Een tijdje later zit Lena op het politiebureau, middenin het centrum van Zuiderdijk. De politieagent wie haar hiernaartoe heeft gebracht, heeft haar alleen in een kille ruimte achtergelaten. De ruimte lijkt net een verhoorkamer uit een film en eigenlijk weet Lena ook zeker dat de ruimte dat ís.

De muren zijn grijs, de vloer is lichtgrijs en verder zijn er in de muur tegenover haar twee, kleine raampjes te vinden. Middenin de ruimte staat een tafel met drie stoelen. Recht boven de tafel hangt een felle lamp en precies achter haar zit een witte deur in de muur.

Haar handen zijn nat en haar shirt is klam. Het zweet breekt haar uit. Ze is erbij. Ze is er gloeiend bij. Als degene die haar zo meteen komt ondervragen naar haar identiteitskaart gaat vragen is ze de lul. Zwaar de lul.

Op haar identiteitskaart staat dat ze Lena Sanders heet, maar op deze stoel, in deze ruimte, zit Julia Vergroot. Een dievegge. Maar als diegene haar identiteitskaart onder ogen krijgt, zal hij of zij gaan fronsen, vragend en verwarrend de foto met haar gaan vergelijken en uiteindelijk zal het lampje gaan branden…

De politie in Zuiderdijk is tenslotte al een aantal maanden op zoek naar de vrouw van Luke Sanders. Waar is zij? Is zij ook vermoord en door de dader ergens gedumpt? Of heeft zij de daad verricht en is ze op de vlucht geslagen? En waar is het moordwapen?

Wat was eigenlijk het motief van de dader? Waarom is deze onschuldige man vermoord? Het is algemeen bekend dat de politie het haat om met zoveel open vragen te blijven steken in een zaak. Een zaak die eigenlijk allang afgesloten had moeten zijn.

Ze kan altijd doen alsof ze haar identiteitskaart is kwijtgeraakt, maar ze zullen haar nooit geloven. Haar identiteitskaart brandt in haar broekzak en als ze haar fouilleren vinden ze hem direct. Nee, het is zinloos. De politie is niet gek. Zij kunnen ook wel één plus één bij elkaar optellen.

Dan wordt plotseling de deur achter haar geopend. Lena gaat direct rechtop zitten en staart strak naar de grijze muur voor haar. Ze durft niet om te kijken; bang dat haar blik haar zal verraden. Niet dat dat nu eigenlijk nog zoveel uitmaakt…

Ze hoort ferme voetstappen de ruimte betreden. Dan is het even stil. Totdat degene achter haar plotseling begint te roepen: “Hierna heb ik pauze, jij ook?” Lena verstijft tot op het bot. Het lijkt wel alsof de wereld onder haar verdwijnt, waarna ze in een diep, zwart gat lijkt te vallen. Is dat werkelijk de stem van Ryan?