#18

De inbraak werd al snel vergeten. Het enige waar India zich druk om maakte was of ze niets was vergeten in te pakken, of ze nog spullen ergens ver weg had weggestopt en of ze alles wel goed genoeg had schoongemaakt voordat ze zou vertrekken.

Maar dat bleek uiteindelijk allemaal prima in orde te zijn. De verhuisdozen waren op weg naar het huis van Brett en India maakte een laatste rondje door haar kleine, knusse huisje. Een traan biggelde over haar wang.

Ze had hier jaren gewoond. Ze had hier hoogte- en dieptepunten meegemaakt. Ze had zich hier kapot gewerkt voor haar promotie. Ze had hier met Liv wijn gedronken, films gekeken of gewoon gezellig gekletst.

Dit huis was een deel van haar en ze had nooit verwacht dat ze hier op haar zevenentwintigste al weg zou gaan. Toen ze hier kwam wonen leek dat nog zo ver weg en nu… Nu ging ze samenwonen met Brett. Een nieuw hoofdstuk in haar leven.

India streek met haar vingertoppen over het houten aanrecht. Ze glimlachte. Toen schoot haar iets te binnen. Ze keek naar de koelkastdeur en ontdekte dat de post-it was verdwenen. Ze kon zich niet herinneren dat ze die post-it bij het inpakken van haar spullen was tegengekomen.

En ze had haar huis alleen leeggeruimd en schoongemaakt – alleen al om ondertussen afscheid te kunnen nemen. Gelukkig kon ze zich herinneren wat er op de post-it had gestaan: Peter Langeveld – bos bloemen.

Ze was hem nog steeds ontzettend dankbaar dat hij haar, een hele tijd terug alweer de adresgegevens van Brett had toegespeeld. Als hij voet bij stuk had gehouden, omdat het eigenlijk verboden is, dan had ze Brett nooit ontmoet.

India besloot hem vandaag nog een bos bloemen toe te sturen; anders kwam het er nooit- Op dat moment ging de deurbel. Ze verwachtte niemand en haar directe omgeving wist dat ze ging verhuizen. India liep naar de voordeur en opende deze.

Ze hapte even naar adem toen bleek dat er een agent voor haar stond. “Goedemiddag, mevrouw Groothuizen.” India kende hem ergens van. Maar waarva- O ja, bedacht India zich toen, hij leidde samen met Peter Langeveld het onderzoek naar het auto-ongeluk.

“Dag, meneer De Vries.” Sjors de Vries krulde voor een paar seconden zijn lippen. Toen keek hij haar weer serieus aan. “Ik hoorde van de inbraak in uw huis. Volgens mijn collega was u nogal overstuur.” India trok haar wenkbrauwen op.

“Volgens uw collega was ik niet zeker van mijn zaak.” Reageerde ze scherp. “Vincent is nogal gefrustreerd nu hij zijn functie als surveillant op heeft moeten geven voor een saaie functie op kantoor. Het is op dit moment nogal hectisch op ’t bureau.”

“Nou ja, ik stel het in ieder geval zeer op prijs dat u even komt kijken. Komt u toch verder.” Sjors de Vries volgde India de hal door, naar de woonkamer. “Zoals u ziet bent u net op tijd. Ik stond op het punt om te vertrekken.”

Sjors de Vries knikte. “Ik zie ‘t. Gaat u verhuizen?” India knikte stralend. “Ik trek bij mijn vriend in. Het is verder geen gevolg van de inbraak, hoor.” “Gelukkig maar. Vertelt u eens. Wat trof u aan toen u de inbraak ontdekte?”

Sjors de Vries haalde een klein notitieblokje en een blauwe balpen tevoorschijn. “Ik schrok in eerste instantie enorm van de rommel. Alles was overhoop gehaald. Sommige voorwerpen, zoals een vaas en een fotolijstje, waren gebroken.

Vervolgens ontdekte ik de ingeslagen ruit. Daar…” India wees naar de hoek van de kamer. “…in de hoek. Toen besefte ik dat er was ingebroken.” “Maar er is niets meegenomen? Dat weet u heel zeker?”

India knikte vastbesloten. “Heel zeker. Ik heb niet veel spullen en alles weet ik te liggen. Niets was meegenomen, werkelijk niets.” “Dat is heel vreemd. Heeft u verder nog iets vreemds opgemerkt?” India dacht na. “Nee, dat was het zo.”

“Tja, ik zal een rapport opstellen en verder is het afwachten of de inbreker het opnieuw probeert. Hier of ergens anders.” “Uw collega zei dat het niet vaak voorkomt dat een inbreker het in dezelfde buurt nogmaals probeert.”

“Dat klopt. Maar dat kan niemand voor de volle honderd procent zeggen, dus ja. Verder vermoed ik dat de inbreker naar iets op zoek was. Heeft u iets unieks in uw bezit?” India ging haar dierbaarste en waardevolste spullen na. “Nee, niet dat ik weet.”

“Goed. Nou, dit was het dan zo.” India glimlachte. “Ontzettend bedankt.” “Geen probleem.” India liep met Sjors de Vries mee naar de hal. Toen bedacht ze zich iets. “Hoe is het eigenlijk met uw collega, meneer Langeveld?”

Sjors de Vries keek haar met grote ogen aan. “Heeft u het niet gelezen?” India keek hem niet-begrijpend aan. “Wat bedoelt u?” “Het stond in de krant. Vorige week.” “Het spijt me, maar ik lees de krant niet. Ik heb geen idee waar u het over heeft.”

Sjors de Vries haalde diep adem. “Peter is vorige week overleden.” India’s adem stokte in haar keel. “O God!” Ze slikte een aantal keer om van die vieze smaak in haar mond af te komen. “Wat vreselijk. Gecondoleerd.” Sjors de Vries knikte dankbaar.

“Vanavond komt het op televisie. Bij ‘Gezocht’. Hoe meer mensen er kijken, hoe-” “U bedoelt…” Onderbrak India de agent geschokt. Sjors de Vries knikte. “Helaas wel. Peter is het slachtoffer geworden van een misdrijf.”