Ryan kan aan niets anders meer denken dan aan Lena. Ze zag er zo moe, zo kwetsbaar uit. Sinds hij haar op de begraafplaats, na de begrafenis van Harold, heeft gezien vult ze constant zijn gedachten. Hij wilde haar zoveel zeggen, maar één blik in die prachtige smaragdgroene ogen en hij was als verdoofd.

In een opwelling had hij haar handen in de zijne genomen, omdat hij zijn mond nauwelijks kon bewegen en eigenlijk niet in staat was om iets te zeggen. Toen hij eindelijk zover was om haar te vertellen dat het hem spijt en dat hij alles, echt alles, begrijpt, kwam Marit.

Hij had de blik in Lena’s ogen gezien, toen Marit haar duidelijk maakte dat ze met hem verloofd is. Hij zag de teleurstelling, de ontsteltenis, de woede – alles in die ene blik. En die blik vertelde hem dat ze van hem houdt, dat moet wel, want anders had ze nooit zo gereageerd.

Diep van binnen heeft hij altijd geweten dat Lena van hem houdt, al heeft ze het hem nooit verteld en zelfs, die ene verschrikkelijke keer, ontkent, maar dat was een leugen, een leugen om hem uit haar leven te krijgen, zodat zij weg kon gaan.

Maar hij wist niet of ze nog steeds van hem houdt. Misschien is zij ook wel verder gegaan, zover dat mogelijk is tenminste. Misschien wilde zij hem wel vergeten, omdat er een dikke, onbreekbare muur tussen hen in staat. Misschien…

Ryan zucht. Nu weet hij in ieder geval zeker dat Lena nog steeds van hem houdt. Hij staat op van het houten bankje en loopt naar het graf van Harold. Het is een prachtige zomerdag. De zon schijnt fel en de vogels fluiten hun vrolijkste melodie.

Het is moeilijk. Hij kan met niemand over zijn opgekropte, onbeantwoorde gevoelens praten. Zijn opa was de enige die het begreep, want hij was de enige die ervan afwist. En met de plotselinge dood van zijn opa kan hij ook bij niemand terecht.

Zijn moeder barst in huilen uit als hij erover begint, dus zijn vader heeft hem opgedragen om het onderwerp maar een tijdje niet ter sprake te brengen. Het is allemaal zo oneerlijk. Waarom waren zijn moeder en zijn opa ook zo eigenwijs?

Als ze toen niet zo koppig waren geweest, dan was alles helemaal goed gekomen en dan hadden zijn moeder en zijn opa nog tijd samen gehad. Ryan kijkt naar de mooie, rode bloemen rondom het graf van Harold.

Het is allemaal helemaal verkeerd gelopen. Het had zo mooi kunnen zijn, zo goed, zo perfect. Nu is het te laat. Lena zit in de gevangenis en wil hem vast niet zien. Marit zeurt alleen maar over trouwjurken, bloemen en gouden ringen.

Hij gaat trouwen. Over een aantal maanden breekt wat de mooiste dag uit zijn leven moet zijn aan. Maar hij kan er niet van genieten, niet van de voorbereidingen en waarschijnlijk ook niet van die dag. Sinds hij Lena weer heeft gezien, beseft hij dat zijn hart haar toebehoort…