Een week later zitten Lena en Harold aan de keukentafel in Harold’s huis. Het is het begin van een nieuwe dag, en zoals gewoonlijk beginnen de twee hun dag met een kop koffie, terwijl Harold zijn krant leest.

“Hoe was je dag gisteren?” Vraagt Harold, nadat hij een slok van zijn koffie heeft genomen. Lena glimlacht. “Goed, hoor. Ik ben even naar het dorp geweest. Kijk, ik heb nieuwe kleren gekocht.” Harold kijkt op. “O sorry, dat is me niet opgevallen.”

“Geen probleem. Ik ben allang blij dat ik niet meer dagelijks in dezelfde kleren hoef rond te lopen.” Een moment lang kijkt Harold haar aan. Lena slikt. Even heeft ze het gevoel dat hij haar vragen gaat stellen. Vragen die ze niet wil en kan beantwoorden.

Maar dan laat Harold zijn blik weer op de krant vallen en haalt Lena opgelucht adem. Ze neemt een slok van haar koffie en ontspant haar lichaam. Rustig, Lena., spreekt ze zichzelf toe. “Dat is hier niet ver vandaan.” Zegt Harold plotseling.

Lena kijkt op. “Wat bedoel je?” Harold legt de krant neer. “In Zuiderdijk, een aantal kilometer hiervandaan, is een lijk gevonden.” Lena zet snel haar kop koffie neer en legt haar trillende handen in haar schoot. Zuiderdijk, haar oude woonplaats.

Harold leest het nieuwsbericht voor. “Nadat zijn werkgever constateerde dat hij, de man waarvan de politie zijn naam nog niet wil prijsgeven, al een aantal dagen niet op zijn werk was verschenen, zonder zich te hebben ziek gemeld of dergelijke, liet hij een collega van de man bij hem thuis langsgaan.

De deur werd niet geopend en rondom het huis was het akelig stil. De collega vertrouwde het niet en brak een ruit in, waardoor hij toegang kreeg tot de woning van de tot nu toe nog onbekende man. De collega vond de man al vrijsnel, bezweken aan een kogel.”

Harold stopt even. “Niet te geloven.” Ongelovig schudt hij zijn hoofd. “En dan dit…” Vervolgt Harold het nieuwsbericht. “De onbekende man, waar de politie vanuit gaat dat hij is omgebracht, was getrouwd. Zijn vrouw is echter spoorloos verdwenen. Buren en vrienden van het jonge stel schijnen niets vreemds te hebben gezien of te hebben gehoord.

Of het hier gaat om een dubbele moord of om een echtelijke ruzie, waardoor de vrouw de man heeft omgebracht en vervolgens is gevlucht, is onbekend. De politie draagt de zaak over aan de recherche.” Lena zit verstijft voor zich uit te staren.

Haar gezicht is doodsbleek. Harold kijkt op en ziet direct dat het niet goed met haar gaat. “Julia, gaat het wel?” Lena reageert niet. Gedachten tollen door haar hoofd. Haar lichaam trilt en ze heeft het koud tot op het bot. “Julia, zeg iets.”

Dan springt Lena overeind. “Sorry, Harold.” Zegt ze, waarna ze de deur opent en het bos in rent. Ze kan niet stoppen met rennen. De wind snijdt in haar huid. Het houthakkershuisje rent ze voorbij en als ze helemaal alleen in het bos staat, omringt door bomen en alleen het geluid van tjirpende vogels, komt ze langzaam tot rust.

Natuurlijk kan ze niet weglopen voor haar verleden, voor de fout die ze gemaakt heeft. Vroeg of laat komt de waarheid naar boven. Dan zal men erachter komen wat voor verschrikkelijke daad ze heeft verricht.

Ze heeft het zo vaak gehoord, gelezen... Het verleden zal je altijd blijven achtervolgen. Ooit zal het verleden je inhalen en zul je de finish als laatste bereiken. Het verleden zal zegevieren en jij… Jij zult verliezen en dat verlies zullen moeten accepteren, ten overstaan van iedereen.

Nat van het zweet en de tranen, loopt Lena naar het houthakkershuisje. Het is voorbij. Ze zullen haar vinden. Het zal nu vast niet meer lang duren of ze zullen haar meenemen, haar opsluiten… Als Lena de deur achter zich in het slot hoort vallen, stort ze in.

Ze moet dat moment voor zijn. Ze moet terug naar Zuiderdijk, naar het politiebureau. Ze moet zichzelf aangeven. Ze moet! Want uiteindelijk… Is zij de verdwenen echtgenote van de onbekende man. De onbekende man, háár man… Haar man wie zij heeft omgebracht…