#22

Vandaag, precies vandaag was het vijfeneenhalf jaar geleden. Brett draaide de kraan open en maakte van zijn twee handen een kommetje. Hij liet zijn gezicht in het kommetje vallen. Het ijskoude water prikkelde zijn huid. Het trok door zijn lichaam, de kou nam bezit van hem…

“Zeg dat het niet waar is.” Zijn stem beefde. “Zeg het!” Zijn lichaam trilde. “Het spijt me…” Jolande - een vriendin van Elisabeth – wendde haar blik van hem af en gaf toe aan de tranen, het verdriet. Brett balde zijn rechterhand tot een vuist en zette zijn tanden erin.

Dit kon niet waar zijn. Dit mocht niet waar zijn. “Alsjeblieft…” Prevelde hij. “Laat me wakker worden…” Maar hij werd niet wakker, want hij sliep niet. Dit was geen droom, geen nachtmerrie. Dit was levensecht, de werkelijkheid.

“Wat… Wat heeft ze gedaan?” Jolande keek hem aan. “Zeg het me, alsjeblieft. Jij hebt haar gevonden.” Jolande zocht naar woorden, woorden die de pijn misschien, heel misschien, kon verzachten. Al wist ze dat dat onmogelijk was. “Ze heeft zich opgehangen. In de keuken.”

“O God…” Het duizelde hem. Hij strompelde naar een comfortabele stoel in de kamer. Toen hij eenmaal zat en de plotselinge duizeligheid te boven was, keek hij op. “Waar is ze nu?” “In het mortuarium. Er wordt sectie op haar verricht.”

“Waarom dat in vredesnaam? De oorzaak lijkt me meer dan duidelijk.” “Zo werkt het nu eenmaal.” Er schoot Brett iets te binnen. “Sem heeft toch niets gezien?” Jolande schudde haar hoofd. “Hij zit boven op zijn kamer. Hij heeft er niets van meegekregen.

Ik ben gisteren met hem naar het park geweest. Toen ik hem weer thuisbracht, ging hij direct naar zijn kamer en ik ging op zoek naar Elisabeth…” Hij stond op en sloeg een arm om haar heen. “Het spijt me voor je dat je… haar moest vinden.”

Jolande zuchtte en keek hem aan. “Als je het niet erg vind ga ik nu naar huis… Ik wil even alleen zijn.” “Dat begrijp ik. Ik moest maar eens naar boven…” Jolande kneep even in zijn hand. “Sterkte. Voor jullie allebei.”

Hij stond een paar minuten voor zich uit te staren. Maar half beseffend wat er in de laatste achtenveertig uur was gebeurd… En toen kwam de klap. Hard en pijnlijk. Tranen begonnen te vloeien. Zijn gezicht betrok. Ze was weg, voorgoed uit zijn leven verdwenen…

Brett hoorde iemand roepen. Althans, dat dacht hij. Hij spitste zijn oren, maar het was doodstil om hem heen. Hij zette de kraan uit en bette zijn natte gezicht af. Vervolgens liep hij de badkamer uit en zag hij aan het einde van de overloop dat de deur van Sem’s slaapkamer openstond…