10G van Beest update 2.8

Met een glimlach op haar gezicht kijkt Aimi naar Nienke, die rustig in haar bungelboogje ligt te spelen. Ze laat even haar hand langs de speeltjes gaan, wat gelach van Nienke veroorzaakt. Als Nienke’s oogjes dicht beginnen te vallen, staat Aimi op en tilt ze haar op.

Aimi, Casper & Nienke.

“Heb je lekker gespeeld, moppie?” glimlacht Aimi. Als antwoord krijgt ze wat gebrabbel, en lachend knuffelt ze haar dochtertje. “Kom, dan gaan we beneden wachten tot papa thuis is.”

Net op het moment dat ze beneden komen, komt ook Casper de woonkamer binnen. Nienke strekt meteen haar kleine armpjes naar hem uit, en lachend geeft Aimi haar aan hem. “Hallo meisje, ben je lief geweest voor je moeder?” zegt Casper vrolijk, en hij kietelt Nienke in haar buikje. Hij drukt een kus op Aimi’s lippen en geeft Nienke weer terug. “Volgens mij is het tijd, hè?” Aimi knikt, en neemt Nienke mee naar de keuken.

Casper steekt de kaarsjes op de taart aan, terwijl Pixie nieuwsgierig op het aanrecht springt. Nienke lacht en strekt haar armpjes uit naar Pixie, die snel weg schiet. Aimi glimlacht en aait over Nienke’s wangetje. Dan buigt ze zich naar voren, en blaast ze voor haar de kaarsjes uit.

“Wat ben jij een mooi meisje.” zegt Aimi even later, als ze Nienke een make-over heeft gegeven. “Nien mooi.” lacht Nienke. Glimlachend zet Aimi haar op de grond, en meteen kruipt ze richting Pixie, die een beetje bang achteruit loopt. Nienke lacht en aait de kat voorzichtig.

Ze trekt Pixie wat dichter tegen zich aan en drukt een klein kusje op haar kopje. “Pix jief.” zegt ze, en ze kijkt op naar haar moeder. Aimi lacht en aait over haar hoofdje. “Dat is Pixie zeker. Ga jij lief zijn voor papa?” Nienke kijkt haar even bedenkelijk aan en schud dan haar hoofd. Lachend tikt Aimi tegen haar neusje, en dan vertrekt ze naar haar werk.

Als Aimi ‘s avonds weer thuis komt en naar boven gaat, liggen Casper en Nienke te slapen. Aimi glimlacht en tilt Nienke voorzichtig op. Ze neemt haar mee naar haar kamertje, en trekt haar kleertjes uit. Dan legt ze Nienke in haar wiegje, en loopt ze weer terug naar Casper.

“Cas?” fluistert ze zacht, en ze legt een hand op zijn wang. “Mhm,” mompelt Casper. Aimi glimlacht. “Cas.” zegt ze nog een keer, iets harder. “Mhmja?” mompelt hij, terwijl hij zijn ogen half opent. “Misschien is het handig om je pyjama aan te trekken.” grinnikt Aimi. “Mhm.” hij komt overeind en kijkt haar slaperig aan, wat weer gelach van Aimi oplevert. Ze drukt een kus op zijn lippen en staat op.

“Zo, dat was toch niet moeilijk?” zegt Aimi vrolijk als Casper zich heeft omgekleed. Hij lacht en trekt haar mee op het bed. “Welterusten,” zegt hij zacht. Aimi glimlacht en drukt een kus op zijn wang. “welterusten.”

Met een glimlach kijkt Claire naar de drieling, die rustig speelt aan de tekentafel. Levi en Demi komen de woonkamer in gestormd, en meteen kijkt de drieling op. “Mama, mogen Logan en Merle zo komen spelen?” Vraagt Demi terwijl ze van haar ene op haar andere voet springt. “Tuurlijk.” lacht Claire, en ze staat op. “Maar als ik jullie was zou ik eerst even gaan aankleden.” vervolgt ze plagend. Demi steekt haar tong uit, en trekt Levi mee naar hun kamer.

Luca, Claire, Levi, Demi, Mitch, Fons & Daisy

Even later gaat de bel, en staat Logan voor de deur. “Loggie!” gilt Demi en ze vliegt haar neefje om de hals. “Ook hallo – denk ik?” zegt Logan vrolijk. “Deem, je bent raar.” zegt Levi met een serieus gezicht. “komt omdat ik familie van jou ben,” zegt Demi en ze knijpt in zijn wang. Levi rolt met zijn ogen.

“Hallo tante Claire!” zegt Logan vrolijk terwijl hij binnen komt. “He Loggie.” glimlacht Claire, terwijl ze Daisy’s grijpende handjes zo ver mogelijk van haar haar weg houd. “Kom jongens, we gaan naar buiten!” zegt Demi terwijl ze Levi en Logan aan hun armen mee trekt.

Even later is ook Merle, een vriendinnetje van school, aangekomen, en zitten de vier kinderen in de tuin. “Bij jullie is het altijd zo gezellig.” zucht Logan, en hij kijkt Levi aan. “Bij jullie toch ook?” reageert die. Logan haalt zijn schouders op. “Sinds Loor en Mike weg zijn is het echt heel erg saai.” “Ik zou anders best bij opa en oma willen wonen hoor.” merkt Demi op. “Ja, maar zonder broer of zus is het echt heel saai. Gelukkig heb ik jullie nog.” “Ja, want zonder ons zou je leven een zwart gat zijn.” grijnst Merle.

“Eigenlijk is mijn leven mét jullie juist een zwart gat, maarja.” grijnst Logan. “Oké, nu ga je er aan, neefje.” zegt Demi. Logan springt lachend van de hangmat af, gevolgd door de rest. De rest van de middag rennen ze achter elkaar aan, en doen ze allerlei spelletjes, tot Claire naar buiten komt en meld dat Logan en Merle naar huis moeten. “We moeten snel weer een keer bij jou afspreken Loggie, jullie hebben tenminste speeltoestellen in de tuin.” zegt Demi, en ze kijkt even veelzeggend naar haar moeder.

“Mam, hoelang duurt het nog tot ze gaan opgroeien?” vraagt Demi, terwijl ze met haar vork door haar macaroni roert. “Als we klaar zijn met eten gaan ze opgroeien, maar dan moet je wel je bord leeg hebben.” Demi kreunt. “Wat ben je weer zielig, Deem.” grinnikt Luca, en hij prikt zacht in haar zij.

En inderdaad, nadat Demi maar de helft van haar macaroni op heeft hoeven eten, staat er een taart klaar op het aanrecht. Levi en Demi staan te springen van ongeduld. “Je zou haast denken dat júllie moeten opgroeien.” lacht Luca, terwijl hij Mitch op tilt. “Schiet nou maar gewoon op papa.” zegt Demi, en ze duwt tegen zijn rug.

Gefrustreerd gooit Romée haar pen op haar schrift. Ze slaat een geïrriteerd kreetje en laat haar hoofd in haar handen zakken. “Wat is er?” vraagt Bram terwijl hij naast haar komt zitten en zijn armen om haar middel slaat. “Het lukt niet.” gromt ze.

Romée & Bram.

Bram glimlacht en tilt haar kin op met zijn hand. “Het lukt je wel, Méet. We hebben nog even tot het examen, dus je kan nog genoeg uitleg krijgen en leren.” zegt hij, en hij drukt een overtuigende kus op haar lippen. Romée mompelt nog wat en klapt haar schrift dicht. Ze zucht en kijkt hem aan. Bram lacht en knuffelt haar stevig. “Ik ga wel eten maken.” belooft hij haar. “Je bedoelt pizza bestellen zeker?” vraagt Romée sarcastisch. “Wat een vertrouwen in mijn kookkunsten.” zegt hij terwijl hij zijn hoofd schud. Romée kijkt hem lang aan. “Oké, ja ik ga pizza bestellen.” zegt Bram, en hij prikt in haar zij. “ik zei het toch.” grijnst Romée.

Na het eten moet Romée naar college. Terwijl ze weg is, is Bram druk bezig in de tuin om iets klaar te zetten. Als hij klaar is – een kwartier voor Romée terug komt – kijkt hij even grijnzend naar het resultaat. Hij vliegt naar binnen en haalt een bos rozen tevoorschijn. Als Romée binnen komt staat hij net weer in de tuin, en wacht hij geduldig tot ze buiten komt.

“Bram?” vraagt ze verbaasd als ze de tuin in komt. “wat is dit?” ze kijkt hem met grote ogen aan terwijl ze dichterbij komt. Bram kijkt haar grijnzend aan, en legt de bos rozen op de grond. “Ik wil je wat vragen.” zijn ogen twinkelen. Hij zakt door zijn knieën en graait in zijn zak. “Lieve, lieve Méet. We kennen elkaar nu al best lang, en ik weet zeker dat ik voor altijd van je zou houden. Wil je met me trouwen?” Romée slaat haar handen voor haar mond als hij het kleine zwarte doosje in zijn handen opent.

“Oh, Bram.” piept ze. Met trillende vingers haalt ze de ring er uit, en schuift ze hem om haar vinger. “Ja, ja natuurlijk wil ik met je trouwen!” roept ze uit, en ze vliegt hem om de hals. “Mooizo.” glimlacht Bram. Hij drukt een kus op haar haar, en zet haar voorzichtig neer.

“Ik hou van je.” zegt Romée. “Ik ook van jou.” glimlacht Bram, en hij drukt zijn lippen liefdevol op die van haar. Romée glimlacht een beetje als zijn handen onder haar shirtje verdwijnen, en trekt hem aan zijn hand mee naar binnen.

“Ben er weer!” roept Elora, terwijl ze binnen komt. Nathan komt uit de badkamer met nog een beetje scheerschuim op zijn wang. Elora lacht en loopt naar hem toe. “Lekker uitgeslapen?” glimlacht ze terwijl ze het schuim weg veegt. “Mhm, ik werd wakker net na je weg was.” antwoord Nathan. “Ik kan gewoon niet slapen als je niet in de buurt bent.” Elora glimlacht en drukt een kus op zijn neus.

Elora & Nathan.

“Oh ja, Loor, ik ga volgende week ergens met mijn vader wat doen. Hij vind dat ik teveel tijd met jou doorbreng.” Nathan grinnikt even. “Awh, moet ik een hele dag alleen zijn?” vraagt Elora, terwijl ze hem volgt naar de slaapkamer. “Daar lijkt het wel op ja.” antwoord Nathan terwijl hij zijn shirt over zijn hoofd trekt. Hij lacht even als hij Elora’s gezicht ziet en knuffelt haar. “ ‘s Avonds ben ik er wel weer gewoon hoor.” belooft hij.

“Mhm, mooi.” Elora loopt naar de badkamer. “Ik ga even douchen.” meld ze. “oke,” glimlacht Nathan terwijl hij zich met een leerboek op de bank laat vallen. Als Elora een halfuurtje later de badkamer weer uit komt, is Nathan in slaap gevallen. Ze glimlacht, en drukt een zacht kusje op zijn wang. Zijn ogen gaan voorzichtig open. “Ik ben in slaap gevallen hè?” mompelt hij. Ze knikt met twinkelende ogen. “Ik moet echt proberen toch te slapen als je er niet bent.” zucht hij, terwijl hij gapend overeind komt.

Elora lacht en raapt zijn boek van de grond. “Nog maar een paar weken, dan hebben we examen. Hopelijk lopen onze collegetijden daarna een beetje gelijk.” Nathan trekt haar naast zich op de bank. Elora glimlacht en laat haar hoofd tegen zijn schouder zakken. Ze wil net haar mond open doen om wat te zeggen, als haar mobiel in haar zak begint te trillen.

Ze fronst haar wenkbrauwen als ze de naam op het schermpje ziet staan. Chloé. “Klo?” zegt ze verbaasd terwijl ze op neemt. Meteen begint Chloé tegen haar te ratelen. “Klo, Klo rustig!” Elora staat op. “Klo, rustig, ik versta niks van wat je zegt.” langzaam begint Chloé wat rustiger te worden, en verstaat Elora wat dingen die ze zegt.

“Klo, rustig nou. Leg even langzaam uit wat er is, ik versta er echt niks van.” Elora begint geïrriteerd te raken. “Mike is weg.” piept Chloé aan de andere kant. “Wat, waarom?” vraagt Elora geschokt. Even is het stil, Chloé lijkt te twijfelen of ze moet antwoorden. “Ik ben zwanger.” klinkt het dan heel zacht, alsof ze niet wil dat Elora het hoort. Elora blijft even stil. “Loor?” piept Chloé bang. “Ja, uhm, ben je thuis?” vraagt Elora dan. “Ja.” “Oké, ik kom er aan.”

Als een speer kleed Elora zich om. “Nate, ik ben even weg.” zegt ze, terwijl ze een borstel door haar haar haalt en haar tas pakt. Ze gooit de borstel op tafel, drukt een kus op zijn lippen en verdwijnt.

Een kwartiertje later staat Elora voor de deur bij het huisje van Chloé. “Owh, Klo!” roept ze uit als Chloé met roodbehuilde ogen open doet. Ze omhelst haar stevig. “Wat is er allemaal gebeurt?” vraagt ze zacht. “H-hij” stottert Chloé. Elora wrijft troostend over haar rug.

Even later zitten ze samen in de slaapkamer, en heeft Chloé alles verteld. Elora staart nadenkend voor zich uit, terwijl ze een slok van haar koffie neemt. Chloé heeft haar armen om haar knieën geslagen en kijkt naar Elora. “Hoe raar het ook klinkt, ergens ben ik het met Mike eens.” zegt Elora zacht. Ze kijkt op naar Chloé, die op haar lip bijt. “Opgroeien op de uni ís niet leuk. Maar hij had het wel anders kunnen zeggen, en dat hij meteen weg ging slaat ook nergens op.” geeft ze toe.

“Ik kan dit niet alleen Loor.” fluistert Chloé, terwijl ze naar de vloer kijkt. “Je bent niet alleen, je hebt je ouders en Liam, en mij.” zegt Elora, terwijl ze een arm om haar heen slaat. “Ik ben een slechte vriendin geweest de laatste tijd hè?” Chloé’s stem slaat over. “Ja, echt een vreselijke vriendin.” Elora grijnst. Chloé glimlacht en veegt een traan van haar wang.

Met een zucht slaat Senna een bladzijde om van het tijdschrift dat ze aan het lezen is. Ze laat haar vinger langs de tekst die ze leest gaan. Na een tijdje slaat ze het tijdschrift dicht en zucht ze opnieuw.

Senna & Florian.

“Goedemiddag.” klinkt het opeens naast haar. Ze glimlacht en kijkt op. Florian komt naast haar zitten, en slaat een arm om haar heen. “Heb je je een beetje vermaakt zonder mij?” plaagt hij. “Nee.” glimlacht Senna.

“Ah,” Florian knuffelt haar. Senna glimlacht en legt haar hoofd tegen zijn schouder. Hij drukt een kus op haar haar. “Zonder Méet is het saai thuis.” zucht Senna. Florian knikt. “Maar wat doen we daar aan?” vraagt hij, terwijl hij haar nog een keer knuffelt. Ze haalt haar schouders op. “Geen idee. Misschien moeten we een kind adopteren of zo.” ze bedoelt het plagend, maar Florian kijkt even bedenkelijk. “Weet je dat dat niet eens zo’n heel gek idee is.”

Ze kijkt hem lachend aan. “Dat meen je niet, toch?” “En wat nou als ik het wel meen?” zijn ogen twinkelen vrolijk. Senna opent haar mond om wat te zeggen, en klapt hem dan weer dicht omdat ze geen flauw idee heeft wat ze wil zeggen. “Zo als je al zei, zonder Méet is het veel te stil in huis. En ondanks dat ik al die tijd voor ons samen geweldig vind, lijkt het me ook geweldig om nog een kind op te voeden.” hij glimlacht naar haar. “Meen je het serieus?” vraagt ze met grote ogen.

“Nee, ik lieg. Natuurlijk meen ik het.” hij grijnst. “Zou jij het willen?” vraagt hij. Ze knikt ademloos. “Heel graag. Maar, denk je niet dat Méet zich ongewild gaat voelen?” ze kijkt hem bang aan. Hij glimlacht. “Nee. Ik denk eerder dat ze net zo enthousiast als ons zal zijn.” om haar te overtuigen kust hij haar. “Is dit niet iets waar we lang over moeten nadenken in plaats van zomaar beslissen?” ze fronst. “Twijfel je?” “Nee.” “Waarom zouden we er dan over na moeten denken?” hij glimlacht opgewekt.

Ze fronst nog even, en dan verschijnt er een grijns op haar gezicht. Ze vliegt hem om de hals. “Het lijkt me geweldig, Florian.” fluistert ze. Hij glimlacht en houd haar stevig vast. “Mooi zo. Misschien moeten we Méet nu dan maar bellen, hè?” hij kust haar wang. Senna kijkt hem grijnzend aan. “Of daar wachten we nog even mee.” zegt hij met een kleine glimlach, voor hij haar liefdevol zoent.

Zachtjes sluipt Logan de trap af. Toen hij een paar dagen geleden naar beneden was gekomen omdat hij niet had kunnen slapen, had hij zijn ouders en opa en oma horen praten over een eventuele verbouwing. Sinds toen is hij elke avond naar beneden geslopen om hen af te luisteren. Hij schrikt als hij per ongeluk een van de bloempotten op de trap raakt met zijn voet, en luistert gespannen of iemand het gehoord heeft. Dat lijkt niet het geval te zijn, en opgelucht gaat hij op de trap zitten.

Hoofdhuis.

“Ik denk dat we het prima kunnen redden.” zegt Bella voor de zoveelste keer. Ze kijkt nog even naar de met rood omcirkelde advertentie in de krant. “Ik weet het niet, stel je voor dat er iets fout gaat.” Tobias bijt op zijn lip. “Tobias heeft gelijk, zo breed hebben we het nou ook weer niet, Bells.” zegt Alex. Hij buigt zich nog een keer over de berekeningen van Tobias. Als ze het huis zouden kopen, zouden ze niet veel meer over hebben. “Maar in dit huis blijven wonen heeft ook geen zin. Het is veel te groot, ik voel me klein hier.” protesteert Bella, wat gegrinnik van de drie andere oplevert.

“Als jij een baan zoekt, redden we het makkelijk.” merkt Olivia op, en ze kijkt Bella aan. Bella denkt even na, en knikt dan langzaam. “Prima.” ze grijnst tevreden. “Jij krijgt ook echt altijd wat je wil, hè.” grinnikt Tobias, en hij prikt zacht in haar zij. “ik ben gewoon geweldig.” zegt Bella met grote, onschuldige ogen.

Een week later is het huis zo goed als klaar. “Dus, is alles naar wens mevrouw?” glimlacht Tobias. “Mhm, misschien.” zegt Bella terwijl ze hem grijnzend aankijkt. Tobias buigt zich wat naar voren, en knuffelt haar. “zo beter dan?” “Mhm.” mompelt Bella, terwijl ze haar hoofd tegen zijn schouder legt en haar ogen sluit.

De volgende ochtend, als Olivia op staat om de krant te halen, stopt ze midden in haar beweging. “Mam?” vraagt Bella fronsend. Een koude wind waait door de kamer. Dan verschijnt er een donkere gedaante. Bella hapt naar adem. “Olivia van Beest, jouw dagen op aarde zijn geteld.” gromt de donkere stem. “Maar- ik- mijn man is nog niet thuis.” piept Olivia. “Mag ik geen afscheid van hem nemen?” “Te laat.” antwoord de stem. Olivia kijkt even langs hem heen, naar Bella, die met Logan op schoot angstig naar haar kijkt. “Bells.” fluistert ze schor. Bella krijgt tranen in haar ogen. Logan zit met zijn handen voor zijn gezicht geslagen.

Magere Hein drukt een koffer in Olivia’s handen, en dan begint ze langzaam te vervagen. “Het spijt me, Bells.” fluistert ze nog net, voordat ze helemaal weg is. Logan springt snikkend van Bella’s schoot af, en valt voor de urn op de grond. “Loggie.” fluistert Bella zacht. Ze loopt op hem af, en zet hem weer op zijn voeten. Daarna knuffelt ze hem stevig. “Rustig maar,” ze strijkt zacht door zijn haar, terwijl er over haar eigen wangen ook tranen lopen.

Een uur later zit Bella in de tuin. Logan was bij de honden gaan zitten en had niks meer tegen haar gezegd. Aangezien er niemand anders thuis was, was ze naar de tuin gemaakt en had een plekje voor Olivia gemaakt. Achter haar gaat het hekje langzaam open. Ze hoeft niet eens om te kijken om te weten wie het is.

“Lieverd, gaat het?” klinkt het bezorgd achter haar. Tobias legt zijn handen op haar schouders, en drukt een kus op haar haar. Ze schud haar hoofd. Hij komt naast haar zitten, en trekt haar dicht tegen zich aan. Snikkend drukt ze haar hoofd tegen zijn schouder. “Ze-, het-, ze-” stottert Bella huilend. “Stil maar.” troostend strijkt hij door haar haar. Hij drukt een kus op haar wang. Als Bella wat gekalmeerd is, klinkt het voor het huis een toeter. Meteen verstijft ze. Dat was de carpool van Alex. “Ik kan het hem niet vertellen, Tobs.” fluistert Bella bang. “Geen zorgen, zoiets dacht ik al. Logan vertelt het, ik denk dat hij dat wel kan.” zegt Tobias, terwijl hij haar stevig knuffelt.

Als hij binnen komt, heeft Alex meteen door dat er wat aan de hand is. Hij fronst. “Loggie?” Logan kijkt op, met rode ogen van het huilen. “Wat is er?” Hij tilt het kleine jongetje op en gaat op de bank zitten, met Logan op zijn schoot. “O-opa,” Logan verstopt zijn gezicht in Alex’ shirt. “Rustig maar, vertel wat er is.” Alex strijkt troostend door Logan’s zwarte haar. “O-ma.” snikt Logan. Een nog angstiger gevoel bevliegt Alex. “O-oma is d-dood.” Ondanks dat zijn hart zo’n beetje in duizend stukjes valt, blijft Alex troostend door Logan’s haar strijken.

“O-opa, niet doen. Je moet naar mama.” snikt Logan. “P-papa zei dat mama je nodig heeft.” Alex glimlacht waterig en voelt een warme traan over zijn wang rollen. “Waar is je moeder, jongen?” vraagt hij, zijn stem slaat over. “In de tuin.” Tobias komt scheef glimlachend de kamer in. “Kom, Loggie.” Hij tilt Logan van Alex’ schoot, en geeft een klopje op Alex’ schouder. “Ze heeft je nodig.” zegt hij, terwijl Logan zich aan zijn nek vast klampt. Alex knikt en staat op.

Met een bezorgde frons kijkt Tobias Alex na. “Papa.” snikt Logan zachtjes. “Het is al goed, Loggie.” Tobias klopt op zijn rug. “Nee, oma is dood en ze komt niet terug. Het is niet goed.” Logan slaat boos op Tobias’ schouder. “Oma is op een mooie plek nu. En ze zal altijd in je hart blijven leven, of niet?”