Paduaan December

FCjnakijkwerk om van te huilen

pagina 2

Paduaan. nummer 2december 2010

humedia.nl/ProFile/Paduaan

tanja Fraai van de Wereld-omroep over ‘zwart’ en ‘wit’ in hilversum

pagina 6

HET GESpREk.bij nataraj dans je gewoon op je blote voeten

pagina 9

.REpo

GEBRUik

2.0 UNiQUE SElliNG poiNT

opSTART

ANEkDoTE

PONSCoRNEliSCoRNEliSCoRNEliSvsSCHONKvspiM

Wie twitt ert, doet ertoe. Althans, zo lijkt het soms. In hoeverre vinden alle web 2.0-toepassingen hun weg op de FCJ? Om warm te draaien een kleine ‘batt le’ tussen Pim Schonk (Communicati e) en Cornelis Pons (Journalisti ek), op pagina 5 de stand van zaken.

Pionierde vorige eeuw al op het digitale vlak. Hij creëerde vijft ien jaar geleden

een eigen leeromgeving in Windows 95 en maakte de opkomst van web

2.0 en social media bewust mee.

Vijf jaar geleden besloot hij zichzelf ook online dienstbaar op te stellen voor zijn studenten. Luisteren en communiceren via het web. Met andere woorden: social media als verlengstuk van zijn lesgroepen.

door irene van eerden en merliJn enSinG

Schonk combineert graag onder-wijs en social media. Verbindt

social media aan weblectures en beheert op LinkedIn de alumni-

groep van Digitale Communicati e.

Zet Twitt er in ti jdens zijn lesgroepen. Studenten moeten nieuws zo goed mogelijk samenvatt en in 140 tekens. Denken in headlines, noemt Pons het.

Kan het apparaat prima uitzett en. Maar als hij de school inloopt, is hij online. Net als zijn studenten, die tot in den treuren twitt eren. Zelfs in Stef’s, ti jdens gesprekken. Vindt Pons not done.

Wil zijn privéleven niet vastleg-gen op het net, houdt het

puur zakelijk. De familie klaagt wel eens dat hij daar te lang mee bezig is, maar hij logt wel uit

voor het avondeten.

Een student, fanati ek Twitt eraar, had al maanden bonje met

een bedrijf. Toen twitt erde hij: ‘Hoeveel volgers moet ik hebben

om serieus genomen te worden?’ Het probleem was binnen een halve dag

opgelost.

Pons las op Twitt er dat een student bij RTL Nieuws een primeur te pakken had. Zett e daarop zijn tv aan en zag de betreff ende student in beeld. Achtt e de meerwaarde van twitt er zodoende bewezen.

CHECkliST CHECkliST

pagina 9

FacebookTwitt erHyvesYouTubeSkype

VimeoYammerLinkedInFlickr

Twitt erFlickr

LinkedIn

Beide heren brengen het er keurig vanaf. Ze zien in social media een toevoeging op het onderwijs en privé blijft privé.

Goede zaak @Pim_S en @cornelispons. #opnaarpagina5

CoNClUSiE

Foto’S: mariette tWilt

Paduaan december.indd 1 11/30/10 1:32 PM

2 FCj

Piep-piep-piep...Ga je gang. Het zijn de vaste woorden van de kassamedewerksters in de kan-tine, Susan en Wil. Ze herhalen het keer op keer, bij iedereen die langskomt om voedsel te kopen. Vervolgens klinkt een piep, dan wordt het pinpasje in het au-tomaatje gestoken en dan klinken – als het goed is – drie snelle piepjes achter elkaar. Er is betaald. Volgende. Ga je gang.

Tussen half een en half twee, in de pauzes, is er een grote piek. De twee rijen staan er tot aan de muur en stu-denten die aansluiten kijken vertwijfeld en bijten op hun lip: de linker of de rechter rij? Net zoals ze bij de ‘vetafde-

ling’ moeten kiezen tussen de kroket of de kaassoufl é.

Wil doet dit werk nu bijna 25 jaar – over twee jaar gaat ze met pensioen. Ze heeft op veel verschillende hogescho-len gewerkt, en nu werkt ze sinds een maandje op de FCJ. “Het is leuk om met jongeren om te gaan”, vindt ze. “En ik moet zeggen: ze eten gezond. Ik heb het idee dat studenten wel een beetje op hun eetpatroon lett en.” Terwijl ze dat zegt, komt er nou nét iemand aanlo-pen met een kartonnen bordje met een kroket, twee witt e broodjes, een kip-corn en een zakje chips. Wil haalt haar schouders op. Ga je gang.

Af en toe gaat Wil even staan. Voor de afwisseling. “Maar lang sta ik niet, hoor. Ik zit op een stoel met wieltjes. Als er dan niemand bij de tweede kassa staat, rol ik zo heen en weer.” De studenten hoeven bijna niet op Wil te wachten.

Een blond meisje dat wil afreke-nen kletst met haar vriendin die naast haar staat en stopt het pasje erin. Dan giechelt ze, schudt snel haar hoofd en haalt het pasje er weer uit. Het was haar schoolpasje waar ze mee probeerde af te rekenen. Ze herstelt haar fout en wacht op het piepje. Wil knikt. Ga je gang.

Lisanne

MINIREPO.liSANNE VAN SADElHoFF

Verbazingwekkende undercoververhalen

Twijfel over alledaagse dingen slaat toe

Tijdens het lezen van ‘Heerlijke nieuwe wereld’ van Gün-ther Wallraff valt je mond regelmatig open van verbazing.

Na het verschijnen van ‘Ik (Ali)’ in 1985 staat de naam van de auteur haast in het woordenboek vermeld onder ‘under-coverjournalistiek’. Hij fl ikt zijn kunstje nogmaals in ‘Heer-lijke nieuwe wereld’ en kruipt deze keer in de huid van een callcentermedewerker, fabrieksmedewerker, zwerver en een Surinamer. Vooral de harde realiteit waar hij als zwarte te-genaan loopt, lijkt uit een andere eeuw te komen. Wallraff is er wederom in geslaagd om een vermomde vinger op de zere plek te leggen.

€ 19,95 - UITGEVER AMBON - ISBN 9789026322624

Something Unknown is een wetenschappelijke tocht langs bovennatuurlijke ervaringen: gedachtelezen, helder-

ziendheid, spirituele healing. Renée Scheltema interviewde wereldwijd experts. De fi lm laat je twijfelen aan alledaagse dingen. Een dier ‘voelt’ wanneer hun baas thuiskomt. Te-lepathie? Of toch simpelweg herkenning van het autoge-ronk? Naarmate de fi lm vordert geloof je steeds meer in het paranormale, hoewel het er soms toch lachwekkend uitziet. Hoe dan ook, deze fi lm is een mooie opsomming van experimenten en bewijzen die je het idee geven dat er

inderdaad meer is dan dat wat wij via onze vijf zintuigen waarnemen.

TipS door marleen hooGendoorn & eva Slierendrecht

FCj TWEETS

@AURoRApETERS Skypen met stagebegeleider @stefbiemans in Nicaragua. ondanks storing in verbinding: leuke kennismaking!

@MARlEEN_H ik ben zo bezig met de redactie Tijdschrift dat ik johan Derksen er net serieus van verdacht de ViVA te besprek-en in plaats van de FiFA@CASpERMEijER Hehe vet, bin-

nenkort is er een HU personeels-feestje mét karaokeset! #lachen

@SANNEHillE pfff jojanneke, wat ben je lelijk van dichtbij. Normaal niet belangrijk natu-urlijk, maar bij #powned gaat het natuurlijk niet om de inhoud @jUliENB140 kantine in FCj serveert vruchtensap na uiterste houdbaarheidsdatum.

TNa het verschijnen van ‘Ik (Ali)’ in 1985 staat de naam van de auteur haast in het woordenboek vermeld onder ‘under-coverjournalistiek’. Hij fl ikt zijn kunstje nogmaals in ‘Heer-lijke nieuwe wereld’ en kruipt deze keer in de huid van een callcentermedewerker, fabrieksmedewerker, zwerver en een Surinamer. Vooral de harde realiteit waar hij als zwarte te-

Sziendheid, spirituele healing. Renée Scheltema interviewde wereldwijd experts. De fi lm laat je twijfelen aan alledaagse dingen. Een dier ‘voelt’ wanneer hun baas thuiskomt. Te-lepathie? Of toch simpelweg herkenning van het autoge-ronk? Naarmate de fi lm vordert geloof je steeds meer in het paranormale, hoewel het er soms toch lachwekkend uitziet. Hoe dan ook, deze fi lm is een mooie opsomming van experimenten en bewijzen die je het idee geven dat er

inderdaad meer is dan dat wat wij via onze vijf zintuigen waarnemen.

rechter rij? Net zoals ze bij de ‘vetafde- schouders op. Ga je gang.

ther Wallraff valt je mond regelmatig open van verbazing. Na het verschijnen van ‘Ik (Ali)’ in 1985 staat de naam van

lijke nieuwe wereld’ en kruipt deze keer in de huid van een callcentermedewerker, fabrieksmedewerker, zwerver en een

genaan loopt, lijkt uit een andere eeuw te komen. Wallraff is er wederom in geslaagd om een vermomde vinger op de

€ 19,95 - UITGEVER AMBON - ISBN 9789026322624

door marleen hooGendoorn & eva Slierendrecht

De Opleidingscommissie ondervroeg klassenvertegenwoordigers van het eerste en tweede jaar van de opleiding. Insteek van de rondvraag was om een beeld te krijgen van welke docenten het niet zo nauw nemen met toetsing en beoordeling. Het onderzoek houdt de docenten een spiegel voor. In de uit-komsten worden docenten met naam en toenaam genoemd, inclusief hun ‘gebreken’.

Enkele voorbeelden. Er worden grote verschillen geconstateerd tussen de (eind)beoordelingen van docenten die hetzelfde vak geven. Verder is de onverschillige manier van lesgeven bij sommige docenten een doorn in het oog van menig student. Ook behandelt de ene docent meer tentamenstof dan de ander, waardoor studenten die les krijgen van de docent die het tentamen

Docenten die de hele klas be-oordelen met hetzelfde cijfer, in werkgroepen alleen stof onderwijzen die niet terugkomt in het tentamen of simpelweg geen feedback geven. Het zijn zomaar wat ergernissen van de doorsnee Journalisti ekstudent, blijkt uit onderzoek van de Opleidingscommissie van die opleiding. Het management-team neemt per direct maat-regelen tegen deze ingebakken gewoontes.

door merliJn enSinG

De hele klas hetzelfde cijferIn de categorie ‘onbegrijpelijk’:

Daar zakt mijn broek

van af

Dat mag dus best wat enthousiaster!


Paduaan december 2010

FCj 3

Ook Journalistiek scoort slecht met een 5,2, maar staat daarmee in de midden-moot van alle journalistiekopleidingen in Nederland. Hoewel de uitval na het eerste jaar klein is en de deskundigen positief zijn over het niveau, zijn de studentenkritieken negatief. Het zou te massaal zijn en de informatievoor-ziening vanuit de opleiding laat te wen-sen over. Opleidingsmanager Hubert Roza: “De resultaten hebben ons niet verbaasd, want we kennen de zwakke punten die naar voren komen. We zijn, as we speak, druk bezig om de proble-men rondom toetsing, het curriculum, kwaliteitszorg en studenteninformatie aan te pakken.”

... Journalisti ek in middenmoot met onvoldoende

Communicatiemanagement (CM) is de slechtste communicatieopleiding van Nederland. Dat stelt de Keuzegids, waarin alle hbo-opleidingen worden vergeleken en beoordeeld. Van de acht-tien onderzochte opleidingen, scoort CM met een 4,0 het laagst. Hoewel de opleiding de grootste instroom heeft , is de Keuzegids niet te spreken over het aantal contacturen, het programma en de faciliteiten. Volgens de Keuzegids zijn vooral de (digitale) werkplekken zeer slecht. Op moment van schrijven maakt de faculteitsdirectie ‘een analyse van de gegevens’. In een eerste reactie laat zij weten verbaasd te zijn over de uitslag, daar de uitslagen van de stu-dentenquêtes de afgelopen jaren in een stijgende lijn zaten.

Keuzegids vindt CM slechtste in haar soort ...

Bij wijze van protest heeft de Oplei-dingscommissie (OC) van Journalis-tiek alle toetsenborden en beeldscher-men in 1F110 schoongemaakt. Het idee om de toetsenborden eigenhandig te boenen ontstond uit een bewijsdrift . Via via vernam de OC dat de toetsen-borden niet worden schoongemaakt, omdat dit te duur zou zijn. Het was, zo ging het verhaal, goedkoper om pe-riodiek nieuwe toetsenborden aan te schaff en, dan ze regelmatig te poetsen. De OC wilde aantonen dat het schoon-maken van de toetsenborden weinig tijdrovend is. En dat bleek: binnen tien minuten was alles spic en span. De pro-testactie is gefi lmd. Het resultaat is te bewonderen op humedia.nl.

Toetsenborden krijgen beurt van OC Journalisti ek

‘“€25,- voor vergeten collegepas is overdreven”

“Wij zijn maar arme studenten, we hebben helemaal geen €25,- over voor een dagpas! Dat je je pas moet laten zien is oké, maar waar is het voor nodig om €25,- te betalen?”

STElliNG

EMilY1e jaars

BC

“Ik kan me wel een beetje vin-den in de boete. Je moet je pas nu eenmaal meenemen bij ten-tamens. Maar als je hem kwijt-raakt, is €25,- voor een nieuwe pas wel erg veel geld.”

“Het is overdreven. Ik snap so-wieso niet dat je je collegepas bij tentamens moet laten zien. Denken ze echt dat je iemand anders je tentamen laat ma-ken?!”

jENNY1e jaars

iCM

RiANNE2e jaars

joURNAliSTiEk

Ook Journalistiek scoort slecht met een 5,2, maar staat daarmee in de midden-moot van alle journalistiekopleidingen in Nederland. Hoewel de uitval na het eerste jaar klein is en de deskundigen positief zijn over het niveau, zijn de studentenkritieken negatief. Het zou te massaal zijn en de informatievoor-ziening vanuit de opleiding laat te wen-sen over. Opleidingsmanager Hubert Roza: “De resultaten hebben ons niet verbaasd, want we kennen de zwakke punten die naar voren komen. We zijn, as we speak, druk bezig om de proble-men rondom toetsing, het curriculum, kwaliteitszorg en studenteninformatie aan te pakken.”

onvoldoende

laat zij weten verbaasd te zijn over de uitslag, daar de uitslagen van de stu-dentenquêtes de afgelopen jaren in een stijgende lijn zaten.

Bij wijze van protest heeft de Oplei-dingscommissie (OC) van Journalis-tiek alle toetsenborden en beeldscher-men in 1F110 schoongemaakt. Het idee om de toetsenborden eigenhandig te boenen ontstond uit een bewijsdrift . Via via vernam de OC dat de toetsen-borden niet worden schoongemaakt, omdat dit te duur zou zijn. Het was, zo ging het verhaal, goedkoper om pe-riodiek nieuwe toetsenborden aan te schaff en, dan ze regelmatig te poetsen. De OC wilde aantonen dat het schoon-maken van de toetsenborden weinig tijdrovend is. En dat bleek: binnen tien minuten was alles spic en span. De pro-testactie is gefi lmd. Het resultaat is te bewonderen op humedia.nl.

Toetsenborden

maakt signifi cant in het voordeel zijn, zo oordelen de studenten.

Ook wordt er niet altijd even goed naar ingeleverd werk gekeken. Student Douwe Veldhuisen besloot vorig jaar een recept van een chocoladetaart toe te voegen aan zijn eindwerk voor de oriëntatieweek sociaal-economisch. “Ik wilde wel eens zien hoe goed er werkelijk wordt gekeken naar zo’n eindopdracht”, zegt hij. Met de notitie ‘Goede uitwerking van de huiswerk-opdrachten!’, een krul en een 7,5 vond hij twee weken later de opdrachten te-

rug in zijn postvak. Of de betreff ende docent het chocoladetaartrecept heeft uitgeprobeerd, is onbekend.

Een klassenvertegenwoordiger schreef in het onderzoek: “Als je om feedback vraagt, krijg je regel-matig het antwoord ‘maar je hebt toch een voldoende?’, wat klinkt als ‘wat wil je nog meer?’.”

Voor directeur Peter de Vries is deze tendens onacceptabel. Dat hele klassen voor een individuele opdracht hetzelfde cijfer krijgen, noemt hij ‘onbegrijpelijk’, het ge-brek aan feedback ‘gewoon slecht’. De Vries ondernam actie. Hij sprak

uitgebreid met docenten, oplei-dingscommissie, examencommis-sie over een tiental te nemen maat-regelen.

Zo moet er onder meer tijdens lessen duidelijker aangegeven worden op wat voor manier er feedback wordt gege-ven. Verder zal de norm van multiple-choicetoetsen niet meer zomaar aange-past worden, zullen voorbeeldvragen uit vroegere tentamens beschikbaar komen, start een proef met het anti-plagiaatprogramma Ephorus en volgen de docenten cursusdagen om betere toetsen te maken en hun ‘nakijkskills’ te verbeteren.

En wie niet leert van de fouten? De Vries is zeer duidelijk. “We moeten gewoon professioneler worden in de toetsing. Zowel de opleiding als geheel, maar ook individuele docenten. Ik merk dat de docenten hier zelf enorm van balen en goed mee aan de slag wil-len. Daar ben ik blij om”, zegt de Vries. En wie de hand ligt met de toetsregels, de hele klas een blinde voldoende geeft of feedback verwaarloost, loopt aan het einde van de rit het risico in het eigen functionerings- of beoordelings-gesprek een onvoldoende te krijgen. De Vries: “Een onvoldoende beoor-deling voor een docent wordt vrijwel nooit uitgedeeld en is dus echt zwaar geschut. Het heeft formeel als conse-quentie dat de salarisschaal van de do-cent stagneert. Geloof mij: als iemand een onvoldoende krijgt, staat de boel hier op z’n kop.”

Docenten die niet leren van hun fouten,

worden streng aangepakt

De hele klas hetzelfde cijferIn de categorie ‘onbegrijpelijk’:

Geestig, zo’n taart-recept

Já, ik heb ‘n voldoende. Maar mag ik ook iets leren?


4 FCj

Iedere donderdag verschijnt net afgestudeerde student jour-nalisti ek Stéphanie Versteeg met haar gezicht én tekst in NRC Next. Ze schrijft sinds 7 oktober een wekelijkse kookcolumn voor de krant.

Hoe krijg je het voor elkaar bij nrc.next terecht te komen? “Via Twitt er las ik een oproepje dat er schrijft alenten werden gezocht voor de kookrubriek. Ik stuurde een kookcolumn op en werd uitgekozen.”

Wat kook je zoal? “Het ligt eraan waar ik op dat moment zin in heb. Ik heb iedere week een ander thema en doe iedere week weer inspiratie op voor iets nieuws. Ik ben afgelopen zomer in Zweden op vakantie geweest en luisterde laatst naar Zweedse muziek. Toen dacht ik: deze week worden het Zweedse koekjes.”

Kook je alles ook zelf? “Ja, ik ga de mensen toch niet iets voorschotelen wat ik zelf niet heb kunnen proeven? Als ik het echt heel erg vies vind dan ver-zin ik iets anders. Ik wil het de lezers niet aandoen iets te maken

wat waarschijnlijk niet te eten is. Zo zou ik ze nooit slakken voorschotelen.”

En je maakt het allemaal in je studentenkeuken-tje?“De lezers weten dat ik een minikeukentje heb en ze weten dat ik in een studentenhuis woon. Ik ga me niet anders voordoen dan ik ben. Ik eet ook gewoon wel eens pizza, hoor.”

Hoe reageren de lezers?“Tot nu toe alleen maar enthousiast. Laatst kreeg ik wel een grappige reactie. Ik had mijn kookcolum over pompoensoep de kop ‘soepguerilla’ gegeven. Een lezer mailde mij dat zijn vrouw Th ais is en niet zo goed Nederland kon. Zij dacht dat ik de lezers in mijn column aanraadde om ‘gorillasoep’ te ko-ken.”

door liSanne van SadelhoFF

.EVEN

BELLENMET

Studenten die zich inschrijven voor de cursus, die één blok duurt, worden in teams van vier of vijf studenten inge-deeld. Ieder met een andere opleiding, of, zoals Driedonks het noemt, ‘een eigen specialiteit’. De interdisciplinaire teams krijgen opdrachten van een ex-terne opdrachtgever uit het bedrijfsle-ven.

Bedrijven die zich al hebben gemeld als opdrachtgevers zijn het Antonius Ziekenhuis en de KNVB. Driedonks: “De KNVB kan bijvoorbeeld een mar-ketingstrategie vragen. Dat kan een communicatiestudent maken. Dan kan de student die zich in digitale vakken heeft gespecialiseerd bijvoorbeeld een site maken. Een student journalistiek kan weer content leveren: tekst, ge-luidsfragmenten of fi lmpjes. Wat het bedrijf wil, leveren wij.”

Het is dus niet zo dat communica-tiestudenten zullen leren fi lmen, of dat studenten journalistiek zullen leren hoe ze een mediastrategie moeten op-zett en. De teams worden begeleid door mensen uit de beroepspraktijk.

Bovenbouwstudenten kunnen zich nog steeds inschrijven.

FCJ biedt nieuw leerbedrijf voor ouderejaars


Er komt een leerbedrijf voor alle derde- en vierdejaars binnen de FCJ. Het draagt de naam Campus Company en zat al een ti jd in het hoofd van RTV-docent John Driedonks. Campus Company gaat misschien in blok drie en sowieso in blok vier van start.

DiE ik NooiT VERGEETDE STUDENT.

Soms zijn er studenten die een onuitwisbare indruk achterlaten op docenten. Deze afl evering: Evelyn Bekooij-Westerhoudt over Sander Wiersma.

‘Geen slakken in de nrc.next’


Een paar minuten was ze helemaal weg. Docente Onderzoekskunde, Applied Research en Communi-cation in Organisations Evelyn Bekooij-Westerhoudt lag ineens languit op de grond in de gang van de FCJ. Flauwgevallen. “Ik voelde me al de hele week niet lekker. Griep, ontzett end moe, verkouden, blessures. Maar ik wilde die dinsdag toch naar school: er stonden studenten op me te wachten.”Toen ze wakker werd zag ze een vage, wazige me-nigte voor zich. Slechts één persoon herkende ze bij gezicht, omdat hij dichtbij haar zat. Het was student Sander Wiersma, die haar wakker maakte met pijnprikkels – Bekooij -Westerhoudt knijpt ter illustratie in haar nek – en vragen stelde. Ze glimlacht als ze eraan terugdenkt. “Hij vroeg welke kleur mijn auto

had. Ik zei ‘goud’, en daardoor dacht Sander dat ik aan het ijlen was. Maar mijn auto was écht goudkleurig.”Feit dat Bekooij-Westerhoudt tien minuten niet aanspreekbaar was, moet voor Sander toch traumatisch zijn geweest. “Een tijdje daarvoor had hij iemand gereanimeerd die

het niet heeft over-leefd. Maar ik denk dat het hem goed deed te zien dat ik snel wakker werd. Het was fi jn dat er ie-mand bij me was die rustig, kalm en vriendelijk

bleef.”Sander heeft Bekooij-Wes-terhoudt samen met haar man ondersteund en naar de auto gebracht. Sander kroop achter het stuur van zijn docente en reed achter haar man aan naar huis, zodat

haar auto ook meteen thuis was. Bekooij-Westerhoudt: “Het was die dag echt even de omgekeerde wereld. Normaal zorgt de docent voor de student, maar nu zorgde de student voor mij.”

‘Een tijdje terughad hij iemand gereanimeerd

die het niet heeft overleefd’

Foto: laura tuinStra


Paduaan december 2010 FCj 5

Bij de opleiding Journalistiek wor-den social media geïntegreerd in het nieuwe leerplan. Volgens Hubert Roza, projectleider van dit leerplan, was er in de docententeams twijfel over de toe-gevoegde waarde van social media in de opleiding. Als oorzaak noemt hij het generatieverschil tussen enkele leraren. Studenten hebben meer ervaring met social media dan docenten, stelt Roza. “Docenten moeten deskundig gemaakt worden.”

Gastdocent en journalist Elvira van Noort geeft daarom de komende maan-den aan achtt ien journalistiekdocenten (bijna een derde van alle docenten) een training Digitale Journalistiek. “Zij geeft een overzicht van de mogelijkhe-

Social media vinden hun weg op de FCJ

door irene van eerden & robbie KammeiJer

Steeds meer wordt het gebruik van social media in cursussen geïntegreerd. Docenten moeten echter nog wel enthousiast gemaakt worden, vindt Frank Meeuwsen, docent bij Communicati on & Media Design. “Studenten komen hier als consument van social media en moeten als producent deze opleiding kunnen afsluiten.”

heidsbevordering’ besteden.”Een schoolbrede invoering van so-

cial media is volgens Meeuwsen niet te forceren. “Sommige cursussen kun-nen niets met twee-punt-nullerigheid”, zegt hij. “Je moet je afvragen hoe je social media wilt gebruiken.” Zelf geeft hij zijn studenten Communication & Media de opdracht een week intensief op LinkedIn te netwerken.

Simone Hackett , docente bij Inter-national Communication and Media, gebruikt voor haar les Social Cultural Studies Facebook: “Ik laat studenten in een groep discussiëren over een onder-werp.” Dat werkt volgens haar, omdat Facebook gemakkelijk te gebruiken is en veel studenten daar al lid zijn.

Volgens Meeuwsen zijn er inmiddels nieuwe ontwikkelingen gaande om so-cial media meer onder de aandacht te brengen van docenten. Concreet zijn die plannen nog niet. Het vergt volgens Meeuwsen tijd, energie, expertise en vooral durf om plannen los te laten en dingen anders aan te pakken.

den om social media in het onderwijs te hanteren”, aldus Roza. “Een aantal docenten volgt nog een vervolgcursus of in enkele gevallen zelfs een master-opleiding.”

In maart organiseerde het lectoraat Crossmedia Content Kwaliteitsjourna-listiek al de ‘Nieuwe-Mediadagen’, om docenten bij te spijkeren over social media. Docenten kunnen tien procent van hun aanstelling aan ‘deskundig-

Op de fi ets. Daar schieten de versjes hem te binnen. Eens per maand, al twee jaar lang, schrijft Ad Franzen zijn nieuwste creati e op de, in zijn ogen, spuuglelijke schoolborden. Van de nood een deugd maken. En fans? Die zijn er zeker. Franzen: “Medewerkers en studenten lijken de versjes een warm hart toe te dragen. Er worden zelfs met mobieltjes foto’s van gemaakt. Leuk om te zien.”

Foto: mariette tWiltBEELDIGBEELDIG.

voor het eerst sinds 100 jaar het rijk voor mij al-leen! Ik krijg de neiging om hele harde muziek op te zett en of koekjes naar bin-nen te proppen.

@yolanwitt erholt

Ik Twitt er, dus ik besta.@rvbroekhoven

@peter_verweij hi how is it

@peter_verweij

Worst met ei en appel-moes. Kinderen koken. #heelapart

@ellenlucker

Testi ng snaptu from mobile

@peter_verweij

Guusje ter Horst in de HBO-raad. Daar drinken we op! #hu #drankbonnen

@Webcultuur

Een derde van de docenten gaat

binnenkort op bijles


6 HET GESpREk

door robbie KammeiJer

“Hilversum is erg ‘wit’, behalve de Wereldomroep.” Tanja Fraai, Nederlandse met een Curaçaose vader en een in Indonesië geboren moeder, pleit voor meer kleur in Hilversum. “Het is jammer dat media niet de experti se van het buitenland in huis hebben. Die hebben wij wel.”

Was je multiculturele achtergrond de reden om bij de Wereldomroep te werken?“Nee, dat is bij toeval zo gegaan. Toen ik werk zocht, zag ik een vacature bij de Wereldomroep, voor de Caribische re-dactie. Ik dacht meteen: ‘Wat grappig!’ En ik wist dat ik meer kans zou maken dan iemand die geen Curaçaose vader heeft .”

Maar je bent gewoon geboren in Bussum.“Dat klopt. Ik ben in Nederland gebo-ren en opgegroeid en ik spreek tot mijn spijt geen Papiaments. Zeker de helft van mijn collega’s is wel geboren op de Cariben. Zij vinden mij dus gewoon Nederlands. Maar mijn affi niteit met de Antillen is wel groot door mijn ach-tergrond. Ik vind het heerlijk om met Caribische mensen te zijn. Het is een cliché, maar ze zijn erg warm en lachen heel veel. Bij hen voel ik mij thuis.”

Is het een voordeel om iemand op de redactie te hebben die uit een be-paalde cultuur komt?“Ik vind van wel. Zij kennen een cul-tuur, samenleving of land heel erg goed en weten wie ze voor een verhaal nodig hebben. Bovendien hebben ze een an-dere mentale sett ing, die het makkelij-ker maakt om te communiceren met mensen uit die cultuur. Bij de Wereld-omroep zitt en mensen uit alle culturen, dat werkt in ons voordeel.”

Zouden andere media meer mensen uit andere culturen moeten hebben?

“Ja. Hilversum is heel erg ‘wit’, behalve de Wereldomroep. Wij verbazen ons regelmatig over de berichtgeving van Nederlandse media over Suriname: waarom zoveel Bouterse, waarom op die manier?”

Wat is er verkeerd?“We waren verrast dat, toen Bouterse president werd, de Nederlandse me-dia er zo ontzett end veel aandacht aan besteedden. Ondanks dat Suriname zoveel andere belangrijke dingen heeft ! Nieuws moet verkopen, dat realiseer ik mij. Bouterse is sensatie, net als Jo-ran van der Sloot op Aruba. Maar er is meer. Zulke ‘populaire zaken’ zorgen voor een onevenwichtig beeld.”

Is de Wereldomroep evenwichtiger?“Jazeker! We laten het geluid van de gebieden waar we uitzenden horen, wij maken radio vanuit hun perspectief. En we maken ook gewoon minder fouten dan de Nederlandse media, die soms niet goed op de hoogte zijn van zaken. Ook persbureaus als het ANP zijn niet zorgvuldig. Het is jammer dat media niet de expertise van het buitenland in huis hebben, die hebben wij wel.”

Ligt dat aan het feit dat Hilversum ‘wit’ is?“Ja. Het lijkt alsof Nederlandse media het simpelweg niet belangrijk vinden om die achtergrond wel te hebben, en om dan evenwichtiger te kunnen be-richten.”

De Wereldomroep maakt radio voor

bouterse‘Zo een PoPulaire ZaaK ZorGt voor

een onevenWichtiG beeld vanSuriname’

doelgroepen verspreid over de hele wereld. Hoe houd je rekening met hun verwachtingen en hun cultuur?“Je vraagstelling moet in de eerste plaats gericht zijn op je doelgroep. Maar erg belangrijk is ook om voorzichtig te zijn met bijvoorbeeld ironie. Humor is heel erg cultureel bepaald: het is of typisch Nederlands, of bijvoorbeeld typisch Antilliaans. Je loopt het risico verkeerd te worden begrepen.”

Net zoals gebeurd is bij Wendy van Dijk’s Dushi?“Klopt. Dat personage viel op de An-tillen heel erg slecht. Dushi was iets typisch Nederlands, alle vooroordelen werden bevestigd en het accent klopte niet. Dat leidde tot irritatie. Het toe-ristenbureau, dat ook meewerkte aan Ushi & Dushi, is erg blij met extra toe-risme, maar de gemiddelde Curaçaoë-naar niet. Ze zien zich gepersifl eerd op een manier die niet leuk is.”

De nadruk ligt bij de Wereldomroep op de radio, waarom niet meer op de nieuwe media?“Omdat wij bij de Wereldomroep com-municeren met heel andere doelgroe-pen, moeten wij ons heel goed afvragen

Foto’S eiGen archieF tanJa Fraai

Fraai komt veel verschillende type mensen tegen ti jdens haar werk.

“Sensati e zorgt voor een onevenwichti g beeld”

Fraai komt veel verschillende type mensen Fraai komt veel verschillende type mensen

Foto’S eiGen archieF tanJa Fraai



HET GESpREk 7

TANjA Bij DE WERElDoMRoEp

medialandschap‘Witte nederlandSe

media ZiJn SomS niet Goed oP de

hooGte van andere culturen’

mate, ik vertel alleen zaken die met mijn werk te maken hebben. Op Lin-kedIn ben ik actiever. Het product dat ik verkoop in mijn bedrijf, ben ikzelf. Daarom is het belangrijk om een eigen website te hebben en actief te zijn op social media. Voor acquisitie is het erg belangrijk, ik zal zelfs niet meer zonder kunnen. Ik doe niet aan Facebook, om-dat het mij teveel wordt. Ik moet ook nog werken!”

Hebben social media alleen maar voordelen?“Ik vind het erg leuk én handig. Vo-rige week was er een storm op Cu-raçao, dan is Twitt er een manier om contact te leggen met mensen. Na een oproepje werd ik gebeld door iemand die ter plaatse was. Een nadeel is dat social media ten koste kunnen gaan van ‘echte ontmoetingen’. Daar moeten we voor oppassen. Social media zijn een uithangbord voor mij, een bron van informatie over mij die ik zelf kan beheersen. Ik gebruik ze dus vooral zakelijk en ga niet twitt eren met vrien-dinnen.”

hoe die doelgroepen communiceren. Op de Cariben gaat de 2.0-ontwikke-ling bijvoorbeeld langzamer dan hier. In de westerse samenleving leven we heel veel binnen, daar is het leven meer op buiten gericht en werkt men veel minder met internet. In Suriname zijn de internetverbindingen niet altijd even snel. Het ligt er soms wel eens uren uit, als er bijvoorbeeld een kabel onder de zee is doorgeknakt. Met dat verschil moet je rekening houden: je kan wel allerlei leuke fi lmpjes op je site zett en, maar als ze het niet kunnen zien heeft het geen zin.”

Richt de Wereldomroep zich daar-om primair op radio?“Ja. Door de langzame ontwikkeling van 2.0 blijft radio erg relevant. Met de ‘oudere media’ bereiken we de meeste mensen over de hele wereld. Heel veel mensen blijven ’s ochtends naar de ra-dio luisteren om te horen wat het laat-ste nieuws is.”

Zal de nadruk ooit verplaatsen van radio naar nieuwere media?“Op dit moment bieden we onze uit-zendingen ook via internet aan. Daar plaatsen we ook artikelen. Ook kun-

nen mensen via Facebook, Twitt er en e-mail met ons in contact komen. Maar dat blijft beperkt. Ik verwacht dat nieuwe media niet in de plaats zullen komen van bijvoorbeeld radio. Radio luisteren is toch makkelijker: je kunt het doen naast een andere bezigheid – bij het strijken, als je je aankleedt of in de auto naar je werk rijdt. De Europese redacties zett en wel zwaarder in op de nieuwe media. De ‘man met de radio op de camping in Frankrijk’ is natuur-lijk wel een uitstervend ras.”

Hoe populair zijn social media op de Cariben?“Ik hoor heel veel mensen over Face-book, dat is daar erg populair. Caribi-sche mensen vinden het enig om bij-voorbeeld foto’s online te plaatsen. Dat is heel erg aan ze besteed! Maar daar sluit het één het ander niet uit: mensen ontmoeten elkaar ook veel in het ‘echte leven’. Ze maken contact op alle moge-lijke manieren.”

Je werkt niet alleen bij de Wereldom-roep, je hebt ook een eigen bedrijf. Maak jij veel gebruik van social me-dia?“Ik twitt er sinds een halfj aar. Maar met

TANjA Bij DE WERElDoMRoEp

CV1990 - 1996 Studies Spaans en culturele Studies, in amsterdam en madrid

1997 - 1999 communicatiemedewerker bij dochterbedrijf van aegon (van nierop)

1999 - 2002 Programmamaakster bij teleac

2002 - heden Presentatrice bij de Wereldomroep

2006 - heden debatleidster, dagvoorzitter en voice-over voor onder meer nPS, Shell en het curaçaos toerisme bureau

tanja Fraai werkt als presentatrice bij de Wereldomroep in hilversum. Ze presenteert een radioprogram-

ma voor Suriname en de antillen. ook maakt ze artikelen, radio- en

videoreportages voor de website.


8 HET ECHTE lEVEN

.EEN GREEp UiT

DE PRAKTIJKJorien douma

communicatieadviseur rijkswaterstaat

“Ieder heeft zijn oordeel klaar over de geïnter-viewde of de presentator. Klopt het verhaal? Is de lichaamstaal congruent? Wat is hun boodschap? Vragen op het bordje van de communicatieadvi-seur. Zodra iemand voor een camera of groep staat, gebeurt er iets. Het is elke keer weer een ontdek-kingstocht naar de kern van een mens. Als iemand niet honderd procent zichzelf durft te zijn, klopt het niet. Des te mooier om dat wél voor elkaar te krij-gen. Je ziet iemand groeien en daarna schitt eren.”

“Als communicatieadviseur bij de overheid heb je ook politiek bestuurlijke antennes nodig. Die dy-namiek is spannend. Je moet in de gaten houden wat er speelt in de buitenwereld. En hoe leg je 150 gezinnen uit dat ze moeten verhuizen omdat ze hiermee bijdragen aan de bescherming van twee tot vier miljoen mensen tegen hoog water? Het ul-tieme doel is om deze mensen, ondanks hun weer-stand, om de tafel te krijgen en vanuit acceptatie met ons te praten over de plannen.”

“Nieuws op de website plaatsen, events organise-ren, testimonials of promotie artikelen ontwikke-len. Snel kunnen schakelen en goed kunnen inle-ven. Misschien wel extra moeten inleven wanneer het gaat om internationale bedrijven. Social media, wat zijn de kansen, maar ook: wat zijn de valkuilen? Ontwikkelingen volgen en kansen signaleren. Hoe? Door goed rond te kijken en met iedereen te praten. Je overal mee bemoeien, eigenlijk. Maar ook weten wanneer je (nog) niet moet communiceren.”

Kroeg als broedplaats“Wat ik nooit zal vergeten”, zegt Jonk-man, “is mijn eerste jaar op de oplei-ding. Mijn groep was erg hecht en we hingen vaak in de kroeg. In het begin van het tweede jaar maakte ik samen met Tom een multimediaproductie dat ‘Sushi’ heett e. Een fi ctief kledingmerk. We gingen de straat op, fotografeerden mensen die er leuk uitzagen en zett en deze ‘kledingcollectie’ in een interac-tieve multimediale productie. Beeld, geluid en interactie smolten samen tot één geheel dat de stijl van het kleding-merk uitstraalde. De naam ‘Sushi’ heb-ben we nooit meer veranderd.”

Tatoeage van Kane“Na de opleiding wilde ik gaan vj’en: wat dj’s doen met geluid, doen vj’s met beeld. Tom en ik besloten dat samen op te pakken. Club Monza hoorde dat wij bezig waren met het mixen van beeld en gaf ons een opdracht. Al snel waren we vier nachten per week bezig. We waren creatief, niet te duur en fl exibel. Een be-langrijke reden waarom opdrachtgevers bij ons terug kwamen. Via een oud-stu-dent kwamen we in contact met de re-gisseur van de concerten van Kane die ons vroeg beelden te maken voor een concert. De draak-tatoeage van Dinand Woesthoff namen we als uitgangspunt.

Al snel volgden nieuwe opdrachten waaronder de Don Diablo Tour, House Quake en Girls Love DJ’s.”

Gekke Japanners“Onze inspiratie halen we uit dingen in de wereld om ons heen. Dat kan wer-kelijk van alles zijn. Van linedancende apen, tot oude industrie in het Ruhrge-bied en van musea over de moderne ge-schiedenis tot tenenkrommend slechte pornofi lms. Eens in de zoveel tijd ma-ken we een stedentripje voor nieuwe inspiratie. Volgend jaar staat Tokyo op het programma. Al die gekke Japanners zijn reuze-interessant.”

Concurrentie“Ik denk dat het voor net afgestudeer-den makkelijker wordt om werk te vinden. Mensen hebben nu de midde-len en kennis om dingen te maken op de computer, wat vroeger alleen grote bedrijven konden. Je ziet er ook steeds meer freelancers bijkomen. Maar hier-door ontstaat ook veel concurrentie. Door het inslaan van een andere weg – de communicatie voor het bedrijfs-leven – blijven wij ons ontwikkelen en vernieuwen. Je moet goed op zoek gaan naar wat je echt wilt en om goed in de markt te liggen moet er vraag naar het product zijn.”

linda daPmarketing medewerker

invest in utrecht

bedriJFScommunicatiecommunicatiemanaGement communicatiemanaGementcommunicatiemanaGement bedriJFScommunicatiebedriJFScommunicatiebedriJFScommunicatie communicatiemanaGement

edo van Santentrainer en coach

elevator Pitch

in deze rubriek geven professionals uit de we-reld van communicatie en journalistiek iedere editie hun inspirerende visie op het vak.

Slechte porno en dansende aapjesals inspirati ebron

door anne-babette van lent

Tom Jonkman (27) en Tom Grijpma (36) zijn allebei oud-studenten van de opleiding Digitale Communicati e. Ze ti mmeren nu aan de weg met ‘SushiTV’, hun eigen bedrijfj e dat stagevisuals, openingsfi lms en productpresentati es verzorgt. Tom Jonkman: “Het is gewoon hartsti kke leuk om beeldjes te mixen op zo’n evenement en daar ook nog eens geld mee te verdienen.”

Foto: eiGen archieF, linKS GriJPma, rechtS JonKman.



HET ECHTE lEVEN 9

Om de toekomst van communicatie te leren kennen, is het verstandig ook het verleden eens te bekijken.

Smartphone, Twitt er, RSS, iPad, Lin-kedIn. Soms zou je vergeten dat het nog geen vijft ien jaar geleden is dat ons le-ven zich vooral op papier afspeelde. In die tijd ontvingen al mijn Rabobank-collega’s wekelijks een papieren krant vol intern nieuws. Ooit was het zelfs een dagelijkse service, maar dat bleek toch wat veel geld en bomen te kosten.

Toen in 2002 de papieren Rabokrant verdween en het online medium Rabo-Nieuws het licht zag, bleven sommige ‘papieren gewoontes’ in stand. Zo stuurden we elke vrijdagmiddag nog

een nieuwsbrief via de e-mail. Dus kon het gebeuren dat collega’s pas op vrijdag lazen, wat op maandag gepubliceerd was. Oud nieuws, waar de virtuele vis al in verpakt was.

In de eerste jaren na de overgang bleef de redactie zelfs werken met een ‘deadline’, een vast moment op de dag waarop we de artikelen live zett en. Elke dag op een afgesproken tijd gingen de stukken online: ons medium ‘zakte’ zo gezegd om vier uur ‘s middags.

Gaandeweg ontgroeide RaboNieuws deze gewoontes. Momenteel sturen we niemand meer een nieuwsbrief, omdat veel lezers hebben aangegeven dat ze ‘oud en wijs genoeg zijn’ om het nieuws

zelf te vinden. De transitie van hard copy naar ‘koppie koppie’.

Verder zijn we allang geen dagelijkse webkrant meer, maar een heus online medium. De presentatie van de recente halfj aarcijfers was op onze site live te bekijken via streaming video, de be-stuursvoorzitt er en CFO gaven hun mening via een column op fi lm en we hielden collega’s zelfs up-to-date door interne tweets.

Wie had dat kunnen voorspellen in de papieren prehistorie?

zelf te vinden. De transitie van hard

Verder zijn we allang geen dagelijkse webkrant meer, maar een heus online medium. De presentatie van de recente halfj aarcijfers was op onze site live te bekijken via streaming video, de be-stuursvoorzitt er en CFO gaven hun mening via een column op fi lm en we hielden collega’s zelfs up-to-date door

Wie had dat kunnen voorspellen in

Vincent MirckHoofdredacteur RaboNieuws

Nataraj, ook wel grappend ‘de blote-voetendisco’ genoemd, begint al vroeg op de avond. In het Musketon Th eater in Lunett en start de workshop om half acht, de disco een uur later. De eerste mensen nippen aan hun thee, een en-keling waagt zich al aan een biertje. Op blote voeten lopen er al wat richting dansvloer. Een in harembroek en topje gehuld meisje stretcht zich alvast. Ze buigt voorover en veegt haar handen over de vloer op het ritme van de mu-

Nataraj: op blote voeten in de discoEen rij schoenen als ontvangstcomité, bij sommige steekt er een sok uit. Vergeet de après skihut, vergeet de bruine kroeg op de hoek van de straat, vergeet de Tivoli - de blotenvoetendisco is het helemaal.

Foto’S: XXX

Column.GAST

voeten in de discovoeten in de disco

Wie wil, zoekt contact. Voeten en knieën vinden elkaar.

Van hard copy naar ‘koppie koppie’

ziek: kabbelend water.Plots schalt Michael Jacksons Billy

Jean door de ruimte. Gejuich. De aan-wezigen worden aangespoord te ‘reizen door de ruimte’. Een enkele nieuweling blijft aarzelend binnen zijn eigen com-fortzone. Wie wil, zoekt contact. Voe-ten en knieën vinden elkaar. Een stel beweegt alsof ze een onzichtbare bol tussen hen heen en weer duwen.

Ondanks dat de workshop spiritueel aandoet, wil Shanto, de geestelijk va-

der van Nataraj, daar niet in meegaan. “Onder spiritueel valt teveel pulp. We zijn indertijd wel zo begonnen, nu niet meer. We willen graag nieuwe muziek draaien voor een volwassen publiek.” Een enthousiaste aanwezige strijkt zijn wat langere blonde haar achter zijn oor en vertelt: “Ik kan hier helemaal mijn eigen ding doen. Ik drink geen alcohol en dat maakt hier niet uit. Heel anders dan in de kroeg.”

Na een uur komt iedereen even op adem. Bier wordt getapt en er wacht een knapperend haardvuurtje. Dan is het tijd voor de disco.

Shanto: “Vroeger kon je helemaal losgaan op housemuziek, je niks aan-trekken van anderen. Nu sta je alleen

stoïcijns naar anderen te kijken.” Dat is wel het laatste wat Shanto met Nataraj wil. “Dansen is je bewust worden van jezelf. Niet kijken en bekeken worden.”

Tijdens een van de eerste avonden in Amsterdam, waar Nataraj begon, gingen lett erlijk de voetjes van de vloer. Om de schoenen uit te trekken welte-verstaan. Spontane actie werd gewoon-te. Vandaar dat de meeste mensen, inclusief Shanto, op sokken of blote voeten lopen. Shanto: “Mensen gaan altijd uit van het negatieve: glas op de vloer. Hier is het juist andersom. Je past je aan de blote voeten aan.”

De dansvloer wordt leger. En terwijl Utrecht net op gang komt, is Nataraj voor deze avond ten einde.

door irene van eerden

Foto: annelieS Waterlander


10 DE MENS ACHTER

“Ik ben degene die mijn leven vormgeeft ”

Foto: aleXander SchiPPerSift Vroeger wilde ze zakenvrouw worden, liefst in een mantelpakje, nu overziet Kátuiska Roodenburg een leven waarin ze gelukkig wordt van haar gezin.


Paduaan december 2010 DE MENS ACHTER 11

pERSooNlijkNaam: Kátiuska roodenburg

leeftijd: 35

Woonplaats: Woudenberg

Beroep: docente Sociologie en communicatie op de FcJ

Belangrijk in het leven: dicht bij jezelf blijven

Geloof: op mijn eigen manier

Thuissituatie: Getrouwd en twee dochters

door quirinuS martiJn

Paduaan spreekt elke editie met medewerkers van de Faculteit Communicatie en Journalistiek. In deze interviews ligt de nadruk nu eens niet op de onderwijsperikelen, maar op de mens achter de geïnterviewde. Deze editie: Kátiuska Roodenburg.

“In mijn agenda heb ik al zeven jaar een lijstje met lan-den waar ik graag nog op vakantie heen wil: Egypte, Jordanië, Scandinavië, Canada. Sommige vakanties maak ik met mijn man en kinderen, andere met een goede vriendin van mij, een oud-collega van mijn moeder. Eerst maakte ik die reizen met mijn moeder, maar zij is drie jaar geleden overleden. Dat is wel een dieptepunt in mijn leven geweest. Ze was pas 57 jaar toen ze ‘s nachts, totaal onverwachts, een hartaanval kreeg. Ik was op dat moment hoogzwanger. Twee we-ken later zou ik bevallen. Als ik daar nu op terugkijk, kan ik wel zeggen dat ik een jaar lang mijzelf niet ben geweest.

Soms vertellen mensen mij over gebeurtenissen uit die tijd die ik mij helemaal niet meer kan herinneren. Het was alsof mijn geest voor een deel was afgesloten, alsof er een soort waas in mijn hoofd hing. Na een jaar klaarde die waas weer op. Het doet nog steeds pijn dat ze er niet meer is, maar nu is het een ander soort pijn dan in het begin. Soms komt de pijn weer naar de op-pervlakte, zoals afgelopen week bij de begrafenis van mijn oma.

Mijn broer kondigde laatst aan dat hij gaat trouwen. Toen besefte ik dat mijn moeder dat niet meer mee kan maken. Dat zij er niet meer is, is een permanent gemis. Ik heb door het overlijden van mijn ouders een bepaalde bagage opgebouwd in mijn leven dat mij helpt om te relativeren. Ik kan er bijvoorbeeld niet tegen als mensen gaan klagen dat hun make-up niet goed zit of dat ze een bad hair day hebben.”

Education permanente “Deze week las ik in Psychologie Magazine dat de filosoof Shoppenhauer ooit heeft gezegd: ‘In ander-mans hoofd zijn, is echt een beroerde plek om te wo-nen’. Toen dacht ik: ja, mensen maken zich vaak druk over wat andere mensen van hen vinden. Zelf doe ik dat steeds minder. Ik ben extroverter geworden in de loop der jaren. Vroeger was ik een heel braaf en verle-

gen meisje. Ik denk, dat naarmate je ouder wordt, je meer op jezelf bent aangewezen. Mijn ouders zijn al-lebei overleden, dus ik moet ook wel. Ik ben degene die mijn leven vormgeeft, ik ben degene die van het bedrijfsleven naar het onderwijs overstapt en ik ben degene die bepaalt hoe ik mijn kinderen opvoed.

Ik vind authenticiteit belangrijk: dat je dicht bij je-zelf blijft. Waar ik ook veel waarde aan hecht, is ver-trouwen en betrouwbaarheid: doen wat je zegt en zeg-gen wat je doet. Daar valt respect ook onder. Iedereen mag een eigen mening hebben, maar ga die niet aan een ander opdringen.

Ik wil uit het leven halen wat erin zit, op de meest in-tensieve manier. Dat is wat mij drijft, zowel privé als in mijn werk. Ik wil mijn kinderen groot zien worden en ze bepaalde waarden meegeven, en dat ze hun ei-gen keuzes leren maken. In mijn werk wil ik goed zijn. Ik probeer mijn studenten optimaal te ondersteunen. Als ik op reis ben, wil ik genieten van wat ik zie. Ook op het gebied van ‘kennis vergaren’ wil ik eruit halen wat erin zit. Er valt voor mij nog zoveel te leren. Ik zie het leven als een grote education permanente. Je bent nooit uitgeleerd.”

De basis van een goede relatie“Vroeger wilde ik zakenvrouw worden in een man-telpak, maar al snel kwam ik erachter dat je geluk niet vindt in geld. Ik vind mijn geluk in mijn gezin. Mijn man, met wie ik twee dochters heb, leerde ik kennen

toen ik een jaar of zestien was. Hij is mijn eerste grote liefde. Ik vind dat mensen tegenwoordig best snel stoppen met hun relatie. Mensen zijn individualisti-scher geworden en geneigd om vanuit zichzelf te rede-neren. Het is al best snel niet goed voor iemand. Om een voorbeeld te geven: je kan je elke dag ergeren aan het feit dat je partner het dopje van de tandpasta niet dichtdraait, maar dat vind ik zo’n futiliteit. Voor mij is belangrijk in een relatie dat je in de basis hetzelfde denkt over de dingen die je belangrijk vindt, dat je de-zelfde waarden hebt. Belangrijk is ook dat je elkaar de vrijheid en ruimte geeft om je eigen dingen te kunnen blijven doen. Als dat lukt, denk ik dat een relatie heel lang goed kan gaan.

Mijn man en ik hebben nooit echt ruzie over de afwas of het tandpastadopje. Wij zijn het in de basis heel erg eens met elkaar: hoe we onze kinderen willen opvoeden, wat we van elkaar verwachten. We zijn er voor elkaar als een van onze ouders overlijdt – mijn man is ook zijn moeder kwijtgeraakt. We vinden al-lebei dat we onze eigen dingen moeten kunnen blijven doen. Zo behoudt mijn man zijn werk in Duitsland, waardoor hij regelmatig niet thuis is, en blijf ik mijn reisjes maken.

Je kan naar iemands gedrag kijken, maar dat is voor mij de oppervlakte. Je kan ook kijken naar wat eronder zit. Weet je waarom het bij relaties wel eens misgaat? Ik omschrijf het altijd als volgt: sommige mensen le-zen liever alleen de eerste twee hoofdstukken dan het hele verhaal. Maar als je dat doet weet je nooit hoe het verhaal afloopt. Voordat je een verhaal echt kan begrij-pen moet je het helemaal hebben gelezen. Dat is met mensen ook zo. Soms zijn mensen geneigd om alleen maar naar een bepaald stukje te kijken van iemands persoonlijkheid en daar een oordeel over te vellen. Dat is zonde, want dan mis je de rest van het verhaal. Ik wil het hele verhaal ‘lezen’ van mijn man. En als je onze relatie vergelijkt met een boek, dan zijn wij pas op een derde deel.”

‘alSoF miJn GeeSt voor een deel WaS aFGeSloten en er een Soort WaaS in

miJn hooFd hinG’



Z.o.Z. 12

Hoofdredacteur: Merlijn Ensing

Adjunct: Irene van Eerden

Art-director: Mariett e Twilt

Eindredacteur: Lisanne van Sadelhoff

Redacteur: Robbie Kammeijer

Medewerkers: Mandy Duijn, Marleen Hoogendoorn, Quirinus Martijn Nobel, Anne-Babett e van Lent, Alexander Schippers, Kim Seignett e, Eva Slierendrecht, Laura Tuinstra, Annelies Waterlander

Met dank aan: Linda Dap, Jorien Douma, Elon de Jonge, Vincent Mirck, Edo van Santen

Drukkerij: Tuijtel

contact: [email protected]

ColoFoN

‘Is het daar niet ontzett end koud? Zijn de mensen daar niet stug en asoci-aal, de mannen dronken en de agenten corrupt? Er wonen toch nog heel veel communisten? Heeft Poetin niet alle media in handen? En is het sowieso niet een paradox om journalistiek te gaan studeren in een land waar jour-nalisten aan de lopende band worden vermoord?’

En toch besloot ik, ondanks alle (voor)oordelen, me aan te melden voor de minor Journalistiek aan de Uni-versiteit van Sint-Petersburg. Vastbera-den om de Russische taal en cultuur te bestuderen. ‘Op de modernste faculteit van de stad’, garandeert de website. Tot nu toe ben ik alleen nog maar houten lessenaars in kleine lokalen tegengeko-men. Zeven verdiepingen, maar geen lift . En oude computers, waarvan elk kabeltje is vastgebonden met tie-wraps.

Want een computer is nog steeds een luxeproduct in Rusland, helemaal in combinatie met internet. Negen van de tien Nederlanders gebruiken inter-net regelmatig, terwijl slechts veertig procent van de Russen het internet ooit wel eens heeft gebruikt. Televisie is veruit het populairste medium. Ge-volgd door radio, kranten en tijdschrif-ten. Daaronder bungelt het internet. Een magere vijfde plaats.

Sinds een jaar beginnen de leraren

Column...STUDENT

Iedere editi e nodigt de Paduaan een expert uit om een bepaald aspect binnen de faculteit te testen. Dit nummer wordt de kwaliteit van de koffi e op de FCJ onder de loep genomen.

Nee. Elon de Jonge ruikt geen koffi e. Toch heeft hij een tot de rand ge-vuld koffi ebekertje in zijn handen. “Het ruikt muf.” Hij proeft . “Het is warm water met een bitt er smaakje. Het zal best koffi e zijn, maar zo smaakt het niet.”

De Jonge runt de on-line koffi ewinkel Koffi e-Keuze.nl. Goede koffi e hoort, volgens hem, niet te heet te zijn. Dat is deze koffi e uit de rode automa-ten wél: het bekertje moet aan de boven-kant worden vastgehouden.Een docent in de wandelgang vraagt ter-loops wat De Jonge aan het doen is. “Kof-fi e testen”, klinkt het antwoord. De do-cent grijnst. En wenst De Jonge sterkte. “Goede automatenkoffi e bestáát hier niet.”

Althans, niet voor studenten. In de do-centenkamer staat – achter een gesloten deur die alleen te openen is met een do-centensleutel – een machine met échte koffi ebonen. Daarnaast liggen melkpak-ken voor vers schuim. De hele dag zwe-ven er koffi earoma’s door de gang.De Jonge neemt een slok van de koffi e en knikt tevreden. “Dit is goed, lekker. Niet te pitt ig of te zwaar. De docenten mogen tevreden zijn.”

Aan de bar in Stef ’s is De Jonge teleur-gesteld. “Als je lekker aan de bar zit, wil je koffi e in een glas of kopje. Niet in een pa-pieren beker. Dan beleef je het niet goed.” Wat de smaak betreft : “Redelijk goed. Het zijn dezelfde bonen als in de docen-tenkamer, maar de au-tomaat is an-ders. Sneller. En dat proef je toch. De smaak is iets minder.”

In de kantine roert De Jonge met zijn vinger even door de schuimlaag. “Te dun, te bruin en teveel luchtbelletjes. Sorry school, dit is niet lekker.” Hij zucht. “Als ik student was, zou ik deze koffi e niet vlak voor een ten-tamen drinken. Ik zou spontaan zakken.” Terwijl hij dat zegt, zet hij het bekertje neer. Dat nog halfvol is. De Jonge heeft geen dorst meer.


FACUlTEiTSkoFFiE

‘Een computer is nog steeds

een luxeproduct in Rusland’

de voordelen van het web in te zien: Wikipedia en Vkontakte, de Russische Facebookvariant. De indrukwekkende literatuurlijst op de website van de fa-culteit is vervangen door een bundeltje papier, bedrukt met Wikipedia-artike-len. Inclusief lichtblauwe achtergrond en gehyperlinkte woorden. Maar het meest schrikbarend is toch wel de le-raar die vorig semester zijn klas een website aanraadde. Hij had een ‘gewel-dig nieuwe website’ ontdekt, waarop hij alles kon vinden waar hij naar zocht. Tegen de studenten zei hij: “Schrijf de website maar op in jullie schrift : www.google.ru.”

Mandy Duijn

Koffi ekenner Elan de Jonge bekijkt de koffi e-bonen nog eens van dichtbij. De automaten op de gang mijdt hij liever.

‘Als ik dit zou drinken voor

mijn tentamen zou ik spontaan

zakken’

Internet bungelt ergens onderaan

ten wél: het bekertje moet aan de boven-

Nee. Elon de Jonge ruikt geen koffi e. Toch heeft hij een tot de rand ge-vuld koffi ebekertje in zijn handen. “Het ruikt muf.” Hij proeft . “Het is warm water met een bitt er smaakje. Het zal best koffi e zijn, maar zo

De Jonge runt de on-line koffi ewinkel Koffi e-Keuze.nl. Goede koffi e hoort, volgens hem, niet te heet te zijn. Dat is deze koffi e uit de rode automa-

Foto’S: Kim SeiGnette

Edo van Santen

Drukkerij:


Paduaan December

Documents

Transcript of Paduaan December