Ons Recht, oktober 2011

Maandblad van de landelijke bediendencentrale - nationaal verbond voor kaderpersoneel

12-13Vermogens-belasting viseert superrijken

115de jaargang | nummer 9 | oktober 2011

4

SA M E N W E R K I N G

O P D E LU C H T H AV E N

6-7

O P N AA R D E S O C I A L E

V E R K I E Z I N G E N

© f

oto:

imag

eglo

be

RUBRIEKSNAAM

2 | oktober 2011 | 115de jaargang | ons recht

StandpuntSamen sterk

SociaalVerkiezingen

KaderSolidariteitCampagne

Over de grenzenWelzijnService

SectoroverlegSociaal

CampagneArbeids-gericht

InboxNon-profitNon-profit

In de margeFilmFilm

BoekSociaal

De lezer schrijftIndexaanpassing

Uitbetaling vakbondspremieAchterklap

Vanmol

3

4

5

6

7

7

8

10

12

14

15

16

17

18

19

20

21

21

22

24

25

25

26

26

27

28

30

30

30

31

32

europees cijferwerkaCV-aviation verbindt werknemers op luchthaven ZaventemSociaal overleg zit muurvast bij Mutoh belgiumal meer dan 60 jaar werknemersdemocratieSolidariteit met de FilippijnenCao voor paritair comité 218Vakbond en kaderpersoneel, niet te verzoenen?“gehandicapten hebben recht op menswaardig bestaan”“Vermogensbelasting leidt niet tot massale exodus van kapitalen”

jeugdbewegingen zoomen in op armoedeSterk starten is een weldaad voor je hele loopbaaneindelijk akkoord in verzekeringssector (PC 306)Mismanagement en conflicten doen tbP electronics struikelenVakbondswerk in contact centers is broodnodig!

directie auto 5 dumpt bekwame vakbondsafgevaardigde

affaire Southern Cross toont risico’s commercialisering zorgontwerpakkoord voor 130.000 werknemers uit Vlaamse non-profiteerste magazine rond ‘gender’ in Vlaanderenboycotthe tripWe need to talk about kevinde magie achter de MichelinsterICt-bedrijf devoteam neemt zijn werknemers in de tang

INhOUD

Sommige politici suggereren dat er ‘te veel gehandicapten’ in ons land zijn. Ze vinden dat veel meer personen met een handicap aan het werk moeten in plaats van een uit-kering te krijgen. Ingrid Borré, alge-meen secretaris van de Katholieke Vereniging van Gehandicapten (KVG), zorgt voor meer nuance in de discussie. “Wij zijn geen mensen die zoveel mogelijk financieel pro-fijt willen halen uit onze handicap. Personen met een handicap heb-ben wel recht op een menswaardig bestaan.” Het hele gesprek lees je op p. 10-11.

© f

oto:

dan

iël

rys

ons recht | 115de jaargang | oktober 2011 | 3

© f

oto:

PHo

tone

Ws

stan

dp

unt.

ferre wyckmans

algemeen secretaris

in de slipstream van de hypotheekcri-sis en daarop volgende bankencrisis in 2008 ontstond het licht euforisch gevoel dat het nooit meer zou worden als vroeger. aan banden gelegde ban-ken, gemuilkorfde financiële spelers en sterk gereglementeerde financiële mark-ten: het leek haast zo voor het grijpen. een nooit geziene reeks financiële over-heidstussenkomsten en evenveel over-dreven hoge bonussen voor ceO’s later moeten we vaststellen dat we opnieuw staan waar het begon. we staan nu voor een schuldencrisis waarbij ingrepen niet meer in het vooruitzicht worden gesteld, maar effectief zullen zijn. en het zal serieus zijn, zo redeneert europa.

Alsof het ondertussen voor de werknemers al niet serieus was. Een sociale dumping met de meest lamentabele lage lonen in Duitsland heeft de inkomenssituatie van de gemiddelde Duitse werk-nemer ongemeen hard getroffen. In Frankrijk worden alleen al in het onderwijs tienduizenden banen weggesaneerd. Wie in Engeland nog het universitair inschrijvingsgeld wil kunnen beta-len, moet van extreem goeden huize zijn. En in het Zweedse welvaartsparadijs van weleer is ern-stig ziek worden een luxe die alleen de rijken zich nog kunnen veroorloven.Qua loonmatiging in 2011 en 2012 weten de Belgische werknemers wat hun cijfers-na-de-komma-part is. Voor andere inkomensgroepen is het nog wachten op de eerste aanzet van iets wat op een matiging lijkt.

Snoeiharde controle

Inmiddels keurde het Europees Parlement op 28 september een reeks maatregelen goed die hun gelijke evenmin kennen. Onder het mom dat Griekse toestanden moeten worden vermeden komt er een snoeiharde Europese controle van de staatshuishoudens aan. Het is onbegrijpelijk dat een meerderheid in het Europees Parlement zichzelf buiten spel zet. De macht om te contro-leren en in te grijpen wordt overgedragen aan de Europese Commissie en meer bepaald bij de Europese Commissie voor Economische en Financiële zaken gelegd. ‘Ecofin’ in vakjargon.

U zal niet ten onrechte zoeken naar de woorden ‘sociale zaken’… die deden er in Europa al lang niet toe. Dat wordt nu nog maar eens bevestigd. Want de finale controle op de Belgische en andere nationale overheidsbegrotingen komt zelfs niet meer bij de nationale parlementen te liggen maar bij die Ecofin. Een door het Europees Parlement gelegitimeerde staatsgreep van zaakwaarnemers. Er kunnen sancties worden opgelegd die variëren tussen 0,1 en 0,2 procent van het bruto binnen-lands product. Vertaald naar Belgische begrippen betekent 0,1 procent van het BBP een som van zo’n 360 miljoen euro. Geen kleingeld dus.

Loonvorming

Overheidsbegrotingen binnen de perken houden en financiële informatie correct doorgeven? Daar valt mogelijk nog iets voor te zeggen. Maar onze vrees gaat dieper. Zullen de heren – en dames? – van Ecofin voortaan kunnen ingrijpen in de loon-vorming? Anders gezegd, zullen zij indexerings-mechanismen als ‘financieel te mijden’ kunnen beoordelen? Het valt ook te vrezen dat Ecofin zich zal moeien met de echte loonsonderhande-lingen omdat de loonkosten een invloed hebben op de handels(on)evenwichten met andere lan-den. Als dat gebeurt, kunnen we niet meer onder-handelen over meer loon of er strijd voor leveren. Loonsverhogingen zullen dan afhangen van wat eurocraten ervan vinden.Een Europa waar het statistische bureau Eurostat de lijnen uittekent is een fout sociaal Europa. De Europese beslissingnemers, zowel Commissie als Parlement, misten een magistrale kans om aan-sluiting te vinden bij de verzuchtingen van hun burgers en meer bepaald die van de werknemers.De saneringen, bezuinigingen en ‘straf-boven-straf ’-maatregelen die worden aangekondigd en uitgevoerd raken niet aan de fundamentele wer-king van een superliberale markt. Ze raken wel de terreinen die werknemers treffen. Eens te meer is het woord ‘sociaal’ geschrapt uit de Europese woordenschat. Als er in de komende periode weer over ‘de kloof tussen de Europese politiek en de burgers’ wordt gesproken, hebben de Europese politici alleen naar zichzelf te kijken.De LBC-NVK is actief in diverse Europese vak-bondsfederaties en samen met het ACV – en de andere Belgische bonden – in het Europees Vakverbond. Werk dat de komende maanden en jaren nog meer inzet zal vergen en aan belang zal winnen. Tegenmacht ontwikkelen, er zit niks anders op.

een europa waar het statistische

bureau eurostat de lijnen uittekent is een fout sociaal

europa.

Europees cijferwerk


Jan Deceunynck

acV-aviation gaat op 10 okto-ber de lucht in. Het gaat om een samenwerkingsverband van de vak-bondscentrales die op de lucht-haven van Zaventem actief zijn.

“Een jaar of tien geleden is op de lucht-haven het ‘Luchthavencomité’ van start gegaan”, schetst vakbondsafgevaardigde Heidi Michiels (Brussels Airlines), die zelf destijds nog maar net actief was geworden in de vakbond. Jorn Hanssen (Aviapartner) was er al wat langer bij. “Het was één van de eerste vormen van netwerksyndicalisme. Omdat we merkten dat we met vijf centrales eigenlijk allemaal op gelijkaardige proble-men botsten, dachten we dat het beter was om iedereen uit de ACV-familie samen te brengen en te kijken of we er gezamenlijk iets aan konden doen.” Samen met het Luchthavencomité was ook ACV-Aviation gestart, met ongeveer dezelfde ambitie. Nu zitten beide netwerken samen onder de vlag van ACV-Aviation. Klaar om de gemeenschappelijke problemen aan te pakken.

Ons recHt: Wat zijn die problemen?JOrn: “In de diverse bedrijven werden we geconfronteerd met toenemende flexi-biliteit. Maar er werd overal anders mee omgesprongen. De loon- en arbeidsvoor-waarden zijn erg verschillend in de diverse bedrijven op en rond de luchthaven.”HeiDi: “Je had vroeger een groot verschil tus-sen Sabena en de andere ondernemingen. Sabena had een eigen paritair comité, waar alles goed geregeld en georganiseerd was. De andere luchtvaartondernemingen zaten in een ander paritair comité. Maar dat was niet meer dan een lege doos. Daar was alles veel minder optimaal. Daar was de ‘glitter and glamour’ van de luchthaven ver te zoeken.”JOrn: “Vroeger lag de klemtoon van de luchthaven op kwaliteit, nu almaar meer op kostenbeheersing. In vroeger tijden moest het goed zijn. Nu mag het vooral niet te veel kosten, want de aandeelhouders wil-len hun centen terugverdienen. De lucht-haven is dan ook technisch veel minder in orde. Ook dat is een probleem dat we willen aanpakken.”

Veiligheid

Ons recHt: Waar wil ACV-Aviation werk van maken? JOrn: “We willen vooral met de diverse cen-trales een strategie ontwikkelen om de geza-menlijke problemen aan te pakken. Zoals de veiligheid. Door de hoge werkdruk zijn er veel arbeidsongevallen. Maar de oplossin-gen liggen vaak niet binnen de afzonder-lijke bedrijven.”

HeiDi: “Op dit moment kunnen we enkel met onze eigen werkgever onderhandelen over veiligheidsproblemen. Maar vaak ver-schuilt die zich achter ‘de luchthaven’. Toen de bagageafhandelaars vorige winter op ijs-gladde wegen moesten werken, kregen ze van hun werkgevers te horen dat die daar niks aan konden doen, want dat de uitbater van de luchthaven (The Brussels Airport Company) daarvoor verantwoordelijk was.”JOrn: “Maar met TBAC zitten we als vak-bond nooit aan tafel. Met ACV-Aviation willen we wel mee aan tafel zitten als het over de veiligheid gaat. We willen van TBAC horen of het verhaal van onze werkgevers klopt en waarom er dan niks gedaan wordt aan die gladde wegen. De uitbater beseft wel dat wij kunnen helpen om de luchthaven beter te laten werken.”HeiDi: “En wat niet geregeld is, willen we wel regelen. Het vliegend personeel op de luchthaven is uitgesloten van nogal wat arbeidswetten, zoals die op de arbeidstijd. Er is wel Europese regelgeving. Die willen we laten toepassen.”

Jongeren

JOrn: “We kijken ook verder dan de pure werknemersbelangen: voor de Brusselse regio is de luchthaven, met al wat daar rond hangt, erg belangrijk – goed voor ongeveer 20.000 jobs. Tegelijk is de jongerenwerk-loosheid in Brussel erg groot. Daar zijn best wel redenen voor: transport is een probleem, maar ook opleiding en talenkennis. ACV-Brussel wil proberen om dat te verhelpen. In overleg met verschillende spelers willen we nagaan hoe we op de luchthaven jobs kun-nen creëren voor Brusselse jongeren.”

Ons recHt: Wat verandert er voor perso-neelsleden van de luchthaven die met een indi-viduele vraag zitten? JOrn: “Voor het personeel in de grote be-drijven niet veel. Die kunnen in hun eigen onderneming terecht bij hun afgevaardig-den. Maar voor werknemers van de kleine bedrijfjes, zoals die op Brucargo, verandert er wel iets. Daar was de vakbond vaak niet echt aanwezig. Die kunnen vanaf nu terecht bij ACV-Aviation.”

SAMEN STERK

ACV-Aviation verbindt werknemers op luchthaven Zaventem

“samenwerken rond gemeenschappelijke problemen”

Vroeger lag de klemtoon van de luchthaven op kwaliteit, nu almaar meer op kostenbeheersing, zeggen militanten van de LBC-NVK.

© f

oto:

dan

iël

rys


erik sOmers

Bij mutoh Belgium in Oostende dreigt meer dan 70 procent van het personeel zijn werk te ver-liezen. Het overleg over een sociaal plan bij het bedrijf zit muurvast. De 69-jarige eige-naar van mutoh, masanori takayma, talmt om te beslissen.

Mutoh Belgium is een dochter van het Japanse Mutoh Holdings. De onderneming in Oostende ontwikkelt en produceert com-plexe grote printers, plotters en snijma-chines. Het gaat om een nichemarkt met cliënteel in Europa, Afrika en het Midden-Oosten.De activiteiten in Oostende vertegenwoordi-gen 40 procent van de groepsomzet. Mutoh Belgium realiseerde steevast prachtige win-sten ten bate van het Japanse moederbe-drijf. De Japanse poot is slechts sinds twee jaar winstgevend.Mutoh Belgium bestond op 13 mei twintig jaar. Uitgerekend op die mooie verjaardag kondigde het bedrijf een zwaar collectief ontslag aan. Er zijn 169 werknemers. Maar 74 van de 113 bedienden zouden moeten ophoepelen. Hetzelfde lot dreigt voor 50 van de 56 arbeiders. “De geplande herstruc-turering staat los van onze loonkosten”, zegt de directie in Oostende. “Wij zijn zelfs goedkoper dan Japan.”Volgens de plannen wordt de afdeling onderzoek & ontwikkeling in Oostende volledig opgedoekt. Ook de productie zou

volledig sneuvelen. Alleen de verkoop en wat ondersteunende activiteiten zouden in Oostende blijven. Mutoh Belgium zal alleen nog Japanse producten verkopen.

Wurggreep

Toen het Japanse moederbedrijf werd gekocht door Masanori Takayma, bleek redelijk snel dat Mutoh Belgium in een wurggreep werd genomen. De vestiging in Oostende kreeg geen manoeuvreerruimte meer.Voor de onderhandelaars, de werknemers en zelfs de plaatselijke directie is het hemelter-gend dat de onderhandelingen over een sociaal plan zo lang aanslepen. Eerst moest fase 1 worden afgesloten, de informatie- en consultatieprocedure die voorzien is in de Wet Renault. Na fase 1 werd voor het eerst onderhandeld op 1 juli. Bij dat gesprek legde de directie een erg bescheiden voorstel op tafel.Op 22 en 25 augustus zou de directie ‘tot de finish’ onderhandelen, zo werd beloofd. Met de bedoeling tegen 1 september een sociaal plan voor te leggen. De directie kon haar belofte niet inlossen omdat Japan niet mee wilde. Het duurde zes weken voor de vak-bonden dat te horen kregen van het man-agement.Directie en bonden konden op 1 september alsnog een gemeenschappelijk en betaalbaar voorstel presenteren dat nog wel de zegen van Japan moest krijgen. Er was sprake van een afscheidspremie van 850 euro per dien-stjaar voor de bedienden en 1.200 euro per dienstjaar voor de arbeiders.

Amper budget

Op 6 september nam de raad van bestuur van Mutoh België, waarin drie Belgen en vier Japanners zitten, opnieuw een nega-tieve beslissing. Het beschikbare budget bleef wat er op tafel lag op 1 juli, een pre-mie van 250 euro per dienstjaar. Eén van de Japanse bestuurders had het personeel uit-drukkelijk beloofd zijn best te zullen doen. Bleek dat even een ontnuchtering. Het ver-trouwen was daarmee helemaal weg.Nog diezelfde dag besloten de vakbonden om actie te voeren. De directie stuurde het personeel voor de rest van de week naar huis, met doorbetaling van het loon. Op dinsdag 13 september werd wel gestaakt om druk uit te oefenen op een verzoenings-vergadering onder leiding van een sociaal bemiddelaar.De vakbond hoopt dat de raad van bestuur het voorstel van de bemiddelaar – een verte-genwoordiger van de federale minister van Werk – ernstig zal nemen. Hoe langer hoe meer ontstaat de indruk dat het hier niet om een centenkwestie gaat maar om een principiële opstelling waarbij de Japanse eigenaar geen respect toont voor het per-soneel en ‘afrekent’ met Oostende.Voor de vakbond blijft het essentieel om een sociaal plan af te dwingen waarin maa-tregelen staan voor wie moet vertrekken en wie kan blijven. Afwachten wanneer bij Mutoh eindelijk de redelijkheid zal zegevie-ren.Bij het ter perse gaan vernam de redactie dat er bij Mutoh Belgium dan toch een sociaal plan werd goedgekeurd.

SOCIAAl

Sociaal overleg zit muurvast bij Mutoh Belgium

Japanse eigenaar houdt been stijf

De vestiging van Mutoh in Oostende werkt goedkoper dan het Japanse moederbedrijf. En toch moet het Belgische filiaal zwaar bloeden. Onbegrijpelijk.

© f

oto:

dan

iël

rys


mariJke PersOOne

De volgende sociale verkiezingen worden in mei 2012 gehouden. Voor de zestiende keer kiezen honderd-duizenden werknemers hun afge-vaardigden. rechtvaardigheid en democratie op de werkvloer rea-liseer je niet door grote verklarin-gen. Het is een praktijkverhaal van geëngageerde mensen die zich met de steun van hun vakbond inzetten voor hun collega’s. en dat al meer dan zestig jaar. Daar mogen we fier op zijn. Ons recht zal vanaf nu elke maand één of ander aspect van de sociale verkiezingen belichten.

Om de vier jaar kiezen de werknemers hun vertegenwoordigers in het Comité voor Preventie en Bescherming op het Werk (CPBW) en de Ondernemingsraad (OR). Elke onderneming of instelling met minstens 50 werknemers moet een CPBW hebben. Vanaf 100 werknemers moet er een OR worden opgericht. Het Preventiecomité heeft als opdracht het welzijn van de werknemers te verzekeren. De Ondernemingsraad waakt over de economische en financiële toe-stand van het bedrijf en heeft inspraak in heel wat aspecten van de arbeidsorganisa-tie zoals opleidingsplannen, uurroosters, collectieve vakantie. Meer uitleg over de opdrachten van het Preventiecomité en de Ondernemingsraad vind je volgende maand in Ons Recht of op www.lbc-nvk.be.In 2008 waren er OR-verkiezingen in 3.844 ondernemingen en CPBW-verkiezingen in 6.593 bedrijven. Meer dan anderhalf miljoen werknemers konden hun vertegenwoordi-gers verkiezen. Dat is meer dan het dubbel van het aantal kiezers bij de eerste sociale verkiezingen in 1950. Wie een beetje histo-risch besef heeft, beseft maar al te goed dat werknemers geen enkele sociale verworven-heid zo maar cadeau hebben gekregen.

nek uitgestoken

In de periode voor de Tweede Wereldoorlog moest je een flinke dosis lef hebben om als woordvoerder van je collega’s op te treden.

Er was toen geen wettelijk kader voor vak-bondsactiviteiten en vele afgevaardigden kregen te maken met allerlei vormen van intimidatie – tot en met ontslag. Dat is nu trouwens nog altijd het geval in landen waar de LBC-NVK partnervakbonden steunt. Het is lang niet vanzelfsprekend om echt vak-bondswerk te doen in Israël, in Bangladesh of in de Filippijnen. Daarom zijn we dank-baar dat de generaties voor ons hun nek hebben uitgestoken om werknemersdemo-cratie en sociale rechten af te dwingen. Dat de eerste sociale verkiezingen dateren van 1950 is geen toeval. In 1944 onderhan-delden de vakbonden en de werkgevers in het geheim in Londen over een ‘Ontwerp van overeenkomst tot sociale solidariteit’. De werkgevers wilden te allen prijze een her-haling vermijden van de algemene staking

van 1936 en zagen met lede ogen hoe de communistische partij aanhang won door haar rol in het verzet. Ze hadden sociale vrede nodig voor de economische herop-bouw na de oorlog en daarvoor wilden ze wel enkele toegevingen doen. De werkgevers aanvaardden vakbondsafgevaardigden in de bedrijven, weliswaar met de nodige beper-kingen. Ze gingen ook akkoord om bij te dra-gen voor een systeem van sociale zekerheid. Het is in die naoorlogse sfeer dat de onder-nemingsraden werden opgericht, aanvanke-lijk alleen in bedrijven met meer dan 200 werknemers. In 1952 volgde de ‘Wet betref-fende de gezondheid en de veiligheid van de werknemers’, die voorzag in de oprichting van Veiligheidscomités. In de daaropvolgende jaren werden, op aansturen van de vakbonden, nog

VERKIEZINgEN

Al meer dan 60 jaar werknemersdemocratie

sociale verkiezingen zijn belangrijk scharniermoment

Officiële cijfers en gegevens tonen zwart op wit aan dat werk-nemers het beter hebben waar er een vakbond actief is.


veranderingen doorgevoerd. Zo werd in 1963 een apart kiescollege voor jongeren ingevoerd. Er kwam een striktere wetge-ving die de economische en financiële infor-matie aan de Ondernemingsraad regelde. Dat gebeurde niet toevallig in 1973, na een periode van hevige sociale onrust. En verder in de jaren ’70 verruimde de reik-wijdte van de sociale verkiezingen door-dat ook in de non-profitsector verkiezin-gen konden plaatsvinden en doordat al een Ondernemingsraad kon worden opgericht vanaf 100 werknemers. Een laatste interes-sante verandering kwam er in 1987 met een apart kiescollege voor kaderleden in de OR.

mooie resultaten

Misschien vraag je je af of het nog altijd nodig is om vakbondsafgevaardigden te hebben in bedrijven. Er is nu toch een soci-ale wetgeving die de rechten van werkne-mers waarborgt? Bovendien zijn veel werk-nemers dankzij een betere opleiding heel wat mondiger dan vroeger. Welnu, het zijn niet alleen de vakbonden die beweren dat werknemers belang hebben bij sociale ver-kiezingen. Officiële cijfers en gegevens tonen zwart op wit aan dat werknemers het beter hebben waar er een vakbond actief is. In onderne-mingen waar sociale verkiezingen worden gehouden ligt het gemiddelde loon hoger en wordt meer geïnvesteerd in vorming en opleiding van het personeel. Bedrijven met sociale verkiezingen zijn doorgaans veiliger. Uit cijfers van het Fonds voor Arbeidsongevallen blijkt dat het risico op ongevallen kleiner is en dat de ongevallen minder ernstig zijn in bedrijven en instel-lingen met een Preventiecomité. Ook de kwaliteit van de arbeid en de werk-zekerheid scoren beter in ondernemingen met sociale verkiezingen. Er is minder tij-delijke arbeid en er zijn minder ontslagen. En waar er toch ontslagen vallen, liggen de opzegvergoedingen hoger en is er een betere begeleiding om een nieuwe job te zoeken. Dat leren de officiële cijfers van de Nationale Bank en dat merken onze onder-handelaars en juridische dienstverleners elke dag opnieuw. Redenen te over dus om in zoveel moge-lijk bedrijven met meer dan 50 werkne-mers verkiezingen te organiseren. Zo kan er actief gewerkt worden rond betere wer-komstandigheden, meer vormingsmoge-lijkheden, een betere combinatie van werk en gezin.Maar zonder kandidaten zijn er geen ver-kiezingen mogelijk. Misschien is het wel iets voor jou? Wil jij er graag over nadenken, surf dan eens naar www.wordacvkandidaat.be of neem contact op met het secretariaat van de LBC-NVK in je buurt. De gegevens vind je op www.lbc-nvk.be. Je kan ook bel-len naar 078 / 150.555.

De 16de editie van de ‘filippijnen solidariteitshappening’ vindt op zaterdag 29 oktober plaats bij het acV in de Pletinckxstraat 19, 1000 Brussel. Vanaf 15.30u ben je hartelijk welkom. Je komt binnen via het restaurant.

Wat staat er op het programma?

16.00u - missing home

Poëzie, zang en dans over het leven van Filippijnse migranten

16.00u - Dukot (Verdwijningen)

Indrukwekkende langspeelfilm van Joel Lamangan over de mensenrechtenschen-dingen in de Filippijnen. Junix en zijn vrien-din Marice, beiden actief in volksorganisa-ties, worden ontvoerd. Hun ouders starten de zoektocht naar hun kinderen. Gebaseerd op de realiteit van verdwijningen en mar-telingen

18.00u - ImF: geldschieter, in wiens belang?

Dominique Strauss-Kahn, de baas van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) en dus ’s werelds topbankier, kwam dit jaar ten val. Die gebeurtenis en de opvolging van DSK kregen veel aandacht in de media. Maar hoe werkt het IMF, één van de machtigste instellingen ter wereld? Welke druk oefent het Muntfonds uit op de economie van

landen? Journalist John Vandaele neemt ons mee achter de schermen. Een Griekse en Filippijnse werknemer vertellen over de invloed van het IMF op hun land.Doorlopend: lekker Filippijns eten voor de kleine en grote honger; boekenstands; live muziek.

De happening wordt georganiseerd door Sama Sama (ACV Steungroep Filippijnen) en UPB (Ugnayang Pilipino Sa Belgium). Meer informatie krijg je via het nummer 0494 / 05 54 15.

Solidariteit met de Filippijnen

De cao voor paritair comité 218 (aanvullend nationaal Paritair comité voor Bedienden) werd op maandag 19 september onder-tekend. Het gaat om een over-eenkomst voor 2011-2012.

Nieuwe elementen zijn 0,3 procent loons-verhoging, 80 procent tussenkomst in de treinkaart (in plaats van 75 procent) en de terugbetaling tot 100 euro van opleidings-kosten buiten de werkuren. De andere

punten zijn gewoon een verlenging van bestaande cao-afspraken. Voor 90 procent van de werknemers blijft de nieuwe cao dus beperkt tot 0,3 procent loonsverhoging, ter-wijl in andere sectoren extra voordelen wor-den toegekend. Om die reden wees de LBC-NVK het sectorakkoord af.Op onze website http://218.lbc-nvk.be vind je de folder ‘Cao 218 in 10 punten’ met de oude en nieuwe sectorafspraken. Je vindt daar ook de nieuwe cao-teksten.

Cao voor paritair comité 218


sanDra Vercammen

wat hebben de vakbond en kader-leden gemeen? Dienen kaderle-den niet vooral de belangen van hun broodheer? is er sprake van een belangenconflict? Zijn kaderle-den wel geïnteresseerd in de vak-bond? wat kan een vakbond voor kaderleden dan betekenen? en omgekeerd, wat kunnen kaderle-den voor de vakbond betekenen?

Zodra de sociale verkiezingen eraan komen, krijg je traditioneel zulke vragen voorge-schoteld. Het Nationaal Verbond voor het Kaderpersoneel (NVK), een onderdeel van de vakbond LBC-NVK, geeft wat graag ant-woord op die prangende vragen.Tegenwoordig telt het NVK al zowat 10.000 leden en 700 kadermilitanten. Daarmee is het in België de grootste organisatie die opkomt voor de belangen van kaderleden in de privé-sector. Toch een ‘statement’ dat kan tellen. Kaderafgevaardigden, kadermili-tanten én leden maken het vakbondswerk tot wat het is.Een doorsnee functie als kaderlid is een inte-ressante job. Je hebt tof, afwisselend werk en krijgt de nodige autonomie om een pro-ject in goede banen te leiden. Dat alles wordt gestoffeerd met interessante contacten en buitenlandse missies. Het gemiddelde kaderlid doet dan ook zijn of haar werk met begeestering. Voor de vakbond is het trou-wens een belangrijke uitdaging om ervoor te zorgen dat elke werknemer zijn job graag

doet. Maar werken als kaderlid is niet altijd plezierig. Meer dan eens botsen kaderleden op de beperkingen van hun job. Ook zij zien soms zwarte sneeuw. Er is veel werkdruk en stress, werk en privé zijn soms moeilijk te combineren, er wordt druk uitgeoefend om mensen te doen presteren en ethische grenzen te overschrijden. Kaderleden moe-ten ook soms de eigen medewerkers sterk onder druk zetten. Wie vandaag bewierookt wordt, kan morgen worden uitgespuwd; ook dat is een stuk realiteit.Kaderleden willen hun belangen verdedigd zien door de vakbond. Het is dan ook een goede zaak dat kaderleden die taak op zich nemen.Wie zich voor vakbondswerk wil engageren,

hoeft dat niet alleen te doen op grond van kommer en kwel. In heel wat bedrijven wil-len kaderleden graag werk maken van een betere werkomgeving en een duurzaam

beleid, in het voordeel van bedrijf én werk-nemers. Er zijn ook genoeg ondernemin-gen waar de directie niet negatief denkt over medewerkers die zich bij de vakbond inzetten.

Sociale verkiezingen

Om de vier jaar zijn er sociale verkiezingen en kunnen werknemers hun vertegenwoor-digers voor het sociaal overleg aanduiden. De volgende editie van de sociale verkiezin-gen is gepland in mei 2012. In grote onder-nemingen met minstens 15 kaderleden is een apart kiescollege ‘ondernemingsraad’ voorzien voor kaderleden. Alleen kaderle-den kunnen zich hiervoor kandidaat stel-len en hun stem uitbrengen. Zo wordt de aanwezigheid van kaderafgevaardigden in de ondernemingsraad gegarandeerd. Er wordt de jongste tijd veel gepraat over de uitbouw van één statuut voor arbeiders en bedienden. Velen stellen zich dan ook de vraag waarom er nog een opsplitsing moet zijn tussen ‘gewone bedienden’ en kaderle-den. Het NVK is zich bewust van dit pro-bleem en kijkt niet zozeer naar verschillen maar eerder naar wat werknemers bindt.

Samen sterk

Als kadervakbond wil het NVK sterk ingebed zijn in een representatieve vakbond als de LBC-NVK (ACV). Alleen door samen te wer-ken valt er vooruitgang te boeken. Geen enkele werknemer staat geïsoleerd in zijn werk, onderneming, instelling of organisa-tie. Niemand werkt op een eiland. Bedrijven

Vakbond en kaderpersoneel, niet te verzoenen?

kaderwerking lBc-nVk gaat op zoek naar sterk profiel

Werken als kaderlid kan erg boeiend zijn. Maar er zijn ook beperkingen aan de job.

kaderleden willen hun belangen verdedigd zien door de vakbond. Het is dan ook een goede zaak dat kaderleden die taak op zich nemen.


KADER

halen resultaten doordat heel het personeel zich inspant.Het syndicaal project is voor het NVK een samenwerkingsverband. Er is een geïnte-greerde aanpak nodig waarbij bedienden en kaderleden samen rond de tafel zitten en samen naar oplossingen zoeken. Dat het NVK met zijn kadermilitanten eigen accenten legt en een eigen actieprogramma

ontwikkelt, staat niet haaks op die strate-gie. Dat programma is een aanvulling op wat kaderleden samen met bedienden wil-len realiseren voor meer rechtvaardigheid en solidariteit. Eigen sociaal overleg en cao’s kunnen daar deel van uitmaken. In de ene sector is dat al meer aan de orde dan in de andere sector.

Wie zoeken wij?

Kan jij je terugvinden in één van deze kwa-liteiten? Ben je iemand die:• degaveheeftomteluisterennaarcollega’s

en mensen bij te staan?• een natuurlijke leider is, mensen kan

enthousiast krijgen en kan verbinden?• wil bijdragen tot een gezonde en fijne

werksfeer in het bedrijf?• snelcorrecteanalyseskanmakenencom-

municatief sterk staat?• eenflinkeportierechtvaardigheidsgevoel

heeft om er wat mee te doen in vakbonds-verband?

• verderkankijkendanhet eigenprofijt,dan het voordeel van de eigen kadergroep en zich wil inzetten voor de werksituatie van alle werknemers?

… lees dan verder!

Wat hebben wij aan kadermilitanten te bieden?

• HetNVK geeft jou via sociale verkiezin-gen de kans om belangrijke taken op te nemen en je vaardigheden voort te ont-wikkelen: samenwerking, overleg, onder-handelen, actie voeren, leiding nemen. Zin

voor verantwoordelijkheid levert binnen het bedrijf een goede beoordeling op. Niet alle werkgevers staan negatief tegenover geëngageerde kaderleden.

• Het NVK kan terugvallen op een dege-lijk uitgebouwde structuur van diensten, vorming en opleiding binnen de LBC-NVK en het ACV. Een vakbondssecretaris is je coach en steunt je bij de uitbouw van jouw syndicaal mandaat in de onderneming.

• HetNVK biedt kadermilitanten en kader-leden die lid zijn een ruim en interessant netwerk van mensen die hun ervaringen delen over thema’s waarmee kaderleden in bedrijven, instellingen en organisaties te maken hebben: ethische gedragscodes, duurzame ontwikkeling, werkstress, ver-loning.

• HetNationaalComitévormthethartvande NVK-werking. De kadermilitanten teke-nen voor dynamiek, standpunten en ini-tiatieven. Via de werking kan je mee aan het roer staan van maatschappelijke ver-andering omdat het NVK ook investeert in interessante projecten die bedrijven over-stijgen.

• Voeljijjeaangesproken?Wiljehierovereen gesprek of heb je nog vragen? E-mail dan naar [email protected] met vermel-ding van jouw volledige naam, lidnum-mer en adres. Bellen kan naar het nummer 03 / 220.87.37.

Ben je lid van de LBC-NVK en kader-lid maar krijg je nog niet ons magazine Kader? Geef dan even een seintje via [email protected].

Kaderleden uit energiesector welkom

de LbC-nVk sloot enkele jaren gele-

den een akkoord met aCV bouw -

Industrie en energie (aCV bIe) om

de kaderwerking te ondersteunen.

almaar meer kaderleden vinden,

gemakkelijker dan vroeger, de weg

naar de vakbond. Maar veel kaderle-

den kennen het akkoord nog niet.

Stilaan bereiden wij ons voor op de

sociale verkiezingen van 2012. We

roepen geïnteresseerde kaderleden

met een stevige sociale reflex op

om zich kandidaat te stellen. Wie

hierover graag wat meer informatie

krijgt, kan zich richten tot het nVk-

secretariaat in antwerpen via het

e-mailadres [email protected]. Wij

nemen zo spoedig mogelijk contact

op met jou en maken graag tijd vrij

voor een gesprek.

© f

oto:

dan

iël

rys


Denis BOuwen

Zijn er te veel gehandicapten in ons land? en zouden veel meer gehandicapten beter werken in plaats van een uitkering te ont-vangen? als je sommige poli-tici moet geloven wel. “wij zijn geen mensen die zoveel moge-lijk financieel profijt willen halen uit onze handicap”, onderstreept ingrid Borré, algemeen secretaris van de katholieke Vereniging van gehandicapten (kVg). “Personen met een handicap hebben wel recht op een menswaardig bestaan. als ze een baan kunnen vinden, des te beter. maar dat lukt alleen als het de werkgever niets extra kost. Dus moet de overheid bijspringen.”

Karel De Gucht (Open VLD) gooide eind augustus de knuppel in het hoenderhok met de uitspraak dat er te veel gehandicap-ten zijn in België. “Er zijn veel mensen die een gehandicaptenuitkering krijgen terwijl ze perfect zouden kunnen werken”, klonk het. Helga Stevens (N-VA) deed er een schep bovenop door te stellen dat er ‘in Wallonië liefst 50 procent meer personen met een handicap zijn dan in Vlaanderen’.

“Politici moeten weten waarover ze spreken”, vindt Ingrid Borré, die zelf een fysieke han-dicap heeft. “De uitkeringen voor gehandi-capten vallen niet onder de sociale zeker-heid maar onder een apart systeem. In veel gevallen zit er voor een gehandicapte niets anders op dan te leven van een uitkering. Het basisbedrag voor die uitkering stemt overeen met het leefloon.”

“Als belangenvereniging vinden wij het prima dat meer mensen met een handicap aan het werk worden geholpen. Maar dan moeten er wel genoeg jobs voor hen bestaan en mogen ze er niet financieel op achteruit-gaan door werk te aanvaarden. Als iemand een financiële tegemoetkoming ontvangt, valt die grotendeels en zelfs soms helemaal weg als hij een job vindt. Maar er komen wel extra kosten om de hoek kijken wan-neer een gehandicapte werk heeft. De bus of de tram nemen naar het werk is vaak niet haalbaar, dus moet je wel een auto hebben om die verplaatsing te maken.”

Vlaamse premies

Volgens KVG is het ook belangrijk dat werk-gevers bereid zijn aangepaste jobs te geven aan mensen met een handicap. “De Vlaamse ondersteuningspremie (VOP) moet dat mee mogelijk maken. Maar de Vlaamse minister van Werk, Philippe Muyters, zette vorig jaar flink het mes in het budget waarmee zulke premies worden gefinancierd.”De uitspraken van Helga Stevens (N-VA) gaven een communautair tintje aan de dis-cussie over gehandicapten. “Wij zijn voor-stander van een genuanceerd debat”, stelt Borré. “Ook al hebben we wel de indruk dat de medische keuringen in Vlaanderen anders verlopen dan in Wallonië. Maar ook binnen Vlaanderen zijn er op dat punt verschillen. Misschien zijn er in Wallonië verhoudingsgewijs wel meer mensen met een zware handicap, dat is best mogelijk. Stevens citeerde slechts een deel van de cij-fers om haar politieke standpunt kracht bij te zetten.”

Volgens de veelbesproken ‘nota’ van Elio di Rupo (PS) zouden de inkomensvervan-gende uitkeringen federaal blijven, terwijl de integratietegemoetkomingen en de hulp aan bejaarden naar de regio’s zouden wor-den doorgeschoven. KVG is op zich voor-stander van een regionalisering maar heeft ook twijfels. “Uiteraard willen we in geen geval dat de gehandicapten er op achter-uitgaan. De Vlaamse minister van Welzijn, Jo Vandeurzen (CD&V), is duidelijk op zoek naar mogelijkheden om te besparen. Sommige van zijn plannen baren ons dan ook zorgen.”

Administratieve molen

In Vlaanderen word je als gehandicapte erkend door het Vlaams Agentschap voor

Personen met een Handicap (VAPH). Om die erkenning te krijgen moet er een lang-durig, blijvend probleem bestaan waardoor iemand zonder hulp of hulpmiddelen niet ten volle aan de samenleving kan participe-ren. Op federaal vlak zijn er regelingen voor kinderen en volwassenen. Een kind met een handicap kan een verhoogde kinderbijslag krijgen. Vanaf 21 jaar kan je een ‘tegemoet-koming’ krijgen. “Maar als je meerderjarig wordt, moet je opnieuw door de adminis-tratieve molen, met een nieuwe medische keuring.”Momenteel zijn er voor personen met een handicap op allerlei vlakken financiële voor-delen of vrijstellingen. “Al die vrijstellin-gen mogen van ons gerust verdwijnen op voorwaarde dat er een duidelijke regeling komt voor de tegemoetkomingen”, aldus KVG. “Wij vragen al lang om het systeem, dat heel ingewikkeld is, sterk te vereenvou-digen. De ene na de andere staatssecreta-ris kondigde aan dat hij het systeem wilde verbeteren maar uiteindelijk werd er zoveel aan gesleuteld dat de boel nu nog meer met haken en ogen aan elkaar hangt.”

Prijskaartje

Een degelijke hervorming van het systeem van tegemoetkomingen zal wel een prijs-kaartje hebben, waarschuwt Borré. “Wij vragen bijvoorbeeld om de inkomensver-vangende uitkeringen op te trekken. Een alleenstaande met een handicap krijgt nu zo’n 750 euro per maand, vergelijkbaar met wat een leefloner ontvangt. Maar veel leef-loners zullen vroeg of laat wel een job vin-den, terwijl gehandicapten vaak niet kun-nen werken of geen kans daartoe krijgen. Heel je leven lang van zo’n habbekrats moe-ten leven is geen prettig vooruitzicht.”Natuurlijk is het zo dat mensen met een handicap ook aanspraak kunnen maken op een ‘integratietegemoetkoming’. “Maar die uitkering is bedoeld om alle niet-becijfer-bare meerkosten van een handicap te hel-pen betalen. Zo zal iemand met een spier-ziekte extra verwarmen omdat hij anders helemaal niet uit de voeten kan. Begin maar eens te becijferen wat dat aan extra verwar-mingskosten vertegenwoordigt.”Als we gehandicapten meer kansen op de arbeidsmarkt willen geven, zal er nog veel moeten gebeuren. De mobiliteit van gehan-dicapten is vaak zo beperkt dat het erg moei-lijk wordt om ze in het normale arbeidscir-cuit in te schakelen. Werkgevers die een

SOlIDARITEIT

“gehandicapten hebben recht op menswaardig bestaan”

uitkeringen zijn vaak veel te laag

karel de gucht (open VLd) gooide eind augustus de knuppel in het hoenderhok met de uitspraak dat er te veel gehandicapten zijn in belgië.


gehandicapte aanwerven, moeten zich erg soepel willen opstellen, zeker als het om iemand met een zware handicap gaat.

“We moeten werkgevers nog veel meer moti-veren en sensibiliseren zodat ze kandidaten met een handicap een kans gunnen”, denkt Borré. “Maar op dat punt is er wel een financieel probleem. De Vlaamse minister van Werk, Philippe Muyters, maakte de pot voor Vlaamse ondersteuningspremies (VOP) toegankelijk voor iedereen met een arbeids-handicap. Dat betekent dat een werkgever ook steun kan krijgen wanneer hij iemand met rugklachten of een slechte kennis van het Nederlands en lage scholing in dienst neemt. Op die manier zijn de echte mensen met een handicap wel de pineut. KVG vindt dat er bij de toekenning van de premies een vorm van positieve discriminatie moet zijn ten aanzien van gehandicapten.”

Overheid

Vreemd genoeg geeft de overheid vaak niet het goede voorbeeld wanneer ze zelf mensen aanwerft. Bij de federale overheid

zouden personen met een handicap drie procent van alle werknemers moeten uitma-ken. Maar op veel federale overheidsdien-sten wordt dat quotum niet gehaald zon-der dat iemand daar een punt van maakt. Als er gehandicapten worden aangeworven, zijn het meestal mensen met een lichte han-dicap.De Vlaamse overheid streeft ernaar 4,5 pro-cent gehandicapten te hebben onder haar personeelsbestand. Maar in werkelijkheid gaat het om minder dan één procent. De gemeenten en provincies scoren betrekke-lijk goed met meer dan twee procent gehan-dicapten, iets boven hun streefdoel.In een recent opiniestuk op www.dewereld-morgen.be constateerde de directeur van een instelling voor gehandicapten dat er voor veel mensen met een handicap geen plaats meer is op de arbeidsmarkt. De beschutte werkplaatsen moeten knokken om het hoofd boven water te houden.

“Het klopt zeker dat de beschutte werkplaat-sen in een lastig parket zitten”, bevestigt Borré. “Een deel van het werk dat zij vroe-ger deden, verschoof naar lageloonlanden.

Als ze niet concurrentieel zijn, blijven ze niet bestaan. Werknemers die niet langer mee kunnen in een beschutte werkplaats, belanden in een dagcentrum. In de dag-centra trachten ze nu toch nog vormen van ‘begeleid werk’ te voorzien. Dat werk is dan voor mensen die eigenlijk te goed zijn voor een dagcentrum maar niet sterk genoeg voor een beschutte werkplaats.”

Armoede treft ook personen met handicap

nogal wat mensen met een handicap

leven onder de armoedegrens. Ze

stellen sommige uitgaven uit omdat

ze anders niet rond komen. dat leidt

soms tot schrijnende toestanden.

de katholieke Vereniging van

gehandicapten (kVg) en de

Vereniging Personen met een

Handicap (VFg) voerden samen

met de Universiteit antwerpen in

2010 een onderzoek uit naar de inko-

menssituatie van mensen met een

handicap. Wat bleek? eén op de vier

personen met een handicap is arm.

Wie een lichte handicap heeft, loopt

meer risico om arm te zijn dan wie

een ernstige handicap heeft. Iemand

met een lichte handicap heeft zelfs

één kans op twee om een inkomen te

hebben dat lager is dan de armoe-

degrens. daarenboven is de kans dat

personen met een handicap niet de

nodige gezondheidszorgen krijgen

drie keer groter dan voor wie geen

handicap heeft.

tweeduizend gehandicapten werkten

mee aan het onderzoek van de Ua.

dertig procent van de ondervraag-

den bespaarde op naar de tand-

arts gaan, op een bril of lenzen, een

huisartsbezoek of psychische hulp.

Personen met een handicap bespa-

ren ook op basisbehoeften. Meer dan

4 op de 10 bespaart op voeding, kle-

ding, water, energie en zorgen voor

zichzelf en het gezin. ook aan woon-

behoeften kunnen personen met een

handicap niet altijd voldoen.

kVg en VFg nodigden vorig jaar de

beleidsmakers uit op een conferen-

tie. Ze eisten toen concrete maat-

regelen om de inkomenssituatie

van personen met een handicap te

verbeteren. een centrale eis van de

organisaties is dat de uitkeringen

voor personen met een handicap

moeten worden opgetrokken tot aan

de armoedegrens.

Werkgevers moeten bereid

zijn om aan-gepaste jobs te geven aan mensen met

een handicap. © f

oto:

dan

iël

rys


CAMpAgNE

Denis BOuwen

tegenstanders van een vermogens-belasting argumenteren wel eens dat zo’n maatregel kan leiden tot een massale kapitaalvlucht naar het buitenland. “klinkklare onzin”, zegt guido Deckers van het acV. “in landen met een ver-mogensbelasting blijkt het ont-zettend mee te vallen met die exodus van kapitalen. Bovendien ga je toch niet de verkeerslich-ten afschaffen omdat er een paar auto’s door het rood rijden?”

Guido Deckers is lid van de ‘bewegingsploeg’ van het ACV en verdiept zich sinds lang in het thema fiscaliteit. Hij noemt zichzelf vol overtuiging propagandist. “Meer dan ooit moeten wij vakbondsmensen naar buiten komen en onze waarden krachtig uitdragen”, stelt Guido.De Amerikaanse belegger en speculant Warren Buffett, Franse superrijken en zelfs onze eigen Etienne Davignon verklaarden zich in de voorbije maanden allemaal bereid om meer belasting te betalen. Al werd daar in veel gevallen wel haastig aan toegevoegd dat het om een ‘tijdelijke’ maatregel moest gaan.

“Rijke mensen moeten goed beseffen dat ze hun bezittingen ook te danken hebben aan de gemeenschap. Alles wat je weet, weet je van een ander. Zonder degelijk onderwijs zouden veel ondernemers hun bedrijven nooit kunnen laten draaien. Warren Buffett zei zelf dat hij nooit zoveel kansen had gekregen als hij niet in de VS had geleefd maar in Bangladesh. Er is in de wereld meer dan genoeg om iedereen te eten te geven, als we maar goed herverdelen. We moeten dan ook niet de armoede bestrijden maar over-dreven rijkdom aanpakken en werk maken van herverdeling.”

Ons recHt: Guido, jij vindt Warren Buffett helemaal niet zo vrijgevig met zijn uitspraak dat hij gerust meer belasting wil ophoesten?guiDO Deckers: “Buffett heeft nu een belastbaar inkomen van 40 miljoen dollar en betaalt daarop 17 procent belasting. Stel dat ze die belasting verdubbelen, dan draagt hij nog geen 14 miljoen af aan de fiscus. Wat stelt dat voor als je weet dat Buffetts vermo-gens op 50 miljard dollar geschat wordt? Als hij nu eens twee procent op dat vermogen

zou betalen, dan rijft de Amerikaanse Schatkist elk jaar 1 miljard dollar binnen.”

“Een aantal superrijken wil nu iets dieper in de portemonnee tasten maar sommige waarnemers koppelen dit aan de groeiende angst voor sociale onrust. In België wil de politiek enkele tientallen miljarden euro’s besparen, een gigantisch bedrag. En de superrijken zijn natuurlijk niet ongevoelig voor de protesten in Griekenland en Spanje en de heftige rellen in de Britse steden.”

“De rijken moeten vooral niet vergeten dat de banken en de kapitaalbezitters met belastinggeld gered werden. Zij kunnen dan ook moeilijk helemaal buiten schot blijven als de middenklasse in tal van landen extra moet betalen.”

Davignon

Ons recHt: Etienne Davignon, een bekende vertegenwoordiger van de ‘haute finance’, zegt

ook bereid te zijn om ‘tijdelijk’ meer af te dra-gen. Andere rijken als Fernand Huts (Katoen Natie), Leopold Lippens (de burgemeester van Knokke), distributeur Eric Mestdagh en Paul Buysse (Bekaert) staan duidelijk niet te pope-len om meer te worden belast.guiDO: “Bij vele rijken is er toch een schrij-nend gebrek aan moreel besef. Als ze alleen maar een tijdelijke maatregel willen accep-teren of bezwaar maken tegen hogere belas-tingen, kunnen wij dat toch niet normaal vinden? Veel superrijken zijn in hetzelfde bedje ziek: ze willen zoveel mogelijk rijkdom voor zichzelf opbouwen en zo min mogelijk aan anderen gunnen. Ze vergeten dat hun vennootschappen veel te weinig belast wor-den en van allerlei aftrekposten en voorde-len genieten.”

“We zouden eventueel de vennootschapsbe-lasting kunnen verminderen zoals sommi-gen bepleiten. Maar dan moet een aantal fiscale aftrekposten wel sneuvelen en moet het allemaal veel transparanter worden. Onder bedrijven onderling is er trouwens maar weinig solidariteit. KMO’s betalen vaak betrekkelijk veel belastingen, terwijl grote bedrijven de dans ontspringen.”

Permanent graag

Ons recHt: De vakbonden en het Financieel Actie Netwerk (FAN) willen geen tijdelijke ges-tes van superrijken maar een permanente ver-mogensbelasting?

“Vermogensbelasting leidt niet tot massale exodus van kapitalen”

symbolische gestes van superrijken volstaan in géén geval

“Bij vele rijken lijkt er een schrijnend gebrek aan moreel besef te zijn”, zegt Guido Deckers.

als we de één procent rijkste belgen belasten, verdienen we jaarlijks al bijna zeven miljard euro.”

© f

oto:

dan

iël

rys


guiDO: “Klopt helemaal. Om vermogens te kunnen belasten hebben we een kadaster van roerende goederen als spaargeld, aande-len en obligaties nodig. De kadastrale inko-mens moeten worden herzien. En het bank-geheim moet helemaal verdwijnen, wat nog altijd niet gebeurd is. Wij pleiten voor een progressieve belasting op alle vermogens boven de 1 miljoen euro, de eigen en enige woning niet meegerekend; voor die woning rekenen we een waarde van maximaal 500.000 euro, toch een heel flink bedrag.”

“Met een vermogensbelasting lossen we niet alle problemen op maar bezorgen we de overheid wel veel extra inkomsten. De tien rijkste families in België bezitten samen ruim 32 miljard euro. En de tien procent rijkste Belgen hebben de helft van al het vermogen in ons land in handen. Het for-tuin van de familie De Spoelberch, groot-aandeelhouder in de bierbrouwer AB InBev, is volgens sommige bronnen even groot als de jaarlijkse begroting van de RVA. Als we de één procent rijkste Belgen belasten, verdie-nen we jaarlijks al bijna zeven miljard euro.”

Verkeerd signaal

Ons recHt: De ‘nota’ van Elio di Rupo sprak over een mogelijke tijdelijke heffing van 0,5 procent op vermogens vanaf 1,25 miljoen euro?guiDO: “Spreken van een tijdelijke vermo-gensheffing is een verkeerd signaal geven. Mensen met grote vermogens werden gedu-rende vele jaren met rust gelaten. Dus is het nu zeer verantwoord om een permanente vermogensbelasting in te voeren.”

Ons recHt: Een vermogensbelasting zal veel kapitaal het land uit jagen, zeggen critici?guiDO: “In Frankrijk is er al langer een pro-gressieve vermogensbelasting. De ervaring leert dat er daar amper kapitaal naar het buitenland wegvluchtte. Zowel in Europa als binnen de OESO werden al schuchtere maatregelen tegen belastingparadijzen genomen. Die beperkte maatregelen sor-teerden al een zeker effect. We zagen daar-door ook al kapitaal naar België terugkeren. In heel wat Europese landen komen er nu maatregelen om mensen met veel vermo-gen of grootverdieners zwaarder te belasten. Bij onze noorderburen is er een vermogens-rendementsheffing. Daar word je belast op het rendement dat je uit je vermogen haalt.”

middenklasse

Ons recHt: Bij ons huivert de goegemeente voor het idee van een vermogensbelasting. Ze vreest dat zo’n belasting de middenklasse zal treffen.guiDO: “Die vrees is volkomen ongegrond want de vermogensbelasting viseert uit-sluitend de superrijke bovenlaag van de bevolking. Wie heel veel bezit, mag best een stukje daarvan aan de gemeenschap afstaan.

Dat heeft niets met communisme te maken, zoals tegenstrevers wel eens beweren. Het is gewoon een kwestie van rechtvaardig-heid. Als je het opneemt voor herverdeling, moet je je niet in een ideologisch hoekje laten duwen.”

Ons recHt: Heb je het gevoel dat de FAN-campagne rond ‘Het Grote Geld’ effect heeft?guiDO: “In de jaren negentig sprak bijna nie-mand over het thema rechtvaardige fisca-liteit. Tegenwoordig is dat heel anders. De LBC-NVK en een tijdschrift als Ons Recht doen veel om de campagne te steunen. Veel leden van de LBC-NVK staan erg positief tegenover de campagne. Als ik nu naar een gespreksavond ga, ondervind ik veel minder weerstand dan vroeger. Heel wat bekwame mensen, ook ambtenaren, werken mee aan de strijd voor een rechtvaardige fiscaliteit. Een bijkomend voordeel is dat we nu niet alleen met het ACV campagne voeren maar met een breed netwerk van organisaties.”

Ons recHt: De kleine PvdA ijvert al lang voor een ‘miljonairstaks’. Hoe zit het met de andere politieke partijen?guiDO: “De sp.a laat zich door Nederland inspireren en pleit voor een vermogens-winstbelasting. Bij Groen! wordt daaraan toegevoegd dat ze de vermogenswinst pro-gressief willen belasten. Open VLD, N-VA en CD&V moeten niets weten van een vermo-gensbelasting. In het geval van CD&V met uitzondering van de ACW’ers natuurlijk.”

“Er zijn ook mensen die de roerende voorhef-fing willen optrekken. In een ideale wereld zouden we alle inkomsten moeten ‘globali-seren’. Dat komt erop neer dat je alle inkom-sten onder de personenbelasting laat val-len en dat daarop dan een progressief tarief wordt betaald.”

Politici

Ons recHt: Veel politici uit onze diverse parle-menten zijn niet bepaald arme mensen. Hoe ga je die mensen overtuigen om de rijksten meer belasting te laten betalen?guiDO: “Daar heb je een punt. Ik vind het prima dat parlementsleden goed hun brood verdienen en een zekere bescherming genie-ten. Zolang het maar niet de spuigaten uit-loopt. Maar net als syndicalisten moeten politici in de eerste plaats uit overtuiging en uit engagement hun werk doen. Ze moe-ten het algemeen belang behartigen en voor positieve veranderingen ijveren. En niet de belangen verdedigen van het rijkste deel van de bevolking zoals de liberalen bijvoor-beeld doen.”

“Er woedt nu een debat over de nood om langer te werken. Maar hoe kunnen par-lementairen daar geloofwaardig over mee-praten als ze zelf na 20 jaar in het parlement op hun 52ste een volwaardig pensioen krijgen? Hoe geloofwaardig zijn politici als Jean-Luc Dehaene en Luc Van den Bossche die, ondanks hun ideologische adelbrieven, nu handenvol geld oprapen? Iemand als Dehaene verdient honderdduizenden euro’s per jaar, terwijl mijn zoon – met ernstige gezondheidsproblemen – amper 933 euro per maand krijgt. Zoiets is ronduit wraak-roepend.”

“Laten we ons echter niet blindstaren op de politiek. Als we grote maatschappelijke veranderingen willen afdwingen, moeten we ook genoeg druk van onderuit creëren. Ik ben ervan overtuigd dat een betere samen-leving mét een rechtvaardige fiscaliteit mogelijk is. Laten we daar de mensen van bewust maken en er met zijn allen onze schouders onder zetten.”


RUBRIEKSNAAMOVER DE gRENZENannick aerts

Vakbondswerk in gevaar op Fiji

Fiji is een archipel die bekend is om zijn palmbomen, hagelwitte stranden en een groenblauwe zee. Het vakbondsklimaat in het land is minder feeëriek. Sinds 2009 beroept het militaire regime zich op nood-maatregelen zoals een samenscholingsver-bod om de veiligheid van het land te garan-deren. Die toestand wordt misbruikt om systematisch de rechten van de mens te schenden. De internationale vakbondswereld, Amnesty International en de Internationale Arbeidsorganisatie (IAO) zijn erg ongerust over de ontwikkelingen op Fiji. Een recent uitgevaardigd decreet beperkt drastisch de werknemersrechten en het werk van vak-bonden. Alle collectieve onderhandelings-rechten worden ontnomen. Het stakings-recht is zwaar uitgehold. Overuren moeten niet meer worden uitbetaald. Bestaande cao’s in de suikerindustrie en het toerisme worden onderuit gehaald. Volgens de over-heid gebeurt dit alles om duurzame ontwik-keling te realiseren en de industrie levens-vatbaar te houden. Tegelijkertijd heerst er al maanden een kli-maat van zware repressie tegen vakbonds-leiders. Op 22 juni werd Mohammed Khalil, de voorzitter van de suikervakbond, aan-gevallen door militairen. En op 2 septem-ber moesten Daniel Urai en Nitin Goundra van de vakbond voor de toeristische sector voor de rechtbank verschijnen omdat ze ‘illegale bijeenkomsten’ hadden georgani-seerd. Hun enige ‘misdaad’ was dat ze leden hadden geadviseerd over lopende collec-tieve onderhandelingsrondes in een hotel. Amnesty International en de internationale vakbondswereld roepen de regering van Fiji dringend op om het decreet in te trekken. www.labourstart.org

Kinderarbeid in Oezbekistan

Oezbekistan is een land in Centraal-Azië dat voor 1991 deel uitmaakte van de Sovjet-Unie. Human Rights Watch maakt zich zor-gen over het totale gebrek aan respect voor de mensenrechten. Onafhankelijk onder-zoek hiernaar wordt niet geduld. In juni dwong de overheid HRW om zijn lokaal kantoor te sluiten. Waarnemers van de Internationale Arbeidsorganisatie (IAO) waren evenmin welkom. Sinds 2008 tekende de overheid de IAO-verdragen over het verbod op kin-derarbeid. De toepassing hiervan controle-ren is niet mogelijk. Volgens HRW werken elk jaar anderhalf tot twee miljoen kinderen

tussen de 14 en 16 jaar in de katoenoogst. Onder zware omstandigheden moeten ze twee maanden lang katoen plukken. Elke dag werken ze van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat, en dat voor een hongerloon. Naar school gaan kan niet. Honger en uit-putting zijn niet ongewoon. Meer dan 60 bekende bedrijven en kleding-merken uit de VS en Europa hebben beloofd geen katoen te kopen dat geoogst werd door kinderen in Oezbekistan. Adidas, Burberry, H&M en tientallen anderen zeggen hun belofte te houden tot de IAO zeker is dat er geen kinderen meer worden ingezet. De bedrijven hebben samen een groot markt-aandeel en geven hiermee een belangrijk signaal aan de Oezbeekse regering. Het ‘Responsible Sourcing Network’ zal er op toezien dat de belofte waargemaakt wordt. Dat netwerk gaat ook praten met de bedrijven die de kleding maken en de katoenhandelaren. De druk op de regering moet worden volgehouden.www.sourcingnetwork.org

Mobiele telefonie in India

MakeITfair wil jongeren informeren over arbeidsvoorwaarden en milieuproblemen in de elektronica-industrie, meer bepaald bij de productie van gsm’s, laptops en MP3-spelers. Er wordt niet alleen gesensibiliseerd maar ook opgeroepen tot actie om misbrui-ken aan te klagen. In een recent onderzoek wordt de aandacht

gevestigd op de arbeidsvoorwaarden bij vier gsm-producenten in India, Nokia, Salcomp, Flextronics en Foxconn. Die bedrijven zijn actief in één van de vele vrijhandelszones in Chennai. In die zones zijn er andere regels op het vlak van administratieve procedures en belastingvoordelen. Tal van wettelijke regels rond arbeidsvoorwaarden en het recht op staken moeten daar niet worden nageleefd. In totaal stellen de vier bedrijven 23.000 werknemers te werk met een gemiddelde leeftijd van 22 jaar. Als ze trouwen of kinde-ren krijgen, verliezen veel werknemers hun job. Ze werken er onder hun kwalificaties omdat er in de regio niet veel werk is. Vaak zijn het migranten die vele uren pendelen om op het werk te geraken. Het aantal werk-nemers met een tijdelijk contract varieert tussen 10 procent bij Salcomp en 60 pro-cent bij Flextronics. Een tijdelijk contract betekent slechtere arbeidsvoorwaarden en minder kans op carrière. Heel wat werkne-mers beginnen als stagiair en blijven dat soms wel 15 maanden. Ze krijgen maar één maand training. Nokia en Foxconn betalen hogere lonen, wat te danken is aan het bestaan van vak-bonden. Maar de lonen volstaan niet om te overleven. MakeITfair vraagt alle producenten om de lonen te verhogen zonder verhoging van het aantal werkuren per week (48uur). De vakbonden moeten kunnen functioneren en collectieve onderhandelingen kunnen voeren.Meer informatie: www.makeitfair.org

Repressie in Bahrein

Bahrein is een eilandenstaat in het Midden-Oosten, ingeklemd tussen Saudi-Arabië en Qatar. De overheid onderdrukt er de bevolking erg brutaal. Willekeurige aanhoudingen, massale ontslagen van werknemers, oneerlijke processen zijn hier enkele voorbeelden van. De situatie leidde in februari tot mas-sale pro-democratiebetogingen op het

‘Parelplein’ in de hoofdstad Manama. De leerkrachtenvakbond maakte van de opstand gebruik om 14 maart uit te roe-pen als actiedag om de fysieke onveiligheid van leerkrachten, studenten en academici aan te kaarten. Het gevolg was een geweld-dadige repressie en vervolging. Er werden 132 leerkrachten ontslagen. Zowat 100 stu-denten werden gearresteerd. De voorzitter en ondervoorzitter van de vakbond zitten gevangen. Zij moeten voor een militaire rechtbank verschijnen hoewel ze gewone burgers zijn. Ook andere ambtenaren die standpunten innemen tegen het regime

worden geviseerd. In totaal werden dit jaar al 2.600 werknemers ontslagen wegens de onrust.De internationale vakbondsconfederatie ITUC roept de overheid op om de gevan-gen genomen vakbondsleiders vrij te laten. ITUC wil ook dat de overheid sociaal over-leg aanknoopt met de Bahreinse vakbond GFBTU. Meer informatie: www.ituc-csi.org of www.ei-ie.org


WElZIjN

Denis BOuwen

Zeven jeugdbewegingen hebben afgesproken om hun nieuwe werk-jaar in het teken te stellen van het armoedethema. “armoede is een belangrijke kwestie omdat er veel sociale uitsluiting mee gepaard gaat”, zegt Jan Vansantvoet van scouts en gidsen Vlaanderen. “De cijfers in Vlaanderen en Brussel zijn onthutsend. eén kind op vijf leeft in een gezin met problemen op het vlak van wonen, werken, scho-ling en gezondheid en komt in een gevaarlijke vicieuze cirkel terecht.”

Scouts en Gidsen Vlaanderen is één van de jeugdbewegingen die hun schouders zetten onder het gemeenschappelijke jaarthema. De anderen zijn Chiro, KLJ, KSJ-KSA-VKSJ, FOS Open Scouting, Jeugd Rode Kruis en Wel Jong Niet Hetero.

“De jeugdbewegingen hebben zeker al getracht zo toegankelijk mogelijk te wor-den voor alle kinderen en jongeren”, vertelt Vansantvoet. “Maar in de praktijk bereiken we nog altijd vooral de blanke middenklasse en leerlingen uit het ASO of TSO.”Bij Scouts en Gidsen Vlaanderen worden al een jaar of tien ‘open kampen’ georgani-seerd in de zomer. Op die kampen zijn alle mogelijke kinderen en jongeren welkom.

“We springen daar wat flexibeler om met onze regels en gewoonten, maar het blij-ven wel scoutingkampen.”

Lied en actie

Voor het nieuwe werkjaar, dat in september van start ging, kozen de zeven jeugdbewe-gingen de slogan ‘Armoede is een onrecht. Maak er spel van!’. “We zetten armoede in de schijnwerpers en onderstrepen dat we er ook willen zijn voor kinderen uit min-der bemiddelde huishoudens. Lennert Maes schreef een speciaal lied rond armoede. Met dat lied willen we al onze acties kracht bij-zetten. Er is ook een website, www.maaker-spelvan.be, waar onze leiding een pak inspi-ratie kan opdoen.”De jeugdbewegingen zetten allerlei spelma-teriaal in om de achterban bewust te maken rond de impact van armoede. Ze maakten ook een draaiboek waarmee lokale groepen op 17 en 18 maart 2012 een heel weekend

in het teken van armoede in elkaar kunnen steken. “Tijdens dat weekend kunnen groe-pen samenwerken met organisaties die wer-ken rond armoede. Het weekend moet een soort climax worden.”Vansantvoet sluit niet uit dat het jaarthema sommige groepen méér zal aanspreken dan andere. “Maar we laten ons daardoor niet afschrikken. Onze leiders en leidsters wor-den vaak al sterk bevraagd. We willen de groepen vooral de ruimte geven om de klas-sieke activiteiten af en toe opzij te schuiven en iets te ondernemen rond armoede.” De jeugdbewegingen zijn niet meteen van plan om grote politieke eisen naar voren te schuiven. “We willen wel nagaan welke voorzieningen er lokaal bestaan voor kin-deren en jongeren en hoe die kunnen wor-den verbeterd. Sommige gemeenten hebben een speelpas die activiteiten toegankelijker moet maken. We zien in Vlaanderen wel de tendens dat gemeenten meer en meer autonoom kunnen beslissen over budget-ten. Een evolutie die ons enigszins veront-rust: wat zal dat voor gevolgen hebben voor het jeugdwerk?”

Lidgeld

Als ouders het financieel niet breed hebben,

kan de leiding in een groep nu al beslissen om het lidgeld voor een kind of jongere te verlagen. “Maar het is niet altijd makkelijk te achterhalen of een gezin in financiële nood verkeert.” Op overkoepelend niveau hebben ze bij Scouts en Gidsen Vlaanderen ook een potje om acties voor kansarme kin-deren te steunen. Vansantvoet beseft dat niet alle kinderen zitten te wachten op het klassieke jeugd-werk. “Misschien wilden we in het verleden op dat punt wat te snel gaan. We moeten nog meer moeite doen om kansarme kinde-ren en hun achtergrond beter te leren ken-nen. Méér experimenteren en de klassieke paden durven te verlaten is de boodschap. Het is goed mogelijk dat een kind helemaal niet wil leren sjorren of door de bossen hos-sen. Misschien volstaat het al om af en toe samen voetbal te spelen om het ijs te bre-ken.”Zeker in de steden moet er nog veel gebeu-ren om alle kinderen goed te informeren, luidt het. “Niet alleen kinderen maar ook ouders hebben soms een clichébeeld. Dat beeld moeten we trachten te doorbreken. We willen dan ook meer contacten leg-gen met het jeugdwelzijnswerk en samen nagaan op welke punten we iets kunnen betekenen voor elkaar.”

jeugdbewegingen zoomen in op armoede

“fenomeen beter leren kennen”

De jeugdbewegingen zetten allerlei spelmateriaal in om de achterban bewust te maken rond de impact van armoede.

© f

oto:

Wou

ter

van

esPe

n


sanDra Vercammen

een belangrijke service die de lBc-nVk aan nieuwkomers op de arbeidsmarkt aanbiedt, is de berekening van hun loon als starter. Hoeveel ben je waard en wat mag je vragen voor een bepaalde job? geen gemakkelijke vraag. informatie op tal van web-sites zet je dikwijls op het ver-keerde been. soms hebben jon-geren te hoge verwachtingen of weten ze niet wat het gangbare loon is voor de functie waar-voor ze solliciteren. Het komt ook voor dat ze geen idee hebben wat ze over loon mogen vragen tijdens een sollicitatiegesprek.

Je hoeft niet lang op Google te zoeken of je vindt al snel meer dan één website met informatie over werkaanbiedingen, loon en werk. Naar webtools om na te gaan of je werkgever jou genoeg betaalt hoef je even-min lang te zoeken. Elk jaar pakken diverse enquêtebureaus en sociale secretariaten uit met ‘exclusieve’ loononderzoeken met vra-gen over wie je bent, waar je werkt, hoeveel je verdient, of je daarmee tevreden bent. De resultaten van die enquêtes krijg je ver-pakt in een blits promosausje en gepresen-teerd in magazines als Jobat en Vacature, gesponsord door ettelijke bedrijven. Wat er verschijnt wordt gelardeerd met de visie van loonspecialisten uit diverse adviesbureaus. Loon en werk zijn ‘big business’ geworden waar veel geld mee te verdienen valt. Maar word ook jij er beter van?

Jongeren beter adviseren

Wat er ook van zij, loon is belangrijk. Allemaal willen we graag weten of we

correct verloond worden. Want loon is wat wij in ruil krijgen voor het gepresteerde werk. Ja, toch? Maar loon is ook een erg delicaat thema. Velen praten er niet graag over en toch word je overstelpt met infor-matie. Je zal dan maar een jonge starter zijn, pas afgestudeerd, net van de schoolbanken en binnenkort een sollicitatiegesprek voor de boeg. Als starter zit je met tal van vra-gen over hoe het nu met dat loon zit. Of je bent al even aan het werk en je vraagt je af hoeveel iemand verdient in een gelijkaar-dige functie uit een ander bedrijf of sector omdat je uitkijkt naar een andere job.Met het loonadvies van de LBC-NVK krijg je zicht op de marktwaarde van een geam-bieerde job in een bepaalde sector of op basis van een afstudeerrichting. Tegelijkertijd geven wij informatie op maat om de cijfers in het juiste kader te kunnen plaatsen. De vakbond geeft de nodige duiding over de relatie tussen dit marktconforme loon en de reële loonschalen of barema’s die mogelijk op sectoren/of ondernemingsvlak worden

SERVICE

Sterk starten is een weldaad voor je hele loopbaan

Vakbond geeft gratis degelijk loonadvies


SECTOROVERlEg

elke maes

in de verzekeringssector (pari-tair comité 306) werd op maan-dag 19 september een ontwerp-akkoord bereikt. Op donderdag 22 september werd die tekst goedgekeurd door de nationale Belangengroep Verzekeringen. Daarmee is de financiële sector klaar met de cao-ronde 2011-2012.

Zoals andere financiële sectoren raakte de verzekeringssector erg moeilijk uit de start-blokken. Het lukte dan ook niet om vóór de vakantie tot een akkoord te komen. Gelukkig is er nu dus eindelijk een akkoord. Een tekst met daarin evenwichtige afspraken rond de koopkracht en erg goede afspraken op het gebied van vorming en opleiding.

Wat biedt dit akkoord?

Koopkracht

Als gevolg van de loonnorm was er maar een krappe koopkrachtmarge van 0,3 pro-cent. Die marge werd maximaal benut om iedereen wat te bieden.Voor 2011 wordt voor iedereen 150 euro aan ecocheques voorzien en dit uiterlijk tegen 31 december 2011.Vanaf 1 januari 2012 worden de sectorale minimumbarema’s verhoogd met 16 euro. Wie niet van die baremaverhoging geniet, krijgt uiterlijk op 31 maart van elk jaar 190 euro aan ecocheques.Ondernemingen kunnen via een cao andere afspraken maken. Als er geen andere afspraken in het bedrijf gemaakt worden, gelden de koopkrachtafspraken van de sector.

meer geld voor vorming

De paritaire vormingsinstelling in de ver-zekeringssector (FOPAS) levert al jaren oerdegelijk werk op het vlak van vorming voor personeelsleden uit de branche. FOPAS kampte echter al geruime tijd met een

gebrek aan middelen om zelfs reeds aange-gane engagementen te kunnen nakomen. Loopbaanbegeleiding, de opstelling van een persoonlijke & professionele balans, einde-loopbaanprojecten zullen eindelijk de ruimte krijgen waar de LBC-NVK sinds geruime tijd voor knokt. De financiering door de werk-gevers wordt verhoogd van 0,10 procent van de loonmassa naar 0,15 procent. Een stijging met maar liefst 50 procent. Voor de LBC-NVK is dat één van de ijzersterke punten in het akkoord.Het vormingskrediet wordt collectief be-rekend op basis van vier dagen per jaar per werknemer. Dat vormingskrediet kan gebruikt worden voor opleidingen op de werkplaats en voor externe opleidingen.

Jongeren

Er werd getracht om het lot van jongeren met opeenvolgende contracten van bepaalde duur te verbeteren, onder meer door extrale-gale voordelen te voorzien. Uiteindelijk werd dit doorverwezen naar een werkgroep die in de komende maanden moet onderzoeken wat er op dat vlak mogelijk is. Een voorzich-tige stap dus, maar misschien een belang-rijke want vóór eind 2012 moet de oefening resulteren in concrete afspraken.

Kwalitatieve elementen

In de komende maanden zal het sociaal over-leg in de sector zich toespitsen op stresspre-ventie, het mobiliteitsprobleem, de uitbouw van een competentiebeleid als proactief ant-woord op de stijgende leeftijdspiramide in de sector en een evaluatie van de outplacement- afspraken. Werk genoeg dus en redenen te over om er zo snel mogelijk aan te beginnen.

Brugpensioen

De werkgevers willen een verlenging van het brugpensioen en de precieze details ervan momenteel niet bespreken. De huidige cao brugpensioen op 58 jaar loopt immers nog tot 31 december 2013.

bieke vertelt over haar ervaringen

met het loonadvies: “de werking

rond loonadvies, ‘wat mag ik vra-

gen?’, ‘wat is de hoogte van mijn

loon vergeleken met mijn profiel?’

is interessant en nuttig. Soms vra-

gen ze je bij een sollicitatie wat je

zou willen verdienen, terwijl je geen

idee hebt wat je moet antwoorden.

“Informatie zoals ‘onderhandelen over

je eerste loon’, ‘vol vertrouwen naar

een sollicitatiegesprek’, ‘hoe bereid

je een interview voor?’ spreekt me

echt wel aan.”

je bent werknemer, moeder of

vader van een studerende zoon of

dochter, van een schoolverlater, of

pas afgestudeerd? of je buurjon-

gen, buurmeisje, kennis is misschien

geïnteresseerd in dit aanbod? Via

www.startersloon.be kan hij of zij een

startersloon laten berekenen. Maak

onze service mee bekend.

je behoort zelf tot de groep van

jonge starters? aarzel niet. Wil je

meer info op maat? In een aparte

rubriek op www.startersloon.be kan

je persoonlijke vragen stellen. een

medewerker van de LbC-nVk staat

klaar om je te woord te staan.

Eindelijk akkoord in verzekeringssector (pC 306)

gehanteerd. Een ‘all-in-benadering’ dus die je nergens anders terugvindt.

meerwaarde

De loonservice is niet nieuw. Sinds enkele jaren heeft de LBC-NVK een aanvullende dienstverlening op het vlak van loonad-vies. Omdat jonge werknemers ons gere-geld laten weten dat zij deze dienstverlen-ing sterk waarderen, werd recent beslist om deze ledenservice voort uit te breiden en te verbeteren. Daarom werd van start gegaan met een proefproject loonadvisering. De LBC-NVK is het aanspreekpunt voor jonge werknemers en schoolverlaters met vragen over loon en werk. Op jobbeurzen hebben studenten (ook niet-leden) de kans om gra-tis te proeven van ons loonadvies.Bij de secretariaten van de LBC-NVK kan je niet alleen terecht voor loonadvies. Je kan er ook aankloppen met al je andere vragen over je werksituatie. Bijvoorbeeld vragen over studentencontracten, uitzendarbeid, arbeidsduur, vakantiedagen, vakantiegeld, tijdkrediet en loopbaanvermindering. Of over educatief verlof, ontslag, brugpen-sioen en noem maar op.

© f

oto:

imag

eglo

be


sOfie Diels

er was eens een mooi middel-groot bedrijf in de kempen… in geel is het doek gevallen voor tBP electronics, een vroeger onderdeel van alcatel-lucent. De curatoren vonden geen overnemer voor een stuk van de industriële activiteit bij het bedrijf. Het faillissement van tBP doet 335 jobs sneuvelen. De onderneming maakte printplaten die bijvoorbeeld werden gebruikt voor schermen en modems.

Ooit werkten bij het bedrijf in Geel nog duizenden mensen. Maar er werd duchtig geautomatiseerd en gemoderniseerd zodat het aantal jobs zeer gevoelig verminderde. Uiteindelijk had TBP nog 220 arbeiders en 115 bedienden in dienst.In 2007 verkocht Alcatel-Lucent TBP Electronics aan het management en de TBP Holding. De TBP Holding was een vehikel van de Nederlandse ondernemer Ton Plooij, die in Nederland ook elektronica assem-bleert.Toen TBP van eigenaar veranderde, ver-klaarde Alcatel-Lucent zich bereid om vier jaar lang nog genoeg bestellingen te plaat-sen. Zo kreeg het bedrijf tijd om andere klanten te zoeken. De vakbonden onderhan-delden over een behoorlijk vangnet voor het personeel voor het geval dat de plannen niet zouden uitkomen.

Ongerustheid

Na de buy-out nam de ongerustheid onder de werknemers en de vakbondsmilitanten

gestadig toe. Er werden immers niet genoeg nieuwe klanten gemaakt. De economische crisis eiste ook haar tol en leidde tot tijde-lijke werkloosheid voor de arbeiders en ‘cri-sisschorsingen’ voor de bedienden. Stilaan werd de situatie onhoudbaar.In februari van dit jaar kondigde de directie na lang aarzelen een herstructurering aan. Met veel pijn in het hart schoven de bon-den rond de onderhandelingstafel aan. In de bestaande vorm had TBP een te kleine over-levingskans. Alle billijke voorstellen van de bonden leverden niet de gezochte besparin-gen op. Binnen het management waren er ook ernstige meningsverschillen. Elk van de vijf managers had zijn eigen ideeën en ver-woordde eigen bezwaren tegen de voorstel-len die op tafel kwamen.Het gemeenschappelijk vakbondsfront

lanceerde een ultiem voorstel om uit de impasse te raken. Maar helaas slaagde het management er niet in daar eensgezind een antwoord op te formuleren. Tot grote verba-zing van de bonden besloot de directie dan maar om het aangekondigde collectief ont-slag voor de arbeiders in te trekken en de onderhandelingen voor de bedienden op te schorten tot midden september.En toen ging het van kwaad naar erger. De vakbondsafgevaardigden kregen te horen dat het management zichzelf ont-slagen had en dat de managers hun taken

voortaan uitoefenden vanuit eigen bvba’s. Om nog meer te besparen werd aangekon-digd dat de activiteiten zouden worden ver-huisd naar een leegstaand naburig gebouw. Een gebouw dat veel te klein was. Tot slot werd de verplichte rapportering over finan-ciële en economische informatie (EFI) uitge-steld omdat de Nederlandse aandeelhouder en het management het niet eens raakten over een aantal cijfers. Het enige lichtpunt in de chaos was het werkvolume dat plotse-ling weer een behoorlijk peil bereikte.

Koude douche

Na de collectieve sluiting kregen de werkne-mers een koude douche. De directie besliste begin augustus een beroep te doen op een laatste redmiddel: de Wet op de Continuïteit van de Onderneming (WCO). Dat werd de ultieme doodsteek. Een crisismanager, aan-gesteld door de hoofdaandeelhouder, wees het management de deur. Maar na twee dagen hield de man het zelf voor bekeken. Het bedrijf was niet meer te redden. Op 2 september besliste de rechtbank van koop-handel in Turnhout om TBP Electronics fail-liet te verklaren.Wat in 2007 zo mooi en veelbelovend van start gegaan was, werd in vijf jaar teniet gedaan. Een gevolg van mismanagement, het ontbreken van een duidelijke toekomst-visie, het uitblijven van doortastende maat-regelen, verkeerde strategische keuzes en een aandeelhouder en management die openlijk conflicten uitvochten.Met het personeel in de rol van slachtoffer. Om het met de woorden van de werknemers te zeggen: “Na jaren van trouwe dienst zijn wij als vuilniszakken op straat gezet”.

Mismanagement en conflicten doen TBp Electronics struikelen

trieste teloorgang van vroeger onderdeel van alcatel-lucent

na twee dagen hield de crisismanager het voor bekeken.

SOCIAAl

© f

oto:

imag

eglo

be


JOs Van HOut

klare afspraken over flexibele werk-tijden, een degelijke opleiding en blijvende vorming, duidelijk-heid omtrent monitoring, uitzicht op vast werk, goede communica-tie, een vakbondspremie,… Dat zijn maar enkele positieve verwezen-lijkingen van de lBc-nVk in de ‘contact centers’. maar je kan alleen iets verwezenlijken dankzij dege-lijk, volgehouden vakbondswerk.

Samen met vakbondsafgevaardigden uit de sector wordt voort gesleuteld aan de ver-betering van de loon- en arbeidsvoorwaar-den. Een campagne en een nieuwe website ondersteunen dat streven.

Campagne

De voorbije maand lanceerde de LBC-NVK de campagne ‘Wij nemen het op voor jou’. Vakbondsafgevaardigden bezochten diverse contact centers en deelden fol-ders en post-its uit. Ze trokken op pad om werknemers het belang van een goede vak-bondswerking uit te leggen. Tegelijkertijd werd een speciale website voor medewer-kers van de contact centers gelanceerd:

http://contactcenters.lbc-nvk.be.De LBC-NVK neemt deze sector seri-eus. Binnen de LBC-NVK is een werk-groep contact centers actief. LBC-NVK-vakbondsafgevaardigden volgen via regelmatige bijeenkomsten de ontwikke-lingen in de sector, wisselen ervaringen uit, diepen studiethema’s uit en doen zo ook nieuwe ideeën op.

nood aan overleg

De LBC-NVK is voorstander van (sub)sec-toraal overleg tussen vakbonden en werk-gevers in de sector. Zo wordt het mogelijk om samen het imago van de contact center-wereld nog verder te verbeteren. Voor de goede orde, de facilitaire contact centers zitten nu nog verstoken in het grote aanvullend nationaal paritair comité (PC 218).Er is dus zeker nog werk aan de win-kel. De hoge werkdruk, de lage lonen en de grote stress blijven heikele thema’s. Vele operatoren van contact centers werken boven-dien in een omgeving waar de vak-bond nog niet vertegenwoordigd is. En ook daar is er nood aan informatie en goede afspraken.Om aan de medewerkers duidelijk te maken dat

vakbondswerk daadwerkelijk loont, startte de LBC-NVK met de al genoemde campagne ‘Wij nemen het op voor jou’ . Werknemers moeten vlot contact kunnen leggen met hun vakbond. Vandaar de nieuwe website: http://contactcenters.lbc-nvk.be.

CAMpAgNE

Vakbondswerk in contact centers is broodnodig!

“wij nemen het op voor jou!”

lBC-NVK ondersteunt UNI-campagne 2011

oktober is traditiegetrouw de maand

waarin UnI, de internationale diensten-

vakbond, actie voert rond de con-

tact centers. bij deze editie is ‘Quality

jobs = Quality Service’ de slogan.

kwaliteitsvolle dienstverlening is belang-

rijk voor werkgever en werknemer. de

werknemers in de sector moeten dan

ook hun werk kunnen doen in optimale

omstandigheden.

Het is bekend dat het in veel landen niet

vanzelfsprekend is om aan vakbonds-

werk te doen. onder druk van politici

en werkgevers is het vaak bijzonder

moeilijk om te vechten voor betere loon-

en arbeidsvoorwaarden. de LbC-nVk

ondersteunt dan ook de inspanningen

van vakbondsmilitanten om overeen-

komsten af te sluiten met overheden

en werkgevers. In ons land is er geluk-

kig een overlegcultuur in de grotere

ondernemingen. Maar ook hier is nog

veel voor verbetering vatbaar.

de LbC-nVk engageert zich om samen

met de andere vakbonden in de onder-

nemingsraden, comités voor preventie

en vakbondsafvaardigingen de pijnpun-

ten in hun contact center aan te kaarten.

Zo worden stapjes vooruit gezet in de

richting van meer kwalitatieve tewerk-

stelling. daarbij zal de solidariteit met

onze collega’s in kleinere ondernemin-

gen hier en in buitenlandse onderne-

mingen in onderdrukte landen op de

agenda worden gezet. UnI wijst ook op

de noodzaak om onderzoek te doen

naar arbeidsomstandigheden in de con-

tact centers.

Momenteel roept de LbC-nVk alle con-

tact centermedewerkers op om actief

deel te nemen aan het ‘onderzoek naar

welzijn op het werk in callcenters’, uit-

gevoerd door universitaire onderzoekers

in opdracht van de federale overheid.

om een goed beeld te krijgen van de

toestand in de sector is het noodzakelijk

dat de werknemers uit de contact cen-

ters de online enquête invullen. op naar

kwalitatief betere jobs.

Meer info lees je op http://contactcenters.lbc-nvk.be en www.callcentreaction.org.

De campagne werd officieel gelanceerd

met een actie in Mechelen.


Ook tijdens opzegtermijn geen concurrentie

Een bediende bij een notariskantoor wordt ontslagen. Tijdens de opzegtermijn moet hij geen arbeidsprestaties leveren. De man gaat op zoek naar een nieuwe baan en kan na korte tijd in dienst treden bij een andere notaris in hetzelfde arrondissement. De eer-ste werkgever komt dat snel te weten en maakt om dringende reden een einde aan de arbeidsovereenkomst.Het arbeidshof van Gent vindt in het arrest van11 februari 2011 dat de bediende zwaar in de fout ging. De eerste arbeidsovereen-komst was dan wel opgezegd en de werkne-mer was vrijgesteld van prestaties, maar dat neemt niet weg dat de arbeidsovereenkomst nog steeds bestond. De werknemer had dus nog niet zijn ‘volledige vrijheid herwonnen om zich op de arbeidsmarkt aan te bieden’. Kortom, de dringende reden werd door de rechter bevestigd.

Ontbinding arbeidsovereenkomst

Een werkneemster voelt zich gepest door verantwoordelijken in haar bedrijf. Haar klacht wordt grondig onderzocht, maar de preventieadviseur besluit dat er niet werd gepest. De werkneemster neemt daarmee geen genoegen. Ze vraagt aan de arbeids-rechtbank om de arbeidsovereenkomst te ontbinden en wil dat de werkgever ver-oordeeld wordt tot een schadevergoeding. De werkneemster kiest voor deze procedure omdat ze moeilijk zelf ontslag kan nemen. Als ze zelf om dringende reden ontslag neemt, loopt ze een groot risico. Krijgt ze van de rechter ongelijk, dan riskeert ze een sanctie van de RVA en moet ze misschien ook een ontslagvergoeding betalen aan de werkgever.Het arbeidshof van Brussel legt de regels voor de gerechtelijke ontbinding goed uit in het arrest van 8 april 2011. Een weder-kerig contract, zoals een arbeidsovereen-komst, kan gerechtelijk worden ontbon-den. Wel is vereist dat één van de beide partijen haar verbintenissen in vrij belang-rijke mate niet nakomt. Een arbeidsover-eenkomst kan niet worden ontbonden bij een eerder onbelangrijke fout. De fout moet ernstig zijn en moet schade berokkenen aan de belangen van de medecontractant. In dit geval oordeelde de rechter dat er geen ernstige tekortkoming was. De eis werd afgewezen en de arbeidsovereenkomst bleef bestaan.

Uitzendkantoor op de vingers getikt

Kort voor de zomervakantie maakte Federgon, de federatie van uitzendkan-toren, bekend dat liefst 28 procent van de uitzendkantoren nog altijd discrimi-nerende opdrachten van klanten aan-vaardt. De federatie doet wel inspannin-gen om die discriminatie te bestrijden, maar het is alleszins meer dan nuttig dat er ook een rechterlijke veroordeling kwam van één van die uitzendkantoren. Diverse klanten van het uitzendbureau Adecco vroegen heel uitdrukkelijk geen uit-zendkrachten van Arabische, Marokkaanse of Turkse origine ter beschikking te stel-len. Heel wat medewerkers van het uit-zendkantoor gingen daarop in en brachten daartoe codes aan op de opdrachtfiches.

De belangenorganisatie SOS Racisme en het ABVV trokken naar de rechtbank met een eis tot schadevergoeding. Adecco dacht zich aan een veroordeling te kunnen ont-trekken door zich van de domme te houden. De rechtbank van eerste aanleg in Brussel oordeelde op 31 mei van dit jaar dat niet werd bewezen dat het bedrijf een heuse politiek voerde van rassendiscriminatie. Er werd niet aangetoond dat het uitzendbu-reau richtlijnen met een racistische inslag gegeven had aan het personeel. Tot op het niveau van het bestuur was het bedrijf er echter wel van op de hoogte dat de wensen van meerdere klanten met een racistische inslag werden ingewilligd. Om meer omzet te boeken werd de wetgeving tegen racisme even aan de kant geschoven. Adecco werd aansprakelijk geacht en veroordeeld om een ferme schadevergoeding te betalen.

ARBEIDS-gERIChTmarc weyns

Opletten voor discriminatie

Een psychiatrische kliniek heeft een nachttoezichter van 52 jaar in dienst. De man doet zijn job prima maar wordt toch in de loop van 2007 opgezegd. Zijn werk-gever wil immers gebruik maken van een maatregel uit het Generatiepact waarmee de overheid door aantrekkelijke subsidies bedrijven en organisaties aanmoedigt om lagergeschoolde werknemers in dienst te nemen. De werkgever wil dat financieel voordeel niet aan zijn neus voorbij laten gaan. De vijftiger moet dus weg, om hem te vervangen door een jongere die nog geen 30 jaar oud is.De oudere werknemer voelt zich onheus behandeld. Hij vraagt om opnieuw aan

het werk te kunnen gaan, maar de werk-gever gaat daar niet op in. De zaak draait uit op een procedure voor de arbeids-rechtbank waarbij een schadevergoe-ding wordt geëist wegens discriminatie. Op 20 september 2010 veroordeelt de arbeidsrechtbank van Gent de werkge-ver ertoe om een schadevergoeding van zes maanden loon te betalen wegens dis-criminatie. De werknemer werd alleen maar ontslagen wegens zijn leeftijd en de tewerkstellingsmaatregel uit het Generatiepact was helemaal niet bedoeld om oudere werknemers te vervangen door jongeren. Werknemers ongelijk behande-len op grond van hun leeftijd, zonder dat daar een gegronde rechtvaardiging voor bestaat, is in strijd met de antidiscrimi-natiewet.


INBOxmOnique Braam

Sectorinfo online

Als je wil weten hoe het met de loon- en arbeidsvoorwaarden in jouw sector is gesteld, surf dan even naar www.lbc-nvk.be. Via de rubriek sectoren kan je op het paritair comité van jouw keuze klikken voor meer informatie. Het nummer van je paritair comité vind je terug op je loonbriefje dat je elke maand van je werkgever krijgt.Werk je toevallig in paritair comité 218 of 226? Dan word je extra verwend. Die twee grote sectoren hebben een eigen website binnen www.lbc-nvk.be. Je vindt er extra sectoren bedrijfsinformatie, aangevuld met een uitgebrei-de rubriek ‘je rechten’. De moeite.http://218.lbc-nvk.be | http://226.lbc-nvk.be

publicaties online

Op www.lbc-nvk.be vind je een schat aan publicaties die je meestal gra-tis kunt downloaden en/of bestellen. Kennismakingsfolders, jaarverslagen, sectorbrochures en de handige infogids ‘Van start tot landing’ die je kort en bondig door het arbeidsrecht loodst. Daarnaast kan je als lid Ons Recht downloaden of virtueel doorbladeren (daarvoor moet je wel inloggen op de site). Ook vind je er het tijdschrift Kader, bedoeld voor hoger opgeleiden en kaderpersoneel. En ere wie ere toe komt, via www.acv-online.be kan je ook een ruim aanbod aan themafolders en -brochures raadplegen. Bijvoorbeeld rond tijdkrediet, vakantie, zwangerschap en deeltijds werken.Vergeet niet om je via www.lbc-nvk.be in te schrijven voor ons (maande-lijks) e-zine. Een digitale nieuwsbrief vol actuele vakbondsnieuwtjes.

Alles over mijn loon

Op www.lbc-nvk.be vind je ook allesovermijnloon.be. Een initiatief van het ACV over alles wat met loon en inkomen te maken heeft. Je kunt deelnemen aan de grote ACV-loonenquête of het loon uit jouw sector vergelijken met het loon uit andere sectoren. In de rubriek ‘alles over je loon’ lees je meer over de samenstelling van je loon, de eindejaarspremie of dertiende maand, de functieclassificatie, de bedrijfswagen, het verschil tussen bruto en netto, wat bij ziekte of zwangerschap en alternatieve beloningssystemen. Handig en informatief. www.allesovermijnloon.be

lBC-NVK en sociale media

Deel de webpagina’s van www.lbc-nvk.be met je vrienden op facebook, twit-ter of via e-mail middels de ‘delen’-knop. Je vindt die knop bovenaan iedere webpagina. Door erop te klikken kan je artikelen die op www.lbc-nvk.be staan delen met anderen: vrienden, collega’s, maar je kan de artikelen ook op je eigen facebook, twitter of Linkedln-profiel plaatsen. Zo help je mee om onze vakbondsboodschap breed te verspreiden. Doen dus!

Verder vind je de LBC-NVK op:• Facebook:www.fbook.me/lbcnvk: onze vriendenpagina speelt kort op

de bal, veel aandacht voor de actualiteit, met aanvullingen van oplettende ‘vrienden’.

• Youtube:www.youtube.com/vakbondlbcnvk: sinds dit jaar heeft de LBC-NVKeeneigenYoutubekanaal.Wezettenervideoboodschappenenreportages op. Neem eens een kijkje en laat je commentaar achter.

• Picasa:http://picasaweb.google.com/lbcnvkfoto: voeren we actie, dan maken we foto’s. En zetten we een selectie op picasa, onze fotodatabank.

• Twitter:http://www.twitter.com/lbcnvk: twitteren doen we ook, mees-tal om onze acties en aanwezigheid ten velde aan te kondigen.

• Blog:hetmaandelijksestandpuntvanonzealgemeensecretarisonline,aan-gevuld met andere meningen en ideeën: http://lbc-nvk.blogspot.com.

tina De greef

Bij de auto-onderhoudsketen auto 5 werden onlangs vier mensen, onder wie een vak-bondsafgevaardigde van cne, ontslagen. De directie gebruikte alle mogelijke middelen om te doen geloven dat de ontslagen werk-nemers betrokken waren bij een pestdossier. toch betaalde auto 5 iedereen meteen uit.

De directie volgde de afgesproken procedure niet en vermeed een rechtszaak door de vier onmiddellijk uit te betalen. Een overduidelijk bewijs dat ze niet recht in haar schoenen stond. In werkelijkheid was maar één van de vier personeelsleden betrokken bij het pestdossier. De drie anderen, onder wie de vakbondsmilitant, werden erin meegesleurd. Het bedrijf misbruikte de kwestie handig om een erg bekwame vakbondsafgevaardigde te dumpen.Wat was er gebeurd? In december 2010 ging een nieuw personeelslid aan de slag bij Auto 5 in Waterloo. Al snel bleek de man niet goed te aarden in de groep en was er sprake van pesterijen. Op zeker ogenblik liet één van zijn collega’s een plastic fles ontploffen nabij de plek waar de nieuwkomer lag te slapen. Zoiets valt niet goed te praten. De LBC-NVK en CNE kanten zich sterk tegen elke vorm van pestgedrag.

Waarschuwing

Het incident deed de nieuwkomer een officiële klacht indienen. De directie informeerde de CNE-afgevaardigde in de hoop samen een oplossing te vinden. In juli van dit jaar werd onderling afgesproken dat de pester een ern-stige waarschuwing zou krijgen. Daarmee zou het dossier worden afgesloten. Maar op 24 augustus werd de pester plotseling aan de deur gezet, samen met twee collega’s en de CNE-afgevaardigde.De handelwijze van Auto 5 deed een spontane staking losbarsten. Logisch, want de vakbondsafgevaardigde was intern erg bekend en geliefd, ook buiten Waterloo.Na het ontslag voerde CNE vele keren actie bij Auto 5 in Wallonië en Brussel; de directie gebruikte eenzijdige verzoekschriften om die acties te breken. In Vlaanderen informeerde de LBC-NVK het personeel door pamfletten uit te delen in een aantal vestigingen. Anders zouden de Vlaamse werknemers alleen de versie van de directie gekend hebben.De bonden eisten dat de vier hun job zouden terugkrij-gen. Maar in een dossier van deze aard is het erg moeilijk een compromis te bereiken. Op 7 september waren er gesprekken maar die verliepen erg moeizaam. CNE kon niet anders dan een oplossing te aanvaarden waarbij het ‘ontslag om dringende reden’ werd omgezet in een gewoon ontslag, met nog een kleine bijkomende vergoeding. Een oplossing die hoe dan ook ontnuchterend is, nadat het bij sommige andere bedrij-ven (zoals BRC) wel lukte ontslagen werknemers weer in dienst te laten nemen.

Directie Auto 5 dumpt bekwame vakbondsafgevaardigde


RUBRIEKSNAAM

In België is zowat één derde van alle rusthuizen in commerciële handen.


NON-pROFIT

OliVier remy

southern cross, de grootste Britse rusthuisuitbater, heeft deze zomer op de rand van een faillissement gebalanceerd. Om een faillissement te vermij-den wordt de groep met meer dan 750 rusthuizen dit najaar in stukken opgesplitst en ver-kocht aan andere uitbaters.

De stijgende huurkosten en dalende inkomsten door de economische cri-sis werden Southern Cross bijna fataal. Na maanden onderhandelen met zijn schuldeisers werd besloten om de 750 rusthuizen, met meer dan 31.000 oudere bewoners en 44.000 perso-neelsleden, te verkopen aan geïnteres-seerde investeerders. De Britse over-heid moest garanderen dat ze zo nodig zou tussenkomen om te vermijden dat rusthuisbewoners op straat zouden belanden.Rusthuizen en de ouderenzorg in het algemeen zijn een groeisector door de vergrijzing van de bevolking. Het aan-tal zorgbehoevende ouderen zal in de komende dertig jaar sterk stijgen door de toenemende levensduur.Onder invloed van het neoliberale gedachtegoed van de vroegere premier Margaret Thatcher trok de Britse over-heid zich de voorbije dertig jaar terug uit een aantal activiteiten van de zorgen welzijnssector. Daardoor komt het dat de Britse rusthuizen tegenwoordig voor twee derde in handen zijn van de privé-sector.Aan werk zal het in de komende decennia niet ontbreken voor rusthui-zen. Hoe is het dan mogelijk dat een groep als Southern Cross zijn facturen niet meer kon betalen en de deuren moest sluiten? De Britse vakbonden Unison en GMB en specialisten zien hiervoor verschillende oorzaken.

Investeerder

Om te beginnen was Southern Cross in eerste instantie geen zorgverlener maar een investeringsmaatschap-pij die honderden rusthuizen over-nam en sinds 2006 op de beurs geno-teerd werd. Southern Cross wilde

betrekkelijk snel mooie winsten ver-wezenlijken voor de investeerders en verkocht daarom de gebouwen van de rusthuizen aan andere groepen. De oorspronkelijke aandeelhouder van Southern Cross, de groep Blackstone, kon zijn aandelen in 2006 verkopen met een winst van maar liefst 389 mil-joen euro.Southern Cross bleef de rusthuizen exploiteren en betaalde huur voor de gebouwen. De aanpak doet denken aan de ‘sale and lease back’-operatie die de Belgische spoorwegmaatschap-pij NMBS in de jaren ’80 uitvoerde en waarbij treinstellen werden verkocht om ze daarna te huren. Bij Southern

Cross bleken de huurprijzen de voor-bije jaren sterk te zijn gestegen. Ieder jaar moesten de rusthuizen drie tot vier procent meer huur betalen voor hun gebouwen. Bij de reddingsopera-tie die zich nu opdringt om de rusthui-zen open te houden worden de activi-teiten overgedragen aan de eigenaars van de gebouwen.Mee als gevolg van de economische crisis begonnen de lokale overheden minder geld op tafel te leggen voor de bewoners van rusthuizen in hun regio. Door de matige kwaliteit van sommige instellingen was de bezettingsgraad in sommige rusthuizen sinds een aan-tal jaar te laag. De combinatie van dalende inkomsten en stijgende huur-prijzen werd Southern Cross fataal.

Winstbejag

Rusthuizen hebben als eerste taak zorg te verlenen. Maar die taak wordt naar de achtergrond geduwd wanneer investeerders als Southern Cross zich ermee bemoeien. Zij redeneren in termen van financiële transacties en

winstbejag. Privé-investeerders wil-len eerst en vooral veel geld verdie-nen. Zorg verlenen die van hoge kwa-liteit en toegankelijk is, vinden zij van ondergeschikt belang.De Britse vakbonden GMB en Unison klagen de slechte arbeidsomstan-digheden bij een groep als Southern Cross aan. Het management in zo’n privé-groep is niet aangepast aan de zorgsector. De lonen in de rusthui-zen van Southern Cross liggen lager dan die in andere, niet-commerciële rusthuizen. Er wordt ook bespaard op personeel zodat de werknemers veel overuren moeten presteren en over-werkt geraken. Tegelijkertijd mogen de directies wel rekenen op hogere lonen en bonussen, constateren de bonden.

Belgische situatie

In België is zowat één derde van alle rusthuizen in commerciële handen. De meeste commerciële rusthuizen vind je in Wallonië. In Vlaanderen vertegenwoordigen de commerciële instellingen ongeveer 17 procent.Sinds een jaar of vijf zijn grote groe-pen in ons land kleinere commerci-ele rusthuizen aan het overnemen. Groepen als Senior Living Group, Armonea of Senior Assist hebben elk tussen de 3.000 en de 5.000 plaatsen voor ouderen en tussen de 2.000 en de 3.000 werknemers.In ons land is de financiering van-uit de overheid veel stabieler dan in Groot-Brittannië. Maar toch zijn er ook gelijkenissen tussen de ontwik-kelingen in beide landen. Ook bij ons verkopen de grote privé-groepen hun rusthuisgebouwen aan investeerders als Cofinimmo en Aedifica. Met als gevolg dat de rusthuizen huur moe-ten betalen aan de nieuwe eigenaars van de gebouwen.Over het Kanaal leidt de affaire Southern Cross ertoe dat de controle op de ouderenzorg in Schotland en Wales zal worden opgevoerd. Ook in België is er nood aan meer transparan-tie en aan controle van de overheid op de financiële transacties en structuren van commerciële groepen. Beter niet wachten tot er problemen opduiken om actie te ondernemen.

Affaire Southern Cross toont risico’s commercialisering zorg

grootste Britse rusthuisuitbater net niet failliet

er wordt bespaard op personeel maar de directies krijgen wel hogere lonen en bonussen.

© f

oto:

dan

iël

rys


NON-pROFIT

Denis BOuwen

in de Vlaamse non-profit is na erg moeizame onderhandelin-gen een ontwerp van meerjaren-akkoord bereikt. Het zogeheten Vlaamse intersectorale akkoord (Via) slaat op zowat 130.000 werk-nemers. Drie partijen zaten rond de tafel, de vakbonden, de werk-gevers en de Vlaamse overheid.

De ontwerptekst is van toepassing op de Vlaamse welzijns- en gezondheidssector. Hieronder vallen onder meer de gezinszorg (paritair comité 318) en de opvoedingsin-stellingen (PC 319). De gezinszorg is een service die verstrekt wordt door organi-saties zoals Familiehulp. Het gaat niet om de thuisverpleging (denk aan het Wit-Gele Kruis), die een federale materie is. Tot de opvoedingsinstellingen behoren de gehan-dicaptenzorg, de bijzondere jeugdzorg en het algemeen welzijnswerk.Er zijn nog andere sectoren die onder het VIA-akkoord vallen. De beschutte en sociale werkplaatsen (PC 327) en de lokale diensten-economie bijvoorbeeld. En ook de sociocul-turele sector (PC 329). Of nog, de kinderop-vang, de centra geestelijke gezondheidszorg en andere Vlaamse gezondheidsdiensten die behoren tot PC 331.

“De tekst die nu op tafel ligt, is een ontwerp-akkoord”, beklemtoont Mark Selleslach, nationaal secretaris voor de non-profit bij de LBC-NVK. “In de komende dagen buigen alle sociale partners zich over het ontwerp.”Het gaat om een meerjarenakkoord van 2011 tot 2015. “Er is een totaal bedrag van 210 miljoen euro mee gemoeid”, zegt Selleslach.

“Aanvankelijk ging het maar om 140 miljoen.”

moeilijke omstandigheden

Gedurende anderhalf jaar werd er betoogd en actie gevoerd om een akkoord af te dwin-gen. De nationaal secretaris onderstreept dat het ontwerpakkoord tot stand kwam in ‘uitermate moeilijke omstandigheden’. In de laatste fase van de gesprekken zaten de onderhandelaars nog eens 73 uur lang rond de tafel. Soms werd er tot een gat in de nacht gepraat.

“Wij hadden onze eisenbundel al op 1 febru-ari 2010 bezorgd aan de Vlaamse rege-ring. Het vorige meerjarenakkoord liep af in oktober vorig jaar. Vanuit budgettair oogpunt was het moeilijk om een nieuw akkoord rond te krijgen. Bovendien woog de politieke impasse op federaal niveau op de onderhandelingen in de Vlaamse non-profit.”

“Heel wat sectoren waren betrokken bij de onderhandelingen. Dat maakte het behoor-lijk ingewikkeld. We zochten naar een aan-tal evenwichten en vonden die ook. Om een

ontwerp te kunnen maken moest er wel binnen de Vlaamse regering een akkoord gevonden worden. De meest betrokken minister was Jo Vandeurzen, de minister van Welzijn.”

Koopkracht

Wat staat er concreet in het ontwerpak-koord? Mark Selleslach licht er een reeks punten uit.

“Om te beginnen wordt zowat 60 miljoen euro uitgetrokken voor koopkrachtmaat-regelen. Volgens het ontwerpakkoord zul-len de werknemers een bijna volledige dertiende maand krijgen, een flinke stap vooruit. We versterken ook het aanvullend pensioen (Tweede Pijler). In het vorige VIA-akkoord was een eerste, bescheiden stap gezet naar zo’n aanvullend pensioen. Bij het nieuwe akkoord wordt hierop voortge-bouwd.”Er zullen in de sector bijna 3.600 jobs bij-komen. Ongeveer 3.080 jobs in het kader van het uitbreidingsbeleid. En 500 banen om de werkdruk op specifieke plekken te

verlichten. De sociale partners zullen ver-der werk maken van een nieuwe, intersec-torale functieclassificatie. “Alle functies zul-len daarin hun juiste plaats krijgen.”Aan werkgeverskant werd toegezegd om zoveel mogelijk tijdelijke contracten om te zetten in vaste arbeidsovereenkomsten. Er zullen ook betere cao’s rond tijdkrediet wor-den afgesloten.Selleslach citeert nog wat punten: “De onthaalouders zijn mee opgenomen in de ontwerptekst. Voor die groep wordt een bepaald bedrag begroot. Er worden ook nieuwe opleidingsinspanningen gepland voor wie al in de sector werkzaam is.”De vakbonden maken zich zorgen over de mogelijke commercialisering van de zorg.

“In de tekst wordt gestreefd naar een ‘ver-antwoorde inzet van gemeenschapsmidde-len’. Winst mag niet het doel zijn.”Volgens de LBC-NVK moet er nu ook voor de federale non-profit dringend een meer-jarenakkoord komen. “We zullen niet aan-vaarden dat dit deel van de non-profit in de kou blijft staan.”

Ontwerpakkoord voor 130.000 werknemers uit Vlaamse non-profit

afspraken over 210 miljoen euro aan middelen

Gedurende anderhalf jaar werd er betoogd en actie gevoerd om een nieuw meerjarenakkoord af te dwingen voor de Vlaamse non-profit.

Boycot

boycot, het lijkt hoe langer hoe meer op een

oud-strijdersbegrip. Zuid-afrika werd wegens

zijn rigide apartheidssysteem jarenlang, zelfs

zo goed als officieel, geboycot. Ik herinner me

ook wel – zij het minder algemene en al hele-

maal minder officiële – boycotacties tegen

Israëlisch citrusfruit.

Het effect van de Zuid-afrikaanse boycot staat

ontegensprekelijk vast. apartheid was niet lan-

ger ethisch te verkopen, maar het werd vooral

duidelijk dat Zuid-afrika in een mondiaal iso-

lement was terechtgekomen; de economische

gevolgen gingen de ethische consequenties

sterk beïnvloeden, precies waarvoor boycotac-

ties dienen.

Sportboycots zijn er wel meer geweest. de

olympische Spelen in Moskou in 1990 resul-

teerden in een vertekende medaillelijst, onder

andere omdat een aantal landen niet wilde

meedoen. Met hun actie ‘bloed aan de paal’

wilde ‘neerlands Hoop’ (Freek de jonghe en

bram Vermeulen) in 1978 een nederlandse

voetbalboycot tegen het wereldkampioen-

schap voetbal in argentinië afdwingen, met

slechts relatief succes overigens.

Maar in onze ‘wereld zonder grenzen’ is het

boycotten een hooguit marginale activiteit

geworden. nochtans zijn er zeker regimes en

landen denkbaar die niet zouden misstaan in

een boycot top-vijf. In Libië hebben de ver-

zetsstrijders hun eigen boycotantwoord gege-

ven, zoals dat voor een reeks andere landen

in de regio geldt. de mensenrechten in China

worden weggemasseerd door de lokroep van

de gigantische markt die zich daar ontwik-

kelt. Wie hier wil boycotten snijdt – als het solo

gebeurt – ongenadig hard in eigen vinger.

en ook Saudi-arabië wordt bijna nooit in een

zin vermeld waar het woord boycot ook in

voorkomt. Het grote geld lijkt daar de rechten

van de mens te reduceren tot een wat pijn-

lijke bijzaak. Qua executies (door onthoof-

ding) prijkt dit land mee vooraan in de tabel-

len. Vrouwen die een wagen besturen lopen er

geen boete maar zweepslagen op. de Saudi’s

overwegen nu wel om vrouwen stemrecht te

gunnen maar er is daar toch nog werk aan

de winkel qua ‘finetuning’ van mensenrech-

ten. Het zijn maar details dat besix ginder een

sportstadion mag bouwen en dat Solvay er

een enorme fabriek zal neerpoten.

Het lijstje met mogelijk te boycotten lan-

den kan nog worden uitgebreid. Maar in een

beschaafd land als het onze gaan we ervan

uit dat we onze bezorgdheid ook via diplo-

matieke contacten kunnen verwoorden. dat

was – vroeger – ook de teneur in Libië. Wat

erg navrante foto’s opleverde van vriendelijke

regeringsleiders die vrolijk – alleen voor de

foto hoor! – handjes schudden met dictators.

Misschien toch eens een ‘denktank boycot’ op

het nieuwe ministerie van buitenlandse Zaken

installeren. Wij houden ons aanbevolen.

IN DE MARgEwf

Eerste magazine rond ‘gender’ in Vlaanderen

Vlaanderen heeft sinds 1 sep-tember een magazine rond het genderthema, g-magazine. Dikwijls hoor je dat er in onze samenleving toch geen pro-bleem meer is tussen man-nen en vrouwen en dat ieder-een toch gelijke kansen krijgt. maar in werkelijkheid zijn er nog altijd grote verschil-len tussen mannen en vrou-wen. Die verschillen zijn geen probleem, op voorwaarde dat ze niet leiden tot onge-lijke behandeling. Jammer genoeg zijn er nog veel geval-len van ongelijke behandeling.

Tv-figuur Frieda Van Wijck praat in het eerste nummer van G-magazine over haar schooltijd en is moedig genoeg om ondanks alle tegenspraak toch op te komen voor quota. Mannen wor-den toch al vele jaren positief behan-deld? De aanzet tot een goed gender-beleid moet worden gegeven in het onderwijs. Hoe gaan we om met onze kinderen? Wat leren zij over gelijk- heid, over de rollen van vrouwen en mannen? Kleuteronderwijzer Nils is één van de weinige mannelijke kleuterleiders. Hij toont hoe hij daarmee omgaat. Minister Pascal Smet zet gender ook hoog op zijn agenda en wil het

‘hokjesdenken’ tegengaan. In het eerste nummer van G-magazine kunnen leer-krachten ook hun gender- vr iendel i jk heid testen. Theoloog Jürgen Mette-penningen is de columnist van dienst. Het blad blikt terug in de tijd met ‘tips om vrouwelijke werknemers efficiënter te laten werken’. Er is ook een rubriek met juridisch advies (Vraag het aan Nathalie). En in de rubriek ‘workwatchers’ wordt aandacht besteed aan toffe activiteiten voor vrouwen die zich bij de vakbond engageren.

G-magazine is een niet-commercieel magazine dat tot stand kwam met de steun van de Vlaamse overheid. De redactie is in handen van het ACV. De G in G-magazine verwijst naar gen-der, een begrip dat verwijst naar de gedrags- en identiteitsverschillen tus-sen mannen en vrouwen. G-magazine is een roldoorbrekend magazine dat stereotiepe denkbeelden over man-nen en vrouwen wil doorbreken én de typische mannen- en vrouwen-rollen relativeert. Hopelijk levert het lezen van G-magazine je enkele discussies op rond gender met colle-ga’s of huisgenoten. Laat het vooral weten. Reacties zijn welkom op de facebookpagina (www.facebook.com/gendermagazine) of via de website www.g-magazine.be. G-magazine is gratis verkrijgbaar. Je kan het bestellen via de afhaalpunten op www.g-magazine.be.Op www.g-magazine.be kan je ook g-tv zien. In de eerste reportage op g-tv rond gender in het onderwijs komt onder meer de Vlaamse minis-ter van Onderwijs, Pascal Smet, aan het woord. Op de site kan je ook de agenda raadplegen met de plezierige activiteiten van ‘Workwatchers’.



FIlMkarin seBerecHts

“De consistentie is rede-lijk snotachtig, maar het smaakt heerlijk” of “Over gekookte eieren gespro-ken: ik heb geen pyja-mabroek aan”… Dit soort kletskoek kolkt bij beken uit ‘the trip’, een goed-deels geïmproviseerd hoogstandje van de Britse komieken steve coogan en rob Brydon.

Coogan maakt op vraag van The Observer Magazine een week lang een gastronomische rondreis door het noordwesten van Engeland. Niet met zijn Amerikaanse vriendin – helaas – maar met Brydon. Bij gebrek aan beter. Van The Trough of Bowland over Cartmel naar weer andere pittoreske oorden met Michelinsterdragende eet-gelegenheden. Eigenlijk kunnen ze elkaar niet luchten: de één is een zelfvoldane scharrelaar met Hollywoodambities en Ben Stiller-dromen, de ander een grijnzende huisvader/imita-tor die aangebrande telefoon-tjes pleegt met zijn echtgenote. Hun tweespalt wordt heerlijk in scène én in de verf gezet door Michael Winterbottom. Die laatste laat zijn hoofdrolspelers, die fictieve versies van zichzelf vertolken, naar believen free-wheelen.

Binnen het kader van een rij-dende Range Rover (met klim-ijzers en bijl in de koffer), een tafel in een fijn restaurant of een indrukwekkend stuk natuurschoon zitten Coogan en Brydon elkaar met machisti-sche na-ijver op de lip. Over wie de meest correcte Michael Caine- of James Bond-interpretatie in petto heeft, over het mysterie van de premier cru, over het tijdsbestek van historische veld-slagen, over de dramatiek ach-ter ‘The Winner takes it all’ van ABBA, over het gezinsleven van Wordsworth en Coleridge, over hun eigen carrières. De onder-weg geserveerde delicatessen kunnen aanvankelijk nog op inventieve schimpscheuten rekenen, naar het einde van de week toe worden ze grotendeels commentaarloos verorberd. Misschien laat de zesdelige tv-reeks waaruit Winterbottom ‘The Trip’ puurde zichzelf nog beter smaken dan deze iets te omstandige cinemaversie. Dat zien we dan wel als ze op de kabel verschijnt. Ondertussen levert dit overigens bijzonder subtiel in toon verschuivende duet één van de kostelijkste partijen verbaal armworstelen op die je dit jaar in de bioscoop te zien krijgt. Overdadig of niet.

‘The Trip’ reist sinds 28 sep-tember langs de Belgische cinema’s.

Het modelmoederschap wordt niet iedereen – met excuus voor de woord-speling – zomaar in de schoot geworpen. in één van de meest spre-kende scènes uit lynne ramsay’s ‘we need to talk about kevin’ par-keert eve khatchadourian haar kinderwagen pal naast een straatarbeider met een drilboor. kwestie van het gedrein van haar huilbaby heel even door andere herrie te laten overstemmen. en het liep ook al niet zo lekker bij de prenatale gymles, die zij radeloos door-stond terwijl de andere meiden met bolle bui-ken lekker wegkletsten.

De succesvolle reisauteur ver-teert ook amper de verhuizing vanNewYorknaarde‘suburbs’,hoe riant de woonst ook is die zij daar met liefhebbende echt-genoot en kind betrekt. Maar of Eve’s sputterende relatie met haar zoon ten grondslag ligt aan diens naargeestige gedrag en de koelbloedige moordpartij die hij als adolescent aanricht, is een vraag die Lynne Ramsay hals-starrig in het midden houdt. Je kunt een onmiskenbaar talent als Ramsay alvast geen veelfilmerij verwijten. ‘We need

to talk about Kevin’, gebaseerd op de gelijknamige roman van schrijfster Lionel Shriver, is pas haar derde film in twaalf jaar. Ramsay is er overigens niet minder zelfbewust om. Haar film laat zich in eerste instantie bekijken als een dwin-gende stijloefening met knappe maar nogal opzichtige metafo-ren (het tomatenfestival!), evi-dente kleurensymboliek en een bij momenten bijzonder ironi-sche soundtrack. En toch slaagt dit in de tijd uit-eengespat verhaal, dat elke gen-ster emotie of empathie bits uittrapt, er wonderwel in om de kijker van meet af aan mee te voeren. Ramsay legt scènes van een gedoemd familiebe-staan en aangekondigd onheil in elkaar tot een intrigerende puzzel, die schippert tussen psychothriller en onbehaaglijk relatiedrama. Met de wezenlijke inbreng van een zonderlinge, in vertwijfeling uitblinkende Tilda Swinton ontpopt deze gezamen-lijke vrouwenarbeid zich tot tegendraadse cinema van hoog niveau. ‘We need to talk about Kevin’ is een mokerslag van een film die grimmig afstand neemt van een zelf opgeworpen twistpunt (‘nature or nurture’). Een ijse-lijke film die niet koud laat.

‘We need to talk about Kevin’ is vanaf 19 oktober te zien in de Belgische zalen.

We need to talk about Kevin

Brydon en Coogan op culinaire doortocht: bijzonder geestig verbaal spierballengerol

Moederliefde: geen vanzelfsprekendheid.

The Trip


RUBRIEKSNAAM

De magie achter de Michelinster

Paul Van craenenbroeck

Om het eens toepasselijk te zeg-gen: in zijn boek over de werking van het culinaire michelinimperium bijt Paul Van craenenbroeck, ex-hoofdinspecteur van de rode gids Benelux, de hand die hem 22 jaar lang voedde.

Van Craenenbroeck, een volbloed Vlaming uit de streek van Hoeilaart, had in Brussel een goedlopende traiteurszaak opgebouwd toen zijn vrouw ziek werd en hij naar een andere baan moest uitkijken. Hij was 38 jaar toen hij in 1983 een annonce las in Le Soir: de Michelingids had nieuwe mensen nodig. Van Craen – zoals ze hem bij Michelin-Parijs al gauw gingen noemen – kreeg de job. Samen met twee collega’s werd hij ver-antwoordelijk voor het keuren van alle 3.500 hotels en restaurants uit de Rode Beneluxgids van Michelin. Daarenboven werd van hem verwacht dat hij in België, Nederland en Luxemburg nieuwe, bekroon-bare horecazaken zou ontdekken, afgaande op de enthousiaste aanbevelingen van hun klanten, zo’n 20.000 per jaar. Eén en ander kwam erop neer dat de meeste restaurants hooguit één keer om de twee jaar werden bezocht.

moordend ritme

Toch was Van Craens werkritme in die dagen bijna moordend. Drie weken lang moest hij om tien voor zeven op om de laatste rappor-ten te schrijven van de vorige dag, ontbijten en uitchecken om half negen, om halftien het eerste van vier geplande hotels bezoe-ken, om halfeen lunchen en quoteren, weer vier hotelbezoeken, terug naar het hotel om rapporten te schrijven, om acht uur dineren en quoteren, om tien uur naar bed, alles samen zo’n 60 uur per week. Veel jonge inspecteurs, schrijft Van Craen, gaven er na zes maanden de brui aan. Ze werden ziek of eenzaam, zagen hun gezinsleven verpiete-ren of pleegden in uitzonderlijke gevallen zelfs zelfmoord.

Godenmaaltijden

Natuurlijk waren er de compensaties. Op bladzijde 100 van zijn boek laat de auteur

zich even gaan, als hij met heimwee terug-denkt aan de godenmaaltijden die hij in zijn lange carrière mocht proeven. Ik citeer: de tongfilet met Riesling en grijze garnalen van Pierre Wynants, de houtsnip met geflam-beerde hersentjes van Pierre Romeyer, de truffel in bladerdeeg van ‘t Oud Konijntje, de canard à la presse bij Willy Vermeulen in Bijgaarden, de oesters bij Maartje Boudeling in Zeeland. Een sappige jonge duif in het Hof van Cleve brengt de eigenaar een tweede Michelinster op en door zijn sti-mulerende werkbezoeken aan Nederland slaagt Van Craenenbroeck er zelfs in ‘deze gastronomische woestijn’ beetje bij beetje in te polderen. Tot in 1995 stonden onze noorderburen bekend als ‘deelnemers aan het blikopenerfestival’. Ambitieuze restaurateurs dachten dat de Michelinsterren vanzelf wel zouden volgen als hun zaak maar luxueus genoeg was. Van Craenenbroeck verloste de Nederlanders van hun culinaire minderwaardigheidscom-plex. In 2002 geeft hij restaurant Parkheuvel in Rotterdam drie Michelinsterren, als eerste eetgelegenheid in Nederland.

“Tegenwoordig”, schrijft hij, “kunnen (som-mige) Nederlandse koks zich meten met de internationale top”, maar het blijft volgens hem een jammerlijk feit dat buitenlandse restaurateurs veel harder moeten knok-ken dan hun collega’s uit het moederland.

“Een Michelinster in België moet minstens de waarde hebben van twee in Frankrijk”, schrijft hij, en “Michelin wordt geregeerd door Frans chauvinisme en vriendjespoli-tiek. Inspecteurs houden bevriende koks de hand boven het hoofd”.

Ostend Queen

Een apart hoofdstukje in zijn boek wijdt Paul Van Craenenbroeck aan de flater die Michelin in 2005 een barst in zijn reputa-tie kostte: de affaire met de ‘Ostend Queen’, het gloednieuwe restaurant van het Casino van Oostende. Van Craenenbroeck verde-digt zich: “Ik had kennis genomen van de menu’s en de kaarten. De invulling was toevertrouwd aan een voormalige ‘chef de partie’ van een driesterrenrestaurant. De keuken was eenvoudig, Belgisch, met kust-gerechten tegen scherpe prijzen. Ik heb geen moment getwijfeld: dit restaurant moest in

de gids. Het enige probleem was een vertra-ging in de verbouwingswerken, waardoor de Ostend Queen zijn deuren pas kon openen na het verschijnen van de gids.” Michelin nam meteen de 50.000 exemplaren van de Rode Beneluxgids uit de handel. Hun offici-ele commentaar: “Dit is niet de manier van werken bij Michelin.”Van Craenenbroeck heeft zijn vervroegde pensionering nog niet helemaal verwerkt. In zijn boek schopt hij warrig om zich heen: tegen de onverschilligheid en de gie-righeid van het Michelin-hoofdkwartier, tegen onbekwame collega’s, nieuwe mana-gers en dwingende statistieken. Maar het is duidelijk dat hij als kenner en smulpaap de maag op de juiste plaats heeft zitten. Met plezier heb ik zijn schampere uitval-len gelezen tegen fusionkeuken en mode-producten (groene peper, frambozenazijn, aardperen en pastinaak). En de ‘moleculaire keuken’ van El Bulli, zogenaamd het beste restaurant van de wereld, noemt hij als het Brusselse ketje dat hij altijd gebleven is: ‘ne scheit in een fles’.

de MagIe aCHter de MICHeLInSter

Paul Van Craenenbroeck

Uitgeverij Maarten Muntinga met

Uitgeverij Van Halewijck

223 blz.

BOEKgutenBerg


SOCIAAl

JOeri saenen

Bij het ict-bedrijf Devoteam in Herentals wordt een deel van het personeel gegijzeld door de direc-tie. Het gaat om werknemers die hun job willen blijven doen ondanks zware druk om van func-tie te veranderen. De directie wei-gert ernstig sociaal overleg. Ze doet ook alles om een procedure collectief ontslag te vermijden.

De naam Devoteam zal weinigen bekend in de oren klinken, maar Nokia Siemens doet waarschijnlijk wel een belletje rinkelen. Nokia

Siemens Networks (NSN) ontstond op 1 april 2007 uit een joint venture tussen de afdeling ‘publieke communicatie’ van Siemens en de netwerkdivisie van het Finse Nokia. De groep had ook in België een vestiging, meer bepaald in Herentals. Op 19 september 2007 kondigde NSN aan dat het zijn afdeling onderzoek & ontwik-keling (R&D) overgelaten had aan het Franse Devoteam, dat al een eigen vestiging in Brussel had. De ontmanteling van NSN was ingezet en het einde van het Siemens-tijdperk in Herentals was een feit. De medewerkers van NSN die de overstap maak-ten naar Devoteam, kwamen in een slechte B-film terecht. Maar dat zouden ze pas later merken. Een treurig verhaal, maar dan niet

uit Colombia of de Filipijnen maar uit onze eigen achtertuin, in Herentals.

Werkgarantie

Toen NSN zijn R&D overdroeg aan Devoteam, werd er een raamakkoord bedisseld. Volgens dat akkoord zou NSN nog drie jaar lang opdrachten geven aan de afdeling. Er werd ook een financiële compensatie beloofd omdat Devoteam voor NSN werk onder de marktprijs zou doen en omdat de overne-mer een eigen ‘back office’ wilde uitbouwen.Devoteam wilde in de driehoek Antwerpen-Eindhoven-Hasselt genoeg onderzoeks- en ontwikkelingswerk creëren zodat de vroegere medewerkers van NSN in Herentals

ICT-bedrijf Devoteam neemt zijn werknemers in de tang

Het lijkt wel een slechte B-film

Het personeel van Devoteam voerde actie tegen de aangekondigde ontslagen.


konden blijven werken. Daarnaast zouden nog adviesopdrachten worden uitgevoerd bij externe klanten.Al snel bleken de beloftes niet te kunnen worden ingelost. De directie veranderde het geweer van schouder en gaf te kennen dat ze wou inzetten op een verdere ontwikke-ling van de adviesopdrachten. Wat dan met medewerkers die sinds jaren in Herentals werkten en daar hun sociale leven hadden op afgestemd? Daar lag de werkgever niet wakker van. Na een moeizaam overleg bereikten vakbon-den en werkgever midden 2009 een akkoord om de loon- en arbeidsvoorwaarden te har-moniseren. In het akkoord stond onder meer dat werknemers zelf konden kiezen: in Herentals blijven werken of consultant bij externe klanten worden. Aan beide jobs hingen verschillende loon- en arbeidsvoor-waarden.Devoteam bewoog hemel en aarde om zoveel mogelijk vroegere NSN’ers te overtuigen om consultant te worden. Consultants kregen een bedrijfswagen maar moesten in ruil anciënniteitsverlof inleveren.

elke dag in de file

Pakweg 40 medewerkers wilden geen consul-tancy doen, vooral om sociale redenen. Zij hadden geen zin om vanuit de Kempen elke dag in de file te staan richting Brussel. Ze wilden geen anciënniteitsverlof prijsgeven. Of ze vonden de werkzekerheid als consul-tant heel betrekkelijk. De werknemers die aan hun oude job vasthielden, werden in zekere zin opgejaagd wild.Het sociaal overleg bij Devoteam loopt niet van een leien dakje. Geregeld botsen de werknemersvertegenwoordigers op de grillen van de directie. De topman van het bedrijf tracht constant zijn stempel op het over-leg te drukken. Verslagen raken maar moeilijk goedgekeurd. Opmerkingen van de vak-bondsafgevaardigden mogen niet mee in het verslag opgenomen worden, een regelrechte aanfluiting van het sociaal overleg. Maar ook terugkoppelen naar het personeel is lastig. Hoewel vakbondsafgevaardigden het recht hebben om met hun achterban te communiceren, doet de directie er alles aan om dit te verhinderen. Een prikbord om de verslagen op te hangen is onbespreekbaar en infoblaadjes voor het personeel worden van de tafels gehaald. Er is wel één rode draad in het overleg. De directie komt steeds weer terug op de R&D-medewerkers. Blijkbaar valt het de directie moeilijk om zich neer te leggen bij een eerder gesloten akkoord.

Père Lachaise in Herentals

Eind 2010 gaat de directie een stap verder. Drie medewerkers van R&D worden in opzeg geplaatst. Wanneer de afgevaardigden ver-haal gaan halen bij de directie, krijgen ze het

laconieke antwoord dat er niemand ontsla-gen is. De directie wil alleen een voorbeeld stellen voor de andere R&D-medewerkers en hen zo onder druk zetten om alsnog consul-tant te worden.Iets meer dan drie maanden later barst de bom. De directie plaatst nog eens negen mensen van R&D in opzeg. Ze wil niet praten over begeleidingsmaatregelen voor de ontsla-gen medewerkers. Dat wordt nog eens pijnlijk duidelijk als de directie zelfs op een officiële uitnodiging van de vakbonden weigert in te gaan. Nochtans heeft de vakbondsafvaardig-ing het recht om gehoord te worden als ze daarom vraagt. Uiteindelijk komt het tot een conflict. Er volgt een ‘Père Lachaise-actie’ – een ver-wijzing naar het beroemde kerkhof in Parijs – waarbij de getroffen medewerkers op het grasperk voor het bedrijf twaalf symbolische kruisen plaatsen, één voor elk ontslag. Bij de overheid wordt een verzoen-ingsvergadering aangevraagd. Maar op die vergadering voert de directie een ongezien stukje toneel op. Algemeen directeur Dirk De Bosscher noemt de R&D-medewerkers ‘sabo-teurs en onruststokers die niet passen binnen de strategie van Devoteam’. Wie geen consul-tant wil worden, moet eruit. En moet vooral niet denken om ‘langs de kassa te passeren’.Ondanks diverse overnames bleven de mensen van R&D hun bedrijf trouw. Vaak hebben ze 20 tot 30 jaar dienst. Maar dat is van geen tel voor Devoteam.De directie wil tot iedere prijs haar opvattin-gen doordrukken. Ze blijft R&D-medewerkers onder druk zetten om consultant te worden. Het vertrouwen in de directie wordt zo gering dat de meeste medewerkers blijven weigeren.Van enig sociaal overleg is al lang geen sprake meer. De vakbond is een doorn in het oog van de directie. Het gaat zelfs zo ver dat bij een personeelsvergadering iemand van de personeelsdienst aan de deur staat te luis-tervinken en foto’s komt maken van de aan-wezige medewerkers. De kruisen van de ‘Père Lachaise-actie’ worden weggehaald in opdracht van de directie. En als toetje krij-gen de vakbonden van een advocaat van het bedrijf een brief dat ze het personeel niet meer mogen informeren via de mail.

Terreur duurt voort

De terreur duurt voort. In juli worden nog eens zes medewerkers in opzeg gezet. Het is nu glashelder dat de werkgever elk sociaal overleg uit de weg wil gaan. Devoteam wil een procedure collectief ontslag omzeilen door de ontslagen in de tijd te spreiden. Om van een collectief ontslag te kunnen spreken moeten binnen een termijn van 60 dagen minstens tien werknemers wor-den afgedankt. Bij een procedure collectief ontslag moet de werkgever de werknemers-vertegenwoordiging informeren en de getrof-fen medewerkers een extra vergoeding geven

bovenop hun werkloosheidsuitkering. Zo’n procedure houdt ook in dat er een tewerkstel-lingscel moet worden opgericht om de ontsla-gen mensen te helpen ander werk te vinden.

Gegijzeld

Nu worden tientallen werknemers gegijzeld bij Devoteam. Het is een raadsel waarom de directie sociaal overleg blijft van de hand wijzen. De vakbond eist gewoon een begeleidingsplan. Enerzijds om de ontsla-gen medewerkers binnen een redelijke ter-mijn opnieuw beschikbaar te maken voor de arbeidsmarkt en anderzijds om de over-blijvers op R&D een toekomstperspectief te bezorgen.In de ICT schreeuwen ze trouwens om mensen met ervaring. De R&D’ers hebben allemaal een knelpuntjob en voelen zich aller- minst afgeschreven op de arbeidsmarkt. Wie hen wel afschrijft, is de directie van Devoteam. Sommigen worden letterlijk ziek van die situatie.De vakbond is bang dat Devoteam dit soort ‘management’ ook zal loslaten op de colle-ga’s in de consultancypoot. Maar zover wil-len de LBC-NVK-afgevaardigden het niet laten komen. Zij blijven zich verzetten tegen de manier waarop Devoteam met zijn perso-neel solt.

Nieuw loopbaanprogramma voor werkenden en werkzoekenden Het Centrum voor Loopbaan-ontwikkeling (CLO) van de LBC-NVK heeft een nieuw loopbaanprogramma voor werkenden en werkzoekenden: • groepsmomentenloopbaanbegelei-

ding in Antwerpen (Sudermanstraat 5):

op vrijdag 9 december, 16 december en 23 december, van 9.30u tot 16.30u.

Thema’s: inzicht in jezelf, je com-petenties benoemen, arbeidsmarkt verkennen, netwerken, sollicitatie-technieken…

• aansluitendeenindividueeltrajectmet twee gesprekken: om, onder begeleiding van een coach, antwoor-den te vinden op persoonlijke loop-baanvragen.

Graag inschrijven via e-mail naar [email protected] met vermel-ding van je naam, contactgegevens en lidnummer van het ACV. Telefonisch inschrijven kan via het nummer 03 / 220.89.50.


Lezersbrieven dienen te worden gestuurd aan: redactie Ons recht · Sudermanstraat 5 • 2000 Antwerpen · [email protected]

Anonieme brieven worden niet gepubliceerd. Naam en adres van de steller moeten ons bekend zijn. De brieven worden in de regel gepubliceerd met vermelding van de initialen en de woonplaats van de schrijver, hoewel die op uitdrukkelijk verzoek kunnen worden weggelaten. De redactie behoudt zich het recht voor te lange lezersbrieven eventueel in te korten zonder aan de essentie ervan te raken. De publicatie van lezersbrieven betekent niet dat de redactie in alle opzichten akkoord gaat met de inhoud ervan.

DE lEZER SChRIjFT

PenSIOenenJ.m. - BruGGe

Gilbert De Swert neemt het in Ons Recht van september op voor de hogere ambtenarenpen-sioenen. Zijn argumenten kun-nen mij niet overtuigen.Wie in een privé-onderneming werkt als verpleegkundige, ver-zorgende of paramedicus, valt onder dezelfde loonschaal als de collega-ambtenaar in een over-heidsinstelling van dezelfde aard. Eerstgenoemde doet gelijkaardig werk maar heeft geen levens-lange werk- of inkomenszeker-heid en valt bij langdurige ziekte terug op een ziekte-uitkering, dit in tegenstelling tot de collega-ambtenaar. Bovendien is er in de privé-gezondheidszorg even-min sprake van een groepsver-zekering of aanvullend pensioen.Onlangs kreeg ik, op 55 jaar, een berekening van mijn toekomstig pensioen in de bus. Na een vol-tijdse loopbaan van 44 jaar kan ik rekenen op een pensioen van 1.550 euro. Mijn collega-ambte-naar uit de gezondheidssector zal dan voor dezelfde loopbaan 2.200 euro – het gemiddelde pensioen voor een ambtenaar – of meer vangen. Kan Gilbert De Swert of een andere expert mij een zin-nige uitleg geven voor dit maan-delijkse verschil van 650 euro?

BeLASTInGenm.S. - KOnTICH

Met veel aandacht en stijgende ergernis heb ik in Ons Recht het gesprek met belastinginspecteur Daniël Bruggeman gelezen. Het is wraakroepend dat de rijkere bovenlaag van onze maatschap-pij erin slaagt om dankzij allerlei legale en semi-legale construc-ties vrijwel géén belastingen te betalen. Professor Jozef Pacolet (KU Leuven) berekende dat er zo vermoedelijk 38 miljard oude franken (ruim 940 miljoen euro) worden ontdoken.Het is hemeltergend dat onze politici perfect weten welke gaten in de wetgeving moeten worden gedicht en welke con-troles effectief moeten worden georganiseerd om deze misda-dige toestanden een halt toe te roepen. Zij vertikken het om hier ernstig werk van te maken.Onze vakbonden pleiten vaak voor rechtvaardige belastingen en een daadwerkelijke bestrij-ding van belastingfraude. Als ze echt willen opkomen voor de belangen van hun leden, moeten zij de druk op de politici gestaag opvoeren door betogingen, alge-mene stakingen en acties van burgerlijke gehoorzaamheid. Voor deze strijd wil ik wat graag de straat op trekken.

201.00 zelfstandige kleinhandel vorige lonen x 1,02202.01 middelgrote levensmiddelen- bedrijven vorige lonen x 1,02207.00 scheikundige nijverheid vorige lonen x 1,02216.00 notarisbedienden vorige lonen x 1,0133226.00 internationale handel, vervoer en logistiek vorige lonen x 1,014308.00 maatschappijen voor hypothecaire leningen, sparen en kapitalisatie vorige lonen x 1,0047309.00 beursvennootschappen vorige lonen x 1,004662310.00 banken vorige lonen x 1,0047312.00 warenhuizen vorige lonen x 1,02

INDExAANpASSINg SEpTEMBER 2011

Verzekeringen

In de sector van de verzeke-ringsmaatschappijen (paritair comité 306) wordt de vakbonds-premie uitgekeerd tussen 15 september en 15 november 2011.Om de vakbondspremie te krij-gen moet je minstens zes maan-den aangesloten zijn bij de LBC-NVK op het ogenblik waarop de vakbondspremie wordt uit-betaald. Je moet in orde zijn met de betaling van het lid-geld. Verder moet je minstens zes maanden in de sector heb-ben gewerkt in de periode van 1 januari tot 31 december 2010.Vertrek je met brugpensioen of heb je een andere uitstaprege-ling? Dan blijf je recht hebben op de premie als je in 2010 nog minstens één maand werkte en als je nog altijd lid bent van de LBC-NVK op het ogenblik van de betaling. Ook wie met tijdkre-diet is of arbeidsongeschikt is, blijft recht hebben op de vak-bondspremie.De vakbondspremie wordt gestort op je bankrekening. Het enige wat je moet doen is controleren of de gegevens op het premieattest kloppen. Bezorg het ondertekende en eventueel gecorrigeerde attest bij voorkeur aan je LBC-NVK-afgevaardigde. Als je geen attest hebt gekregen, kan je er één vra-gen bij je plaatselijke LBC-NVK-secretariaat.

Spaarbanken

In alle spaarbanken (paritair comité 308) kunnen LBC-NVK-leden een stukje van hun vak-bondsbijdrage terugbetaald krijgen. Het gaat om een vak-bondspremie van 30 euro.Om de vakbondspremie te krij-gen moet je aan diverse voor-waarden voldoen. Zo moet je minstens zes maanden aange-sloten zijn bij de LBC-NVK op het ogenblik waarop de vak-bondspremie wordt uitbetaald. Je moet ook minstens zes maan-den in de sector hebben gewerkt in de periode van 1 januari tot 31 december 2010.

Vertrek je met brugpensioen of heb je een andere uitstaprege-ling? Dan blijf je recht hebben op de premie als je in 2010 nog minstens één maand werkte en als je nog altijd lid bent van de LBC-NVK op het ogenblik van de betaling. Ook wie met tijdkre-diet is of arbeidsongeschikt is, blijft recht hebben op de vak-bondspremie.De vakbondspremie wordt uit-gekeerd tussen 15 september en 15 november 2011. Het bedrag wordt gestort op je bankreke-ning.Het enige wat je moet doen is controleren of de gegevens op het premieattest kloppen. Bezorg het ondertekende en eventueel gecorrigeerde attest bij voorkeur aan je LBC-NVK-afgevaardigde. Als je geen attest hebt gekregen, kan je er één vragen bij je je plaatselijke LBC-NVK-secretariaat.

Kleding en confectie

In de sector kleding en confectie (paritair comité 215) wordt de vakbondspremie uitgekeerd tus-sen 15 september en 20 decem-ber 2011. De premie bedraagt 135 euro.Om de vakbondspremie te krij-gen moet je minstens sinds 30 september 2010 aangesloten zijn bij de LBC-NVK. Je moet ook in orde zijn met de betaling van het lidgeld. De premie is er ook voor wie met pensioen gaat tussen 31 maart 2011 en 31 maart 2012. Er is verder een premie ‘eerste jaar werkloos’. Die bedraagt 135 euro. De premie ‘tweede of derde jaar werkloos’ beloopt 37,18 euro.De vakbondspremie wordt gestort op je bankrekening. Het enige wat je moet doen is controleren of de gegevens op het premieattest kloppen. Bezorg het ondertekende en eventueel gecorrigeerde attest bij voorkeur aan je LBC-NVK-afgevaardigde. Als je geen attest hebt gekregen, kan je er één vra-gen bij je plaatselijke LBC-NVK-secretariaat.

UITBETAlINg VAKBONDSpREMIE


mISSIe VAn De LBC-nVK

de Landelijke bediendecentrale – nationaal Verbond voor kaderpersoneel (LbC-nVk) is een vakbond die als deel van het algemeen

Christelijk Vakverbond (aCV) opkomt voor meer en sterkere rechten voor werknemers (m/v). de LbC-nVk is een onafhankelijke demo-

cratische organisatie met leden en militanten, die streeft naar solidariteit onder werknemers. nationale en internationale solidariteit is een

belangrijk doel en bindmiddel. de LbC-nVk staat voor een democratische kijk op de samenleving. Samen met gelijkgezinde bewegingen

wil ze een strijdbare tegenmacht zijn.

soms heb ik een vage heimwee naar een manier van leven die ik nooit heb gekend: het commu-nisme. ik zeg dit niet omdat het kapitalistische systeem door dom-heid en hebzucht aan het instor-ten is maar omdat ik stilaan toe ben aan een nieuwe verwarmings-ketel. De radiator in mijn werk-kamer, waar ik elke maand voor u een stukje schrijf, verwarmt me in de winter slechts voor een deel (het bovenste) en dat ben ik beu. ik keek dus in de gids en ontbood Beëdigd Verwarmer nummer 1.

Het was een vrolijke, middelbare man in korte broek, de baas van een goedboerend familiebedrijf. We gingen samen kijken in mijn bureau, we daalden eendrachtig af tot in de kelder. Meneer 1 betastte hier en daar een leiding en deelde me dan triomfantelijk zijn vonnis mee. Het water van de chauffage dat normaal slaafs naar boven moest klim-men, kon halfweg niet verder door een foute buis. Hij krabde in zijn haar, zette een zor-gelijk gezicht op en stelde voor een pomp te installeren op een strategische plaats. Daarenboven, zei hij, werd het tijd dat ik aan een nieuwe verwarmingsketel dacht. De oude was gaandeweg onwettig gewor-den en ik stookte me arm. Als ik bij hem een up-to-date-modelletje kocht, een koperen combi van een Hollands merk, waren mijn zorgen in één klap voorbij. Ik dankte mijn weldoener hartelijk, wachtte op zijn bestek, schrok me een driekwart-duimse verwarmingsbuis en belde Kenner nummer 2. Deze was me aanbevolen door een vriend. Het was een kleine, efficiënte meneer met een snor, die overal foto’s van nam en zwijgend naar mijn klachten luis-terde. Toen ik enthousiast over de dikte van de leidingen begon, schudde hij zijn hoofd. Nee, zei hij, dat van die buizen was onzin. Ze waren allemaal even dik en zo’n pompje was zijn geld niet waard. Zijn plan was om twee leidingen te verwisselen en de boiler in de wc weg te hakken. Waar ik volgens hem natuur-lijk ook mijn voordeel mee zou doen, was

een nieuw verwarmingsapparaat. Zo’n ketel was duur, dat gaf hij toe, maar ik kon zowel de parochie als de gemeente als de Verenigde Naties voor subsidies tillen, zodat ik uitein-delijk nog een aardige winst zou maken ook. Een koperen ketel kon hij me echter niet aanraden. Tegenwoordig was roestvrij staal geweldig in de mode. Als ik wilde, maakte hij een keurige schatting voor me op. In gedachten had ik mijn lot al in de han-den gelegd van meneer 2, toen mijn vriendin onverwacht haar eigen, hoogstpersoonlijke installateur naar voren schoof. Aan de tele-foon had hij geklonken als een schuchtere beginneling, maar toen hij voor me stond, met zijn bakkebaarden en zijn imposante buik, zag hij eruit als iemand die weinig tegenstand verdroeg. Honend lachte hij de suggesties van zijn voorgangers weg. Er was niets fouts met de buizen in mijn kelder, zei hij, het was allemaal een kwestie van kra-nen. Thermostatische kranen en verluchten op zijn tijd: dat was het geheim van de smid. Natuurlijk moest dat oude, dwaze ketel-tje wel weg, maar dat had ik zelf ook al wel begrepen. Als de ketelinspectie bij me bin-nenviel, zouden ze niet alleen mijn kelder afkeuren, maar tegelijk mijn hele huis ver-beurd verklaren, plus dat ik een boete kon krijgen voor onrechtmatig warmteverlies. Koper? Roestvrij staal? Welke beunhaas had me zoiets aangepraat? Voor een pruts-huis als het mijne was een Japannertje goed genoeg en dan stookte ik nog altijd voorde-liger dan tevoren. Hij moest dan wel een gat boren in de kruipkelder en de leidingen doortrekken tot in de schouw, maar waar gehakt wordt, vallen spaanders. Voor me op tafel liggen dus drie bestekken met drie verschillende bedragen. Ik kan natuurlijk een vierde man sommeren – de Gouden Gids staat vol met getalenteerde specialisten – maar Frank De Boosere heeft geloof ik een redelijke winter voorspeld en dan red ik het voorlopig nog wel met mijn oude brol. Intussen denk ik af en toe eens na over de weldaden van het communisme. Eén merk, één kelder, één ketel. Alleen zou ik dan natuurlijk iemand op het Ministerie van Kilte en Verwarming moeten kennen. Brrr.

AChTERKlApwalter

Verwarmingsketel

Roeselare en Ieper tot eind oktober kunt u de vestigingen in roeselare

en Ieper nog bellen via de respectieve nummers 051/26.55.44 en 059/34.26.40.

Faxen kan via respectievelijk 03/220.88.17 en 03/220.88.10. Vanaf 1 november

gelden de nummers zoals in de lijst vermeld bij LbC-nVk kortrijk-roeselare-Ieper.

ONS REChTverantwoordelijke uitgever: Marc WeynsSudermanstraat 5 • 2000 antwerpenhoofdredacteur: denis bouwenredactiesecretaris: jan deceunynckvormgeving: Peer de Maeyerdrukkerij: Corelio Printingredactie en administratie:Sudermanstraat 5- 2000 antwerpen tel. 03/220.87.11 • Fax 03/[email protected]

lBC-NVK-SECRETARIATENEN -STEUNpUNTEN

• LBC-nVK AALST Hopmarkt 45 - 9300 aalst tel. 053/73.45.20 - fax 03/220.88.01 [email protected]• LBC-nVK AnTWerPen nationalestraat 111-113 - 2000 antwerpen tel. 03/222.70.00 - fax 03/220.88.02 [email protected]• LBC-nVK BruGGe-OOSTenDe kan. dr. L. Colensstraat 7 - 8400 oostende steunpunt: oude burg 17- 8000 brugge tel. 059/55.25.54 - fax 03/220.88.15 [email protected]• LBC-nVK BruSSeL Pletinckxstraat 19 - 1000 brussel tel. 02/557.86.40 - fax 03/220.88.05 [email protected]• LBC-nVK DenDermOnDe oude Vest 146 - 9200 dendermonde tel. 03/765.23.71 - fax 03/220.88.19 [email protected]• LBC-nVK GenT-eeKLO-ZeLZATe Poel 7 - 9000 gent tel. 09/265.43.00 - fax 03/220.88.08 [email protected]• LBC-nVK HALLe Vanden eeckhoudtstraat 11 - 1500 Halle tel. 02/557.86.70 - fax 03/220.88.06 [email protected]• LBC-nVK HASSeLT Mgr. broekxplein 6 - 3500 Hasselt tel. 011/29.09.61 - fax 03/220.88.09 [email protected]• LBC-nVK KemPen korte begijnenstraat 20 - 2300 turnhout tel. 014/44.61.55 - fax 03/220.88.20 [email protected]• LBC-nVK KOrTrIJK-rOeSeLAre-IePer President kennedypark 16d - 8500 kortrijk steunpunten: H. Horriestraat 31 - 8800 roeselare St. jacobsstraat 34 - 8900 Ieper tel. 056/23.55.61 - fax 03/220.88.12 [email protected]• LBC-nVK LeuVen Martelarenlaan 8 - 3010 kessel-Lo tel. 016/21.94.30 - fax 03/220.88.13 [email protected]• LBC-nVK meCHeLen-ruPeL onder den toren 5 - 2800 Mechelen-rupel tel. 015/71.85.00 - fax 03/220.88.14 [email protected]• LBC-nVK OuDenAArDe koningsstraat 5 - 9700 oudenaarde tel. 053/73.45.25 - fax 03/220.88.03 [email protected]• LBC-nVK SInT-nIKLAAS H. Heymanplein 7 - 9100 Sint-niklaas tel. 03/765.23.70 - fax 03/220.88.18 [email protected]• LBC-nVK VILVOOrDe toekomststraat 17 - 1800 Vilvoorde tel. 02/557.86.80 - fax 03/220.88.07 [email protected]

AlgEMEEN SECRETARIAAT

Sudermanstraat 5 - 2000 antwerpentel. 03/220.87.11, Fax 03/[email protected] | www.lbc-nvk.be

Ons recht wordt gedrukt op verbeterd krantenpa-pier. dit papier wordt gemaakt op basis van gerecy-cleerd materiaal.

Ons Recht, oktober 2011

Documents

Transcript of Ons Recht, oktober 2011