#24

India voelde zich beroerd. Deze week zou ze eigenlijk met haar nieuwe baan starten, maar ze was in het weekend zo ziek geworden dat Brett haar had verboden te gaan werken. Dus nu lag ze al vijf dagen rusteloos in bed.

’s Nachts kon ze niet slapen. Dan draaide en woelde ze en bracht Brett haar uiteindelijk tot rust door haar in zijn armen te nemen. ’s Ochtends was ze kotsmisselijk en begon ze haar dag met boven het toilet hangen.

’s Middags at ze wat, om dat vervolgens een paar uur later weer in het toilet te deponeren. Ze werd er moe van. Haar keel deed zeer en het leek wel alsof iemand met schuurpapier door haar maag was gegaan.

Ze wierp een blik op het witte doosje dat op haar nachtkasje lag. Liv had het haar gegeven, om de tollende vraag – die haar meerdere keren per dag treiterde – te laten verdwijnen. Ze nam het doosje in haar handen. Het was niet het soort beterschapcadeautje wat ze van haar beste vriendin had verwacht.

Maar aan de andere kant, dan had ze Liv maar niet moeten informeren naar haar kwaaltjes. Kwaaltjes die bij zo’n situatie aanwezig zijn, die de vrouw kwellen, irriteren, maar soms ook enorm gelukkig maken. Die kwaaltjes konden een leven verrijken of op een slechte manier veranderen.

Wat was bij haar het geval? India fronste haar wenkbrauwen. Haar leven zou in ieder geval veranderen, maar of dat slecht was? Ze wist niet hoe Brett erover dacht. Ze hadden het er nooit over. Misschien omdat ze er nog niet klaar voor waren?

India wist het niet. Maar ze besefte wel dat ze het wílde weten. Ze stapte het bed uit en strompelde naar de badkamer - een route die ze de laatste paar dagen al vaak had gelopen. In de badkamer staarde ze naar haar spiegelbeeld.

Ze had zwarte kringen onder haar ogen. Haar bruine haar was vettig. Ze was de laatste paar dagen vast een aantal kilo afgevallen. Iets wat duidelijk te zien was aan haar ingevallen wangen. India opende het witte doosje en haalde het staafje tevoorschijn.

Het was zo onwerkelijk. Het ene moment lag ze doodziek in bed, het volgende moment stond ze met een zwangerschapstest in de badkamer. Ze haalde de bijsluiter uit het doosje en las het kleine stukje tekst wel drie keer.

Uiteindelijk durfde ze het aan en nam ze plaats op het toilet. Daarna waste ze haar handen en probeerde haar blik niet naar de test te wenden. Toen werd er op de deur geklopt. “India, is alles in orde?” Het was Brett.

Hij verzorgde haar uitstekend nu ze ziek was. Hij was voorzichtig met haar, hielp haar met alles waar ze nu moeite mee had. Hij was op dit moment haar steun en toeverlaat. Haar alles. “’t Gaat wel. Maak je maar geen zorgen.”

“Heb je iets nodig?” “Nee.” Antwoordde ze met schorre stem. “Ik kom zo wel even naar beneden. Dan eten we iets samen.” Het was even stil. India’s handen waren om de rand van de wasbak geklemd. Stevig, vol spanning.

“Weet je het zeker?” “Ja.” Dat was alles wat ze zei. Brett stemde toe en zei haar dat hij in de keuken was om de lunch te bereiden. Toen was ze weer alleen. Alleen met haar gedachten, alleen met de zwangerschapstest.

Dit staafje kon haar leven veranderen. Drastisch. En ze wist niet of ze daar wel klaar voor was. Maar ze moest kijken. Ze moest weten wat de test luidde. Ze moest die tollende vraag uit haar hoofd laten verdwijnen. India haalde diep adem en keek op de zwangerschapstest. Deze was positief…