor Kameroen nog op verdachte wijzevan Kroatië. Ook de NBA heeft last vanfixing. Het bekendste incident is dat rondomscheidsrechter Tom Donaghy, die de cel inging voor het beïnvloeden van wedstrijdenwaarop hij zelf geld inzette.Deze week beschuldigde Goran Dragic hetAustralische basketballteam van match­fixing. De Sloveense guard verweet deAussies dat ze hun WK wedstrijd tegenAngola hadden ‘gefixt’. Schandalig vondDragic het. Australië hield z’n beste spelersop de bank en leek het wel best te vindendat de Angolezen (na een flinke achter­stand) uiteindelijk met acht punten verschilwonnen. Zo wisten ze zeker dat ze TeamUSA pas in de halve finale tegen zoudenkomen.Wie niet sterk is, moet slim zijn. Australiëgebruikt de mogelijkheden van het voorafvastgestelde toernooischema.Dat is geen misdaad. Tanken –zoals Australië deed ­ is bijlange na niet zo schandalig alsfixen. In plaats van zich boos temaken, kan Dragic zich betergaan voorbereiden op devolgende wedstrijd. Want u magéén keer raden welk land nu wel tegenAmerika speelt. •

Het was een rare NFL zondag om hetseizoen mee te beginnen. Mijn NewEngland Patriots kregen klop in Miami, deJacksonville Jaguars kwamenop een 17­0 voorsprong inPhiladelphia, om vervolgensmet 17­34 op de broek tekrijgen en de Chicago Bearswerden op eigen veld tekakken gezet door de BuffaloBills.Die laatste wedstrijd stoorde mij enorm.De Bears(­fans) hebben meer dan eens tekennen gegeven dat dit het jaar moetworden waarin zij eindelijk weer eens deplay­offs moeten gaan halen.Dan snap ik niet dat je zo het kaas vanhet brood laat eten op eigen veld inwellicht de op papier makkelijkstewedstrijd van het jaar.De divisie van de Bears is zwaar genoegmet zes wedstrijden tegen de Green BayPackers, Detroit Lions en MinnesotaVikings. Als je dan je seizoen start door teverliezen van de Bills, die ook nog eensmet een quarterback speelden die op de'hotseat' zit, vraag ik mij af of de wil omte winnen er wel is.Dan beland je uiteindelijk altijd bij dequarterback: Jay Cutler. Hoe goed moetenzijn wapens worden om van de Bears eendominante offense te maken? Of is hetgewoon tijd om toe te geven dat Cutlereen middelmatige quarterback is, die zijnbelofte nooit zal inlossen.Het wordt tijd dat de Cutler excuseseens verdwijnen en dat met gaatrealiseren dat er met hem weinig tewinnen valt. •

Tanken & Fixen

Eva Gerritse. Lennart Beishuizen.

Chicago Mehs