10G van Beest Update 2.5~*~

Met snelle passen loopt Aimi door het kleine steegje. Ze haat het om hier in het donker langs te moeten. Ze schrikt als een kat voor haar voeten langs schiet, en houd haar tas nog wat steviger vast. Er is hier niemand, rustig nou denkt ze.

Aimi

Plotseling voelt ze een hand om haar pols. “Hallo, Aimi. Lang niet gezien.” klinkt het zacht in haar oor. Ze verstijft en hij begint te grinniken. “Je had niet verwacht mij hier te zien, zeker?”

“Wat doe je hier?” vraagt ze. Ze verbaast zich dat ze zo rustig klinkt. Haar hart gaat als een gek tekeer, en haar hersens zoeken naar een manier om hier weg te komen. Hij duwt haar met haar rug tegen een muur, en kijkt haar woedend aan. “Ik hou niet zo van meisjes die denken dat ze zonder iets te zeggen bij me weg kunnen gaan.” gromt hij.

“Dan heb je pech, want ik heb het toch gedaan.” zegt Aimi. Jezus, waar haalt ze die moed vandaan? Ze heeft het gevoel dat haar hart ieder moment uit haar borstkas kan springen. “Daarom ben ik ook hier.” gromt hij.

“Raak haar aan en je bent er geweest.” klinkt het dreigend achter hem. Aimi kijkt over Sean’s schouder, en ziet Casper staan. Sean draait zich om, en doet een klein stapje achteruit als Casper een mes voor zijn neus houd.

“Ik meen het. Verdwijn.” gromt Casper. Sean werpt even een woedende blik op Aimi, die duidelijk zegt; ik krijg jou nog wel. En daarna verdwijnt hij snel door het steegje.

“Hoe kom je aan dat mes?” vraagt Aimi met grote ogen. “Toen ik klein was van mijn vader gekregen. Het is volgens mij alleen nuttig als botermesje, het is ongelofelijk bot.” grijnst Casper. Aimi slaat haar armen om zijn nek en drukt haar gezicht tegen zijn schouder. “Bedankt.” fluistert ze. Een tijdje blijven ze zo staan, en dan drukt Casper een kus op haar haar. “Ik breng je naar huis.”

Thuis aangekomen trekt Aimi haar pyjama aan, en gaat daarna naast Casper op de bank zitten. “Hoe wist je eigenlijk dat ik daar was?” vraagt Aimi. “Ik ging achter je aan – je was je mobiel vergeten – en toen hoorde ik jullie praten.” mompelt Casper. Ze legt haar hoofd op zijn schouder en zucht. “Wil je hier blijven vannacht?” vraagt ze. “Tuurlijk.” antwoord hij, met een glimlach.

Als Aimi de volgende ochtend wakker wordt, is het eerste wat ze opmerkt dat in plaats van Casper, Pixie naast haar ligt. Het tweede, dat er een briefje naast Pixie ligt. Met een frons pakt ze het briefje op, waarbij ze Pixie raakt en de kat met een mauw wakker schrikt. “Sorry Pix,” mompelt ze afwezig, terwijl ze het briefje open vouwt.Kom naar de tuin is alles wat er op staat. Ze fronst nog een keer en stapt uit bed.

Nadat ze wat warmers aan heeft gedaan, loopt ze via de achterdeur naar de tuin. Haar ogen worden groot als ze Casper ziet staan, tussen honderden rozenblaadjes, met een bos rozen in zijn handen. Hij kijkt haar grijnzend aan.

Als Aimi voor hem staat, gaat hij op een knie zitten en legt hij de rozen naast zich op de grond. “Ik wil je wat vragen,” mompelt hij, een beetje zenuwachtig. Ze kijkt hem – nog steeds met grote ogen – aan. “Aims, we kennen elkaar nog niet zo heel lang, en misschien is het wat snel. Maar ik houd echt heel veel van je, en ik weet nu al zeker dat ik de rest van mijn leven samen met jou wil doorbrengen, dus…” hij ademt diep in, haalt iets uit zijn zak en kijkt haar weer aan.

“Wil je met me trouwen?” vraagt hij zacht, terwijl hij een zwart doosje opent. Aimi slaat haar handen voor haar mond. “Oh, Cas,” piept ze, en ze haalt voorzichtig de prachtige ring die in het doosje zit er uit. Ze schuift hem om haar vinger en trekt Casper dan omhoog. “Natuurlijk wil ik dat.” gilt ze, en ze vliegt hem om de hals.

Hoofdhuis.

Met een klein glimlachje kijkt Elora naar Logan, die in zijn brabbeltaal tegen zichzelf aan het kletsen is. Hij wou perse buiten spelen, ondanks dat het vreselijk koud is. Ze werpt een blik op haar computer. Nog steeds is Romée niet online, terwijl ze dat een uur geleden al zou zijn. Ze zucht, waardoor Logan verstoord naar haar op kijkt. Ze glimlacht naar hem, waardoor er een grote grijns op zijn gezicht verschijnt en hij zich weer richt op zijn spel.

Ze zucht nog een keer. Zachter, zodat Logan het niet hoort. Hij hoeft niet te weten hoe zijn zus zich voelt. Ze werpt nog een hoopvolle blik op de laptop, maar ze weet al voor ze gekeken heeft dat Romée niet online is. Net als ze weer weg wilt kijken, ziet ze Chloé online komen. Fijn, dat betekent dat Mike ieder moment thuis kan komen. “Zullen we naar binnen gaan, Loggie?” vraagt ze. Logan kijkt haar aan met een pruillipje aan en ze staat op. “Nee, Loor.” protesteert hij. Elora trekt zich er niks van aan en tilt hem op.

Nadat ze Logan bij haar ouders beneden neer heeft gezet, verdwijnt Elora naar boven. Bella kijkt haar fronsend na. “Wat is er?” vraagt Tobias, en hij legt zijn boek opzij. “Er zit haar iets dwars.” mompelt ze.

Bella zet Logan op de grond. Tobias trekt haar nog wat dichter tegen zich aan. “Misschien moet ik even met haar gaan praten.” mompelt Bella. “Bells, als er iets is komt ze wel naar je toe. Geloof me.” zegt Tobias, en hij veegt een pluk haar uit haar gezicht. Om haar te overtuigen, drukt hij een kus op haar lippen.

Elora voelt tranen in haar ogen prikken terwijl ze naar het beeldscherm staart. Romée is nog steeds niet online, en waarschijnlijk komt ze ook niet meer. Chloé is wel online, maar om met haar een gesprek te beginnen heeft geen nut. Mike kan ieder moment thuis komen en dan vliegt hij meteen naar zijn laptop om met Chloé te msnen, en dan heeft zij geen aandacht meer voor Elora.

Net als ze haar laptop uit wil zetten, komt er een melding van MSN omhoog. Nathan heeft zich aangemeld. Zonder er bij na te denken klikt ze de melding aan en begint ze een gesprek.

“Mam, is het goed dat Nathan zometeen even langs komt?” vraagt Elora terwijl ze op de stoel naast Mike neer ploft. “Er is nog iets van Frans wat hij niet snapt.” liegt ze als haar moeder haar verbaasd aankijkt. Bella knikt langzaam, “Is goed, maar niet te lang.” Elora glimlacht dankbaar.

Als ze klaar zijn met eten en Elora haar vader heeft geholpen met de afwas, gaat de bel. Elora glimlacht als ze Nathan ziet staan. “Veel plezier met jullie bijles,” zegt Mike, als hij langs hun loopt. Aan zijn stem is duidelijk te horen dat hij Elora’s smoes niet gelooft. Elora rolt met haar ogen.

“bijles?” grinnikt Nathan als ze boven zijn. “Ja, anders had het waarschijnlijk niet gemogen.” mompelt Elora. Nathan glimlacht en kijkt haar aan. Een vreemd gevoel vult haar maag, en ze slaat haar ogen neer. “Goed, wat wou je gaan doen?” vraagt Nathan. Elora haalt haar schouders op. “We kunnen op het balkon gaan zitten?” zegt ze met een knikje naar de deur. “Oké,”

“Is dat niet… gevaarlijk?” vraagt Nathan een beetje onzeker als Elora op het hek aan de rand van het balkon gaat zitten. “Ja,” antwoord ze met een glimlach. “O-kee.” grinnikt hij.

“Eigenlijk weet ik bijna niks van je,” zegt Nathan opeens. Elora kijkt hem even verbaasd aan. “Ik weet alleen dat je goed bent in Frans, eigenlijk.” Elora glimlacht. “Ik weet van jou alleen dat je tegen me hebt gelogen over dat je Frans niet kan. En ik vraag me af waarom.”

Nathan glimlacht en kijkt haar aan. “Ik deed het omdat ik een goede reden wou hebben om vaak bij je te zijn.” Elora bloost en kijkt naar haar handen. “Hoe ben je er eigenlijk achter gekomen?” vraagt hij. “Mike zit bij je in de klas, denk je serieus dat hij niet raar vind dat je bijles vraagt als je allemaal negens haalt?” grinnikt Elora.

Nathan haalt zijn schouders op en pakt voorzichtig haar hand. Hij trekt haar van het hek af. Ze kijkt hem even vragend aan, en dan drukt hij zijn lippen op de hare.

Met een glimlach laat Romée haar kwast over het doek gaan. Even doet ze een stapje achteruit, en ze grinnikt. Het lijkt nog nergens op. Ze schrikt als ze de bel hoort, en haar ogen vliegen naar de klok. “Shit,” vloekt ze zacht. Snel werpt ze een blik op haar vest, slaat een geïrriteerde kreet als ze ziet dat er allemaal verfspatten op zitten ritst hem open. Ze rukt een shirtje uit haar kast een trekt het snel aan. “Méet, Bram is er!” roept haar moeder van beneden. “Kom er aan!” gilt ze.

Senna, Florian & Romée.

Met een harde knal slaat haar kamerdeur dicht. Ze doet haar best zo rustig mogelijk de trap af te lopen, en vliegt dan naar de deur. “Hai,” glimlacht ze. “Hoi.” grinnikt Bram. Als ze zijn stem hoort, maakt haar hart een klein sprongetje. “Kom, we gaan naar de tuin,” zegt Romée, en haar ogen vliegen even naar haar ouders. Bram lacht zachtjes, en volgt haar.

Met een glimlach om haar lippen ademt Romée diep in. Ze sluit haar ogen even, en als ze ze weer opent staat Bram over haar heen gebogen. “Ik heb je gemist.” fluistert hij zachtjes. “Je hebt me gister nog gezien.” giechelt Romée. “Toch heb ik je gemist.” zegt hij met een grijns.

Samen ploffen ze neer op het bankje naast de vijver. Een tijd lang staren ze in stilte naar het water. Er valt een blaadje in het water, wat een paar kleine golfjes veroorzaakt. “Het is hier echt mooi,” mompelt Bram zachtjes. Romée glimlacht. “Ik zat hier vroeger vaak met Elora, en dan droomden we samen over later.” Bram kijkt haar even glimlachend aan, en drukt dan een kus op haar lippen.

De rest van de middag brengen ze samen pratend door, en als het tijd voor Bram is om naar huis te gaan, neemt Romée met een bedroefde blik afscheid van hem. “Je kijkt alsof je hem nooit meer gaat zien.” zegt Florian grinnikend als Romée de deur dicht heeft gedaan. Ze rolt met haar ogen en gaat naast hem aan tafel zitten.

Na het eten zwerft Romée doelloos door het huis. Bram heeft voetbaltraining, dus hem bellen kan niet. Ze laat zich op haar bed vallen met haar mobiel in haar hand. Ze scrolt haar contactenlijst drie keer af, en blijft dan met haar duim boven Elora’s naam hangen. Even twijfelt ze. Ze heeft haar nichtje al een hele tijd niet gesproken en wil heel graag blijkletsen. Ze drukt op het groene telefoontje. De telefoon gaat een paar keer over, en net als Romée weer wil ophangen, neemt Elora op.

“Met Elora,” klinkt het. “Hai Loor!” zegt ze vrolijk. “Ow, hai.” mompelt Elora. Romée fronst, “wat is er?” vraagt ze. “Wat er met míj is? Wat is er met jóu?! Je bent verdomme al onze afspraken vergeten, en je laat weken niks van je horen.” valt Elora uit. Even is het stil. “Maar, Loor, ik-” “je was bij Bram al die tijd, ja dat weet ik.” “Loor, luister nou even.” smeekt Romée. “Nee.” zegt Elora kil. Er valt weer een pijnlijke stilte. “ik moet gaan.” zegt Elora dan. “Loor, wacht.” Romée voelt tranen in haar ogen prikken. Elora heeft al opgehangen.

Snikkend zit Romée op haar bed. “Méet, is alles goed?” klink de stem van haar moeder. “Nee. Ga weg!” zegt ze huilend. “Ik ga niet weg als jij op je bed zit te huilen, Romée.” zegt Senna, en ze opent de deur. Romée verbergt haar gezicht in haar handen, terwijl Senna naast haar komt zitten. “Alsjeblieft, Méet. Wat is er?” vraagt ze zacht, terwijl ze troostend een arm om haar heen slaat. “Ik heb het verkloot.” huilt Romée. “Wat?” vraagt Senna. “Álles.” Haar stem slaat over.

“Heeft Bram het uit gemaakt?” vraagt Senna. “Nee.” zegt Romée, nog steeds met haar gezicht in haar handen verborgen. “Wat is er dan?” vraagt Senna wanhopig. Terwijl de tranen nog steeds over haar wangen lopen, vertelt Romée haar moeder over het telefoongesprek. Als ze uit is gepraat, is het even stil. “Ik wil Loor niet kwijt, mam.” zegt Romée en ze kijkt haar moeder aan. Senna zucht en knuffelt haar. “Het komt wel goed, Méetje. Je moet haar gewoon laten zien dat je wél om haar geeft. Zal ik zometeen even met haar moeder bellen?” Romée knikt een beetje twijfelend.

“En dan ga jij nu lekker warm douchen en dan je bed in.” zegt Senna, en ze staat op. “Maar ik moet nog huiswerk maken.” zegt Romée. “Ik schrijf wel een briefje.” glimlacht haar moeder. “Bedankt, mam.” zegt Romée. Senna glimlacht opnieuw. “Graag gedaan.”

Senna ploft weer naast Florian op de bank en kruipt tegen hem aan. Glimlachend slaat hij een arm om haar schouders. “En?” vraagt hij. “ze heeft wat problemen met Elora.” mompelt Senna. “Sen, het komt wel goed. Je moet er niet zo mee zitten.” zegt Florian als hij het gezicht van zijn vrouw ziet. Ze haalt haar schouders op, “ik vind het gewoon vervelend, maar Elora had wel een beetje gelijk, Romée is de laatste tijd alleen nog maar met Bram.”

Lachend laten Luca en Claire zich op hun bed vallen. Hun kleren liggen in twee zielige hoopjes op de grond. Claire giechelt als Luca zoenen in haar nek drukt, en ze laat haar handen door zijn haar gaan. Hij drukt haar nog wat dieper in de kussens, en maakt voorzichtig haar bhsluitinkje open.

Luca, Claire, Demi & Levi

Pas laat op de avond zitten ze samen op bed. Met een glimlach legt Claire haar hoofd tegen Luca’s schouder. “Denk je dat het dit keer wel is gelukt?” vraagt Luca zacht. “Ik weet niet.” mompelt Claire. “Ik hoop het wel.”Luca glimlacht en drukt een kus op haar haar. Claire gaapt diep, en sluit haar ogen. Luca laat zich achterover zakken en trekt haar voorzichtig mee. “Ga maar slapen.” glimlacht hij. Claire mompelt nog wat, en dan valt ze in slaap.

Als Luca de volgende ochtend wakker word, is het stil in huis. “Het is rustig, hm?” vraagt Claire. Ze heeft haar ogen nog dicht, maar haar lippen vormen een glimlach. “Jup.” mompelt Luca. Hij luistert nog eens. Het enige wat hij hoort is wat zacht gebrabbel uit de kinderkamer. “Geen geschreeuw, of iets wat daar op lijkt.” mompelt hij verbaasd. Claire lacht zachtjes. “Ze worden verstandiger.” zegt ze, en ze opent haar ogen.

Als Levi zijn ouders ziet binnenkomen, trekt hij zich meteen op aan de rand van zijn wiegje. “Papa! Mama!” gilt hij vrolijk. Luca lacht, en tilt hem er uit. Claire haalt Demi uit haar wiegje, en met zijn vieren lopen ze naar de woonkamer.

Na een ontbijtje, probeert Claire met Levi wat stapjes te zetten. Na een paar keer oefenen, laat ze zijn handjes los en doet ze een stap achteruit. “Kom maar, Levi.” zegt ze. Levi kijkt haar twijfelend aan en loopt langzaam en een beetje wiebelend naar haar toe. “Goedzo! Zie je, zo moeilijk is het niet!” zegt Claire vrolijk. Levi grijnst trots. “Leev lopen.” zegt hij.

“Alsjeblieft, Demi, kan het iets rustiger?” zucht Claire, terwijl ze de luier van Demi – die wild spartelt – probeert te verschonen. Haar hoofd bonkt en ze heeft het gevoel dat haar maag op zijn kop staat. Demi kijkt haar boos aan. “Mama niet lief.” zegt ze. Claire trekt haar haar kleren weer aan en neemt haar mee naar de woonkamer.

Als ze de woonkamer in komt, zet ze Demi bij Levi neer. “Luca?” piept ze. “Mhm?” Luca kijkt op van zijn krant, en fronst meteen bezorgd als hij haar bleke gezicht ziet. “Wat is er?” vraagt hij, terwijl hij naar haar toe loopt. “Ik voel me niet lekker, mijn hoofd staat op ontploffen en ik heb het idee dat ik zo moet overgeven.” zegt Claire. Luca legt zijn hand op haar voorhoofd, dat bloedheet is. “Ga jij maar lekker in bed liggen, ik zorg wel voor de tweeling.” zegt Luca. “Maar-” “Geen gemaar, hup, of ik gooi je er in.” hij grijnst.

‘s Avonds, als Luca Demi aan het voorlezen is, komt Claire met een grote grijns de woonkamer in gelopen. Luca doet zijn mond open om te vragen of er iets is, maar als zijn blik op haar buik valt, krijgt hij ook een grijns op zijn gezicht. “Papa?” vraagt Demi verbaasd, en ze zwaait haar handje voor zijn ogen. “Wacht even, Deem.” mompelt hij, en hij tilt haar van zijn schoot af. Hij staat op en legt voorzichtig zijn hand op Claire’s buik.

Luca slaat zijn armen om haar middel en kijkt haar stralend aan. “Precies wat we wouden.” fluistert hij. Claire kan alleen maar glimlachen. Zacht drukt Luca zijn lippen op die van haar. “Papa!” roept Demi boos vanaf de bank. Luca lacht en laat Claire weer los.