Lena is stijf en ze heeft het ijskoud. Langzaam maakt ze zich los van de koude tegelvloer en kijkt naar zichzelf in de spiegel. Haar gezicht is spierwit, haar ogen zijn rood en gezwollen van het huilen en haar rozige wangen zijn nat van de tranen.

Het was het moeilijkste wat ze ooit heeft moeten doen. Zelfs die vreselijke gebeurtenis met dat verdomde pistool en het levenloze lichaam van Luke kan hier niet aan tippen. Lena was er zeker van dat iemand van het leven beroven het ergste is wat er bestaat.

Maar nu weet ze dat dat niet zo is. Nee, het kan veel erger, het kan veel heftiger. De liefde van je leven kwijtraken – in dit geval, opgeven – is het ergste wat er bestaat. Daar is geen twijfel over mogelijk. De scène dat Ryan uit haar leven vertrekt, diep gekwetst, zou ze het liefst uit haar geheugen willen wissen.

Want ja, ze houdt van Ryan. En ze had nooit – echt nooit – gedacht dat ze nog eens zó van iemand zou kunnen gaan houden. Na alles wat er is gebeurd, na jaren van verdriet en rouw om de dood van haar ouders en het verlies van haar vriendinnen.

Na jaren van mishandeling en vernedering en na die vreselijke avond in oktober dat ze haar man uit zelfverdediging neerschoot… Na dat alles had ze weer opnieuw het geluk gevonden. Ze was weer opnieuw gelukkig geworden.

Maar nu heeft ze dat alles opgegeven, voor haar veiligheid en voor Ryan’s geluk. En uiteindelijk doet dit minder zeer dan dat ze hem de waarheid moet vertellen, dat ze hem moet vertellen dat ze Lena Sanders heet en haar echtgenoot heeft vermoord…

Als Ryan de waarheid zou weten en er achter zou komen dat ze hem al die weken belogen heeft en een groot deel van haar verleden voor hem heeft verzwegen, terwijl zijn opa van alles afwist, dan zou ze hem alsnog kwijtraken en dat zou ze niet overleven.

Lena loopt de badkamer uit en kruipt op de bank. Het haardvuur brandt nog en de kou die haar lichaam in zijn bezit heeft verdwijnt langzaam. Ze zucht diep. Wat een gecompliceerde zooi! Was ze hier maar nooit naar toegekomen, dan was dit alles niet gebeurd en dan voelde ze zich nu niet zo...

Maar dan had ze Ryan nooit ontmoet. De liefde van haar leven. Maar als ze hem niet had ontmoet, dan had ze hem nu ook niet zo’n pijn hoeven doen. O God, het was vreselijk om hem zo te zien. De blik in zijn ogen; die gekwetste, verdrietige blik.

Vanaf nu wordt alles weer moeilijk. Even – die paar maanden hier, diep in het bos, bij Harold en Ryan – was alles fijn en rooskleurig. Ze had weer kunnen lachen en kunnen genieten. Ze had nieuwe vrienden gemaakt, ze was verliefd geworden… Ze was werkelijk gelukkig geweest.

En nu zal ze Ryan nooit meer zien. En wat moet ze tegen Harold zeggen? God, Harold! Hij zal kapot zijn van verdriet als ze hem vertelt dat ze weggaat – voorgoed. Ze heeft nog geen idee hoe ze het hem moet gaan vertellen, áls ze het hem wel gaat vertellen…

Hij zal het wel begrijpen, vroeg of laat. En misschien, ooit, op een dag, als alles voorbij is, als ze weer gewoon Lena Sanders kan zijn, dan kan ze terug naar hier komen. Misschien dat Ryan dan… Natuurlijk niet!, denkt ze fel. Ryan gaat heus niet op jou zitten wachten na wat jij hem zojuist hebt aangedaan!

Maar ze kan altijd terug naar hier komen. Voor Harold. Haar redder in nood. En dan zal ze alles tot in de details aan hem uitleggen. Nu wil en kan ze hem niet onder ogen komen. Morgenochtend, in alle vroegte, schrijft ze een brief aan hem en die zal ze onder zijn deur schuiven.

Daarin zal ze beknopt uitleggen waarom ze is weggegaan. Dat is voor nu voldoende. Het enige wat haar nu te doen staat is deze plek te verlaten. Ze moet verder met haar leven, weg van hier, zonder Ryan, zonder Harold en zonder liefde…

Ze moet en zal niemand meer toelaten in haar leven, in haar hart. Ze heeft nu de consequenties ervan ingezien, ze heeft nu de gevolgen ervan ingezien, de pijn, het verdriet… Ze moet alleen verder. Vanaf nu sluit ze haar hart…