#28

“Brett, waar-” India bleef stokstijf staan. Ze was wakker geworden en had de koude, lege plek naast haar gevoeld. Ze wist dat ze Brett in de badkamer zou vinden. Hij nam elke avond een korte douche, ook al hadden ze kort daarvoor de liefde bedreven, dat maakte niet uit.

Het leek wel een soort ritueel, iets waarvan hij nooit was afgestapt en wat hij waarschijnlijk ook nooit zou doen. Nu stond ze tegenover hem en staarde naar de zwangerschapstest in zijn handen. Háár zwangerschapstest.

“Ik neem aan dat deze van jou is?” Ze wist niet wat ze moest zeggen. Moest ze wel iets zeggen? Natuurlijk moest ze iets zeggen. Maar wat? Ze wist het niet. Ze kon niet meer helder denken. Haar gedachten krioelden door –en over elkaar heen.

Brett keek haar strak aan. Neutraal, met een ietwat harde blik. Hij had haar weleens laten schrikken. Bijvoorbeeld toen hij ’s nachts ineens in haar slaapkamer stond. Het was alleen het feit dat ze hem niet had verwacht en dat hij haar totaal overrompelde hetgeen waarvan ze schrok.

Hij had haar binnen een paar tellen gerustgesteld. Haar verteld dat hij haar wilde. Het was het begin geweest van hun hartstochtelijke relatie. Nu waren ze een aantal maanden verder en in al die tijd was ze nog nooit bang voor hem geweest.

Tot vandaag. Zijn ogen werden zo donker dat het wel zwart leek. Zijn lippen vormden een strakke, rechte lijn. Angst nam bezit van haar. Als een automatisme sloeg ze haar armen over haar buik. Brett merkte dit op en smeet de zwangerschapstest in de wasbak.

“Hoelang houd je dit al voor mij verborgen?!” Riep hij haar toe. India besloot niet aan haar angst toe te geven. Ze haalde diep adem en antwoordde met: “Ik heb dit nooit voor jou verborgen gehouden. Ik weet het zelf nog maar net.”

“Net? Wat is net? Gisteren, vandaag?” “Wat doet dat ertoe? Denk je dat ik er niet van geschrokken ben? Dat het voor mij niet onverwacht komt? Ik wilde het eerst zelf een plek geven, voordat-” “Zo te zien heb je het al aardig een plek gegeven.” Onderbrak hij haar, terwijl hij naar haar buik keek, die zij nog steeds beschermde met haar armen.

“Jezus, Brett! Wat is nu precies je probleem? Het feit dat we een kind verwachten of het feit dat ik je het niet direct heb verteld?” “Wat dacht je van allebei?” India deinsde achteruit. “Ik voel me belazerd, India. Hoe kun je zoiets voor mij achterhouden?”

“Ik wilde je het op het juiste moment vertellen. Niet tussen neus en lippen door, niet als we aan tafel zitten met een bord stamppot. Snap je wat ik bedoel? Ik wilde-” “Rustig maar...” Brett nam haar in zijn armen en streelde haar klamme rug. “Ik begrijp het.”

India schonk geen aandacht aan zijn plotselinge stemmingswisseling. Ze was alleen maar blij dat hij haar in zijn armen hield en die strakke, harde blik had verruild voor die liefdevolle blik waarvan ze zoveel hield.

“India, ik weet niet zeker of ik wel klaar ben voor een baby.” India kroop uit zijn armen en keek hem aan. “Ik vind het ook spannend, maar ik weet zeker dat alles goed zal komen. Jij bent een fantastische vader, dat heb je immers bewezen bij Sem.”

Brett was, zoals ze dat zo mooi in het Engels zeggen, speechless. Herinneringen uit het verleden kwamen bij hem naar boven. Ongewilde herinneringen. Herinneringen aan Sem, aan die kille woorden en uiteindelijk het vertrek van zijn zoontje uit zijn leven…

Hij wist hoe hij dit probleem aan moest pakken. Hij had er een heel weekend over na kunnen denken. Sem had het hele weekend bij een vriendje gelogeerd. Hij had voor het eerst in tijden het schrijven weer op kunnen pakken. Hij had voor even rust in zijn leven gehad.

En nu zou het niet lang meer zou duren of hij had voorgoed rust in zijn leven. Hij nam de hoorn van de haak en toetste het nummer in wat hij zo onderhand uit zijn hoofd kende. “Kunnen we praten?” Vroeg hij, zodra ze opnam.

“Ik ben binnen een uur bij je.” Antwoordde ze. Hij haakte in. Zij zou alles voor hem doen. Ook hetgeen wat hij haar zo meteen zou vragen. Ze zou tegenstribbelen. Dat deed ze immers al weken. Maar na vandaag zou ze toestemmen, daar was hij zeker van.

Jolande belde aan en terwijl de deurbel nog nadreunde door de hal, had hij de voordeur al geopend. Ze glimlachte haar parelwitte tanden bloot. “Kom verder, Jolande. Fijn dat je zo snel wilde komen.” “Natuurlijk. Dat weet je toch.”

Ze liepen door naar de woonkamer. “Wil je wat drinken?” Jolande schudde haar hoofd. “Nee, dank je. Waar is Sem?” “Hij logeert dit weekend bij een vriendje. Ik haal hem vanavond weer op.” Jolande knikte en fronste toen haar wenkbrauwen.

“Waarover wilde je me spreken?” Hij zuchtte en zette een stap naar voren. “Ik heb nagedacht. Over ons.” Jolande slikte. “Ons?” “Jij en ik.” “Ik weet wat je met ‘ons’ bedoelt, Brett. Maar wat valt er te bespreken?”

“Het is moeilijk. En ik hoop dat je me het niet kwalijk neemt.” “Ik neem jou nooit iets kwalijk. Het is voor iedereen moeilijk, nog steeds.” Hij knikte. “Ik voel me er schuldig bij. Over hetgeen wat ik voel, wat ik wil.”

Jolande begreep hem niet en dat irriteerde haar, want zij begreep hem altijd. “Vertel het me.” Drong ze aan. Hij zette nog een stap naar voren. Nu voelde ze zijn adem op haar huid. Ze zag zijn donkerbruine ogen glinsteren in het daglicht. Ze bezweek bij het zien van zijn sensuele lippen.

“Ik denk dat ik het beter kan laten zien.” Nog voordat ze iets kon zeggen, iets kon ondernemen had hij zijn sensuele lippen al op haar lippen gedrukt. Het kwam zo onverwachts dat ze keek als een hert dat schrok van het licht van twee autokoplampen.

Al was deze reactie maar van korte duur. Zodra zijn tong bij haar naar binnendrong, werden haar benen slap en sloeg ze haar armen om zijn nek. Hoe vaak had ze hier al niet van gedroomd? Jaren. Talloze, wanhopige jaren.

Jaren waarin ze moest toezien dat hij gelukkig was met haar beste vriendin. Elisabeth, waarmee ze al sinds haar pubertijd bevriend was. Elisabeth, haar beste en trouwste vriendin, om wie ze zielsveel gaf, een persoon die ze dolgraag gelukkig wilde zien.

Maar met pijn in het hart moest ze toezien dat de charmante, welgestelde, knappe Brett viel voor de charmes van Elisabeth. Brett, die Elisabeth en zij leerden kennen tijdens een fotoshoot in Zuid-Frankrijk.

Hij schreef een column voor een bekend glamourblad, Elisabeth poseerde voor de nieuwe bikinilijn van dat blad en zij… Zij werkte daar achter de schermen als styliste. Natuurlijk viel hij voor de blonde Elisabeth.

Oké, zij had ook haar schoonheid. Hoe vaak zag je nu vrouwen lopen met een roomblanke huid, smaragdgroene ogen en met een frisse, korte coupe met de kleur oranjerood? Niet vaak, en dat wist ze verdomde goed.

Maar ze wist ook verdomde goed dat Elisabeth een slank, strak en afgetraind lijf had, dat haar felblauwe ogen van kleur veranderden als ze van emotie wisselde en dat haar glanzende, blonde haar het langste was wat ze ooit had gezien.

Elisabeth was werkelijk het perfecte model. En ze wilde niet jaloers zijn. Ze wilde niet huilen toen Elisabeth haar vertelde dat ze een date had met Brett. Ze wilde… Jolande zette haar tollende gedachten stop, toen ze merkte dat hij haar van de vloer tilde.

Ze leek wel verdoofd. Een paar tellen later lag ze languit op de bank en voelde ze zijn harde lichaam op het hare. Ze wilde hem. Brett. Ze wilde hem toen al en ze wilde hem nog steeds. Ze hield van hem. O God, wat ze hield ze van hem.

En wat was ze blij, dolblij, dat hij haar nu eindelijk zag staan. Ze was niet langer meer de vriendin van… Ze was niet langer meer het vijfde wiel aan de wagen… Vanaf nu was ze Jolande, die vrouw met die roomblanke huid, smaragdgroene ogen en die frisse, korte coupe met de kleur oranjerood.

Ze was eindelijk wie ze wilde zijn, wáár ze wilde zijn… Hij ontdeed haar van haar kleren en beroerde alle plekjes op haar lichaam. Jolande sidderde van genot. Na al die keren te hebben gezien hoe hij Elisabeth kuste, terwijl zij zich afvroeg hoe dat moest voelen, kon ze het nu eindelijk zelf ontdekken.

Ze klemde zich aan hem vast; bang om hem te verliezen. Want nu hij haar eindelijk gevonden had, nu zij hem eindelijk mocht laten zien hoe ze zich werkelijk voelde, sprak ze zichzelf toe dat ze hem nooit meer zou laten gaan. En ze zou alles doen om hem bij haar te houden. Alles…