Ryan geeft haar identiteitskaart aan haar terug. Lena pakt deze voorzichtig aan en stopt hem terug in haar broekzak. Ze beseft dat haar handen trillen en klam zijn van het zweet. “Waarom zie je er dan in vredesnaam zo uit?” Vol minachting bekijkt Ryan haar.

“Waarom is je haar niet meer blond, maar zwart? Waarom zeg je dat je Julia heet, terwijl dat niet zo is?” Lena krijgt de mogelijkheid niet om te antwoorden. “Heb jij… Heb jij je man… Heb jij hem werkelijk… vermoord?” Lena kijkt hem angstig aan.

Dan verzamelt ze al haar krachten om opnieuw dat verschrikkelijke verhaal te vertellen. Een hele tijd later, als Lena klaar is met haar verhaal, staat Ryan op en begint te ijsberen. “Ik weet niet eens of ik je wel moet geloven.” Zegt hij uiteindelijk.

“Tenslotte heb je over alles tegen me gelogen.” “Maar dat wilde ik niet! Ik heb zo vaak op het punt gestaan om je alles te vertellen, maar… ik kon het niet. Ik kon het risico niet nemen dat ik… hier zou belanden.”

Ryan snuift. “Dat heb je dan mooi voor elkaar.” Hij keert zich naar haar toe. “Je bent dom, egoïstisch en naïef! Als je werkelijk zoveel om je vrijheid had gegeven dan had je nooit terug naar je woning moeten gaan! Je had in eerste instantie al niet moeten vluchten!

Niemand zal nu ooit nog geloven dat het een ongeluk was. Als dat het al is…” Lena staart hem met open mond aan. “Hoe kun je zo over mij denken? Denk je werkelijk dat ik mijn man met opzet wilde vermoorden? Ja, ik haatte hem, maar het is nooit bij me opgekomen om hem dood te schieten!

Ik wilde mezelf alleen maar verdedigen, maar toen kwam hij op me af en vervolgens ging dat verdomde pistool af…” “Maar waarom ben je op de vlucht geslagen? Dat begrijp ik niet!” “Ik kon niet meer helder denken! Ik was vreselijk geschrokken.

Luke lag daar levenloos op de grond, een grote plas bloed omcirkelde hem. De muren kwamen op me af en het pistool brandde in mijn hand. Het enige waar ik toen aan dacht was dat ik daar weg moest. Dus ik heb mijn jas en mijn portemonnee gepakt en ben gaan rennen – rennen, totdat ik niet meer kon.”

“Waar heb je dat pistool gelaten? Ligt dat ergens verstopt in het houthakkershuisje van mijn opa?” “Nee, natuurlijk niet. Ik heb het ergens in het bos begraven, vlak voordat ik bij het houthakkershuisje van Harold aankwam.”

“En wanneer heb je jezelf die metamorfose aangesmeerd?” “Een paar dagen later.” “Dus mijn opa kent jou met blonde haren?” Lena knikt. “En hij vond dat niet vreemd?” “Waarschijnlijk wel, maar dat liet hij niet merken.”

“Ik kan me jou helemaal niet voorstellen met lange, blonde lokken.” Zegt Ryan zacht. Nee, natuurlijk niet, want je bent verliefd op deze stomme, zwarte krullen!, denkt Lena zuur. Dan loopt Ryan naar haar toe en trekt haar overeind.

“Je moet hier weg.” Lena staart hem verbijsterd aan. “Weg? Maar hoe, wat?” “Niemand zal, na die stomme vluchtactie en jouw drastische metamorfose, nog geloven dat het een ongeluk was, dat je jouw man niet om wilde brengen, maar jezelf alleen maar wilde verdedigen.

Als je niet in de gevangenis wilt belanden moet je nu weg, ver weg.” Lena kijkt hem aan. “Dat meen je toch zelf niet?” “Ik ben bloedserieus.” Antwoordt Ryan ferm. “Ryan, alsjeblieft, ik heb tegen je gelogen, ik heb je gebruikt, ik heb je pijn en verdriet aangedaan en nu wil jij mij doodleuk helpen?”

“Wat wil je dan? Voor jaren de bak indraaien voor iets wat een ongeluk was? Ik weet niet waarom, maar ik geloof je. Je bent misschien dom, egoïstisch en naïef, maar je bent geen moordenares.” Lena sluit haar ogen en zucht diep.

Ze wil niet haar hele leven op de vlucht zijn. Wat zal haar leven voorstellen, zonder Ryan en Harold om haar heen? “Alsjeblieft, ga weg.” Hoort ze Ryan zeggen. Ze wil niet meer bang, alleen en verdrietig zijn. Ze wil dat het ophoudt, alles. Lena trekt zich los uit Ryan’s greep en zegt, met klem: “Nee.”