“En wat vind je ervan?” Lena staat in de keuken van Harold’s huis. Elke zaterdagavond komt Lena bij Harold eten en kookt hij een lekkere maaltijd voor hun tweeën. Harold draait zich om van het fornuis en staart stomverbaasd naar de vrouw voor hem.

“Eerlijk?” Vraagt hij. Lena knikt. “Ik vond je lange, blonde lokken een stuk mooier, Julia. Waarom heb je jezelf zo’n drastische make-over gegeven?” Lena slikt. Eigenlijk had ze gehoopt dat Harold het mooi zou vinden. Mooier in ieder geval dan haar vorige kapsel.

Zelf heeft ze het al zo moeilijk met dit nieuwe, korte, donkere kapsel. Elke ochtend, als ze in de spiegel kijkt, dan schrikt ze weer. Dan knijpt ze in haar bovenarm en komt ze tot het besef dat ze niet droomt. Haar nieuwe start is officieel begonnen, en dat is moeilijker dan ze had gedacht…

“Ik vond het gewoon tijd voor iets anders.” Harold knikt. “Als jij het maar mooi vindt, Julia. Dat is het belangrijkste. Het is denk ik, voor mij, gewoon nog even wennen.” Lena zucht en vermant zichzelf. “Kan ik je ergens mee helpen?”

Harold kijkt naar het fornuis. “Ik ben bijna klaar, maar je kunt wel alvast de tafel dekken.” Direct duikt Lena de keukenkastjes in om borden te pakken. Terwijl Harold de laatste hand legt aan het eten in de pannen op het fornuis, dekt Lena de tafel.

Hoe moeilijk het ook is om mezelf te zien met dit nieuwe kapsel, denkt Lena, het was de juiste beslissing. De politie zal mij zo niet herkennen. Het besluit om mezelf niet aan te geven was makkelijk om te maken, maar of het slim is…

Maar wat is tegenwoordig nog de juiste omschrijving van slim? Niets in mijn leven is slim… Tegen Luke ingaan was niet slim, Luke vermoorden was niet slim, op de vlucht slaan was niet slim… Maar ik moet verder.

En ik weet zeker dat ik hier vroeg of laat gelukkig zal worden. Alle ingrediënten zijn aanwezig. Ik heb onderdak, ik ben in goed gezelschap, ik heb rust en ruimte om me heen… Ook al zal ik nooit meer mezelf kunnen zijn en moet ik voor de rest van mijn leven door als Julia; gelukkig zal ik worden…