Ryan hoort Lena huilen en opent de deur van de badkamer. Hij trekt haar, zonder iets te zeggen, van de koude tegelvloer en neemt haar in de warme holtes van zijn armen. Heel even geniet Lena van de veiligheid, het vertrouwen, de liefde, maar dan wringt ze zich uit zijn armen en kijkt op.

Haar ogen zijn rood van het huilen en haar wangen zijn nat van de zoute tranen. “Wat is er? Waarom heb je zo vreselijk zitten huilen? Heb ik iets verkeerds gezegd?” Ryan weet niet welke vraag hij als eerste moet stellen en daarom stelt hij ze maar allemaal tegelijk.

“Ik wil dat je vertrekt.” Zegt Lena zacht. Ryan begrijpt er niets van. “Waarom? Wat is er gebeurd?” Lena heeft geen idee hoe ze dit moet zeggen. Ze heeft niet bepaald de tijd gehad om te oefenen of om aan het idee te kunnen wennen. Maar ze moet het nú doen; anders durft ze dadelijk niet meer.

“Hoelang kennen we elkaar nu, Ryan? En wat als ik… Ik blijf hier niet voor altijd. Straks, over een tijdje, als ik alles weer op een rijtje heb… Wat als ik weer wegga? Jij woont hier, in de buurt van Harold en je ouders. Jij hebt hier je werk.”

Ryan pakt haar handen beet. “Dat maakt toch niets uit, Julia. Ik houd van je…” Hij laat één van haar handen los en gaat met zijn vrije hand door zijn blonde haren. “Dat wilde ik je al heel de tijd zeggen, maar ik zocht naar het juiste moment…

We zullen overal wel een oplossing voor vinden. Daar ben ik zeker van. En jij kunt je nieuwe leven toch hier beginnen? Niet per se híér, maar in het dorp, desnoods bij mij… Ik wil je bij me hebben, Julia, heel dicht bij.”

Lena hoopte eigenlijk op een ander soort reactie. Dat hij zou zeggen dat zij gelijk heeft. En stiekem hoopte ze ook dat hij nog niet zulke diepe gevoelens voor Julia zou koesteren, maar blijkbaar is dat wel het geval en wil hij Julia niet zomaar laten gaan…

De tranen springen weer in haar ogen, maar ze weigert te gaan huilen. Met tegenzin trekt ze haar rechterhand uit zijn linkerhand en wendt zich van hem af. Misschien gaat het beter als ze de blik in zijn ogen niet ziet. Die lieve, grijze ogen waar ze zoveel van houdt…

“Ga alsjeblieft weg.” Haar gevoelens zijn een warboel en even weet ze het niet meer. O, wat vreselijk! Hoe kan ze hem nu wegsturen? De liefde van haar leven, de man met wie ze oud wil worden, degene die haar opnieuw gelukkig, écht gelukkig, heeft gemaakt?

Ryan zet een stap naar haar toe. “Houd je van mij, Julia?” Ja, dat doet ze, natuurlijk doet ze dat. Ze houdt zielsveel van hem, maar dat kan ze hem niet zeggen. Dat mag hij nooit te weten komen, want anders zal hij haar dwingen om hen een kans te geven…

Lena schudt haar hoofd. “Ik hoor je niet.” Zegt Ryan kortaf. Lena draait zich om en schudt, zonder hem aan te kijken, opnieuw haar hoofd. Ryan pakt haar schouders beet. “Ik wil dat je mij aankijkt en zégt dat je niet van mij houdt!” Lena kijkt op en zegt dan luid en duidelijk: “Ik houd niet van je, Ryan en dat heb ik ook nooit gedaan.”