O God, hoelang staat hij daar al?, denkt Lena in paniek. Heeft hij haar de deur op slot zien doen? Heeft hij haar de sleutel terug op zijn plek zien leggen? Wat heeft hij gezien? “Wat doe jij hier?” Vraagt Ryan verbaasd.

“Ik, uhm… Ik wilde graag weten hoe het met het houthakkershuisje is.” Antwoordt ze. “O.” Reageert Ryan, ietwat teleurgesteld. De gedachten dat ze misschien voor hem was gekomen wordt met een ferme trap de grond ingeboord.

“Het ziet er waanzinnig uit.” Zegt Lena. “Dank je.” Lena kijkt Ryan verrast aan. Hij ziet er goed uit. Zijn blonde haar is iets langer, niet veel, zijn kaken zijn gladgeschoren en zijn grijze ogen kijken nog altijd vriendelijk.

“Heb jij dit gedaan?” Ryan knikt en zet een paar stappen naar voren. “Harold heeft het mij nagelaten.” Ryan grinnikt. “Ik had het kunnen weten.” Lena fronst haar wenkbrauwen. “O ja?” Vraagt ze nieuwsgierig.

“Hij heeft altijd gezegd dat ik hier mocht wonen, na zijn dood. Dan kon ik hier mijn jongensdroom in vervulling laten gaan, een pension of zo iets dergelijks beginnen. Toen het zo ook echt in zijn testament bleek te staan, kon ik het nauwelijks geloven.”

“Dat wist ik helemaal niet, van die jongensdroom. Dat heb je me nooit verteld.” “Daar ben ik nooit aan toegekomen.” Reageert Ryan zacht. Lena slikt de vieze smaak in haar mond weg en wendt haar blik van hem af.

“Ben je al lang… vrij?” Lena kijkt op. “Nee, pas sinds vanochtend.” Wat een marteling. Ze moet hier zo snel mogelijk weg. Ze kan niet naar hem kijken en praten over koetjes en kalfjes alsof er nooit iets tussen hen is geweest. Ze houdt van hem, verdomme!

Toch luisteren haar benen niet naar haar hoofd. “Woon je hier?” Lena wijst naar het houthakkershuisje, maar eigenlijk is dat een verkeerde benaming voor dit prachtige huis. “Ja.” Antwoordt Ryan trots.

“Rondom het huis van Harold komen zes kleine bungalows te staan, met het huis van Harold als centrale ruimte. Ik hoop volgende maand met de bouw te mogen beginnen. Tot die tijd verhuur ik het huis van Harold aan een jong stel, dat in het dorp bezig is een huis te bouwen.”

“Wauw. Ik ben onder de indruk!” Reageert Lena enthousiast. “Dus je werkt niet meer als politieagent?” “Nee, sinds een jaar niet meer. Dit is wat ik wil met mijn leven en het werk als politieagent maakte me gewoon niet meer gelukkig.”

Lena knikt begrijpend, terwijl ze nietsziend om zich heen kijkt. Ryan beseft dat ze haar schoonheid niet verloren is. Dat lange, blonde haar staat haar prachtig en het omringt haar engelachtige gezicht perfect. Haar smaragdgroene ogen schitteren nog altijd, als kleine, ronde diamanten.

“En wat ben jij nu van plan?” Verbreekt Ryan de stilte. “Uhm… Ik weet het eigenlijk nog niet zo goed.” “Heb je wel onderdak?” “Ja.” Liegt Lena. Ze heeft nu geen zin in medelijden en vooral niet van Ryan. Ze besluit het onderwerp te veranderen, drastisch.

“Hoe is het met Marit?” Ryan kijkt haar bevreemd aan. Hij schokschoudert. “Ik heb geen idee.” “O, ja, ik bedoel ook niet nu, op dit moment, maar gewoon, in het algemeen?” “Dat weet ik niet. Marit en ik zijn niet meer bij elkaar.”

Lena is verward. “Maar jullie waren toch verloofd?” “Waren, ja.” Zegt Ryan. “Maar het werkte niet. Ik besefte dat ik, dat ik mijn hart al verloren had, aan iemand anders.” Lena staart hem verbijsterd aan. Dit had ze niet verwacht. Dit had ze niet aan zien komen.

“Dat spijt me.” Ryan zet weer een aantal stappen naar voren. Nu zijn ze nog maar een armlengte van elkaar verwijderd. “Mij niet.” Er verschijnt een grijns op zijn gezicht en voorzichtig beantwoordt Lena deze.

“Heb je al een baan op ’t oog?” Lena schudt haar hoofd. “Ik ben op zoek naar een schoonmaakster.” Lena kijkt hem geschokt aan, waarna Ryan een haarlok van haar om zijn vingers windt. “Misschien iets voor jou?” Vraagt hij, met een twinkeling in zijn ogen.

“Jij durft!” Lacht Lena. “Wat had je dan in gedachten?” “Ik zat meer aan administratief werk te denken. Dat past bij de opleiding die ik gevolgd heb.” Ryan lacht. “Goed.” Zegt hij. Lena steekt haar hand uit en Ryan neemt deze in de zijne.

“Lena Sanders, administratief medewerkster bij…” “Harold’s Hof.” Vult Ryan haar aan. Op Lena’s gezicht verschijnt een glimlach van oor tot oor. Ryan vernoemt zijn onderneming naar Harold! Ryan schudt haar hand. “Ryan Sluijter, mede-eigenaar van Harold’s Hof.”

“Mede-eigenaar?” Ryan knikt. “Ik moet je even corrigeren. Je mag, natuurlijk, administratief werk verrichten, maar ik zou het een eer vinden als je mede-eigenaar wordt van mijn onderneming. Met twee man sterk, snap je?”

Lena slaat haar handen voor haar openstaande mond. “Meen je dat?” Mompelt ze. Ryan lacht. “Alleen als je het echt wilt.” “Ja, natuurlijk, maar betekent dat, dat-” “Ja.” Onderbreekt Ryan haar zacht. “Ik hoop ‘t, althans.”

Lena slaat haar armen om zijn nek, waarna Ryan zijn armen om haar smalle middel slaat. “Ik wil niets liever dan de rest van mijn leven met jou samenzijn, Lena. Na de dood van mijn opa ben je constant in mijn gedachten geweest. Ik werd gek van verlangen, verdriet en liefde. Mijn liefde voor jou.”

Lena bijt op haar onderlip, om de tranen te verdringen. Het heeft geen enkel nut, want de eerste glijdt al over haar wang. “Ik houd van je, Ryan. Dat heb ik altijd gedaan en dat zal ik altijd blijven doen. Samen zullen we van Harold’s Hof een succes maken, dat weet ik zeker.”

“Hij zal trots op ons zijn.” Even staan ze daar zo, in elkaars armen. “Ik heb wel een voorwaarde.” Zegt Lena ineens. “Een voorwaarde? Voor wat?” “Voor het werk dat ik moet doen, hoe ik daarvoor betaald wil worden.”

Ryan kijkt haar met half dichtgeknepen ogen aan. “O ja? Hoe dan?” Lena glimlacht ondeugend. “In natura.” Ryan lacht en drukt Lena stevig tegen zijn lichaam aan. “Bof jij even. Bij Harold’s Hof worden nieuwe medewerkers vooruit betaald!” Ryan drukt zijn lippen gretig op de hare. Lena verdrinkt in zijn liefdevolle kus en beseft dat ze nú pas echt vrij is…