#36

Ze werd als door een kogel door zijn stem geraakt. Het was een diepe, zeer mannelijke stem. Ze voelde haar knieën knikken, haar onderbuik kriebelen. Vanaf dat moment was ze van hem in de ban…

“Je hoeft je niet schuldig te voelen.” Zei hij.

“Maar ik heb uw zoon-” “Het was een ongeluk. Ongelukken gebeuren. Is dat waarom je hier bent? Je wilt van je schuldgevoel af? Dan zeg ik je nu dat je je niet schuldig hoeft te voelen, oké?”

“Hé, wat is er? Waarom huil je?” Ze wreef de

tranen weg. “Je kunt zeggen wat je wilt, maar ik blijf me schuldig voelen over het feit dat het mijn fout is dat Sem niet meer leeft.” Hij sloeg hij zijn armen om haar heen en suste: “Niet huilen… Niet huilen.” Even later voelde ze zijn lippen op de hare…

“Ik heb een foto van Sem gevonden!” Ze keek

verrast op. “Ik zal hem voor je pakken. Hij ligt op mijn bureau.” Even later overhandigde hij haar een houten fotolijstje. Ze wilde het fotolijstje omdraaien; toen het uit haar handen gleed en op de grond viel.

Happend naar adem en hopend dat het niet

stuk zou zijn, raapte ze het op. De foto stak uit het lijstje, maar voor de rest was alles heel. Toen ze de foto probeerde terug te duwen, merkte ze iets vreemds op.

Ze opende het fotolijstje en haalde de foto van

Sem eruit. Maar het was geen foto, althans geen fotopapier. De foto bestond uit krantenpapier. Ze draaide de foto om. Haar mond viel open van verbazing.

Dit was Sem niet. Dat verklaarde wel een

aantal dingen. Ze stopte de foto snel terug in het fotolijstje en haalde diep adem. Waarom gaf hij haar een foto van een vreemd jongetje? Waarom loog hij tegen haar?

India rook een muffe geur, haar mond was

droog en haar oogleden waren zo zwaar dat het haar niet lukte om ze te openen. Ze voelde de zachtheid van een kussen onder haar bonzende hoofd. En ze hoorde een piepende toon, rechts van haar.

Ze tilde haar rechterarm op. “India?” Het was

de zachte, lieve stem van Liv. Ze probeerde met al haar kracht haar ogen te openen, maar het wilde niet lukken. “Het is goed, lieverd. Je bent veilig.” India liet haar rechterarm vallen. Ze had zo raar gedroomd… Het waren allemaal herinneringen…

Op dat moment pakte iemand haar linkerhand

vast. Ze schrok. “Ga maar slapen, lieverd. Alles komt goed.” India gaf zich over aan haar vermoeidheid. Met haar duim streek ze over de koude huid van Liv, als teken van dank. Toen zakte ze opnieuw weg in die eindeloze kolk van rare dromen…

Hij zuchtte. “Ik wil jou.” Ze pakte zijn hand beet

en nam hem mee naar de keuken. Terwijl zij twee glazen uit een keukenkastje pakte; viel zijn oog op een post-it op de koelkastdeur. Onbewust las hij de tekst: Peter Langeveld. Bos bloemen.

“Wie zie jij nog meer?” Ze keek op. Toen viel

haar oog op de post-it op de koelkastdeur. “Ik zie jou.” Zei ze zacht. “En ik zal niemand anders zien.” Ze ging met haar hand doorheen zijn zwarte haar. Ze voelde hem sidderen onder haar aanraking. Ze vleide zich tegen hem aan.

Op dat moment sloeg hij zijn armen om haar

heen en nam vurig bezit van haar mond. Er ontsnapte haar een klein kreetje; maar dat werd al snel gesmoord door zijn sensuele lippen. Ze trok hem mee naar de slaapkamer en stroppelend bereikten ze hun eindbestemming.

Zijn naakte lichaam bracht bij haar van alles

naar boven waarvan ze het bestaan niet eens wist. Ze nestelde zich in zijn armen. Een plek die ze hoopte nooit meer te verlaten. Een veilige plek. Een plek waar niets haar kon gebeuren.

“Waarom kun je niet gewoon blijven?” Vroeg

ze op de man af. “Dit is mijn werk. Dit hoort bij het schrijversbestaan. Het zijn verplichtingen waar ik niet onderuit kan komen; hoe graag ik dat zelf ook zou willen.”

Toen hij bij de voordeur stond; nam ze haar

besluit en riep zijn naam. Hij draaide zich om en haar hart bonkte in haar keel. “Ik…” Ze kwam niet uit haar woorden. Hij liep naar haar toe. “Wat is er?” Ze pakte zijn handen beet. “Ik houd van je.”

Het was al donker toen ze de voordeur van

haar huis opende. Ze trok haar jas uit en knipte het licht aan. Wat ze toen zag liet haar lichaam trillen van angst. De jas in haar handen viel op de grond. Met open mond keek ze haar woning door.

Het was een enorme puinhoop. Bijna alles lag

op de grond, sommige voorwerpen waren zelfs kapot. Ze zag dat er een ruit was ingeslagen. De scherven lagen als puzzelstukjes op het witte tapijt. Toen besefte ze het pas. Er was bij haar ingebroken…

Ze hapte even naar adem toen bleek dat er een

agent voor haar stond. “Goedemiddag, mevrouw.” “Dag, meneer De Vries.” “Ik hoorde van de inbraak in uw huis. Volgens mijn collega was u nogal overstuur.” India knikte. “Komt u verder.”

Sjors de Vries volgde India de hal door, naar de

woonkamer. “Zoals u ziet bent u net op tijd. Ik stond op het punt om te vertrekken.” Sjors de Vries knikte. “Ik zie ‘t. Gaat u verhuizen?” Ze knikte stralend. “Ik trek bij mijn vriend in.”

“Vertelt u eens. Wat trof u aan toen u de

inbraak ontdekte?” Sjors de Vries haalde een klein notitieblokje en een blauwe balpen tevoorschijn. “Ik schrok in eerste instantie enorm van de rommel. Vervolgens ontdekte ik de ingeslagen ruit.” “Maar er is niets meegenomen? Dat weet u heel zeker?”

Ze knikte vastbesloten. “Tja, ik zal een rapport

opstellen.” “Ontzettend bedankt.” “Geen probleem.” Ze liep met Sjors de Vries mee naar de hal. Toen bedacht ze zich iets. “Hoe is het eigenlijk met uw collega, meneer Langeveld?”

Sjors de Vries keek haar met grote ogen aan.

“Heeft u het niet gelezen?” “Wat bedoelt u?” “Het stond in de krant. Vorige week.” “Het spijt me, maar ik lees de krant niet. Ik heb geen idee waar u het over heeft.”

Sjors de Vries haalde diep adem. “Peter is

vorige week overleden.” Haar adem stokte in haar keel. “O God! Wat vreselijk. Gecondoleerd.” Sjors de Vries knikte dankbaar. “Vanavond komt het op televisie.” “U bedoelt…” Sjors de Vries knikte. “Helaas wel. Peter is het slachtoffer geworden van een misdrijf.”

Badend in het zweet werd India wakker. Het

bonzen in haar hoofd was verdwenen. Voorzichtig probeerde ze haar ogen te openen; wat tot haar opluchting zonder al te veel moeite lukte. Ze wist niet hoe laat het was, maar het was donker buiten en om haar heen was het stil.

Het was nacht. Ze wist niet waar ze was. De

kamer kwam haar onbekend voor. Haar lichaam was als verdoofd. Ze voelde zich moe, duf, futloos… Opnieuw hoorde ze een piepende toon, maar voordat ze kon kijken waar dat geluid precies vandaan kwam vielen haar ogen dicht en was ze weer in diepe slaap…

Ze voelde een steek. Een ijzige steek. Ze sperde haar ogen wijd open, maar ze zag niets anders dan het zwart van de nacht. De steek duurde voort… Ze voelde iets nats over haar buik glijden. Ze raakte in paniek. Er was vast iets met de baby. Ze moest-

Een harde stomp in haar maag zette haar gedachten stop. Ze dook in elkaar. Ze wilde schreeuwen, maar het enige wat haar mond produceerde waren kleine, piepende geluiden. Haar lichaam was ijskoud. Een cirkel bloed kleurde het sneeuwwitte matras. Er volgde weer een stomp.

Niet mijn kleintje, niet mijn kleintje… Dat was het enige waar ze aan kon denken. Ze probeerde met al haar kracht de baby in haar buik te beschermen, maar het leek een verloren zaak. Ze lag op haar rug en ze voelde het koude metaal van een mes een snee in haar buik maken…

De beelden leken levensecht. India zat rechtop

in bed en keek met grote, angstige ogen de kamer door. Het was licht buiten en de zon scheen fel. Rechts naast haar bed stond een vierkante monitor. Dáár kwam dus die piepende toon vandaan.

India kwam tot de conclusie dat ze in een

ziekenhuis was. Ze ging op de rand van het bed zitten en trok het slangetje, die in de rug van haar hand zat, eruit en stond op. Ze moest hier weg. Op trillende benen liep ze naar een witte kast.

Tot haar opluchting zag ze links in de hoek haar

persoonlijke spulletjes liggen. Haar kleding, ondergoed, autosleutels, portemonnee en aan een kleerhanger, rechts in de kast, hing haar jas. Ze trok de ziekenhuispyjama uit, en trok vervolgens schoon ondergoed en haar kleding aan.

Een half uur later zat ze in een taxi. Verdoofd

door de medicijnen, trillend van angst en ietwat verward. “Dat is dan €20,-.” India opende haar portemonnee en gaf de taxichauffeur het betreffende bedrag.

Ze stapte de taxi uit en liep het politiebureau

binnen. Bij de balie vroeg ze naar Sjors de Vries. “Het spijt me, mevrouw. Meneer de Vries heeft vandaag geen dienst. Waar komt u voor?” “Ik kom aangifte doen.” Haar stem klonk onvast, maar blijkbaar verstond de baliemedewerkster haar.

“Ik kan u doorleiden naar inspecteur de Wit,

van de recherche.” India’s gezicht klaarde op. “Ja, graag.” Vanaf toen ging alles heel snel. India zat in een kleine kamer, aan een witte tafel, tegenover een man met lichtblond haar en een bruin maatpak.

“Goed, mevrouw...” “Groothuizen.” Vulde India

inspecteur de Wit aan. “Juist ja. U komt voor een aangifte.” India knikte. “Meestal doe ik zoiets niet, maar goed, vertelt u eens.” En zo vertelde India haar verhaal.

Halverwege onderbrak inspecteur de Wit haar.

“Het spijt me dat ik u moet onderbreken, maar wilt u misschien iets drinken?” India schudde haar hoofd. “Als u het niet erg vindt, dan neem ik een kop koffie.” “Ga uw gang.”

Een paar minuten later ging inspecteur de Wit

weer tegenover haar zitten en keek haar geduldig aan. India wilde gaan huilen en hem vragen om haar te helpen, te redden. “Weet u nog waar we waren gebleven?” Vroeg hij. En of ze dat nog wist…