Oké, dit is raar. Lena staat voor de spiegel in de badkamer en staart naar haar spiegelbeeld. Ze is weer Lena. Lena Sanders. Mm, misschien moet ze toch weer haar meisjesnaam aannemen… Ze fronst haar wenkbrauwen.

Waarom eigenlijk? Harold noemt haar toch alleen bij de voornaam en daarbij, voor de rest, de mensen in het dorp, blijft ze Julia. Julia Vergroot. Neuriënd poetst Lena haar tanden en even later loopt ze de badkamer uit.

Nu Harold alles weet, lijkt alles plotseling een stuk makkelijker te gaan. Het aanbreken van een nieuwe dag, het schoonmaken van Harold’s huis en boodschappen doen in het dorp. Zelfs het bed instappen na een innoverende dag, is niet moeilijk meer.

De nachtmerries lijken als sneeuw voor de zon te zijn verdwenen. Luke is haar niet meer lastig komen vallen. Ze is niet meer, nat van het zweet, midden in de nacht wakker geworden. Ze is… tevreden. Zeer tevreden. En het lijkt wel alsof haar lichaam dat ook accepteert.

Vol trots kijkt Lena naar het kleine oventje op haar aanrecht. Een paar dagen geleden heeft Harold deze aan haar gegeven. Lena vond het kleine onding – Harold’s woorden – achter het tosti-ijzer en de poffertjespan in een keukenkastje.

Zijn vrouw gebruikte het oventje altijd om taarten, cakes of andere lekkernijen mee te bakken. Na haar dood is het apparaat nooit meer gebruikt; vooral omdat Harold niet weet hoe het werkt. Maar hij kreeg het niet over zijn hart om het weg te doen.

Dus bij het schoonmaken en opruimen van de keukenkastjes kwam Lena het tegen. Ze vond het direct fascinerend en toen ze tijdens de lunch aan Harold vroeg wat het is en waar het voor dient, was het eerste wat hij zei: “Het is een onding en het dient om gaten in keukenkasten mee te vullen.”

Daar had Lena smakelijk om moeten lachen. Vervolgens had Harold uitgelegd wat het is en waar het voor dient. Lena heeft het altijd leuk gevonden om te bakken. Toen haar moeder nog leefde en zij nog op school zat; werd er bijna elk weekend wel iets gebakken. Gewoon, om de tijd te doden.

Dus besloot Harold het aan haar te schenken. “Je mag het hebben. Gratis en voor niets.” Natuurlijk nam Lena het aan. Zodra Harold de woorden had gezegd; wist ze al wat ze ging doen. Een heerlijke, ouderwetse appeltaart bakken voor hem. Als dank, voor alles.

Het oventje begint te piepen en Lena klikt het deurtje open. De heerlijke, zoete geur van een versgebakte appeltaart vult het houthakkershuisje. Met twee oude vaatdoeken haalt Lena de kleine appeltaart eruit en zet hem, glunderend van trots, op het fornuis neer.

Dan sluit ze het deurtje, loopt naar het halletje en trekt haar jas aan. Het is zaterdagavond en dat betekent dat ze bij Harold gaat eten. Na het eten drinken ze meestal nog een kop koffie bij het haardvuur. Een lekker stuk appeltaart zal dan zeker lekker smaken.

Lena trekt haar handen in haar mouwen, zodat ze zich niet verbrand aan de hete appeltaart. Ze doet alle lichten uit en vertrekt naar het huis van Harold. Binnen een minuut staat ze voor zijn voordeur. Ze heeft snel gelopen, want het zou zonde zijn als de appeltaart nu al afgekoeld zou zijn.

Ze opent de voordeur en stapt de warmte in. Het eerste wat ze ziet is de mooi, gedekte tafel. Anders heeft Harold de tafel nog nooit gedekt. Dat doet zij meestal, omdat Harold altijd nog tot het laatste moment met het eten bezig is.

“Hallo.” Even lijkt haar hart stil te staan. Daar staat ze dan. Met haar handen verstopt in haar mouwen; mouwen die om een kleine appeltaart geklemd zijn. Haar neus is rood van de kou en haar lippen trillen. En aan de mooi, gedekte tafel zit een politieagent…