#21

India stond op en liep naar de telefoon. Ze pakte de hoor van de haak en zei haar naam. “Dag, India, met Erik.” Er verscheen direct een glimlach op haar gezicht. “Erik! Wat een verrassing!” “O ja? Ik dacht dat jij op mijn telefoontje zat te wachten?” Hij grinnikte.

“Nou, nee.” Kaatste India terug, waarna een giechel haar ontsnapte. “Ik bel je eigenlijk namens mijn werkgever. Je hebt vorige week toch bij ons gesolliciteerd?” “Ja, dat klopt. Nogmaals bedankt voor je tip.” “Dat was geen probleem.”

India vond Erik, de vriend van Liv, een vriendelijke, zeer sociale man. “Maar wat ik je wilde zeggen… Ik mag je feliciteren, India. Je hebt de baan!” India wist niet wat ze hoorde. “O, ik weet niet wat ik moet zeggen! Wat fijn, wat fantastisch!”

“Ja, dat is het inderdaad.” Zei Erik lachend. “Wat leuk, wat… Ik heb er gewoon geen woorden voor! Ik vind het… echt super!” “Daar ben ik blij om. Ik neem binnenkort contact met je op om een afspraak te maken. Om alles te ondertekenen en zo.”

“Ja, ja, prima. O, en weet Liv het al?” “Nee, maar is het niet leuker als jij dat zelf vertelt?” “Ja, dat is waar. Bedankt, Erik. Voor alles.” “Dat heb ik graag gedaan. Ik moet nu hangen, India. Tot snel!” India haakte in en staarde voor een paar minuten nietsziend voor zich uit.

Ze kon het nog steeds niet geloven… Ze had een baan! En dat nog wel bij hetzelfde kantoor als waar haar beste vriendin werkzaam was. De functie die ze zou gaan beoefenen was dan weliswaar een stuk lager dan de functie op haar oude kantoor, maar ze moest ergens weer een begin maken.

En dat deed ze niets liever dan bij dit kantoor, daar was ze zeker van. En daarbij, ze was nog jong. Carrière maken kon altijd nog. Er verscheen een glimlach op haar gezicht en nadat ze een klein vreugdesprongetje had gemaakt, liep ze de trap op naar boven. “Brett?!” Riep ze.

Ze nam een kijkje in hun slaapkamer, maar daar was hij niet. Ook was hij niet in de badkamer. Toen zag ze dat de deur van de rommelkamer - zoals Brett hem noemde - op een kier stond. Ze had die kamer nog nooit van binnen gezien. Hij zat namelijk altijd op slot.

Ze opende de deur en haar mond viel open van verbazing, verwarring. De kamer – die de naam ‘rommelkamer’ absoluut niet verdiende – bleek een prachtige kinderkamer te zijn. De muren waren babyblauw en de vloer was bedekt met een sneeuwwit tapijt.

In de rechterhoek van de kamer stond een eenpersoonsbed; daarnaast een nachtkastje met een lampje erop. In de linkerhoek van de kamer stond wat speelgoed, zoals een teddybeer, een speelgoedkist en daaromheen lagen wat losse speeltjes op de vloer.

Het was duidelijk een jongenskamer. India voelde een rilling over haar rug lopen. Een koude, akelige rilling. Ze wist van wie deze kamer was. Het verbaasde, verwarde haar. Het was namelijk de slaapkamer van Sem...