#7

Hij klapte zijn laptop dicht en stond op. Terwijl de laptop zich uitschakelde, rekte hij zich uit en zuchtte diep. “Eindelijk…” Zei hij zacht. Eindelijk had hij het laatste hoofdstuk afgerond. Maandag zou hij het naar zijn uitgever sturen en dan had hij eindelijk een aantal maanden vrij.

Die maanden had hij ontzettend hard nodig. Na de dood van- Hij schrok op van de deurbel. Hij keek door een raam naar buiten en zag een donkerblauwe Mercedes staan. De laatste keer dat hij op deze manier naar buiten keek, zag hij een politieauto staan.

Hij liep de hal in en opende de voordeur. Voor hem stond een vrouw met lang, bruin haar. Haar gezicht was bleek – vermoeid leek het wel, maar haar zeeblauwe ogen straalden. Hij slikte bij het zien van haar rozige lippen.

Haar lichaam was verpakt in een lange, witte jas. Hij zag hoe haar ogen zijn lichaam betastten en uiteindelijk op zijn gezicht bleven rustten. Hij moest iets zeggen. Nu. “Ja?” Vroeg hij.

De vrouw reageerde niet, althans ze zei niets terug. Haar ogen daarentegen – haar mooie ogen werden groter. Haar lippen gingen ietwat uiteen, waardoor ze iets schattigs krreeg. Hij kon met moeite een lach onderdrukken; in plaats daarvan liet hij het zichzelf toe te grijnzen.

“Sorry, ik… uhm… Ik ben op zoek naar de familie van Sem Verjongh.” India had het idee dat ze hees klonk, maar ze hoopte met heel haar hartdat het niet zo was. De man trok een wenkbrauw op. “Wie bent u?”

“O, ja, ik ben India Groothuizen.” India wachtte op het moment dat de man tegen haar zou uitvallen, maar hij bleef uitermate kalm toen hij zei: “U bent de vrouw die…” Hij ging met zijn hand doorheen zijn haren. “U bent de vrouw die Sem heeft aangereden.”

Het schaamrood kroop over haar wangen. India knikte, terwijl ze naar de neuzen van zijn Italiaanse schoenen staarde. Ze had zich nog nooit zo naar, zo vies gevoeld. “Ik had niet verwacht dat u… Ik bedoel, ik had al die tijd een ouder iemand in gedachten.”

India keek op. Dit was niet de reactie die ze had verwacht. Wat moest ze hier nu op zeggen? “Wat kom je doen?” Waarschijnlijk zag de man dat ze niet wist wat te zeggen en hielp haar uit een benarde situatie ontsnappen.

“Ik wil heel graag met zijn familie praten. Ik-” “Ik ben zijn familie.” Onderbrak de man haar. Hij stak een hand uit en aarzelend nam ze zijn grote, warme hand in de hare. “Brett Verjongh. Ik ben de vader van Sem.”

De vader? India liet zijn hand los en zette een stap naar achteren. Opeens was het idee om met de familie van Sem te praten niet zo’n goed idee meer. “Het spijt me dat ik u heb lastiggevallen. Ik ga maar weer eens. Het spijt me. Sorry.”

India draaide zich om en liep het pad af. “India?” Ze kwam direct tot stilstand. Op de manier hoe hij haar naam uitsprak… Ze voelde haar hart bonzen in haar hoofd. Ze hoorde voetstappen en toen stond hij ineens voor haar. Recht voor haar.

“Wil je misschien even binnenkomen?” Zijn stem doorboorde haar en nam bezit van haar ziel, haar hart. Ze hapte naar adem en zonder het te beseffen knikte ze. De man – of ja, Brett – liep terug naar het prachtige huis. “Volg mij maar.” Zei hij, waarna India hem achterna liep.

Van het één op het andere moment zat de vrouw op zijn bank. Hij stond voor haar en bekeek haar lichaam nu het niet meer bedekt was onder de lange, witte jas. Ze was slank, met rondingen op de juiste plek.

Hij zag dat ze nerveus was, want ze zat te friemelen. “Je hoeft niet bang te zijn.” Zei hij kalm. India keek op. Hij verdronk bijna in haar stralende, zeeblauwe ogen. “Ik ben niet bang.” Zei ze resoluut. Brett nam plaats op een stoel.

“Je zei dat je op zoek was naar de familie van Sem. Waarom?” “Ik vind het verschrikkelijk wat er… Ik bedoel… Is uw vrouw niet thuis?” Brett schrok van de onverwachte vraag. “Nee, zij is… Mijn vrouw is vijf jaar geleden overleden.”

Hij wist niet waarom hij dat zei. Het was niet vaak dat hij dat vertelde. Hij vond dat men dat niet hoefde te weten; het waren hun zaken niet. Toch had hij het zojuist verteld – aan een vreemde. India keek hem eerst verschrikt, en toen beschaamd aan.

“O dat spijt me. Wat ben ik toch ook een flapuit.” India wendde haar blik van hem af. Brett legde zijn handen op de hare. “Je kon het niet weten.” India keek op en maakte daarmee een inschattingsfout. Brett zat niet meer op zijn stoel, maar voor haar op zijn hurken.

Zijn mond stond strak – als een streepje krijt. Zijn blik brandde in de hare. Haar mond was kurkdroog. Haar lichaam was stijf. Ze kon niet bewegen, ze wilde niet bewegen. Het enige wat ze wilde was dat dit moment voor eeuwig zou duren…