#38

Ruim een week later kon het rechercheteam de moord op Peter Langeveld definitief afsluiten. Het DNA wat ze bij het lichaam van Peter hadden gevonden, bleek dat van Brett te zijn. India kwam in aanraking voor een beloning, maar deze sloeg ze vriendelijk af.

“Je kunt hier blijven zolang je maar wilt.” India,

Liv en Erik zaten buiten in de tuin. Het zonnetje scheen en de lucht was blauw. Het was een prachtige dag. “Dat weet ik, Liv en dat waardeer ik ook enorm, maar ik verlang weer naar een eigen plek.”

Liv glimlachte. “Niet te geloven dat jij alles van

Brett hebt geërfd.” India grijnsde. “Je kunt alles over hem zeggen, maar hij had zijn zaakjes goed op orde.” “Wat doe je met het huis?” India haalde haar schouders op. “Het is een prachtig huis, maar ik zal er nooit meer kunnen wonen.”

“Ga je het verkopen?” Vroeg Erik. “Nee,

verhuren.” India zuchtte. “Ik moet jullie iets vertellen.” Liv en Erik keken haar gespannen aan. “Ik heb besloten dat ik er een tijdje tussenuit wil. Ik leef al jaren tussen vier muren en die moet ik doorbreken.

Ik houd heel veel van mijn werk, van deze stad,

van jullie natuurlijk. Maar ik wil me niet meer laten leven.” Liv legde haar hand op die van India. “Dat begrijpen we. Dus je gaat met vakantie?” India beet op haar onderlip.

“Om eerlijk te zijn… Ga ik iets langer weg dan

een gemiddelde vakantie.” Erik trok vragend zijn wenkbrauwen op. “Ik wil een tijdje gaan rondreizen. Sinds de dood van mijn ouders ben ik niet meer buiten de stad geweest. Ik wil wat zien van de wereld.”

“Maar… Hoe lang blijf je dan weg?” Vroeg Liv.

“Dat ligt eraan. Als ik het zat ben kom ik weer naar huis, jullie vervelen.” India knipoogde. “Doe je wel voorzichtig?” India stond op en trok haar beste vriendin overeind. “Natuurlijk.” Antwoordde ze, waarna ze haar armen om Livheensloeg.

“En beloof me dat jullie gelukkig worden

samen. Jullie hebben elkaar verdiend.” Erik glimlachte. “Daar hoef je niet bang voor te zijn. Ik houd ontzettend veel van die gekke vriendin van je.” “Hé!” Riep Liv, waarna ze haar tong naar Erik uitstak.

Erik lachte. “Nog koffie, dames?” India en Liv

knikte, waarna Erik naar binnen ging. “Hij is een goede man, Liv. En dit keer weet ik dat mijn gevoel mij niet bedriegt.” “India, je kon niet weten dat Brett ziek was. Niemand kon het weten. Je moet jezelf niet de schuld geven.”

India keek haar vriendin aan. Tranen stonden in

haar blauwe ogen. “Weet je wat nog het ergste is? Ik mis hem. Ik mis de man die hij was… Hij was ook ontzettend lief voor me, Liv. En hij kon me aan het lachen maken. Hij was mijn rots in de branding.”

“Dat weet ik, lieverd. En dat is toch

begrijpelijk? En ik denk, of ja, eigenlijk weet ik het zeker… Hij hield van je. Op zijn eigen manier.” India knikte. “En nu ga je een heel nieuwe start maken. Lekker rondreizen, nieuwe mensen ontmoeten. Het komt allemaal goed.”

EPILOOG

Met een stralende glimlach las India de sierlijke tekst op het kaartje in haar handen. Het was geen verrassing, maar toch… De trouwerij van haar beste vriendin wilde ze absoluut niet missen. Een mooie reden dus om naar huis te gaan.

India staarde over de azuurblauwe zee. Om

eerlijk te zijn wilde ze dolgraag weer naar huis. Ze miste Liv en Erik, haar huis wat ze vorig jaar van Erik had overgenomen, toen hij bij Livintrok. Ze had er een maand voor uitgetrokken om het naar haar smaak in te richten; vervolgens was ze weer vertrokken.

Sindsdien woonde ze in hotels, appartementen

en heel af en toe een kleine bungalow. Ze had landen als Spanje, Portugal, Ibiza, Italië, Zwitserland en Griekenland bezocht. Maar ze was ook de oceaan overgestoken.

Groot-Brittannië, Ierland, Zuid- en Noord-

Amerika; al deze landen had ze ontdekt en beproefd. Het was een waar avontuur geweest, maar nu verlangde ze weer naar huis. “Mama!” India keek opzij en zag haar twee jaar oude dochtertje een schelp omhoog steken.

“Wat mooi, lieverd! Wil je die bij je

verzameling?” Het meisje knikte enthousiast, waarna ze over het losse zand naar haar moeder kroop. “Kijk, een kaart van tante Liv en oom Erik.” India liet haar dochtertje de kaart zien, waarna ze zei: “Ze gaan trouwen. Is dat niet leuk?”

Het meisje knikte lachend. Vol liefde bekeek

India haar dochter. Ze leek als twee druppels water op Brett. Hetzelfde glanzende, zwarte haar, de gelaatstrekken, de grote handjes met de kleine, korte vingers. Alles, behalve de zeeblauwe kijkers die zij haar had gegeven.

Toen bleek dat de baby in haar buik leefde en

gezond was; gaf dat India enorm veel kracht. Het besluit om alles op te geven, zoals haar baan en vrienden, om te gaan reizen was niet moeilijk en binnen no time een feit.

Brett had haar financieel onafhankelijk

gemaakt en door het verhuren van zijn huis kon ze goed rondkomen. Ze wist nog niet zo goed wat ze zou gaan doen als ze eenmaal thuis was, maar ze had dan ook het geluk dat ze dat rustig kon gaan uitpluizen.

Haar gedachten werden onderbroken door een

klein, mollig handje dat aan haar haar trok. Glimlachend keek India naar het dadertje, haar dochter, Noa. “Deugniet die je bent.” India stond op en nam Noa in haar armen.

In de hete Turkse zon, gooide India Noa de

lucht in. Turkije, het einde van hun reis, maar het begin van een nieuw avontuur. Kirrend van plezier viel Noa terug in India’s armen. En plotseling, totaal onverwacht, moest India aan Brett denken.

Ze wist dat ze voor altijd van hem zou blijven

houden. Maar ze wist ook dat hij haar nooit zou verlaten. Hij leefde voort. In haar hart en in het leven van hun dochter…

EINDE