10G van Beest 3.3

Kreunend hangt Demi boven het toilet. “Deem?” Claire klopt bezorgd op de deur van de badkamer. “Deem, alles goed?” Demi staat voorzichtig op, spoelt door en opent de deur voor haar moeder. “Meisje toch.” bezorgd legt Claire een hand op Demi’s gloeiend hete voorhoofd. “Blijf jij vandaag maar thuis.”

Luca, Claire, Levi, Demi, Mitch, Fons & Daisy.

“Hoe voel je je?” vraagt Claire als Demi even later op het bed van haar en Luca ligt. “Bagger.” mompelt Demi. Er springen tranen in haar ogen. “Liefje toch.” Claire strijkt even over de wang van haar dochter. “Ik heb vandaag een vrije dag, dus ik ben er gewoon. Roep maar als je iets nodig hebt, oké?” Claire glimlacht en drukt een kus op het warme voorhoofd van haar dochter. Demi knikt.

Als Levi om 1 uur uit school komt, zegt hij zijn moeder vaagjes gedag en dan verdwijnt hij in zijn kamer. Hij staart bedenkelijk voor zich uit. Vandaag op school was verschrikkelijk. Iedereen maakte hem uit voor homo. Goed, hij weet zelf ook dat hij op jongens valt. Maar hij heeft het nooit hardop gezegd, ze gaan er gewoon van uit. En ze pesten hem er mee.

Hij hoort de voordeur open gaan. Merle zou nog langs komen bij Demi. Opeens voelt hij de sterke drang het aan iemand te vertellen. Logan wil hij er niet mee lastig vallen – die heeft het al druk met zijn bijna depressieve zus, dus dit kan hij er niet ook nog bij hebben. Demi zal het sowieso aan iemand door vertellen. Merle blijft dus als enige over.

Een half uurtje later – als Levi druk bezig is met zijn huiswerk –klinkt er een klopje op de deur, en even later verschijnt Merle’s hoofd om de deur. “Hai Leev.” grijnst ze vrolijk. “Hai.” hij glimlacht opgewekt. “Lukt het?” ze knikt naar zijn schrift. “Ja hoor, bijna klaar.” Hij gooit het op zijn nachtkastje en klopt dan naast hem. “Kan ik, eh, even met je praten?” vraagt hij voorzichtig.

“Natuurlijk.” Merle ploft naast hem neer. Levi ademt diep in. “Mer, ik ben homo.” flapt hij er in één keer uit. Hij kijkt haar een beetje angstig aan. Merle glimlacht en knijpt zacht in zijn hand. “Zoiets dacht ik al.”

Levi ademt opgelucht uit. “Je vind me nu niet een creep, ofzo?” vraagt hij voorzichtig. Merle lacht en knuffelt hem. “Natuurlijk niet, mafkees. Je bent nog steeds Levi, niks kan dat veranderen.” Levi glimlacht. “En er zit een reden achter dat je me dit nu vertelt, niet?” Merle kijkt hem scheef aan. Hij haalt zijn schouders op. “Ik moest het gewoon kwijt. Ik erger me er dood aan dat iedereen me er mee blijft pesten.”

“Het zijn gewoon losers, Leev.” Merle wrijft troostend over zijn schouders. “Ze zijn jaloers, omdat je zo geweldig bent.” vervolgt ze opgewekt. Levi grinnikt en prikt in haar zij. “Maar als je er echt mee zit…” ze bijt twijfelend op haar lip. Levi trekt vragend een wenkbrauw op. “Nou ja, soms zie je in series of zo dat iemand een excuusvriendin neemt. Zodat ze stoppen met pesten, snap je?”

Levi knikt langzaam en kijkt haar dan fronsend aan. “Dus jij stelt nu voor dat…” “Mij maakt het niet uit.” ze glimlacht opgewekt. “Ik vind het prima hoe je bent, maar sommige anderen zullen het niet zo goed opvatten. Dus misschien is het handig, zolang je nog op de middelbare zit.”

Romée & Beth

Met een glimlach kijkt Romée toe hoe Beth vrolijk kirrend ligt te spelen. Als Beth door krijgt dat ze wordt bekeken, kijkt ze op en lacht ze stralend naar haar moeder. “Is het leuk, meisje?” lachend tilt Romée haar dochtertje op.

Romée knuffelt Beth liefdevol. Beth maakt wat pruttelende kirgeluidjes en trekt zachtjes aan Romée’s haar. Romée houd Beth glimlachend voor haar gezicht en kust het kleine neusje. “Weet je wie er zo komen voor jou verjaardag, schatje?” kirt ze opgewekt. Op dat moment gaat de bel. Beth kijkt Romée geschrokken aan. Romée lacht. “Oké, verbetering, raad wie er nu zijn voor jou verjaardag.”

Ze doet de deur open voor Elora en Mike. Beth lacht als ze de twee herkent en strekt voorzichtig een armpje uit naar Elora. Vrolijk grijnzend neemt Elora Beth over van Romée. “Hai kleintje.” ze kietelt het kleine meisje in haar buikje. Mike grinnikt en prikt in Elora’s zij.

“Alles goed, Méetie?” Mike hangt zijn jas op en loopt achter Romée aan de woonkamer in. “Nog steeds ja, gister vroeg je dat ook al Mike.” Romée grinnikt. “Ik ben heel aardig.” hij glimlacht onschuldig. “Nee, Mike. Gewoon… nee.” Elora klopt op zijn schouder. “ik vind jou ook niet aardig, Loor.” glimlachend kijkt hij haar aan.

“Goed, genoeg gekibbel voor vandaag.” Romée slaat haar armen om de schouders van haar neefje en nichtje. “Tijd voor Beth’s verjaardag.” Romée neemt Beth weer over van Elora, en knikt naar de koelkast. “Wil jij de taart even pakken, Mike?” vraagt ze vrolijk.

“Zeg alsjeblieft dat je het niet meent, Demi.” Logan staart zijn nichtje stomverbaasd aan. “Ik wou dat dat zo was.” Demi slaat haar ogen neer. Er rolt een traan over haar wang. “Oh, Deem.” Logan slaat zijn armen om haar heen en laat haar huilen tegen zijn borst. “Pap en mam vermoorden me als ze er achter komen.” huilt ze.

Hoofdhuis

“Natuurlijk niet, ze houden toch van je.” troost Logan. “Ja, maar niet meer als ze dit horen. Verdomme, Logan, ik ben nog veel te jong hier voor.” ze kijkt hem huilend aan. “Ik wil het helemaal niet!” roept ze uit. “Ssh, anders horen mijn ouders je.” Logan veegt een traan van haar wang. “Waarom laat je het dan niet weg halen?” “Dat kan ik niet. Oh verdomme, hoe zou Devon reageren?” haar handen vliegen naar haar buik.

“Devon is gek op jou, natuurlijk reageert hij positief.” Logan zucht en knijpt in haar hand. “Deem, weet je zeker dat je het niet weg wilt halen? Ik bedoel, nou ja, je bent nog hartstikke jong, je zit nog op de middelbare, en we zouden gaan studeren. Met een kind er bij, kan dat niet meer.” hij kijkt haar aan. “Dat weet ik, maar ik kan het gewoon niet, Loggie. Misschien klinkt het dom, maar… nou ja, er leeft iets in me, en dat kan ik niet zomaar vermoorden.”

“En hoe wil je het verborgen houden voor je ouders?” hij fronst. “Weet ik veel. Misschien loop ik wel weg ofzo.” mompelt ze. “Demi!” roept Logan. “Jij gaat niet weg lopen, oké.” hij kijkt haar woedend aan. Demi glimlacht onwillekeurig. “Goed, meneer. Ik zal niet weg lopen.” zegt ze braaf. “Al stuurt pap me waarschijnlijk het huis wel uit.”

Logan rolt met zijn ogen. “Maar, Loggie, vertel het niemand, oké? Echt niemand. Levi niet, Merle niet, je ouders niet, je broer en zus niet, gewoon niemand.” ze kijkt hem doordringend aan. “pas als ik het tegen mijn ouders heb gezegd. En dat gaat nog wel even duren.” Logan knikt en rolt van het bed af. “Waarom eigenlijk niet aan Levi? Hij is toch je tweelingbroer?” vraagt hij fronsend, terwijl hij van onder zijn bed een koektrommel tevoorschijn tovert en er twee koekjes uit vist.

“Omdat hij mij niet verteld heeft dat hij verliefd was op Merle en haar zomaar zonder waarschuwing heeft gevraagd.” Ze neemt dankbaar een koekje aan. Logan slikt en neemt snel een hap. Hij kauwt langzaam. “Ah.” mompelt hij dan. Toen Demi hem had verteld over Levi en Merle’s plotselinge liefde, was ze te verontwaardigd geweest om de teleurstelling op zijn gezicht te zien. Het voelde alsof iemand een mes in zijn hart drukte, en Demi had er net nog iets harder op gedrukt zonder dat ze het door had.

“Je vind haar leuk, hè?” vraagt Demi opeens. Hij kijkt haar fronsend aan. “Wie?” “Merle natuurlijk.” Demi grijnst. “Je bent smoorverliefd op haar, en je hebt zin om Levi te vermoorden, is het niet?” Logan bloost en stopt snel het laatste stukje koek in zijn mond. “Ik denk niet dat ze het lang vol houden.” gaat Demi luchtig door. “Ze zijn allebei heel anders. Jij en Merle zouden perfect bij elkaar passen…” ze staart dromerig uit het raam. “Ja, vast. Maar dat gaat toch nooit gebeuren.” mompelt Logan.

“Niet zo gedeprimeerd, Loggie. Merle en Levi hebben nog nooit iets van verliefde gevoelens getoond, en jij en Merle hadden duidelijk een klik. Ik snap gewoon niet waar dit opeens vandaan komt. Ik had sowieso niet verwacht dat Levi verliefd zou worden op een meisje. Je ziet in een oogopslag dat hij homo is, alleen zit hij waarschijnlijk nog in de ontkenningsfase.” zegt ze fronsend. “Jij bent echt erg.” “Ik zeg gewoon wat ik denk.” protesteert Demi. “Of Merle is zijn excuusvriendin.” zegt Logan droog. “Dat zou Merle nooit doen.” mompelt Demi bedenkelijk.

“Het was een grapje.” grinnikt Logan. “Kom op, we zouden gaan zwemmen, niet over deprimerende dingen praten, weet je nog?” Logan schopt de trommel weer onder zijn bed. “Je ouders weten daar niks van, zeker?” vraagt Demi grinnikend. “Nope, en dat moet ook zo blijven, want anders ga ik dood.”

“Tot volgende week, papa.” Avril knuffelt Mike stevig. “Tot volgende week, meis.” Mike glimlacht en woelt even door haar haar. “Kom, Av.” Chloé pakt Avril’s handje vast. “We zouden nog langs opa en oma, weet je nog?” Avril knikt stralend, zwaait nog even naar Mike en huppelt dan aan haar moeders hand weg.

Mike

Mike laat zich doelloos op een stoel zakken. Hij trommelt wat met zijn vingers op tafel en zucht dan verveeld. Hij laat zijn blik naar het prikbordje gaan, en kijkt even glimlachend naar de tekening die Avril hem heeft gegeven. Hij opent zijn laptop, staart even naar het beeldscherm en besluit dan nog wat te werken – iets anders heeft hij toch niet te doen.

Twee uur later gaat zijn mobiel af. “Jo,” zegt hij vrolijk. “Hai Mike.” Klinkt Elora’s stem van de andere kant. “Ik vroeg me af of je zin hebt om samen depressief te doen vanavond.” “Je verveelt je?” gokt Mike grinnikend. “Ik sterf haast. Loggie logeert bij Levi en Demi en pap en mam… nou ja, zijn pap en mam, weet je wel.” Mike lacht. “Ja hoor Loor, je mag langs komen.” zegt hij vrolijk. “Jottem.” kirt Elora.

Een half uurtje later staat Elora voor de deur. Glimlachend laat Mike haar binnen. Elora knuffelt hem stevig. “Hai broertje.” mompelt ze. Mike glimlacht en woelt door haar haar. “Hoi zusje.” grijnst hij. “Leef je nog?” hij neemt haar jas aan. “Half.” glimlacht ze. “Ah, dat is al verbetering.” hij knikt tevreden. Elora grinnikt en ploft neer op de bank.

“Je kan in ieder geval weer voluit lachen.” Mike prikt plagend in haar zij. Elora slaat lachend zijn hand weg. “Niet doen, muts.” ze zet haar ellebogen op zijn knieën. “Ik ben geen muts.” Mike trekt een pruillipje. “Oh jawel.” Elora kijkt hem vrolijk aan.

“Nien, heb je je huiswerk al gemaakt?” vraagt Aimi, terwijl ze de woonkamer in komt. Nienke negeert haar en blijft boos naar de TV kijken. Aimi zucht, pakt de afstandsbediening van het bijzettafeltje en klikt de TV uit. “Niet doen!” gilt Nienke boos. Ze springt op en kijkt haar moeder boos aan. Aimi slaat haar armen over elkaar.

Aimi, Casper & Nienke

“Huiswerk, Nien.” “Ik was aan het kijken.” Nienke balt haar vuistjes. “Heb je, je huiswerk af?” herhaalt Aimi. “Néé maar dat maak ik zó, ik wil eerst kijken!” schreeuwt Nienke. “Je bent gemeen!” Ze duwt Aimi aan de kant en stormt de kamer uit, langs Casper – die net binnen komt. Casper kijkt zijn dochter fronsend na, en kijkt dan naar Aimi. “Wat was dat?” vraagt hij bezorgd. “Niks.” geërgerd valt Aimi neer op de bank.

Casper trekt een wenkbrauw op. Aimi trekt haar benen op en verstopt haar gezicht tegen haar knieën. Casper zucht, laat zich naast haar zakken en knuffelt haar. “Ze haat me.” jammert Aimi. “Dat doet ze niet.” Casper drukt een kus op haar haar. “Jawel, ik heb haar verboden met Kendall te spelen en nu haat ze me.” Aimi kijkt op met tranen in haar ogen. “Ze haat je niet, lieverd. Ze is gewoon boos, ze komt er wel weer bovenop.” Casper kust haar liefdevol.

Er rolt een traan over Aimi’s wang. Casper trekt haar dicht tegen zich aan. “Het komt wel goed, liefje.” Hij veegt de traan weg, en tikt zacht op haar neus. “Niet huilen, alsjeblieft.” Ze kijkt hem aan en glimlacht. “Sorry.” fluistert ze schor.

Een uur later zit Aimi in kleermakerszit op de bank, met Pixie op schoot. Nienke doet voorzichtig de deur van de woonkamer open en steekt haar hoofd om de hoek. Zachtjes loopt ze naar de bank. Ze klimt naast haar moeder en kruipt dicht tegen haar aan. “Ik heb mijn huiswerk af, mama.” zegt ze zacht. Aimi glimlacht. “Mag ik nu TV kijken?” Nienke kijkt haar liefjes aan. Aimi lacht en trekt haar dochter op schoot, waardoor Pixie geërgerd weg springt. “Je bent een raar meisje, Nien.” “Hoe zou dat nou komen?” kirt Nienke vrolijk.

“Door je vader.” Aimi glimlacht en strijkt over Nienke’s haar. “Dat hoorde ik nou net, Aimi.” Casper leunt glimlachend tegen de deurpost. “Damn.” Aimi grijnst. Casper ploft naast hen op de bank en slaat zijn armen om hen heen. “Hebben mijn lieve meisjes weer vrede gesloten?” vraagt hij liefdevol. Aimi kijkt even glimlachend naar Nienke. “Misschien. Als jij pizza bestelt, wel.” Nienke kijkt hem onschuldig aan. Casper lacht en tikt tegen haar wang.

“Phoebe?” Senna loopt de kamer van Phoebe in. Ze zucht geërgerd als ze daar niet is. “Schat, heb jij Phoebe gezien?” vraagt ze aan Florian. “Nope, misschien is ze bij Luca en Claire.” antwoord hij. Senna zucht opnieuw en tikt Luca’s nummer in.

Senna, Florian & Phoebe

“Sorry Sen, ze zou een half uur geleden naar huis gaan. Is ze niet thuis gekomen?” Luca’s stem klinkt bezorgd. “Nee.” piept Senna. Als ze op heeft gehangen, komt Florian bezorgd bij haar staan. “Ook niet?” Senna schud haar hoofd en sluit haar ogen. “bij Aimi misschien?” fronst Florian. Senna haalt haar schouders op en geeft hem haar telefoon. Als Florian weer neer legt, schud hij zijn hoofd. “Ook niet.” hij trekt haar in zijn armen.

Senna kijkt hem bang aan. “Wat nou als er iets ergs is gebeurd?” piept ze. Florian pakt de telefoon weer op en zoekt Romée’s nummer op. “Méet, heb jij Phoebe vandaag gesproken?” valt hij meteen met de deur in huis als Romée op neemt. “Nee, hoezo?” vraagt Romée verbaasd. “Kan je hier heen komen?” “Ehm, pa, ik ben net klaar met werken en-” “Alsjeblieft?” voegt hij er aan toe. “Goed dan, maar je verpest mijn rustige avondje Dora kijken met Beth.” moppert Romée.

Senna belt voor de zekerheid Bella ook nog even, maar die heeft Phoebe ook niet gezien. “Sorry, Sen.” zegt Bella. “Mhm,” Senna speelt afwezig met het touwtje van haar vest. “Hoe lang is ze al weg?” “Ze is ongeveer drie kwartier geleden bij Luca weg gegaan.” Senna kijkt met tranen in haar ogen naar buiten, waar ze goed uitzicht heeft op het huis van haar broertje – ongeveer twee straten verderop. “Misschien is ze een vriendinnetje tegen gekomen en zijn ze nog in het park aan het spelen?” probeert Bella voorzichtig.

“Zoiets dacht Luca ook al, en dat doet ze ook wel eens, maar niet zonder iets te laten weten.” fluistert Senna. “Oh, dan weet ik het niet. Als je hulp nodig hebt met zoeken, of zo, zeg je het maar, oké?” “Ja. Bedankt, Bells.”

Als Florian de deur open doet voor Romée, kijkt die hem met een donkere blik aan. “Jullie worden bedankt, pa. Beth heeft de hele weg zitten huilen.” moppert ze. “Sorry.” mompelt Florian. Hij tilt Beth op – wat er voor zorgt dat die meteen weer begint te huilen. “Oké, opa is eng tegenwoordig.” Florian glimlacht even. “Ze is moe, normaal is ze nu al in slaap gevallen op mijn schoot.” Romée trekt snel haar jas uit en neemt Beth weer over. Meteen wordt het meisje weer stil.

“Misschien moet je haar dan wat eerder naar bed doen.” oppert Florian. “Ik hou er van als ze op mijn schoot in slaap valt, want dan weet ik dat ze zich veilig voelt.” Romée kijkt even naar haar dochtertje, die nu met rode ogen naar haar opa kijkt. “Waar is mam?” vraagt Romée. “Woonkamer.” Florian gaat haar voor. In tegenstelling tot normaal, begint Beth dit keer niet te lachen als ze haar oma ziet. Romée zakt naast haar moeder op de bank, en meteen nestelt Beth zich lekker tegen haar aan.

“Nou, waarom moest ik per se hier heen komen?” vraagt Romée, terwijl ze over Beth’s haar strijkt. “Phoebe is weg, ze is niet bij Aimi of Bella en ze is een half uur geleden weg gegaan bij Luca.” Senna slaat haar ogen neer. Romée kijkt haar fronsend aan. “Denk je dat ze weg gelopen is?” Senna schud haar hoofd. “Dat is niks voor haar.” piept ze.

Romée trekt Beth nog wat steviger tegen zich aan. “Wat willen jullie gaan doen?” vraagt ze zacht. “We gaan kijken of ze misschien vanavond nog terug komt, en anders gaan we morgenochtend naar de politie.” Florian ploft tussen hen in en slaat zijn armen om hen heen. Beth geeft Florian een duwtje tegen zijn zij en kijkt hem boos aan. Florian grinnikt en tikt tegen haar neus. “Beth slapen, opa stil.”