#29

“Hoe kun je dat nu weten? Hij was al dood voordat jij kwam.” India probeerde de vieze smaak in haar mond weg te slikken. “Dat hoef je mij te vertellen.” Zei ze bitter. “Ik ben immers schuld aan zijn dood.” Brett zuchtte. “Begin je daar nu weer over?”

“Weet je waarom? Omdat ik denk dat het nog steeds tussen ons in staat. Ik denk dat jij bang bent dat ik opnieuw een kind van jou iets aan zal doen.” Brett staarde haar stomverbaasd aan. “Dat meen je toch niet serieus? Denk jij werkelijk dat ik zo over je denk?

Ik houd verdomme van je! Ik wil mijn leven met je delen. Ik heb de keuze om met jou samen te gaan wonen niet voor niets gemaakt! Zeg alsjeblieft dat je een grapje maakt…” India liep verder de badkamer in. “Wat is er dan, Brett?

Je geeft mij de schuld dat ik je niet direct over mijn zwangerschap heb verteld, maar zelf houd je ook van alles achter, zoals dat accident met de slaapkamer van Sem. Dan zeur je weer dat je niet zeker weet of je wel klaar bent voor een tweede kind. Wat is er werkelijk aan de hand?”

Dat zette Brett aan het denken. Hij wendde zich af en staarde door een raam naar buiten. De zon verdween langzaam achter de horizon, schaduwen verdwenen en straatlantaarns sprongen aan. Dag veranderde in nacht.

Hij wilde geen baby. De gedachten kwam net zo fel als een kogel die werd afgeschoten. Hij wilde geen kind. Brett beet op zijn onderlip, terwijl hij peinzend naar buiten keek. Hij wilde niet weer dezelfde tragedie meemaken als vijf jaar geleden.

“Zeg dan iets.” Haar stem maakte hem even los uit zijn gedachten. Hij draaide zich naar haar toe en bekeek haar immense schoonheid. Hij hield zoveel van haar. Hij kon haar onmogelijk verliezen. Een baby, een kind was daartoe in staat.

Hij had het met eigen ogen gezien. De kleine, onschuldige Sem had Elisabeth van hem afgenomen. Niet bewust, natuurlijk niet bewust, maar als Elisabeth niet zwanger was geraakt, als Sem nooit was geboren, als…

“Er is niets. Het is… wennen, denk ik.” India trok haar wenkbrauwen op. “Wennen?” “Ik had het niet verwacht. Het spijt me dat ik zo reageerde… Dat had ik nooit mogen doen.” “Klopt, dat had je nooit mogen doen, maar het is gebeurd en dus verleden tijd.”

“Kunnen we opnieuw beginnen, met de zwangerschap, bedoel ik?” “Hoe wil je dat doen?” Brett liep naar haar toe en sloeg zijn armen om haar heen. “Ten eerste door jou te vragen hoe je je voelt.” India glimlachte. “Prima.”

“Nergens last van? Niet misselijk?” India lachte. “Waarom denk je dat ik een tijdje terug zo ziek was?” Brett proestte het uit. “Jeetje, inderdaad. Wat stom van mij!” India lachte met hem mee. Toen er naderhand een stilte viel, vroeg hij: “En jij? Wil jij dit?”

“Ik heb er lang over nagedacht, maar in principe is het heel simpel. Ik wil dit kind, omdat het een deel van jou is. Het is iets van ons samen… Het zal ons dierbaarste bezit zijn.” Op dat moment wist Brett niet dat hij deze woorden nooit meer zou vergeten.

Hij was te druk met zichzelf, met zijn eigen egoïstische gemijmer. Terwijl India genoot van haar prille zwangerschap, genoot van de gedachten dat Brett dit net zo graag wilde als zij, dacht hij heel wat anders.

Hij besloot, demonstratief en hard, dat er een eind aan deze zwangerschap moest komen. Dat was het beste, het slimste. Hij zou het niet overleven als India hetzelfde overkwam als Elisabeth. Arme, arme Elisabeth.

Hij had alles voor India over. Hij had zelfs… Brett liet India los en zei: “Laten we naar de slaapkamer gaan.” India knikte en samen, hand in hand, liepen ze naar hun bed en kropen onder de lakens. Brett nam haar in zijn armen en langzaam dommelde India in.

Hij drukte zijn neus in haar prachtige, donkere haar en snoof haar heerlijke, vrouwelijke geur op. Dit was maar een fout. Iets wat hij wel weer recht kon zetten. En dat zou hij doen ook, zo snel mogelijk. Binnenkort zullen we weer met zijn tweeën zijn en zal ik deze domme fout nooit meer maken, dacht hij vastbesloten, waarna hij in een diepe, droomloze slaap viel…