#6

Het was al donker toen het India eindelijk was gelukt om de adresgegevens van de familie Verjongh te bemachtigen. Ten eerste was Peter Langeveld heel de middag onbereikbaar, ten tweede – toen ze hem eindelijk aan de telefoon kreeg – wilde hij haar de adresgegevens niet geven.

Ten slotte heeft ze hem met tegenzin verteld waarom ze de adresgegevens nodig heeft en heeft hij, met nadruk dat het verboden is, haar de adresgegevens gegeven. India dankte hem hartelijk en schreef op een post-it dat ze hem een bos bloemen zou sturen als dit alles achter de rug was.

Het was acht uur ‘s avonds. India had besloten om morgenochtend naar de familie Verjongh te gaan. Ze wilde het zo spoedig mogelijk achter de rug hebben en daarbij, in het weekend is de kans groter dat de familie thuis is.

India zonk op de bank neer en keek haar huisje door. Ze had net alles gestoft, gestofzuigd, gedweild en alles wat je nog meer kunt doen om je huis schoon te maken. Het rook fris en het leek

Ze pakte de afstandsbediening en zette de televisie aan. Ze zapte langs verschillende programma’s – van soaps tot documentaires en van interviews tot muziek. Toch kon ze bij geen van alle haar concentratie behouden. Hetgeen wat ze morgen ging doen hield haar in zijn greep.

Het was nog donker buiten toen India de volgende dag wakker werd. Ze had die nacht nauwelijks geslapen. Zelfs in haar dromen hield hetgeen wat ze vandaag ging doen haar in zijn greep. India stapte uit bed en trok haar kleren aan.

Vervolgens liep ze naar de keuken en trok de koelkastdeur open. Ze zuchtte bij het zien van de lege vakken. Toch kon ze ergens achterin een pak vla vinden. Ze vulde er een schaaltje mee en ging aan de eettafel zitten.

Terwijl ze het schaaltje vla uitlepelde, besloot ze om na haar bezoek aan de familie Verjongh naar de supermarkt te gaan. Na het ontbijt, als je een schaaltje vla tenminste een ontbijt kunt noemen, bekeek India het adres.

De familie Verjongh woonde aan de andere kant van de stad. Dat kon ze zien aan de straatnaam, omdat Liv daar in de buurt woonde. Ze hoefde dus niet op zoek te gaan naar een route, want die wist ze al.

India belde naar de taxicentrale en bestelde een taxi. Vervolgens trok ze haar jas aan en stak haar portemonnee in haar rechterjaszak. Voordat ze naar de familie Verjongh ging; ging ze haar auto bij de garage ophalen en daar haar openstaande rekening betalen.

Nu ze nog voor twee maanden werd uitbetaald, hoefde ze zich voorlopig geen zorgen te maken om haar rekeningen, boodschappen en alle andere kosten die voorbij zouden komen. Tien minuten later stond de taxi voor de deur.

India pakte haar sleutels en liep de kou in. Ze gaf de taxichauffeur het adres en ruim tien minuten later was ze op haar bestemming gearriveerd. Ze betaalde de taxichauffeur en liep de garage in. Daar betaalde ze de kosten die gemaakt waren en even later reden ze haar auto naar buiten.

India bedankte de reparateurs en stapte haar auto in. Terwijl ze naar het adres van de familie Verjongh reed, verbaasde het haar dat ze niet aan het ongeluk hoefde te denken. Er kwamen geen herinneringen aan die noodlottige dag terug. Haar hoofd was leeg en dat beangstigde haar.

Het verkeer in de stad zat mee en een half uur later reed ze de straat – waar de familie Verjongh woonde – in. Het was een rustige buitenwijk. Kinderen konden op straat spelen, terwijl hun moeders met elkaar op het trottair stonden te roddelen.

India stopte voor het laatste huis in de straat. Het huis van de familie Verjongh lag wat afgelegen, waarschijnlijk omdat het aan een doodlopende weg lag. Het had een eigen sfeer – anders dan de huizen in de rest van de straat. India stapte haar auto uit en bekeek het huis.

Het was een prachtig huis. India hield wel van die stijl. Voor het huis lag een simpele, strakke tuin en een deftig, zwart hek tekende het oppervlakte wat tot de familie behoorde. Langs het huis, links en rechts, stonden veel bomen, waardoor het huis van veraf niet opviel.

Het pad wat naar de voordeur liep, betrad India vol zenuwen. Een stemmetje in haar hoofd riep dat ze om moest draaien, weg moest rijden en zo maar moest proberen haar leven op te pakken. Maar diep van binnen wist ze dat ze dat niet kon, dus drukte ze op de deurbel.

India wilde bijna voor de tweede keer op de deurbel drukken, toen de voordeur werd geopend. Voor haar verscheen een man. India liet haar ogen over zijn lichaam glijden. Hij droeg fantastische, duur uitziende kledingstukken.

Aan zijn voeten schitterde een paar schoenen van Italiaans leer. Zijn huid was bruin van de zonnebank en zijn ogen… India hapte naar adem. Zijn ogen waren de mooiste die ze ooit had gezien. Zijn glanzende, gitzwarte haar zat in een nonchalant model, wat hem een jongensachtige look gaf.

“Ja?” India werd als door een kogel door zijn stem geraakt. Het was een diepe, zeer mannelijke stem. India voelde haar knieën knikken, haar onderbuik kriebelen. De man begon te grijnzen, vast omdat ze hem zo schaapachtig stond aan te staren en vanaf dat moment was ze van hem in de ban…