#8

Haar handen waren zo zacht als fluweel. Hij rook haar parfum. Het zoete, het frisse, het nam bezit van hem. Zijn hele wezen schreeuwde om haar fluwelen handen op zijn huid. Zijn onderbuik deed zeer van verlangen. Toch… Toch lukte het hem haar los te laten en op te staan.

“Je hoeft je niet schuldig te voelen.” Zei hij, in zichzelf vloekend dat hij zo schor klonk. “En dat bedoel ik niet alleen voor net.” India keek hem aan. “Maar ik heb uw zoon-” “Het was een ongeluk. Ongelukken gebeuren.”

Brett ging terug op zijn stoel zitten. “Is dat waarom je hier bent? Je wilt van je schuldgevoel af?” India kreeg de kans niet om te reageren. Hij was haar steeds net voor, zoals nu. “Dan zeg ik je nu dat je je niet schuldig hoeft te voelen, oké?”

“Nee, dat is niet oké!” Brett keek haar verbaasd aan. “Als het zo makkelijk was, dan had ik iemand anders wel gevraagd om me dat te zeggen!” Haar uitspatting deed niets af van haar schoonheid. Ze bleef mooi. Ja, deze vrouw was prachtig als ze boos was.

“Wat wil je dan dat ik zeg? Dat jij schuldig bent aan de dood van mijn zoon, maar dat ik het je vergeef, is dat wat je wilt?” India beet op haar onderlip. “Zoiets, ja.” “Goed. Ik vergeef het je.” Brett stond op en liep weg.

India fronste haar wenkbrauwen en liep hem zonder twijfel achterna. Ze belandde in een prachtige, reus van een keuken. “Wauw.” “Het hart van het huis.” Zei Brett trots. India keek vol bewondering de keuken door.

“Het is een schitterende keuken.” Brett wenkte haar plaats te nemen. “Wil je misschien blijven lunchen?” “Uhh… ja… oké.” Brett knikte en opende de koelkast. “Als ik je onder het eten vertel wie Sem was, kun je dan accepteren dat ik het je werkelijk vergeef?”

“Hoezo denk je dat ik-” “Je kwam mij achterna. En als ik je zo bekijk… Dan neem je geen genoegen met mijn woorden van net.” India staarde hem verbaasd aan. Deze man had kennelijk een boel mensenkennis.”

“Daar moet ik je gelijk in geven.” Brett haalde een snijplank uit de kast en een snijmes uit een lade. “Moet ik je ergens mee helpen?” Brett dacht even na. “Je mag wel wat tomaten in stukken snijden.” India stond op en liep naar hem toe.

Ze nam het snijmes van hem over. “Wat eten we?” “Een salade. Niets bijzonders.” “Alles klinkt lekker. Ik rammel.” Dat was niet gek, na alleen een schaaltje vla bij het ontbijt. Ruim tien minuten werkten ze in stilte door aan de lunch.

Toen Brett alles in een schaal deponeerde, verbrak hij de stilte. “Sem had een hekel aan deze salade.” India keek hem aan. Zijn blik stond neutraal en met handen die blijkbaar veel vaker in de keuken hadden gewerkt, bereidde hij de salade.

“Ik denk dat alle kinderen een hekel hebben aan gezond eten.” “Sem at alles, behalve deze salade. Ik weet ook niet wat het was.” “Hoe was hij, je zoon?” Het klonk raar. Eerst was het een achtjarig jongetje, toen heette hij Sem Verjongh en nu is hij iemands zoon, Brett’s zoon.

“Hij leek veel op Elisabeth, mijn vrouw. Hij was net als haar zachtaardig, af en toe te lief zelfs. Hij had humor en kon op sommige momenten heel ondeugend zijn.” India glimlachte. “Heb je een foto van hem?”

Brett waste zijn handen, terwijl hij nadacht. “Vast wel. Ik zal zo even voor je kijken.” India legde haar handen op zijn onderarm. “Bedankt dat je dit allemaal voor mij wilt doen. Het moet niet makkelijk voor je zijn.”

Brett keek naar haar hand op zijn arm en toen naar de liefdevolle blik in haar ogen. “Ik vind het fijn om over hem te praten. Het is als een soort medicijn en zoals je weet… Ik ben alleen. Ik kan er met niemand over praten.”

“Je hebt verder geen familie of vrienden?” Brett schepte een deel van de salade over op een bord. “Mijn ouders zijn al jaren dood en ik was hun enige kind. Ik hád vriendin… Zij zijn samen met mijn vrouw overleden.”

India’s mond viel open. “O, sorry, zo bedoel ik het niet. Ik bedoel… Elisabeth was een model. Ze was succesvol en als je succesvol bent dan heb je veel vrienden. En na haar dood zijn die vrienden verdwenen, als je begrijpt wat ik bedoel.”

India knikte. “Dat spijt me voor je.” India voelde zich rot van binnen. Deze man had zijn vrouw verloren en door haar fout ook zijn zoon. Opeens werd ze misselijk van de salade. Brett keek tevreden naar de salade. “Zo, we kunnen-”

Hij keek India aan en zag tot zijn verbazing dat ze huilde. “Hé, wat is er? Waarom huil je?” India wreef de tranen weg, maar ontkennen dat ze huilde was nu niet meer mogelijk. “Je kunt zeggen wat je wilt, maar ik blijf me schuldig voelen over het feit dat het mijn fout is dat Sem niet meer leeft.”

Brett stond als een onnozele naar India te staren. Wat moest hij doen? Hij wilde niet dat ze huilde. Op de een of andere manier vond hij dat vreselijk en het maakte hem kwaad. Zonder erbij na te denken sloeg hij zijn armen om haar heen.

Als een klein kind – dat net was gevallen en zich had bezeerd – nestelde India zich in de armen van Brett. Het voelde veilig, warm en zijn aftershave rook heerlijk. Hij streelde haar zijdezachte haar en suste: “Niet huilen… Niet huilen.”

India werd rustiger. Er kwamen geen tranen meer. Toch voelde ze zich nog steeds rot van binnen. “Jij bent zo aardig voor me en ik… Ik ben degene die je zoon heeft omgebracht. Hoe kun je zo beheerst, zo vriendelijk blijven?”

Brett duwde haar met zachte hand van zich af en bekeek haar engelachtige gezicht met de twee zeeblauwe kijkers. “Dat is niet moeilijk.” Fluisterde hij. Met zijn duimen verwijderde hij de opgedroogde tranen van haar gezicht.

Terwijl hij daarmee bezig was, bleef hij in haar ogen kijken. Toen keek India hem recht aan. Zijn duimen stopten met bewegen en bleven roerloos op haar gezicht liggen. Zijn hart stopte even met slaan toen India met het puntje van haar tong haar lippen bevochtigde.

Zijn donkere, bruine ogen keken haar indringend aan. Het leek wel alsof hij haar iets wilde zegge, iets wilde bekennen. Opeens waren zijn donkere, bruine ogen heel dichtbij. Vervolgens voelde ze zijn lippen op de hare en besefte ze dat dat hetgeen was wat hij haar wilde zeggen, wilde bekennen…