#32

’s Avonds lag India in bed te piekeren. Het klopte allemaal. Brett had vanaf het eerste moment gelogen… Stiekem had hij zich vast opgelucht gevoeld dat Sem verongelukt was. India klemde haar kaken stijf op elkaar. Wat een vreselijke gedachten.

Ze had hem om vergeving gevraagd; deze had hij koel en ietwat laconiek geaccepteerd. Nu wist India waarom. Brett had nooit gerouwd om de dood van Sem. Nu wist India waarom. De slaapkamer hield hij voor de buitenwereld intact; alsof Sem bij hem woonde.

Hij zweeg over zijn verleden; de depressie van Elisabeth, haar zelfmoord, zijn haat jegens Sem… Nu wist India waarom. Op alles had ze nu een antwoord. Maar daar was ze totaal niet tevreden mee. Nee, ze was nog nooit zo verdrietig, zo angstig geweest.

Haar hart brak in duizend stukjes toen ze dacht aan wat ze morgenochtend ging doen… Ze hield zoveel van Brett. Hij was haar grote liefde. Maar hoe kon ze met hem verder als hij over zoveel belangrijke gebeurtenissen bleef zwijgen? Of erover zou liegen?

Voor het eerst in haar leven koos India voor zichzelf. Ze was een sociaal iemand. Stond altijd voor iedereen klaar. Maar nu was het moment daar dat ze voor zichzelf op moest komen. Voor haar en voor de baby.

Tranen prikten in haar ogen. Ze sloeg haar armen om haar buik. Ze hield van dit kleintje en dat gaf haar enorm veel kracht. Ze zou Brett moeten verlaten; maar ze zou altijd een deel van hem bij zich dragen… Namelijk hun kind.

En ze nam zich voor om haar kleintje alles over zijn vader te vertellen. Dan zou het kind vroeg of laat begrijpen waarom ze Brett had moeten verlaten. India kroop onder de lakens en voelde de warmte van Brett’s lichaam.

Ze draaide met haar rug naar hem toe; bang om te gaan huilen als ze hem daar zou zien liggen. Zijn glanzende, gitzwarte haar, zijn lieflijk slapende gezicht… India sloot haar ogen. Uiteindelijk duurde het nog twee uur voordat ze in slaap viel…

India voelde een steek. Een ijzige steek. Ze sperde haar ogen wijd open, maar ze zag niets anders dan het zwart van de nacht. Ze hoorde gestommel. De steek duurde voort… Ze voelde iets nats over haar buik glijden.

Ze raakte in paniek. Er was vast iets met de baby. Ze moest- Een harde stomp in haar maag zette haar gedachten stop. Ze dook in elkaar, waardoor de steek heviger werd. Ze wilde schreeuwen, maar het enige wat haar mond produceerde waren kleine, piepende geluiden.

Haar lichaam was ijskoud. De lakens waren verdwenen. In foetushouding lag India op bed. Een cirkel bloed kleurde het sneeuwwitte matras. Er volgde weer een stomp. Dit keer lukte het haar wel om te schreeuwen. Zo hard zelfs dat haar keel pijnlijk begon te branden.

“Rustig maar, het is zo voorbij.” India schrok. Haar lichaam verstijfde. De zware stem was vlakbij haar. De zware stem van… Brett. Plotseling voelde ze een innerlijke kracht opkomen. Ze dook uit elkaar en sloeg met haar armen in het donker.

Ze hoorde een kreun, gevolgd door een stroomvloed aan scheldwoorden. Ze had hem geraakt. Uit alle kracht probeerde ze het bed te verlaten. Ze voelde de koude, houten vloer al onder haar voeten toen hij haar opnieuw vastpakte.

Door het donker kon hij niets zien,waardoor hij India aan haar haar terug het bed op sleurde. India gilde van de pijn. Ze hoorde en voelde hoe stukken haar uit haar hoofd werden getrokken. Er ging een wervelstorm aan emoties door haar heen.

Niet mijn kleintje, niet mijn kleintje… Dat was het enige waar India aan kon denken. Ze probeerde met al haar kracht de baby in haar buik te beschermen, maar het leek een verloren zaak. Ze lag op haar rug en voelde het koude metaal van een mes een snee in haar buik maken.

Tranen stroomden langs haar slapen naar beneden. “Hierna zullen wij weer met zijn tweeën zijn, India.” De stem waarvan ze zoveel hield deed haar nu doen walgen. Ze voelde het zuur omhoog komen, maar het lukte haar om het binnen te houden.

Het koude metaal verdween. India keek op, maar ze zag niets anders dan zwart. Het zwart van de nacht, het zwart van de dood… India beet op haar lip. Dat moest ze zien te voorkomen. Ze moest hier weg, ze moest ontsnappen aan zijn zieke, doodzieke, handelingen…