Paduaan juni

Paduaan. NUMMER 5JUNI 2011

HUMEDIA.NL/PROFILE/PADUAAN

Gert van Wijland: ‘In het geweld van egotripperijga ik ten onder’

pagina 11

Niet te zuipen én bedorven: biertest in Stef’s

pagina 12

FCJ GETESTDocentenzwaaien af:vaarwel!

pagina 2

Boekenbolwerk

Mocht je de wijze woorden van je docent in de vakanti e missen; er zijn er wat die een boek hebben geschreven, net zoals (oud-)studenten. Paduaan maakte een selecti e.

Na zijn afstuderen aan de SvJ, stoeit Blok met de vraag ‘wat nu?’. Hij studeert niet verder, maar start een “psychologische zoektocht naar zichzelf ” in Libanon. Vier jaar lang woont hij in het land waar-vandaan hij als baby’tje werd geadop-teerd. Zijn biologische ouders vindt hij er niet, maar zichzelf wel. “Ik heb mijn identiteit in Libanon opgebouwd.” “Omdat het zo moeilijk is om die zoek-tocht steeds bij de ko� eautomaat te ver-tellen, heb ik het boek geschreven. Een bekroning op mijn reis naar Libanon.” Blok schreef over Libanon ook het boek ‘Morgen misschien’.

“Met mijn boek heb ik het beeld van de oorlog willen veranderen. Er werd altijd gesproken over goed en fout maar zo zit de wereld niet in elkaar. Mensen en gebeurte-nissen zijn meestal niet zwart-wit, maar iets daartussenin: grijs. Die gedachte werd en wordt als nogal controversieel ervaren en had tot gevolg dat ik, ook al omdat mijn va-der fout was in de oorlog en ik kritisch over Israel geschreven heb, zelfs voor antisemiet uitgemaakt werd. Dat raakt me niet. Dat er vanwege het boek vriendschappen zijn ge-sneuveld, betreur ik wel. Maar het kon niet anders. Het moest geschreven worden.”

In dit boek bundelt Meeuwsen herinneringen aan tien jaar bloggen. Veel mensen in Nederland hebben een bijdrage geleverd aan het in-ternet. Eén van de helden is de vrouwelijke blogger die bedacht dat elk artikel zijn eigen pagina moest hebben, en niet zoals bij een krant alles op één pagina moet.” Dat soort feitjes bewaart Meeuwsen in het boek. “Nu is het nieuwe bij bloggen er een beetje af door de social media en dreigen bepaalde dingen verloren te gaan.”

FRANK MEEUWSEN / ‘BLOGHELDEN’

ARTHUR BLOK / ‘MIJN ZOEKTOCHT IN LIBANON’

CHRIS VAN DER HEIJDEN / ‘GRIJS VERLEDEN’

DE MENS ACHTERGert van Wijland: ‘In het geweld van egotripperijga ik ten onder’

DE MENS ACHTER

bedorven: biertest in

Paduaan Mei.indd 1 5/24/11 6:58 PM

2 FCJ

In juni gaat ze drie weken op vakantie naar Viëtnam, wat ze daarna gaat doen weet ze nog niet. Met een cv vol ver-schillende functies binnen de HU is Marjo Haveman onlangs met pensioen gegaan. Dat zal even wennen zijn voor de oud-coördinator van de deeltijdop-leiding Communicatie Management: Haveman is maar liefst 35 jaar actief geweest op de HU.

De ontwikkelingen in communica-tieland volgde ze in die jaren op de voet. Zo sur� e ze in 1990 al voor het eerst op internet. “Wat vond ik dat eng, zeg! Ik wist niet hoe het werkte en waar ik uit zou komen als ik wat intypte.” Ook het begin van de ‘multimediarevolutie’ her-

MierenneukmaandagDit is de eerste zin van mijn laatste mini-repo. En ik presenteer u: onze Mieren-neukmaandag. Want wat doen we op de laatste dag voor de deadline? Een potje mierenneuken. Komma’s, koppen, pun-ten, quotes, strepen, credits, foto’s.

Voor de computer zit Marie� e. Onze strenge doch rechtvaardige art director. Ze stuurt de fotografen aan – laat ze soms wat opnieuw doen – en gee� de hele Paduaan vorm. En ze stuurt die naar de drukker. Omdat zij de enige is die weet hoe dat soort dingen werken.

Naast haar zit Merlijn. Hoofdredac-teur. Hij kan soms als een kip zonder kop – met zijn pen klikkend tussen zijn vingers – door het hok lopen. Hij discus-

sieert over de voorpagina, tekent met achterlijk grote cirkels en le� ers op oude Paduanen; ‘Zo moet het beter’. Hij had dates met alle docenten van de FCJ. Voor verhalen, voor roddels. En hij maakte soms een foutje in de planning. Maar dat is vergeven. Vergeten. Praten we niet meer over.

Aan de ronde tafel zit Irene. Irene is er altijd – iedere redactie zou een Irene moeten hebben. Ze leest de stukken mi-nimaal vierduizend keer door. En ze kan dan nog met een oververhit hoofd te-rug komen rennen, om het stuk voor de 4001e keer te lezen.

Naast haar zit Robbie. Naast dat hij schrij� , loopt hij ook schaterlachend

door ons hok. Volgend schooljaar neemt hij mijn Paduaantaak over. Eindredactie. Ik houd hem in de gaten. Maar heb alle vertrouwen.

Naast Robbie zit ik. Ik schrijf de mi-nirepo’s en doe de eindredactie, ook in dat hok, aan de ronde tafel. En als ik dan iets wil weten, spring ik op om naar het groene boekje te rennen. Dat gaat met veel kabaal: ik loop namelijk altijd tegen hetzelfde hoekje van de stoel op. Altijd. Maar vanaf nu niet meer. Want dit is mijn laatste Paduaan waar ik aan meewerk. En dit is de laatste zin van mijn allerlaatste minirepo.

Lisanne

Vers bloed voor Humedia

We doen meer op internet: het blog Hu-media wordt sinds een paar weken door

een aantal eerstejaars studenten Journalistiek nieuw leven in geblazen. Humedia moet weer de community worden die het eerst was: de plek waar je iedere dag even langs moet surfen voor nieuwe blogs over de FCJ en over media. Docent Remko van Broekhoven gaat iedere twee weken een eigenwijze column verzorgen over het leventje op de FCJ. De Paduaan raadt

iedereen aan om te bloggen op Humedia. Het is de perfecte kweekvijver en boven-dien lezen diverse journalisten en media mee.

TIPS

FCJ TWEETS

@ROBERTSMID Op naar college waar al mijn politieke vraagstuk-ken worden beantwoord. Waar blijft de wereldvrede? Jokertje, Elize: kom er maar in! #bp

@LARSVDWERF ‘Alle docenten moeten minimaal een master-graad hebben’. Kun je het halve docentenbestand #svj ontslaan.

@NICKOPOLIDOUS Duitse lerares #PaduaFM heeft gewoon msn aanstaan. Ach ja warum auch nicht! #svj

@THIJSTUIJT Even richting de SletVeeJee. #fcj

@EKEBOSMAN Hoorde ik nou net iemand klaarkomen op Angela Merkel? #fcj

Vers bloed voor Humedia

Ween aantal eerstejaars studenten Journalistiek nieuw leven in geblazen. Humedia moet weer de community worden die het eerst was: de plek waar je iedere dag even langs moet surfen voor nieuwe blogs over de FCJ en over media. Docent Remko van Broekhoven gaat iedere twee weken een eigenwijze column verzorgen over het leventje op de FCJ. De Paduaan raadt

MINIREPO.LISANNE VAN SADELHOFF

B’richt uit Brno

Men neme acht studenten, een hoop camera’s en laptops, drie ouderejaars en docent Bert Deter-

meijer. Vervolgens reist u af naar de Tsjechische stad Brno om acht dagen lang uw vingers blauw te tikken en Final Cut Pro volledig uit te buiten. Het recept van B’richt uit Brno. Al jarenlang reist een delegatie van de SvJ af naar Tsjechië om het doen en laten van de Brno’ers onder een vergrootglas te leggen, in op-dracht van de stad Utrecht, een zusterstad van Brno.

Sinds vorig jaar zijn de belevenissen te volgen op internet. Het dozijn journalisten in de dop reist dit jaar tussen 18 en 26 juni af naar Tsjechië.

Mmeijer. Vervolgens reist u af naar de Tsjechische stad Brno om acht dagen lang uw vingers blauw te tikken en Final Cut Pro volledig uit te buiten. Het recept van B’richt uit Brno. Al jarenlang reist een delegatie van de SvJ af naar Tsjechië om het doen en laten van de Brno’ers onder een vergrootglas te leggen, in op-dracht van de stad Utrecht, een zusterstad van Brno.

Volg hen op www.schoolvoorjournalisti ek.com/brno/

www.humedia.nl innert Haveman zich nog. “Niemand wist nog wat multimedia was. Er was nog geen enkel boek over geschreven.” Ze maakt de vergelijking met crossme-dia, iets wat nu in de kinderschoenen staat. Haar enthousiasme resulteerde twintig jaar geleden in de opleiding Di-gitale Communicatie, waar ze een van de initiators van was.

Toch zijn het niet de ontwikkelingen in de communicatie, maar is de achter-stand van allochtonen voor Haveman reden om het onderwijs in te gaan. “Ik zag in de jaren zestig in mijn woon-plaats Amsterdam al dat arbeidskinde-ren en later allochtone kinderen een achterstand hadden. Ik heb sindsdien geprobeerd mijn steentje bij te dragen om hen kansen te bieden.”

Adieu Ruth en Marjo!Adieu Ruth en Marjo!Adieu Ruth en Marjo!Adieu Ruth en Marjo!Marjo Haveman

neemt na 35 jaar

met een cv vol

HU-functies afscheid

van de FCJ

DOOR ROBBIE KAMMEIJER

Aan het einde van het jaar nemen er een aantal docenten afscheid van de FCJ. Twee van hen: Marjo Haveman en Ruth Hopkins.

Marjo


‘PADUAAN JUNI 2011

FCJ 3

Het werk van haar – van origine New Yorkse – vriend is voor Ruth Hopkins de aanleiding om deze maand af te zakken naar Zuid-Afrika. Haar vriend wordt correspondent voor het Duitse persbureau DPA in het land van de Tafelberg, Mandela en het WK Voet-bal. Journalistiekdocent Ruth Hopkins reist graag met hem mee. “Ik wil dol-graag naar Zuid-Afrika!”

Vier jaar geleden werd Hopkins aan-gesteld als docent van de cursus Recht, die gegeven wordt aan tweedejaars studenten Journalistiek. “Maar wat zo leuk is aan de SvJ”, vertelt ze, “als ik een goed idee had, kon ik er hier mee aan de slag.” Zo ze� e ze onder andere de re-dactie Mensenrechten op. “Dat was een feestje om te doen.”

“Ik heb hier les kunnen geven op het snijvlak van mijn interesses”, blikt ze enthousiast terug op vier jaar SvJ, doelend op onderzoeksjournalistiek en (mensen)rechten. Het was voor Hopkins genieten als bij studenten de vonken voor het vak oversloegen. Maar met sommigen kon ze moeilijk om-gaan, bekent ze. “Sommige studenten zijn zo onverschillig. Het vak journalis-tiek lijkt ze totaal niet te interesseren.”

Omdat Hopkins maar twee dagen per week les gaf op de SvJ, kon ze ook nog als journalist actief te zijn. “Ik vond dat een ® jne kruisbestuiving. Ik kreeg uit m’n werk ideeën voor mijn lessen, en andersom.” Ze hoopt

“Bier drinken uit plasti c bekertjes... Kom nou!”

“Eens. Stefs hee� het imago van een normale kroeg en daar zou toch bij moeten horen dat je gewoon buiten een biertje mag drinken? Bier hoort niet in plastic.”

JOLINE 2e jaars

ICM

STELLING

KORLEKI2e jaars

Journalistiek

“Oneens. Er gingen hier altijd heel veel glazen kapot. Laatst heb ik zelfs gezien dat jongens gingen voetballen met de gla-zen. En bier kan heel goed in plastic.”

“Eens. Voorheen kreeg je een groot glas, helemaal vol, nu krijg je zo’n klein plastic beker-tje. Drank in plastic is ook ge-woon vies. En zeg nou zelf, een glas staat toch ook mooier?”

MARK2e jaars

ICM

Sinds kort kunnen studenten van de Hogeschool Utrecht met een iPhone op een eenvoudige manier hun rooster bekijken. Voor 79 cent kun je in de App Store de ‘HU Rooster app’ downloa-den. Deze handige applicatie is ont-wikkeld door Geo± rey Mastenbroek, tweedejaars Informatica-student aan de HU. De gegevens haalt het pro-gramma simpelweg bij roosters.hu.nl vandaan. Er zijn ook plannen om een HU Rooster app te maken voor an-dere smartphones. Deze zou over drie maanden klaar moeten zijn.De HU laat weten niets te maken te hebben met het project van Mastenbroek en komt binnenkort zelf met gratis rooster-apps, ook voor Androidtoestellen.

Student maakt roosterapp

Het traditionele broodmes is niet lan-ger terug te vinden in de kantine. Veel te gevaarlijk, zo oordeelt Sodexo. Een o� ciële reactie van de cateraar blij� uit. Een medewerkster laat weten: “De FCJ is een openbaar gebouw en je weet maar nooit wat voor gekken er binnen komen.”

Levensgevaar-lijk broodmes

Het gebrek aan werkplekken is reden voor veel geklaag van FCJ’ers. Dat blijkt uit de Valentijnsactie van alle opleidingscommissies. Honderden FCJ’ers luch� en hun hart op één van de brie³ es die ze aan de waslijn hingen.

De top 5 van de klachten:1. Het gebrek aan werkplekken2. Sharepoint is onoverzichtelijk3. Gebrekkige dienstverlening van het FBO4. Printproblemen (veel studenten willen altijd eigen ID)5. Teveel bureaucreatie op de FCJ

Zeuren bij de OC-klaagmuur

Adieu Ruth en Marjo!diezelfde kruisbestuiving ook in Zuid-Afrika te vinden. Bij de Wits University hee� ze al het ‘Justice Project’ gevon-den, waar ze graag aan mee wil werken.

Ook hee� ze al ideeën voor artike-len die ze in Zuid-Afrika wil schrijven. Eén van de verhalen die ze op papier wil ze� en gaat over een voormalig ANC-strijder, die onder de Apartheid is vervolgd en gevlucht is tijdens zijn proces. “Twintig jaar lang kon hij niet terug naar zijn land, omdat er een ar-restatiebevel naar hem uitstond. Dat bevel is pas sinds kort verjaard”, vertelt ze met verbazing. Haar artikelen hoopt ze te plaatsen in verschillende media. “Het Parool is al geïnteresseerd in mijn ideeën, maar ik ga ook Engelstalige me-dia aanschrijven.”

In de jaren negentig organiseerde Haveman al bijeenkomsten en regelde ze extra ondersteuning voor hen. “Ze hadden moeite met studeren, de hbo-cultuur was nieuw voor ze.” Op initia-tief van Haveman werd op heel de HU onder andere gestart met scriptiebege-leiding voor allochtone studenten.

De afgelopen jaren stak Haveman de meeste tijd stak in het opze� en van een vernieuwde deeltijdopleiding Communicatie Management. De start daarvan zal ze niet meer van dichtbij meemaken. Dat vindt ze jammer, gee� ze toe. “Maar ik zal zeker nog een kijkje komen nemen!”

Marjo Haveman

neemt na 35 jaar

met een cv vol

HU-functies afscheid

van de FCJ

Ruth Hopkins

vertrekt naar het land van de Tafelberg: Mandela en het WK Voetbal: Zuid-Afrika

Ruth

In de vorige Paduaan schre-ven we in het interview met Hassan Hussein Ali: “Irak was een achterlijk land, streng Islamtisch.” Er is een fout ingeslopen. In plaats van ‘Irak’ moet er ‘Jemen’ staan. Irak is Hussein Ali dierbaar.

Recti fi cati e

FOTO’S: BENJAMIN KAMPS EN EIGEN ARCHIEF HOPKINS


4 FCJ

Boudewijn Dominicus, de man die alles bepaalt over de inboedel van de faculteit, is dit schooljaar de meest gequote persoon in de Paduaan.

DOOR MERLIJN ENSING

DIE IK NOOIT VERGEETDE STUDENT.

‘Utopie dat alles op rolletjes loopt’

FOTO: KIM SEIGNETTE

.EVEN

BELLENMET

‘Utopie dat alles op rolletjes loopt’

Peter Verweij zwaait af. Hij gaat met de VUT. “Moet ik nou één student noemen die me is bijgebleven? Hou op. Dat kán niet. Daar krijg je gela-zer mee. Geloof mij: mensen voelen zich dan al snel tekortgedaan. Daar werk ik niet aan mee.”

Qua enthousiasme was er op Ver-weij weinig aan te merken. Maar als hij voor zichzelf aan het werk was, kon je hem soms maar even beter met rust laten. Verweij wijt het aan de toenemende ‘regeldruk’ dat hij ‘niet altijd even vrolijk was’.

Verweij staat erom bekend regel-matig tripjes naar het buitenland te maken. In Zuid-Afrika ligt zijn

passie. In 2008 maakte hij samen met studenten voor het National Artsfestival een dagelijks journaal. “Het had iets weg van het huidige

PowNews: nieuws met een knipoog en qua multimedialiteit vernieu-wend. Dat werd met vol enthou-siasme gedaan. Ook ik mocht een keer als anchor opdraven. Een heel mooie ervaring.”

Met studenten reisde hij ook veel-vuldig af naar Brussel. “Het kunstje is om dát leuk te houden. Europese politiek is natuurlijk wat saai. Maar om samen met studenten door zo’n stad te lopen, is heerlijk. Je duikt de kroeg in, gaat uiteten. Stappen tot in de vroege uurtjes liet ik aan me voorbij gaan – je bent dan al snel een vijfde wiel aan een wagen.”

Of hij alle studenten nog een boodschap mee wil geven? “Ach jongen, wil je nu een one-liner heb-ben?” Dan, vol enthousiasme, brul-lend door de telefoon: “Houd de journalistieke spirit hoog!” Geniet van de VUT, Peter.

‘Houd de journalistieke spirit hoog’

DE STUDENT.DE STUDENT

“Helaas komen niet alle klachten bij ons door”, zegt Ed de Vries, manager Infra-structuur van de HU. “Studenten kun-nen nergens terecht met hun klachten. Het kan zijn dat we daardoor trends in de problemen ook lastiger herkennen.”

Het netwerk kon de groei van het aantal studenten niet aan. Inmiddels is de inhaalslag gemaakt. “Er zijn een aan-tal wireless access points bijgekomen en we zorgen ervoor dat het aanbieden en downloaden van illegale content niet kan. Dat scheelt een hoop bandbreedte.” Dat het wi® -internet niet het enige technische probleem op de HU is, bleek woensdag 27 april. De hele HU was aan-gewezen op pen, papier en contant geld. Geen Sharepoint, geen HU-mail en geen Osiris. Maar ook niet inloggen op welke computer dan ook en niet chip-pen. Oorzaak? Een ® rewall die zichzelf aan en uit bleef ze� en. Veertigduizend studenten en docenten gedupeerd.

Bij de studie Journalistiek werd het klassieke telefoonboek uit de kast ge-haald. Voor ouderejaars studenten was de timing uitermate slecht: het was voor hen niet mogelijk om de laatste hand aan hun documentaires te leggen, mon-teren was ook niet mogelijk. En dat op de dag van de deadline.

Het wifi -netwerk: #fail op de FCJ

DOOR YELLE TIELEMAN & ROBBIE KAMMEIJER

Het zal iedereen binnen de FCJ wel zijn opgevallen. Het wireless internet binnen het gebouw is niet alti jd betrouwbaar. In maart zijn er wijzigingen doorgevoerd door de ICT-afdeling. Toch zijn nog niet alle klachten verdwenen.

Soms zijn er studenten die een onuitwisbare indruk achterlaten op docenten. Zo ook bij Peter Verweij. Hij weigert echter namen en rugnummers te noemen.

DOOR MERLIJN ENSING

Hartstikke gefeliciteerd!“Fijn dat men mij weet te vinden. Dat is een goed teken.”

Als je veel wordt gequote, is er toch juist stront aan de knik-ker?“Het is een utopie dat alles op rolletjes loopt. De publiciteit rond-om beveiliging, het rookbeleid en huisvesting vond ik niet nade-lig. Er is altijd verandering nodig. Zeker in het onderwijs.”

Heet dat niet gewoon betu� eling?“Het is helemáál niet zo dat de betu� eling toeslaat. Wat het roken betre� : dat is gewoon wetgeving. Klaar. En ík wil niet beveiligen, maar jullie roepen: beveilig die boel! Wat is dát dan?”

Er wordt toch veel gejat?“Klopt, dit jaar zijn er meer diefstallen dan ooit. Ronduit irritant. Daarom nemen we nu extra maatregelen.”

Je vrouw werkt ook op onze faculteit. Vind je het vervelend dat je collega’s haar proberen teversieren?“Je kunt geen mooier compliment krijgen, denk ik.”

Weleens ruzie op de werkvloer?“Ze werkt dichterbij me dan voorheen, maar we hebben minder contact dan ooit.”

Vind je ook dat onze faculteitsdirecteur Desirée Majoor uit haar ivoren toren moet komen?Fel: “Helemaal niet! Ze is de meest benaderbare vrouw die ik ken. Studenten spreekt ze dan wel niet op structurele basis, maar er zijn genoeg andere mensen die dat voor haar kunnen doen.”


PADUAAN JUNI 2011 FCJ 5

Bij onder andere de opleiding Commu-nicatiemanagement beslist slechts één persoon of je wel of niet stage mag lo-pen bij de gekozen stageplek. Bij Jour-nalistiek hebben mediumdocenten een vetorecht.

Bij Communicatiemanagement en bij Eventmanagement is Rob de Boeck de stagecoördinator. Hij mag dan wel beslissen, maar legt de verantwoorde-lijkheid bij de student. Bij CM kiezen de studenten een afstudeerrichting: commercieel, corporate intern of publieks/overheidscommunicatie. Je moet dan ook op dat gebied stage lo-pen. “Je hebt ergens voor gekozen, dus

Kopzorgen over stageDOOR IRENE VAN EERDEN EN MERLIJN ENSING

Aan het kiezen van een stage gaan slapeloze nachten vooraf. Of je nou een stagevoorkeur moet doorgeven of zelf op zoek moet naar een plek, de zorgen zijn er. Toch heb je niet alti jd zelf in de hand waar je prakti jkervaring op doet.

docent akkoord gaan met je stageplek. Juist bij het vetorecht van deze docent kan de schoen wringen. Als voorbeeld de Tijdschri� redactie, met Peter Dou-ma aan het roer. Het eindcijfer van deze

redactie, één van de drie factoren voor stagetoewijzing naast het aantal studie-punten en het aantal beschikbare plaat-sen, wordt uiteindelijk door Douma bepaald en door niemand anders. Dat bevestigt Wilbert van der Heijden, een directe collega van Douma, die meent dat hij het ‘alleenrecht’ hee� wat be-tre� stagetoewijzingen. Overleg vindt

blijkbaar wil je die kant ook op. Als je commercieel doet en je wilt bij de po-litie stage lopen, kan dat gewoon niet.”

Daar waar Communicatiestudenten nog vrij mogen zoeken naar een stage, zijn de studenten Journalistiek wat beperkter. Zij mogen slechts een voor-keur aangeven. Zelfstandig solliciteren ziet Carien de Kok van het stagebureau van Journalistiek niet zi� en.

“Wij als school hebben een algemeen belang waarvoor we ons hard maken”, zegt De Kok. “Als student kijk je alleen naar je eigen belang. Maar zo werkt het systeem dus niet.”

Bij Journalistiek moet de medium-

BEELDIGBEELDIG.

Maarten van der Linde (21) is een opvallende verschijning in de gangen van de FCJ. Hij komt alti jd samen met zijn hond Lex naar school. “Vanwege een spierziekte zit ik in een rolstoel. Mijn hond Lexus (2,5 jaar) helpt mij dingen oppakken en de deuren opendoen. Daar beloon ik hem alti jd voor met een paar brokken.” Maarten laat zich niet beperken door zijn ziekte. “Ik doe aan rolstoelhockey en ik ga binnenkort op kamers.”

FOTO: KIM SEIGNETTE

‘Als student kijk je alleen naar je eigen

belang. Maar zo werkt het systeem niet’

volgens hem sowieso te weinig plaats. Je inzet bij de andere docenten telt nauwelijks mee – los van het feit dat de overige cijfers voldoende moeten zijn.

Douma nuanceert dit gegeven door te wijzen op het feit dat hij netjes de voorgeschreven procedure volgt. Daar-bij is hij er heilig van overtuigd dat hij nooit iemand naar een verkeerde stageplek hee� gestuurd. “Als ik denk dat iemand niet geschikt is voor een bepaalde stageplek, ga ik het gesprek aan.” In die gesprekken, zo bevestigen verschillende bronnen aan de Paduaan, wil Douma nogal eens dwingend ad-viseren: als hij vindt dat je ergens niet past, is er weinig ruimte voor discussie.

Mocht een student zich benadeeld voelen, dan staat de deur altijd open bij het stagebureau. De Kok: “Ik verwacht van studenten dat zij zelf naar me toe-komen om dat met me te delen.”


6 HET GESPREK

DOOR IRENE VAN EERDEN

Baukje ter Huurne (32), door de vereniging van com-municati e Logeion uitgeroepen tot communicati e-vrouw van 2009, zett e met haar campagne ‘De Kracht van Essent’ de interne communicati e bij Essent op z’n kop. In plaats van top-down liet ze het energiebedrijf bott om-up communiceren.

Jij wilde de interne communicatie anders aanpakken. Niet alleen de directeur, maar ook de medewerkers moeten meepraten. Waarom?“Interne communicatie is meestal heel veel zenden. Maar volgens mij moet je met elkaar in gesprek gaan: dat gebeurt vanaf de bovenste lagen in bedrijven vaak niet. De kracht van bo� om-up – vanuit de medewerkers – is juist het gesprek, dat zie je nu goed op social media. Ik geloof internetrecensies van restaurants tien keer eerder dan wan-neer de kok van het restaurant zegt dat hij lekker kan koken.”

Voor de campagne ‘De Kracht van Essent’ organiseerde je zogenoemde belevenisworkshops voor de mede-werkers van Essent. Waar draaiden die workshops om?“Mensen uit alle lagen van het bedrijf ontmoe� en elkaar, ook de directeuren. Ze leerden de kernwaarden kennen en zagen wat andere afdelingen doen. Na a¹ oop hebben we iedereen gevraagd naar hun mening over de workshops. Hieruit bleek dat meer dan tachtig procent door de workshops een beter idee had van hoe het bedrijf Essent er-uitziet.”

En de resterende twintig procent dan?“Je moet je niet blindstaren op die twin-tig procent. In communicatieland heb-ben we vaak de neiging om veel energie te stoppen in de negatieve gevoelens die leven bij een deel van de doelgroep.

Je loopt dan het risico dat je de positie-ve groep vergeet. Terwijl je die juist no-dig hebt voor je olievlekwerking en het bereiken van je communicatiedoelstel-lingen. Je moet je die twintig procent dan niet uit het oog verliezen, maar ook niet groter maken dan het is.”

De jury van de Communicatievrouw van het jaar-verkiezing vond jouw bo� om-up aanpak tegendraads. Ben jij de enige die zich sterk maakt voor bo� om-up communicatie?“Dat ben ik zeker niet. Maar de bo� om-up aanpak wordt nog niet veel gevolgd. Het kost namelijk veel tijd en geld, ze-ker bij een groot bedrijf.”

Doen bedrijven die veel top-down communiceren het volgens jou niet goed?“Ik vind dat interne communicatie zoveel meer is dan top-down commu-niceren. Misschien is dat ook wel de reden dat ik de vakprijs heb gekregen.”

Meestal gaat de prijs naar iemand die een idee over externe communicatie hee� .“Helaas vindt men interne commu-nicatie vaak alleen een discipline van krantjes schrijven en het intranet bij-houden. Dat is het wat mij betre� zeker niet.”

Hoe zie jij interne communicatie dan?“Aan een personeelsblad gaat een heel adviestraject aan vooraf. Stel: je wordt

Kritisch‘ALS JE

BEDRIJFSBLIND WORDT, GAAT DE KWALITEIT VAN JE COMMUNICATIE

ACHTERUIT’

gevraagd een artikel te schrijven. Pri-ma, maar waarom dan? Het adviseren en het maken van producten heb ik daarom gescheiden in twee rollen. Dat is wat andere bedrijven vaak niet doen. Die hebben het adviseren en het pro-duceren in één medewerker zi� en. Het risico van de waan van de dag ligt dan op de loer.”

Eén van de kolencentrales van Es-sent is slecht in het nieuws geweest, mede dankzij Greenpeace. Hoe pak je dit in de interne communicatie aan?“Ik vind dat onze medewerkers zoiets eerder moeten weten dan dat ze het in de krant kunnen lezen. Zoiets ze� en we dan op het intranet.”

Je lijkt me iemand die sterk ona� an-kelijk is. Zijn dit soort berichten op het intranet dat ook?“Ik vind het belangrijk dat je onaº an-kelijk blij� . Als je bedrijfsblind wordt, gaat de kwaliteit van je communicatie achteruit. Je moet kritisch zijn. Bij be-richten als over die kolencentrale vraag je je altijd af wat waarheid is. We laten

Ter Huurne voor het hoofdgebouw van Essent.

De kracht van Baukje


PADUAAN JUNI 2011

HET GESPREK 7

KRACHTBOEKBaukje ter Huurne maakte voor

‘De Kracht van Essent’ een intern ‘krachtboek’. Hierin vertellen

achttien medewerkers uit alle lagen hun verhaal over Essent.

Ze leren hierdoor niet alleen elkaar, maar ook Essent als

bedrijf beter kennen.

Binnen de lijntjes‘WAT JE NIET TEGEN JE MOEDER DURFT

TE ZEGGEN, ZEG DAT OOK NIET OP HET

WEB’

“Binnen nu en twee jaar zie ik mede-werkers zelf de nieuwsberichten maken en op het intranet ze� en. Dan komt er geen communicatieafdeling meer tus-sen.”

Worden communicatiespecialisten dan overbodig?“Nee, niet overbodig. De rol van een communicatiespecialist verandert. Je gaat minder zelf produceren. Je gaat veel meer de context bij een artikel plaatsten om medewerkers een volle-dig beeld te geven. Op deze manier is er veel meer ruimte voor eigen mening en transparantie.”

Krijg je geen subjectieve berichtge-ving als medewerkers zelf berichten plaatsen?“Nee, dat verwacht ik niet, omdat men-sen altijd gaan reageren op de berich-ten. Medewerkers krijgen discussies onderling en geven commentaar, dus zo haal je de hoezee-verhalen er wel uit. En anders val je door de mand.”

het verhaal daarom niet alleen van onze kant zien. Daarnaast kunnen onze me-dewerkers over dit onderwerp openlijk discussiëren op het intranet waardoor standpunten worden uitgewisseld.”

Kan echt iedereen zijn mening geven op het intranet?“Eén van de kernwaarden van Essent is transparantie. Dit hebben we dus ook in onze interne communicatie door-gevoerd. Iedereen mag op het intranet zijn eigen mening geven. Zeg maar wat je vindt, ga in discussie. Maar wat je te-gen je moeder niet dur� te zeggen, zeg dat ook niet op het web. Social media kan heel goed werken in je bo� om-upcommunicatie, maar dan moet je het wel toelaten.”

Moeten alle bedrijven social media dan in hun communicatie gebrui-ken?“Nee, social media past niet bij ieder bedrijf. Sommige bedrijven zijn nog maar net met het intranet bezig, so-cial media komt dan later. Ik geloof ook niet dat je altijd maar social media moet gaan gebruiken. Je moet het doen

omdat je er een doel mee hebt, anders gaat het mis.”

Je was juryvoorzi� er voor het Com-municatieTalent van 2010, ook van Logeion. Beïnvloedt jouw kijk op interne communicatie ook de beoor-deling van jonge talenten?“Ik vind het belangrijk om zo objectief mogelijk te blijven. De bo� om-up aan-pak wordt steeds vanzelfsprekender. Bij het jureren merkte ik wel dat we hier goed op le� en, het gee� immers veel meer rijkdom aan je communica-tiemix.”

Werd hier eerder dan niet of minder op gelet?“De jongere generatie groeit op met social media. Ik had dat niet, ik moest me dat eigen maken. Door die social media zi� en heel veel jonge talenten al meer in de bo� om-up communicatie. Die media gaan al over met elkaar je mening delen. Dit is een soort cultuur-tendens die we meemaken in het land.”

En hoe zien we die tendens dan in de communicatie bij bedrijven terug?

FOTO: MICHAEL GALIARTTer Huurne voor het hoofdgebouw van Essent.

CV

1995 - 1999 Bachelor Consumer Affairs, Hogeschool Diedenoort

1999 - 2001 Master Communicatiewetenschappen, Radboud Universiteit Nijmegen

2007 - 2009 Manager Interne Communicatie bij Essent

2009 Communicatievrouw van het jaar 2009, initiatief van vereniging van communicatie Logeion

2009 - 2010 Manager Interne Relaties bij Essent

2010 Juryvoorzitter CommunicatieTalent van het jaar 2010, initiatief van vereniging van communicatie Logeion

2010 - heden Jurylid Communicatieprijs Midden-Brabant, initiatief van Communicatieclub Bourgondië

2010 - heden Manager Resource Center bij Essent


8 HET ECHTE LEVEN

“Ik zou wel eens iets willen doen aan mensen die mails beginnen met de zin: ik zou wel eens iets wil-len doen met... Lieve freelancer, beste collega: ik lees kranten, bezoek af en toe het internet en krijg ook wel eens een persbericht, dus ik weet dat de VA» met een nieuwe serie komt en ook dat Chris-tina Curry ergens naakt voor een raam hee� staan zwaaien. De vraag is: wát wil je precies? Geef me een invalshoek, verras me met iets origineels, doe gek en maak alvast een afspraak, nee, máák het ver-haal alvast. ‘Iets wil iets doen met…’ kan iedereen.”

“Onlusten op het Museumplein bij Ajax: een span-nend verhaal over herrie, omvallende dranghekken, rookbommen, urenlang sjouwen met een dure ca-mera, sprintjes trekken, rondvliegende bier¹ esjes ontwijken, klimmen over barricades, ® lmen waar je niet mag staan, gedrogeerde malloten wegduwen en vervolgens in vij� ien minuten megasnel in de reportagewagen terugkijken, monteren, inspreken, het item ter plekke live instarten in de uitzending van het NOS Journaal en samen het laatste blikje cola delen. Zie je nou wel, jij zit nu ook gekluisterd.”

Oud-student Barbara van Beukering is hoofdredactrice bij Het Parool. Eerder stond ze aan het hoofd van AvantGarde en Volkskrant magazine. De carrière van Van Beukering kent veel hoogtepunten. “Het feit dat ik vroeg kinderen kreeg is positi ef geweest voor mijn carrière.”

.

“Elke dag anderen helpen met communiceren is heel divers: opze� en van sociale netwerken, ont-wikkelen van smartphone apps, veranderingspro-cessen van grote complexe organisaties begeleiden, en nog veel meer. Fantastisch om dit allemaal te kunnen doen. Daarnaast zijn er de voordelen van het ondernemerschap, die ik iedereen toewens: jij bepaalt wat je doet en voor wie je werkt. Wie echt creatief wil zijn, werkt niet in loondienst. Je brengt zelf context aan in je leven, dat laat je niet doen door een werkgever.”

GERT-JAAP HOEKMANChef Redactie Nieuwe Revu

MARTIN EGTER VAN WISSEKERKE

Cameraman NOS Journaal

COMMUNICATIEJOURNALISTIEK JOURNALISTIEK

JOB TWISKZelfstandig ondernemer

in communicatie

In deze rubriek geven professionals uit de wereld van communicatie en journalistiek iedere editie hun inspirerende visie op het vak.

DE PRAKTIJK

JOURNALISTIEK

hun inspirerende visie op het vak.

COMMUNICATIECOMMUNICATIE JOURNALISTIEK

EEN GREEP UIT

DOOR CARLIJN ASSINK EN EVIE WESTLAND

FOTO’S: ARCHIEF PAROOL

‘Ik werd verguisd’

“Op de middelbare school werd ik bij de decaan geroepen toen hij hoorde dat ik journalistiek wilde studeren. ‘Meisje, je vergooit je toekomst’, zei hij. Maar ik wilde net zo worden als mijn twee grote voorbeelden: interviewer Bibeb en Ireen van Ditshuyzen, die prachtige reportages maakte. Als journalist heb je áltijd wat te vertellen. Je zou maar ge-woon bij een bank werken. Dan vraagt nooit iemand hoe het gaat op je werk.

De School voor Journalistiek had des-tijds een slechte reputatie. En die werd waargemaakt. Zo had ik bijvoorbeeld mijn oog laten vallen op televisiejour-nalistiek. In het tweede semester raakte de docent echter overspannen en daar kwam nooit een andere voor terug. We gingen gewoon met de camera op pad met wat medeleerlingen om program-maatjes te maken. Beoordeeld wer-den we niet. Ik moet wel zeggen dat ik een enorm leuke tijd heb gehad op de School voor Journalistiek. Want wat is er nou leuker dan om de hele dag een beetje met een camera rond te lopen?

Vervelend was de heersende cul-tuur dat een goede journalist werkte bij VPRO of Vrij Nederland. Dat ik stage ging lopen bij de TROS was not done. Ik werd verguisd. Een meisje in mijn klas

ging stage lopen bij de AVRO. Ze kwam terug op de SvJ met een AVRO sweater aan en petje op haar hoofd. Die werd belachelijk gemaakt. Ik hield het dus maar een beetje stilletjes dat ik voor de TROS werkte.

Ik ben al op jonge lee� ijd hoofdre-dacteur geworden. Dat ik op 41-jarige lee� ijd al bij Het Parool kwam, vonden sommige mensen op de redactie wel gek. Ook bij Volkskrant magazine, waar ik in 2002 hoofdredactrice werd, moes-ten ze aan mij wennen. Iedereen was ouder, en dan kwam ik daar als blonde vrouw van de glossy’s. Toch moesten ze wel luisteren: ik was de baas. En toen het goed ging liepen ze ineens allemaal met me weg natuurlijk.

Journalisten zijn het meest conser-vatieve volkje ooit. Zo heb ik laatst af-scheid genomen van politiek cartoonist Joep Bertrans. Dat hee� de media nog gehaald. Hij zei: ‘Als Het Parool een auto was die ik te water zag gaan met de hoofdredacteur erin, zou ik erin springen. Om de auto te red-den.’ Ik moest vooral hard lachen. Die man had 23 jaar lang elke dag een tekening gemaakt. Dan denk ik: aan alles komt een eind. Zon-der verandering sta je stil.”


PADUAAN JUNI 2011

HET ECHTE LEVEN 9

Op zoek naar inspiratie voor deze co-lumn plaatste ik een oproep op Face-book. Door sociale media zijn alle me-dewerkers communicatiemedewerkers geworden, en dat maakt ook meteen duidelijk waarom interne communi-catie zo belangrijk is: als bedrijf com-municeer je niet alleen naar buiten met persberichten, brochures en internet, maar vooral mét en dóór je eigen me-dewerkers. Om dat goed te doen zijn drie woorden de kern, mijn 3 V’s voor interne communicatie. Ik presenteer u:Vertrouwen:Maak medewerkers deelgenoot van visie, missie en strategie van je orga-

nisatie. Deel ook de negatieve dingen; dat leidt tot vertrouwen. En juist mede-werkers die vertrouwen hebben zijn je grootste ambassadeurs in de buitenwe-reld, kijk maar op Hyves en Twi� er.Verbinden:Online of papieren communicatie kan nóóit face-to-facecommunicatie ver-vangen – slechts ondersteunen. Vergeet dus nooit de grote kracht van gesprek-ken, bijeenkomsten en roadshows.Vormgeven:Te veel communicatie bestaat niet. Te veel ongestructureerde informatie en te veel verschillende middelen inzet-ten wél. Help anderen bij het e� ciënt

en e± ectief selecteren van informatie en communicatie door goede vormge-ving en door het juiste middel te kiezen. Strategisch nadenken over communi-catie is heel belangrijk, maar als je de uitvoering niet professioneel en crea-tief aanpakt, sla je met elke strategie de plank mis. Op die manier omgaan met interne communicatie betekent dat je er in één klap vele goede communica-tiemedewerkers bij hebt. En daar kun je als bedrijf alleen maar blij mee zijn.

Nelleke BarningDirecteur Communicatie

Nederland bij DSM

Veel tafels in de pub zijn al gereserveerd. “Voor het geval de vaste teams komen”, legt barman Craig uit. Quizmaster Da-vid neemt voordat de quiz begint nog een ko� e en een stevige borrel. Vanach-ter zijn klavertje vier – de tafel – roept hij even later de teams de vragen toe. Geheel in het Engels. Alleen wie goed het nieuws hee� gevolgd, weet in de ‘Current A± airs’-ronde de antwoorden.

Een van de teams die vanavond strij-den om de prijzen is het team ‘Anke haalt bier’. De naam zegt het al, teamlid Anke haalt het bier. Anke: “We doen al-lemaal wat, iemand schrij� de antwoor-den op en ik haal het bier.”

Na een aantal rondes is het tijd voor de fotoronde. De opdracht: zoek de juiste namen bij de foto’s. Deze keer gaat het om namen uit het Derde Rijk. Pi� ig. Iedereen is druk aan het overleg-gen. ‘Zou dat Eva Braun zijn?’ David gee� na de brainstorm de antwoorden. Iemand stoot zijn teamgenoot aan. ‘Ik zei het toch.’ Hier en daar ontsnapt een zucht. ‘Maar drie van de acht goed.’ Sommigen zijn in de ‘instinker of the

week’ is getrapt: nee, het was niet Eva Braun.

Quizmaster David maakt iedere week zijn eigen quiz. “De vragen moe-ten niet te makkelijk zijn. De mensen moeten natuurlijk wel terugkomen. Ik stel bijvoorbeeld geen vragen over die verongelukte wielrenner in de Giro. En dan zeker juichen als je het goed hebt.” Volgens Anke is de quiz voor iedereen leuk. “De mensen die de vragen bij ‘History & Geography’ weten, weten

de antwoorden bij ‘Entertainment’ dan weer niet”, vertelt ze.

Op een van de ta-fels worden er kleine papiersnippers door elkaar gehusseld. Op iedere snipper staat

één le� er. Waarom? De bonusronde bevat een anagram. Hee� een team het anagram ontrafeld, dan maakt het team kans op gratis bier. Als de laatste antwoorden zijn ingeleverd en de pun-ten worden geteld, komen hier en daar snel de mobiele telefoons tevoorschijn. Vooral een vraag uit de ‘Common Knowledge’-ronde bleek pi� ig. “Even kijken wat die ‘snow peas’ nou zijn”, zegt Merel van ‘Anke haalt bier’.

DOOR IRENE VAN EERDEN

Terwijl de laatste mensen hun bord in de Ierse pub Mick O’Connells leeg eten, bereiden enkele gasten zich al voor op de zogenoemde pubquiz. Al jarenlang proberen teams iedere week de moeilijkste vragen over uiteenlopende thema’s te beantwoor-den. Het gaat hard tegen hard: de inzet is tenslott e een fl es sterke drank.

Column.GASTDe drie V’s

Hersens kraken, biertjes tanken in de Irish pub

‘We doen allemaal wat: iemand schrijft de antwoorden op en

ik haal het bier’

FOTO’S: TIMON VAN DOVEREN

Op het laatste moment nog een antwoord invullen of snippers husselen, ieder zijn strategie.


10 DE MENS ACHTER

FOTO: ALEXANDER SCHIPPERS

‘Ze heeft meheruitgevonden’


PADUAAN JUNI 2011 DE MENS ACHTER 11

DOOR MERLIJN ENSING

Paduaan spreekt elke editi e met medewerkers van de Faculteit voor Communicati e en Journalisti ek. In deze interviews ligt de nadruk nu eens niet op de onderwijsperikelen, maar op de mens achter de geïnterviewde. Deze editi e: Gert van Wijland.

“Er zit een soort echtheid in mij die ik weiger op te of-feren. Aan niemand. Nooit speel ik een andere rol dan wie ik werkelijk ben. Er wordt vaak tegen me gezegd dat ik een hoge mate van kwetsbaarheid uitdraag, toch is dat niet waar. Ik ben heel open, toon – onge-wild – ook mijn kwetsbare kanten. Maar uiteindelijk heb ik een eigen ik, mijn ziel, waar ik niemand aan laat komen. Dat wil ik niet. Ik kies voor wie ik ben.

“Als je het ® loso® sch beziet is dat een mooie eigen-schap, maar in de praktijk van alledag is het iets bui-tengewoon vervelends. Een handicap. Mensen ne-men me nogal eens kwalijk dat ik een soort moraliteit claim. Gert, de morele superieur. Betweterig gepreek, een man die de menigte belerend toespreekt. Wat dat betre� had ik ook dominee kunnen worden.

“Journalistiek gesproken ben ik een principeruiter. Meer van de inhoud dan van het kort door de bocht werk. Meer schrijver dan tv-maker. Ik ben nooit met tegenzin naar mijn werk gegaan, behalve in mijn tijd bij Nova, eind vorige eeuw. De egotripperij om het best scorende verhaal, dat is niets voor mij. In dat ge-weld ga ik ten onder. Ik liet me gemakkelijk kwetsen, zat helemaal niet goed in mijn vel. Op sociaal gebied gedroeg ik me op de redactie als een olifant: probeer-de wanhopig anderen te overtuigen van mijn journa-listieke opva� ingen. Ik heb mijn eigen kompas en kan daar moeilijk vanaf wijken. Story of my life. Dat ging ook ten koste van mijn huwelijk. De dag dat ik Nova verliet, ging mijn vrouw bij me weg.

“Ik zat in de shit, maatschappelijk en fysiek gezien. Ik had geen geld, geen baan, moest mijn huis verko-pen, maar had wel twee jongens van één en vier jaar oud. In het hoogste tempo heb ik mijn leven moeten opwaarderen, zo snel mogelijk geld verdienen. ¿ uis kleedde ik ’s ochtends mijn kinderen aan, bracht ze naar school. Dan hadden ze misschien wel een roze en een wi� e sok aan, maar hé: ik deed mijn best.”

Grootste nederlaag“We hadden het heel gezellig, maar terugkijkend

dank ik de Heer op m’n blote knieën dat ik Syone tegen ben gekomen. Zij hee� me heruitgevonden. Als wij met drie mannen samen waren gebleven, dan hield het waarschijnlijk op bij elke ochtend diksap drinken en ’s avonds rijst met garnaaltjes eten. Drie nurkse kerels opgesloten in een oud huis achter een dichtgegroeide heg, de hele dag zwijgend achter de computer – dat was het zo ongeveer geworden, denk ik. Door de komst van Syone en haar dochters zijn wij veel socialer geworden. Op onze beurt hielpen we hen om iets meer rekening te houden met de buiten-wereld. Zij stelden zich overal voor open, gingen bij alles van het goede uit. Die combinatie, van ratio en sociale vaardigheden, is precies goed geweest.”

“Na de dood van Anniek, de oudste dochter van Syone, was het emotioneel heel zwaar om de twee gezinnen bij elkaar te houden. Zij besloot op 14-ja-rige lee� ijd zelf uit het leven te stappen. Het was een combinatie van copycatgedrag en andere dingen die bij elkaar zijn gekomen, waar Anniek een ultieme consequentie uit hee� getrokken. Tot op de dag van vandaag laat het een kaalslag achter. De verwoesting is enorm. Een hecht gezin of niet: dit is gewoon niet te repareren. Het verdriet holt je uit. Elke dag weer. We zijn niet omgevallen, maar ® naal gevloerd. Inmid-dels ook weer opgestaan, zij het nog niet helemaal rechtop.

“We hebben heel reëel, rationeel en gevoelsmatig gekeken naar wat er gaande was. We konden alleen maar concluderen dat we haar hebben geboden wat we konden. Je bent snel geneigd om te stellen: ze hee� zelfmoord gepleegd, dus kon ze nooit rust vin-den. Dat gelóóf ik niet. We hebben één zekerheid: ze

kon hier áltijd terecht. Hier was ze thuis. Als je het hebt over mijn grootste nederlaag, dan is het dat we het niet hebben zien aankomen.

“Met dit gegeven op de achtergrond, ook al is het er altijd, zijn wij wél een gelukkig gezin. We zi� en niet de hele dag te sippen: we lachen, hebben plezier en maken ruzie, net als elk ander gezin. Er is voor ie-dereen een veilige basis, daar ben ik heel trots op. We zijn misschien in bloedband geen familie, maar noem ons een kudde waarin we voor elkaar zorgen. Als één van ons zich daaraan had on� rokken, hadden Syone en ik het niet gered. Maar als ik op dit moment met iemand op deze wereld verbonden ben, dan is het met haar. Echt, helemaal.”

Geen zorgen“Ik heb nu een paar rustpunten in mijn leven waar geen enkele ruis omheen zit: journalistiek, mijn ge-zin en een zeker godsgeloof. Het fundament staat. Wat het geloof betre� zit er een diep besef; dat stoelt uit m’n jeugd. Ik ben een keer verdronken toen ik ze-ven was. Niet schijndood. Gewoon le� erlijk dood. Ik weet, en dat zeg ik enigszins gechargeerd, hoe het is aan de andere kant. Dat gevoel is een zesde of zeven-de dimensie, daar kun je van alles over bedenken en zeggen, maar er is geen menselijke maat. Het is niet zo dat je ergens zwee� , het is iets wat je je totaal niet kunt voorstellen. Ik vond het wel goed zo. Natuurlijk ben ik blij het te hebben overleefd, maar op dat mo-ment hadden ze me mogen laten liggen.

“In die zin biedt het troost, dat ik me geen zorgen maak om Anniek. Totaal niet. Dat is wel een natuur-lijke reactie als iemand zelfmoord pleegt. Onder het mom van: je mag niet je eigen leven nemen, dat gee� in het hiernamaals repercussies. Ik geloof niet in schuld, boete en zonden. Je doet wat je doet, dat hee� consequenties, maar zolang je anderen mensen geen kwaad doet, mag je doen wat je wilt. Ik geloof in een vriendelijke religie. Ik ben ervan overtuigd dat Anniek het naar d’r zin hee� .”

‘IN HET GEWELD VAN EGOTRIPPERIJ GA IK

TEN ONDER’

PERSOONLIJK

Naam: Gert van Wijland

Leeftijd: 51

Woonplaats: Driebergen

Burgerlijke staat: Sinds 2007 getrouwd met Syone (43)

Kinderen: Marnix (16), Casper (13). Stiefdochters: Rowanne (14), Anniek (1994 – † 2009)

Politieke voorkeur: Duurzaam links

Motto: ‘Alle varkens zijn gelijk. Verdedig de varkens die minder gelijk zijn tegen de varkens die meer gelijk zijn’

Spannende kanten: Onvoorspelbaar, honger naar reizen, ondoorgrondelijk


PADUAAN JUNI 2011

Z.O.Z. 12

Ik heb afstudeervrees. Niet dat mijn knietjes knikken uit angst de eisen van de examencommissie niet te halen. Nee, ik ben bang voor de toekomst. Ik kan me gewoon geen voorstelling maken van hoe mijn dagen eruit zul-len zien nadat ik hier voor de laatste keer de draaideuren ben uitgelopen. Maar ja, hè. Toegeven dat de stap naar de boze buitenwereld er eentje is die je vreest, staat zo ongeveer gelijk aan het graf van je eigen ambities graven. Nie-mand zit te wachten op een eeuwige student.

Toch kan ik het niet ontkennen: ik voel me hier na vier jaar nog steeds thuis. Wat overigens niet wil zeggen dat mijn zeiklijstje niet goed gevuld is. Ook ik heb Osiris vervloekt omdat er na twee maanden nog geen tentamen-cijfer in zicht was. Het FBO hee� alle termen uit mijn scheldwoordenvoca-bulaire leren kennen toen ik me voor de zoveelste keer niet voor een cursus kon inschrijven. Ik heb de printers op de tweede verdieping persoonlijk met een ¹ inke karatetrap ingedeukt toen een van de vele deadlines naderde en mijn A4’tjes maar niet uit dat apparaat kwamen rollen.

Maar toch. Ik denk aan de zomerse zon die laatst scheen, aan hoe ik opgelucht na een

Er wordt op de FCJ heel wat bier gedronken, dat moge duidelijk zijn. Maar hoe is het eigenlijk met de kwaliteit van het bier in Stef’s? Sandra Tol en Marjolein van den Bedem, beiden werkzaam bij Heineken, testt en het uit.

DOOR JOSIEN WOLTHUIZEN

HOOFDPIJNBIER

DOOR JOSIEN WOLTHUIZEN

‘Ik heb de printers

persoonlijk met een karatetrap

ingedeukt’

‘Op dit glas zitten nog

mondafdrukken’

Bange poeperd

Column.STUDENT

Hoofdredacteur: Merlijn Ensing

Adjunct: Irene van Eerden

Art director: Marie� e Twilt

Eindredacteuren: Robbie Kammeijer, Lisanne van Sadelho±

Redacteuren: Yelle Tieleman, Josien Wolthuizen

Medewerkers: Marleen Hoogendoorn, Kim Seigne� e, Michael Galiart, Benjamin Kamps, Timon van Doveren, Evie Westland, Carlijn Assink, Alexander Schippers

Met dank aan: Sandra Tol, Marjolein van den Bedem, Nelleke Barning, Gert-Jaap Hoekman, Job Twisk, Martin Egter van Wissekerke

Drukkerij: Tuijtel

contact: [email protected]

COLOFON

Hoekman, Job Twisk, Martin Egter van Wissekerke

Drukkerij:Paduaan. NUMMER 5

JUNI 2011HUMEDIA.NL/PROFILE/PADUAAN

Gert van Wijland: ‘In het geweld van egotripperijga ik ten onder’ pagina 11

Niet te zuipen én bedorven: biertest in Stef’spagina 12

FCJ

GETESTDocentenzwaaien af:vaarwel!

pagina 2

Boekenbolwerk

Mocht je de wijze woorden van je docent in de vakanti e missen; er zijn er wat die een boek hebben geschreven, net zoals (oud-)studenten. Paduaan maakte een selecti e.

Na zijn afstuderen aan de SvJ, stoeit Blok met de vraag ‘wat nu?’. Hij studeert niet verder, maar start een “psychologische zoektocht naar zichzelf ” in Libanon. Vier jaar lang woont hij in het land waar-vandaan hij als baby’tje werd geadop-teerd. Zijn biologische ouders vindt hij er niet, maar zichzelf wel. “Ik heb mijn identiteit in Libanon opgebouwd.” “Omdat het zo moeilijk is om die zoek-tocht steeds bij de ko� eautomaat te ver-tellen, heb ik het boek geschreven. Een bekroning op mijn reis naar Libanon.” Blok schreef over Libanon ook het boek ‘Morgen misschien’.

“Met mijn boek heb ik het beeld van de oorlog willen veranderen. Er werd altijd gesproken over goed en fout maar zo zit de wereld niet in elkaar. Mensen en gebeurte-nissen zijn meestal niet zwart-wit, maar iets daartussenin: grijs. Die gedachte werd en wordt als nogal controversieel ervaren en had tot gevolg dat ik, ook al omdat mijn va-der fout was in de oorlog en ik kritisch over Israel geschreven heb, zelfs voor antisemiet uitgemaakt werd. Dat raakt me niet. Dat er vanwege het boek vriendschappen zijn ge-sneuveld, betreur ik wel. Maar het kon niet anders. Het moest geschreven worden.”

In dit boek bundelt Meeuwsen herinneringen aan tien jaar bloggen. Veel mensen in Nederland hebben een bijdrage geleverd aan het in-ternet. Eén van de helden is de vrouwelijke blogger die bedacht dat elk artikel zijn eigen pagina moest hebben, en niet zoals bij een krant alles op één pagina moet.” Dat soort feitjes bewaart Meeuwsen in het boek. “Nu is het nieuwe bij bloggen er een beetje af door de social media en dreigen bepaalde dingen verloren te gaan.”

FRANK MEEUWSEN / ‘BLOGHELDEN’

ARTHUR BLOK / ‘MIJN ZOEKTOCHT IN LIBANON’

CHRIS VAN DER HEIJDEN / ‘GRIJS VERLEDEN’

DE MENS ACHTERGert van Wijland: ‘In het geweld van egotripperijga ik ten onder’

DE MENS ACHTER

bedorven: biertest in

Paduaan Mei.indd 1

5/24/11 6:54 PM

FOTO’S: BENJAMIN KAMPS

Van den Bedem en Tol onderzoe-ken het bier van Stef’s grondig.

dag hard werken met mijn klasgenoten neerplo� e voor Stef ’s en de grasspriet-jes tussen mijn tenen voelde kriebelen. Dat zijn mijn geluksmomentjes. Zo slecht is het hier niet, besef ik me dan, om eens even lekker moraliserend te doen. Al moet je de mooie dingen wel willen zien en dat lukt hier niet altijd. Dan is onze blik vertroebeld. Door de bende van ellende van defecte printers, bijvoorbeeld.

MarleenHoogendoorn

De dames bestellen drie biertjes: een Wieckse Wi� e, een Heineken Xtra Cold en een Heineken Premium (een vaasje). Met een vies gezicht ze� en ze het op tafel. “Dit is wel heel erg”, is de eerste opmerking van Van den Bedem.

Op het eerste gezicht lijken de biertjes mij prima, niet anders dan normaal. Van den Bedem ziet mijn vragende gezicht en legt uit. “Zie je die schuimkraag?” Ze wijst naar het Heineken Premium-glas. “Allemaal belletjes. Dit komt omdat het glas niet schoon is. Kijk hier, je ziet zelfs nog mondafdrukken van iemand anders.”

In de tijd waarin ik uitleg krijg over het milieu in een glas is de schuimkraag helemaal verdwenen. Waarom dat erg is? “Eigenlijk zou je de schuimkraag kunnen zien als een beschermlaag voor het biertje”, zegt Tol. “Het koolzuur vestigt zich aan de onderkant van de laag. Als die laag er niet zit verdwijnt het koolzuur direct en slaat je bier-tje meteen dood.”

Dan de Xtra Cold. Tol neemt een slok en trekt gelijk een vies gezicht. “Dit smaakt naar karamel.” Karamel? “Een teken dat het bier bedorven is. Het fust staat al een tijd onder de bar. Het bier blij� gisten en daardoor ontstaat deze smaak. Van dit bier krijg je ont-ze� ende koppijn.”

De Wieckse Wi� e zou de eer van Stef ’s nog kunnen redden. Helaas: geen schuim te beken-nen. “Voordat de barvrouw begon met tappen had ze het citroentje er al in. Van zoveel zuur slaat het bier meteen dood”, zegt Tol.

Niet al te best dus. Maar toch hangen er twee ‘Goed Getapt’-bordjes aan de muur. Een keurmerk van Heineken nota

bene. Van den Bedem snapt er niks van: “Die mogen ze van mij van de muur af-trekken.”

Toch kan ik het niet ontkennen: ik Toch kan ik het niet ontkennen: ik voel me hier na vier jaar nog steeds thuis. Wat overigens niet wil zeggen dat mijn zeiklijstje niet goed gevuld is. Ook ik heb Osiris vervloekt omdat er na twee maanden nog geen tentamen-cijfer in zicht was. Het FBO hee� alle termen uit mijn scheldwoordenvoca-bulaire leren kennen toen ik me voor de zoveelste keer niet voor een cursus kon inschrijven. Ik heb de printers op de tweede verdieping persoonlijk met een ¹ inke karatetrap ingedeukt toen een van de vele deadlines naderde en mijn A4’tjes maar niet uit dat

Maar toch. Ik denk aan de zomerse zon die laatst scheen, aan hoe ik opgelucht na een



ingedeukt’

Toch kan ik het niet ontkennen: ik voel me hier na vier jaar nog steeds thuis. Wat overigens niet wil zeggen dat mijn zeiklijstje niet goed gevuld is. Ook ik heb Osiris vervloekt omdat er na twee maanden nog geen tentamen-cijfer in zicht was. Het FBO hee� alle termen uit mijn scheldwoordenvoca-bulaire leren kennen toen ik me voor de zoveelste keer niet voor een cursus kon inschrijven. Ik heb de printers op de tweede verdieping persoonlijk met een ¹ inke karatetrap ingedeukt toen een van de vele deadlines naderde en mijn A4’tjes maar niet uit dat



ingedeukt’

mondafdrukken’twee ‘Goed Getapt’-bordjes aan de muur. Een keurmerk van Heineken nota

snapt er niks van: “Die mogen ze van mij van de muur af-trekken.”

keurmerk van Heineken nota bene. Van den Bedem

snapt er niks van: “Die mogen ze van mij van de muur af-trekken.”


Paduaan juni

Documents

Transcript of Paduaan juni