“Opa?” Hoort Harold uit de verte een stem zeggen. Hij kijkt op en ziet de bezorgde uitdrukking op het gezicht van Ryan. Dan staat hij op en vlucht naar de keuken. Hij klemt zijn handen om de rand van het aanrecht en staart naar het behang op de muur.

“Opa?” Ryan loopt de keuken in en gaat naast Harold staan. “Waarom liep je nou ineens weg? Ik was Marit aan het voorstellen! Dan is het wel zo netjes om even haar hand te schudden of zo…” Dat is de druppel die de emmer doet overlopen.

“Wat is er met jouw gevoelens voor Lena gebeurd?” Vraagt Harold recht voor zijn raap. “Die kunnen toch niet zomaar weg zijn? Ineens? Je hield van haar, zoals je nog nooit van iemand gehouden hebt!” “Hield ja!” Reageert Ryan fel.

“En mag ik jou er even op wijzen dat jij mij, net zo goed als zij, al die tijd hebt voorgelogen! Jij wist al die tijd dat ze Lena heet, in plaats van Julia. Jij wist al die tijd dat zij haar man heeft vermoord! Vermoord, opa! Weet je wel wat dat betekent?

Jij ging gewoon mee in haar leugen! Ze heeft jou om haar vinger gewonden. Ze heeft jou alleen maar gebruikt! Gebruikt voor-” “Houd je mond!” Onderbreekt Harold zijn kleinzoon. “Waag het niet om nog meer van dit soort onzin uit te kramen!

Ja, ik wist al die tijd de waarheid. En nee, ik kon het jou niet zeggen omdat ik Lena wilde beschermen. Jij bent zo’n eerlijke politieagent. Ik kon het risico niet nemen dat je-” “Ken je mij dan zo slecht?” Onderbreekt Ryan Harold.

“Ik hield van haar, opa! Denk je niet dat ik het zou begrijpen? Denk je niet dat het beter zou zijn geweest als we met z’n drieën aan tafel waren gaan zitten en alles hadden uitgepraat? Heb je daar nooit, al was het maar een seconde, aan gedacht?”

Harold knikt. “Natuurlijk wel. Maar Lena was ontzettend bang, Ryan. En daarbij… Ze wilde jou niet kwijtraken. Ze hield van je, zielsveel. En ze was bang om je te verliezen.” Ryan wrijft over zijn gezicht. “Ze hield niet van me. In ieder geval niet genoeg.”

Harold kijkt hem verward aan. “Ik begrijp het niet.” Ryan zucht. Hier wil hij eigenlijk niet over praten. Zijn vriendin zit in de zitkamer op hem en op zijn opa te wachten. Maar hij moet zijn opa geruststellen. Misschien kunnen ze het dan allebei afsluiten.

“De laatste keer dat Lena en ik elkaar zagen, voordat we elkaar troffen bij het politiebureau, vertelde ze mij dat ze niet van mij hield en dat ze dat ook nooit gedaan heeft. Ik was voor haar een tijdverdrijf, totdat ze een baan zou vinden en deze plek eindelijk zou kunnen verlaten.”

“En dat geloofde jij?” Ryan kijkt zijn opa gefrustreerd aan. “Ze stuurde mij weg! Wat moest ik dan? Mezelf in haar armen werpen en schreeuwen dat ik haar niet geloofde? Natuurlijk had ik mijn twijfels, maar toen wist ik die verdomde waarheid nog niet!”

“Stil maar.” Sust Harold. “Ik begrijp het.” “Ik weet hoeveel Lena voor je betekent, opa, maar ik ben je kleinzoon. Ik ben er altijd voor je en ik zal er altijd voor je zijn. Ik snap gewoon niet waarom je mij niet in vertrouwen hebt genomen.”

“Ik had inderdaad beter moeten weten. Ik houd van je, Ryan. Je bent mijn enige kleinkind.” Harold glimlacht. “Dat weet ik.” Reageert Ryan. Harold zet een stap naar voren en legt een hand op Ryan’s schouder. “Ik blijf Lena missen en ik blijf haar wekelijks opzoeken, maar als jij dat een pro-”

Ryan schudt zijn hoofd. “Nee, doe maar.” “Goed. Laten we nu dan maar naar de zitkamer gaan. Er zit namelijk een mooie vrouw op ons te wachten.” Harold grijnst en loopt naar de zitkamer. Ryan kijkt toe hoe Marit van de bank overeind komt en hoe zij en Harold elkaar de hand schudden.

Dan nemen beiden weer plaats op de bank en raken verzeild in een gesprek. Ryan draait zich om, loopt naar de wasbak en draait de kraan open. Hij pakt een glas uit een keukenkastje en vult deze met water.

Hij neemt een grote slok. Hij wéét dat Lena van hem houdt, of in ieder geval van hem gehouden heeft. In die paar mooie weken was ze werkelijk gelukkig, net zoals hij. Maar ze moest het hem wel zeggen, omdat ze anders nooit de stap had kunnen zetten om weg te gaan.

Ze deed het voor hem en voor Harold. Het was voor hun bestwil. Iets waar hij in de afgelopen maanden is achtergekomen, maar waar nu niets meer aan valt te doen. Hoewel hij weet dat Lena al die tijd haarzelf was, dat ze zich nooit anders heeft voorgedaan…

En dat hij diep van binnen nog steeds van haar houdt. Het heeft geen zin. Het maakt niet uit. Er is geen toekomst voor hen samen. Hij is nu samen met Marit en Lena zit voor de komende eenentwintig maanden achter tralies. Het leven gaat door…