#12

Net op het moment dat het India eindelijk lukte om in slaap te dommelen; hoorde ze een harde klap. Ze zat rechtop in bed en keek angstig haar slaapkamer door. Had ze het gedroomd? Was het haar verbeelding?

Het bleef een paar minuten stil en toen hoorde ze de klap opnieuw. Ze stapte trillend haar bed uit en keek door een raam naar buiten. Het was pikkedonker. Wat was- “India?” Het leek wel alsof ze een meter de lucht inschoot.

Haar hart bonkte hard in haar hoofd, in haar keel. Was dat zijn stem? India draaide zich om en keek recht in zijn donkere ogen. “Jeetje, Brett, wat doe jij hier? Ik schrik me een ongeluk!” Hij liep naar haar toe en pakte haar trillende handen beet.

“Dat spijt me. Ik-” “Hoe ben je in godsnaam binnengekomen?” Onderbrak ze hem. “Heb je de deur opengebroken of zo?” “Ik denk wel dat je een nieuw slot moet laten maken.” India keek hem ongelovig aan. “Ik heb een deurbel, hoor!”

“Ik was bang dat je niet open zou doen; vooral niet op dit tijdstip.” “Dus daarom breek je maar bij me in? Wat wil je nou, Brett?” Ze trok haar handen uit de zijne en beet op haar onderlip. Brett zuchtte. “Jou, India. Ik wil jou.”

Misschien kwam het omdat ze zo moe was. Of omdat haar lichaam nog steeds natrilde van de schok dat hij ineens in haar slaapkamer stond; ’s nachts om half drie. Maar hoorde ze dat nu goed? “Ik meen het.” “Ik… Ik geloof je.” Brett lachte. “Het spijt me dat het zo moest.

Ik wilde je niet laten schrikken. Het was alleen… Ik had dat wat ik vanavond heb gedaan nooit mogen doen. Ik had eerlijk tegen je moeten zijn. Maar dat was de enige leugen van vandaag, India. Dat moet je van me aannemen.”

“En hoe zit het met morgen, met volgende week? Hoe weet ik dat het bij deze ene leugen blijft?” Ze keek hem doordringend aan. En nu zag ze pas dat zijn ogen rood waren. Gezwollen. “Heb je gehuild?” Ze kon het niet geloven.

“Misschien ben ik toch al mijn mannelijkheid verloren.” India lachte. O wat was ze boos op zichzelf. Het was haar tot nu toe gelukt om hem te haten, maar nu… Nu hij hier zo tegenover haar stond, zeggend dat hij bij haar wilde zijn, dat hij haar wilde, hoe kan ze hem nu nog haten?

“Kom. Dan gaan we wat drinken.” Ze pakte zijn hand beet en nam hem mee naar de keuken. Terwijl zij twee glazen uit een keukenkastje pakte; viel zijn oog op een post-it op de koelkastdeur. Haar handschrift was netjes; ietwat sierlijk.

Onbewust las hij de tekst: Peter Langeveld. Bos bloemen. Dit was zeker de man die op haar telefoontje had zitten wachten. Hij zag het al voor zich. Eén of andere kwal die haar zachte huid streelde; die haar kuste zoals hij dat had gedaan; die haar tot de zijne nam.

“Wie zie jij nog meer?” India keek op. Toen viel haar oog op de post-it op de koelkastdeur. Hij was jaloers. Ze liep naar hem toe en ging recht voor hem staan. Ze bracht haar hand naar zijn wang en voelde de kou van buitenaf.

“Ik zie jou.” Zei ze zacht. “En ik zal niemand anders zien.” Ze ging met haar hand doorheen zijn zwarte haar. Ze voelde hem sidderen onder haar aanraking. Ze vleide zich tegen hem aan. Op dat moment sloeg hij zijn armen om haar heen en nam vurig bezit van haar mond.

Er ontsnapte haar een klein kreetje; maar dat werd al snel gesmoord door zijn sensuele lippen. Ze trok hem mee naar de slaapkamer en stroppelend bereikten ze hun eindbestemming. Toen Brett de rand van het bed voelde stopte hij.

Even was India bang dat hij dit niet wilde, dat hij dacht een fout te maken. Zonder zijn blik van haar af te wenden knoopte hij zijn broek los. Het teken dat hij dit net zo graag wilde als zij. Zo onopvallend mogelijk zuchtte ze van opluchting.

Zijn naakte lichaam bracht bij haar van alles naar boven waarvan ze het bestaan niet eens wist. Ze voelde zijn spieren, zijn warme huid, zijn strelingen op plekjes die niet eens een naam hadden. Ze riep zijn naam.

Ze schreeuwde hem uit. Totdat ze hun hoogtepunt hadden bereikt en moe maar voldaan in elkaars armen vielen. India nestelde zich in zijn armen. Een plek die ze hoopte nooit meer te verlaten. Een veilige plek. Een plek waar niets haar kon gebeuren. Althans, dat dacht ze…