#4

Haar lichaam was ijskoud. India draaide zich om en kroop terug haar bed in, terwijl de gedachten aan de week waarin haar leven zo drastisch was veranderd maar bleef malen in haar hoofd...

India kon het nieuws dat ze een onschuldig, achtjarig jongetje had doodgereden niet verwerken. In plaats daarvan sloot ze zichzelf op. De telefoontjes van Liv negeerde ze; ze at en dronk alleen als haar lichaam erom smeekte en voor de rest lag ze in bed, slapend of peinzend.

Twee dagen na het auto-ongeluk, India kwam haar bed uit om wat te drinken, vond ze een witte enveloppe op haar deurmat. Ietwat verward pakte ze hem op en scheurde hem open. De zwarte letters speelde voor haar ogen.

Hierbij moeten wij u helaas mededelen dat wij u moeten laten gaan. – Wij danken u voor al uw inzet van de afgelopen jaren. – U zal uw salaris tot twee maanden ontvangen. India voelde zich duizelig worden; haar benen werden slap en ze moest zich vastgrijpen aan de deurpost.

Ontslagen? Ze was ontslagen? De brief gleed uit haar handen en India sloeg haar rechterhand tegen haar borstkas. De brief was standaard en afstandelijk. Iets wat haar woedend maakte. Ze kon met iedereen opschieten.

Mensen die onder haar werkten keken naar haar op. Mensen die boven haar werkten waardeerden en respecteerden haar. Ze zuchtte diep. Nu was dat allemaal voorbij. Hoe drastisch kon je leven in één week veranderen?

Maar dat was niet alles. Die avond rinkelde haar telefoon. Op de nummermelder zag ze dat het niet het telefoonnummer van Liv was, dus nam ze de hoorn van de haak. “Hallo?” “Mevrouw Groothuizen? U spreekt met Peter Langeveld, van de politie.”

India slikte. “Zegt u het maar.” “Wij hebben met de familie van Sem Verjongh gesproken.” India fronste haar wenkbrauwen. “Sem Verjongh?” “De achtjarige jongen.” India lachte schamper. “”Natuurlijk.”

Nu had het beestje een naam gekregen; dat deed haar beseffen dat het echt was, het was geen nachtmerrie, het was de werkelijkheid. “Ik denk dat ik goed nieuws voor u heb.” India kon dat niet geloven, maar hield wijselijk haar mond.

“De vader van de jongen meldde mij dat hij geen aanklacht tegen u wil indienen.” India knipperde met haar ogen. “U bedoelt…” “Dat wij u met rust zullen laten.” “Hoe bedoelt u?” “Zoals ik het zeg, mevrouw Groothuizen.

Wij zullen u niet vervolgen. Er komt geen rechtszaak, geen straf. Het enige wat wij van u vragen is een geldboete. U heeft tenslotte de snelheid overschreden.” “Dat is geen enkel punt.” “Mooi. Dan sturen wij de acceptgiro naar u toe en dat was dat.”

India zuchtte. “Weet u misschien waarom de familie geen aanklacht-” “Nee, dat weet ik niet.” Onderbrak Langeveld haar. “Maar het komt vaker voor dat de familie van het slachtoffer het achter zich wil laten, er niet meer aan herinnerd wil worden. Begrijpt u?”

“Ja.” “Ik hoop dat alles nu duidelijk is. Er zit iemand op mij te wachten, dus ik moet hangen.” “Ja, ja, natuurlijk.” “Goedendag, mevrouw Groothuizen.” “Dag.” Verward haakte India in. Sem Verjongh. Sem Verjongh. Sem Verjongh.

De naam bleef maar door haar hoofd spoken. India voelde haar hoofd bonken en liet zich op de bank vallen. Ze sloot haar ogen. “Geen aanklacht tegen u wil indienen.” – “Het achter zich wil late, er niet meer aan herinnerd wil worden.”

Maar dat lukte India niet. Zelfs niet in de week die volgde. De gedachten aan het overleden jongetje; wie de naam Sem Verjongh droeg, aan de familie die haar niet wilde straffen en aan de woorden van Langeveld dat de familie het achter zich wilde laten, bleven zich steeds opnieuw en opnieuw afspelen in haar hoofd.

Terwijl het maanlicht door de ramen naar binnen scheen, viel India eindelijk weer in slaap. Maar zoals elke nacht werd ze ook in haar slaap, door alles wat zich in de afgelopen twee weken had afgespeeld, door kwellende nachtmerries achtervolgd…