‘s Ochtends vroeg, ergens in mei, is het rustig in Blue Hill. Je hoort de vogeltjes fluiten en de wind ruisen. Verder is het stil.

Plots word de stilte doorbroken door een harde gil. ‘De baby komt!’ gilt Olivia.

Binnen een paar seconden stormt Alex de slaapkamer binnen. Hij is in zijn werkkleding. Als hij binnenkomt gilt Olivia opnieuw. Alex wil naar haar toe lopen om haar te helpen, maar Olivia duwt hem weer naar achter.

Na een paar uur houd het gillen op en begint Olivia met puffen.

Uren later heeft ze een lief, klein kindje vast. ‘Wat ben jij een schatje,’ fluistert Olivia. ‘en je bent prachtig.’ mompelt ze er achteraan.

‘Wil jij even…?’ verder komt Olivia niet. Ze duwt het kindje in Aliex’ handen.

Meteen begint ze weer te puffen.

En een paar uur later heeft Olivia weer een klein kindje vast. ‘Jij bent ook al zo mooi,’ mompelt ze.

‘Wauw, ze lijken echt op mij,’ grinnikt Olivia. Ze aait Senna over haar wangetje. Even sluit ze haar ogen en haalt ze diep adem. Dan opent Olivia haar ogen weer en kijkt recht in die van Alex. Ze ziet meteen dat hij ook heeft gezien wat zij zag; Luca en Senna hebben de huidskleur van Wilbert.

Even later heeft ze de tweeling in de wiegjes gelegd, en pakt ze Aimi bij haar handjes. `kom, dan proberen we te lopen,` glimlacht ze.

De volgende ochtend kijkt Bella jaloers toe hoe haar zusje trots door de kamer stapt. ‘Bell ook lopen,’ snikt ze. Als haar moeder, die bezig is met het verschonen van Senna, niet reageert trekt ze Aimi aan haar armpje omlaag. ‘Niet lief! Aimi alleen lopen als Bell ook kan,’ gilt ze. ‘Rustig maar, Bella.’ grinnikt Olivia zachtjes.

Glimlachend pakt ze Bella’s handjes vast en loopt ze een stukje met haar. ‘En nu jij,’ zegt ze, en ze laat Bella los en doet een stap naar achter. Verward kijkt Bella rond. ‘Mamma?’ vraagt ze bang. Olivia grinnikt. ‘Kom dan, Bell,’ lacht ze.

Een tijdje blijft Aimi kijken naar haar zusje, totdat ze opeens opgepakt word. `Wie is er vandaag jarig?` `pappa!` gilt Aimi. `nee, jíj ben jarig` grinnikt Alex. Verbaasd kijkt Olivia op. `ben je al terug?` vraagt ze ongelovig.

`Aimi plassen` Aimi kijkt haar vader liefjes aan. Nog nagrinnikend zet Alex haar op het potje. `en nu braaf een plasje doen, hè Aimi?`

Die avond staat iedereen om Bella en Aimi heen. Glimlachend kijkt Olivia naar de paarse taart met oranje kaarsjes. Alex heeft zijn best gedaan, denkt ze.

Niet veel later staat Aimi op haar beentjes te wankelen. Dan schiet ze de lucht in…

…en komt ze neer als een mooi kind. Even kijkt ze verbaasd naar beneden, de grond is nu wel erg laag, maar dan begint ze te lachen. ‘Wauw! Dit is gaaf!’ grinnikt ze.

Ondertussen staat Bella ook al te wankelen. Met een glimlach op haar kleine gezichtje…

…springt zij ook de lucht in. Ze kijkt hoe de grond lager word…

…en dan komt ook zij neer als een mooi kind.