Lena walgt van de glimlach van de politieagent. Haar maag draait zich negentig graden om en blijft dan op zijn kop hangen. Angst neemt bezit van haar en door haar trillende handen laat ze de nog warme appeltaart vallen.

Dan draait ze zich om en rent de woning van Harold uit, de kou in. De winter is gearriveerd. ’s Avonds en ’s nachts vriest het en de ijzige wind die waait, snijdt in Lena’s huid. Maar dat alles ontgaat Lena nu. Ze is te verdoofd om de kou, de vrieskou, op te merken.

Plotseling voelt ze een stevige greep om haar rechterbovenarm. Er ontsnapt Lena een gil, terwijl ze door de greep wordt omgedraaid en tot stilstand wordt gebracht. “Rustig, Lena, rustig.” Het is de kalme stem van Harold.

Direct borrelt de woede in haar op. Haar blik betrekt en haar handen vormen zich tot vuisten. Ze gelóófde hem. Ze had hem in vertrouwen genomen. Ze had gedacht dat ze daar goed aan had gedaan om hem alles te zeggen. En daarbij, hij had het haar beloofd. Belóófd, verdomme!

“Wat is er? Je bent totaal overstuur.” Dringt de stem van Harold tot haar door. “Wat er is? Hoe dúrf je dat nog te vragen?” Lena wringt haar rechterarm los uit Harold’s greep. “Ben je nu werkelijk zo schijnheilig? Ben je nu werkelijk zo dóm?”

“Wat heb ik verkeerd gedaan? Wat is er mis?” Door direct achter Lena aan te zijn gegaan, is Harold vergeten zijn jas aan te trekken. Hij rilt van de kou. Lena begint cynisch te lachen. “Alsjeblieft, zeg! Er zit verdomme een agent aan jouw keukentafel!

En dat terwijl jij had beloofd om het niemand te vertellen! En ik, domme koe dat ik ben, geloofde je ook nog! Vind je dit leuk, misschien? Jonge vrouwen liefdevol ontvangen en ze dan uiteindelijk voor de leeuwen gooien? Is dat een hobby van je?”

Lena vecht tegen haar tranen. “Ik dacht dat ik je kon vertrouwen.” “Dat kan je ook.” Reageert Harold zacht. “Lena, luister naar me. Het is niet wat jij denkt, absoluut niet. De agent bij mij aan de keukentafel is mijn kleinzoon.”

Lena weet niet wat ze hoort. Verbijsterd knippert ze met haar ogen. “Je hebt een kleinzoon?” Harold lacht. “Ja, kom mee, dan vertel ik je onderweg naar huis alles.” Lena laat zich door Harold meevoeren, terwijl ze naar zijn verhaal luistert.

“Ik heb een dochter.” “Dat wist ik helemaal niet. Waarom heb je dat nooit verteld?” “Omdat ik er niet trots op ben. Nee, dat zeg ik verkeerd. Ik ben niet trots op de situatie. Mijn dochter en ik hebben al sinds de dood van mijn vrouw geen contact meer met elkaar.”

“Waarom niet? Wat is er gebeurd?” Marie, mijn vrouw en mijn dochter, Livia waren enorm hecht met elkaar. Twee handen op één buik, kun je wel zeggen. En ik hield van mijn twee vrouwen. Ze waren alles voor me, maar toen werd Marie ziek…

Ik kon het niet aan om haar te zien aftakelen. Ik wilde haar herinneren aan hoe ze was; aan die mooie, sterke vrouw. Dus ik trok me vaak terug, hier, in de bossen.” Lena knikt begrijpend. “Livia was dagelijks bij ons. Om voor Marie te zorgen, omdat ik dat niet deed, volgens haar.

Maar ik kon het niet. Ik kon het niet aanzien om…” Lena wrijft over Harold’s rug. “Ik begrijp het. Vertel maar verder.” “Op de sterfdag van Marie, zat Livia bij haar. Marie nam afscheid van haar en haar exacte laatste woorden waren: “Zeg je vader dat ik van hem houd.”

Dat sneed Livia diep in het hart. Al die weken, al die maanden had ze voor Marie gezorgd en juist deze woorden waren haar laatste. Natuurlijk nam ze het Marie niet kwalijk, nee, ze nam het mij kwalijk. Heel duidelijk zelfs. Na de begrafenis heb ik haar niet meer gezien.”

“Wat verschrikkelijk. Het spijt me voor je.” Harold glimlacht. “Ach, misschien is het wel beter zo. En nu gaan we naar binnen, want ik heb het ijskoud.” Harold opent de deur en samen lopen Lena en hij de warme ruimte in.

“Julia, ik wil je aan iemand voorstellen. Dit is mijn kleinzoon, Ryan. Ryan, dit is Julia.” Verbaasd kijkt Lena naar Harold; die naar haar knipoogt. “Leuk je te leren kennen, Julia.” Met het schaamrood op haar wangen, schudt ze Ryan de hand.

“Insgelijks. En het spijt me voor mijn reactie van net. Ik-” “Laat maar. Ik zie er nu eenmaal eng uit.” Lena lacht. “Maar wat kan ik doen om het goed te maken?” Ryan kijkt naar de keukentafel. “Mij uitnodigen om mee te eten?” Lena glimlacht. “Dat lijkt me leuk.”