“Ik wilde het niet doen.” Jammert Lena. “O nee? Wat is dit dan?” Hij haalt zijn handen van zijn buik vandaan en direct valt haar blik op de ronde, rode vlek op zijn blouse. Zuur kruipt omhoog via haar slokdarm naar haar mond. Lena begint te kokhalzen.

“Jij hebt mij vermoord!” Schreeuwt hij. “En nu ben ik teruggekomen om jou ’t zelfde aan te doen, om jou ’t zelfde te laten voelen, om-” “Nee, alsjeblieft. Het was een ongeluk.” Onderbreekt Lena hem. “Een ongeluk? Laat me niet lachen, zeg!”

“Het was niet mijn bedoeling om-” “Nee, vast niet.” Zegt hij sarcastisch. Hij zet een aantal stappen naar voren, waardoor Lena achteruit deinst. Het zweet breekt haar uit. “Dacht je nu werkelijk dat je mij zou kunnen vergeten? Jij dom wicht!

Jíj! Jij hebt mij vermoord. Vervolgens heb je de benen genomen, omdat je wist dat wat je had gedaan slecht was. Een zonde is. Denk je dat je hier gelukkig kunt worden? In dit achterlijke gat? Nooit!” Schreeuwt hij. “Nooit zul jij opnieuw het geluk vinden. Nooit, hoor je me? Nooit!”

Lena schrikt wakker. Haar pyjama en de lakens zijn doorweekt van het zweet. Ze stapt uit bed en wankelt naar de badkamer. Daar staart ze naar haar doodsbleke gezicht. De nachtmerrie leek levensecht. Alsof hij hier was, in het houthakkershuisje…

Nee, het was maar een nachtmerrie. Lena opent de kraan en koelt haar bloedhete huid af met wat ijskoud water. Als haar ademhaling weer wat rustiger is geworden, kruipt ze terug haar bed in en doet een zoveelste poging om in slaap te vallen.

De volgende ochtend merkt Harold dat Lena het moeilijk heeft. Ze is opvallend stil en ze lijkt ook niet helemaal bij de les te zijn. Als hij haar voor de derde keer deze ochtend op een fout aanspreekt, springt Lena uit haar vel.

“Weet je wat? Doe het toch lekker zelf! Ik kap ermee!” Lena smijt de schoonmaakspullen op de grond en beent de badkamer uit. Harold wacht totdat hij de voordeur in het slot hoort vallen, maar dat gebeurt niet. Hij draait zich om en loopt naar de keuken annex woonkamer.

Daar treft hij Lena aan. Ze zit op de bank, met de handen in het haar. “Het spijt me, Harold. Het was niet mijn bedoeling om zo tegen je uit te vallen.” Harold gaat op de stoel bij de muur zitten en legt zijn hand op haar knie.

“Dat geeft toch niet. Maar vertel me eens, wat is er allemaal aan de hand?” Lena kijkt op. “Wat bedoel je?” “Er zit je iets behoorlijk dwars, Julia. Dat merk ik aan je.” Lena zucht. “Dat kan ik je niet vertellen.”

“Julia, wat er ook gebeurd is voordat ik je in het houthakkershuisje aantrof, je mag hier blijven. Ik stuur je heus niet zomaar weg. Behalve natuurlijk als je dat zelf wil. Ik bedoel, je bent jong en veel slimmer dan je zelf denkt. Ik begrijp het als je meer wilt dan dit.”

Lena schudt haar hoofd. “Dat is het niet. Ik vind het fijn hier. Ik weet zeker dat ik hier gelukkig kan worden.” “Maar je bent het dus nog niet?” Lena kijkt de oude man aan. “Julia, jij hebt een toekomst voor je liggen die er vast veel mooier uitziet dan in een oud krot wonen, in een afgelegen bos.

Jij hoort in de bewoonde wereld thuis. Onder de mensen. Niet bij mij, en niet als schoonmaakster van mijn huis.” “Harold, ik begrijp dat je dat denkt, maar ik ben tevreden zo.” “Tevreden is niet ’t zelfde als gelukkig zijn. Jij hebt zoveel meer in je, Julia. Wat doe je hier dan?”

Lena begint te snikken. “Ik kan nooit meer terug naar mijn oude leven. Dat leven heb ik weggegooid, nadat ik…” Ze komt niet uit haar woorden. Harold kijkt haar vol medelijden aan, maar wacht… Alsof hij weet dat Lena weer uit zichzelf begint met praten…

“Ik… Ik heet niet Julia Vergroot, maar Lena Sanders. En ik… Ik werd mishandelt door mijn man.” Lena kijkt op. “Niet altijd, hoor. Het was iets wat hij in het afgelopen jaar had ontwikkelt. Hij raakte verslaafd aan alcohol. Een verslaving waaraan hij niet wilde toegeven en waar ik me – vond hij – te veel mee bemoeide.

Door de week stortte hij zich op zijn werk, maar in het weekend was ik de pineut. Geestelijk en fysiek werd ik mishandeld. Op een avond, hij kwam opnieuw dronken thuis, beschuldigde hij mij ervan een affaire te hebben. Ik was het spuugzat en voor de eerste keer kwam ik voor mezelf op…

“Je stinkt naar alcohol.” Lena stond aan het fornuis het avondeten klaar te maken. Achter haar verscheen Luke in de keuken. Ze hoefde hem niet eens te zien om te weten dat hij er stond. Ze rook hem vanaf een kilometer afstand.

“Het verbaast me dat je thuis bent.” Zei hij. Deze was nieuw. Meestal begon hij na het eten pas tegen haar te vitten. En dat eindigde altijd in een aantal nieuwe blauwe plekken. “Het is zaterdag, Luke. Dan werk ik niet.” “Nee, dan doe je heel andere dingen.”

Lena draaide zich om. “Wat probeer je me te zeggen?” Zeg het me maar, dacht ze. Dan ben ik er des te eerder weer vanaf. “Wanneer was je me van plan te zeggen dat je een ander hebt?” O ja, natuurlijk! “Goh, hoe ben je daar achtergekomen?”

Luke zette een grote stap naar voren. “Dus het is waar?” “Was het maar waar!” Schreeuwde Lena. “Dan werd ik tenminste nog door iemand geliefd!” Het volgende moment zaten de handen van Luke om haar keel geklampt. Lena hapte naar adem, terwijl de druk in haar hoofd steeg.

Ze greep met haar handen naar de pannen op het fornuis. Het lukte haar om het steelpannetje vast te pakken. De spaghettisaus viel op de grond, maar dat kon haar niets schelen. Met alle kracht die ze in zich hand, liet ze het pannetje op het hoofd van Luke neerkomen.

Zijn handen verlieten haar keel en Lena vluchtte naar het kantoor van Luke. In zijn bureaula vond ze zijn pistool. Een voorwerp waar ze een gruwelijke hekel aan had, maar dat haar nu kon beschermen. Luke stormde zijn kantoor binnen, maar werd weer direct tot stilstand gebracht.

“Leg dat pistool neer, Lena.” Lena reageerde niet. “Dadelijk bezeer je jezelf nog.” Om Luke schrik aan te jagen, haalde ze de beveiliging eraf. “Ik haat je!” Schreeuwde ze. “Jij bent allang niet meer de Luke op wie ik verliefd ben geworden. Jij bent een monster!”

“Verdomme, Lena! Leg dat pistool neer!” “Nee! Ik had dit veel eerder moeten doen! Dit is voor al die keren dat je mij hebt vernederd, hebt geslagen, hebt weggesmeten als oud vuil! Ik dacht dat ik je kon helpen, maar je bent een verloren zaak. Ik haat je! Ik haat je! Ik haat je!”

Het bloed steeg Luke naar het hoofd. Er knapte iets in hem. Hij sprong naar voren om het pistool uit Lena’s handen te trekken, maar hij haalde zijn eindbestemming nooit. Van schrik om de plotselinge beweging van Luke, haalde Lena de trekker over…

Luke zakte in elkaar. En het enige wat Lena nog kon zien was bloed… overal bloed. Een paar minuten staarde ze naar de stervende Luke, totdat ze plotsklaps besefte wat er was gebeurd, wat ze had gedaan. Ze rende naar de hal, pakte haar jas en portemonnee en vluchtte het huis uit.

Ze rende totdat ze niet meer kon en ergens, op een verlaten, donkere plek in het bos, begroef ze het pistool. Toen ze weer een beetje op adem was, nam ze opnieuw de benen. Ze rende en ze rende en ze rende, totdat ze voor een oud houthakkershuisje, tenminste als dat het is, tot stilstand kwam…