Na het eten staan Lena en Ryan aan het aanrecht. Harold brengt de borden en het bestek naar hen toe, terwijl Lena ze in het warme sop afwast. Ryan pakt een vaatdoek uit een keukenkastje en droogt de schone borden en het bestek af.

“Julia, mag ik je iets persoonlijks vragen?” Verbreekt Ryan de aangename stilte. Harold blijft stokstijf staan en kijkt met grote, verwilderde ogen naar Lena. Lena slikt, maar knikt toch haar hoofd. “Wat was precies de reden dat je toen straks wegrende?”

Harold zet een ferme stap naar voren. “Julia moest-” “Ik vertel het wel, Harold.” Onderbreekt Lena hem. “Ik uhm… Om eerlijk te zijn uhm… Ik schrok van je outfit.” Ryan kijkt naar zijn outfit en fronst dan zijn wenkbrauwen. “Mijn outfit?”

“Ik weet het. Het klinkt heel raar, maar er zijn dingen in mijn verleden gebeurt en die…” Lena’s stem sterft weg en Ryan ziet direct dat haar hele lichaam, haar hele houding verandert. Hij loopt naar haar toe. “Sorry, ik ben ook veel te nieuwsgierig. Je hoeft het niet te vertellen.”

Lena kijkt hem aan en ziet zijn vriendelijke glimlach. “Dank je.” Zegt ze zacht. Harold haalt opgelucht adem en loopt dan naar de kapstok om zijn jas aan te trekken. “Ik ga nog even een ommetje maken. Jullie redden je wel, hè?” Lena en Ryan knikken.

Als Harold de voordeur achter zich heeft dichtgetrokken; gaan Lena en Ryan weer verder met de afwas. “Harold vertelde me dat jouw moeder en hij geen contact meer hebben.” Ryan knikt bedroefd. “Eigenwijs, dat is wat ze zijn. Ze hebben beide te veel trots om de eerste stap te zetten.”

“Sorry, ik ben dit gewoon niet gewend. Ik kom uit een heel hecht gezin, vandaar.” Ryan kijkt haar aan. “Ik ook, hoor. Ik vind het heerlijk om bij mijn vader en moeder langs te gaan. We doen veel samen. Het is alleen moeilijk als ik mijn opa ga bezoeken; mijn moeder vindt dat maar niets.”

“Ik vind het dapper dat je dat wel doet. De meeste ouders zouden hun kinderen gehersenspoeld hebben.” Ryan lacht. “Tja, ik was al bijna volwassen toen mijn oma stierf. Die truc zou bij mij niet meer hebben gewerkt.”

Lena glimlacht en geeft het laatste mes aan Ryan, zodat hij het kan afdrogen. “En hoe ben jij hier verzeild geraakt? Dit is nu niet echt de plek die een mooie, jonge vrouw zou uitkiezen om te gaan wonen.” Lena kijkt hem vragend aan. “O nee?”

“Ik zou het niet weten.” Grijnst Ryan. “Ik vind het prachtig hier. Maar ik zou denken dat het niet bij je past. Je ziet er veel te werelds uit om in een oud houthakkershuisje te wonen en het huis van mijn opa schoon te maken.” Lena haalt haar schouders op. “Tja, dat is jouw mening.”

“Nee, serieus. Ik wil het echt dolgraag weten.” “Om eerlijk te zijn ben ik op zoek naar mijn ware ‘ik’. Ik heb ontslag genomen, ik heb het hoognodige meegenomen en toen ben ik vertrokken.”

“En toen kwam je hier terecht?” Lena knikt. “Ik had een slaapplek nodig voor de nacht en jouw opa was zo lief om mij gratis het houthakkershuisje aan te bieden. En uiteindelijk besloot ik hier te blijven.” “Moedig, zeg! Ik wou dat ik ook zo’n grote stap durfde te zetten.”

“Hoezo? Bevalt je huidige leven je niet?” Ryan schokschoudert. “Ik vind mijn werk als politieagent leuk, maar het neemt ook veel tijd in beslag en de werktijden zijn verschillend. Daardoor zie ik mijn opa dus ook niet meer vaak. En dat vinden we allebei jammer.”

Lena glimlacht. “Ik ben dol op Harold. Hij helpt en steunt mij ontzettend. En hij is erg leuk gezelschap.” “Een oude charmeur, dat is hij.” Knipoogt Ryan. “Maar ik vind het heel fijn dat jij er bent, Julia. Mijn opa mag je duidelijk heel graag en ik vind het prettig om te weten dat hij nu niet meer elke dag alleen is, hier, in dit afgelegen stukje bos.”

“Dat begrijp ik. Ik verzeker je dat ik hem streng in de gaten houd en dat ik goed voor hem zorg.” Op dat moment gaat de voordeur open en loopt Harold de woning binnen. “En jongelui? Klaar met de afwas?” “Helemaal klaar. Tijd voor koffie!” Zegt Lena.

“Helaas niet voor mij.” Reageert Ryan. “Ik heb morgenochtend al vroeg dienst, dus ik ga naar huis.” “Ach, wat jammer nou.” Zegt Harold. “Maar ik vond het heerlijk dat je er was. Kom je gauw weer langs?” “Zo snel mogelijk, opa. Dat beloof ik.”

Harold en Ryan omhelzen elkaar en dan wendt Ryan zich tot Lena. “Leuk je te hebben ontmoet, Julia. Tot snel.” “Ik vond het ook leuk. Tot ziens.” Lena en Ryan schudden elkaar de hand en dan verlaat Ryan het huis van Harold. “Ik ga koffie zetten.” Zegt Lena, terwijl Harold naar de zithoek loopt.

“Het spijt me ontzettend van toen straks, Harold. Ik had niet zo tegen je uit mogen vallen.” “Ach, dat hebben we toch al besproken, Lena. Het is al goed.” Wuift Harold de woorden van Lena weg. “Nee, Harold, dat is het niet. Jij verdiende die schreeuwpartij niet. Het spijt me.”

“Het is je vergeven, Lena, echt waar. Er is iets waar ik veel meer mee zit.” Lena slikt snel haar slok koffie door. “O ja, wat dan?” “Dat ik tegen Ryan moest liegen.” Lena wordt overvallen door een golf van schuldgevoel, gemixt met een vleugje egoïsme.

“Dat betreur ik zeer, Harold. En om eerlijk te zijn viel het mij ook zwaar. Ryan is erg aardig. En toen hij zag dat ik het moeilijk vond om zijn vraag te beantwoorden, bood hij direct zijn excuses aan.” “Hij is ook wel erg nieuwsgierig.” Gaf Harold toe.

“Neem hem alsjeblieft niets kwalijk, Harold. En jezelf ook niet. Door mij moet je tegen je kleinzoon liegen. En ik zie, ik wéét, hoeveel je van hem houdt. Ik heb je leven totaal op z’n kop gezet.” “Dat is niet waar, Lena. Je moet niet zo streng voor jezelf zijn. Ik vind het heerlijk dat je er bent.”

“Maar je vindt het vreselijk om tegen Ryan te moeten liegen! En dat is uiteindelijk veel belangrijker. Hij is familie van je.” “Ik zie jou ook als familie.” “O Harold, zo maak je het me alleen maar moeilijker.” “Moeilijker?” Vraagt Harold. “Waarmee?”

“Om weg te gaan.” “Weggaan? Geen sprake van!” Lena zucht. “Harold, ik wil je niet in moeilijkheden brengen. En het is niet vreemd dat je het vervelend vindt dat je tegen Ryan moet liegen. Daarom is het denk ik beter dat ik wegga.”

“Nee, dat is helemaal niet beter. Je hebt zelf gezegd dat je niet genoeg geld hebt om verder door te reizen. En daarbij, ik wil niet dat je weggaat.” “Maar-” “Je hoeft niet bang te zijn dat ik Ryan ook maar iets vertel.” Onderbreekt Harold haar. “Ik heb je beloofd dat ik het niemand zal zeggen, dus houd ik mij daar ook aan.”

“Dat waardeer ik enorm.” “En nu laten we het onderwerp rusten en drinken we onze koffie op.” Ze ziet aan Harold dat hij het meent. Hij wil echt dat ze blijft en om heel eerlijk te zijn, zij ook. Ze wil niets liever dan hier blijven. Maar aan de andere kant vreet het egoïsme haar op en voelt ze zich schuldig…