In de ontspannende week die volgt, blijft het egoïsme en de schuld aan Lena knagen. Na het bezoek van Ryan hebben Harold en zij geen woord meer over ‘de leugen’ gerept. Harold wil het zo. Maar wil zij het ook?

Harold in vertrouwen nemen was niet moeilijk. Hij is de aardigste man die ze ooit heeft ontmoet, buiten haar vader om dan. Maar nu er een derde persoon in het spel is, de kleinzoon van Harold, valt het Lena zwaar om zich voor te doen als Julia, om te moeten liegen over haar verleden.

Maar waarom eigenlijk? Waarom is het zo moeilijk? Waarom vindt ze het lastig om te moeten liegen tegen Ryan? Misschien omdat ze ziet dat Harold het er moeilijk mee heeft? Nou, even vond hij het ook moeilijk, maar hij heeft haar iets beloofd en daar houdt hij zich aan.

Lena zucht. Ze wil er dolgraag met Harold over praten, maar in dit opzicht begrijpt hij haar niet. Telkens als ze erover begint, dan wuift hij haar woorden weg – alsof er een vervelende mug bij zijn hoofd vliegt. Misschien komt het omdat hij bang is dat ze zal vertrekken?

Om eerlijk te zijn heeft die gedachten een tijdlang door haar hoofd gespookt. In de nacht, na het bezoek van Ryan, kon ze niet slapen en overwoog ze serieus om haar spullen te pakken. Maar ze kon het niet. En ze zal het ook nooit kunnen.

Lena trekt haar jas aan en loopt naar het huis van Harold. Vandaag is het vrijdag. Harold heeft haar gisteren, terwijl ze zijn badkamer aan het schoonmaken was, gevraagd of zij vandaag zijn boodschappen wil doen. En natuurlijk doet ze dat.

Net op het moment als ze het trapje van de veranda op wil lopen, ziet ze Harold bij zijn kas staan. “Goedemiddag, Harold!” De oude man kijkt op en tovert een glimlach van oor tot oor tevoorschijn. “Dag, Lena!” “Ik kom je boodschappenlijstje halen. Is de deur los?”

Harold knikt. “Je kunt zo naar binnen!” Lena loopt het trapje op en opent de voordeur. Als ze de woning binnenloopt, wordt ze begroet door twee grijze, vriendelijk kijkende ogen. “Ryan!” Zegt ze verrast. Ryan glimlacht. “Dag, Julia!”

“Wat doe jij hier?” Lena kan haar tong wel afbijten. “Sorry, dat was wel erg nieuwsgierig.” Ryan grijnst. “Dan ben ik tenminste niet meer de enige. Maar ik ben vanmiddag vrij, of ja, ik heb mijn dienst er al opzitten, dus ik dacht: ik ga even bij mijn opa langs.”

Lena glimlacht. Op de een of andere manier vindt ze het leuk om hem weer te zien. “Maar volgens mij kwam ik nogal ongelegen.” Zegt Ryan. “Hij vindt zijn kas interessanter.” Lena lacht. “Ik kwam eigenlijk zijn boodschappenlijstje halen. Heb jij ’t gezien?”

Ryan knikt. “Op het aanrecht. Bij het koffiezetapparaat.” Lena loopt ernaartoe, vouwt het lijstje op en stopt het in haar jaszak. “Hij maakt toch geen misbruik van je, hè?” Lena draait geschokt om. “Pardon?” “Nee, ik bedoel… Je maakt zijn huis al schoon en nu ga je ook nog zijn boodschappen doen.”

“Ik doe het anders graag, hoor. En het is maar voor een keertje. Hij heeft veel nodig, dus dat zijn twee volle tassen die hij moet sjouwen. Dus vroeg hij gisteren aan mij of ik het wilde doen, aangezien hij anders morgen weer terug naar het dorp zou moeten.”

“Aha. Zal ik anders met je meegaan?” Geschokt merkt Lena dat haar hart een sprongetje maakt. “Vindt Harold dat wel goed? Je kwam eigenlijk bij hem langs.” Ryan snuift. “Ja, precies, maar meneer is liever bij zijn kasplantjes. Dus… wat zeg je ervan?”

Lena schokschoudert. “Prima. Zullen we dan direct gaan?” Ryan knikt, loopt naar de kapstok en trekt zijn jas aan. Vervolgens nemen ze afscheid van Harold en gaan op weg naar het dorp, naar de supermarkt.

“Weet je, Julia?” Verbreekt Ryan, ergens middenin het bos, de stilte. “Ik denk dat jij hier perfect past.” Lena kijkt hem fronsend aan. “En afgelopen zaterdag vond je mij nog te werelds voor deze plek.” “Dat was onzin. Als ik nu naar je kijk, dan zie ik dat het klopt.”

Het is stil, totdat Lena zegt: “Dus alles wat je afgelopen zaterdag zei was onzin?” Ryan lacht. “Nee, alleen dat. Maar echt, Julia, ik meen het. Je straalt als ik je door het bos zie lopen. Onbewust snuif je de frisse geuren op. Je kijkt om je heen, slaat elk detail in je op. Je geniet.”

Met grote ogen kijkt Lena hem aan. Het lijkt wel alsof hij dwars door haar heen kan kijken. Want inderdaad, ze geniet, maar ze weet eigenlijk niet of ze van het bos geniet of van- “Heb ik iets verkeerds gezegd?” Onderbreekt Ryan haar gedachten. “Ja, hè? O, wat ben ik ook een flapuit!”

Lena giechelt. “Nee, dat heb je niet. Ik besefte even dat je helemaal gelijk hebt. Ik geniet inderdaad en het is lang geleden dat ik zo van iets heb genoten.” Ryan kijkt haar aan en ziet even de dofheid in haar ogen. “Je hebt het moeilijk gehad, is het niet?”

Lena verstijft. God, het is alsof hij recht in haar ziel kijkt. “Ja.” Antwoordt Lena zacht. “Maar daar wil ik nu niet over praten. Ik wil van dit moment blijven genieten en het opslaan in mijn herinneringen voor later.” Ryan glimlacht. En vanaf dat punt tot aan de supermarkt, zwijgen de twee.

“Kijk eens, Harold. Jij kunt de komende twee weken weer vooruit.” Zegt Lena, terwijl zij en Ryan de boodschappentassen op tafel zetten. Harold kijkt in de drie volle tassen. “Als het niet langer is.” Grinnikt hij. “Moet ik nog meehelpen met uitpakken?”

“Nee, nee. Jij hebt weer genoeg gedaan. Ga maar lekker naar huis en geniet van je avond.” “Ik loop wel even mee.” Stelt Ryan voor. “Ik ben zo terug, opa en dan drinken we samen nog een kop koffie bij de openhaard.” “Prima, jongen. Tot morgenavond, Julia!”

“Wat een onzin.” Zegt Lena, als zij en Ryan buiten zijn. “Wat?” Vraagt Ryan verbaasd. “Dat je met me meeloopt. Je kunt beter Harold helpen met het opruimen van de boodschappen.” “Die oude knar redt zich wel.” Reageert Ryan.

Lena schudt lachend haar hoofd. “En hoe moet ik er anders voor zorgen dat ik met je alleen kan zijn?” Lena stopt met lopen en kijkt hem met een strak gezicht aan. “Je uhh… Je bent de hele middag met mij alleen geweest.”

“Om boodschappen te doen, ja.” Gooit Ryan de bal terug. “Ik bedoel écht met je alleen zijn.” Lena voelt een onbekende kriebel in haar onderbuik. “Waarom zou je dat willen?” Nu kijkt Ryan haar recht aan, diep in haar smaragdgroene ogen. “Waarom zou ik dat niet willen?”

Ryan zet een stap naar haar toe. Lena voelt zijn adem op het puntje van haar neus. “Welke man zou er nu niet alleen met jou willen zijn? Vertel me dat eens, Julia. Weet jij eigenlijk wel hoe belachelijk fascinerend jij bent?” Lena slikt. Ze weet werkelijk niets te zeggen.

“Jij hebt dat mysterieuze dat auteurs hun personages altijd geven in hun boeken, jij hebt dat lieve, zorgzame dat mijn opa zo in jou waardeert, jij hebt… Jij hebt het, Julia. Dus waag het niet nog eens om te vragen waarom ik alleen met jou zou willen zijn.”

Tijdens zijn woorden is haar blik afgedwaald naar haar schoenen. Nu pas kijkt ze op en belandt ze in de meest smeltende blik die ze ooit heeft gezien. Ze vindt haar stem terug. “Ryan, ik-” “Niet nu, Julia.” Dan buigt hij zich naar haar toe en drukt zijn lippen op de hare…