Na twee jaar, na vierentwintig maanden, na zevenhonderddertig dagen, is Lena weer vrij. Het besef is er nog nauwelijks. Hier heeft ze maanden, weken, dagen naar uit gekeken en nu is eindelijk de dag aangebroken.

Ze staat net buiten de gevangenismuren op haar taxi te wachten, terwijl een gure wind zich doorheen haar jas probeert te prikken. Het is januari. Er ligt geen sneeuw en de lucht is niet grijs, maar kleurt lichtblauw en is opgevuld met een aantal wolken.

Buiten die gure wind om is het een mooie, winterse dag. Lena zucht en kijkt naar haar ‘oude’ jas en kleren. Door het leven achter die vreselijke muren is ze kilo’s afgevallen. Haar broek zakt bijna af en haar tuniekje en jas zijn te wijd.

Toch zal ze het hiermee moeten doen, totdat ze natuurlijk tijd heeft om wat nieuws te gaan kopen. Door de claxon van de taxi, wordt ze bruut uit haar gedachten gehaald. Ze recht haar rug en opent het portier om vervolgens in te stappen.

Ze geeft het adres door en ontspant zich. Door het raam ziet ze de lelijke, grijze gevangenismuren aan zich voorbij gaan. Nu kan ze het voorgoed achter zich laten. Haar huwelijk met Luke, zijn aantijgingen en ‘losse handjes’, die verschrikkelijke gebeurtenis en de tijd in de gevangenis.

Maar ook haar korte, maar intense relatie met Ryan, de plotselinge dood van Harold en de definitieve breuk met Ryan, als ze hoort dat hij verloofd is. Nu krijgt ze de kans, een echte, eerlijke kans, om helemaal opnieuw te beginnen.

Lena vraagt zich alleen af hoe ze dat gaat doen, hoe ze dat gaat aanpakken. Er is maar één plek waar ze terecht kan en dat is het oude houthakkershuisje, als dat er tenminste nog is. Ze heeft geen flauw idee wat ermee gebeurd is na de dood van Harold.

“Nou ja, dat zien we dan zo wel.” Mompelt Lena zuchtend. “Zei u iets?” De taxichauffeuse kijkt vragend in de achteruitkijkspiegel. “O, nee, hoor.” Antwoordt Lena, waarna ze weer verzinkt in haar peinzende gedachten.

Een aantal weken voor haar vrijlating heeft Reclassering Nederland contact met haar opgenomen. Zij boden haar een huurhuis aan, maar zij sloeg het aanbod af. Nu beseft Lena pas hoe dom dat was. Waarom zei ze dat ze al een woning heeft? Waarom moest ze zo hooghartig doen?

Wat als dadelijk blijkt dat de grond van Harold is verkocht? Of erger, dat het houthakkershuisje er niet meer staat? Lena staart nietsziend door het raam naar buiten. Het huis van Luke en haar is op een veiling verkocht en het geld is besteed aan schulden die Luke had, waarvan zij niets afwist.

Zijn spullen, zoals kleren, boeken, cd’s en dergelijke zijn aan zijn zus, Suzan, overgedragen. De meubels en haar spullen staan opgeslagen in een loods, ergens in Zuiderdijk. Lena weet eigenlijk niet of ze die spullen nog wel wil zien.

Het zal haar aan een verschrikkelijke tijd doen herinneren. Een tijd die ze wel een plek heeft gegeven, maar die haar altijd zal blijven achtervolgen. Hoe ze het ook went of keert, die ene luttele seconde waarin dat verdraaide pistool afging, heeft haar wel twee jaar van haar leven afgenomen…