Na dat mooie weekend samen duurt het een week voordat Lena en Ryan elkaar weer zien. Terwijl Ryan zich op zijn werk probeert te concentreren, verbrengt Lena zoveel mogelijk tijd met Harold door. Als ze bij hem is heeft ze het idee dat ze dichter bij Ryan is, omdat hij zoveel op zijn opa lijkt.

Op vrijdagavond – het is hartje winter en Harold heeft dagelijks houtblokken moeten hakken om ervoor te zorgen dat Lena de openhaard kan laten branden, omdat het zo ontzettend koud is – wordt er op de deur van het houthakkershuisje geklopt.

Lena laat alles uit haar handen vallen, in haar geval een snijmesje waarmee ze groenten aan het snijden is, en snelt naar de deur. Voor haar, in de bittere kou, staat Ryan. Lena springt in zijn armen en kust hem zo intens dat Ryan even het gevoel heeft dat hij gaat flauwvallen.

Met Lena nog steeds stevig in zijn armen, sluit Ryan met zijn linkeronderbeen de deur. “Ik heb je zo gemist.” Fluistert Lena tegen zijn lippen. Ryan grijnst. “Ik jou ook. Ik kan je niet beschrijven hoeveel.”

Lena wringt zich uit zijn armen en kijkt toe hoe Ryan zijn jas uittrekt. “Ik hoop dat je met de auto gekomen bent.” Zegt ze zorgelijk. Ryan knikt. “Gelukkig was de weg hiernaartoe schoon, zodat ik stevig door kon rijden, maar ja… dat stuk door het bos lopen hakt er flink in.” Hij loopt achter Lena aan, naar de keuken.

“Ik zie het. Je bent half bevroren. Ga maar snel bij de haard zitten, dan ga ik verder met het eten.” Ryan bevochtigt zijn lippen. “Wat eten we?” “Groentesoep met gevuld stokbrood en als toetje aardbeienbavarois.”

Ryan loopt naar de openhaard. “Laat me raden.” Zegt hij. “Die aardbeienbavarois heeft mijn opa gemaakt.” Lena giechelt. “Dat klopt, ja. Hij vindt het volgens mij hartstikke leuk dat we samen zijn en hij verheugt zich enorm op morgenavond.” Dan kijkt Lena hem fronsend aan. “Je bent dan toch wel vrij?”

Ryan knikt. “Geen zorgen.” Hij geeft haar een kus op haar warme wang. “Ik ben morgenavond rond half acht bij mijn opa.” Lena schenkt hem een oogverblindende glimlach en richt zich dan weer op het snijden van de groenten.

Wat een geluk, denkt hij, terwijl hij naar Lena kijkt, dat hij haar heeft gevonden. Op een moment waar hij het totaal niet had verwacht, stapte zij zijn leven binnen. En wat een entree!

Hij moet opnieuw lachen als hij daaraan denkt. De appeltaart die op de grond viel en zij die de benen nam, alsof ze ergens op betrapt werd. Onder het eten had hij zijn ogen niet van haar af kunnen houden. Hij was door haar betoverd geraakt en opslag verliefd op haar geworden.

Julia is de vrouw waar hij zijn hele leven naar op zoek is geweest. Al zijn vorige relaties en dat waren er om eerlijk te zijn niet bijster veel, vallen in het niet bij deze. Sinds Julia in zijn leven is, is zijn leven weer een stuk aangenamer geworden.

Hoewel hij nog steeds twijfelt aan zijn werk als politieagent – zijn jongensdroom om ergens, op een verlaten, maar prachtige plek, een pension te beginnen lonkt nog steeds – is de twijfel minder nu hij Julia heeft. Nu hij weet dat hij na zijn werk bij iemand terecht kan.

Om met iemand te kunnen praten, te kunnen lachen, maar vooral om gewoon met iemand samen te kunnen zijn. Ryan kijkt toe hoe Lena de groenten in de pan laat vallen. Julia heeft iets mysterieus over zich en hij weet dat er meer in haar schuilt.

Maar op dit moment is wat hij nu weet genoeg. De rest, als dat er is, komt nog wel. Ze hebben nog een heel leven samen voor zich liggen. Ze zijn nog jong en er is werkelijk niets wat hij nu zo één, twee, drie kan bedenken dat dat tegen kan houden.

Na het verrukkelijke eten, liggen Lena en Ryan voor de openhaard, op het zachte kleed. Ze hebben samen een fles wijn leeggedronken en zijn nu een beetje doezelig door de alcohol en de warmte. Ryan strekt zijn arm langzaam uit en neemt een zwarte krul van Lena tussen zijn vingers.

“Ik houd van die krullen, weet je dat?” Zegt hij lachend. “Zoals ze opspringen als je loopt of rent. Zoals ze voor je gezicht vallen als je vooroverbuigt of je hoofd schudt. Het is alsof ze een eigen leven leiden, een eigenwijs leven, omdat ze doen waar ze zin in hebben.”

Lena slikt. Als hij toch eens wist dat ze van nature blond is en dat ze haar haren van de week opnieuw heeft moeten laten verven… Ze wil deze gedachten verbannen, maar het lukt haar niet. De gedachten blijft terugkomen, totdat Ryan haar haarlok loslaat.

Dan schrikt Lena op. Ryan begint plotseling, zacht maar duidelijk, te zingen. “Zelfs je naam is mooi, mooier dan die van iedereen, die dezelfde naam heeft…” Ryan grijnst naar haar. “Julia.” Lena probeert te glimlachen, maar ze weet zeker dat het er belachelijk uitziet.

“Wat ben je ineens sentimenteel.” Probeert ze het onderwerp te veranderen. “Ja, hè? Ik denk dat het door de wijn komt.” Ryan schuift dichter naar haar toe. “Ik denk heel vaak aan wat jij hebt gedaan, Julia. Ik weet dat je het moest, maar je dééd het wel en dat vind ik enorm knap.”

Lena kijkt hem vol angst aan, maar Ryan heeft het niet in de gaten en vervolgt zijn preek: “Om van de één op de andere dag je huidige leven vaarwel te zeggen en helemaal ergens anders opnieuw te beginnen. Ik wou dat ik die moed had, die kracht… Daar benijd ik je om, lieverd, echt waar.”

Lena’s hart krimpt ineen. Ietwat onhandig staat ze op. “Sorry, ik moet… even…” Lena kan haar zin niet afmaken en vlucht de badkamer in. Als de deur achter haar in het slot valt, beginnen de eerste tranen over haar rozige wangen te stromen.

Ryan is niet verliefd op háár, niet op Lena, wie ze werkelijk is. Hij is verliefd op Julia, een door haar verzonnen personage. Iemand die niet bestaat, iemand zonder identiteit. Zojuist noemde hij alles op wat aan Julia gekoppeld is; de zwarte krullen, de naam Julia, de leugen dat ze door haar ex-man een nieuw leven is begonnen, terwijl ze hem heeft…

Lena klampt zich aan de wasbak vast en staart naar Julia in de spiegel. Ze wist zeker dat ze het zou kunnen, dat het haar zou lukken. Ze houdt toch van Ryan, niet dan? Als je van iemand houdt dan lukt toch alles? Lena zucht. Het is een enorme puinzooi!

Ze raakt langzaam de controle over haar leven kwijt; als haar leven nog wel bestaat… Ze wil niet meer als Julia door het leven. Ze wil Lena weer zijn, haarzelf. Ze wil dat Ryan verliefd is op háár, niet op die stomme Julia. Dan begint Lena hartverscheurend te huilen.

Ze zakt in elkaar en belandt op de koude tegelvloer. Ze trekt haar knieën tot aan kin omhoog, slaat haar armen eromheen en legt haar gezicht in haar schoot. Ze moet hem laten gaan, uit haar leven, uit haar hart. Dat is het beste voor haar eigen veiligheid en voor zijn eigen geluk…