Stilte. Leegte en stilte. Alleen af en toe een zingend vogeltje. Het geluid van een auto verbreekt de stilte. Een taxi stopt voor een klein huisje. Met piepende banden rijd de taxi weer weg. Weer die stilte. Een beetje onzekere voetstappen. Een deur die open gaat en weer dicht slaat.

In het kleine huisje loopt een jonge vrouw, Olivia van Beest. Haar bruine haar losjes over haar schouders. Haar gezicht op onweer. Ze ziet er uit alsof ze de eerste de beste voorbijganger aan kan gaan vallen.

Olivia ademt diep in, en dan weer uit. Ze ontspant een beetje en haar gezicht krijgt een vriendelijkere trek. `Denken ze nou echt dat een gewoon mens híer tien generaties kan laten opgroeien,` mompelt ze tegen zichzelf.

Ze laat zich op het bed vallen en kijkt het huisje nog eens rond. `Hoe kan vader me dít aandoen? Ik ben toch veel te opvliegend voor.. Voor dít!?` vraagt Olivia zich hardop af. Ze staat op, strijkt haar broek recht en loopt naar buiten.

Buiten ziet ze de krantenjongen aankomen. Ze begroet hem vrolijk. `goedemorgen` zegt de jongen. `Sorry, ik kan misschien een andere keer wat kletsen maar ik ben vandaag een beetje laat.. Tot ziens!` zegt hij voordat hij weer weg loopt.

Olivia neemt de krant die de jongen in zijn haast op de grond heeft gegooid mee naar binnen. `Een leuk baantje` mompelt Olivia. Ze vind een baan in de geheime dienst als hulpje. `Je moet toch ergens beginnen`

Net als Olivia de krant weggooit, hoort ze voetstappen dichterbij komen. Ze draait zich om en ziet drie mensen lopen.

Twee van de mensen lopen haar straal voorbij en verdwijnen weer. De laatste blijft staan. `Wilbert` stelt hij zichzelf voor. `Olivia` Olivia schenkt hem haar liefste glimlach. Voor zover dat wil lukken. `Is het niet eenzaam om hier in deze middle of nowhere te wonen?` vraagt Wilbert voorzichtig. Olivia’s gezicht betrekt.

`eigenlijk wel ja` mompelt ze. `Maar ik heb er zelf niet voor gekozen` `als je er over wilt praten, ik zal er voor je zijn` zegt Wilbert. Olivia glimlacht weer. `Dat is lief. Heb je zin om binnen te komen?`

`Koffie?` Wilbert schud zijn hoofd. Olivia haalt haar schouders op en schenkt alleen voor haarzelf in. `vertel, waarom woon je hier?` Olivia ademt diep in, en begint dan aan haar verhaal. `Mijn vader heeft me hier heen gestuurd.`

`Ik was vroeger niet echt makkelijk. Als peuter wou ik nooit lopen, praten of op het potje. Ik kon het wel, maar ik wou het niet. Toen ik kind werd, op mijn verjaardag, kreeg ik een broertje en een zusje. Mijn verjaardag was een hel voor mij. Mijn ouders keken niet meer naar me om.` Olivia sluit haar ogen. Een traan rolt over haar wang.

Wilbert legt zijn hand op die van haar. `als je niet verder wilt vertellen, is dat niet erg hoor` fluistert hij. Met haar andere hand veegt Olivia de traan van haar wang. `Mijn zusje, Floor, en mijn broertje, Rick, waren perfect. Blond haar en blauwe ogen. Mijn vader had nog wel aandacht voor mij, maar dat was alleen als ik volgens hem weer iets fout had gedaan. Dan sloeg hij me. Mijn meester van de basisschool vertrouwde mijn blauwe plekken op mijn benen en armen niet. Hij heeft de kinderbescherming gebeld en aan hun heb ik alles verteld.`

`ze hebben me meegenomen naar een weeshuis. Mijn vader bleef ze maar bellen. Hij bleef maar smeken of ik naar huis mocht komen. Ik mocht na een tijdje met hem praten, aan de telefoon. Ik was alleen in een kamertje. Mijn vader zij tegen me dat het hem écht speet. Van het weeshuis kreeg ik de keuze of ik naar huis wou, of dat ik daar wou blijven. Ik heb gekozen voor naar huis gaan. Ik was ondertussen tiener en oud genoeg om dat zelf te kunnen kiezen.`

`Thuis ging het beter. Mijn Floor en Rick waren peuter en zouden al snel kind worden. Ik hielp mijn moeder met hun vaardigheden. Toen ze kind waren, keken ze naar me op. Iedereen keek naar me om in huis, ik was nog nooit zo gelukkig geweest. Maar op de avond voordat ik volwassen zou worden, ging het weer mis. Ik kreeg ruzie met mijn vader. Ik weet niet eens meer waarover. Ik liep weg. Alleen voor die avond, ik wou terug komen als iedereen sliep. Ik kwam een groepje tieners tegen. Ze vroegen of ik met hun mee wou gaan.`

`ik had troost nodig, afleiding. Ze zeiden dat ze iets leuks gingen doen. Ik ging mee, wist ik veel wat ze gingen doen. Ik dacht aan een club ofzo, misschien een club waar we eigenlijk niet in mochten. Het bleek dat ze een oud vrouwtje wilden gaan lastigvallen. Ik was er met mijn hoofd niet bij en ik deed mee. We hadden helemaal niet door dat de politie er aan kwam.` Olivia bijt op haar lip. `we werden opgepakt maar we kwamen er met een waarschuwing van af. Mijn vader flipte toen ik thuis werd gebracht door de politie.`

`mijn verjaardag was, weer, een hel. Ik groeide in mijn eentje op. Zonder taart of wat dan ook. De dag daarna, gisteren was dat, stuurde mijn vader me hierheen. Ik heb de hele nacht in een taxi gezeten. En nu moet ik hier, in dit huisje, tien generaties op laten groeien.`

`Dat is een heel verhaal` mompelt Wilbert. Olivia knikt `Ik heb wel gehoord dat meer sims deze uitdaging doen, maar voor mij is het moeilijk. Ik maak niet zo snel vrienden. En als ik ze heb, zijn ze meestal snel weer weg door mijn verleden` weer rolt er een traan over haar wang. Snel kijkt ze weg.

`Het spijt me Olivia, ik moet weer naar huis. Maar ik kom binnenkort weer langs, oké?` Olivia knikt. `het was fijn om met je te praten. Ik had nooit gedacht dat ik het zo makkelijk kon vertellen.`

Met een zucht laat Olivia zich op haar bed vallen. Ze had nooit gedacht dat ze hier vrienden had kunnen maken, laat staan zo snel al! Ze pakt uit de kast een notitieblok.Lijst met dingen te doen in Bleu Hill:*vrienden maken.*Trouwen.*kinderen krijgen.Staat er al. Glimlachend krabbelt ze er wat bij: *Goede vrienden worden met Wilbert.