Lena staat vooraan in de zaal. Alle ogen zijn op haar gericht. Dreigende ogen, boze ogen, nieuwsgierige ogen… Haar knieën knikken. Het lijkt wel alsof ze vooraan in de klas staat en elk moment met haar presentatie moet beginnen. Lena zucht. Was het maar waar…

“Orde, orde!” Lena kijkt op. De rechter – een vrouw van middelbare leeftijd met kort, rood haar – slaat met een houten hamer op het tafelblad voor haar en maant daarmee de mensen in de zaal tot stilte. Iedereen kijkt haar gespannen aan en dan begint de rechtspraak.

In het uur dat volgt worden alle mogelijke getuigen opgeroepen door de Officier van Justitie. Deze man – wie niet zo’n vriendelijk uiterlijk heeft – kijkt Lena constant met half dichtgeknepen ogen aan, terwijl hij zijn mondhoeken laat zakken.

Hij mag mij niet, denkt Lena angstig. De getuigen die in dat uur worden opgeroepen is de collega van Luke, wie zijn lichaam heeft gevonden en daarmee de zaak aan het licht heeft gebracht en de zus van Luke, Suzan, wie wordt gevraagd of zij iets vreemds aan de relatie tussen Luke en Lena heeft gemerkt.

“Ik heb het altijd al vreemd gevonden dat Luke met haar wilde trouwen. Ik vertrouwde Lena al niet vanaf het moment dat ze bij mijn ouders het huis binnenstapte.” Zegt Suzan met haar hoge kakstem. “Iedereen die haar kent weet dat ze uit een arm gezin komt.

Ze was natuurlijk al die tijd al op het geld van mijn lieve broer uit. En omdat ze niet kreeg wat ze wilde, besloot ze hem maar neer te schieten! Zijn verzekering betaalt wel, dacht zij!” Suzan kijkt Lena vol minachting en woede aan.

“Als dat zo is, mevrouw van den Akker, waarom sloeg mevrouw Sanders dan op de vlucht?” De Officier van Justitie kijkt Suzan indringend aan. “Nou, omdat…” Suzan lijkt naar een antwoord op zoek te zijn, maar ze kan het niet vinden. “Juist. U kunt gaan. Ik heb genoeg gehoord.”

Ietwat teleurgesteld druipt Suzan af. “Ik wil graag de volgende getuige oproepen, edelachtbare.” De rechter knikt. “Ga uw gang.” “Laat Harold ’t Hof naar voren komen.” Lena hapt naar adem. Met grote ogen kijkt ze de zaal door, als haar blik op Harold valt. Lieve, oude Harold.

Hij neemt plaats op de stoel en glimlacht nerveus naar haar. Hoe wéten ze van Harold? Dat heeft ze helemaal niemand verteld! Ze wil Harold hierbuiten laten, net zoals ze Ryan hierbuiten wil laten! Och God, hij is hartstikke nerveus. Dit wil ze helemaal niet!

“Goed, meneer ’t Hof. U heeft mevrouw Sanders onderdak verleent, klopt dat?” Harold kijkt de Officier van Justitie aan. “Dat klopt.” “En u vond het niet vreemd om een vreemde vrouw zomaar in uw huis toe te laten?”

“Nou, ze woonde niet bij mij in huis. Op mijn erf heb ik een oud houthakkershuisje staan. Toen mijn vrouw nog leefde, verhuurden wij dat huisje aan wandelaars, toeristen en dergelijke. Lena heeft daar dus gewoond.”

De Officier van Justitie knikt. “Uit deze papieren haal ik dat mevrouw Sanders er een paar dagen later heel anders uitzag. Haar lange, blonde lokken waren korte, zwarte krullen geworden. Wat vond u daarvan?” “Eerlijk gezegd vond ik dat wel wat vreemd.

Maar zij vertelde mij dat ze een nieuw begin wilde maken en dat die metamorfose haar daarbij hielp, dus ik geloofde haar.” “Waarom wilde mevrouw Sanders een nieuw begin maken, volgens u?” “Ze was op doorreis. Ze had ontslag genomen en wilde ergens anders opnieuw beginnen.”

“Wáárom?” “Dat weet ik niet precies. Dat heeft ze mij nooit verteld en ik heb het haar nooit gevraagd. U moet weten dat ik voor haar komst eenzaam was en dat zij die leegte weer opvulde.” “Goed. Wat was uw reactie toen u erachter kwam dat ze plotseling weg was?”

Lena kijkt Harold voorzichtig aan. Wat haat ze zichzelf nu ze Harold daar zo ziet zitten. Hij zit duidelijk niet op zijn gemak en dat is haar schuld. En nu stellen ze hem ook nog de vraag waarop ze het antwoord liever niet wil weten.

“In eerste instantie erg verdrietig. Lena is een heel aardige en lieve vrouw. Ze kwam vaak langs en we konden over alles praten. Ze maakte mij aan het lachen en ik hielp haar een nieuw leven te beginnen. We vulden elkaar goed aan.”

Oké, dit antwoord had ze niet verwacht. Lena knijpt haar ogen dicht om de tranen te verdringen. “Vervolgens werd ik een beetje kwaad. Ze liet me namelijk in een brief weten waarom ze vertrok en… nou, ja… dat brak mijn hart.” “Wat stond er in die brief, meneer ’t Hof?”

“Dat ze eindelijk de moed had gekregen om door te reizen en deze plek te verlaten. Ze twijfelde er namelijk aan of ze wel door wilde reizen, aangezien ze het hier goed naar haar zin had. Helaas durfde ze het mij niet te vertellen en schreef ze het in een brief.”

Lena knikt Harold toe. Ze is blij dat hij liegt. Zo komt hij zelf niet in gevaar en zal hij veilig zijn; iets wat ze wil voor hem en voor Ryan, natuurlijk. Dit alles is háár fout, dus zij moet ervoor boeten. “Bedankt, meneer ’t Hof. U kunt gaan.”

Lena kijkt Harold na, totdat hij uit haar gezichtsveld verdwenen is. “Dan wil ik nu graag vragen of mevrouw Lena Sanders naar voren wil komen.” “Alle getuigen zijn aan het woord geweest?” De Officier van Justitie knikt. “Dat klopt, edelachtbare.”

“Goed.” De rechter wendt zich tot Lena. “U heeft het gehoord, mevrouw Sanders.” Lena knikt, staat op, loopt naar voren en neemt daar plaats op de stoel. “Mevrouw Sanders, vertelt u mij eens… Wat is er precies op die avond in oktober gebeurd, volgens u?”

Lena schraapt haar keel en vertelt wat er die avond is gebeurd. “Wat ik niet begrijp, mevrouw Sanders…” Zegt de Officier van Justitie, als Lena klaar is met haar verhaal. “…Waarom bent u gevlucht, als het niet uw bedoeling was uw man neer te schieten?

Ik bedoel, als dat werkelijk zo is, dan had u toch geen reden om bang te zijn.” “Ik… Ik kon niet meer helder denken. Ik raakte in paniek.” “Ik snap het best als u buiten een frisse neus wilde halen, om de schok te boven te komen, maar u bent gevlucht, mevrouw Sanders! U bent weggegaan!”

“Dat was niet slim, dat weet ik nu, maar op dat moment… Zoals ik al zei, ik kon niet helder denken.” “Weet u wat ik denk? Ik denk dat uw man achter uw affaire is gekomen en zich daardoor heeft zitten bezatten. Vervolgens is hij naar huis gegaan om u met zijn bevindingen te confronteren.

U ontkende natuurlijk, waarna hij u aanviel. U greep naar het pistool en jaagde een kogel door zijn lijf. Vervolgens heeft u uw spullen gepakt en bent u gevlucht.” Lena staart de Officier van Justitie verbijsterd aan. “Dat is onzin! Zo is het helemaal niet gegaan!”

“Vertel mij dan maar eens waarom u uw uiterlijk zo drastisch heeft laten veranderen? Waarom heeft u – zoals u het noemt, een ongeluk – na het ongeluk de benen genomen? Waarom heeft u de politie niet geïnformeerd? Waarom gedroeg u zich dan zo verdacht?”

Lena schudt haar hoofd heen en weer. De tranen springen in haar ogen en ze begint zacht te snikken. Het maakt niet uit wat ze zegt; ze geloven haar toch niet. Ryan had gelijk. Haar verhaal klinkt belachelijk. Ze is werkelijk dom, egoïstisch en naïef geweest.

“Ik weet het niet.” Antwoordt ze zacht. “U weet het niet?” “Nee, ik weet het niet! Dat zeg ik toch!” De Officier van Justitie wendt zich tot de rechter. “Dat was alles, edelachtbare. Ik ben klaar.” “Goed. Dan stel ik voor dat we de rechtspraak over een half uur voortzetten.”

Ruim een half uur later zit iedereen weer op zijn of haar plek in de rechtszaal. “Mevrouw Sanders, gaat u staan, alstublieft.” Met knikkende knieën en trillende handen staat Lena op. “Uw laatste woorden, als u die heeft.”

“Dank u, edelachtbare.” Lena zucht. “Het is nooit, nooit, mijn bedoeling geweest om mijn man van het leven te beroven. Het was een handeling uit zelfverdediging. Ik acht mijzelf onschuldig.” De rechter knikt. “Goed. Dan stel ik voor dat we nu overgaan tot de orde van de dag.

Het is een lastig pakket. Voor alle partijen. Aan de ene kant is het een uit de hand gelopen ongeluk, maar aan de andere kant is het doodslag, moord. Na het horen van de verschillende getuigen en ten slotte naar het verhaal van de aangeklaagde; is er een besluit genomen.”

Lena zucht diep in en uit. “Mevrouw Lena Sanders, u wordt veroordeeld tot een gevangenisstraf van vier jaar, waarvan twee jaar voorwaardelijk. U mag in hoger beroep ga-” De rest hoort Lena niet meer. Het is gebeurd. Het is afgelopen. Voorbij. De komende vier jaar van haar toekomstige leven brengt ze door in de gevangenis…