Paduaan oktober 2011

Paduaan

Zorgen om niveau BC

. NUMMER 1OKTOBER 2011

@PADUAANFCJ

Medewerkers van de opleiding Bedrijfscommunicati e maken zich zorgen over het niveau van een aantal cur-sussen van hun opleiding. Er is twijfel of de cursussen op hbo-niveau zijn. Dat blijkt uit interne documenten die in het bezit zijn van Paduaan.

het verhaal achter onze receptioniste

pagina 10

jANETPolitieman kondsB niet redden

pagina 6

iNTERViEWNFFGlamour in de polder

pagina 9

door YeLLe tIeLemAN

Uit verslagen van studiedagen en team-vergaderingen is op te merken dat zes jaar na het opstarten van Bedrijfscom-municatie nog lang niet alle kinderziek-tes zijn genezen. Tijdens een studiedag in januari 2011, waar werd gesproken over het niveau van de opleiding, trok-ken medewerkers de conclusie dat het niveau van een aantal cursussen nog niet hoog genoeg is. Het niveau van alle cur-sussen moet omhoog, het eindniveau van studenten moet hoger en vooral de studentenhandleidingen moeten worden aangepakt. Uit een vertrouwelijke notitie van Pieter Mostert, al ruim een decennium actief in het beoordelen van opleidingen, blijkt dat de studentenhandleidingen van cur-

sussen in de bovenbouw inderdaad te kort schieten. Hij schrijft over een derde-jaarsvak: “Ik betwijfel of dit hbo-niveau is. De weekopbouw zegt de student pre-cies wat hij moet doen. Eerder een mo-dule voor jaar 2.” En over een vak voor afstuderende studenten in het vierde jaar: “Begrijp ik het goed dat een student deze module helemaal aan het einde van zijn studie krijgt? En dan wordt hem nog steeds voorgezegd wat hij van week tot week moet doen, stap voor stap?” Vier-dejaars studenten zouden volgens Mos-tert geen stapsgewijze begeleiding meer moeten krijgen.

Lees verder op pagina’s 2 & 3

PaduaanPaduaanNFF

Glamour in de polder

PaduaanPaduaan. OKTOBER 2011

Politieman kondsB niet redden

iNTERViEW

Paduaan oktober2011.indd 1 11-10-11 11:49

‘2 FCj

Waarnemend opleidings-manager Rob Postma onderschrijft de conclu-sies die de medewerkers

van Bedrijfscommunicatie trokken op de studiedag in januari. Hij noemt de conclusies ‘urgent’. “Het is duide-lijk welke richting we op moeten.” Desalniett emin bagatelliseert Postma de conclusies van Mostert. “Het klopt dat Mostert voor ons heeft gekeken naar een aantal cursussen. Ik ben het met hem eens dat de studentenhand-leidingen misschien nog niet op niveau zijn. Maar dan gaat het vooral over het didactische aspect. Wanneer je puur naar het onderwijs kijkt, is er vrijwel niets mis met onze studie. Sterker nog, het werkveld is enorm tevreden over de studie en de studenten die wij afl everen.’’

De opleiding is bezig het curriculum te verbeteren. Zo is het propedeuse-jaar volledig op de schop gegaan en inmiddels wordt er gewerkt aan een vernieuwing van het tweede jaar. Studentenhandleidingen voor oude-rejaars worden echter voorlopig niet aangepast.

Mostert vindt het onverstandig dat er met zijn aanbevelingen en adviezen voor de ouderejaars niets wordt ge-daan. “Zie het als een kraan in je huis die je moet vervangen. Van die kraan

door YeLLe tIeLemAN

heb je last, je wacht er niet twee jaar mee om hem te vervangen. Je moet het probleem aanpakken. Als opleiding kan je dit probleem simpelweg niet laten liggen.” Volgens Mostert kost het aanpassen van de handleidingen niet veel tijd. “Als jij en ik daar twee of drie dagen hard aan gaan werken, dan is die handleiding binnen een weekend aangepast en hbo-waardig.”

PioniersfaseDe studie Bedrijfscommunicatie werd zes jaar geleden opgezet door een groep docenten. De opleiding moest de ideale combinatie van communi-catie en bedrijfsjournalistiek worden. Twee jaar geleden schreef de Padu-aan al over de ‘proefk onijnen’ die als eersten met het begeerde diploma Bedrijfscommunicatie de wijde wereld introkken. ‘Als je iets nieuws begint, moet je eerst door de pioniersfase heen’’, zei de toenmalig opleidingsma-nager Ellen Lucker destijds in Padu-aan. De opleiding blijkt echter nog

Spelti p 14Om iedere dag met het openbaar ver-voer op tijd op de Padualaan te ver-schijnen is een ware hel. Zeker voor eerstejaars. Ging je vroeger nog op je fi etsje naar de middelbare school, nu stap je iedere dag, nog nadampend van de overvolle trein, in bus 12. En dan begint de ellende.

Als semi-provinciaal moest ik lang wennen aan de immer overvolle bus-sen. Een zitplek was net zo zeldzaam als een docent die snel terugmailt. Ik wachtt e altijd op de verkeerde plek. De deuren van de bus bevonden zich stee-vast meters verder dan waar ik stond. Slim als ik dacht te zijn ging ik precies zo staan zodat ik bij de volgende bus

Gezocht: loodgieters voor BC

‘Als opleiding kan je dit probleem

simpelweg niet laten liggen’

FCj TWEETS

@VAGERik Morgen werken op de servicedesk van de #FCj. kan nooit heel vervelend zijn.

@NNATHAN_ in plaats van een #sirene, hoorde ik zojuist My Heart Will Go on (Titanic) van Céline Dion in een lokaal naast ons. #FCj

@MAARTENS91 ik word hier echt veel te veel afgeleid door mooie meisjes die voorbij lopen. #FCj #HU #goedgaan

@EVEliEN033 Shit hee... Waarom heb ik niet meteen voor een studie op de #FCj gekozen. Veel gezelliger hier!

@MiSS_VAlY Day one at the #FCj.... Het is weer lekker druk met alle studenten op de gang!! Succes allemaal!!

@YASTRAVER Gênaaaaaant! Stond in de vrouwentoiletten zonder dat ik het doorhad. kwam er pas achter toen de hele plee volstond met vrouwen! #oeps #Svj

@WANDADijkSTRA laatste voorbereidingen voor de lessen v deze week. Straks mag ik weer naar de #HU #FCj! ik heb er zin in, vind ‘t ook een beetje spannend.

Cirque du Student: bier in de piste!

Horrormarathon ti jdens Halloween

Geen trieste clowns bij ‘Cirque du student’, maar bier, stunts en shows. Van 28 tot 30 ok-tober is het Grift park in Utrecht omgebouwd tot een circusfestijn waar je unieke voorstel-lingen kunt spott en, speciaal gericht op stu-denten. Na de voorstellingen wordt de piste tot middernacht gebruikt als dansvloer en op donderdagnacht is de aft erparty in disco-theek De Nachtburgemeester.

Liefh ebbers van old-school horrorfi lms kun-nen op zaterdagnacht 29 oktober terecht in de Pathé bioscopen. Filmmaker en journa-list Jan Doense organiseert voor de derde keer de landelijke horrormarathon met de fi lms: Don’t Be Afraid of the Dark, Th e Th ing, 11:11:11 en Wake Wood. Om in de sfeer te blijven trekt iedereen zijn favoriete horroroutfi t aan!

UiTTipS

Horrormarathon ti jdens Halloween

list Jan Doense organiseert voor de derde keer de landelijke horrormarathon met de fi lms: Don’t Be Afraid of the Dark, Th e Th ing, 11:11:11 en Wake Wood. Om in de sfeer te blijven trekt iedereen zijn favoriete

denten. Na de voorstellingen wordt de piste tot middernacht gebruikt als dansvloer en op donderdagnacht is de aft erparty in disco-

MINIREPO.joSiEN WolTHUiZEN

wel bij de deur stond. Maar alsof de buschauff eurs het wisten, brachten ze de bus dan altijd een meter eerder tot stilstand. Stond ik wéér bij de accorde-ons. Misschien had ik dan toch met een deur mee moeten hollen. Teleurgesteld sloot ik maar weer achter aan in de rij. Natuurlijk moest er eerst nog een kin-derwagen uit. Tergend langzaam wer-den baby en wagen de bus uit gehesen. Net op het moment dat ik wilde gaan huilen, zag ik in mijn ooghoek nog een vrije stoel. De laatste. Als een leeuw rende ik op mijn prooi af. Toen schoot me iets te binnen. Inchecken. Hoe kon ik het vergeten! Apathisch liep ik naar het apparaat en zag hoe één of andere

tut gretig in mijn stoel ging zitt en. Ik was zo dichtbij en toch is het weer mis-lukt. Dat werd dus weer zeebenen kwe-ken op weg naar de Uithof.

Zo ging het bij mij ongeveer een half jaar lang, elke dag. Tot ik er op een ge-geven moment handigheid in kreeg. Ik kreeg door hoe het spelletje werkte. Ei-genlijk hoef je maar één ding in je ach-terhoofd te houden: speltip 14. Weet waar je kansen liggen. Meer zeg ik niet.

Josien

Het hbo-niveau van de opleiding Bedrijfscommunicati e staat ter discussie. Docenten en een expert beschrij-ven de problemati ek in documenten die in bezit van de Paduaan.

Vervolg van voorpagina


,‘PADUAAN OKTOBER 2011

FCj 3

Gezocht: loodgieters voor BC

STElliNG

Yoeri2e jaars

journalistiek

“Oneens. Al voordat ik hier op school kwam, wist ik dat alle journalistiekopleidingen niet hoog staan aangeschreven, maar dit haalt voor mij de waarde van het diploma niet omlaag.”

Hossein2e jaars

journalistiek

“Oneens. Dit is de HU, bekend om zijn opleidingen op hoog niveau. HU is geen Inholland, dus waarom zou ik me zorgen maken? Met dit diploma ben ik breed inzetbaar.”

“Oneens. Het diploma is voor mij een springplank naar een volgende opleiding. De waarde is vooral dat ik kan doorleren. Met de arbeidsmarkt houd ik me voorlopig nog niet bezig.”

jolieke 1e jaars

CM

laura 2e jaars

CM

“Oneens. Het niveau van mijn opleiding is hoog genoeg om een duidelijk beeld van de toe-komstige werkvloer te krijgen. Met dit diploma weten werkge-vers wat ik in huis heb.”

ACCREDiTATiE

eens in de zes jaar beoordeelt de Neder lands-vlaamse Accred-itatie organisatie in opdracht van de overheid opleidingen, om de kwaliteit te waarborgen. hoewel de accreditatiecommis-sie in september 2010 voor-lopig positief oordeelde over het niveau van de opleiding Bedrijfscommunicatie, is de opleiding nog altijd niet volledig geaccrediteerd. zelfs een jaar later moest de directie nog aan-vullende vragen beantwoorden, om volledig te worden geac-crediteerd. volgens opleidings-directeur André uhlenbusch gaan die vragen onder andere over de samenhang tussen de verschillende communicaties-tudies. “de commissie wil bi-jvoorbeeld weten hoe die stud-ies met elkaar samenwerken”. uhlenbusch heeft niet het idee aan het lijntje gehouden te wor-den. “we zijn niet de enige oplei-ding in deze situatie. Al vind ik het eigenlijk wel goed geweest nu.” hij hoopt zo snel mogelijk iets te horen. In januari loopt de huidige accreditatie af, dus voor die tijd moet Bedrijfs-communi-catie uitsluitsel krijgen van de commissie.

‘Ik maak me zorgen om de waarde van mijn diploma’

steeds niet uit die pioniersfase te zijn.De opleiding achtt e zich twee jaar

geleden rijp voor de toekomst. Nu, zes jaar na de start van BC, blijkt het niveau van een aantal cursussen nog steeds onder de maat. Ook is er nog geen duidelijk alumnibeleid, er wordt slecht contact onderhouden met afgestudeerden. Het management beweert dat ruim tachtig procent van de afgestudeerde BC’ers goed terecht komt, maar bewijs is hier niet voor.

Volgens André Uhlenbusch, als directeur van de communicatiestudies verantwoordelijk voor BC, is er niets aan de hand met de studie. Uhlen-busch zegt de problemen, voor zover die er al zouden zijn, onder controle te hebben. Hij wijst naar de bevindingen van de accreditatiecommissie. Het is echter bekend dat de accreditatiecom-missie in september 2010 soepeler was. De opleiding is dus minder streng bekeken dan nu het geval zou zijn.

Zes jaar na de start van BC, blijkt het

niveau van cursussen nog steeds onder de

maat

Tweets van

voormalig oplei-

dingsmanager

Ellen Lucker.


4 FCj

DE STUDENT UiT HET BUiTENlAND.

Haar eerste kennismaking met een Nederlander was geen pretje: “Mijn vriendin was op Schiphol

haar paspoort kwijtgeraakt. Mijn eerste ontmoeting was dus met een politieagent. Ik sprak slecht Engels. Op een gegeven moment had de agent een briljant idee: Google Translate. Het werd een knullig gesprek, vooral omdat woorden anders vertaald werden dan ik bedoelde. Op dat mo-ment vroeg ik mij af waar ik in hemelsnaam aan begonnen was.”

SooJung moest erg wennen aan het wonen op kamers. In Korea woonde ze bij haar ou-ders, dat is gebruikelijk voor een studeren-de dochter. “Voordat ik naar Nederland kwam, had ik niets anders gezien dan Se-oul. Als het aan mij lag was ik al veel eer-der op kamers gegaan. Ik vind het alleen jammer dat ik nu alles moet delen, zelfs de koelkast! Dat vind ik echt niet prett ig.”

“Wat ik bijzonder en opvallend vind is de manier van lesgeven op de FCJ. In Ko-rea is de machtsafstand tussen de leraar en leerling zoveel groter dan hier. Tijdens de les steken jullie gewoon je hand op! In Ko-rea sparen wij onze vragen op. Als je geluk hebt, kan je na de les je vragen stellen. Wij mogen in geen geval de leraar onderbre-ken in zijn verhaal. Ik vind dat zelf geen

manier van lesgeven.”In Korea betalen stu-

denten jaarlijks minimaal vijfduizend euro aan col-legegeld. Ze hebben geen leningsstelsel zoals wij die kennen. “Als je medicijnen wilt studeren betaal je zelfs meer dan het dubbele”, weet

SooJung. “En kunsten studeren is even duur als medicijnen. Dat heb ik nooit be-grepen. Sommige studies maken gebruik van studiebeurzen en de overheid wil nog wel eens een arme student helpen. Maar hij of zij moet dan wel zeer slim zijn, zodat het een goede investering is.”

foto: BeNjAmIN kAmPs

‘jullie steken gewoon je

hand op tijdens colleges’

Eind september peilde het accredita-tiepanel het niveau van de opleiding. Journalistiek heeft complimenten ge-kregen, maar moet aanvullende vragen beantwoorden om voor de volle zes jaar te worden geaccrediteerd. Het panel wil stageverslagen en visies inzien om de beoordeling te checken. Ook moet de toetsing rond het afstude-ren worden verbeterd. Tevens moeten docenten beter aangeven hoe ingele-verd werk wordt beoordeeld. De oplei-ding onderschrijft de kritiek van de ac-creditatiecommissie en is al begonnen

Bij de opleidingen Digitale Commu-nicatie en Communication & Media Design wordt gebruikt gemaakt van Facebook. Docenten en managers le-zen er posts van studenten.Het oorspronkelijke doel van de op-leidingscommissie is problemen en klachten van studenten bezorgen bij mensen die er iets aan kunnen doen, zoals een opleidingsmanager. Door de komst van de Facebookpagina’s van opleidingen, komen de klachten nu direct bij de opleidingsmanager. “En dat loopt erg soepel”, zegt Emma van Dalsen, OC voorzitt er CMD. “Door-

Afstuderen journalistiek niet volgens het boekje

Facebook brengt klachten bij managers

door YeLLe tIeLemANdoor joost scheffers

De accreditati ecommissie had in september stevige kriti ek op het afstudeertraject van de opleiding Journalisti ek. De commissie keert terug om meer stageverslagen en visies te zien.

met een verbeterslag. Het panel prees de manier waarop de opleiding veran-deringen in het journalistieke land-schap ziet en daarop inspeelt. Ook de hernieuwing van het eerste en tweede jaar kan op tevredenheid van de accre-ditatiecommissie rekenen.Directeur Peter de Vries is opgelucht over de conclusies. “Dit was voor mij de eerste externe controle. Een span-nend moment, want zoiets kost enorm veel tijd in de voorbereiding. Ik ben blij met de aanbevelingen. En trots op wat we doen, maar ook kritisch. Er moet nog een hoop gebeuren.”Het panel had ook nog complimenten in huis voor het docententeam van De Vries. “Je hebt goud in handen. De do-centen vormen een goed, ervaren en betrokken team. Dat is erg goed. Ze zijn enorm kritisch op de opleiding, zoiets zien wij graag. De administra-tieve druk voor hen is echter groot.”

door LAurA derkseN

In deze rubriek geven we het woord aan een uitwis-selingsstudent. Studente SooJung Kim (22) uit Korea studeert sinds januari International Communication and Media op de FCJ.

Door Facebook komen klachten over opleidingen sneller terecht bij docenten en opleidingsmanagers.

dat studenten hun klachten niet meer alleen naar ons hoeven te sturen, maar ook direct op Facebook kunnen zet-ten, hebben ze meer binding met de opleiding.”Ook docenten zijn enthousiast over het gebruik van Facebook: “Het werkt makkelijker om iets gauw op Face-book te zett en. Het kost veel meer tijd om dingen op Sharepoint te zett en. En studenten kijken niet vaak op Share-point. Zoals wij tijdens de opleiding aan ze leren: je moet zijn waar de klant is”, beredeneert docente Wendy van der Steen.“De opleidingscommissie vervangen door Facebook is echter geen optie volgens Willem Spee, opleidingsma-nager DC: “Voor de accreditatiecom-missie is een OC essentieel omdat het alles vastlegt. Facebook is daartegen-over ongeorganiseerd en chaotisch.”


PADUAAN OKTOBER 2011

FCj 5

Bij sommige opleidingen is een handjevol docenten begon-nen met het gebruik van het

programma Ephorus. Dit programma speurt internet af op zoek naar ge-lijkenissen met eerder gepubliceerd materiaal. Ephorus kan echter niet kijken in afgesloten databases, zoals het archief van sommige dagbladen en tijdschrift en. Alles wat nu in Ephorus ingevoerd wordt, blijft er in staan. Als een stu-dent nog een keer iets inlevert wat al in Ephorus staat, krijgt de docent die het programma gebruikt een melding. Coördinatoren van vakken mogen zelf bepalen of ze gebruik maken van Ephorus. De enige verplichting is dat Ephorus wordt gebruikt bij alle afstu-deeropdrachten.

Fraudebeleid ontbreekt op FCJ

door joost scheffers

Iedereen heeft het wel gedaan of er in zijn omgeving mee te maken gehad: een opdracht inleveren die je niet zelf hebt gemaakt. Lekker makkelijk, en je wordt niet gauw gepakt. Of wel? En wat zijn dan de straff en?

gegeven. Bij drie docenten waren er geen fraude gevallen, bij een andere docent tien. De ene docent is gewoon kritischer op het werk dan de andere.”Hoeveel gevallen van fraude er precies zijn, is onduidelijk. De examencom-missie van Journalistiek heeft een jaarverslag gemaakt, iets wat sinds dit jaar voor examencommissies van alle opleidingen verplicht is. Het jaarver-slag is echter niet openbaar.

Miltenburg heeft ook geen cijfers van het aantal fraudegevallen. “Al-lereerst wil ik niet over fraude spreken, maar over onregelmatigheden. Afge-lopen jaar hadden we bij de opleiding Communicatie Management vier a vijf studenten die werk hadden ingeleverd bij docenten dat ze niet zelf hadden gemaakt.”

Volgens Miltenburg verschilt de straf voor een student per geval. “Per student wordt bekeken wat we doen. Het kan bij een waarschuwing blijven, maar uitsluiting van tentamens is ook zeker mogelijk.”

Volgens Bert Schlösser, lid van de examencommissie journalistiek, is het voor docenten niet gemakkelijk om een geval van fraude aan te kaarten bij de examencommissie: “Het kost de docenten veel tijd om fraude aan te kaarten bij de commissie. Er is geen standaard formulier voor, de docent moet aan de hand van de opdracht van de student zelf hard maken wat er niet door de beugel kan of waar zijn twijfel ligt.”

Maurits Miltenburg, facultair voor-zitt er examencommissie, zegt dat er geen richtlijnen zijn voor docenten die fraude vermoeden. Schlösser bevestigt dat: “Het ligt aan de docent zelf of zij iets aan de fraude doen, iedere docent gaat er anders mee om. Soms was er een vak dat door vier docenten werd

foto: ALeXANder schIPPers

BEELDIG.

De servicebalie is sinds het begin van dit studiejaar verhuisd. De balie is on-geveer zestig meter verplaatst, van hun oude locatie tegenover de 0E-gang naar de receptie vlakbij de draaideur. Niet alle medewerkers zijn daar even blij mee. “Wij vonden het fi jn dat we op onze oude plek de rust hadden. In de pauzes is het hier vaak gigantisch druk, veel drukker dan waar wij eerst zaten. Vroeger gebruikte ik die rustige momenten om mezelf op te laden voor de momenten waarop het erg druk werd”, aldus een van de medewerkers. De oorspronkelijke locatie was qua op-pervlakte groter dan de plek bij de re-ceptie. “Eerst hadden we vier pc’s en nu maar twee. En we hadden twee van die grote tafels, nu nog een kleintje dat we moeten delen.”

Servicebalie niet blij met nieuwe plek

Eind augustus hebben inbrekers in de nachtelijke uurtjes ingebroken in de FCJ. Door een ruit in te gooien ver-schaft en zij zich toegang tot het ge-bouw. Volgens Boudewijn Dominicus, manager bedrijfsvoering, hebben de dieven één iMac meegenomen. Do-minicus slaapt er niet minder van: “De faculteit is een openbaar gebouw waar iedereen in en uit kan lopen. Als er dan één iMac per jaar wordt gestolen, dan vind ik dat meevallen.” Of de dader ge-pakt zal worden is nog onduidelijk. De politie doet onderzoek en Dominicus kan daarover gedurende het onderzoek niets over zeggen.

iMac gestolen bij inbraak

Sinds dit studiejaar hebben alle FCJ-studies een eigen toetscommissie. Deze commissies, aangestuurd door de exa-mencommissie, moeten toetsen en ten-tamens vooraf (en eventueel achteraf) analyseren. Hiermee moet de kwaliteit van de tentamens worden verbeterd. De toetscommissie kan tentamens niet terugtrekken of verbeteren, maar kan op basis van zijn bevindingen de exa-mencommissie adviseren. De studie Journalistiek heeft tijdens het laatste blok van vorig studiejaar bij wijze van proef geëxperimenteerd met een toets-commissie.

Commissie controleert tentamens

De doucheruimtes op de begane grond van de FCJ zijn voor velen onbekend terrein. Docent Gert van Wijland is er wel bijna dagelijks te vinden. Binnen een half uur fi etst hij uit Driebergen naar de Uithof, een afstand van 14 kilometer. Daarna is een frisse douche wel zo pretti g.


“

6 HET GESpREk

door roBBIe kAmmeIjer

Klaas Wilti ng (1943) werd in de jaren tachti g en negenti g wereldberoemd in

Nederland als woordvoerder van de Amsterdamse politi e. Tientallen keren

was hij te zien als deelnemer van televi-sieshows, nog vaker vertelde hij de ins en

outs van politi ezaken aan de media.

Ik had absolute vrijheid. Als ik ’s nachts gebeld werd met de vraag ‘Hoe denkt de Amsterdamse politie erover?’, vertelde ik hoe de politie erover dacht. Mijn collega’s bij de politie zitt en nu

in een moeilijker situatie. Zij kunnen niet meer alles zeggen, zij krijgen alles voorgekauwd. Als ik in zo’n keurslijf zou moeten werken, zou ik gek wor-den. Ik zou ruzie krijgen en weggaan.”

Kon u meer zeggen dan huidige politiewoordvoerders?“Inmiddels voeren bestuur en justitie steeds vaker het woord. Ik zie maar weinig politiemensen die uitgebreid vertellen over een zaak. Vroeger sprak men mij aan. Als mij gevraagd werd waarom er zo hard geslagen werd, vertelde ik waarom dat gebeurde. Nu staat de politiek op z’n achterste benen als de politie wat zegt.”

Moet de politiek de politie meer vertrouwen?“Ja. Neem onze minister van Veilig-heid, Opstelten. Hij is een regent, een man van de oude stempel. Hij kijkt volgens mij neer op wat er onder hem zit. Hij wil grip hebben op de situatie, hij is de baas en de politie moet hem volgen. Terwijl de politie juist een hele goede verhouding met burgers moet hebben. Die verhouding is mogelijk als je de politie laat communiceren.”

De politie communiceert te weinig?“In mijn optiek worden te veel details achtergehouden. ‘In belang van het onderzoek’ is soms echt fl auwekul. En soms weet een woordvoerder nog niet eens of het over een man of een vrouw gaat. Dat fl ikten ze mij niet. Ik wist wat er aan de hand was. Als woordvoerder is het belangrijk dat je mensen om je

heen hebt die je onmiddellijk infor-matie verschaff en. Wil je vertrouwen kweken bij het publiek, moet je laten zien wat je doet. Ook als er iets fout gaat. Journalisten komen er toch ach-ter. En als je niets vertelt, kennen zij de waarheid niet en komen er allerlei onware verhalen in de krant.”

Is het sinds de komst van social media nog mogelijk om die verhalen een stap voor te zijn?“Dat hangt af van hoeveel inzet je toont. Ik was 24 uur per dag bereik-baar. Journalisten konden mij niet kwaaier krijgen dan als ze vertelden dat ze mij niet te pakken konden krijgen. Een woordvoerder moet altijd beschikbaar zijn.”

Een woordvoerder kan niet altijd alles vertellen. Is dat moeilijk?“Het is balanceren, maar het wordt een extra natuur. Als je iets niet kan vertel-len, moet je altijd uitleggen waarom dat niet kan. Mensen begrijpen best dat je niet alles kunt vertellen. Zolang je in gesprek blijft en overtuigt, gelooft het volk je. Het is ook belangrijk wie je

regent

‘veILIGheIdsmINIster oPsteLteN kIjkt

Neer oP de PoLItIe’

op televisie laat komen. Zo denk ik dat de korpschef van Amsterdam (Bernard Welten, red.) een goeie vent is, maar hij komt over als een arrogante kwal. Dat is slecht. De politie hoort warmte en gezag uit te stralen.”

U kreeg ook kritiek op uw gezag, door optredens in tv-shows. “Ik trok mij niets van die kritiek aan. Ik heb hele mooie dingen gedaan, ik ben bijvoorbeeld op Aruba geweest voor Sterrenslag, dat neemt niemand mij meer af. En op deze manier kon ik communiceren met burgers die niet de Volkskrant of NRC lezen. Misschien niet eens de Telegraaf. Ik kon het volk vertellen over drugsproblemen, over hoe je daar mee om moet gaan.”

Zett e u uw autoriteit op het spel?“Nee. Ik bleef voor de mensen de woordvoerder van de Amsterdamse politie. Als dat niet meer zo was ge-weest, was ik gestopt. En omdat ik op televisie kwam, werd ik op veel plaat-sen uitgenodigd om mijn verhaal over de politie te vertellen. Ik zie dat een politiewoordvoerder nu niet doen.”

Nog steeds het gezicht van de politie




HET GESpREk 7

faillissement

‘NIet ALLe INformAtIe dIe Ik vAN dIrk kreeG

wAs juIst’

genclubs niet gingen voor het belang van klanten, maar voor het grote geld dat te verdienen was. Ook al lag er een goed voorstel, men zat met tranende ogen bij Radar om er nog wat extra’s uit te slaan.”

Ze misbruikten de media, zegt u?“Ja. Het leek soms zelfs op chantage. En dat is natuurlijk ook het probleem in een crisissituatie: als media eenmaal beet hebben en je lost problemen niet tijdig op, wordt het een hetze. Ik zei wel eens tegen Dirk: ‘Het gaat al lang niet meer om jou.”

Communicatiestrateeg Kirsten Verdel stelde in februari 2011 in de Paduaan dat DSB publiekelijk excu-ses aan had moeten bieden. Had dat inderdaad geholpen?“Misschien. Pas toen er geen houden meer aan was, kwam Dirk Scheringa voor de camera. Dat had veel eerder moeten gebeuren. Bovendien: het belangrijkste wat een bedrijf moet doen als er klachten zijn is die klachten oplossen. Dat ging te traag. DSB had de klachten veel sneller moeten afh andelen.”

Was het onmogelijk de bank nog te redden?“Nee, het had beslist gekund. Dirk had moeten aft reden. Ik had al een persbericht klaarliggen, waarin dat zou worden aangekondigd.”

Had de bank dan nu nog bestaan?“Zijn aft reden zou een symbool van verandering zijn geweest. Dirk werd niet meer vertrouwd. En vertrouwen is essentieel: als dat weg is, heb je een probleem. Dirk heeft de ernst van de situatie te lang genegeerd en had de bakens wat eerder moeten verzett en.”

U werd het gezicht van de politie. Had dat ook nadelen?“Mijn hele gezin heeft persoonsbe-veiliging gehad tijdens de IRT-aff aire. Ik had een gepantserde auto, waar ik steeds onder keek voordat ik wegging. Ik ben niet zo angstig uitgevallen, dus ik maakte mij er niet druk om. Mijn kinderen vonden het absoluut niet prett ig, want bij iedere stap die zij zet-ten, ging er een beveiliger mee.”

Deed dat u twijfelen aan uw baan?“Nee, geen moment. Ik werd alleen boos. Ik wil mijn leven niet laten bepa-len door criminelen.”

In 2009 was u woordvoerder van de DSB Bank wiens faillissement Ne-derland stap voor stap kon volgen. Wist u wat er speelde bij de bank?“Achteraf kan ik zeggen dat de infor-matie die ik van Dirk Scheringa kreeg niet altijd juist was. Maar ik vraag mij weleens af of Dirk het zelf wel allemaal precies wist.”

Neemt u hem dat kwalijk?“Dirk en ik vertrouwden elkaar, mijn

adviezen nam hij bijna altijd ter harte. Ik neem het hem wel kwalijk dat hij aan zijn woordvoerder niet het juiste aantal gedupeerde klanten vertelde. Het aantal dat ik naar buiten bracht bleek later niet te kloppen. Daar had ik toen fl ink de pest over in.”

Heeft u gedacht aan opstappen?“Ja. Ik heb zelfs een mail gestuurd aan de directeur communicatie, dat ik ermee wilde stoppen. Ik had een punt bereikt, waarop ik er genoeg van had.”

U beseft e dat u op een zinkend schip zat?“Nee. Het had meer te maken met mijn gevoel. Ik voelde mij ongelukkig bij de situatie. Op aandringen van de directeur communicatie ben ik toch gebleven. Zij zei: ‘Klaas, als je het niet voor Dirk doet, doe het dan voor het personeel’.”

Waarom was DSB niet meer te red-den?“DSB lag onder vuur en iedereen dacht er een graantje van mee te kunnen pikken. Ik heb het gevoel dat belan-

foto: XXX

CVVanaf 1964: werkzaam bij de Amsterdamse politie: van aspirant agent tot brigadier

Vanaf 1980: werkzaam op bureau voorlichting van de Amsterdamse politie

Vanaf 1984: Projectleider project voorlichting en publiciteit Amsterdamse politie

1987 – 2000: hoofd voorlichting van de Amsterdamse politie

Sinds 2001: media-adviseur, mediatrainer en presentator bij omroep flevoland

Nog steeds het gezicht van de politie


8 HET ECHTE lEVEN

DRiE STElliNGEN VooR

Festivaldirecteuren maken zich zorgen over het poli-tieke klimaat. Toch moeten ze zich niet met de politiek bemoeien.“Oneens. De politiek doet zijn uiterste best om de openbare orde en onze veiligheid te waarborgen. Ik wil dat de politiek nog meer betrokken wordt bij eventmanagement. Maar ook de rol van festivalorganisatoren is belangrijk, zij kunnen de politiek adviseren. Als je het hebt over politieke invloeden, dan is het weer een ander verhaal. De organisator moet zich daar niet mee bemoeien, het is geen bestuurder.”

Het drama bij het Belgische Pukkelpop had voorkomen kunnen worden.“Oneens. Onze Belgische collega’s hebben goed samenge-werkt met Nederlandse organisatoren om ervaringen uit te wisselen en hebben er veel aan gedaan om calamiteiten te voorkomen. Festivalorganisatoren maken een risicoanalyse,

daar staat ook de weersinformatie in. Dat is ook bij Pukkel-pop gebeurd. Maar, het KMI in België heeft al heel vroeg weersvoorspellingen gegeven waarin duidelijk werd dat het zeer slecht weer werd. Ik heb gelezen dat de organisatoren die berichten niet serieus hebben genomen. Het was verstan-diger geweest als de festivalgangers de toegang tot de tenten was geweigerd.”

Er zijn te veel festivals.“Eens. Door de toename van het aantal festivals zie je een verschuiving van megafestivals naar kleinere festivals. De kleinere doen het veel beter, dat heeft met het aanbod en met de toegangsprijs te maken. Het is goed dat er veel aanbod is, maar je zou je kunnen afvragen of het niet wat minder kan. Er zijn veel festivals in het water gevallen, met alle gevolgen van dien. Jonge organisatoren steken er veel geld in en vervolgens verregent de boel.”

“Mijn middelbare school heb ik niet afgemaakt. Ik was zo ongemotiveerd,

dat ik in de vijfde klas van school ben gegaan en ging werken in een callcenter van een internetmaatschappij. Dat was in het begin vreselijk. Later mocht ik, als twintigjarige zonder diploma, trainin-gen gaan geven aan nieuwe werknemers die veel ouder waren dan ik en wel een diploma hadden. Dat vond ik wel stoer.

Toch had ik het na twee jaar wel weer gezien op de werkvloer. Mensen zeiden tegen mij dat ik nooit aan studeren toe zou komen als ik eenmaal zou gaan wer-ken. Maar voor mij gold dat niet. Na drie jaar te hebben gewerkt, ging ik open da-gen bezoeken. Met een vriend ging ik kijken bij de opleiding Digitale Com-

municatie op de FCJ. Omdat Journalis-tiek in hetzelfde gebouw zit, ging ik daar ook een kijkje nemen. Radio vond ik geweldig. Een gesprek met radiodocent Dik Binnendijk trok mij over de streep om voor Journalistiek te kiezen.

Op dag één van het eerste jaar schreef ik me in voor de cursus Campusradio waar ik in het derde blok pre-sentator werd. Buiten school maakte ik mijn eigen podcast-radioprogramma ‘Spook-radio’ voor de website NLhiphop.nl. Dit programma was zo’n groot succes dat ik benaderd werd door de radiozender in opkomst 100%NL om het programma live op de landelijke radio te maken. Een

droomscenario. Dat heb ik anderhalf jaar gedaan.

In het vierde jaar volgde ik de redac-tie Televisie, wat uiteindelijk ook mijn afstudeerrichting werd. Een strategische keuze, omdat in de televisiewereld veel

meer banen zijn.Toch ging ik na

mijn afstuderen eerst aan de slag als docent op de SvJ. Ik gaf Campusblog en Campusradio.

De studenten in mijn klas waren vaak vrienden of oud-klasgenoten. Dat is een vreemde situatie, maar het heeft nooit voor problemen gezorgd. In de les was ik serieus, buiten de les dronk ik een biertje mee in Stef ’s.

Naast mijn werk als docent nam ik allerlei freelanceklussen aan. Ik was pre-sentator bij WNL, maakte fi lmpjes voor MargrietTV en was gadgetdeskundige bij de Wereldomroep. Allemaal erg leuk, maar ik had het gevoel dat ik een beetje aan het rommelen was, dat ik niet aan een solide carrière bezig was. Toen ben ik naar vacatures gaan zoeken en ben ik terecht gekomen bij de Radio Nieuws Centrale.

Daar maak en presenteer ik nieuws-blokjes voor een aantal regionale zen-ders. Nu heb ik het gevoel dat ik écht aan het werk ben. Of ik over een vol-gende stap in mijn carrière heb nage-dacht? Nee, nog niet. Het belangrijkste is om eerst zo goed mogelijk te worden in mijn vak.”

Harry de Winter, directeur van ‘Master in Event Manage-ment’, heeft meer dan vijftig grote gemeentes getraind in public event management.

‘Ik gaf les aan vrienden’

door josIeN woLthuIzeN

Op de middelbare school een ongemoti veerde puber, nu presentator bij de Radio Nieuws Centrale. Hoe oud-student Casper Meijer moti vati e kreeg.

‘ik was niet met een solide

carrière bezig’


EEN EXPERT.door LAurA derkseN



HET ECHTE lEVEN 9

Niets lastiger voor een redactie om haar journalistieke keuzes uit te leggen. Voor de lezer doe je het immers nooit goed. De een vindt Sport interessant, de tweede Politiek en de derde Ach-terklap. Vaak genoeg krijgt de redactie boze mailtjes, met als strekking: be-lachelijk dat jullie dit stuk publiceren!

En zo is het. Objectiviteit in de jour-nalistiek bestaat niet. Wat overigens niet wil zeggen dat je er niet naar moet streven. Lezers zullen ermee moeten leren leven dat een nieuwskeuze vaak arbitrair is.

En het wordt steeds lastiger. Neem de zogenoemde alerts. Bij NU.nl kan men zich abonneren op nieuwsalerts. Bijzonder handig, maar er is veel gedoe

over. Bij een enkel bericht is er immers nog veel meer dan bij de site discussie mogelijk over de vraag of een bepaald nieuwsfeit een alert rechtvaardigt of niet.

Neem Steve Jobs. De dienstdoende redacteur besloot geen alert uit te stu-ren. Zijn redenering: ’s nachts moet de lat een stuk hoger liggen dan overdag. Met andere woorden: je moet mensen ’s nachts niet zomaar wakker sms’en. Veel lezers dachten daar nochtans an-ders over: zij konden het niet begrijpen dat Hella Haasse een paar dagen eerder wel een alert kreeg. Deze alert kwam ons sowieso op woedende reacties te staan. ‘Wie de fuck is Hella Haasse?’ zo mailde ons bijvoorbeeld een lezer.

Het geeft aan dat dit alles bijzonder lastig is. En dat wij ook inschatt ings-fouten kunnen maken, bijvoorbeeld bij Steve Jobs, al blijft dit punt van discus-sie. Het geeft ook aan dat dit pas het be-gin is. Personalisatie is het toverwoord. De volgende stap is het bieden van de mogelijkheid om je te abonneren op bepaalde categorieën.

Bezitt ers van een iPhone en iPad kunnen dat al. Zo krijgen zij automa-tisch een melding krijgen als er een nieuw bericht is verschenen op NU.nl over Ajax. Of over het PGB. Of Steve Jobs.

Laurens Verhagen Hoofdredacteur NU.nl

Dertig meter rode loper, een kleine duizend genodig-den, tientallen journalisten en nog een veelvoud aan

fotografen. En fi etsen aan de zijkant en sterren die aan het einde consump-tiebonnen kunnen kopen, het blijft tenslott e Nederland, polderglamour-land. De Paduaan stond langs de rode loper van het Gala van de Nederlandse Film om dit media-evenement van dichtbij mee te maken. Op dit hoogte-punt van het Nederlands Filmfestival worden jaarlijks de Gouden Kalveren uitgereikt.

Ietwat ongemakkelijk loopt de ene onbekende na de andere bekende Nederlander over de rode loper. Eén fotograaf weet ze op hun gemak te stellen. Hij schreeuwt niet “Héé, héé, hieeeeer” om aandacht te krijgen, maar vraagt netjes over de sterren voor zijn lens willen poseren. “Of ik de kleren van deze mensen interessant vind? Nee. Ik maak portretfoto’s.”

Barton van Flymen, fotograaf van het fotopersbureau Hollandse Hoogte, laat op zijn toestel de mooiste foto’s zien. Al tientallen jaren fotografeert hij

sterren op de rode loper. “De ene keer vind ik het leuker om te doen dan de andere keer. Het ligt eraan of ik mijn dag heb, of het lekker loopt”, vertelt hij. Moeite om de aandacht te krijgen van de sterren, heeft hij niet. “Nee, de aandacht krijg ik vaak wel. Ik ben wat anders dan de rest hè.”

Van Flymen heeft veel sterren op de rode loper zien komen en ook weer zien gaan. Ondertussen zag hij ook steeds meer collega’s naast de rode loper komen. Ook nu lijkt het alsof alle telelenzen uit Nederland naar Utrecht zijn meegenomen. “De afgelopen jaren is het veel drukker geworden. Er zijn veel bladen bijgekomen. Sommige fotografen zijn echte amateurs, daar heb ik wel eens last van gehad.”

Na het gala bevrijden naar adem happende mannen zich van hun strik-jes en trekken vrouwen andere schoe-nen aan. “Had u uw dag vandaag?” vragen we fotograaf Van Flymen als we hem na afl oop van het rode lopermo-ment zien. “Ja!” De ervaren fotograaf laat met trots een paar prachtige por-tretfoto’s zien. Het werk zit erop. “En nu op naar de champagne!”

Sterren schieten op de Utrechtse rode loper

“Goedenavond, mag ik een foto van u maken?” De ene na de andere BN’er kijkt verbaasd in de richti ng van onze buurman langs de rode loper. “Oh, wat vraagt u dat lief, zeg!” reageert cabare-ti er Jeroen van Koningsbrugge. Hij neemt vervolgens alle ti jd om te poseren voor de fotograaf naast ons. “Wilt u iets na achteren gaan?” vraagt hij nog. “Ja hoor, ja hoor!”

Column.GAST

Afwegingen

door roBBIe kAmmeIjer & josIeN woLthuIzeN

foto’s: BeNjAmIN kAmPs


10 DE MENS ACHTER

door joost scheffers

Paduaan spreekt elke editie met medewerkers van de Faculteit Communicatie en Journalistiek. In deze interviews ligt de nadruk nu eens niet op de onderwijsperikelen, maar op de mens achter de geïnterviewde. Deze editie: Janet den Ouden.

“Ik geloof dat de manier waarop je geboren wordt veel invloed heeft op de rest van je leven. Net als de periode waarin je in de buik van je moeder zit. Sommige mensen

komen na een probleemloze zwangerschap zonder enige moeite op de wereld en schateren het direct uit. Dat zijn vaak mensen die voortvarender in het leven staan dan mensen die moeilijker geboren zijn. Toen mijn moeder zwanger van mij was, is mijn opa, haar schoonvader overleden. Ook overleed een dierbare vriend. Misschien ben ik daarom wel wat emotione-ler dan anderen. Ja, ik heb een spirituele instelling.”

Coma“Mijn jeugd bracht ik tot mijn vijftiende door in Maarsen. Ik had twee zussen. Toen ik vijftien was, verongelukte mijn oudste zus. Ze was met vriendin-nen op vakantie in Spanje en kreeg daar een ongeluk, waardoor ze in coma raakte. Ik kan mij de dag toen dat gebeurde nog goed herinneren: ik had net een vriendinnetje naar het station gebracht, toen ik thuis kwam en mijn zus zei: ‘er is iets ergs gebeurd’. Het gekke is: mijn vader was ook op vakantie. Hij was aan het bergbeklimmen en wandelen in Alaska. Terwijl dat veel risicovoller is, ging mijn gedachte niet uit naar mijn vader. Ik wist direct: het is Bertien.

Door het overlijden van mijn zus, is mijn leven een andere kant op gegaan. Voor haar overlijden was mijn leven rooskleurig. Ik zat midden in mijn puberteit en ontdekte het leven. Door haar dood raakte ik volledig in shock. Wat er gebeurde, kwam niet bij mij aan, ik creëerde onbewust een schild om mij heen. Van de begrafenis weet ik alleen nog dat mijn vader daar een toespraak hield en dat ik heel trots op hem was, dat hij dat kon.

Tijdens de dagen dat mijn zus in coma lag, ben ik

erachter gekomen dat mensen keihard zijn. Bij ons in het dorp was er kermis. Toen ik daar heen ging, vroegen mensen aan mij: ‘wat doe jij hier?’ Nieuwtjes gaan in een dorp natuurlijk als een lopend vuurtje. Ik had zoiets van: ‘hallo, waar bemoei jij je mee?’ Mensen zijn keihard. Daar ben ik toen wel achter gekomen.

Ik weet niet of ik steun had van mensen toen mijn zus overleden was. Mijn andere zus was thuis, maar zij trok heel erg naar haar vriendje toe en was daar

ook vaak. Bij hem vond ze steun. Ik had onze buren. Maar ik kan mij weinig van die tijd herinneren, het is een soort trauma. Die tijd heeft denk ik ook invloed gehad op de rest van mijn leven, zeker de emotionele kant. Nu vind ik het lastig als iemand mij vraagt: ‘heb je broers of zussen?’ Dan kan ik zeggen: ‘ja, ik heb een zus’, maar dan hoor ik direct dat stemmetje in mijn achterhoofd zeggen: ‘je hebt er twee’.”

Emoties“Mijn mooiste tijd heb ik gehad toen ik in een tehuis werkte voor 21+ mensen die niet meer thuis kunnen wonen, maar ook niet in een inrichting thuis horen. Ik solliciteerde daar als gastvrouw, maar tijdens het sollicitatiegesprek zei de manager tegen mij: ‘jij kunt veel meer’. Die manager gaf mij een kans om met cliënten te werken. Daar ben ik haar heel dankbaar

voor, want ik had geen opleiding gehad. Dat werk heb ik zeven jaar gedaan. Ik werkte met mensen die aan hun frontale hersenkwab een beschadiging hadden opgelopen. Ze hadden heftige emoties, waren of heel blij, of heel boos.

Een jongen uit het tehuis werd op een ochtend wakker en kon niet meer praten en slikken, uit het niets. Hij kon ook niet meer bewegen. Hij was vol-ledig in paniek. Een hersenvliesontsteking bleek de oorzaak. Hij heeft er twee jaar over gedaan om er mentaal bovenop te komen. Nu kan hij alleen nog zijn duim omhoog en omlaag steken en typen, maar hij gaat wel elk weekend naar grote feesten. Ook naar feesten als Sensation White. Met hem heb ik nog steeds contact. Zijn ogen zeggen nu alles. Hij heeft de mooiste meiden om zich heen. Je wordt gewoon blij van die jongen. Ik heb veel respect voor hem en voor het feit dat hij het plezier in het leven terugvond.” Relativeren“In het tehuis heb ik geleerd om te relativeren. Door te relativeren ga je de onbelangrijkheid van sommige dingen inzien. Waar je heel erg voor moet oppassen, is dat je niet doorslaat en denkt: ‘lekker belangrijk allemaal.’ En: ‘waarvoor doe ik dit eigenlijk?’. Dat heb ik even gedaan, maar ik dacht: ‘stop, ik heb ook een eigen leven en moet mijn eigen leven leiden.’

Een andere cliënte uit het tehuis kende ik nog van mijn lagere school. Haar hart functioneerde nog maar voor dertig procent en zij is zich letterlijk doodge-schrokken. Ik heb haar gereanimeerd, maar ze heeft het niet gered. Ik maakte in het huis zoveel mee, dat het na zeven jaar ook beter was om weg te gaan. Ik trok het niet meer. Ik dacht op een gegeven moment: ‘ik ga voor gezellig, leuk, niet te moeilijk. Geen leven of dood’.”

‘Ik ga voor gezellig, niet te moeilijk’

pERSooNlijkNaam: janet den ouden

leeftijd: 43

Woonplaats: Amersfoort

Beroep: receptioniste en pedicure

levensmotto: Leef vanuit je hart en met gedrevenheid red je het

Geloof: Niet praktiserend

FCj: dynamische werkplek met een een fijne sfeer

‘Ik weet NIet of Ik steuN hAd

toeN mIjN zus overLeed’



DE MENS ACHTER 11

foto: ALeXANder schIPPers

OKTOBER 2011



Z.o.Z. 12

Op de brandstapel met alle verpak-kingen! Ik strijd voor een verpak-kingsvrije maatschappij waar men borrelnootjes koopt in degelijke tupperwarebakjes en cola in een ouwerwetse melkfl es. Nee, ik draag geen grijze sokken in sandalen en bomen knuff elen doe ik ook liever niet. Maar ik vind al die troep die we met z’n allen produceren simpelweg onnodig. Ik raak gefrustreerd van onze zogeheten weggooimaatschap-pij.

De HU is niet bepaald de ultieme place-to-be voor mensen zoals ik. Om te beginnen vanwege de prin-terparade in de FCJ. Printers zijn mijn grootste vijanden. Niet alleen omdat ze eigenlijk nooit goed hun werk doen, maar omdat ze elke dag kilo’s papier vreten. Monstertjes zijn het, papiermonstertjes. Bovendien: printen is achterhaald, dat papier-werk is zo 2010! We leven anno 2011 in een digitaal tijperk. Op onze Macbooks en andere elektro-nica staat alles ook prima zwart op wit.

Met een printpasje van de HU mogen docenten nota bene dui-zend printjes per dag maken. Daar kun je elke dag een Bijbel mee uit printen! Voor een printje hier, een printje daar vloeren we de paleisjes van Scandinavische vogelfamilies. En kappen we de speeltuin van die schatt ige aapjes in Borneo. Moeten zij voortaan op de grond bivakkeren

‘Op de brandstapel

met die koffi eautomaten’

omdat wij zo nodig tastbare versies van langdradige rapporten en lullige readers willen hebben? Die – laten we eerlijk zijn – toch bij het oud pa-pier eindigen…

Ik ben ook allergisch voor kof-fi eautomaten. Ik ben geen fan van mierenneukerij, maar die plastic be-kertjes. Die rooie. Die zijn zo passé. Laten we met z’n allen voortaan ons eigen servies meeslepen naar de FCJ en koffi e drinken uit van die gezel-lige Blond koppen.

Dus: op de brandstapel met die koffi eautomaten en hun bekertjes en die onbenullige printers. Mijn voorstel: voortaan een tien literpot pindakaas en een vijft ig litervat Op-timel in de kantine. Geen verpak-kingen meer. Want zeg nou zelf: verpakkin-gen zijn zo ontzet-tend retro.

Milieuvervuiling, zo retro

Column...STUDENT

Hoofdredacteur: Yelle Tieleman@yelletieleman

Adjunct: Josien Wolthuizen@wolthuizen

Art-director: Jetske Looijen

Eindredacteur: Robbie Kammeijer@robbiekammeijer

Redacteuren: Joost Scheff ers, Laura Derksen@joostscheff ers @lauderksen

Medewerkers: Benjamin Kamps, Alexander Schippers

Met dank aan: Laurens Verhagen, Gerda van Dool

Drukkerij: Tuijtel

tIP de redActIe @PAduAANfcj

ColoFoN

.EVEN

WHATSAPPENMET

Step Vaessen

Step Vaessen was jarenlang indonesië-correspondent van het NoS journaal, tot-dat ze in 2006 overstapte naar het nieuwe Al jazeera. Afgelopen zomer zorgde ze op een zondagavond voor volle timelines op Twitter, toen ze te gast was in het programma Zomergasten.

timel in de kantine. Geen verpak-kingen meer. Want zeg nou zelf: verpakkin-gen zijn zo ontzet-tend retro.

ColoFoN

Gerda van Dool

Heb je veel reacties op de uitzending gehad?

Wilde je Nederland wakker schudden?

Ja. Ik kreeg over het algemeen positieve reacties, maar ook negatieve. Bijvoorbeeld over wat ik vertelde over de islam. Ik merk dat onder de kijkers in Nederland gevoeligheden heersen over de islam. Wat mij verbaast is dat mensen een hele religie, die door miljarden men-sen wordt aangehangen, zó afk euren.

“Ik wilde Nederland een ander perspectief geven. Wat er in Nederland in de discussie over de islam gezegd wordt, vind ik erg beperkt. Ik denk dat ik, als iemand die in een moslimland woont, daar iets aan kan bijdragen.”

Die bijdrage lever je nu voor Al Jazeera, een zender die in Nederland nog niet is ontdekt. Gaat dat nog gebeuren denk je?

Ik hoop dat mensen voorbij hun grenzen gaan kijken. De tijd is echt voorbij dat je alleen maar in je eigen, kleine wereldje kunt leven. Ik heb de indruk dat in Nederland gedacht wordt dat de Arabische wereld in een soort mid-deleeuwen vast zit. Dat is in strijd met de werkelijkheid.

Ben je vijft ien jaar geleden naar Indonesië gegaan met het idee mensen een completer beeld te geven?

Ik wilde Azië bekend maken in Nederland. Indonesië werd gezien als ‘de oude kolonie’. Soja, sambal, daar dacht ieder-een aan. Ik wil laten zien wat er echt speelt.

door roBBIe kAmmeIjer


Paduaan oktober 2011

Documents

Transcript of Paduaan oktober 2011