Olivia&Alex

“weet je zeker dat we alles hebben?” vraagt Olivia twijfelend. Alex lacht, “dat weet ik zeker.” verzekert hij haar. Olivia glimlacht naar hem. “Op naar Twikkii dan maar.” zegt ze.

Een uur later komen ze aan op Twikkii.

“een huisje voor één nacht graag.” zegt Olivia met een glimlach tegen de man achter de balie. “Heeft u gereserveerd?” vraagt hij vriendelijk. Olivia knikt en geeft haar gegevens.

Niet veel later komt Olivia naar buiten. “gelukt?” vraagt Alex. Olivia houd een sleutel omhoog. “kom op, we gaan iets doen.” zegt ze vrolijk.

Met een glimlach legt Olivia haar hoofd op Alex’ schouder. “Het is hier echt prachtig.” mompelt ze. Alex drukt lachend een kus op haar voorhoofd, “Ik zei het toch.” zegt hij zelfvoldaan.

Een lange tijd blijven ze zo liggen. De zon maakt langzaam plaats voor de maan. Alex trekt Olivia omhoog, en slaat zijn arm om haar heen. Olivia lacht en legt haar hand in die van hem.

Even zucht Olivia. Alex kijkt haar vragend aan. “Ik word binnenkort alweer oudere.” mompelt ze. Alex lacht, “Ik wil wedden dat je dan nog steeds zo mooi bent.” zegt hij, en hij laat haar een rondje draaien.

“slijmbal.” zegt Olivia lachend. “Ik meen het,” zegt Alex met een scheve glimlach. Zachtjes drukt hij zijn lippen op die van Olivia.

Luca

“Het is je eigen schuld, jíj stelde voor om me naar college te brengen.” zegt Claire eigenwijs. Luca lacht, “dat was een grápje.” zegt hij. Claire grinnikt en springt van zijn rug. “Ja, hèhè, dat had ik ook wel door.” zegt ze, en ze steekt haar tong uit.

Luca glimlacht en pakt haar hand. “Kom op, we moeten nu echt weg.” lacht hij.

Een paar uur later staan ze weer voor het studentenhuis. Luca wil naar binnen lopen, maar Claire houd hem tegen. Verbaasd kijkt hij haar aan. “zullen we naar het park gaan?” vraagt ze liefjes. Luca lacht. “Prima.” zegt hij.

Na een kwartiertje lopen komen ze aan in het park. “Dit is veel beter dan saai binnen zitten.” zegt Claire met een grijns. Luca lacht en drukt een kus op haar lippen.

“Luca!” horen ze opeens achter zich. Verbaasd draait Luca zich om. Hij grijnst als hij Bella ziet staan. Bella glimlacht terug, en omhelst hem. “afgevallen?” vraagt Luca plagend. Bella steekt haar tong uit.

“Euh, Luca?” kucht Claire. Luca draait zich lachend om naar Claire. “Claire, dit is Bella, mijn zus. Bella, Claire, mijn vriendin.” Claire glimlacht naar Bella en schud haar hand.

“wauw, een tweeling… volgens mij zit het in de genen.” grijnst Luca als ze even later op een bankje zijn neergeploft. Bella glimlacht, “Ik denk het ook.”

Een tijd lang kletsen ze door. “Het begint koud te worden.” merkt Claire op, en ze rilt. Luca wrijft even over haar arm en staat dan op. Hij kijkt naar de donkere wolken. “Ik denk dat we zo een stortbui krijgen.” zegt hij. Hij heeft het nog niet gezegd, of de eerste druppels vallen naar beneden.

Langzaam vormen er plasjes op de stenen. “Ik ga naar huis.” zegt Bella, en ze geeft Luca nog een knuffel.

Claire kijkt Luca glimlachend aan. “Je hebt een aardige zus.” zegt ze. Luca glimlacht terug. “zullen wij ook naar huis gaan?” vraagt Claire. Luca grijnst. “Nee,” zegt hij.

Claire probeert hem boos aan te kijken. “Jíjwou naar het park.” zegt Luca. Claire’s poging om boos te kijken mislukt, en ze glimlacht naar hem. “maar jíj vond het goed.” zegt ze. Luca lacht. Zachtjes drukt hij zijn lippen op die van Claire.

Wat het stel niet doorheeft, is dat ze van een afstandje worden bekeken. De jonge vrouw haalt een hand door haar natte haren. Ze blijft een tijd lang naar het stel kijken. De regen vermengt zich met haar tranen. Dan draait ze zich om, en loopt ze met snelle passen weg.

Als ze weer terug zijn, drukt Claire een kus op Luca’s neus. “Ik ga naar huis. Veel succes met je examen vanavond.” zegt ze glimlachend. “Dat zal ik nodig hebben.” zegt Luca.