Ons Recht, maart 2010

CONSTERNATIE BIJ CARREFOUR BRUSSEL BEROERT DE GEESTEN ALDI EN LIDL IN HET VIZIER AAN DE SLAG IN HAÏTI

6 22 2412

114DE JAARGANGNUMMER 3MAART 2010

114DE JAARGANGNUMMER 3MAART 2010ONS RECHT

maandblad van de landelijke bediendencentrale · nationaal verbond voor kaderpersoneel

CONSTERNATIE BIJ CARREFOUR BRUSSEL BEROERT DE GEESTEN ALDI EN LIDL IN HET VIZIER AAN DE SLAG IN HAÏTI

6 22 2412

ONTHAALOUDERSPAKKEN UIT

2 ons recht | 113de jaargang | JULI-AUGUstUs 2009

inhoud

“Laat ons ondernemen”,roepen de werkgevers.

Terwijl ze eigenlijkbedoelen: “Laat ons

makkelijker ontslaan.”

StandpuntNon-Profit

Non-ProfitDistributieDistributie

SociaalCongres

FinanciënJong geweld

HoofdstadOver de grenzen

BelastingenWoon-werkverkeer

Arbeids-gerichtNieuwe BelgenSchone kleren

DistributieAardbevingIn de marge

Film

BoekVrouwen

InboxDe lezer schrijft

Uitbetaling vakbondspremieAchterklap

Vanmol

3

4

5

5

6

7

8

9

10

11

12

14

15

16

19

20

22

23

24

25

26

26

27

28

29

29

30

30

31

32

OnaanvaardbaarOnthaalouders zetten strijd voor volwaardig statuut voortDoe mee aan jongerenenquête van het ACVNieuw non-profitplan gelanceerdBonden wijzen krimpscenario Carrefour van de handColruyt speelt bedienden en arbeiders tegen elkaar uitBonden verdedigen herstructureringscao bij KraftActieve solidaire overheid is van onschatbare waardeRondetafelconferentie over toekomst financiële sectorJonge Europese vakbondslui verzamelen in AntwerpenTorenhoge jongerenwerkloosheid tekent Brussel

Ander fiscaal beleid zou België deugd doenWerkgeverstussenkomst in de treinkaart

Silvio Espirito: “Ik voel me voor 100 procent geïntegreerd”Textiel bij Aldi en Lidl eist zware menselijke tolBonden pakken ‘creatieve’ loonpolitiek Charles Vögele aanHaïtiaanse partners Wereldsolidariteit laten moed niet zakken

Henri-Georges Clouzot’s InfernoSoul KitchenCongo, de schoonste tijd van mijn levenWeg met de clichés. Werk aan gelijkheid!Weinig zinnige argumenten bij Janssen Pharma

???. · P. ??

???. · P. ?? ???. · P. ??

© f

OTO:

DAN

IëL

RyS

Waar staat de LBC-NVK voor?Tot voor kort leek het antwoord op die vraag erg vanzelfsprekend. Recent besloot de LBC-NVK toch om haar missie kernachtig onder woorden te brengen. De Landelijke Bediendecentrale – Nationaal Verbond voor Kaderpersoneel is een vakbond die als deel van het Algemeen Christelijk Vakverbond (ACV) opkomt voor meer en sterkere rechten voor werknemers (m/v). De LBC-NVK is een onafhankelijke democratische organisatie met leden en militanten, die streeft naar solidariteit onder werknemers. Nationale en internationale solidariteit is een belangrijk doel en bindmiddel. De LBC-NVK staat voor een democratische kijk op de samenleving. Samen met gelijkgezinde bewegingen wil ze een strijdbare tegenmacht zijn.Een uitgebreide versie van onze missie kan je lezen op www.lbc-nvk.be.

inhoud

3

Onaanvaardbaarst

andp

unt.

ferre wyckmAns · ALGemeen secretArIs

“Laat ons ondernemen”. Onder die vlag hiel-den de werkgevers op 25 januari een perscon-ferentie waarop ze duidelijk in hun kaarten lieten kijken. Bij die gelegenheid gaven ze hun visie op de vraag hoe er één statuut zou moeten komen voor arbeiders en bedienden.

Het voorstel van de werkgevers was pijnlijk duidelijk. “Voor de werkgevers moet het

nieuwe ontslagrecht voor alle werknemers in dit land identiek worden en bestaan uit drie onderde-len”, zeiden ze. En hierbij braken ze een lans voor ‘een opzegtermijn van een aantal weken per vijf dienstjaren, een netto-ontslagpremie zonder fis-cale en parafiscale lasten en een sterk activerend werkloosheidsregime waarin ontslagenen zo snel mogelijk begeleid worden naar een nieuwe job zo-dra ze werkloos worden’.Nog even kort samenvatten wat dit proza in de praktijk betekent. Volgens de werkgevers bedraagt de opzegtermijn voor een bediende met twaalf jaar anciënniteit geen negen maanden zoals het wettelijke minimum nu voorziet, namelijk drie maanden per begonnen schijf van vijf jaar. Maar nog slechts een week of zes. Anderhalve maand te-genover negen maanden, zes keer slechter dan de huidige regeling. Een nooit geziene terugschroe-ving van rechten. Ontiegelijk veel goedkoper voor de werkgever. En een gigantisch inkomensverlies voor de bediende die ontslagen wordt.Daarnaast komt er een ‘premie’ waarop geen so-ciale zekerheid of belasting moet worden betaald. Er is nu al zo’n premie. De eind vorig jaar inge-voerde nettocrisispremie voor arbeiders van 1.666 euro. In alle gevallen zal de sociale zekerheid het grootste stuk hiervan financieren. En in bijzonder veel gevallen zal deze premie helemaal ten laste van de sociale zekerheid komen.

Niet ernstigHet plan van de werkgevers is een ongehoorde provocatie. En dus niet ernstig. Kortom, onbe-spreekbaar.Niet alleen de werknemers, maar ook de sociale zekerheid en de gemeenschap zullen de bokken-sprongen van deze graaiende werkgevers moeten betalen. Laten we voortborduren op het voorbeeld van een bediende met twaalf jaar dienst. Momen-teel heeft deze man of vrouw minstens een op-zegtermijn van negen maanden, die in principe te presteren valt. Wanneer er niet wordt gepresteerd, houdt de overheid op het loon voor de opzegperi-ode of op de opzegvergoeding sociale zekerheids-bijdragen in. De werknemer betaalt 13,07 procent op het bedrag, de werkgever 33,94 procent.In het voorstel van de werkgevers praten we nog

over bijdragen op anderhalve maand loon. Zegge en schrijve zes keer minder aan bijdragen. De ont-slagen werknemer zou nog een premie krijgen. Maar de sociale zekerheid noch de fiscus ontvangt hierop enige bijdrage. Als de premie al niet door de sociale zekerheid zelf moet worden opgehoest. Stel dat de premie neerkomt op nogmaals een net-tobedrag gelijk aan anderhalve maand loon. Dan komt de ontslagen werknemer niet langer na ne-gen maanden (zoals nu) maar al na drie maanden aankloppen bij de RVA. De sociale zekerheid en de fiscus lopen geld mis. En de RVA mag nog eens zes maanden vroeger werkloosheidsgeld betalen.

‘Werklozen activeren’Ik hoor het u terecht vragen: “De sociale zekerheid zit al in het rood. Waar gaat die al dat geld halen?” De verenigde werkgevers hebben hun antwoord gereed. Zij vragen ‘een sterk activerend werkloos-heidsregime’. In feite willen ze werknemers min-der lang recht geven op een werkloosheidsuitke-ring en werklozen sneller uitsluiten. Werknemers zullen vlugger en goedkoper de bons kunnen krijgen. Als ze dan zonder werk zitten, kunnen ze sneller hun recht op een uitkering verliezen.Ziedaar de vernietigende logica van werkgevers die om respect vragen. “Laat ons ondernemen”, roepen ze. Terwijl ze eigenlijk bedoelen: “Laat ons makkelijker ontslaan.”De LBC-NVK zal zich krachtig tegen deze asociale voorstellen verweren. En blijven opkomen voor het constructieve plan van het ACV. Een plan dat mikt op een harmonisering van de statuten die alle werknemers beter beschermt. Tegelijkertijd strijden we voort tegen alle voorstellen die werk-nemers en de sociale zekerheid bestelen. Een drei-gement? Zeker. Maar ook een belofte.

Meer over onze standpunten lees je op www.laatonswerken.be. n

“Laat ons ondernemen”,roepen de werkgevers.

Terwijl ze eigenlijkbedoelen: “Laat ons

makkelijker ontslaan.”

???. · P. ??

???. · P. ??

mAArt 2010 | 114de jaargang | ons recht

© f

OTO:

DAN

IëL

RyS

© f

OTO:

BEL

GA

4 ons recht | 114de jaargang | mAArt 2010

“Eerst zien, dan geloven”, zei Fatiha Dahmani aan Ons

Recht op de actiedag in Genk. Zij is bij de LBC-NVK de nationaal verantwoordelijke voor de ont-haalouders.

Klaartje Martens, onthaalmoe-der in Oost-Vlaanderen: “Sinds 2003 hebben wij een nepstatuut. Jarenlang werden we aan het lijn-tje gehouden met mooie beloftes. Eigenlijk moest op 1 januari 2010 het nieuwe statuut ingaan. Nu is er weer een nieuwe belofte voor 1 januari 2011. Maar er staat nog niet genoeg op papier.” “Beloftes en mooie intenties ho-ren we van overheidswege al ja-ren”, beaamt Fatiha. “Nu dit fede-rale voorstel op tafel ligt, verwach-ten we van de Vlaamse regering formele garanties om het voorstel van de federale regering uit te voe-ren. En garanties dat de overheid de nodige financiële middelen uittrekt.”

Ons Recht: Wil de Vlaamse regering geld op tafel leggen?Fatiha: “Dat is de hamvraag. De

Vlaamse regering lijkt bereid te zijn om drie miljoen euro voor het statuut vrij te maken. Maar tot voor kort werd altijd gesproken van miljoenen euro’s die nodig zouden zijn om het volwaardige statuut te financieren. Nu zou zo’n drie miljoen euro volstaan. We zullen dit van erg nabij op-volgen, want we aanvaarden geen lege doos.”

Federaal voorstelOnthaalouders hebben nu geen recht op vakantiegeld, betaalde feestdagen, een volledige ziekte- en werkloosheidsuitkering, een eindejaarspremie of een volledige pensioenopbouw. Met het voor-stel van de federale regering zou-den ze een volledige sociale be-scherming krijgen. Het voorziet in de toepassing van alle sociale rechten die ook voor andere werk-nemers gelden.”

Ons Recht: Komt het voorstel van de federale regering in de buurt van een volwaardig werknemersstatuut?Fatiha: “Het voorstel is een be-langrijke stap vooruit. Maar er

zijn nog zaken die zeker, min-stens op termijn, geregeld moeten worden. De samenstelling van het loon bijvoorbeeld. Het voorstel gaat uit van een gewaarborgd mi-nimumloon waarvan een stukje beschouwd wordt als onkosten-vergoeding. Maar een onkosten-vergoeding dient om kosten te dekken. Volgens ons mag dat niet als loon worden gezien. Als je die onkostenvergoeding aftrekt van het minimumloon, wil dat zeggen dat onze onthaalouders eigenlijk keihard werken voor minder dan het huidige minimumloon. Zo’n constructie kunnen we misschien als overgangsmaatregel accep-teren. Maar het kan niet zo zijn dat zoiets jaren van kracht blijft. (Ferm) Er moeten snel waardige lonen komen. De enige manier om genoeg mensen te vinden die deze job willen doen. Het aantal onthaalouders vermindert nog altijd. Onthaalouders moeten een arbeidsovereenkomst voor be-dienden krijgen.”

De LBC-NVK pleit voor een stap-penplan en wil dat vertaald zien in

de beslissing van de Vlaamse rege-ring. Op termijn moeten de lonen van de onthaalouders op hetzelf-de niveau komen als de lonen in de sector van de kinderopvang.

Fatiha: “Als je onthaalouders gaat zien als werknemers – en dat is toch de bedoeling van het nieuwe statuut – moeten ze ook kunnen genieten van de loon- en arbeidsvoorwaarden van de werk-nemers uit deze sector.”

Ons Recht: Klaartje, wat moet er voor jou zeker in het nieuwe statuut zitten?KlaaRtje: “Het allerbelangrijkste van een nieuw volwaardig statuut is een vast inkomen en gelijke so-ciale rechten. Wij doen hetzelfde werk als een kinderverzorgster. Een kinderverzorgster heeft een volwaardig statuut. Wij nog niet.”Fatiha: “Onze stakingsaanzeg-ging en acties misten hun effect niet. De overheid schoot in gang. Nu maar hopen op formele enga-gementen en de nodige budget-ten.” n

NON-PrOFIt

Onthaalouders zetten strijd voor volwaardig statuut voort

“Eerst zien, dan geloven”

monIqUe BrAAm

De LBC-NVK knokt al tien jaar voor een volwaardig werknemersstatuut voor onthaalouders die aangesloten zijn bij een erkende dienst. Want ont-haalouders hebben geen inkomensze-kerheid. Het huidige sociale vangnet geeft ze niet dezelfde sociale rechten als andere werknemers. Midden februari meldde de federale regering dat ze een voorstel van werknemersstatuut had uitgewerkt . Maar de LBC-NVK laat zich niet zomaar meer bedotten. De vakbond eist garanties. Vandaar dat de provinciale acties in februari werden gehandhaafd.

5mAArt 2010 | 114de jaargang | ons recht

Meer dan 3.000 non-profit-militanten vulden op 2 febru-ari de Brusselse concertzaal Ancienne Belgique tot in de nok. Meteen het publieke startschot van een nieuwe wit-tewoedebeweging. Het vorige non-profitakkoord loopt na vijf jaar op zijn laatste benen. Voor de meer dan 300.000 werknemers moet in 2010 een nieuw meerjarenplan met de overheid tot stand komen.

De LBC-NVK organiseerde in de voorbije maanden een

grootschalige informatiecampag-ne met een enquête bij de werkne-mers uit alle sectoren, regio’s en instellingen. Er vonden talrijke discussievergaderingen plaats. De bevraging leverde massaal veel re-acties op. Vele duizenden zegden ‘hun gedacht’ en droegen bij aan een onderbouwd onderhande-lingsplan.Na de meeting volgde een grote optocht door de straten van Brus-sel om het nieuwe non-profitplan te overhandigen aan federaal premier Yves Leterme en Vlaams minister-president Kris Peeters.

De toon is gezet. LBC-NVK non-profit kleeft niet in alle stilte een postzegel op het nieuwe onder-handelingsplan, maar brengt het actief als één solidaire beweging naar buiten. Wij zijn klaar voor onderhandelingen. En we willen een duidelijke timing voor de be-sprekingen. Bij een non-profitak-koord staat meer op het spel dan een ‘traditionele’ eisenbundel. Kwaliteitsvolle en toegankelijke zorg en welzijn raakt elke burger en elk gezin, in elke fase van het leven. Het wordt in de komende jaren een enorme maatschappelij-ke en politieke uitdaging om daar niet op in te boeten. De realiteit is dat kwaliteitsvolle zorg alleen kan met genoeg jobs en kwaliteitsvolle jobs, tegen een rechtmatig loon, met werkbare werkomstandigheden die respect en ruimte geven voor het leven van de non-profitwerknemers. Alleen zo kan je het nodige personeel vin-den en houden. Daarom is een ste-vig sociaal investeringsplan nodig.Voor meer informatie over het nieuwe non-profitplan ben je welkom bij onze afgevaardigden in de instellingen en in de LBC-NVK-secretariaten.Volg de actualiteit op www.wittewoe-de.be en www.lbc-nvk.be. n

NON-PrOFIt

Nieuw non-profitplan gelanceerd

Startmeeting is schot in de roos

Doe mee aan jongerenenquête van het ACV

Vakbond vreest voor ‘verloren generatie’De ACV-jongeren klopten op 11 januari met worstenbrood-jes aan bij federaal premier Yves Leterme. Een verwijzing naar een oud gebruik op Verloren Maandag, de eerste maandag na Driekoningen. De actievoerders wilden de aandacht vestigen op de erg grote jongerenwerkloosheid. Veel jonge Belgen die werk zoeken dreigen een ‘verloren generatie’ te worden. Dat wil het ACV uiteraard trachten te voorkomen.

Het bezoek aan Leterme viel samen met de lancering van

een enquête waarmee de ACV-jongeren bij werkende en werk-zoekende jongeren tussen 18 en 30 jaar wil peilen naar hun soci-aaleconomische situatie en naar de manier waarop ze de crisis be-leven.Sinds het uitbreken van de crisis groeide de jongerenwerkloosheid dramatisch. In de voorbije twee jaar steeg het aantal werkloze jongeren in Vlaanderen met meer dan 30 procent. Vandaar ook de

angst voor een verloren generatie. De ACV-jongeren vroegen aan de premier om maatregelen te ne-men die jongeren zoveel mogelijk uit de werkloosheid houden en aan een baan helpen.Net als de ACV-jongeren hecht de LBC-NVK groot belang aan dit probleem. Hoe ervaren jonge LBC-NVK’ers de crisis? Komen zij rond met hun loon of uitke-ring? Zijn ze bang voor wat de toekomst zal brengen? Allemaal pertinente vragen.Ons Recht lanceert hierbij een warme oproep aan alle werkende of werkzoekende jonge LBC-NVK-leden onder de 30 om te sur-fen naar de jongerensite van het ACV. Op die plek kunnen ze hun mening geven. Het duurt maar twee minuutjes, maar je stem wordt wel gehoord.In april trekken de ACV-jongeren opnieuw naar de premier om de resultaten van de enquête te overhandigen. Officieel wordt de enquête afgerond in het week-end van 24 en 25 april. Op dat moment worden de resultaten aan het grote publiek bekendge-maakt.

Je kan de enquête invullen via www.acv-enter.be. n


DIStrIBUtIe

DenIs BoUwen

“Een worstcasescenario in het kwadraat.” Zo omschrijft Chris Van Droogenbroeck, nationaal secretaris distribu-tie bij de LBC-NVK, de her-structurering bij Carrefour Belgium. “De vakbonden willen niet meewerken aan dit plan. Wij willen geen scenario dat winkels in de uitverkoop zet en werknemers dumpt. We gaan toch zelf geen sociale dumping organiseren? Als Carrefour het plan inslikt, zijn we bereid tot een opbou-wende dialoog om mee naar een langetermijnoplossing te zoeken.”

De bonden eisen dat Carre-four eindelijk een ernstig

commercieel plan laat zien. En dat de Belgische activiteiten de som van 1 miljard euro terug-krijgen die naar het coördinatie-centrum werd geëvacueerd. “Wij blijven ons inzetten voor kwali-teitsvolle, duurzame jobs in de sector”, zegt Van Droogenbroeck.

“En het ministerie van Werk moet ervoor zorgen dat er schot komt in de gesprekken over de herinde-ling van de paritaire comités in de distributie.”De nationaal secretaris zet vraag-tekens bij de ‘economische argu-menten’ van Carrefour. “Carre-four spreekt van 845 miljoen euro gedane investeringen, maar hoe komen ze aan dat bedrag? Het klopt wel dat ze in tien jaar tijd 40 miljoen euro exploitatieverlies leden. Maar is dat een reden om bij zo’n groot bedrijf zo drastisch te reorganiseren? Zowel de hyper- als de supermarkten zagen hun omzetten achteruitgaan, terwijl de markt juist flink groeide. Car-refour heeft een probleem aan de inkomstenkant en slaagt er niet genoeg in de klanten aan zich te binden. De vakbonden zeggen dat al jaren.”

Verouderde pandenCarrefour Belgium zit met ver-ouderde winkelpanden waarvoor het te hoge huren betaalt. Het bedrijf mist ook een duidelijk ge-zicht, anders dan de succesvolle concurrenten Delhaize en Col-ruyt. “In tien jaar tijd waren er bij Carrefour Belgium vier algemeen directeurs, allemaal met hun ei-gen plannen. Het ontbrak aan een

langetermijnvisie.” De klanten werden geconfronteerd met laat-tijdig geleverde artikelen, slordige winkels, een dienst naverkoop die weinig om het lijf had en lange wachtrijen aan de kassa’s als ge-volg van te weinig personeel.”

HautainVolgens Van Droogenbroeck on-derhandelde Carrefour nooit ern-stig met de Belgische vakbonden. “Naar Frans model gedroegen ze zich zelfs erg hautain tegenover de vertegenwoordigers van het personeel.”Het Belgische familiebedrijf Mest-dagh (Champion) wil misschien 17 supermarkten en drie hyper-markten in Wallonië en Brussel overnemen. “Als het zover komt, zullen die 20 vestigingen in pari-tair comité 202 terechtkomen. En zullen de werknemers dus genoe-gen moeten nemen met slechtere loon- en arbeidsvoorwaarden.”Of er ook in Vlaanderen spelers zijn die sommige winkels willen overnemen, valt af te wachten. Bij het ter perse gaan waren er nog geen aanwijzingen in die zin. De herstructureringsplannen lok-ten spontane acties uit bij Carrefour. Op zaterdag 27 februari staakten de werknemers in alle winkels. n

Bonden wijzen krimpscenario Carrefour van de hand

Distributeur gaat er met vuile voeten door

“Maatregelen zijn onvermijdelijk”

Bij de distributeur Carrefour Belgium dreigt een waar sociaal bloedblad. Volgens Carrefour is de reorganisatie pijnlijk maar ‘onver-mijdelijk’.

Carrefour Belgium verklaarde op 23 februari dat 27 hypermarkten en 25 supermarkten ‘structureel verlies-latend’ waren. De franse algemeen directeur, Gérard Lavinay, wil ten laatste op 30 juni 14 hypermarkten en zeven supermarkten dichtdoen. Daardoor staan bijna 1.700 banen op de tocht. In totaal telt Carrefour Belgium een kleine 13.800 vol- en deeltijdse werknemers.

Qua loon- en arbeidsvoorwaarden wil de groep graag onder de condi-ties bij Colruyt en Delhaize duiken. De hypermarkten moeten verhuizen naar PC 202. Het personeel van het hoofdkantoor – Carrefour Manage-ment Services – zou terechtkomen in PC 218. Op het hoofdkantoor zijn natuurlijke afvloeiingen gepland.

De distributeur wil zeven winkels overdragen aan zelfstandige ondernemers en 300 miljoen euro investeren om zijn activiteiten nieuw leven in te blazen. In Wallonië en Brussel zal Mestdagh misschien 20 vestigingen overnemen. Al is dat lang niet zeker.

Tot overmaat van ramp besloot Kuehne+Nagel zopas om Logistics Ternat op te doeken. Een verlies van 270 banen. Logistics Ternat levert droge voeding aan de hypermarkten van Carrefour. Het personeel daar was al langer bang voor een sluiting. De toekomst van Logistics Kontich lijkt momenteel ook onzeker.

© f

OTO:

PHO

TONE

WS


Collect and Go is de internet-besteldienst van Colruyt. Via

Collect and Go kunnen klanten digitaal bestellen. Daarna kun-nen ze hun artikelen ophalen bij een afhaalpunt in één van de Col-ruyt-winkels. Bedienden uit die winkels zetten de producten klaar en incasseren het verschuldigde bedrag.“Wegens verbouwingen gaat de winkel in Overijse tijdelijk dicht”, legt Veerle Verleyen uit. “Colruyt wil het afhaalpunt van Collect and Go in een hangar onderbren-gen. De bestellingen zouden in een andere vestiging van Colruyt worden opgehaald. Volgens de di-rectie kan dit werk niet tijdens de gewone werktijden gebeuren. Al-ternatieve voorstellen van de bon-den vielen in dovemansoren.”De bedienden krijgen nu de keu-ze. Ofwel aanvaarden ze tijdelijk nachtwerk, ofwel schakelt Col-ruyt arbeiders in. Een situatie die de LBC-NVK sterk betreurt. “Mis-schien wil Colruyt alles rond de activiteiten van Collect and Go uit de winkels weghalen? Of som-mige taken in de winkels ’s nachts laten uitvoeren?”

NachtwerkColruyt bleek nauwelijks bereid tot overleg. “Wij hebben alle be-grip voor collega-arbeiders die al nachtwerk presteren”, stelt Ver-leyen. “Maar nachtwerk is op ter-mijn nefast voor je gezondheid en heeft een flinke impact op het privé-leven. In de distributie is er geen sectoraal kader voor nacht-werk. De betrokken bedienden zitten niet in een doorlopend productieproces of een stelsel van continue ploegenarbeid.” De werkgever kon de bonden niet overtuigen dat nachtwerk echt noodzakelijk is.Arbeiders en bedienden hebben ook niet hetzelfde loonpakket. “Voor de betrokken bedienden wil Colruyt deels de toeslag van de arbeiders toepassen. Als een bediende ’s nachts zou werken, zou hij loon dreigen in te leveren. Onaanvaardbaar.”De LBC-NVK en CNE vragen al sinds juli 2008 om te onderhan-delen over allerlei aspecten van de arbeidsorganisatie. Maar Col-ruyt wilde zulke onderhandelin-gen pas in november 2009 laten starten, rekening houdende met

wijzigende trends in de sector. De keten mikt op ruimere openings-uren en werktijden. In een aantal toeristische centra in Wallonië wil ze méér zondagswerk.De vakbonden eisten eerst garan-ties over de aanpak van de hui-dige werkdrukproblemen. Op de

werkvloer is lang niet iedereen enthousiast over een mogelijke verruiming van de werktijden. De directie biedt voorlopig amper compensaties en geeft evenmin oplossingen om werk en gezin goed te kunnen blijven combine-ren. “Gelijkaardige ontwikkelin-

gen merk je trouwens bij andere spelers in de distributie”, aldus Verleyen.

ecochequesEen aantal maanden terug waren er gesprekken over een eventuele omzetting van ecocheques in een ‘minstens gelijkwaardig voor-deel’. Maar Colruyt weigerde het hele bedrag van de ecocheque te garanderen aan elke werknemer. De werknemers zouden even-tueel maaltijdcheques kunnen krijgen in plaats van ecocheques. Maar dan wel met het verlies van sommige ‘gelijkgestelde perio-des’. Een zwangere werkneem-ster moet op zeker moment ‘naar huis’ en mist daardoor flink wat maaltijdcheques. Het alternatief van Colruyt is erg vrouwonvrien-delijk en kreeg dus een ruime on-voldoende.De LBC-NVK, CNE, BBTK en Set-ca vinden dat een groeier als Col-ruyt beter kan. De directie nam genoegen met een akkoord met de kleinste vakbond, de liberale. Zo verzuur je de sociale verhou-dingen.De recente ervaringen bij Colruyt illustreren dat het sociaal overleg niet altijd optimaal verloopt. Be-dienden en arbeiders tegen elkaar uitspelen is een regelrechte provo-catie. Zeker nu het debat over één statuut voor arbeiders en bedien-den zo actueel is. Voor Colruyt is het vooral zaak om het werk zo goedkoop mogelijk te organise-ren. Dankzij druk van de bonden is het Collect and Go-plan voorlo-pig van de baan.Is alles bij Colruyt dan kommer en kwel? Dat nu ook weer niet. Colruyt werkt vooral met vol-tijdse contracten van onbepaalde duur en zorgt door zijn sterke ex-pansie voor heel wat nieuwe jobs. De vakbonden gaven de directie een duidelijk signaal. Als Colruyt ernstig en in een geest van respect wil onderhandelen, staat de deur open. n

DIStrIBUtIe

Colruyt speelt bedienden en arbeiders tegen elkaar uit

“Keten organiseert werk zo goedkoop mogelijk”

DenIs BoUwen

De tijdelijke sluiting van de Colruyt-winkel in Overijse heeft gevolgen die de LBC-NVK zorgen baren. “Als de directie van de bedienden haar zin niet krijgt, dreigt ze ermee arbeiders in te schakelen”, constateert LBC-NVK-secretaris Veerle Verleyen. “Een trieste primeur”.

© f

OTO:

DAN

IëL

RyS


GUy tIssen

De chocolade van Côte d’Or was ooit het uithangbord bij uitstek van échte Belgische chocolade. Côte d’Or, vroeger een typisch Belgische onderne-ming, is sinds – veel te – lang in handen van het Ameri-kaanse Philip Morris. Alleen kenners kunnen zeggen of de huidige Côte d’Or-chocolade nog kan tippen aan de ‘kwa-liteit van vroeger’. Maar het staat als een paal boven water dat Kraft Foods Halle (Côte d’Or) een bedrijf met een ster-ke vakbondstraditie bleef.

Bij Côte d’Or kroop veel tijd en energie in het sociaal overleg.

Dat overleg en de strijd van de vakbonden leverden in de loop der jaren een aardige bloemlezing aan bedrijfscao’s op.Eén van die cao’s gaat over moge-lijke herstructureringen. Bij een ontslag om economische redenen is het inkomen van de werknemer in feite zes jaar lang gewaarborgd, voor zover aan enkele voorwaar-

den is voldaan. Deze afspraak is een grote sociale verworvenheid bij Côte d’Or. De cao is ook een flinke stok achter de deur wan-neer de werkgever nog maar eens wil reorganiseren of ‘outsourcen’. Bij de jongste, moeizame onder-handelingen konden de bonden de cao tot 2015 doen verlengen.De opmerkelijke cao is een doorn in het oog voor de fabrieksdirec-tie en de top in de VS. Alle mid-delen zijn goed om er onderuit te geraken. De vakbonden zien het als een heilige plicht om deze cao met vuur te verdedigen. Door de huidige regeling zal Côte d’Or niet al te lichtzinnig nieuwe zware ontslagrondes aankondigen.

Overname LUKraft Foods, de voedingspoot van Philip Morris, kocht in de zomer van 2007 de koekjesactiviteiten van LU van het Franse Danone. LU heeft een andere bedrijfscul-tuur en eigen vakbondstradi-ties. Na de overname wilde Kraft Foods uiteraard graag weer her-structureren.Alle niet-fabrieksgebonden acti-viteiten worden samengetrokken. Niet bij Kraft in Halle of bij LU in Herentals. Wel in Mechelen. Bij Kraft in Halle moeten 175 bedien-den en kaderleden verkassen naar

Mechelen. Niet vanzelfsprekend omdat veel van deze werknemers in Henegouwen en het zuiden van Oost-Vlaanderen wonen. In vogelvlucht is de afstand Halle-Mechelen niet zo gek groot. Maar elke dag de Brusselse Ring gebrui-ken is een hele opgave. De extra verplaatsingstijd dreigt het privé-leven van nogal wat mensen sterk te ondermijnen.Voor bijna 30 bedienden en ka-derleden zal er in Mechelen geen werk meer zijn. Zij zullen in het kader van de herstructurerings-cao ontslagen worden. De vak-bonden vrezen dat heel wat Kraft-werknemers niet naar Mechelen zullen willen verhuizen. Als ook zij moeten worden ontslagen, rijst de vraag tegen welke voorwaarden dit zal gebeuren. Voor de bonden moet de herstructureringscao gelden. “Als we die cao algemeen toepassen, komt ons budget in ge-vaar”, reageert de directie.

PrincipieelDe bonden zien de kwestie als een principiële discussie. Het perso-neel vroeg niet om naar Meche-len te verkassen. Als werknemers in eer en geweten oordelen dat in Mechelen werken voor hen niet haalbaar is, zijn ook zij het slacht-offer van de reorganisatie. Dus

moet de bestaande cao worden toegepast.Het conflict hierover sleept al maanden aan. De bonden voerden in gemeenschappelijk front her-haaldelijk actie. Op zeker ogenblik blokkeerden ze een aantal uren lang de poorten van Kraft in Halle. Daardoor liep een ‘schoolreis’ van zo’n 100 Franse fabrieksdirecteurs van LU in het honderd.Deze kwestie is geen ‘fait divers’. Jarenlang knokten de bonden voor een geheel van bedrijfsak-koorden die onder meer bedoeld waren om jobs te beschermen. Als de bonden nu dwars liggen, heeft dat niks te maken met een con-servatieve opstelling. Wel met een gefundeerde strijd voor sociale verworvenheden.De verhuizing naar Mechelen tast de slagkracht van de vakbon-den bij Kraft Foods flink aan. De ploeg van de LBC-NVK en CNE wordt erg zwaar uitgedund.Meer en meer ervaren de bonden dat werkgevers trachten om moei-zaam opgebouwde arbeidsvoor-waarden en sociale verhoudingen te omzeilen. Met name wanneer er fusies of overnames plaatsvinden. Wat Kraft Foods nu meemaakt, is een situatie die je ook elders in het bedrijfsleven geregeld tegenkomt. n

SOCIAAL

Bonden verdedigen herstructureringscao bij Kraft

Deel personeel moet verhuizen van Halle naar Mechelen

Actieve solidaire overheid is van onschatbare waarde

© f

OTO:

BEL

GA


mArIJke Persoone

Maakte jij vandaag al gebruik van open-bare diensten of overheidsmiddelen? Stond de radio op de openbare omroep bij het ontbijt? Hoofdpunt in het nieuws: een ingestort gebouw. Brandweer, poli-tie, hulpdiensten en ziekenhuizen zijn in de weer om mensenlevens te redden. Wie organiseert, wie financiert? Heb je de jongste naar de crèche gebracht en de oudste aan de school afgezet? Onderweg nog even een brief gepost? Is je partner ondertussen met het openbaar vervoer naar het werk?

Enig idee wat dat alles je zou kosten zonder tussenkomst van de overheid? De LBC-

NVK wil daarover nadenken op haar vierjaar-lijks congres eind maart. In Ons Recht van ja-nuari en februari las je al dat we het ook zullen hebben over waardig werk in een economie op mensenmaat. Maar daarmee is het verhaal niet rond. In een economie op mensenmaat speelt de overheid een actieve en herverdelende rol. Dat lijkt vanzelfsprekend. Toch is lang niet ie-dereen te vinden voor een solidaire overheid.

regeldiarreeEr gaat geen dag voorbij of werkgevers en libe-rale goeroes klagen dat ze te veel regels opge-legd krijgen. Ze schreeuwen moord en brand over de ‘verstaatsing van onze economie’. De Vlaamse werkgevers spreken van een ‘regeldi-arree’. Toen de banken over de kop dreigden te gaan en het economisch systeem moest worden gered, klonk het minder stoer. Toen was de staat ineens broodnodig om 20 miljard euro belastinggeld op te hoesten. En een gigant als General Motors is niet te be-roerd om in de Europese landen met een Opel-fabriek zo’n 2,7 miljard euro belastinggeld bij-

een te bedelen om het concern te herstructure-ren en bijna 10.000 jobs te laten verdwijnen. Europa is nu al jaren aan het dereguleren en privatiseren. Investeringsfondsen zijn op zoek naar nieuwe markten. Begerig lonken ze naar overheidsactiviteiten: transport, telecommu-nicatie, energie, pensioenen, sociale woning-bouw, tot en met zorg. Daar valt een mooie cent mee te verdienen. Dus wordt er in de Schumannwijk druk gelobbyd.

Gulzig kapitaalPure gulzigheid van het kapitaal dat op zoek is naar steeds meer winst. Maar zo wordt het ons natuurlijk niet verkocht. “De overheid is log, duur en inefficiënt. Privé-bedrijven zijn goed-koper en klantvriendelijker”, luidt het. Hoe zit het met jouw rekeningen voor energie, inter-net, gsm? Drastisch gedaald sinds de vrijma-king van de markt? Heb je de beelden van de vervuilde Zenne nog voor ogen? Commerciële waterzuivering met een reukje aan. Of die van de Eurostar-reizigers, urenlang geblokkeerd in de Kanaaltunnel, zonder airco, zonder com-municatie? Te weinig geïnvesteerd in onder-houd en communicatie, wijst het onderzoek uit. Waren veiligheid en klantvriendelijkheid dan toch geen prioriteit voor het betrokken bedrijf? Hoog tijd om onze visie op de rol van de overheid uit te klaren.

recht op welzijnDe LBC-NVK wil een samenleving waarin ie-dereen recht heeft op onderwijs, waardig werk, zorg en welzijn, sociale zekerheid, wonen, energie, gezonde voeding, drinkbaar water en een schoon milieu. En op mobiliteit en com-municatie, democratische inspraak, een cor-recte rechtspraak, vrijheid van vereniging, cul-tuur. Die rechten voor elke burger realiseren is een belangrijke taak van de overheid. Goede en betaalbare openbare diensten werken her-verdelend. Samen met de sociale zekerheid beschermen ze mensen met een laag inkomen tegen armoede. Geloven we dan blindelings dat de overheid

alles wat ze doet ook goed doet? Nee, de over-heid maakt niet spontaan keuzes voor een so-ciale politiek en ruime dienstverlening. Samen met andere sociale bewegingen hebben vak-bonden de opdracht om het beleid in die rich-ting te sturen. Wij moeten er op toezien dat de zorgen en vragen van werknemers in beleids-voorstellen worden vertaald. Een mooi voorbeeld is het verlanglijstje dat onze collega’s in de non-profitsector recent aan premier Leterme bezorgden. Zij eisen waardige lonen en zeggen dat er nood is aan duizenden bijkomende banen om de stijgende zorgvraag de baas te kunnen. En ze verzetten zich tegen commercialisering. Dat doen ze niet alleen in naam van de 400.000 werkne-mers in de sector. Kwaliteit en betaalbaarheid van zorg, welzijn en cultuur gaat ons allemaal aan, nu en in de toekomst, wanneer we met z’n allen ouder worden. En ja, dat kost veel geld en dus moeten politieke keuzes gemaakt worden. Daarover zal ons congres uitspraken doen. Je hoort er nog van. n

Actieve solidaire overheid is van onschatbare waarde

Goede en betaalbare openbare diensten werken herverdelend. Samen met de sociale zekerheid beschermen ze mensen met een laag inkomen tegen armoede.

© f

OTO:

BEL

GA


stefAAn Decock

De Belgische banken zijn weer een stuk stabieler. Allemaal kregen ze ondertussen het groen licht van Europa en worstelen ze zich door een af-slankingskuur. Deed de crisis iets veranderen in de financi-ele sector? Of wordt het weer ‘business as usual’? Dit jaar komt er een rondetafelconfe-rentie over het interne beleid van de financiële ondernemin-gen en de toekomstige struc-tuur van de sector. Een prima gelegenheid voor de LBC-NVK om haar beste beentje voor te zetten.

De LBC-NVK gelooft in een nieuwe financiële toekomst.

Maar als partner in het sociaal overleg zal de vakbond flink op het gaspedaal moeten duwen om ook voor de werknemers de juiste veranderingen af te dwingen. Op de bühne wat schreeuwen over extreem hoge bonussen en schan-dalig riante ontslagvergoedingen van toplui is niet genoeg. Wat ver-andert fundamenteel in de aan-pak van financiële instellingen? En hoe zal de overheid haar toe-komstige rol ten aanzien van de sector invullen?

Met werkgevers, politici en aca-demici willen we praten over een ethische en duurzame toekomst en kwalitatief hoogstaande jobs. Dure woorden die om een con-crete inhoud vragen. In maart 2009 lanceerden de bonden op een militantenconcentratie het ‘Charter voor een nieuwe financi-ele toekomst’. Dat charter moet de leidraad zijn.De crisis heeft zonder meer in-vloed op de werkgelegenheid. Hoe zal het aantal jobs evolueren? En de kwaliteit van de banen? In wel-ke richting evolueert het distribu-tienet? En wat zal er gebeuren met de ‘back office’?

HefboomDe sector kan als hefboom dienen voor nieuwe, groene en duurzame economische activiteiten. Mis-schien kan de sector mee rich-ting geven aan de economische toekomst van ons land. Wie weet kunnen de overheid en financiële instellingen samenspannen om nieuwe industriële projecten op stapel te zetten.Voor de LBC-NVK is het ook be-langrijk te weten hoe de crisis het personeelsbeleid beïnvloedt. Geeft deze crisis nieuwe impulsen aan dat personeelsbeleid? Een andere kwestie is of het verloningsbeleid zal veranderen. In de voorbije tientallen jaren was er een sterke trend naar variabele beloning en een geïndividualiseerde aanpak.

Geïnspireerd door toplui die het snelle geldgewin aanmoedigden. Los van cao’s kwamen er excessie-ve, onethische verloningsregelin-gen voor de ‘happy few’. Dat moet morgen anders. Het moet vooral transparanter en op basis van de-gelijke criteria gebeuren.

Deugdelijk bestuurEn dan is er de discussie over deugdelijk bestuur en risicobe-leid. Hoe zullen financiële instel-lingen in de toekomst hun risico’s beheren? Op een doorzichtige ma-nier? En waar liggen de limieten, met de belangen van spaarders, werknemers en aandeelhouders voor ogen? Hoe ziet deugdelijk bestuur eruit? En kan het debat daarover ook aan bod komen in het sociaal overleg?Er zijn nog meer prangende vra-gen. Verandert er iets aan het aanbod van financiële producten en aan de manier waarop klanten worden benaderd? Zullen ethi-sche overwegingen daarbij een grotere rol spelen? Willen de be-drijven werknemers in commerci-ele activiteiten anders aansturen en ze anders of beter opleiden? Misschien is er wel nood aan meer diversiteit in ons financiële land-schap? Om nog te zwijgen over de invulling van ‘waardig werk’, ethisch investeringsgedrag en an-dere punten.Hoe dan ook gaat het om een debat met vele facetten. De LBC-

NVK wil weten in welke ploeg er wordt gespeeld. Het personeel wil opnieuw meer respect krijgen en eist het recht op om mee de toe-komst uit te stippelen.

Sociaal overlegStructurele hervormingen drin-gen zich ook op in de sector. Het sociaal overleg stemt sinds vele jaren niet meer overeen met de economische werkelijkheid. Dat is niet efficiënt en onrechtvaardig. Voor pakweg 115.000 werknemers heb je zeven paritaire comités, elk met hun eigen overlegstructuur en instellingen. Meer dan 20.000 personeelsleden zitten bij het Aanvullend Nationaal Paritair Comité voor Bedienden (PC 218), terwijl ze bij de financiële sector thuishoren. Zijn de verschillen in de sectorale minimale loon-en arbeidsvoorwaarden nog gerecht-vaardigd? En zijn ze in realiteit wel zo groot als ze lijken?Ook op het vlak van loon- en ar-beidsvoorwaarden en sociaal overleg moet er één en ander gebeuren. De controlebevoegd-heid van de Commissie voor het Bank-, Financie- en Assurantiewe-zen (CBFA) en de Nationale Bank zijn een prima uitgangsbasis om het landschap te hertekenen. De werkgevers willen graag een dyna-mischer arbeidsmarktbeleid. De bonden geven ze de kans om er werk van te maken. n

FINANCIëN

rondetafelconferentie over toekomst financiële sector

LBC-NVK hoopt ‘business as usual’ te vermijden

© f

OTO:

PHO

TONE

WS


JONG GeWeLD

kAtrIen LInDemAns en JoerI sAenen

Uni Europa is de Europese vakbond voor diensten en communicatie. De koepel staat voor zeven miljoen be-dienden en 330 vakbonden. Uni Youth is de jongerenwer-king van Uni Europa. Eind ja-nuari bliezen 120 jonge vak-bondslui uit heel Europa ver-zamelen bij de LBC-NVK in Antwerpen. Ze discussieerden over onderwerpen als waardig werk en ledenwerving. Ook sociale thema’s zoals opleiding en klimaatverandering ston-den op de agenda. Ons Recht praatte met Irena, Maria, Ca-talin en Cornelia.

Ons Recht: Op welke leeftijd begon-nen jullie aan vakbondswerk te doen?iRena Kalnini u it letland: “Ik was 20 jaar oud en studeerde rechten toen ik ermee startte. Jon-geren kregen voor hetzelfde werk minder betaald dan hun oudere collega’s. Dat vond ik onrecht-vaardig. In Letland krijgen jonge vrouwen na een zwangerschap dikwijls minderwaardige jobs. Die onrechtvaardigheid deed me besluiten om op halftijdse basis advocate te worden bij de vak-bond in Letland. Werk dat ik nu al tien jaar lang doe. Met trots kan ik zeggen dat ik nog nooit een zaak verloor.”MaRia GiORGini uit italië: “Ik liep op 28-jarige leeftijd stage bij de vakbond die opkomt voor be-dienden met tijdelijke contracten en voor uitzendkrachten. In Italië werken veel jongeren met over-eenkomsten van bepaalde duur en uitzendcontracten. Omdat het vakbondswerk me zo beviel, bleef ik bij de vakbond. Binnen de

organisatie kom ik op voor de be-langen van jongeren.”catalin cMiciu uit ROeMenië:

“Ik startte ook bij de vakbond rond mijn twintigste. Het ging niet echt om een keuze, want in mijn onderneming was iedereen bij de vakbond. Ik ben nu voor-zitter van de jongerenorganisatie. Van beroep ben ik IT-ingenieur bij een telecombedrijf. Maar ik werkte al voor diverse werkgevers. Een typisch probleem waar jonge mensen mee te kampen hebben in Roemenië. Ik hoop ondanks de crisis mijn baan te kunnen be-houden.”

Ons Recht: Waarom wilden jullie deelnemen aan de bijeenkomst van Uni Youth in Antwerpen?MaRia GiORGini : “Uni Europa Youth organiseerde in de zomer van 2009 een zomerschool in het Duitse Hamburg. Na mijn terugkeer in Italië beslisten we om binnen onze vakbond te ijve-ren voor een jongerenwerking. We maakten een webpagina voor jonge vakbondslui en organiseer-den enkele evenementen. En we trachten jonge mensen in Italië warm te maken voor Europees

of zelf mondiaal vakbondswerk. Onze algemeen secretaris steunt ons. Hij is 40 jaar oud maar jong van geest. Mee dankzij hem kon ik naar het seminarie komen.”

Gelijk looniRena Kalnini: “België heeft een goed systeem van sociaal overleg. Daar kunnen wij van leren. Soms heb ik de indruk dat de lonen van jonge mensen almaar dalen in Letland. Daarom ijveren wij voor gelijk loon voor gelijk werk. Alleen collectieve onderhandelin-gen, misschien zelfs op Europees of mondiaal niveau, kunnen die neerwaartse spiraal een halt toe-roepen.”catalin cMiciu: “Roemenië is nog niet zo lang lid van de Euro-pese Unie en heeft een minder goed sociaal overleg dan België. Een vakbondsvertegenwoordi-ging vind je bij ons alleen al in be-drijven die al een hele tijd bestaan. Deelnemen aan een Europees se-minarie is de moeite omdat je zo iets kan opsteken van collega’s uit andere landen.”

Ons Recht: Cornelia,jij werkt voor Uni Europa. Lukt het om over de

verschillende vakbonden heen ge-meenschappelijke standpunten in te nemen?cORnelia BeRGeR uit OOsten-

RijK: “Elke vakbond heeft zijn ei-gen structuur. Het is niet gemak-kelijk om alle belangen met elkaar te verzoenen. Maar dat heb je toch ook binnen één land of zelfs bin-nen één bedrijf? Als we een Euro-pees vakbondswerk willen op de been krijgen, moeten we met zijn allen samenwerken en netwerken. De leden zijn onze kracht. Maar het mag niet gaan over de vraag wie de grootste of de machtigste vakbond is.”“In het noordelijke deel van Eu-ropa is er een goed uitgebouwd sociaal overleg. Daar dwingen de vakbonden sterke cao’s af. In de nieuwe EU-lidstaten moeten de vakbonden zich nog ontwikkelen en hun plaats vinden. Vakbonds-werk doen blijkt ook erg moei-zaam in een land als Engeland. En in Noorwegen gaat het dan weer vlot. Hoe dan ook kunnen we erg veel leren van elkaar.”

Meer informatie over Uni Europa Youth vind je op www.uni-europa.org. n

Jonge europese vakbondslui verzamelen in Antwerpen

Vechten tegen onrechtvaardigheid is belangrijke drijfveer


DenIs BoUwen

Nogal wat mensen kijken met verbazing naar wat zich in Brussel afspeelt. De vlijmscherpe sociale tegenstellingen en de onveiligheid in sommige wijken zijn méér dan verontrustend. Ons Recht ging praten met twee ACV’ers die Brussel als hun broekzak kennen. Guy Tordeur, verbondssecretaris voor Brussel-Halle-Vilvoorde, en Myriam Gerard, gewestse-cretaris in Brussel.

Guy Tordeur en Myriam Gerard werden al-lebei in Brussel geboren. En allebei heb-

ben ze hun kantoor in ‘de Pletinckxstraat’. Ze beseffen dat een deel van de Vlamingen ver-

vreemdde van ‘hun hoofdstad’. Ten onrechte, vinden ze.“De verfransing van Brussel beïnvloedde ge-durende vele jaren de houding van de Vlamin-gen”, denkt Tordeur. “Historisch gezien is het zo dat je vroeger in heel wat ondernemingen Frans moest kennen om te kunnen opklim-men. Veel Vlamingen in Brussel voedden daar-om vroeger hun kinderen in het Frans op. In een aantal gevallen vergaten ze hun moeder-taal. Anderen trokken weg uit de hoofdstad.”Gérard: “Mij als Brusselaar valt het op dat de Vlaamse pers stelselmatig negatieve berichten over Brussel brengt. We organiseerden in Brus-sel bijvoorbeeld een prachtige staten-generaal waaraan duizenden mensen meededen. In de Vlaamse media merkte je daar weinig of niets van. Moet je Brussel reduceren tot een aantal probleemwijken? Natuurlijk niet. Net zoals de situatie in sommige wijken van Antwerpen niet representatief is voor het geheel.”

Cosmopolitisch“Anno 2010 is Brussel een cosmopolitische stad waar allerlei talen en culturen door elkaar lopen”, zegt Gérard. “Een stad met 670.000 banen en 360.000 pendelaars. In veel bedrijven en overheidsdiensten hoor je even veel Neder-lands en Engels praten als Frans. Ik zie de ver-houdingen tussen Nederlands- en Franstalige Brusselaars echt beter worden. Vooral dankzij de rol die de kunsten spelen. Heel wat Frans-taligen, zowel autochtonen als allochtonen, sturen hun kinderen naar Nederlandstalige scholen.”“De Vlamingen vergissen zich als ze zouden denken dat ze in Brussel niet welkom zijn. In sommige winkels vind je nog laaggeschoolde verkoopsters die niet goed tweetalig zijn. Maar dat probleem is aan het verdwijnen.”De ACV’ers erkennen de problemen in Brussel maar nuanceren ook: “We hebben hier geluk-kig nog geen toestanden als in de Parijse ban-lieues. Vermoedelijk is dat mee te danken aan onze sociale zekerheid.”

Ons Recht: Een hogeschool kondigde in januari aan dat ze haar lessen verplaatste van Anderlecht naar Brussel-centrum. Er waren ook feiten van zwaar banditisme. De situatie loopt nog meer uit de hand, was de reactie van sommigen?Guy tORdeuR: “Het is waar dat er in Brussel bendes opereren en dat er op een aantal plaat-sen serieuze problemen bestaan. Eén van de grote oorzaken is de torenhoge werkloosheid, in het bijzonder onder jongeren. Anderlecht, Schaarbeek, Sint-Joost en Molenbeek hebben

torenhoge werkloosheid onder jongeren tekent Brussel

“Geen betutteling, wel graag meer samenwerking”

© f

OTO:

PHO

TONE

WS


HOOFDStAD

een jongerenwerkloosheid tussen de 35 en 45 procent. In sommige probleemwijken ligt het cijfer zelfs boven de 50 procent.”MyRiaM GeRaRd: “Brussel verloor veel van zijn industrie en de tertiaire sector ging domine-ren. Veel oude industriegebouwen liggen er nog altijd verlaten en ongebruikt bij. Bijvoor-beeld in een wijk als Kuregem (Anderlecht). In de tertiaire sector komen allochtonen veel minder aan de bak.”tORdeuR: “In september 2009 had je in Mo-lenbeek zware rellen. Zulke feiten mag je niet onbestraft laten. Maar vergeet ook niet dat er in een aantal buurten veel verloedering is en dat veel jongeren daar zonder werk zitten. Dikwijls gaat het om allochtone jongeren.”

DiscriminatieVoor beide ACV’ers is er duidelijk veel discri-minatie op de arbeidsmarkt.tORdeuR: “Er zijn jobs in Brussel, maar vraag en aanbod zijn slecht op elkaar afgestemd. De werkzoekenden zijn vooral laaggeschoold, de jobs eerder voor hooggeschoolden.”GéRaRd: “Maar dat onevenwicht legt niet alles uit. Heel wat werkgevers nemen weinig alloch-tonen of nieuwe Brusselaars in dienst. In het grote sorteercentrum van De Post bij Brussel-Zuid vind je amper 3 procent Brusselaars on-der het personeel.”tORdeuR: “Via het on-derwijs kunnen we aan dat probleem sleutelen. We moeten jongeren goesting geven om te studeren en aantonen dat zoiets loont. Het onderwijs moet échte kansen geven en mag geen uitsluitingsmachi-ne zijn.”“Ik vergelijk de situatie van allochtone jonge-ren wel eens met die van de sanspapiers. Som-mige mensen zonder papieren zagen op zeker ogenblik geen uitweg meer en kropen dan maar in torenkranen. Welnu, veel Brusselse jongeren zijn ook tot de slotsom gekomen dat ze niet veel meer te verliezen hebben.”GéRaRd: “We moeten wel opletten voor cul-turele misverstanden. In de Turkse cultuur bijvoorbeeld hebben ze veel respect voor leer-krachten. Naar een ouderavond gaan wordt daar gezien als een gebrek aan respect voor de leraar. Het is zeker niet zo dat allochtone ouders niet geïnteresseerd zijn in de school-prestaties van hun kinderen. We moeten leer-krachten beter vormen om van diversiteit een verrijking en plezier te kunnen maken.”

Ons Recht: Lang genoeg studeren garandeert niet altijd een baan op niveau?tORdeuR en GéRaRd: “Gelukkig studeren ook in het hoger onderwijs allochtonen af. Maar bij sollicitaties vissen ze vaak achter het net. Dat leidt tot moedeloosheid en frustraties

onder allochtonen. De jongere broers en zus-sen van die jongeren zien ook dat een diploma niet genoeg helpt. Ik zag nog nergens zoveel hooggeschoolde taxichauffeurs als in Brussel. Sommige jongeren komen in de verleiding om makkelijk geld te verdienen. Er moet iets ver-anderen om de vicieuze cirkel te doorbreken. De personeelsmanagers in het bedrijfsleven moeten van aanpak veranderen.”

BevoogdingOns Recht: Brussel heeft geen betutteling of bevoog-ding nodig, zeggen jullie?tORdeuR: “Brussel heeft genoeg intellectuele capaciteit om zichzelf te besturen. Maar het ontbreekt het gewest aan genoeg middelen. Tevergeefs vraagt Brussel sinds lang om meer politieagenten en andere inspanningen. Wan-neer criminelen worden opgepakt, blijft de bestraffing al te vaak uit. De huidige straffe-loosheid geeft een verkeerd signaal. Daarmee ondermijn je het gezag van de overheid.”

Ons Recht: Jullie verwijzen graag naar de speciale rol van Brussel?tORdeuR: “Honderdduizenden mensen pen-delen elke dag naar Brussel om daar hun

brood te verdienen. Brussel moet centen hebben om op de noden van die werknemers in te spelen. Bijvoorbeeld op het vlak van vervoersin-frastructuur. De Brus-selse politie moet veel betogingen begeleiden. En de aanwezigheid van de Europese instellingen

brengt ook extra taken met zich mee. Als de Brusselaars extra geld vragen, zijn ze niet aan

het bedelen. Ze willen alleen de middelen krij-gen waarop ze recht hebben.”GéRaRd: “Onze internationale rol blijkt bij-voorbeeld uit de aanwezigheid van 6.000 jour-nalisten. Alleen Washington DC doet beter. De Brusselaars willen niet dat Vlaanderen en Wallonië het gewest in hun plaats komen be-sturen. Maar de meesten snappen wel dat ze niet alles alleen kunnen bedisselen en met an-deren moeten samenwerken. De vraag is wie in Vlaanderen en Wallonië de regionale oogklep-pen wil laten vallen en samenwerking wil laten primeren op concurrentie.”“Binnen het ACV-verbond Brussel-Halle-Vil-voorde trachten wij de onderlinge samenwer-king alleszins aan te wakkeren. De werkgevers-organisaties lijken meer dan vroeger te besef-fen dat het lot van Brussel nauw verbonden is met het gebied dat errond ligt. En in het open-baar vervoer zie je ook meer samenwerking groeien.”

VakbondOns Recht: Wat kan het ACV doen om de soci-ale verhoudingen en de leefbaarheid in Brussel te verbeteren?GeRaRd: “Bij de regionale verkiezingen in juni 2009 zette het Brussels regionaal comité van het ACV twaalf prioriteiten op papier. Met onze afdelingen spelen we in op de noden in Brussel. Kijk maar naar wat we doen rond vrouwen, kansarmoede en sanspapiers. In het kader van de strijd tegen discriminatie hebben we twee consulenten die werken aan diversi-teitsplannen in ondernemingen. Een nieuwe werkgroep moet de win-winrelatie tussen Brussel en Halle-Vilvoorde bevorderen. Veel mensen uit Halle-Vilvoorde werken in Brussel. En de zone van Brussels Airport heeft heel wat nieuwe krachten nodig.” n

“We hebben hier gelukkig nog geen toestanden als in de Parijse banlieues. Ver-

moedelijk is dat mee te danken aan onze sociale zekerheid.”


Vrijhandelszonesin el salvadorVrijhandelszones of ‘maquilas’ zijn speciale zones in een land waar exportgerichte bedrijven genieten van allerlei bijkomende voordelen. Voordelen op het vlak van fiscaliteit, infrastructuur en-zovoort. In El Salvador vind je on-geveer 240 maquilabedrijven. De meeste daarvan zitten geconcen-treerd in 15 zones. In de maqui-las werken 67.000 mensen, onder wie 90 procent vrouwen. Alle ma-nagementjobs zijn in handen van mannen.Uit een recent onderzoek van de wereldwijde vakbondskoepel IVV blijkt dat de arbeidsomstandighe-den in de maquilas verontrustend zijn. Als werknemers proberen zich te organiseren, dreigen de directies met ontslagen of zelfs een sluiting. Werknemers maken melding van beledigingen, ver-nederingen, ongewenst seksueel gedrag en soms zelfs fysiek mis-bruik door mensen die toezicht uitoefenen. Vele vrouwen moeten verplicht een zwangerschapstest ondergaan. Zwangere vrouwen verliezen hun baan.In 2008 concludeerde het Salva-doraanse ministerie van Arbeid en Economie dat zowat 10.000 werknemers geen sociale zeker-heid hadden en niet de uitkerin-gen kregen waarop ze recht had-den. De overheid laat te weinig inspecties uitvoeren. Er is ook te weinig toezicht in de maquilas om het respect voor de vrijheid van vereniging en collectieve on-derhandelingen af te dwingen. Voor een volledig overzicht van de arbeidsrechten in El Salvador kan je kijken op www.ituc-csi.org

Vakbondswerk bij UPs in Duitsland

DHL, TNT, UPS en FedEx zijn de vier grootste koerierbedrijven ter wereld. In deze ondernemingen willen de mondiale dienstenvak-bond UNI en de transportvak-bond ITF strategieën ontwikkelen

om werknemers beter te organise-ren in vakbonden en de onderlin-ge solidariteit aan te wakkeren. Ze doen dit samen met de nationale vakbonden die de meer dan 1 mil-joen werknemers in deze bedrij-ven vertegenwoordigen. Via dit netwerk vraagt de Duitse dienstenvakbond Ver.di om soli-dair te zijn met de vakbondsver-tegenwoordigers van UPS in Keu-len. Volgens Ver.di laat het gedrag van UPS tegenover leden van de ondernemingsraad en vakbonds-activisten veel te wensen over. Werknemersvertegenwoordigers die hun taak ernstig nemen en de belangen van hun collega’s verde-digen worden gediscrimineerd. Er is sprake van willekeurige tucht-maatregelen en zelfs ontslagen. Murat Sahin is één van de slacht-offers. Sinds jaren is Murat lid van de ondernemingsraad in Keulen en even lang heeft hij te maken met discriminerend en racistisch gedrag van managers. Murat klaagde hierover bij UPS Duitsland, maar dat leverde niets op. Gesprekken met het manage-ment leidden tot niets.Ver.di vroeg aan de topman van het UPS-concern om zich hierover uit te spreken. Zonder resultaat. Door lokale vakbonden te vragen om protestbrieven te sturen naar UPS moet nu de druk worden op-gevoerd.Terwijl de campagne gelanceerd werd, kwam er schot in de zaak. Er loopt nu een bemiddelingspoging om naar een oplossing te zoeken voor de situatie van Murat Sahin. ITF wil dat UPS snel en resoluut stappen onderneemt om de rela-ties met de bonden in Keulen te verbeteren. Meer informatie vind je op www.itfglobal.org

meer flexibiliteit in europese bedrijven De Europese onderzoeksinstel-ling Eurofound lanceerde in de lente van 2009 een grootschalig onderzoek bij bedrijven uit de 27 EU-lidstaten en Kroatië, Turkije en Macedonië. Eurofound wou de f lexibiliteit van de arbeids-markt evalueren. De onderzoe-kers stelden vragen over werktij-den, contracten, training, varia-bele verloning en sociaal overleg op de werkvloer. De eerste bevindingen werden eind 2009 bekend. Via bepalin-gen over de werktijd trachten de meeste bedrijven de flexibiliteit te regelen. In de voorbije vier jaar gingen opvallend meer onderne-mingen werken met een flexibele werktijdregeling voor de start of het eind van de dagtaak. Zulke regelingen bestaan in 56 procent van de bedrijven. Er zijn veel min-der ondernemingen waar je kre-dieturen kan opbouwen voor een periode van meer dan één jaar (de ‘langetermijnrekeningen’). Dene-marken is de hoogste uitschieter, met 36 procent van de bedrijven waar zoiets mogelijk is.Deeltijdse jobs maakten een op-mars in de voorbije vier jaar. De onderzoekers constateerden een aanzienlijke stijging, met uitzon-dering van Bulgarije, Portugal en de 3 kandidaat-lidstaten. Op het vlak van werktijden blijken de hoogste percentages overwerk voor te komen in Nederland, Duitsland en de Scandinavische landen.Bij de soorten arbeidsovereen-komsten blijkt het aantal con-tracten van bepaalde duur toe te nemen. De percentages variëren wel sterk van land tot land.Er zijn ook maatregelen om werk-

nemers ‘inzetbaarder’ te maken. Drie op de vier bedrijven zeggen geregeld de noden van de werkne-mers op het vlak van opleiding te screenen. Een kleinere groep geeft werknemers vrij om vorming te volgen. Lees meer op www.eurofound.europa.eu

sociaal overleg in metaalsector

Onder toezicht van de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (EGKS) ontstond in 1952 een eerste sectorcomité voor de mijnbouw. In dat comité kwamen werkgevers en vakbonden uit de toenmalige lidstaten bijeen om afspraken te maken. Meer dan 50 jaar later bestaan er 36 Europese sectorcomités. Die werken voor de banken, verzeke-ringen, chemie, distributie, zie-kenhuizen enzovoort. De sector-comités hebben erg diverse activi-teiten. Gaande van de uitwisseling van informatie tot de afsluiting van akkoorden rond een aantal thema’s.Op 14 januari 2010 werd in de me-taalsector een nieuw sectorcomité boven de doopvont gehouden. Op een aantal gebieden werkten de Europese metaalvakbond ETF en de Europese werkgeversfedera-tie CEEMET al samen. Nu is die samenwerking geformaliseerd in een overlegcomité.De metaalindustrie staat voor grote uitdagingen in Europa. Het sectorcomité dient als overleg-platform om naar gemeenschap-pelijke oplossingen te zoeken en voorstellen te doen aan de Euro-pese Commissie. Voor 2010 en 2011 ligt een werkprogramma klaar. Rond thema’s als de ver-oudering van het personeel, in-ternationale concurrentiekracht, mobiliteit van werknemers, on-derzoek & ontwikkeling en inno-vatie. Wil je meer weten? Surf dan naar www.emf-fem.org n

OVer De GreNzeNdoor Annick Aerts

© f

OTO:

BEL

GA


ferre wyckmAns

Het woord ‘belastingen’ ont-lokt bij niemand een spontane vreugdekreet. Belastingen doen aan ‘last’ denken. Geen wonder dat niemand er vro-lijk van wordt. Aan het woord ‘lust’ denkt al helemaal nie-mand. En toch. Overheden ha-len uit belastingen inkomsten die ze hard nodig hebben om een beleid te voeren en voor-zieningen aan de bevolking aan te bieden. Geen lusten zonder lasten.

Belasting ‘mogen betalen’ was lang geleden een voorwaarde

om als vrije burger te worden gezien. Toen België in 1830 ont-stond, mocht een burger alleen stemmen als hij een bepaalde hoe-veelheid cijns (belasting) betaald had. Bij de nationale verkiezingen van 1830 mochten maar 46.000 Belgen hun stem uitbrengen voor de Kamer. Alleen wie belasting be-taalde, mocht ‘meedoen’. Sinds-dien werd het stemrecht in België gelukkig veel democratischer.Burgers verwachten nu veel meer openbare dienstverlening dan vroeger. De belastingen moesten dan ook stijgen. Met belastingen financier je niet alleen diensten. Ze dienen ook om de rijkdom tus-sen burgers in een samenleving te (her-) verdelen.Dat brengt ons meteen bij de kern van het belastingdebat. De perso-nenbelasting is bij ons progressief. Dat wil zeggen dat het belasting-percentage stijgt naarmate het inkomen hoger is. Wie veel belas-tingen betaalt, verdient ook meer. Zowel in absolute als in relatieve cijfers geeft hij meer terug aan de gemeenschap. Zo helpt een pro-gressieve belasting te herverdelen.Mensen die veel belastingen be-talen, verwachten ook dat ze er meer voor terugkrijgen. Net zoals mensen die weinig of geen belas-tingen betalen even goed rekenen op bepaalde voorzieningen of in-komsten.

VennootschappenIn de vennootschapsbelasting heb je geen systeem van progres-

sieve inkomstenbelasting. Daar gelden vaste percentages, die sa-menhangen met de grootte van de onderneming. Vennootschappen betalen verhoudingsgewijs en in reële cijfers veel minder belastin-gen dan personen. De personenbelasting en de ven-nootschapsbelasting zijn ‘directe’ belastingen. Maar er zijn ook ‘in-directe’ belastingen. Verbruiks-belastingen bijvoorbeeld, zoals de btw en accijnzen. Ook die be-lastingen zijn niet progressief. Ze zijn gelijk voor iedereen die een bepaald product koopt. Iemand met een lager inkomen wordt daardoor relatief zwaarder belast dan iemand met een hoger inko-men. Indirecte belastingen zijn zelden herverdelend.

KeuzesEen rechtvaardig belastingbeleid vergt dus flink wat evenwichtsoe-feningen. Maar bovenal gaat het om keuzes. Zonder genoeg mid-delen krijg je als overheid geen beleid van de grond. En elk beleid betekent kiezen. Om genoeg cen-

ten in kas te krijgen, blijven keu-zes noodzakelijk.In 2002 hervormde de overheid bijvoorbeeld de vennootschapsbe-lasting en verlaagde ze de tarieven. Dat resulteerde in minder inkom-sten en dus minder ruimte voor een beleid. Of in een verschuiving van belastingen naar bijvoorbeeld de btw of naar de personenbelas-ting. Als de maximumtarieven in de personenbelasting zakken, betekent dat ook minder inkom-sten. Zo’n daling bevoordeelt vooral mensen met (erg) grote in-komens. De invoering van de ‘notionele intrestaftrek’ kwam neer op een belastingverlaging voor sommige bedrijven. Maar die maatregel deed de gemeenschap wel 4 mil-jard euro inkomsten verliezen. Geld dat de overheid had kunnen gebruiken om de tewerkstelling te steunen en een sociaal beleid te voeren. De notionele intrest is en blijft een asociale maatregel. Een verkeerde keuze dus. Ter vergelij-king: het tekort in de sociale zeker-heid bedroeg vorig jaar 2,7 miljard

euro. Tegen 2010 dreigt dat tekort aan te zwellen tot 5 miljard.Altijd opnieuw hoor je dat de be-lastingdruk in ons land abnor-maal hoog is. Die stelling gaat niet op voor de vermogens. Want die worden amper belast. Frank-rijk, Nederland en Luxemburg hebben een vermogensbelasting. België niet.Als we op fortuinen boven de 375.000 euro (de eigen woning niet meegerekend) 1 procent ver-mogensbelasting zouden innen, zou dat 4,6 miljard euro opleve-ren. We zouden ook een ‘miljo-nairstaks’ kunnen lanceren. Een taks van 1 procent boven de 1,5 miljoen euro en 2 procent boven de 2 miljoen euro. Hierdoor zou-den 88.000 belastingbetalers, een kleine fractie van de bevolking, 8 miljard euro in kas brengen.Het is en blijft allemaal een kwes-tie van keuzes maken. De LBC-NVK zegt al langer dat onze be-windvoerders te dikwijls verkeerd kiezen. Samen met het ACV willen we dit jaar die keuzes helpen bij te sturen. n

BeLAStINGeN

Ander fiscaal beleid zou België deugd doen

Waarom geen vermogensbelasting of ‘miljonairstaks’?


WOON-WerKVerKeer

mArc weyns

Wie met de trein naar het werk rijdt, weet al dat hij sinds februari meestal een heel klein beetje meer moet betalen. De NMBS verhoogde de abonnements-prijzen met gemiddeld 0,57 procent. De spoorwegen verwijzen naar de lichtjes gestegen gezondheidsindex. Je zou verwachten dat ook de tussen-komst van de werkgever navenant stijgt. Maar dit jaar is dat niet het geval. De werkgever betaalt hetzelfde bedrag als vorig jaar.

Hoe komt dat? Vakbonden en werkgevers sloten voor de periode 2009-2010 een ak-

koord voor de hele privé-sector. In dat akkoord staat onder meer een verhoging van de tus-senkomst van de werkgever in de prijs van het

openbaar vervoer – trein, tram, metro en bus – van gemiddeld 60 naar gemiddeld 75 procent. Die tussenkomst van de werkgever werd voor 2009 én 2010 afgesproken. Ze wordt nu niet geïndexeerd. In 2011 onderhandelen de soci-ale partners opnieuw over de aanpassing van de werkgeversbijdrage.In sommige sectoren werd een cao afgesloten waarin staat dat de werkgever het volledige bedrag van de prijs van het openbaar vervoer terugbetaalt. Voor de werknemers van die sec-toren stijgt de terugbetaling door de werkge-ver dan evenveel als de prijs van het openbaar vervoer.

eigen vervoerWelke vergoeding is er voor wie met eigen vervoer naar het werk rijdt? Het antwoord op die vraag hangt af van de afspraken in de sectoren. Als in de sector eenvoudig verwezen wordt naar de tussenkomst van de werkgever voor het openbaar vervoer, dan zal het bedrag in 2010 niet klimmen. Maar als het sectorak-koord naar de treintarieven zelf verwijst, dan

zal de terugbetaling van de werkgever stijgen op dezelfde manier als de treintarieven.Het jaar 2009 was een overgangsjaar. De tus-senkomst in het openbaarvervoersabonne-ment steeg van 60 tot 75 procent. Daarom kregen de sectoren de mogelijkheid om een nieuwe regeling af te spreken over de werkge-verstussenkomst in het eigen vervoer van de werknemers. Het was mogelijk om de werkgeverstussen-komst in de kosten van het eigen vervoer van de werknemer te handhaven op 60 procent van het treinabonnement voor dezelfde afstand. Als zo’n cao afgesloten werd, zal de tussen-komst dit jaar wel stijgen volgens het index-mechanisme dat in de sector afgesproken is. Voor de sectoren die hun cao niet aanpasten werd de werkgeverstussenkomst op 1 juli 2009 opgetrokken van 60 tot 75 procent. In die sec-toren verandert de werkgeverstussenkomst voor dit jaar niet.De regels worden er dus niet echt gemakkelij-ker op. n

Werkgeverstussenkomstin de treinkaart

Zelfde bedrag als vorig jaar

© f

OTO:

DAN

IëL

RyS


1

123456789101112131415161718192021222324252627282930

31-3334-3637-3940-4243-4546-4849-5152-5455-5758-6061-6566-7071-7576-8081-8586-9091-95

96-100101-105

2

7,708,609,4010,2011,1011,8012,5013,2013,9014,6015,3016,0016,7017,4018,2018,9019,6020,3021,0021,7022,4023,1023,8024,5025,0026,0026,5027,5028,0029,0030,0031,5033,5035,0037,0038,5040,5041,5043,0044,0045,5048,0050,0052,0054,0056,0058,0060,0062,00

3

5,506,106,707,307,908,408,909,409,9010,4011,0011,5012,1012,6013,1013,6014,1014,6015,3015,8016,3016,8017,4017,9018,4019,1019,5019,9020,6021,0021,8023,3024,4026,0027,5029,0030,0031,5032,0033,5034,5036,0038,0040,0041,5043,0044,5046,0048,00

106-110111-115116-120121-125126-130131-135136-140141-145146-150151-155156-160161-165166-170171-175176-180181-185186-190191-195196-200

1

12345678910111213141516171819202122232425262728

64,0066,0068,0070,0073,0075,0077,0079,0082,0083,0085,0087,0089,0091,0093,0095,0097,0099,00101,00

2

26,0028,5031,5034,0037,0039,5041,5044,0046,5048,5051,0053,0056,0058,0061,0063,0065,0068,0070,0072,0075,0077,0079,0082,0084,0086,0089,0091,00

49,5051,0053,0054,0056,0058,0059,0061,0063,0064,0066,0067,0069,0071,0073,0074,0076,0078,0079,00

3

18,3020,5022,3024,4026,0028,0030,0031,0033,0035,0037,0038,5040,0042,0043,5045,0047,5049,0051,0053,0054,0056,0058,0059,0062,0063,0065,0067,00

2930

31-3334-3637-3940-4243-4546-4849-5152-5455-5758-6061-6566-7071-7576-8081-8586-9091-95

96-100101-105106-110111-115116-120121-125126-130131-135136-140141-145146-150151-155156-160

94,0096,00100,00106,00111,00117,00123,00129,00135,00139,00143,00147,00152,00159,00166,00173,00180,00187,00194,00201,00207,00214,00221,00228,00235,00242,00249,00256,00262,00272,00276,00283,00

68,0070,0073,0078,0082,0087,0091,0096,00101,00104,00107,00111,00115,00120,00126,00132,00137,00143,00148,00153,00160,00165,00171,00177,00181,00187,00192,00198,00203,00211,00214,00220,00

161-165166-170171-175176-180181-185186-190191-195196-200

1

123456789101112131415161718

290,00297,00304,00311,00317,00324,00331,00338,00

2

72,0080,0088,0096,00103,00110,00117,00123,00130,00136,00143,00150,00156,00163,00169,00176,00183,00189,00

225,00231,00236,00242,00246,00253,00258,00264,00

3

52,0057,0062,0068,0074,0078,0083,0088,0093,0098,00103,00108,00113,00118,00122,00127,00132,00137,00

Werkgeverstussenkomst in treinkaart 1 AFStAND

2 PrIJS VANAF 1/2/20103 WerKGeVerSBIJDrAGe VANAF 1/2/2010

WeeKtreINKAArt (*)

MAANDtreINKAArt (*)

treINKAArt VOOr 3 MAANDeN (*)

© f

OTO:

DAN

IëL

RyS


192021222324252627282930

31-3334-3637-3940-4243-4546-4849-5152-5455-5758-6061-6566-7071-7576-8081-8586-9091-95

96-100101-105106-110111-115116-120121-125126-130131-135136-140141-145146-150151-155156-160161-165166-170171-175176-180181-185186-190191-195196-200

1

1234567

196,00203,00209,00216,00222,00229,00236,00242,00249,00255,00262,00269,00279,00296,00312,00328,00344,00361,00377,00388,00400,00411,00427,00446,00465,00485,00504,00523,00542,00562,00581,00600,00619,00639,00658,00677,00696,00716,00735,00762,00773,00793,00812,00831,00850,00870,00889,00908,00927,00947,00

2

258,00286,00314,00341,00369,00393,00416,00

142,00147,00152,00157,00162,00167,00172,00177,00182,00187,00191,00197,00206,00218,00229,00244,00256,00268,00282,00291,00299,00310,00322,00336,00354,00368,00383,00400,00415,00430,00447,00462,00477,00493,00509,00524,00538,00553,00568,00592,00601,00615,00631,00646,00661,00676,00691,00708,00723,00738,00

3

185,00204,00224,00243,00264,00280,00297,00

89101112131415161718192021222324252627282930

31-3334-3637-3940-4243-4546-4849-5152-5455-5758-6061-6566-7071-7576-8081-8586-9091-95

96-100101-105106-110111-115116-120121-125126-130131-135136-140141-145146-150151-155156-160161-165166-170171-175176-180181-185186-190191-195196-200

440,00464,00487,00511,00534,00558,00582,00605,00629,00652,00676,00700,00723,00747,00770,00794,00818,00841,00865,00888,00912,00936,00959,00998,00

1.056,001.114,001.172,001.230,001.288,001.345,001.387,001.428,001.469,001.524,001.593,001.662,001.730,001.799,001.868,001.937,002.006,002.074,002.143,002.212,002.281,002.349,002.418,002.487,002.556,002.624,002.721,002.762,002.831,002.899,002.968,003.037,003.106,003.174,003.243,003.312,003.381,00

314,00331,00348,00366,00383,00402,00420,00436,00455,00472,00489,00507,00524,00542,00560,00579,00596,00614,00632,00650,00667,00684,00701,00733,00776,00818,00871,00914,00957,00

1.008,001.039,001.070,001.108,001.149,001.201,001.265,001.317,001.369,001.429,001.481,001.534,001.597,001.650,001.703,001.763,001.816,001.869,001.922,001.975,002.028,002.114,002.146,002.199,002.252,002.306,002.359,002.412,002.466,002.529,002.583,002.637,00

1

123456789101112131415161718192021222324252627282930

31-3334-3637-39

2

10,7010,7010,7011,6012,6013,4014,2015,0015,8016,6017,4018,2019,0019,8020,6021,4022,2023,1023,9024,7025,5026,5027,0028,0028,5029,5030,5031,0032,0032,5034,0036,0038,00

3

--

7,408,609,5010,3011,0011,6012,1012,6013,1013,6014,2014,6015,0015,5015,9016,4016,9017,3017,7018,2018,7019,1019,5020,2020,6021,0021,3021,7022,6024,1025,00

40-4243-4546-4849-5152-5455-5758-6061-6566-7071-7576-8081-8586-9091-95

96-100101-105106-110111-115116-120121-125126-130131-135136-140141-145146-150151-155156-160161-165166-170171-175176-180181-185186-190191-195196-200

40,0042,0044,0046,0047,5048,5050,0052,0054,0057,0059,0061,0064,0066,0068,0071,0073,0075,0078,0080,0082,0085,0087,0089,0093,00

----------

27,0028,0029,0031,0032,0033,0034,5036,0038,0040,50

-------------------------

treINKAArt VOOr 12 MAANDeN (*)

treINKAArt VOOr DeeLtIJDS WerKeNDeN (*)

(*) Eveneens geldig voor treinkaarten in gemengd verkeer NMBS/TEC.

© f

OTO:

DAN

IëL

RyS


© f

OTO:

DAN

IëL

RyS

ArBeIDS-GerICHt

mArc weyns

Gerechtelijke ontbinding arbeidsovereenkomst

De Arbeidsovereenkomstenwet houdt heel wat spelregels in over de manier waarop een einde kan komen aan de arbeidsovereen-komst. Maar daarnaast zijn ook nog heel wat bepalingen uit het Burgerlijk Wetboek van toepas-sing op de arbeidsovereenkomst. De gerechtelijke ontbinding van een contract is er één van. Partijen die een contract sluiten zijn hierdoor gebonden alsof het voor hen een wet is. Maar als één van de partijen op een grove ma-nier nalaat zijn verplichtingen na te komen, kan de andere partij aan de rechter vragen om het con-tract te ontbinden en een schade-vergoeding te krijgen. Bij arbeidsovereenkomsten wordt niet zo vaak van deze mogelijk-heid gebruik gemaakt. Maar af en toe wordt een vordering van deze aard aan de arbeidsrechtbank voorgelegd.In een vzw was de verstandhou-ding tussen één van de bestuur-ders en een werkneemster sterk verzuurd geraakt. De werkgever had zelfs een strafklacht inge-diend tegen de werkneemster. Hij verdacht haar ervan anonieme las-terlijke brieven te versturen. De situatie werd onhoudbaar voor de werkneemster. De vrouw vroeg aan de rechter om de arbeidsover-eenkomst te ontbinden.De Hasseltse arbeidsrechtbank besloot op18 januari van dit jaar het contract te ontbinden. Ze ver-oordeelde de werkgever tot een schadevergoeding die nagenoeg gelijk was aan een normale ont-slagvergoeding. De rechter was in zijn beoordeling niet mals voor de werkgever. De werkgever wist dat samenwerken erg problema-tisch was, maar ondernam hele-maal niets. Het is de taak van de werkgever om te waken over het welzijn van de werknemers. Op dit punt schoot hij schromelijk tekort.

Langere verjarings-termijn bij misdrijf

Om te vermijden dat er veel te lang onzekerheid blijft over mo-gelijke juridische betwistingen, is er de verjaring. Wie te lang niets doet, zal na de verjaringstermijn geen rechtsvordering meer kun-nen instellen. In het arbeidsrecht geldt als algemene regel dat je een vordering moet instellen binnen het jaar na het eind van het con-tract. Maar op die regel bestaat wel een belangrijke uitzondering. Als de fout die aanleiding geeft tot de vordering een misdrijf is, kan je in de regel nog een vordering instel-len tot vijf jaar na de feiten.Te weinig of geen loon betalen is een misdrijf. Vorderingen die steunen op dat misdrijf verjaren pas vijf jaar na de feiten. Als de werkgever zich beroept op de een-jarige verjaring, moet de rechter ambtshalve onderzoeken of de vordering toch kan worden toe-gekend op grond van het misdrijf. Dat besliste het Hof van Cassatie in een arrest van 20 april 2009.

Afwezigheid op het werk

Een werknemer is met vakantie van 1 september tot 13 oktober. Op 14 oktober daagt hij niet op het werk op. Drie dagen lang laat hij niets van zich horen. De werkgever schrijft hem daarop een brief en meldt daarin dat zijn afwezigheid beschouwd wordt als een verbreking van de arbeids-overeenkomst. Het bedrijf eist een ontslagvergoeding van de werk-nemer.Het arbeidshof in Brussel zag dat op 7 september 2009 toch even anders. Wie ongerechtvaardigd afwezig blijft van het werk, begaat een fout. Maar wie een fout maakt bij de uitvoering van het contract, geeft daarmee op zich niet aan dat hij het contract wil verbreken. De werkgever kwam dus ten onrechte tot het besluit dat de werknemer de arbeidsovereenkomst wilde verbreken. Daardoor verbrak de werkgever zelf het contract en moest hij een opzegvergoeding betalen aan de werknemer.

Baremaloon is maandloon

Het minimumloon waarop een werknemer in de privé-sector recht heeft, ligt niet in wetten vast. Dat wordt afgesproken in collectieve arbeidsovereenkom-sten (cao’s). Zo werd ook een cao afgesloten in het Aanvullend Nationaal Paritair Comité voor Bedienden (PC 218). Een werkgever vond er niet beter op dan het normale minimum-loon te verminderen met terug te betalen kosten. Hij hield ook rekening met voordelen, andere dan het loon, die de werknemer kreeg op grond van de arbeids-overeenkomst. Bovendien maakte de werkgever een berekening op basis van het gemiddelde loon over een periode van één jaar.Het arbeidshof van Luik oor-deelde in een arrest van 9 oktober 2009 dat de werkgever hiermee op elk van de drie punten in de fout was gegaan. n


DenIs BoUwen

De recente regularisatiecampagne be-tekende een menswaardige uitweg voor een aantal vreemdelingen die hier nood-gedwongen in de marge moesten leven. Niet voor iedereen. Silvio Espirito (26) is vermoedelijk één van de gelukkigen die aan definitieve verblijfspapieren zullen geraken. De Angolees vertelt over zijn moeilijke kinderjaren, zijn vlucht naar België en zijn geslaagde integratie in ons land.

Silvio Espirito werd geboren in Cabinda, een Angolese enclave die geklemd zit tus-

sen de DR Congo en Congo-Brazzaville. In ja-nuari van dit jaar kwam de enclave nog in het nieuws toen de bus van de Togolese nationale voetbalploeg daar beschoten werd.

Ons Recht: Silvio, wat weet je nog van je kindertijd in Cabinda?silviO espiRitO: “Ik groeide op in een klein dorp in Cabinda. Als kind werd ik vaak met oorlogsgeweld geconfronteerd. Toen ik bijna 8 jaar oud was, stuurde mijn vader me samen

met een tante naar Luanda, de hoofdstad van Angola. Normaal wil je daar als Cabindees niet naartoe. Heel wat mensen uit mijn gebied wil-len zich eigenlijk losmaken van Angola. Een gedachte die ik vroeger deelde maar nu stom vind.”“Afijn, in Luanda zochten mijn tante en ik een kleine woning. Kort na verkiezingen kregen we daar bezoek van Angolese politieagenten. Mijn tante was een heel mooie vrouw, en de agenten wilden met haar naar bed. Maar mijn tante wilde nog liever sterven. De agenten brachten haar zonder enige scrupule om het leven en gingen daarna gewoon weg. Ik zag het als kind allemaal gebeuren.”“Na de dood van mijn tante leefde ik nood-gedwongen een tijdje op straat. Samen met andere kinderen wasten we auto’s, deden we boodschappen voor mensen of hielpen we met kleine klusjes. Eind 1992 keerde ik naar Cabinda terug. Maar niet naar het dorp waar mijn ouders woonden. Ik werd opgevangen bij priesters.”

KindsoldaatOns Recht: Als puber kwam je bij het Angolese leger terecht?silviO espiRitO: “Toen ik bijna 14 jaar was, wilde de overheid me bij het leger inlijven. Ik had schrik voor mijn leven. Mensen doden

wilde ik zeker niet. Ik ben géén moordenaar. Maar de regering dwong me toch om bij het leger gaan. Tot mijn 19de was ik regeringssol-daat. In die periode moest ik ook deelnemen aan gevechten. Mee strijden tegen de bevol-king van Cabinda zag ik uiteraard niet zitten. Rond mijn 16de werd ik dan ook stiekem lid van het FLEC (Frente para a Libertação do En-clave de Cabinda), de beweging die Cabinda wil bevrijden van de Angolese aanwezigheid. Veel wapens hadden de aanhangers van het FLEC niet. Overdag leefden ze als gewone burgers, ’s avonds en in de weekends voerden ze guerilla-acties uit.”

Ons Recht: Wat moest je precies doen voor het bevrijdingsfront?silviO espiRitO: “Op zeker ogenblik had het FLEC drie nieuwe verkenners nodig. Mede-standers die binnen het leger wilden spione-ren en informatie verzamelen. Ik werd één van de nieuwe verkenners. Op die manier kon ik de beweging een handje toesteken. Maar na verloop van tijd liep het fout. Op de jaarlijkse Angolese onafhankelijkheidsdag probeerde ik met een kameraad foto’s van president Dos Santos en een Angolese vlag weg te halen. Het was al donker, maar de politie kreeg ons toch in de gaten. Mijn vriend sloeg op de vlucht maar werd neergeschoten. De politie wou

Silvio espirito: “Ik voel me voor 100 procent geïntegreerd”

Jonge Angolese vluchteling vindt nieuwe thuis in België

© f

OTO:

BEL

GA


NIeUWe BeLGeN

niet geloven dat we gewoon een spelletje aan het spelen waren. Bij mij troffen ze een boekje van het FLEC aan. Al mijn uitvluchten vielen in dovemansoren. Ik werd meegenomen naar het politiebureau. In de dagen nadien werd ik duchtig ondervraagd en zwaar mishandeld. Maar ik wilde de waarheid niet vertellen en vooral geen anderen in gevaar brengen. Ik zat toen in erg nauwe schoentjes. Het gebeurde meer dan eens dat gevangenen spoorloos ver-dwenen.”

Ontsnapt in politie-uniformOns Recht: Uiteindelijk raakte je toch uit de cel?silviO espiRitO: “Tijdens mijn gevangen-schap bad ik altijd. Ik bleef geloven dat mijn geest en ziel sowieso gered zouden worden. Uiteindelijk raakte ik uit de gevangenis omdat het FLEC smeergeld betaalde. Vermomd als politieagent kon ik ontkomen. Toen ik mijn makkers van de bevrijdingsbeweging terug-zag, moest ik zo vlug mogelijk Cabinda zien te verlaten. Een vriend van me, een Amerikaan, werkte bij de oliemaatschappij Chevron. Die man zag me als een zoon en wilde me helpen om naar de VS te gaan. Uiteindelijk raakte ik met een vrachtwagen tot in de DR Congo, waar ik een dag of tien bleef. Mijn ouders zag ik niet meer terug.”

Ons Recht: Je Amerikaanse vriend hielp je aan een ticket naar België?silviO espiRitO: “In november 2003 arri-veerde ik in Brussel. Maar ik kende natuurlijk niemand in België. Eerst kon ik even bij een vriend van de Amerikaan logeren, maar toen ik zijn huis verliet vond ik nadien het adres niet meer terug. In Angola zijn we niet echt ver-trouwd met het gebruik van straatnamen. Via een toevallige ontmoeting met een Belg kwam ik in contact met een organisatie die vluchte-lingen hielp. De man bracht me ook naar het Commissariaat-Generaal voor de Vluchtelin-gen. Zo werd ik ondergebracht in een asielcen-trum op Antwerpen-Linkeroever.”

Ons Recht: En toen volgde de hele asielprocedure?silviO espiRitO: “Eén dag voor mijn verjaar-dag, op 14 november 2003, moest ik naar Brussel voor een interview. Ze stelden me daar ingewikkelde vragen. Ik was erg wantrouwig en kon niet alle antwoorden geven die ze graag wilden horen. Er waren ook misverstanden met de aanwezige tolk. Dat resulteerde in fou-ten in het verslag van het interview. Geen won-der dat er daarna een negatieve beslissing viel. Maar mijn advocaat tekende beroep aan.”

Negatieve beslissingenOns Recht: In totaal kreeg je vier keer een negatieve beslissing?silviO espiRitO: “Klopt. De ambtenaren van de Dienst Vreemdelin-genzaken doen gewoon hun job. Zonder zich in de huid van de asiel-zoeker te verplaatsen. Ik vind dat geen eerlijk werk. Mee dankzij de inzet van mijn advocaat kon ik in België blijven. De advocaat vond het onmenselijk dat de overheid me het land wilde uitzetten. Tijdens mijn procedure verbleef ik in Antwerpen en Aalst. In Gent onderging ik zelfs een operatie omdat ik aan één oog blind dreigde te worden, het gevolg van de mishan-delingen die ik in Cabinda meegemaakt had.”

Ons Recht: Hoe verliep je eerste kennismaking met België eigenlijk?silviO espiRitO: “Van Belgen en Fransen in Cabinda had ik al wel iets over het land ge-hoord. Maar ik dacht dat iedereen hier Frans sprak en wist helemaal niet dat er drie lands-talen waren. In eerste instantie vond ik België een ingewikkeld land. Ik merkte dat sommige Vlamingen onafhankelijkheid nastreefden zonder daarvoor naar de wapens te grijpen. Het bleef bij praten.”“Aanvankelijk kon ik me moeilijk op mijn gemak voelen in België omdat ik nog te veel angst had. Ik wist ook niet welke ‘kant’ van het land het beste voor me was. Tegenwoordig voel ik me hier wel thuis. De mensen zijn su-

pervriendelijk, vind ik. Racisme ervaarde ik in mijn jaren hier nauwelijks. Eén keer kreeg ik een opmerking van een man die niet begreep dat ik als zwarte zo’n mooie vriendin kon heb-ben. En een leraar van een vriend zei ooit dat hij nooit zou kunnen les geven aan vreemde-lingen. Zelf heb ik een hoop Belgische vrien-den, onder wie veel meisjes (lacht).”

PapierenOns Recht: Ben je nu in orde op het vlak van ‘de papieren’?silviO espiRitO: “Ik heb een oranje kaart die normaal verlengd zal worden. Mijn advocaat diende voor mij een verzoek tot regularisatie in. De recente regularisatiecampagne vond ik een erg goede zaak. Ik voel me als een kind dat pas geboren is. Voor de regering een aantal regularisatiecriteria uitwerkte, was je nooit ze-ker, er kon altijd wel iets fout lopen.”“Ik snap ook niet waarom sommigen zo tegen regularisaties gekant zijn. Van mijn moeder hoorde ik altijd dat het beter is met diverse soorten mensen samen te leven. Mijn ouders leerden me van iedereen te houden, los van ras of kleur.”“Mijn leven is nog niet volledig op orde. Ik ga cursussen bouw en mechanica volgen en leer gitaar te spelen. Bij het LBC-volwassenenon-derwijs studeer ik voort Nederlands. Financi-eel ben ik nog afhankelijk van het OCMW, dat me een uitkering geeft.”

Ons Recht: Voel je je nog een vreemdeling?silviO espiRitO: “Nee. Eigenlijk voel ik me voor 100 procent geïn-tegreerd. Ik vind het nog wel raar dat kinderen hier kunnen tegensput-teren en dat ze zoveel

vrijheid krijgen. In Angola moet je gewoon luisteren naar je ouders. Meisjes van 7 jaar kunnen daar al poetsen en koken. Hier zijn er meisjes genoeg die niks van koken afweten. Positief aan België is wel dat kinderen hier vrij-uit met hun ouders kunnen praten. In Angola hebben kinderen nog veel schrik van hun ou-ders.”

Ons Recht: Zie je jezelf ooit nog terugreizen naar Angola?silviO espiRitO: “Zolang Dos Santos presi-dent blijft, is dat niet vanzelfsprekend. Dos Santos is mijn vijand niet, maar ik hou niet van zijn aanpak. Hij duldt geen oppositie en laat tegenstanders vermoorden. Terwijl de in-ternationale gemeenschap laat betijen.”“Ook al reis ik niet terug, ik hoop wel mijn ouders in Cabinda te kunnen opsporen. Het Rode Kruis en de Internationale Organisatie voor Migratie (IOM) trachten me daarbij te helpen. Maar een gemakkelijke zoektocht is het niet.” n

Een aantal gewezen strijders van het fLEC en hun families verblijven in het dorpje Nova Era. De Angolese machtheb-bers lieten daar, op een vroegere Cubaanse leger-basis, aanhangers van de bevrijdingsbeweging en hun familieleden ‘isoleren’.

Racisme ervaarde ik in mijn jaren hier nauwelijks. Eén keer kreeg ik een

opmerking van een man die niet begreep dat ik als zwarte zo’n mooie vriendin

kon hebben.


sVen De scheemAeker

De Schone Kleren Campagne nam in de voorbije jaren al C&A, H&M, Benetton, Levi’s, Nike en Adidas in het vizier. Er waren ook campag-nes rond ondernemingen die werkkleding produceren en bedrijven die t-shirts en pro-motionele kleding maken of verkopen. Dit jaar kwamen Aldi en Lidl aan de beurt. Discounters die ook heel wat kleding verkopen. De Schone Kleren Campagne wil dat Aldi en Lidl het recht op organisatie respecteren, een leefbaar loon betalen, correcte aankoop-praktijken hanteren en beter informeren.

Maandagavond 8 februari. Aldi belt met de LBC-NVK.

“Goeienavond, u spreekt met de algemeen directeur van Aldi.”“Goeienavond.”“Klopt het dat u als vakbondsver-antwoordelijke van de LBC-NVK mede-initiatiefnemer bent voor de Schone Kleren-actie bij Aldi en Lidl?“Jazeker, die actie organiseren we samen met BBTK, ACV, ABVV, Wereldsolidariteit en FOS. Wij willen Aldi en Lidl vragen om in-formatie te geven over hun aan-kooppraktijken en de arbeidsom-standigheden waarin de kleding-artikelen in hun winkels vervaar-digd worden.”“Ik zou erop willen wijzen dat het op dit moment voor een winkel-keten erg moeilijk ondernemen is. De concurrentie is bikkelhard en er wordt gevochten om elke euro omzet. De crisis laat zich zeker ook bij ons voelen.”“Dat begrijpen wij, maar we kun-nen fundamentele rechten als waardig werk en syndicale vrijheid niet laten afhangen van de econo-mische conjunctuur. Bovendien is onze actie erg klantvriendelijk, we willen net in debat gaan met de consument. We willen erop wijzen dat Lidl en Aldi nu ook een aanzienlijk assortiment kleding verkopen. Door het grote aantal

verkooppunten in Europa hebben beide ketens een enorme impact en verantwoordelijkheid.”“Zulke acties maken het ons ab-soluut niet makkelijker en geven een verkeerd beeld. We doen grote inspanningen om de situatie op het terrein te verbeteren. Sinds 2008 is Aldi lid van het BSCI, een vrijwillig internationaal initiatief van bedrijven uit de industrie en de handel dat moet waken over de sociale normen in de productie-landen uit de Derde Wereld.”“Een probleem is wel dat het BSCI geen onafhankelijke controles toestaat en in zijn bestaan nog geen enkel onderzoeksrapport publiceerde.”“Dat is een interne keuze. Mag ik erop vertrouwen dat er alleen ac-tie gevoerd wordt bij de winkel in Ledeberg?”“Dat klopt, ja.”“Oké, dan brengen wij zeker de fi-liaalleider op de hoogte. Mag ik u een prettige avond wensen?”“Goedenavond.”Woensdag 10 februari, 9.00u. In elke Vlaamse provincie wordt ac-tie gevoerd. De directie verspreidt

in de winkels een infobrief met als koppen: ‘Wij handelen fair!’ en ‘Aldi neemt zijn verantwoordelijk-heid op’. De brief verwijst uitdruk-kelijk naar het lidmaatschap van het BSCI. Lidl en Aldi beweren dat ze opkomen tegen kinderarbeid en toezien op veilige arbeidsom-standigheden, de arbeidsduur en het niveau van de lonen.

Onthullend rapport10.00u. Het onderzoeksrapport van de Schone Kleren Campag-ne, ‘Cashing In’, verschijnt in 13 landen. De resultaten tonen aan dat supermarkten als Lidl, Aldi, Carrefour, Tesco en Wal-Mart op hun textiel winst boeken door in Bangladesh, China en India vrou-wen slecht te betalen. Vaak is er sprake van een globale schending van de mensenrechten. We citeren uit het rapport:Het basisloon (zonder overwerk) in 11 onderzochte fabrieken in Bangladesh varieerde van 1.350 taka (13,50 euro) tot 2.400 taka (24 euro) per maand. Beide loon-niveaus werden aangetroffen bij leveranciers van Aldi. Het wettelij-

ke minimum bedraagt 1.662 taka (16,62 euro). Het gemiddeld ver-diende loon (inclusief overuren) in de fabrieken in Bangladesh lag tussen de 2.061 taka (21 euro) en 3.447 taka (34 euro), meer dan het minimumloon maar nog al-tijd veel minder dan wat de arbei-ders als een leefbaar loon voor één persoon beschouwen, om nog te zwijgen van een gezin.In twee typische fabrieken in Bangladesh die onder meer aan Lidl leveren, verdienden de werk-nemers gemiddeld 3.270 en 3.447 taka (33 en 34 euro) per maand. Enigszins hogere lonen. Maar in de ene fabriek was er wel een ge-middelde werkweek van 60 uren. In de andere fabriek werkten de arbeiders 84 uur per week. Salma werkt in één van deze fabrieken: “Als ik thuiskom, ben ik zo moe dat ik zelfs geen zin heb om te eten.” En Kusum voegt eraan toe: “Soms wordt het ondraaglijk en begin ik te huilen. Na enige tijd raap ik mijn moed samen omdat dat het enige mogelijke is. Ik moet blijven werken.” n

SCHONe KLereN

textiel bij Aldi en Lidl eist zware menselijke tol

Beschamende lonen en ondraaglijke werkomstandigheden


sVen De scheemAeker

Wie het bescheiden niveau van de loonschalen in de winkel-sector een beetje kent, weet dat het gaat om minimumba-rema’s waar echt niet meer op af te dingen valt. Maar de van oorsprong Zwitserse kleding-keten Charles Vögele dacht daar lange tijd anders over.

In de voorbije jaren nam Charles Vögele in ons land ook perso-

neel van winkels van Pecotex, P&C en Superconfex over. Werknemers die hun eigen arbeidsvoorwaar-den en extralegale voordelen had-den. Er was dan ook nood aan on-derhandelingen over een harmo-nisering van de loon- en arbeids-voorwaarden. Talloze gesprekken en contacten volgden elkaar op. Al snel bleek dat Charles Vögele er een bepaald ‘afwijkende’ loonpo-litiek op nahield. Zodra je wat dieper probeerde te graven in het loonbeleid, begon

het verdacht vaak te lijken op die oude mop van de luie onderwij-zer. Je weet wel, die leerkracht die helemaal geen zin had om dikke stapels examens te verbeteren en er niks beters had op gevonden dan die hele papierberg te trap af te keilen. De leerlingen wier exa-mens het verst van de trap bleven liggen, kregen de beste punten. Diezelfde beroepsernst trof het gemeenschappelijk vakbonds-front ook aan bij de Zwitserse modeketen. Niet minder dan de helft van het personeel kreeg bruto gemiddeld 100 euro te weinig uitbetaald per maand. De vakbondsafgevaardig-den kwamen zelfs winkelgeranten op het spoor die bruto een slor-dige 450 euro onder het sectorba-rema verdienden.

eigenzinnige visieDe bonden polsten uiteraard naar een mogelijke verklaring voor de afwijkingen. De algemeen direc-teur repliceerde met het nodige aplomb dat hij zijn eigen speci-fieke visie op het sectorale loon-gebouw had. Als hij iedereen het

sectorloon zou geven, bleef er te weinig ruimte over voor opslag bij promotie, klonk het. En de di-recteur ging voort, terwijl hij zijn woorden kracht bijzette met kor-te, gedecideerde gebaren: “Het is toch veel beter om een filiaalleid-ster in het prille begin wat minder te betalen en ze later een loonsver-hoging te geven – nog altijd onder het sectorbarema – wanneer je voelt dat ze potentieel heeft. Zo kan je medewerkers motiveren en hen vooruitzichten geven. Als je meteen de loonschalen van ons paritair comité toepast, heb je die ruimte natuurlijk niet.”’Onnodig te zeggen dat de uitleg van de algemeen directeur heel wat gefronste wenkbrauwen opleverde aan de andere kant van de onder-handelingstafel. Eendrachtig be-sloten de LBC-NVK, CNE, BBTK en Setca de koe onverdroten bij de horens te vatten. Met behulp van standaardformulieren brachten de leden van de vakbondsafvaardi-ging in kaart hoe wijdverspreid de bizarre loonpraktijken wel waren. Doorgaans moesten ze niet alleen het brutomaandloon checken,

maar ook de functiecategorie en het aantal dienstjaren van elke werknemer. Tientallen keren bleek maar één stukje informatie juist te zijn op de loonfiche, de naam van de werknemer.

AkkoordPas na tien onderhandelings-momenten, een verzoeningsver-gadering in het paritair comité, maanden van aanhoudend speur-werk van de afgevaardigden en de komst van een nieuwe algemeen directeur en personeelschef werd in december 2009 een akkoord bereikt om alle lonen te corrige-ren. Het achterstallige loon zou met terugwerkende kracht uitbe-taald worden voor eind februari.In diezelfde maand lukte het de bonden om met de gloednieuwe directie al meteen een cao rond te krijgen over de invoering van maaltijdcheques voor elk perso-neelslid. Het eerste échte teken dat Charles Vögele de loon- en arbeidsvoorwaarden wil harmo-niseren. n

DIStrIBUtIe

LUc De LentAcker

De financiering van de Vlaam-se hogescholen en universi-

teiten staat onder druk. Al tien-tallen jaren lang wordt het hoger onderwijs geconfronteerd met een onderindexering van de over-heidstoelagen. Recent kwamen daar besparingen op de onder-zoeksuitgaven bij. Als gevolg van de economische crisis investeert

de privé-sector minder in weten-schappelijk onderzoek. In het hoger onderwijs is er momenteel dan ook veel financiële onzeker-heid.Bonden en studenten verdedigen een aantal eisen. Zo willen ze dat de beloofde budgetverhoging van tien procent meteen inge-voerd wordt. Er moet opnieuw zeven procent van het bruto bin-nenlands product (BBP) naar on-

derwijs gaan. Twee procent daar-van moet doorstromen naar het hoger onderwijs. Het model van outputfinanciering moet worden herzien.Er moet genoeg personeel zijn. En die personeelsleden moeten op degelijke loon- en arbeidsvoor-waarden kunnen rekenen. Voor studentenvoorzieningen moet er meer geld op tafel komen. En Bel-gië moet artikel 13 van het ‘Pact

van New York’ – over kosteloos onderwijs – naleven.De LBC-NVK doet mee aan de strijd om de noden van het hoger onderwijs hoger op de politieke agenda te krijgen. Op dinsdag 23 maart start om 13.00u een beto-ging op het Ladeuzeplein in Leu-ven. Rond 14.30u wordt de actie ontbonden aan het station van Leuven. Zet onze eisen kracht bij en betoog mee! n

Nood aan betere financiering hoger onderwijsBetoging op 23 maart in Leuven

Bonden pakken ‘creatieve’ loonpolitiek Charles Vögele aan

Modeketen corrigeert fouten uit verleden

© f

OTO:

DAN

IëL

RyS


AArDBeVING

DenIs BoUwen

De verwoestende aardbeving op Haïti kostte aan minstens 230.000 mensen het leven. Ellen Verryt volgt Latijns Amerika bij de ngo Wereldsolidariteit. In februari bezocht ze het rampgebied. “Mannen en vrouwen, jongeren en ouderen moeten nu de handen in elkaar slaan om actief werk te maken van de heropbouw”, zegt Verryt. “Wereldsolidariteit en het ACV willen de Haïtianen graag helpen maar kunnen al-leen een ondersteunende rol spelen.”

“De recente missie van het ACV en We-reldsolidariteit naar Haïti diende

vooral om samen met onze partners na te den-ken over de strategie voor de heropbouw. Er is niet alleen nood aan nieuwe infrastructuur. Onze lokale partners willen ook sterker wor-den zodat ze een spreekbuis kunnen zijn van het Haïtiaanse middenveld. Ze mikken op een nieuwe structuur waarin elke organisatie haar plaats en taak krijgt. Een degelijke onderlinge coördinatie is essentieel om het heropbouw-werk bij onze partners te laten slagen.”De partners willen graag metselaars, loodgie-ters en electriciens opleiden. Verder willen ze syndicale vorming organiseren rond werkne-mersrechten, sociaal overleg en de informele sector. “De jongeren willen hun beweging uit-breiden, vorming geven, jobs creëren en sensi-biliseren rond de aardbeving. Veel Haïtianen denken zelf verantwoordelijk te zijn voor de

natuurramp. Dat gevoel werkt verlammend en leidt tot fata-lisme.”Wereldsolidariteit werkt in Haïti samen met de Confédé-ration des travailleurs haitiens (CTH), de jongerenbeweging JOC en Mosctha. CTH, dat voor de aardbeving 120.000 leden telde, is de enige Haïtiaanse vakbond die lid is van de internationale vak-bondskoepel IVV. JOC is te vergelijken met onze KAJ. Mosctha is een sociocul-turele beweging van Haïti-aanse migrantenarbeiders in de Dominicaanse Repu-bliek. Die beweging heeft een zitje in het uitvoerend comité van CTH en open-de vorig jaar een kantoor in Haïti.

Slachtoffers“Bij JOC kostte de aard-beving aan drie mensen het leven, de boekhouder van het programma van Wereld-solidariteit en twee militanten”, vertelt Ellen Verryt. “Pierlyne Guillaume, de permanente medewerkster van het nationaal team van JOC, werd zwaargewond vanonder het puin gehaald. Ik bezocht haar in het Dominicaanse zieken-huis waar ze nu verzorgd wordt. Adner Estelot, die lid is van het nationaal team van JOC, vertel-de me dat zijn vader, moeder, broers en zussen

om het leven waren gekomen.”“CTH verloor zijn fi nancieel verantwoordelij-ke, Marie Denise, die zich met hart en ziel voor de vakbond inzette. De migrantenarbeiders van Mosctha raakten ontelbare familieleden kwijt.”Het gebouw van JOC en het kantoor van Mosctha in Port-au-Prince zijn volledig van de

Haïtiaanse partners Wereldsolidariteit laten moed niet zakken

“Niemand heeft echt heft in handen”

natuurramp. Dat gevoel werkt verlammend en leidt tot fata-

Wereldsolidariteit werkt in Haïti samen met de Confédé-ration des travailleurs haitiens (CTH), de jongerenbeweging JOC en Mosctha. CTH, dat voor de aardbeving 120.000 leden telde, is de enige Haïtiaanse vakbond die lid is van de internationale vak-bondskoepel IVV. JOC is te vergelijken met onze KAJ. Mosctha is een sociocul-turele beweging van Haïti-aanse migrantenarbeiders in de Dominicaanse Repu-bliek. Die beweging heeft een zitje in het uitvoerend comité van CTH en open-de vorig jaar een kantoor

van het programma van Wereld-solidariteit en twee militanten”, vertelt Ellen om het leven waren gekomen.”

© f

OTO:

WER

ELDS

OLID

ARIT

EIT


??

kaart geveegd. Bij CTH overleefde het vormingscentrum INAFOS het na-tuurgeweld. “Mosctha gebruikt nu dat centrum als operationele uitvalsbasis. JOC kreeg er een voorlopig kantoor. De catastrofe leidde tot een grote solida-riteit onder onze partnerorganisaties. Ze willen de samenwerking beter struc-tureren en uitbouwen. De Haïtianen dromen zelfs van een ‘klein ACW’ met diverse diensten en doelgroepen.”Verryt zag ‘apocalyptische beelden’ in Port-au-Prince. Niet alleen veel arme wijken maar ook meer gegoede buur-ten werden zwaar getroffen. “Alle be-langrijke openbare gebouwen en grote supermarkten zijn verwoest. Het lijkt veel op wat je in een rampenfi lm ziet. Buiten Port-au-Prince is er veel schade in zones als Jacmel, Petit Goave en Leogane. In die gebieden leeft meer dan driekwart van de bevolking in ten-tenkampen.”In de Haïtiaanse regering zijn er men-sen die zich persoonlijk inzetten.

“Maar niemand heeft echt het heft in handen. President René Préval riep drie dagen van nationale rouw uit maar deed verder nog niets voor het volk. Hij had actief kunnen oproepen om de mensen mee aan het werk te zet-ten. De passieve houding van de over-heid is een extra stimulans voor het middenveld. CTH wil het grootscha-lige opruimplan van de VN onder de loep nemen. Het VN-Ontwikkelings-programma (UNDP) werft Haïtianen aan om mee te helpen opruimen maar betaalt hen minder dan het wettelijke minimumloon. Een wanpraktijk die CTH zeker aan de kaak wil stellen.”

Steun Haïti door een gift te storten op reke-ningnummer 799-5500000-05 van Wereld-solidariteit, Haachtsesteenweg 579, 1030 Brussel. Met de mededeling ‘aardbeving in Haïti’. Vanaf 30 euro krijg je een fi scaal at-test. n

??

Mobielwerknemersstatuutwf

Vijftien arbeidsexperts lieten in De Standaard hun licht schij-nen over het eengemaakte statuut van arbeiders en bedienden. Conclusie: er moet een statuut komen dat werknemers mobieler maakt. Wij kunnen amper weerstaan aan de vraag : “Hoe mobiel is de carrière van deze experts, van wie de meesten van student over assistentschap het professoraat verkozen – al dan niet met nog een bijbaan – boven een mobiele, niet-vastbenoemde baan?”De statuten harmoniseren betekent voor de deskundigen een opzegtermijn en/of -vergoeding die “logisch ergens tussen de polen van arbeiders en bedienden” ligt. Het gebruik van de term ‘logisch’ komt erop neer dat bedienden volgens deze specialis-ten overbeschermd zijn. Iemand ontslaan zou minder geld kos-ten. De aloude redenering dat je daardoor een grotere werkze-kerheid krijgt, blijft botsen met de wetten van de logica.Maar een ontslag hoeft volgens de experts geen probleem meer te zijn. “Het is een nieuw begin.” Qua slechtbekkende slagzin is er momenteel weinig concurrentie te vrezen, de kampioenentrui ligt in het verschiet. Hier met die C4, werkgever, waag het niet mij mijn nieuw begin te onthouden! Ik stel voor dat de experts folders en powerpointpresentaties bij elkaar grabbelen en zich met hun heilzame boodschap naar de bedrijfspoorten spoeden.Na de pensioenen en de ziekteverzekering ontsnapt ook de ont-slagregeling niet aan de trend van de tweede pijler. Weliswaar niet via een verzekeringscontract. Want verzekeraars weten ziektes en sterftecijfers wel in polissen te vatten, maar niet het risico op werkloosheid voor werknemers. Het voorstel gaat over een tweede ‘ontslagpijler’. De fi nanciering daarvan wordt tijdens de tewerkstelling geregeld.Werknemers zouden zo zelf de tweede ontslagpijler fi nancieren . Ze zetten dus een deel van hun inkomen opzij om hun werkgever de kans te bieden hen goedkoper te ontslaan. Qua cynisme de-len we een tweede kampioenentrui uit.Het blijft erg kwalijk dat de experts het debat over de harmo-nisering van werknemersstatuten reduceren tot ontslagrege-lingen. Werknemers een betere contractbescherming geven is niet de leidraad van deze experts, werknemersmobiliteit is de nieuwe doelstelling. Mobiliteit en minder zekerheid, dus minder bescherming, gaan echter hand in hand. Het duidelijkst blijkt de doelstelling van de 15 auteurs uit de stelling dat het voorstel transparant is voor de werkgever en fl exibel voor de werknemer.De Europese boodschappen over ‘fl exicurity’, die vooral fl exibi-liteit en weinig ‘security’ gaven, werden ondertussen ingeruild voor het nieuwe wondermiddel, dat van de ‘mobication’ (‘mobi-lity & education’). flexicurity heeft volgens de Deense profes-sor Ove Kaj Pedersen afgedaan, dat is een ‘oud model’. Nieuw, nieuwer, nieuwst… we zijn er op zich niet tegen, maar het moet natuurlijk wel iets concreets opleveren voor werknemers.

IN De MArGe

Begin van het einde: Henri-Georges Clouzot en Romy Schneider.

Wispelturige ode aan broederschap en levenslust (Adam Bousdoukos en Moritz Bleibtreu).


FILM

kArIn seBerechts

“Il était un peu particulier” en “Hij leek een beetje ont-redderd”. Zo omschrijven toenmalige medewerkers van ‘L’enfer’, een psychologisch drama over een man die krankzinnig wordt van jaloe-zie, hun regisseur Henri-Georges Clouzot. Na maan-den studiotests streek de ci-neast hartje zomer 1964 met maar liefst drie fi lmploegen neer aan de rand van een meer in de Cantal.

Welgeteld 20 dagen tijd had-den de teams om de buiten-

opnamen voor de fi lm te draaien. Daarna zou het meer, dat als de-cor diende voor een aantal sleu-telscènes, leeggepompt worden.

Clouzot, die met een handvol knappe thrillers (waaronder ‘Les diaboliques’ en ‘Le salaire de la peur’) furore maakte in de jaren ’40 en ‘50, had een onbeperkt budget én sterren van het mo-ment Romy Schneider en Serge Reggiani ter beschikking. Meer dan tien uur ingeblikt materi-aal later werd de productie op-gedoekt. Zonder eindresultaat.Op welke basis de (Amerikaanse?) financiers besloten om tegen dit project onbeperkte middelen aan te smijten, kom je in Serge Brom-bergs en Ruxandra Medrea’s ‘Henri-Georges Clouzot’s In-ferno’ niet te weten. Maar Franse filmrestaurateurs doen wel ont-luisterend uit de doeken hoe alles in het honderd liep.Bromberg trof in de 185 filmbo-bijnen die hij van Clouzots wedu-we kreeg kilometers testopnames aan waarin de cineast zichzelf verloor in optische en kinetische probeersels, uitgetest op een ont-

wapenende Schneider. Medewer-kers als Costa Gavras en William Lubtschansky getuigen jaren na Clouzot’s dood nog altijd met veel pudeur hoe de cineast het puikje van de filmwereld (onder wie de cadreur van Dreyer) liet aanruk-ken om tests te draaien, “terwijl niemand wist waar hij mee bezig was”. En beschrijven hoe de sla-peloze regisseur zijn acteurs en crew uitputte met telkens nieuwe, stuurloze invallen. Het drama dat oplicht uit de soms sublieme overblijvende aan-zetten tot een film is dat van een

cineast aan het einde van zijn la-tijn. Clouzot, die was gepasseerd door de jongens van de Nouvelle Vague, waagde zich met de moed der wanhoop aan een soort mo-dernisme dat haaks stond op zijn klassieke verhalende cinema, en dat hij zelfs in een verhaal over waanzin niet kwijt kon. Tussen de wanhopige Vasareli’s schemert zo een bittere zwanenzang door. Een pijnlijk document.

‘Henri-Georges Clouzot’s Inferno’ is vanaf 10 maart 2010 te zien in de Bel-gische zalen

Henri-Georges Clouzot’s Inferno

kArIn seBerechts

Fatih Akin is een aardige jongen. Dat kan haast niet anders. Alle fi lms die hij re-gisseerde of schreef, barsten van de hartelijkheid. Het heftige ‘Gegen die Wand’, het bedeesdere ‘Auf der anderen Seite’, het luimige ‘Kebab Connection’ zijn, hoe tragisch of hilarisch ook, prenten die het leven omarmen. In Akins nieuwe culinaire uitstap, ‘Soul Kitchen’, lopen we Zinos Katzantsakis tegen de lumme-lende leden.

Zinos runt de gelijknamige en bijzonder tanende eetgelegen-

heid aan de ‘foute’ kant van Ham-burg. Na het vertrek van zijn rijke vriendin naar Sjanghai krijgt de

restaurateur de eetwareninspec-tie, de belastingen, een ritselaar in immobiliën en zijn nét half-en-half uit de gevangenis ontslagen broer Illias op zijn dak. En een hernia op de koop toe. Zijn nieu-we kok Shayn kookt te elegant voor Zinos’ op gefrituurde schnit-zel en dito hamburgers vegeteren-de cliënteel. Maar als de nood het hoogst is… afi jn u kent het cliché. U hoort mij niet beweren dat ‘Soul Kitchen’ het summum is van cinematografisch kunnen. Akin lapt in zijn enthousiasme af en toe de wijze uitspraak van de grote Goethe (‘In der Beschrän-kung zeigt sich erst der Meister’) aan zijn laars, en schept kwistig de voorspelbaarheden en bijwij-len redelijk zouteloze platitudes op ons bordje. Een beetje driftiger snijden in aan lamlendigheid lij-dende scènes zou bovendien vast geen kwaad kunnen. En toch houdt deze Duitser van Turkse komaf zich met zijn opge-

ruimde ode aan de broederschap zonder verpinken staande tussen het betere filmwerk. Als verteller laat Akin misschien hier en daar steken vallen, zijn personages en hun omgeving drukt hij des te steviger aan de borst. Je zou ze één voor één een kus willen geven, al deze lieden met een hoekje af maar met hun hart op de juiste plaats: de Griekse broers, de op-vliegende chef, de sexy serveuse, … zelfs het loeder van een speculant.

Dit wispelturige werkje vol aan-stekelijke kitschmuziek kolkt van de charme en de levenslust, en wie kan daar nu aan weerstaan? Het is alleraardigst toeven in het kleurrijke Hamburg van Akin. Zelfs dat aan de foute kant. Je zou haast denken dat het leven een pretje is…

‘Soul Kitchen’ komt op 31 maart 2010 in de Belgische zalen.

Soul Kitchen


BOeK

GUtenBerG

Op 30 juni zal de Democra-tische Republiek Congo 50 jaar op eigen benen staan. Historicus Jan Raymaekers heeft zijn boek al klaar. In ‘Congo, de schoonste tijd van mijn leven’, laat hij Belgische ex-kolonialen aan het woord. Raymaekers illustreert hun nostalgische getuigenissen met honderden prachtige zwart-witfoto’s, gedeeltelijk uit hun eigen albums, maar ook uit de archieven van offi ciële Belgi-sche persbureaus.

De historicus houdt zich ver van de vraag of de Belgi-

sche kolonisatie een weldaad of een gesel was voor het Congolese volk. Deden wegen, ziekenhuizen, scholen en missieposten meer kwaad dan goed? Of is elke cul-tuur die zich opdringt aan een an-dere per defi nitie agressief en dus verwerpelijk? Uit de verhalen van Belgische ex-kolonialen in het boek blijkt dat in Congo blanken en zwarten in de nadagen van het kolonialisme misschien toch een korte periode van symbiose meemaakten. Voor de energieke, jonge ambte-naren, die in Afrika onderwijs en gezondheidszorg op poten wilden zetten, voor de jonge onderne-mers die er met hard werken rijk hoopten te worden, voor de 7.000 paters en de missiezusters wa-ren de jaren tussen 1950 en 1960 hoe dan ook ‘de schoonste van hun leven’. Velen woonden in een mooie villa in een prachtig land met een aangenaam klimaat. Ze hadden huispersoneel (minstens één manusje-van-alles, maar niet zelden ook een ‘boy cuisinier’, een ‘boy lavadaire’, een ‘boy maison’ en een ‘boy jardinier’). Ze genoten van hun vrijheid en hun macht.

Een ingenieur zei het zo: “Wat mij aantrok in de kolonie, was dat je daar zaken kon verwezenlijken. Er moest een brug gemaakt worden? Dan maakte je die brug. Er was een weg nodig? Je pakte je theo-doliet (meettoestel) en je trok een weg.” Duizenden kilometers autowe-gen worden op die manier in de kolonie aangelegd, honderddui-zenden zwarte scholieren volgen er onderwijs en tweederde van de Congolezen krijgt elk jaar een geneeskundige behandeling. Zodat een kolonist trots kon beweren dat in 1959 de slaap-ziekte in Congo bijna was ‘op-gekuist’.

Moderne metropolenHet overgrote deel van de Belgi-sche kolonisten klit samen in de grote Congolese steden. Albert-stad en Leopoldstad zijn in de jaren ‘50 moderne metropolen met brede boulevards vol Ameri-kaanse wagens. Je vindt er goede scholen, ziekenhuizen met de modernste apparatuur, mode-shows met Congolese en blanke mannequins, clubs, theaters en winkels met luxeproducten ‘die we in België nog nooit hadden gezien’. Slechts enkele duizenden ‘broussards’, meestal ambtenaren, planters en missionarissen wonen in het buitengebied. Zij zijn soms vier maanden onderweg voor ze met hebben en houden op hun bestemming zijn. Maar allemaal zijn ze graag in Congo, niet in het minst omdat ze er gemiddeld 400.000 frank (= 10.000 euro) per jaar verdienen, veel meer dan in België. “Een Belg in Congo mocht niet arm zijn”, zei een kolonist aan de auteur. “Dat zou slecht zijn ge-weest voor het blanke imago.”Ook de 13 miljoen Congolese zwarten hebben er in het begin blijkbaar weinig moeite mee dat amper 13.000 blanken de baas over hen spelen. De tijd van Leo-pold II is voorbij. In 1950 worden geen handen meer afgehakt in Congo. Wel krijgt een zwarte bij

een zwaar vergrijp tot nog kort voor de onafhankelijkheid vier slagen met een ‘chicote’, een le-deren zweep, op zijn billen, in het publiek, onder een mast met een Belgische vlag. “Achteraf bekeken is het schandalig dat we dat zo in het publiek deden”, vertelt een kolonist. “Het is voor vele zwar-ten het symbool geworden van de Belgische aanpak.”

FoutenDe kolonisten maken nog meer fouten. De afwezigheid van zwar-te officieren in het Congolese le-ger is een doorn in het oog van de zwarte miliciens. Het kweken van een Congolese boerenstand mis-lukt. Het aanstellen van zwarte ‘chefs médaillés’, die hun gezag over hun stam alleen ontleenden aan de blanke autoriteit, blijkt een misrekening. Het motto van gouverneur-generaal Rijckmans, «Alles voor de zwarten, niets door de zwarten», luidt het failliet in van het koloniale bestuur. Pas een jaar voor de onafhanke-lijkheid studeert de eerste zwarte af aan de universiteit Lovanium in Leopoldstad, nu Kinshasa. Het

is te weinig en het is te laat. Bij rel-len in dezelfde stad, op 4 januari 1959, vallen 50 doden. De zwarte bevolking vreest represailles van de Belgen, maar die komen er niet. De ‘évolué’ Kasavubu, de latere president, roept de bevolking op tot burgerlijke ongehoorzaam-heid. Eén jaar later draagt ko-ning Boudewijn, ‘Bwana kitoko’ (= jongeheer) de macht over aan eerste minister Patrice-Emery Lu-mumba. Een man die zijn carrière begon als succesvol verkoper van het biermerk Polar. Zestigduizend Belgen laten alles achter wat ze in Congo bezitten en vluchten halsoverkop, in de eerste maand van de onafhanke-lijkheid, soms nog in short en zo-merkleren naar België terug. De schoonste tijd van hun leven was voorgoed voorbij.

CONGO, DE SCHOONSTE TIJD VAN MIJN LEVEN Jan RaymaekersUitgeverij Van Halewyck 200 blz. n

CONGODe schoonste tijd van mijn leven

Jan Raymaekers


Overal ter wereld, ook in ons land, worden in 2010 acties ge-organiseerd in het kader van de Wereldvrouwenmars. Duizen-den vrouwen komen op voor gelijkheid, vrijheid, solidari-teit, rechtvaardigheid en vrede. Voor de vrouwenbeweging zijn de activiteiten een krachtig sig-naal van internationale soli-dariteit en feministische actie. Een greep uit de eisen van de vrou-wen. De actievoersters eisen dat België een prioriteit maakt van de bestrijding van geweld tegen vrouwen. Wereldwijd moet er een eind komen aan het gebruik van seksueel geweld als oorlogswapen. Volgens de actievoersters moet je de economische oorzaken van ge-wapende conflicten aanpakken. De vrouwen vragen ook duurzaam en volwaardig werk voor iedereen en gelijk loon. En ze nemen het op voor een rechtvaardige en so-lidaire sociale zekerheid en fiscali-teit. Openbare diensten (denk aan onderwijs, gezondheidszorg, wa-tervoorziening) zijn niet ‘te koop’. Op zaterdag 6 maart komen de vrouwen in Brussel op straat met hun eisen. Van 7 tot 18 maart zijn er in heel België regionale en lo-kale acties. Op zondag 10 oktober wordt in het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika (Tervuren) het actiejaar feestelijk afgesloten. Een internationale delegatie ver-trekt dan naar de Kivustreek in de DR Congo. Daar vinden de slot-dagen plaats van de derde inter-nationale Wereldvrouwenmars. Meer informatie vind je op de websi-tes www.wereldvrouwenmars.be en www.marchemondiale.org. Je kan ook e-mailen naar [email protected] of bellen naar 02 / 229.38.48. n

sAnDrA VercAmmen

Voor het vierde jaar op rij roept het ACV maart uit tot ‘maand van gelijk loon’. Stu-dies wijzen uit dat vrouwen in België drie maanden langer moeten werken om evenveel te verdienen als hun mannelijke collega’s het jaar voordien. Tot maart dus. De ACV-campagne staat dit jaar in het teken van de hardnekkige ‘genderstereo-typen’. Zeg maar de ‘clichés’. Op 15 maart trekt een ACV-delegatie naar politieke par-tijen en werkgevers met een appel voor gendergelijkheid op het werk en voor gelijk loon.

Het begrip ‘genderstereo-typen’ vraagt om wat uit-

leg. Mannen kunnen nog altijd niet zwanger worden. Dat heeft te maken met het geslacht. Ie-mands geslacht of sekse is een biologisch gegeven. Maar ‘gender’ geeft aan in welke sociale of cul-turele situatie een man of vrouw zich beweegt. Gender duidt aan welke verwachtingen en rollen de maatschappij weggelegd ziet voor vrouwen en mannen. In heel wat maatschappelijke verbanden en zeker op de werkvloer worden technische en leidinggevende jobs en sommige beroepen als man-nelijk aanzien. Zorgtaken lijken veelal automatisch aan de vrou-wen toebedeeld. Maar ‘zorgen voor’ wordt als minderwaardig aanzien. Nogal wat ondernemin-gen denken nog in rollenpatro-nen. Daardoor botsen vrouwen sneller tegen het glazen plafond. Zo missen ze kansen op vorming en opleiding. In heel wat secto-ren waar vooral vrouwen werken, is er alleen deeltijds werk, wat de kans om door te stromen danig hypothekeert. Denk maar aan de schoonmaak en de distributie. Mannen en vrouwen die hetzelfde werk doen en dezelfde job hebben, verdienen evenveel. Althans, dat zou je toch mogen verwachten. Want ook hier is nog vaak sprake van loonongelijkheid. Genderstereotypen zijn evenzeer in het nadeel van mannen. Denk

maar aan kersverse vaders die hun vaderschapsverlof geweigerd zien. Of mannelijke werknemers die met wenkbrauwgefrons nage-keken worden wanneer ze ouder-schapsverlof nemen om meer tijd te maken voor de kinderen. “Dat zijn toch geen ‘echte’ venten ze-ker!”

Pak de loonkloof aanMaart is de maand om genderge-lijkheid op de overlegagenda te zetten. Om de loonkloof in je on-derneming te dichten, moet je ze wel kennen. Neem de sociale ba-lans erbij en ga na wat de verhou-ding tussen de lonen van mannen

en die van vrouwen is. Kijk naar de hoeveelheid deeltijds werk. Werknemersvertegenwoordigers hebben recht op informatie en raadpleging. Maak daar gebruik van. Meten is weten. Een goede analyse is noodzakelijk als je deze discriminatie op de overlegagen-da wil zetten. Er bestaan al heel wat instrumen-ten om gender- en loonongelijk-heid aan te pakken in je onderne-ming. De ACV-brochure ‘Pak de loonkloof aan in je onderneming’ geeft je een soort werkplan. Vraag bij je secretaris of propagandist uit het verbond naar deze brochure. En praat erover met hem of haar. n

VrOUWeN

Weg met de clichés. Werk aan gelijkheid!

Maart is ACV-maand voor gelijk loon

Wereldvrouwen- mars geeft krachtig signaal

Weg met de clichés

Werken

aan gelijkheid!

www.acv-online.be

monIqUe BrAAm

LBC-NVK InternationaalDe LBC-NVK kijkt geregeld over de landsgrenzen. Meer nog, de vakbond steunt diverse projecten en acties elders in de wereld. Ons Recht geeft een kort overzichtje.

Filipijnen - Alliance of Health Workers De LBC-NVK steunt actief het (vakbonds)werk van de Alliance of Health Workers. Vakbonds-werk doen op de Filipijnen is geen klein bier. Met de mensen- en vak-bondsrechten wordt daar gere-geld een loopje genomen. Recent arresteerden 300 militai-ren en politieagenten op de Fili-pijnen 43 gezondheidswerkers. Dat gebeurde op een erg brutale manier. Volgens het Filipijnse le-ger ging het om 43 vooraanstaan-de rebellenleiders die aan het leren waren hoe ze explosieven konden maken. Onzin natuurlijk. Maar gezondheidswerkers arres-teren gebeurt wel vaker op de Fi-lipijnen. Mensenrechtengroeperingen en andere organisaties die opkomen voor de basisrechten van de Fi-lipijnse bevolking, zijn dikwijls het slachtoffer van intimidatie en repressie. Met name omdat ze kritisch staan tegenover het be-leid van de regering. Activisten worden aangehouden, ontvoerd of vermoord, zogezegd omdat ze ‘lid zijn van gewapende verzets-groepen’. E-mail de gezondheids-werkers vrij. Meer info vind je op http://internationaal.lbc-nvk.be of www.intal.be.

Gaza – Sawt el-AmelSawt el-Amel is een Palestijnse organisatie die opkomt voor de rechten van arbeiders. Sinds 2006 bestaat er een partnerschap tus-sen deze organisatie en de LBC-NVK. In april 2004 sloot de Israë-lische overheid de grens met Gaza hermetisch af. Dat had een enor-me impact op de economische ac-tiviteit in Gaza. Ongeveer 24.000 werknemers staken in september 2000 nog de grens over om te wer-ken in Israël. Hieraan kwam dus een einde in 2004.

Maar geen enkele van deze werk-nemers kreeg ooit een compensa-tie omdat ze hun job verloren wa-ren. Ze ontvingen al evenmin een ontslagvergoeding of sociale uit-kering. Erg onrechtvaardig. Sawt el-Amel (Stem van de Arbeider) wil hiertegen iets ondernemen. Met onze hulp kan de organisatie haar werking voort uitbouwen. Je kan een fi nancieel steentje bijdra-gen. Op eigen houtje, met je col-lega’s of als bedrijf of organisatie. Lees er meer over op http://internationaal.lbc-nvk.be of www.gaza-worker-fund.org.

Uni Wereldvakbond – petitieUni Global Union is een wereld-vakbond met ruim 15 miljoen le-den. De LBC-NVK is actief lid van Uni. De koepel lanceerde een pe-titiecampagne als ondersteuning van de wereldwijde campagne ter vernietiging van kernwapens en andere massavernietigingswa-pens. De LBC-NVK ondersteunt deze campagne en roept op om de online petitie te ondertekenen. Op de website van Uni vind je een Nederlandse vertaling. Kijk op http://internationaal.lbc-nvk.be of www.uniglobalunion.org

LBC-NVK en onafhankelijke mediaDe LBC-NVK droeg de kleine, on-afhankelijke maar vooral sociaal gerichte mediaspeler Indymedia altijd een warm hart toe. Indyme-dia kreeg al vaker steun. Dit me-diaproject focust op sociale the-ma’s, werknemersstandpunten en vakbondsacties. En dit alles zowel nationaal als internationaal. Zo krijg je een mooi nieuwsaanbod op de dynamische en interactieve site van Indymedia. Gaandeweg werd Indymedia een belangrijk digitaal persagentschap waar de LBC-NVK ook haar boodschap kwijt kon. Iets wat almaar moeilij-ker wordt in het eendimensionale perslandschap.Nu wordt een nieuwe stap gezet. Voortaan kan je terecht op de website www.dewereldmorgen.be. Net als andere organisaties uit het sociale middenveld wilde de LBC-NVK ook nu het initiatief steu-nen. Warm aanbevolen dus.

INB XLBC-NVK InternationaalDe LBC-NVK kijkt geregeld over de landsgrenzen. Meer nog, de vakbond steunt diverse projecten en acties elders in de wereld. Ons Recht geeft een kort overzichtje.

Filipijnen - Alliance

Maar geen enkele van deze werk-nemers kreeg ooit een compensa-tie omdat ze hun job verloren wa-ren. Ze ontvingen al evenmin een ontslagvergoeding of sociale uit-kering. Erg onrechtvaardig. Sawt el-Amel (Stem van de Arbeider) wil hiertegen iets ondernemen. Met onze hulp kan de organisatie haar werking voort uitbouwen. Je

INB X


frAns Geerts

Jansen Pharmaceutica wil 482 banen schrappen. Iets minder dan voordien, toen nog sprake was van de af-bouw van 558 jobs. Na 17 bijzondere ondernemingsra-den besloot de directie eenzij-dig de procedure volgens de ‘Wet Renault’ af te sluiten. Geen gebruikelijke manier van handelen. En al evenmin een teken van respect voor de werknemers en hun verte-genwoordigers.

De directie zag dat anders. “Wij gaven een antwoord

op alle relevante vragen”, klonk het vanuit die hoek. En dat was het dan. Maar werknemers en bonden werden niet veel wij-zer door de antwoorden van de werkgever. Sommige aanpassin-gen van geplande maatregelen waren volgens de vakbonden duurder dan de oorspronkelijke voorstellen. Echte tegenargu-menten gaf de directie nooit.De bonden moesten hoe dan ook reageren. Op 2 februari mochten er geen auto’s of vrachtwagens binnen bij Janssen. De actie was

vooral symbolisch. Op vraag van de directie konden sommige le-veringen toch plaatsvinden. Het ging vooral om bederfbare pro-ducten, proefdieren of levens-noodzakelijke medicijnen.Bij de directie viel de vakbonds-actie sowieso niet in goede aarde. Op de daaropvolgende onder-nemingsraad noemde de werk-gever de actie een spijtige zaak. De directie sprak van een actie die ‘lang niet zo symbolisch was maar het bedrijf en de patiënten ongemak bezorgde en schade toebracht’. Janssen Pharma ver-wees naar een dringende leve-ring van ‘narcotica’ aan Artsen Zonder Grenzen Haïti. “Door de blokkade konden we de gevraag-de levertijd niet halen.”Verbazing alom want op vraag van de directie mochten alle drin-gende leveringen wel vertrekken. De bonden hadden geen enkele reden om geneesmiddelen voor Haïti tegen te houden.Het management van Janssen gaat wel érg ver. De bazen willen dicteren wanneer de vragen van het personeel beantwoord zijn. Hoe de werknemers zich moeten voelen. En wanneer ze construc-tief moeten zijn. Het wordt hoog tijd dat een aantal farmagroepen eens nadenkt over hun manier van doen. n

Weinig zinnige argumenten bij Janssen Pharma

Directie kan niet lachen om vakbondsactie


textiel- en breigoednijverheidIn de periode van 1 februari tot 15 juli 2010 wordt aan de gesyndiceerde be-dienden uit de textiel- en breigoednij-verheid (PC 214) een vakbondspremie van 120 euro uitbetaald. Om recht te hebben op de premie, moet de werknemer minstens sinds 1 novem-ber 2009 in orde zijn met de betaling van de ledenbijdrage. Het lid moet in 2009 minstens één dag in de textielsec-tor hebben gewerkt. De werknemer behoudt het recht op de premie als hij in 2009 minstens één maand in de sector werkte en daarna werkloos werd, in voltijds tijdskrediet ging of met (brug-) pensioen vertrok. Langdurig zieken hebben ook recht op de premie. De attesten om de premie te krijgen, werden inmiddels bezorgd. Het at-test moet volledig ingevuld worden terugbezorgd aan het plaatselijke LBC-NVK-secretariaat. LBC-NVK-leden uit de sector die geen attest kregen, kunnen best contact opnemen met hun LBC-NVK-secretariaat.

Sociale werkplaatsenVanaf 1 maart 2010 wordt in de sector van de sociale werkplaatsen de vak-bondspremie uitbetaald. Om recht te hebben op de premie, moet je minstens sinds 15 december 2009 bij de vakbond aangesloten zijn. Ook moet je vorig jaar gewerkt hebben in een onderneming die valt onder de sector van de sociale werkplaatsen (paritair comité 327.01). De premie geldt niet voor uitzendkrach-ten en jobstudenten.Het gaat om een premie van 51 euro per jaar of 4,25 euro per gepresteerde

maand. De rechthebbenden kregen van hun werkgever een tewerkstellingsat-test dat recht geeft op de premie. Dat attest moet worden terugbezorgd aan de Dienst Syndicale Premies van de LBC-NVK, Sudermanstraat 5, 2000 Ant-werpen of aan het plaatselijke LBC-NVK-secretariaat.

Internationale handel, vervoer en logistiekIn de sector internationale handel, ver-voer en logistiek (paritair comité 226) wordt sinds 1 maart de vakbondspremie uitbetaald. Die premie bedraagt 110 eu-ro. De uitbetalingsperiode loopt tot 30 september 2010. Om recht op te hebben op de premie moet de werknemer uiteraard lid zijn van de vakbond en per 1 maart 2010 in de sector werken. Wie voor 1 maart 2010 langdurig ziek was of in volledige loopbaanonderbreking was, heeft geen recht op de premie. Werknemers die tussen 1 januari en 30 september 2010 met (brug-) pensioen gaan, hebben nog wel recht op de premie.PC 226 omvat onder meer de bedrijven die aan internationale handel doen, het vervoer van goederen over de weg en te water, de havenbedrijven, de koe-rierbedrijven, expeditieondernemingen enzovoort.Het bedrijf waar je werkt moet vanzelf-sprekend onder de sector vallen. Bij twijfel kan je je licht opsteken bij het plaatselijke LBC-NVK-secretariaat. In principe moet de vermelding ‘PC 226’ op de maandelijkse loonfiche staan. Bezorg het volledig ingevulde premieattest aan je LBC-NVK-secretariaat en gebruik zo je recht om de premie te innen.

uiTBETALiNg VAKBoNDSpREmiE

VerPLeeGkUnDIGenJ.G. - zemst

Het februarinummer van Ons Recht wees op de inspanningen van onze rust- en ziekenhuizen om personeel te ronselen in Oost-Europa en het Zui-den. Sinds jaren zijn er acties om het chronisch tekort aan verpleegkundi-gen op te lossen. Maar onder (gewe-zen) asielzoekers vind je ook heel wat verpleegkundigen. Laten we daar meer aandacht aan geven en gepaste inspanningen voor doen.Ik heb het over mensen die in hun land een opleiding tot verpleegkundige volg-den en ervaring opdeden. Personen die hier asiel kregen of geregulariseerd werden en dus definitief in ons land blijven.Vlaanderen investeert veel in lessen Nederlands en deze mensen leren of

praten dus onze taal. Als ze de erken-ning van hun diploma vragen, wordt dat systematisch lager ingeschat. Mis-schien vanuit de gedachte dat het op-leidingsniveau in België ‘ongetwijfeld’ hoger ligt dan in de landen van her-komst. Ergerlijk vind ik de veel gehoorde op-

merking dat deze mensen niet vlot ge-noeg Nederlands zouden praten of dat ze het dialect van bejaarden en oudere zieken niet zouden verstaan.

PensIoene.m. - Per e-mAIL

Ons Recht publiceerde in zijn janua-rinummer een artikel over de pensioe-nen. Ik was toch een beetje verbaasd. Als ik het goed snap, zal iemand met een loopbaan van 45 jaar en een ge-middeld jaarloon van 48.000 euro méér pensioen krijgen dan iemand die 40 jaar lang werkte en gemiddeld 70.000 euro per jaar verdiende. Maar de tweede werknemer droeg toch meer bij tot de sociale zekerheid en tot de pensioenen van zijn voorgangers? En hij presteerde vermoedelijk meer uren, studeerde waarschijnlijk harder en of-ferde wellicht zijn weekends op voor zijn werk. Is het aantal gewerkte jaren belangrijker dan wat je zelf afdroeg aan de sociale zekerheid, vanaf een bedrag van zo’n 48.000 euro? Ik zie dit als een grote onrechtvaardigheid tegenover de middenklasse die minder van het leven genoot dan diegenen die ‘sneller tevreden waren’. Wie 70.000 euro per jaar verdient, is in mijn ogen nog niet echt rijk maar behoort tot de middengroep die dikwijls de klappen incasseert.

stAtUUtP.V. - Per e-mAIL

Met groot enthousiasme las ik het Ons Recht-artikel over de harmonisering van de statuten van arbeiders en be-dienden. Als bediende bij een reviso-renkantoor word ik geregeld gecon-fronteerd met de verschillen tussen de huidige twee statuten. En als adviseur van vennootschappen zie ik ook gere-geld de keerzijde van de medaille.Maar persoonlijk en op basis van mijn zevenjarige ervaring in het vak sta ik zeker achter de voorstellen van het

ACV en de LBC-NVK. Deze voorstel-len beschermen zoveel mogelijk de rechten van de werknemers. En ze zijn ook haalbaar en betaalbaar voor de werkgevers.Toch zit ik nog met enkele vragen over het ACV-scenario. Waarom wil het ACV nog altijd een rol reserveren voor vakantiefondsen? Is het niet beter om, zoals nu al bij bedienden gebeurt, alles te centraliseren bij de werkgever? Zo kan de werkgever de vakantiebijdrage uitbetalen wanneer het merendeel van het personeel met vakantie gaat. Een ander punt is dat ondernemers, die het vakantiegeld voor bedienden fi-nancieren, een dubbele last riskeren te krijgen. Meer bepaald op het moment dat ze de voorschotten aan de ‘kas’ moeten betalen terwijl ze nog een fi-nanciering moeten afbetalen.Wat de ontslagtermijn aangaat, ben ik van mening dat we die toch moeten blij-ven koppelen aan het loonniveau. Een bedrijf heeft veel meer tijd nodig om een financieel directeur of productiechef te vervangen dan om een gewone arbei-der of bediende te vervangen. We moe-ten voorkomen dat bedrijven te vlug zonder leidinggevend personeel vallen.

N.v.d.r.Blij dat leden enthousiast zijn over de standpunten van hun vak-bond. De nuancering die de lezer maakt rond de vakantiefondsen valt te begrijpen. Wij zijn op zich geen ‘vragende partij’. Feit is wel dat er vakantiefondsen voor ar-beiders bestaan. Maar ook zonder vakantiefonds is de betaling van het vakantiegeld gegarandeerd, namelijk via de Rijksdienst voor Jaarlijkse Vakantie, een evenwaar-dig alternatief dat kan worden gebruikt.De vakantiefondsen zijn ove-rigens werkgeversfondsen. Die fondsen al of niet laten voortbe-staan is dus vooral een probleem van de werkgevers.De voorfinanciering van het dub-bele vakantiegeld is op zich geen probleem, denken we. Op die manier bouw je een garantie in. Bovendien leggen de meeste be-drijven nu ook al een (boekhoud-kundige) provisie aan.De berekening van de opzegter-mijn koppelen we beter niet aan het loon, vinden het ACV en de LBC-NVK. Vanuit een visie van rechtvaardigheid en solidariteit. Dat is nu net de kern van ons glo-baal voorstel.

Lezersbrieven dienen te worden gestuurd aan: redactie ons RechtSudermanstraat 5 • 2000 Antwerpen

[email protected]

Anonieme brieven worden niet gepubliceerd. Naam en adres van de steller moeten ons bekend zijn. De brieven worden in de regel gepubliceerd met

vermelding van de initialen en de woonplaats van de schrijver, hoewel die op uitdrukkelijk verzoek kunnen worden weggelaten. De redactie behoudt zich

het recht voor, te lange lezersbrieven eventueel in te korten zonder aan de es-sentie ervan te raken. De publicatie van lezersbrieven betekent niet dat

de redactie in alle opzichten akkoord gaat met de inhoud ervan.

De Lezer SCHrIJFt


wALter

Het krantenbericht zette me aan het denken. Vijf Duitse senioren, tussen 60 en 80 jaar, een architec-tenechtpaar, een arts en nog een paar andere Beierse notabelen, hadden na een leven van hard werken een deel van hun spaar-geld toevertrouwd aan een Ame-rikaanse vastgoedinvesteerder. Ene James Amburn die ze tegen het lijf waren gelopen tijdens hun vakantie in Florida. Amburn had hen hoge rentes beloofd en de eer-ste twee jaren kwamen die er ook. Daarna verdween de Amerikaan, zonder enige waarschuwing, met de noorderzon. Met medeneming van een dik pak Beierse, zwarte euro’s. Zwakkere figuren zouden in een hoekje van hun villa gaan zitten kniezen, maar niet onze vijf krasse knarren, die in Duitsland bekend staan als ‘de Bende van de Rente-niers’. In onvervalste Karl May-stijl zetten zij de achtervolging in. Al gauw kwamen ze erachter dat hun oplichter niet ver uit de buurt was gaan wonen en dat hij miljoe-nen geparkeerd had op Zwitserse rekeningen. De Bende van de Renteniers be-sloot de zaken een beetje te laten vooruitgaan, ongeveer zoals Char-les Bronson in ‘Death Wish’ I, II, III en IV. In de kelder van één van hun huizen bouwden ze een soor-tement geluiddichte Dutroux-cel, waar meneer Amburn zoveel kon jammeren als hij wou. In juni van

vorig jaar wachtten ze de man op bij zijn voordeur, duwden hem in de kofferbak van hun auto en dumpten hem in de kelder. Daarna gingen ze met grote re-volvers om hem heen zitten, tot hij 3,3 miljoen dollar had overge-schreven op hun rekeningen. Het dubbele van wat hij hen in Florida had afgetroggeld, maar die Duit-se bejaarden laten niet met zich spotten. ‘Sühnegeld’, smarten-geld, zullen we het maar noemen. Of achterstallige interesten.

GemeenschapsdienstUiteindelijk werd de Bende van de Renteniers gearresteerd. De leden ervan riskeren nu een jarenlange gevangenisstraf. Maar is het wel zo verstandig om ze op te slui-ten? Die zwarte euro’s waren er natuurlijk te veel aan, maar voor de rest... Kan de Duitse rechtbank niet overwegen om de bendeleden enkele jaren gemeenschapsdienst te laten doen in heel de Europese Unie, in plaats van ze weg te stop-pen in een Beierse cel? Ik zie ze al op pad met hun grijze, vastbe-raden koppen en een gevaarlijk schiettuig onder hun pardessus. “Herr Lippens, mogen we u even onder vier ogen spreken? ‘t Is in het kader van onze gemeen-schapsdienst...” Of in New York: “Entschuldigung, sind Sie die Leh-man Brüder? We hebben een paar schmutzige dingen over u verno-men...” En dan met zo’n stel on-verantwoordelijke geldzakken in een keldertje in de buurt van Wall

Street gaan zitten tot ze diep in hun privé-geldbuidels hebben ge-tast. Onlangs hoorde ik het een geld-specialist nog zeggen in een Ame-rikaanse tv-documentaire: “Ik heb er niets op tegen dat iemand een grote beloning krijgt als hij risi-co’s neemt op de beurs. Maar dan het liefst wel met zijn eigen centen en niet met die van een ander.”

Mee met Jean-LucEn waarom zou de Bende zich moeten beperken tot kwesties van oplichting en bedrog? Als ze nu eens zouden meegaan met Jean-Luc Dehaene, in het kader van diens verkennende gesprekken over ‘BHV’? Ik hoor het Jean-Luc al zeggen: “Ge moet daar niet op letten, dat zijn een paar verre fa-milieleden uit Beieren. Zolang ge ze niet kwaad maakt, doen ze niets.” En dan kunnen ze dezelfde middag nog even langsgaan in Anderlecht en Vorst. Ik weet het wel: de rechtsstaat en de democratie en niemand mag het recht in eigen handen nemen. Maar ik zou wel eens het gezicht van de Rode Duivels willen zien, als ze met hun sacochekes aanko-men in de kleedkamer en daar zit-ten zo’n vijf norse vrienden van de trainer hun tweelopen te laden. 10-0 tegen Spanje, let op mijn woorden. n

ONS reCHtVERANTWOORDELIJKE UITGEVER: marc WEYNS

Sudermanstraat 5 • 2000 AntwerpenHOOFDREDACTEUR: Denis BOUWEN

REDACTIESECRETARIS: Jan DECEUNYNCK

VORMGEVING: peer DE MAEYER

DRUKKERIJ: Corelio printingREDACTIE EN ADMINISTRATIE:Sudermanstraat 5- 2000 Antwerpen Tel. 03/220.87.11 • Fax 03/[email protected]

LBC-NVK-SeCretArIAteN

• 9300 AALst, Hopmarkt 45 Tel. 053/73.45.20, Fax 03/220.88.01 [email protected]• 2000 AntwerPen, Nationalestraat 111-113, Tel. 03/222.70.00, Fax 03/220.88.02 [email protected]• 8000 BrUGGe, oude Burg 17 Tel. 050/44.41.66, Fax 03/220.88.04 [email protected]• 1000 BrUsseL, pletinckxstraat 19 Tel. 02/557.86.40, Fax 03/220.88.05 [email protected]• 9200 DenDermonDe, oude Vest 146 Tel. 052/25.95.60, Fax 03/220.88.19 [email protected]• 9000 Gent-eekLo-zeLzAte, poel 7 Tel. 09/265.43.00, Fax 03/220.88.08 [email protected]• 1500 hALLe, Vanden Eeckhoudtstraat 11 Tel. 02/557.86.70, Fax 03/220.88.06 [email protected]• 3500 hAsseLt, mgr. Broekxplein 6 Tel. 011/29.09.61, Fax 03/220.88.09 [email protected]• 8900 IePer, St. Jacobsstraat 34 Tel. 059/34.26.40, Fax 03/220.88.10 [email protected]• 8500 kortrIJk, president Kennedypark 16D Tel. 056/23.55.61, Fax 03/220.88.12 [email protected]• 3000 LeUVen, L. Vanderkelenstraat 32 Tel. 016/21.94.30, Fax 03/220.88.13 [email protected]• 2800 mecheLen-rUPeL, onder den Toren 5 Tel. 015/28.85.65, Fax 03/220.88.14 [email protected]• 8400 oostenDe, Kan. dr. L. Colensstraat 7 Tel. 059/55.25.54, Fax 03/220.88.15 [email protected]• 9700 oUDenAArDe, Koningsstraat 5 Tel. 053/73.45.25, Fax 03/220.88.03 [email protected]• 8800 roeseLAre, H. Horriestraat 31 Tel. 051/26.55.44, Fax 03/220.88.17 [email protected]• 9100 sInt-nIkLAAs, H. Heymanplein 7 Tel. 03/760.13.40, Fax 03/220.88.18 [email protected]• 2300 tUrnhoUt, Korte Begijnenstraat 20 Tel. 014/44.61.55, Fax 03/220.88.20 [email protected]• 1800 VILVoorDe, Toekomststraat 17 Tel: 02/557.86.80, Fax: 03/220.88.07 [email protected]

ALGemeen secretArIAAt2000 AntwerPen, Sudermanstraat 5Tel. 03/220.87.11, Fax 03/220.89.83e-mail: [email protected]

Actie, harde actie!

Ons Recht, maart 2010

Documents

Transcript of Ons Recht, maart 2010