'Zijn de sterren niet prachtig vannacht?' fluistert Casper. Aimi glimlacht en kijkt naar hem op. 'Mooier samen met jou.' Casper grinnikt en laat zijn hoofd tegen dat van Aimi zakken. Een tijd staren ze naar elkaar, gelukkig met elke hartslag van elkaar. Casper ademt in en drukt zijn lippen op de hare. 'Miauw?' Aimi lacht en kijkt opzij, waar Pixie ongemakkelijk naar het koppel kijkt.

Aimi

Aimi komt overeind en Pixie kijkt haar verlangend aan. “Ik geef haar maar even haar eten,” grinnikt ze. Casper zucht dramatisch, “Een mooi, romantisch moment. Verstoord door een kát.” “Geen kwaad woord over mijn kat.” zegt Aimi verontwaardigd.

Casper lacht en staat tegelijk met Aimi op. “Aims, ik denk dat ik maar eens op huis aan ga. Het is al best laat.” Aimi krijgt een verdrietige trek om haar mond, en Casper glimlacht. “Ik kan ook blijven, als je dat liever wilt.” fluistert hij. “Ik wil niets liever,” antwoord Aimi.

Even later zitten ze samen op Aimi’s bed. “Weet je zeker dat je het wilt?” vraagt Casper nog een laatste keer. Aimi knikt, en zoent hem. Hij drukt haar zachtjes achterover en dan verdwijnen ze samen onder de dekens.

~*~

Hoofdhuis

“Zo, nu ben je een stuk knapper.” zegt Bella, en ze strijkt even over Logan’s haar. “Logan knap,” brabbelt hij. Bella lacht en kietelt hem.

“Kom óp pap, kan je echt niet beter?” vraagt Elora grijnzend. Tobias rolt met zijn ogen. Elora schiet de bal nog een keer op het doel, en weer houd Tobias hem niet op tijd tegen.

De volgende dag neemt Elora Nathan, een jongen uit haar klas, mee uit school. Hij had haar gevraagd of ze hem kon helpen met Frans. “Dus, snap je het nu?” vraagt ze, als ze een tijdje bezig zijn geweest. “Ik denk het,” mompelt hij. Elora grinnikt en schrijft wat op. “Vertaal dit eens.” Nathan denkt even na, en schrijft dan de vertaling op. “Goedzo!” zegt Elora vrolijk.

Na nog even geleerd te hebben, gooit Elora het boek van haar bed. “Genoeg geleerd voor vandaag.” mompelt ze. Nathan grinnikt en kijkt haar kamer even rond. “Ow, kut, sorry Loor, ik moet naar huis.” zegt hij als zijn blik langs de klok gaat. “Bedankt dat je me hebt geholpen!”

Luca, Claire, Demi & Levi.

~*~

Een beetje onzeker kijkt Demi naar het potje, en daarna naar haar moeder. Die knikt haar bemoedigend toe. Ze doet een klein plasje, en glijd dan voorzichtig van het potje af. “Goedzo, meisje.” glimlacht Claire, en ze tilt Demi op.

Claire legt haar in haar wiegje en kijkt nog even naar Levi, die al in slaap is gevallen. Ze glimlacht en leunt tegen de muur. Een tijd lang kijkt ze naar de twee slapende peuters.

Ze schrikt als ze opeens Luca’s armen om haar heen voelt. “Boe.” grinnikt hij. “Zeg, ik weet dat het geweldig is om naar hun te kijken, maar misschien moeten wij ook maar eens naar bed gaan.” zegt hij, met een knikje naar het raam. Buiten is het ondertussen al donker geworden.

Maar lang de tijd om te slapen hebben ze niet, want rond middernacht staat Levi te gillen in zijn wiegje. Slaperig komt Luca de kinderkamer in. “Papa!” kirt Levi meteen.

Luca glimlacht en tilt zijn zoontje uit zijn wiegje. “Wat is er, jochie?” mompelt hij. Maar Levi hoeft niet te antwoorden, want Luca ruikt het al. Hij legt Levi op de commode. Levi grijpt enthousiast naar het witte poeder. Luca grinnikt en tilt hem op.

“Zo. En ga je dan nu weer slapen?” vraagt hij. Levi knikt braaf, en als zijn vader hem weer in zijn wiegje heeft gelegd, valt hij bijna meteen in slaap.

Luca glimlacht en loopt nog even langs Demi’s wiegje. Hij aait over haar blonde haar, en loopt dan terug naar de slaapkamer.

Hij valt vermoeid weer naast Claire in bed, en slaat zijn armen om haar middel. Ook hij slaapt al snel.

Maar de volgende ochtend om vijf uur is de tweeling alweer klaarwakker. En dat laten ze merken ook. Luca en Claire komen chagrijnig de kamer in, maar ze worden meteen opgevrolijkt als de gezichtjes van Demi en Levi beginnen te stralen als ze hun ouders zien.

“Nee papa!” krijst Demi. Wild spartelend probeert ze aan haar vaders sterke armen te ontkomen. Boos slaat ze met haar kleine vuistjes op zijn knie. Luca zucht en tilt haar op. “Dan niet”, mompelt hij.

Als hij de woonkamer in komt, ziet hij dat Claire al bezig is met het ontbijt. De zon begint langzaam op te komen, en Demi kijkt bewonderend uit het raam, naar de blaadjes die langzaam naar de grond dwarrelen.

Na het ontbijt vertrekt Luca naar zijn werk, en doet Claire de tweeling in bad. Levi slaat vrolijk met zijn handjes op het water, waardoor Claire kletsnat word. Demi giechelt en slaat ook een beetje op het water. Claire grinnikt en tilt ze uit het bad.

Ze kleed de twee peuters aan en zet ze op de hangmat met een knuffel. Zelf pakt ze een boek en ploft ze naast Levi en Demi.

Na een tijdje gooit Demi opeens haar knuffel opzij en kruipt ze naar de rand van de hangmat. “Papa!” roept ze. Luca lacht en tilt haar op.

Senna, Florian & Romée

Met een glimlach kijkt Romée naar Bram, een jongen uit haar klas. Hij vertelt een of ander verhaal, maar ze luistert zonder iets te horen. Ze vind hem al een hele tijd leuk, en ze had gehoord dat hij haar ook wel leuk vond.

Vanmiddag had ze hem eindelijk gevraagd of hij wou afspreken.“Méet?” zijn lachende stem zorgt er voor dat ze opschrikt uit haar gedachten. “Ja?” “Je luisterde niet, hm?” grinnikt hij. Romée bloost en schud haar hoofd. “Je ziet er schattig uit als je bloost.” mompelt hij, wat er voor zorgt dat ze nog roder word.

Romée komt overeind en veegt een pluk haar uit haar gezicht. “Dus, wat zei je net?” vraagt ze. “Dat wil je wel weten, hm?” grinnikt hij. “Ik zei dat je mooie ogen hebt.” vervolgt hij zacht. Romée voelt haar wangen weer rood worden.

“Ik meen het hoor,” zegt Bram met een glimlach. Even twijfelt hij, en dan buigt hij zich voorover en zoent hij haar voorzichtig.

“Je bent me nog steeds uitleg verschuldigd, zusje.” zegt Luca. Senna kijkt naar haar handen en bijt op haar lip. “Goed, wat wil je allemaal weten?” vraagt ze. “Waarom ben je weggelopen?” “Ik was boos dat ze het niet eerder hadden verteld,” antwoord ze. “En dan besluit je meteen weg te lopen?” vraagt Luca ongelovig.

Als Senna niet antwoord, zucht Luca. “Vertel maar gewoon alles.” “Ik besloot om naar de uni te gaan, aangezien we toch al hadden besloten binnenkort te gaan. Ik huurde een huisje en het eerste semester ging alles gewoon goed. Ik leerde Florian kennen en we kregen wat. Hij zorgde ervoor dat ik genoeg zelfvertrouwen kreeg om jullie weer op te zoeken.”

“Maar dat deed je niet.” mompelt Luca. Senna schud haar hoofd. “Net toen ik er echt klaar voor was, bleek ik zwanger te zijn. En toen stortte mijn hele zelfvertrouwen weer in. Ik dacht dat jullie me niet meer wouden zien. En toen Romée net drie weken was, stonden Aimi en Tobias opeens voor de deur. Ik schrok me kapot.” Ze lacht even. “Zij hebben me overtuigd dat ik terug moest gaan.”

Een tijdje blijft het stil. “Ik ben blij dat je terug bent.” zegt Luca met een glimlach.