#19

“Je vond ze aardig, hè?” India en Brett lagen op bed nog wat na te praten. Ze waren vanavond uit wezen eten met Liv en Erik. “Dat zag ik aan je.” Brett glimlachte. Dat zag ze dan helemaal juist, want hij vond hen inderdaad aardig. Heel aardig, zelfs. Hij had zich prima vermaakt.

“Ja.” Antwoordde Brett. “Heel aardig.” India kroop tegen hem aan. “Daar ben ik blij om.” Even lagen ze zo dicht tegen elkaar aan op bed, zwijgend, verdiept in hun eigen gedachten. Plotseling verbrak Brett de stilte: “Ik neem nog even een douche.”

“Hè, moet dat nu?” Vroeg India klagelijk. Brett stond op. “Ik zal me haasten.” Toen opende hij de deur en liep naar de badkamer. Hij trok zijn kleren uit en zette de douchekraan open. Even later stond hij onder het hete, stromende water.

Hij sloot zijn ogen en liet het water kletterend op zijn lichaam terecht komen. Hij zeepte zich in, spoelde zich af. Hij shampoode zijn haar, waste het uit. Dat terwijl hij steeds meer afstand nam van het heden en onbewust terugging naar het verleden…

Hij opende de deur naar hun slaapkamer. Eigenlijk wist hij niet of hij het wel ‘hun’ slaapkamer moest noemen. Sinds twee jaar sliep hij namelijk in de logeerkamer. Niet dat hij niet bij haar wilde zijn, integendeel. Maar ze kon hem in haar slaap verwonden.

Tot zijn verbazing stond ze langs het bed. Ze kwam alleen het bed uit om naar het toilet te gaan en soms, heel af en toe, om een douche te nemen. Zoiets gebeurde alleen op haar beste dagen. Diep in zijn binnenste voelde hij een sprankje hoop. Dit was dus zo’n beste dag.

“Ik heb iemand meegenomen.” Zei hij. Elisabeth keek op en heel haar gezicht begon te stralen. “Sem.” Zei ze zacht. Hij liep naar haar toe en gaf haar hun zoon. Elisabeth drukte het jongetje dicht tegen zich aan. “Ik heb je zo gemist.”

Hij werd ontroerd door dit liefdevolle tafereeltje voor hem. Elisabeth zakte door haar knieën en ging samen met hun twee jaar oude zoontje op de houten vloer zitten. “Wat wil je doen?” Vroeg ze op lieflijke toon aan de kleine jongen.

“Blokken bouwen.” Antwoordde Sem enthousiast. “Ik zal zijn blokken even halen.” Zei hij en liep de kamer uit. Even later zaten zijn vrouw en zoon samen met blokken te spelen. Hij durfde ze niet alleen te laten, terwijl hij zeker wist dat het goed zat.

Het was niet de eerste keer dat Sem zijn moeder zag. Hij wilde zijn zoontje nu eenmaal zijn moeder niet ontnemen, maar het was moeilijk om hen bij elkaar te brengen, aangezien Elisabeth nogal onverwacht uit de

hoek kon komen door haar psychische ziekte.

Maar daar was vandaag niets van te merken. Elisabeth speelde met Sem totdat hij zijn middagdutje moest gaan doen. Vervolgens gaf ze hem ’s avonds, op ‘hun’ slaapkamer, zijn avondeten en las hem een verhaaltje voor.

Vanaf die dag ging het eigenlijk alleen maar beter met de band tussen Elisabeth en Sem. Elisabeth nam elke dag een paar uur tijd met haar zoontje door en hij merkte dat Sem het fijn vond om bij zijn moeder te zijn. Alsof de kleine jongen wist dat het zo hoorde.

Maar Elisabeth nam steeds meer afstand van hem. Terwijl hij in de afgelopen weken dacht dat ze weer beter aan het worden was; werd zij in werkelijkheid juist zieker. Ze schonk geen aandacht meer aan hem. Ze schreeuwde zelfs niet meer tegen hem.

Vol pijn moest hij toezien hoe zij haar stralende lach aan hun zoontje schonk, maar nooit meer aan hem. Vol verdriet zag hij hoe zij hun zoontje in haar armen nam, terwijl hij die armen in geen twee jaar meer om zijn lichaam had gevoeld.

Hij miste zijn vrouw zo verschrikkelijk dat het pijn deed. Ze leek in niets meer op die vrouw die hij zeven jaar geleden trouwde. Het leek wel alsof de depressie – die haar al twee jaar teisterde – alles van hem afnam wat hem lief was.

Hij wist hoe het kwam. De dokter had het hem een half jaar na de geboorte van Sem verteld. Dat was in de tijd dat hij zich zorgen om Elisabeth begon te maken, omdat er maar geen verandering in haar gedrag kwam. Ze bleef depressief.

Gelukkig vond hij de liefde in hun zoon Sem. Het lichtpuntje in zijn o zo donkere leven. Het zwartharige jongetje met de lichtblauwe ogen had weer vreugde in zijn leven gebracht. En nu… Nu nam de depressie dat ook al van hem af.

Sem wilde liever bij zijn moeder zijn. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat vroeg hij om haar, huilde hij om haar. Hij straalde als hij bij Elisabeth was. En als hij bij hem was, dan was hij vervelend. Zijn kleine Sem hing erg aan zijn moeder en dat brak zijn hart.

Op een dag kon hij het niet meer aan en liet zijn vrouw en zoon voor de allereerste keer alleen. Hij liep naar de badkamer, zette de douchekraan open en trok zijn kleren uit. Al gauw stond hij onder het hete, stromende water.

Hij sloot zijn ogen en liet het water kletterend op zijn lichaam terecht komen. Hij zeepte zich in, spoelde zich af. Hij shampoode zijn haar, waste het uit. En dat terwijl hij ondertussen concludeerde dat niemand hem zou missen als hij zichzelf nu verdronk…