SEPTEMBER 2011 - 71

MaandElijkS MiniMaGaZinE Rond niEuwE MuZiEkEEn GRaTiS uiTGavE van kRaak vZw

www.kRaak.nET /RuiS/

2 - OKT 2011

AGENDACOLOFON

Ruis verschijnt maandelijks,behalve in juli en augustus.

Ruis is een gratis uitgave van KRAAK vzw

OFFICEKRAAK vzwc/o RuisKoning Boudewijnstraat 509000 Gent BelgiumT/F : +32 486 200 101 www.kraak.net | www.ruismagazine.netruis@kraak.net

REDACTIEHOOFDREDACTIE Stief MarreytEInDREDACTIE Stefan Hopmans, Oryza Par-mentierRedAcTie Joeri Bruyninckx, Hendrik dacquin, Tommy denys, Bert dhondt, Gerard Herman, Bert Huyghe, John Humblet, Niels Latomme, Sven Schlijper, Hans van der Linden, Pim van der Graaf, Stefan HopmansiLLuSTRATieS Wouter VanhaelemeeschVeRANTWOORdeLiJKe uiTGeVeR Piet RuisVORMGeViNG Piet Ruis

GASTiLLuSTRATOReN cover + binnen:Hannelore Van dijck, courtesy Galerie Zink

ABONNeMeNTeNeen abonnement kost 15 euro in België en 20 euro in Nederland. een steunabonnement is 25 euro. dit kan verkregen worden door het bedrag over te schrijven op rekeningnummer 737-0200369-10 met mededeling “Ruis abo” samen met je adres en het gewenste startnummer.

diSTRiBuTieeen actuele lijst van distributiepunten is te vinden op www.kraak.net

dRuKRuis wordt gedrukt op gerecycleerd papier en met milieuvriendelijke inkt.

STeuNMet steun van de talloze vrijwilligers, adverteer-ders en de Vlaamse Gemeenschap

06/10 Les Ateliers Claus Brussel Simon Scott (uk), Wieter Dockx (be)

06/10 Occii AmsterdamPulse Emitter (usa), Sporay (usa), MSHR (usa)

Hans Reichel @ LAC

07/10 STUK LeuvenDisplaced Sounds: Brandon LaBelle (usa), Michael J. Schumacher (usa), Karin Bijsterveld (nl)

7+14+28/10 Scheld'apen Antwerpen Sheldon Siegel (be)

07/10 BELGIE HasseltPurling Hiss (usa)

09/ 10 Les Ateliers Claus BrusselLimpe Fuchs (de), Jacques Foschia (uk), Junko (jp), Michel Henritzi (fr)

12/10 Renold Brussel KRAAK: Pigeons (usa), Miaux (be)

13/10 Croxhapox GentWouter van Veldhoven (nl) + Felicia Atkinson (fr/be)

12-15/10 Beursschouwburg Brussel Field Fest met o.a. Annea Lockwood (nz), Pauwel De Buck (be), Peter Cusack (uk) ...

14/10 Kinky Star Gent KRAAK: Nathan Bowles (usa)

15/10 Sjisjkin GentSheldon Siegel (be)

16/10 Les Ateliers Claus BrusselPaul Lytton (uk), Hans Reichel (de)

17/10 Bozar BrusselKRAAK: Morton Subotnick (usa) + Tony Martin (usa), Floris Vanhoof (be), Köhn (be)

18/10 Les Ateliers Claus BrusselBill Orcutt (usa), Paranoid Cat Band (usa)

19/10 Gunther AntwerpenKRAAK: Bill Orcutt (usa), Maja Jantar (be)

19/10 Worm Rotterdam Morton Subotnik (usa), Köhn (be)

22/10 BELGIE Hasselt Graag Traag Festival: Tony Conrad & Charlemagne Palestine (usa), Charalambides (usa), Steve Gunn & John Truscinski (usa), Junzo Suzuki (jp) ...

23/10 Les Ateliers Claus Brussel Steve Beresford + Lol Coxhill + Max Eastley (uk)

24/10 Occii Amsterdam Tom Carter (usa), Jaws (usa), Dracula Lewis (ro), Popol Gluant (fr)

28/10 Occii Amsterdam Sightings (usa), The Julie Mittens (nl), Sanne van hek + Raoul van der Weide + DJ Sniff (nl)

29-30/10 De Kreun Kortrijk Sonic City: The Melvins (usa), HTRK (au), Washed Out (usa), Sightings (usa), Liars (usa), Factory Floor (uk)...

n de nasleep van een spannende Tour de France kocht ik een oude concorde colombo-koersfiets. en nee, niet om als rechtgeaarde hipster ermee over de kasseistraten van Gent te dokkeren. ik gebruik mijn koersfiets waarvoor hij dient.

Koersbroek mét zeemvel? check. Helm? check. Vingerloze handschoentjes? check. Truitje van favoriete wielerploeg? check. Baan naar Oudenaarde? check.

de laatste tijd is er in het algemeen een soort koersrevival aan de gang. Fietsen is weer hip. Het begon al met de fixed gear-rage. Voor de leken: een fixed gear-fiets is een fiets waarbij het achterwiel rechtstreeks aan de ketting bevestigd is. Geen versnellingen dus en ook geen mogelijkheid tot remmen. eigenlijk een gewone pistefiets, maar de fixie-rage is veel meer dan sport alleen. Het is een esthetische hobby, een soort boys and their toys. Op de boerenbuiten knutselt de lokale Johnny aan zijn getunede Volkswagen Golf en in het stad sleutelt de lokale jeugd aan zijn fietsje.

Ook op mondiaal vlak zie je de koersrevival. Zo zijn er een aantal nieuwe tv-programma’s die met koers te maken hebben. Vooral de Pedaalridders op VT4 kan ik hierbij warm aanbevelen. en in mijn directe omgeving is de koersgekte vooral op Facebook te voelen: ik zie talloze wielergerelateerde opmerkingen in mijn nieuwsoverzicht verschijnen en vrienden openlijk de overwinningen van Phil bejubelen of foto's van nieuwe of gehermonteerde koersfietsen luidop liken.

deze grotere interesse in de fiets kan ik enkel toejuichen, maar toch is er nog een kloof. Zo merk ik dat KRAAK nog te vaak optredens organiseert op dezelfde dag als dat er een klassieker wordt gereden. Wanneer ik met mijn koersfiets langs bevriende fixed-fietsers rij, hoor ik hoongelach, omdat ik een koersbroek draag. en wanneer ik met een trappist in de hand samen met de RuiS-redactie over de voorbije Tour napraat en terloops

I vermeld dat ik op mijn zestiende de Mont Ventoux op heb gereden, word ik als een alien bekeken. Praten over koers, oké. Maar het echt doen?

daarom zou ik graag een oproep willen plaatsen om ook deze laatste kloof te dichten; WTc de kraakvrienden (over de naam kan nog gediscussieerd worden) zoekt leden! een wielertoeristenclub gelieerd aan het label, de eerste avant-garde wielerclub in Vlaanderen – ik zie niets dan voordelen. de truitjes worden ontworpen door beeldend kunstenaar en zanger van Ping Pong Tactics Bert Huyghe. We hoeven nooit meer te vroeg met de laatste trein naar huis, want we zijn met de fiets. Op zaterdagochtend spreken we af om de benen los te rijden na een zware vrijdagavond in de Kinky Star. We flyeren en delen RuiS-magazines uit tijdens de start van alle Vlaamse klassiekers. en één keer per jaar doen we een grote mosselen-met-frietavond. Koude plat kan ook. Mosselen-friet: 16,5 € per portie. Koude plat: 10 €. en voor de kinderen is er curryworst-friet: 4 €. inschrijven kan bij info@kraak.net.

3 - OKT 2011

WOORD VOORAF: WTC De Kraakvrienden

Bert Huyghe

4 - OKT 2011

“Ah, minimal music. Tiens. Dat is een kwestie van een gat in tijd en ruimte. Een gat in tijd en leeftijd wellicht zelfs voor jullie jongelui. Ik voel me niet of nauwelijks de juiste persoon om over dat gat een uitspraak te doen. Tja, wat is de rol van minimal music vandaag de dag? Aan jullie en aan de muziek om daarop een antwoord te formuleren, zou ik zeggen.”

JOHN CAGE“Ik herinner me de laatste keer dat ik John Cage zag. Ik kwam te laat en had dus de uitvoering gemist, maar ik was op tijd voor de volgende vraag-en-antwoordsessie. Daar vroeg ik hem hoe hij het vond dat mensen (zoals ik) buiten moesten wachten, omdat het stuk al begonnen was. Was hij eigenlijk tevreden met die hiërarchie in het publiek? Het antwoord van Cage was: ‘Dat is een vraag die jongere componisten mogen beantwoorden.’ Wellicht is dat mijn respons op de plek die minimal music heden ten dage inneemt.”

LUID“Dat hele gedoe over hoe luid mijn performances waren en zijn... Ik heb volume nooit gebruikt als een avant-garde-middel op zich. Voor mij was het belangrijk omdat ik heel erg geïnteresseerd was in de kleinste sonische details in de structuren van het geluid dat ik maakte. Die kwaliteiten komen niet eerst bovendrijven; ze worden pas hoorbaar als het geluid zo hard is dat het verschillende niveaus van horen mogelijk maakt. Hetzelfde geldt overigens voor de lange duur van mijn stukken. Het verandert je horen. Daar ging en gaat het mij om.”

CONTEXT“Overigens bleek die lange duur een ongelofelijk productieve tactiek om in de jaren zestig in nieuwe artistieke ruimten te geraken. Eerst in muziek en daarna ook in dans, performance art en natuurlijk film. Vandaag de dag zijn lange duur en hoog volume in een totaal andere context terechtgekomen en opgenomen. Al is er een vage echo te onderkennen in de energiepatronen die vijftig jaar geleden zo productief en effectief waren, toch worden die patronen tegenwoordig heel

INTERGALACTISCH MAXIMAAL.

Een lang verhaal kort: Tony Conrad is één van de groten binnen de wereld van de Amerikaanse dronemuziek. Denk aan extreme versterking, heel lange stukken en zeer precieze intonatie (‘just intonation’) en je komt uit bij een vorm van ‘Dream Music’ die zijn gelijke nauwelijks kent.Conrad is al sinds begin jaren zestig bezig als componist en muzikant. Zijn hypnotische drones inspireerden The Velvet Underground (en Lou Reed en John Cale vonden een boek met die titel bij Conrad thuis nota bene) en tot op de dag van is zijn invloed merkbaar in tig jonge artiesten. Tony Conrad brengt die sonisch lichtelijk agressieve droommuziek op 22 oktober naar het Graag Traag Festival #2 te Hasselt. Een dag later staat hij op het Super Sonic Festival in Birmingham. Reden genoeg voor een gesprek met de grootmeester.

anders gelezen. Tenminste toch voor mensen die regelmatig aan nieuw en uitdagend werk van jonge(re) artiesten worden blootgesteld.”

INHAALSLAG“Als je, een beetje stiekem wellicht, bedoelt te zeggen dat zelfs na vijftig jaar ‘de luisterende of horende mens’ nog steeds geen touw kan vastknopen aan wat ik maak - mensen dus die niet door de culturele processen van de jaren zestig zijn gegaan -, dan heb je zeker gelijk. Daarin zit echter geen moraliteit. Mensen kunnen best de boel bijbenen of zelfs heel snel een inhaalslag maken. Ik was ongeveer achttien toen ik de ommekeer maakte van een hartgrondige haat jegens moderne muziek en een voorliefde voor Tchaikovsky naar als een blok vallen voor het werk van Cage en tot op het bot verveeld raken met romantische klassieke muziek. Dat heeft bij mij maar zo’n kleine vier maanden geduurd. Zo zie je maar.”

STRUISVOGEL“Gelukkig kent de jeugd The Velvet Underground nog wel. Althans, een deel, hoop en geloof ik. Er was in die tijd een dj op de radio, Murray the K, die dacht de vijfde Beatle te zijn. Hij maakte geweldige jaarlijkse marathonshows in het Brooklyn Fox Theater en daar kon ik dan alle top acts op één dag live zien: The Shirelles, Chuck Jackson, Dee Dee Sharp, enzovoorts. Misschien wel een dozijn bands. En zelfs Lou Christie die The Gypsie Cried speelde. Toen ik hem zag, dacht ik: als hij een rock-n-rollster kan zijn, dan verdomme aan toe kan ik het toch zeker ook! Dus toen een aantal producers aan John Cale en mij vroegen of we een nummer van hen, The Ostrich, wilden spelen, zei ik meteen ja. We dachten dat het alleen al om pragmatische redenen van roem en faam wel interessant zou kunnen zijn. Zo kwamen we Lou Reed tegen, want hij was de zanger van The Ostrich. De rest is geschiedenis die tot op de dag van vandaag voortleeft als legende.”

GEEN EVENKNIE NOCH NAVOLGER“Ik kijk niet naar de muziekwereld in termen van mijn evenknie of mijn. Ik heb Rhys Chatham twee dagen geleden nog zien spelen en ik treed dit najaar op met Charlemagne Palestine. Ik vind het zelfs onbeleefd om op die manier onderscheid te maken. Dat is iets voor iemand die eenimago cultiveert, zoals La Monte Young. Voor hem is het altijd duidelijk geweest dat mensen als Rhys en Charlemagne en vele andere slechts navolgers (om niet te zeggen: na-apers) waren of zijn.”

tekst: Sven Schlijpe

5 - OKT 2011

LUCIER“Wat betreft mijn invloeden zal het wellicht verbazingwekkend klinken, maar toch is het zo: Alvin Lucier heeft mij, alleszins indirect, beïnvloed. Toen ik met delaysystemen in akoestische ruimten werkte, kende ik geen van zijn werken. Mijn eerste loop-delaystuk, met twee taperecorders, schreef ik in 1961. Ik leerde reverbsystemen en dat soort technieken kennen via een underground vriend. Dat zal rond 1964 geweest zijn.”

NOISE“De rode draad in mijn vioolperformances zijn de constante referenties aan speciale tonale relaties die uit de harmonische

serie van tonen voortkomt. Met als bonus het gebruik van onverwachte technieken die me in staat stellen geluiden voort te brengen die op menselijke stemmen lijken, alsmede noise.”

ORBIT“Deze festivals inspireren mij enorm en het is een privilege er te mogen spelen. Ik denk dat de energie van het publiek mij in staat stelt mezelf te lanceren in een esthetische “orbital stratum” die ik maar al te goed ken en waar ik, met een geweldig publiek samen, maar al te graag naar terugkeer.”

TONY CONRAD

6 - OKT 2011

A

Hannelore Van Dijck

7 - OKT 2011

Vergeten PLaat

Plastic People Of The Universe Egon Bondy’s Happy Hearts Club Banned (Scopa Invisible, 1978)

Politiek en muziek gaan niet samen! Dit ondervonden de Tsjechoslovaken van Plastic People of the Universe aan den lijve.De groep werd opgericht in 1968, toen de Sovjets hun land binnenvielen. In de begindagen coverden de Pragenaren vooral liedjes van The Fugs en The Velvet Underground, dit mede onder invloed van een Canadese student die een tijdlang hun zanger was. Met de toevoeging van klarinettist en saxofonist Brabenec wijzigde de groep van muzikale koers. Er werd enkel nog in het Tsjechisch gezongen, er werden geen covers meer gespeeld en avant-garde-, jazz- en klezmerinvloeden sijpelden het geluid van de groep binnen. Het was ook diezelfde Brabenec die ervoor zorgde dat deze Vergeten Plaat, volledig onder de radar, werd uitgebracht op een Frans label. De Sovjets waren niet erg verzot op westers klinkende muziek, waardoor de groepsleden geregeld in de problemen kwamen. Hun vergunning om als muziekgroep te opereren werd ingetrokken, wat zo zou blijven tot de machtsovername van Vaclav Havel in 1989. De groep bleef ondertussen echter spelen op huwelijksfeesten en illegale fuiven en in 1976 leidde dit tot hun arrestatie. Het protest op hun aanhouding leidde tot de dissidente Charter 77-groep die de ruggengraat van de Fluwelen Revolutie zou gaan vormen. Ironisch genoeg hield de groep rond deze tijd op te bestaan, wanneer de bassist Milan Hlavsa ervoor kiest naar het westen te trekken. The Plastic People of the Universe deden in sé niet aan politiek. Ze hielden zich voornamelijk bezig met poëzie en cultuur. Het was enkel omdat politici hun muziek niet pruimden dat ze politiek

werden. Maar uiteindelijk overwon de rock-'n-roll. Vaclav Havel werd verkozen tot president van Tsjecho-Slowakije en benoemde zelfs Frank Zappa tot zijn persoonlijke adviseur. Los van het verhaal achter de groep, is ook hun geluid een aanrader. De censuur zal hen ongetwijfeld ondersteund hebben in hun uitdrukkingsdrang en passionele manier van spelen, waardoor je nog meer het hart van de muzikanten beluisterd. Hun geluid kan je omschrijven als een mengeling van experimentele rock en jazz, waarbij elk nummer onderbouwd is door een klinkende groove. De opnames werden duidelijk niet vastgelegd in een hifistudio, maar dat versterkt de charme van hun geluid alleen maar. Dit ook omdat ze de perfectie niet nastreven en vooral teren op hun unieke overgave en sfeerschepping. De muziek van The Plastic People of the Universe kan je vergelijken met Henry Cow, The Velvet Underground en natuurlijk Frank Zappa, aangezien de groepsnaam een titel is van Zappa. De teksten werden geschreven door Egon Bondy, de Tsjechische poëet naar wie deze plaat is vernoemd. The Plastic People of the Universe zijn nog steeds actief, in een andere bezetting uiteraard. Ze mogen nu vrij spelen, maar voor hen is er weinig veranderd. Zelf verwoorden ze het als volgt: “Communist party, Nokia mobile phone party – what’s the fucking difference? It doesn’t matter whether the system is communist, fascist or capitalist: the creative people are the creative people and the shits are the shits.”

Tekst: Tommy De Nys

8 - OKT 2011

met anderen. Ik ben muzikaal niet zo productief in mijn eentje. En als

ik dan alleen ben, ben ik blijkbaar liever hiermee bezig. Uiteraard blijft

dat niet onopgemerkt. Ik was ook zo idioot om die dingen op YouTube

te zetten en nu kijk ik dus tegen een stapel reparaties van andermans

gerief aan. Maar: allemaal prima. Het heeft namelijk ook als resultaat dat

ik dingen krijg die dood verklaard zijn, maar waar eigenlijk zo goed als

niks aan mankeert. Zoals die Yamaha DD-14 die wacht op een patchbay,

of de Hohner Bass 3, mijn favoriet vijfjarenproject. Ik wil het instrument

ombouwen van een saai klinkend hoempa-baskeyboard tot iets wat bijna

voor een synth kan doorgaan, met ingebouwde sequencer en nog van

die grappen, waardoor het niet meer in zijn originele behuizing past.

Ik bouw ook veel voor anderen. Het is fascinerend om dan te zien wat

zij ermee doen. De Typhoid Death Karaoke bijvoorbeeld, een mixer met

ingebouwde cheesy karaoke-echo die ik gemod heb voor Dennis. Wat

hij daarmee doet, vind ik echt verbazingwekkend. Nooit gedacht dat dat

ding de geluiden zou kunnen voortbrengen die hij eruit haalt. En Dennis

is nochtans niet de meest technisch verfijnde mens, zullen we maar

zeggen. De grootste uitdaging was wel de vraag van Gerard Herman om

een oude radio continu automatisch van post te laten verspringen voor

een installatie. Was dat niet voor in Aalst, trouwens?

Ik heb die radio met een konijn in Netwerk zien staan, ja.

Ik was wel blij met het resultaat. Ik hoop Gerard ook.

En dat filmpje waar jij het over hebt, was een gemodde Noise Swash. Die

moet ik nog eens voor mezelf maken, want het origineel heb ik niet meer

en mis ik wel.

Ik kom uit Aalst en daar betekent remork aanhangwagen.

Dat is wat het betekent, ja, strikt genomen. Maar het gaat me meer om

de klank. Het komt uit een lijstje dat ik in het vierde middelbaar eens heb

aangelegd, een met woorden die ik mooi vond klinken. Dat lijstje was

nogal lang en varieerde constant. Zo-even is nog zo’n woord. Commode.

Larie. Gnoe. En hufter, maar dat is gereserveerd voor als ik ooit een café

opendoe.

De umlauten op de o, is dat als eerbetoon aan Motörhead of aan Blue

Öyster Cult?

Umlaut, ook niet slecht.

Dat dateert van ergens rond de eeuwwisseling, toen was Remörk een

eenmans 4-track noise-combo, met de 4-track als no-input mixer.

Of toch tot ze die gestolen hebben bij een inbraak, de bastards! Soit,

ik speelde in verschillende hardcorebands en zoals in elke zichzelf

respecterende scene werd je ook daar verondersteld een T-shirt te

dragen van een groep die liefst niemand kent. Dus heb ik een T-shirt

gedrukt met een Remörklogo. Dat was iets black metal/grind-achtigs en

daar mocht die umlaut uiteraard niet in ontbreken, want dat zag er Metal

met hoofdletter M uit. Belangrijk.

Uiteraard. Ik heb jou leren kennen door een YouTube-filmpje waarin

je een zelfgebouwd effect demonstreert, hetzelfde effect dat ook als

afbeelding op jouw blog staat. Is dat iets waar je veel mee bezig bent,

het zelf bouwen en verbouwen van instrumenten en effecten?

Zoveel mogelijk. In die mate dat ik soms meer bezig ben met die dingen

in elkaar te steken dan ze effectief te gebruiken, ook al omdat ik daar

ongeveer evenveel plezier aan beleef. Ik speel sowieso het liefst samen

De 10” 'Girl From Ipanema' is een samenwerking tussen Vom Grill en Remörk die in tien exemplaren verscheen op Ultra Eczema. Wanneer u dit leest, is deze 10” dus al uitverkocht. Voor het interview bent u wél nog op tijd.

REMÖRKIRRITANTE MUZAK

9 - OKT 2011

tekst: Joeri Bruyninckxbeeld:Gerard Herman

“Voor mij is er niet zo’n duidelijke scheidingslijn tussen geluid en muziek. De enige missing link tussen dingen proberen en die dingen naar eventuele luisteraars krijgen, is wat mij betreft: op Record duwen.”

Zie jij een tapedeck of radio ook als muziekinstrument? Of eerder als

geluidsbron? Of is elk muziekinstrument sowieso een geluidsbron?

Een muziekinstrument dat geen geluidsbron is, lijkt me aan reparatie

toe. Gooi gerust binnen.

Ik bedoelde het eigenlijk omgekeerd: is elke geluidsbron een

muziekinstrument? Maar soit.

Ja, alles wat geluid kan voortbrengen, is per definitie bruikbaar als

instrument. Ik ben zelf nogal gefascineerd door gesloten systemen.

Geluid gebaseerd op interne feedback. De no-input mixer uiteraard,

veel mee geklooid trouwens, maar zelfs de ruimte waarin je zit, kan

interessante resultaten opleveren, à la Alvin Lucier. Met BT hebben we

zo’n installatie gemaakt voor de opening van Wiels in Brussel, met de

resonantie van die grote koperen brouwvaten daar in de inkomhal. Er is

trouwens juist een tape uit, gebaseerd op dat feedbackprincipe, met een

akoestische gitaar en een doorgeluste Korg Monotron. Twee verweven

gesloten systemen. Daarbuiten hebben we bijvoorbeeld met BT heel

veel met field recordings gewerkt, is er voor de plaat van Valsalva Rerun

een cactus opgenomen en is een deel van het ritme op de track King

of the Cabin, voor de Tropisch Excuus-compilatie, gemaakt met een

wattenstaafje. Dus wat mij betreft zijn er weinig grenzen.

Ik heb soms de indruk dat je meer bezig bent met het spelenderwijs

onderzoeken van geluid dan met het maken van muziek op zich.

Voor mij is er niet zo’n duidelijke scheidingslijn tussen geluid en muziek.

De enige missing link tussen dingen proberen en die dingen naar

eventuele luisteraars krijgen, is wat mij betreft: op Record duwen. Dat

doe ik inderdaad veel te weinig.

Of je die opnames dan achteraf nog ordent tot iets met een ritme of een

harmonie, dat lijkt me eigenlijk bijzaak. Dat onderzoeken is belangrijk

en schuif ik fel op mijn blog naar voren, maar dat neemt niet weg dat

ik met andere groepen of projecten wel ‘echte’ muziek maak. Of dat nu

gitaarwerk is met Papermouth of het combineren van accordeons tot

sinusgolven met Jean Martens en co. Maar solo is dat misschien het

minst zichtbaar, dus ik snap jouw opmerking wel.

Veel van wat jij doet als Remörk is op de een of andere manier gelinkt

aan Dennis Tyfus: of je bent geboekt door Dennis, of je speelt samen

met Dennis, of je brengt een 10” met hem uit…

De man is een van mijn beste vrienden, al geruime tijd. Volgens mij

staan we nog in de eerste issue van Ultra Eczema, om je een idee te

geven. Dus dat samenwerken is aangenaam, maar niet de enige link. De

overlapping Remörk/Dennis Tyfus die jij noemt, is trouwens maar het

topje van de ijsberg. Hier in huis worden ook UE releases gemasterd of

Vom Grill-tracks ge-edit of audio voor tentoonstellingen geprepareerd.

En de tune van Tyfustijd, uiteraard. En er ligt ook nog een en ander op de

soldeerbout te wachten. Veel werk achter de schermen, dus. En meestal

in een zeer vlot tempo, dus je ziet snel resultaat.

De 10” die je samen met Dennis uitbrengt op Ultra Eczema omschrijf

je op jouw eigen blog als hoogst irritant.

Al geluisterd naar de audiosample?

Yep.

Het grootste probleem is dat Girl From Ipanema eigenlijk een knaller van

een melodie heeft en dat je die dus gegarandeerd de rest van de dag

loopt te fluiten. Daar komt dan bij dat het nogal een intense versie is, al

zeg ik het zelf.

Als ik het juist begrepen heb, heb je voor deze single vijf minuten

geknipt uit wat eigenlijk een opname van een uur is.

Dat klopt niet helemaal. Ik heb een instrumentale track gemaakt van vijf

minuten die dan in loop is gezet tot een uur. Daar heeft Dennis vervolgens

op gezongen en synths op gespeeld. De volledige versie is deel van een

tentoonstelling en wordt als muzak in het station Mechelen-Nekkerspoel

gepresenteerd. Daar krijgt de gemiddelde mens dus iets meer dan vijf

minuten te verwerken. Pendelaars krijgen dezelfde opname gedurende

twee maanden door hun strot. Niet dat dat veel verschil oplevert met

pakweg Q-music, maar goed. Voor de 10” was het zoeken naar twee keer

acht minuten die op zichzelf konden staan als geheel en representatief

genoeg waren voor het volledige ding. Nu, aangezien dat toch bestaat

uit een constante herhaling van hetzelfde akkoordenschema was dat nu

ook weer niet zo’n opgave.

Deze 10” verschijnt in een oplage van tien exemplaren. Wordt een plaat

op deze manier dan eerder een kunst- of verzamelobject in plaats

van een commercieel product? Een beetje het tegenovergestelde

van Andy Warhols uitgangspunt: zoveel mogelijk reproducties

maken van één werk, zodat het een product wordt in plaats van een

kunstwerk.

Tien exemplaren hebben maar elf geïnteresseerden nodig om een

verzamelobject te zijn, dus dat zit wel goed. En een commercieel

product? Ik vrees dat er voor deze opnames nog niet te snel vijfhonderd

geïnteresseerden te vinden zijn, dus dan is deze optie interessanter dan

met 489 vinyls te blijven zitten.

Loop je nu niet het risico dat die single onmiddellijk op Discogs of

eBay opduikt voor een veelvoud van de originele verkoopprijs?

Dat risico loop je met alles wat je op de markt brengt. Maar ik ben er

nogal zeker van dat alle exemplaren naar oprecht geïnteresseerde

mensen gegaan zijn, dus de kans op dat soort speculatie lijkt me klein.

En als er morgen toch één te koop aangeboden wordt: so be it.

10 - OKT 2011

beeld: Marc Claes

beeld:Hannelore Van Dijck

Eens dreef ik in een kano naarbenee, waar de zee een oceaangeleek en waar de kraken scheente wonen. Toch dreef ik erheen.

RHEIN REIN, REIN RAUSStefan Hopmans

Ik dreef omlaag. Eerst traag, maargaandeweg kreeg ik meer vaart.Het water gleed niet langer langsde boeg, maar sloeg over de rand.

Het water in de kano rees gestaagen greep mij aan de voeten beet,waardoor ik naar de diepte zeeg,nee, viel, als in een hinderlaag.

Daar in de diepte zweeg het landen klonk wat pas nog troebel wasnu zuiver en volmaakt. Een vlaagvan stilte stilde eensklaps elke vraag.

Graag was ik zo gebleven: leegmaar volledig bevredigd. Mijn geeststeeg echter op en nam mijn lichaammee. Ik drijf nog steeds, nu naakt.

11 - OKT 2011

beeld: Marc Claes

TOP 5

1. Stan Brakhage - The Dante Quartet

Wonderfully inspired by Dante's poetry, Brakhage's direct painting on film is

truly time-based visual language. This is passionate and spontaneous

visual composing.

2.Buster Keaton - The General

A film of stunningly brilliant physicality where Keaton's stunts up-end the

film time and again, righting disaster at the last possible second. By turns

ferocious, poignant, hilarious, the inventions are pure, unceasing Keaton. The

sequence of an eye that comprehends all through a burned hole in a tablecloth

is unforgettable.

3.Robert Breer - Swiss Army Knife With Rats And Pigeons

Breer's lithe and fluid film is full of humor and apprehension. It slithers,

flutters, and snaps in sequences that surprise and beguile. The drawings

morph seamlessly; the knife--floating, pointing, opening, spinning--makes a

rhythmic magic that bears the film along.

4.Larry Jordan - Hamfat Asar

Infinitely poetic and crisp, this film of collage brought to life finds perfect

counter balance in the raw, weirdly wonderful soundtrack that accompanies it.

A signature film of Jordan's, and a perfect introduction to his work.

5.Ki-duk Kim - Spring Summer Fall Winter

A floating temple and painted gates anchor the tale of this film as it circles

through seasonal rounds. Painterly in composition, subtle yet fierce in its moral

quest, its characters strive in calm and tumult for answers that never come

predictably.

Al sinds de jaren zestig werkt Tony Martin aan een oeuvre dat bestaat uit schilderijen, lichtsculpturen,

nieuwe mediainstallaties en andere visuele experimenten. Hij werkte met David Tudor, Pauline Oliveros

en Morton Subotnik. Deze laatste brengt hem mee voor een reeks performances in Europa. Op 17

oktober in Bozar in Brussel en op 19 oktober in Worm in Rotterdam. Hij leverde voor de verandering een

film-top5. HTRK is het Australische duo Jonnine Standish en Nigel Yang. Zij hebben net een nieuwe

plaat uit, 'Work (work, work)' (Ghostly), en spelen op 30 oktober op het Sonic Cityfestival in De Kreun

in Kortrijk.

1.Robert A.A. Lowe - 'Fazo IV: La Kvalito de Speguloj' (Rainbow Body Records, 2009)

Have listened to this every night before bed for at least six months. I watched the Japa-

nese tsunami on the news in slow motion with no sound. It felt like this record, ultimate

soft persuasion. Seeps in and twists karma's arm into giving you a better deal. A good

reset button for the morning.

2.Creation Rebel - 'Starship Africa' (On-U Sound, 1982)

Snuggle up under big hens wing and never come out, no more outside world. Real smokey.

3.Robert Babicz - Desert (Mille Plateaux, 2000)

Techno 'chill-out' disc, quite hard to grasp, rapidly slips away from your consciousness

whilst you listen to it. It will not take up any space in your memory, like an Apitchatpong

Wereesethakul film, as easily forgotten as a dream.

4.Rolf Julius - Wet Speakers (Oral, 2009)

A nature trip into a mechanized jungle or forest, enhanced with robotic bugs and holo-

graphic foliage.

5.Sensational - Corner The Market (Wordsound, 1999)

Killer party album. Excellence makes whack Irrelevant

12 - OKT 2011

Een paar dagen geleden ontdekte ik via een blogspot Harvey Matusow’s Jews Harp Bands 'War Between Fats and Thins' elpee. Een echte verloren parel. Ik zag dat jij er ook op meespeelde. Iets dat zo klinkt en in 1969 opgenomen is, daar haal je al snel een beeld bij van een jam waarbij iedereen gaar is van de lsd. Kun je je die periode nog herinneren?Geweldig dat die elpee weer komt bovendrijven. The Jews Harp Band was een reactie op het sérieux waarmee groepen als Pink Floyd en andere grote bands toen opereerden. die opnames waren heel tof en er is geen lsd aan te pas gekomen. daarnaast zijn de geluiden van mondharpen heel interessant. ik hou er nog steeds van.

Hoe belangrijk waren die vroege ervaringen voor de verdere ontwikkeling van je oeuvre?de jaren zestig waren een belangrijke leerperiode voor mij. ik hield de akoestische instrumenten voor bekeken en begon te werken met elektroakoestische bronnen. ik werkte samen met de engelse klankpoëet Bob cobbing, speelde in een improvisatiegezelschap met Hugh davies, John Lifton, Howard Rees en Matusow dat Naked Software heette en ik begon oude piano’s te bewerken. Het belangrijkste uit die periode is wel The Glass Concert. dat was een avondvullende performance waarbij ik enkel glas in zijn verschillende gedaantes gebruikte. Het visuele concept was van Harvey Matusow. Het idee dat aan de basis van dat werk lag, was dat elk complex geluidsevent geconcipieerd kan worden als een ‘stuk’ op zichzelf; dat zijn lagen, details, interne ritmes intrinsiek muzikaal zijn. een groot stuk

LUISTEREN NAAR WATERRUIKEN AAN STENEN

Een gesprek met Annea Lockwood

Van 12 tot 15 oktober vindt in Brussel het Field Fest plaats, een project waarin het fenomeen field recording van naderbij wordt bekeken. De affiche belooft een grote pot oorsnoep met namen als Peter Cusack, Jason Kahn, Justin Bennett en Michael Pisaro. De grote dame in de line-up is Annea Lockwood. De Nieuw-Zeelandse componiste en avant-garde artieste presenteert er haar laatste rivieropnames.

13 - OKT 2011

www.annealockwood.comtekst: Piet Ruis

van de performance bestond erin dat ik werkte met een stuk of twee stukken glas tegelijkertijd. ik liet bijvoorbeeld een glazen staaf vibreren op een glazen vierkant en luisterde heel dicht om de evolutie van de vibratie-energie te horen. Het timbre veranderde zonder mijn manipulatie. dit heeft natuurlijk mijn manier van luisteren veranderd en daaruit is veel van mijn werk ontsproten, met field recordings, prepared pianos, het menselijk geheugen, het op timbre gefocuste instrumentale werk en de vocale scores uit de jaren tachtig en negentig.

Wat was de reactie van het publiek toen je voor het eerst 'The Glass Works' uitvoerde? de reacties verschilden sterk, van gemeende interesse tot hoon. de kranten in Groot-Brittannië en Nieuw-Zeeland boorden het vaak de grond in. We hebben tussen 1968 en 1973 ongeveer zeventig performances gedaan in onder meer de VS, Australië, het VK en Scandinavië. er was dus zeker een publiek voor. Misschien was het begin wel het radicaalst: pikzwarte theaters (zelfs de exit-lampen moesten uit) en dan kreeg je die rare en onherkenbare, versterkte geluiden, een geluid per keer, door stiltes van elkaar gescheiden. en dat dan een half uur. ik wilde dat de mensen zich op het auditieve zouden focussen, zodat ze iedere minutieuze verandering in de geluiden zouden horen. ik wilde elk geluid als een sequentie, als een individueel muziekstuk behandelen. daarna gingen op het podium de lichten aan en was ik omringd door alle schittering van glas.

Je werkte ook al vroeg met field recordings. In je werk is de natuur een belangrijke rol gaan spelen. Ik kan me echter niet van het idee ontdoen dat veel pure field recordings een soort akelige contradictie bezitten. Ze stelen als het ware het geluid weg uit de natuur om het achteraf te presenteren in een culturele ruimtes als musea, kunstencentra of zelfs woonkamers. Dat onderstreept volgens mij de kapitalistische verwijdering van de natuur. Kun je eens uitleggen wat de relatie tussen natuur en kunst is in jouw werk? Je hebt gelijk dat die natuurgeluiden een belangrijke rol spelen in veel van mijn werk, maar ik zie dat niet als een een vorm van resource extraction, wat het woord ‘kapitalisme’ volgens mij suggereert. Het is voor mij eerder een persoonlijk kanaal om natuurlijke fenomenen te

exploreren. Het is een levenslange poging om de natuur van, laat ons zeggen, de seismische energie van rivieren te voelen, op een zo intens mogelijke manier als mijn lichaam dat toelaat. Van daaruit wil ik een intrinsieke versmelting met deze fenomenen voelen. dat verlangen gaat terug tot mijn kindertijd in Nieuw-Zeeland: de ervaringen met bergen, rivieren, de oceaan. en ik wil luisteraars ook de kans geven om zich door het geluid in die fenomenen onder te dompelen. Geluid penetreert het lichaam sneller dan beeld, vind ik, en gaat ook dieper. er zit inderdaad wel een paradox in mijn werk, een waar ik van geniet. Aan de ene kant denk ik dat we lichamelijke ervaringen steeds meer door virtuele ervaringen vervangen. dat is de reden waarom ik de ‘grijpbaarheid’ in mijn installatie A Sound Map of the Danube probeer te herintroduceren. Rondom liggen stenen van de rivierbedding die mensen kunnen oprapen en waaraan ze zelfs kunnen ruiken. Natuurlijk zijn ook mijn eigen opnames virtuele, vergankelijke versies van bijvoorbeeld de donau bij de stad Roese, gefilterd door het seizoen, het tijdstip van de dag, mijn keuze van de plaats en mijn materiaal. Met andere woorden: een artefact.

In welke zin maak je een onderscheid tussen pure field recordings en de opnames als een onderdeel van een muzikaal stuk?dat is een moeilijke. ik denk dat dat te maken heeft met de opzet van een stuk. Mijn drie ‘geluidskaarten’ van rivieren leunen het dichtst aan bij pure field recordings. Mijn opzet was de veranderende status van elke rivier weer te geven en een setting te creëren waarin anderen de energie van die rivier in zich op kunnen nemen. Afgezien van de minimale montage bewerk ik die opnames dus niet. daardoor trek ik mijzelf terug uit het bewustzijn van de luisteraar. in een stuk als Jitterbug, waarin hydrofonische opnames van waterinsecten en vissen centraal staan, zijn die geluiden een onderdeel van een grotere compositie. en ook al zijn die opnames eveneens niet bewerkt, behalve wat EQ, ik heb nooit getwijfeld om ze te combineren met resonanties van gong en geïmproviseerde live geluiden van de performers. Het zijn verschillende benaderingen.

In veel van je werk zit een menselijke hang naar rust. Niet alleen het geluid van water, maar ook gong, slaapliedjes en zelfs in een werk als 'Tiger Balm' een spinnende kat. Vaak bevat het een transcendentaal of spiritueel element. Iets wat ik moeilijk kan rijmen met een van je bekendste performances 'Piano Transplants'. Hoe heb je dat idee ontwikkeld?er zit vaak een soort speelsheid in mijn werk en dat geldt niet in de laatste plaats voor de Piano Transplants. de eerste transplantatie is Piano Burning (rond 1968). ik wilde een goede opname van vuur voor een samenwerking met choreograaf Richard Alston en ik wist dat er in Londen een soort pianobegraafplaats bestond voor afgedankte piano’s. een festival aan de chelsea embankment bezorgde me enkele terminale buffetpiano’s. ik stelde een microfoon op binnenin het instrument, maar de opnames waren onbruikbaar. de titel was een hommage aan dokter christian Barnard die net met zijn eerste harttransplantatie gepionierd had. daaruit vloeide dan Piano Garden, Piano Drowning en uiteindelijk Southern Exposure in 2005, waarvoor we met de hulp van componist Ross Bolleter een kleine vleugel gebruikten op

het strand van Fremantle in Australië.

In je recent werk 'In Our Name', gebaseerd op gedichten van Guantánamogevangenen, wordt de relatie tussen kunst, politiek en vrijheid expliciet in vraag gesteld. Kun je iets meer vertellen over het ontstaan van dat project?In Our Name kwam tot stand als een samenwerking met de Amerikaanse bariton Thomas Buckner, met wie ik al jaren een rijke werkrelatie heb. Natuurlijk waren wij allebei gechoqueerd door de marteltechnieken van de Bush Administration en we wilden onze stem daartegen laten horen. dat niet doen, voelde aan als stilzwijgende collaboratie. in een nieuwsbrief van Amnesty las ik een recensie van de bloemlezing Poems from Guantánamo: The Detainees Speak, een editie van Marc Falkoff, gepubliceerd door university of iowa Press. We hadden al een zondvloed aan woorden over ons heen gekregen over de gevangenen, maar uiteraard nog niets van henzelf. Het leek ons belangrijk om te horen wat zij zelf dachten, ervoeren, wilden zeggen, zo direct mogelijk. We kozen gedichten van Jumah al-dossari, emad Abdullah Hassan en Osama Abu Kabir. Het is een stuk voor bariton, cello en vooropgenomen geluidsbestanden. Momenteel zijn we bezig om een herziene versie te brengen. daarvan zal op New World Records een uitgave komen met cellist Ted Mook.

Binnenkort speel je in Brussel op het Field Fest. Wat is het plan daar?ik ga er mijn recentste rivierinstallatie presenteren, A Sound Map of the Housatonic River, de favoriete rivier van charles ives (pionier in de Amerikaanse klassieke muziek, n.v.d.r.), die stroomt van de Berkshire Mountains in West-Massachusetts, door connecticut naar Long island Sound. de installatie is quadrofonisch, met een wandkaart waarop de plaatsen van de opnames staan aangeduid, plus de tijd en datum. er loopt ook een tijdsaanduiding mee naast de kaart waarop de looptijd van de installatie wordt weergegeven: een uur en zeventien minuten, de kortste rivier die ik tot nu toe heb opgenomen.

14 - OKT 2011

GRUIS Pim van der Graaf, John Humblet

Moondog (aka Louis Hardin) was een Amerikaans componist die, verkleed als Viking, een substantieel deel van zijn leven doorbracht als muzikant in de straten van New York. Op Now that It’s the Opposite, It’s Twice upon a Time coveren de drie italianen van Hobocombo een zevental nummers van de autodidact. Soms ruw, vaker beheerst en gepolijst is deze cd een treffende en mooie bloemlezing van Moondogs oeuvre. Alhoewel alle tracks redelijk dichtbij de originelen blijven, klinkt het nergens gedateerd, sterker nog, de vaak op de voorgrond tredende elektrische gitaar geeft de muziek vaak net wat meer karakter. Ik ben er van overtuigd dat de man dit met veel toewijding gemaakte eerbetoon gewaardeerd zou hebben.

Ik mag graag een keer proeven van bereidingen uit de wereldkeuken. Mijn herhaalde ervaring is dat het eten zoveel beter smaakt wanneer ik weet wat exact er in maaltijd aanwezig is. In zekere zin gaat deze vergelijking ook wel op voor Onionoise, de recentste van The Vegetable Orchestra. Dit uit Wenen afkomstige orkest maakt muziek, variërend van avantgardistische composities tot pop, van krautrock tot regelrechte noise en/of gewoon regelrechte absurditeiten, maar steeds voortgebracht door een zelfgemaakt instrumentarium bestaande uit groenten. Op Youtube is te zien hoe de preien en komkommers gemutileerd worden en vervolgens worden aangewend als muziekinstrument. Aan het werk is hier een clubje intellectuelen dat zichzelf terecht zeer serieus neemt, al is het alleen al om het unieke concept.

Ik moet toegeven dat ik de laatste weken, als ik een keuze moest maken wat te beluisteren, steeds teruggreep naar de eerste volwassen release van deze drie Finse dames. Afzonderlijk genieten ze enige bekendheid als Islaja, Kuupuu en Lau Nau, elk op hun eigen wijze goed passend binnen de ultra-actieve Finse alternatieve

scene, maar als Hertta Lussu Ässä overstijgen ze toch absoluut de soms wat primitief overkomende folk. Het geheel is meer dan de som der delen, bewijst dit trio. Hemelse laidback psychedelica waarop bijzonder weinig gebeurt en soms is dat gewoon prima.

Men zegt wel eens dat een rijkdom aan detail soms een illusie van authenticiteit kan scheppen. Dat dit beslist niet zo hoeft te zijn valt te beluisteren op het debuut van Savaging Spires, dat op het engelse label Critical Heights verschijnt. Het betreft hier een geweldig folkalbum dat soms donker overkomt, soms opgewekt, dan weer breekbaar maar altijd oprecht. Voor hen die willen luisteren een aangename verrassing, voor hen die willen genieten een pareltje. En zoals bekend worden die niet al te vaak gevonden worden. - PvdG

Het derde soloalbum van Esther Venrooy op het Engelse Entr’acte is een terugkeer naar haar kindertijd in het waterrijke Zaltbommel, waar vroeger, wanneer de wind in de juiste richting stond, de traag kloppende harten van de vrachtschepen, hoewel toen

HOBOCOMBO – Now that it’s the opposite, it’s twice upon a time CD

(Trovarobato) ***

THE VEGETABLE ORCHESTRA – Onionoise CD (Monkey) ***

HERTTA LUSSU ÄSSÄ – s/t LP (De Stijl) ****

SAVAGING SPIRES – s/t CD/LP (Critical Heights) ****

ESTHER VENROOY – Vessel (Entr’acte) ***½

LES DEMONIAQUES – Teenage Lust (True Panther Sounds) ***

HEAD BOGGLE – Unsounds And Domo Live (NNA Tapes) ****

waarschijnlijk nog niet zo gepercipieerd, reeds als muziek in de oren klonken. De openingsminuten van Vessel roepen het filmische beeld van een verlaten, door mager maanlicht beschenen haven op. Elastisch buigbare fluittonen vermengen zich met klotsend water en allerhande gekraak afkomstig van de aangemeerde schepen. Onaangekondigd neemt de intensiteit van het water toe, totdat de luisteraar letterlijk kopje onder gaat, meegetrokken

in een monotoon dreunende wereld van ondoorzichtig blauw, die eerder dit jaar zo meesterlijk door Jana Winderen op Energy Field vastgelegd werd. Net als bij Winderen is er halverwege deze net geen dertig minuten durende cd sprake van een flirt tussen de boven- en de onderwereld, op elegante wijze met elkaar verbonden door een aan Eliane Radigue schatplichtige statische puls. Ook al kan Venrooy niet

meteen de meester van de sonore suspense genoemd worden - daarvoor ontbreekt het haar aan een duidelijk opgetrokken spanningsboog -, toch geven de rijke gelaagdheid en poëtische kracht van Vessel aanleiding tot een intense luisterervaring.

Soms vormt alles op een unheimliche manier een geheel: een groepsnaam die ontleend is aan een erotische horrorfilm van Jean Rollin uit 1974 over twee verkrachtte en vermoordde vrouwen die als wraakengelen terugkeren, een van The Jesus And Mary Chain geleend nummer over – eigen interpretatie – ‘de eerste keer’, en dat alles gedrukt op een eenzijdig afspeelbare flexidisc postkaart (met downloadcoupon), versierd met niets aan de verbeelding overlatend vrouwelijk naakt. Gezien de gemeenschappelijke achtergrond in hedendaagse shoegaze, herwerken zangeres Tamaryn en Dum Dum Girls’ frontvrouw Dee Dee Penny, alias het duo Les Demoniaques, Teenage Lust met de nodige affiniteit, inclusief een donkergetinte twist van dromerige, gedrogeerde zang en sterk galmende (bas)gitaar. Derek Gedalecia’s schitterend gekozen projectnaam Head Boggle biedt continuïteit aan de elektronicabrouwsels van weleer, waarbij compositie het vaak moet afleggen tegen het openbaren van onontgonnen geluiden. De actieve knopdraaiende, toetsindrukkende synthesizermartelingen op Unsounds And Domo Live situeren zich niet verwonderlijk ergens op het grensgebied tussen de grilligheid van Pierre Henry’s Mise En Musique Du Corticalart De Roger Lafosse, de onvoorspelbaar van Edward M. Zajda’s Independent Electronic Music Composer en de weerbarstige vreemdheid van Steve Birchalls Reality Gates. - JH

15 - OKT 2011

KAPOTSKI “TRIPLE DECK” RELEASE DJ GRAZZHOPPA

FREDERIC LE JUNTERDICK VAN DER HARST

ASTRO BLACK MYTHOLOGYBETUNIZER

SIMON SCOTTWIETER DOCKXLIMPE FUCHS

JACQUES FOSCHIAJUNKO + MICHEL HENRITZI

ROBIN FOX LASER SHOWHANS REICHELPAUL LYTTON

BILL ORCUTTCHRIS FORSYTH’S PARANOID CAT DUO

RAPE BLOSSOMSJEAN LOUIS

HEINZ KARLHAUSEN & THE DIATONICSMAX EASTLEY

STEVE BERESFORDLOL COXHILL

FAUSTQUATTROPHAGEMA FESTIVAL

RHYS CHATHAMUT

HANS VAN KOOLWIJKHANS VAN ECK

JOACHIM BADENHORST + C. SPENCER YEH + TOMA GOUBAND)FRANCOIZ BREUT

ISABELLE VIGIER

OKT + NOV 2011 AT LES ATELIERS CLAUS, 1210 BRUSSELS

Heb je de volledige ESP-catalogus in je kast staan, hou je de Japanse hipsterondergrond nauwlettend in de gaten of krijg je een stijve piemel van de nieuwe releases op Stunned en Bennifer, dan moet je misschien dringend voor je computer gaan zitten en interviews, artikels of recensies voor RUIS beginnen schrijven…

Je wordt niet betaald, je bent niet verzekerd en de eindredactie lacht openlijk met dt-fouten. Denk er eens over na en laat me iets weten…

Groeten,Piet Ruis

16 - OKT 2011

DE KREUN VZW · CONSERVATORIUMPLEIN · 8500 KORTRIJKMUSIC, INFO & TICKETS WWW.DEKREUN.BE OF 32 56 239 855

DOE NE KEER MOEITE - NOISEFEST 15.10FEAT AO PRURIENT · LUST FOR YOUTH · POLLUTIVE STATIC · VOM GRILL · ...

ENVY · OATHBREAKER 22.10

SONIC CITYFESTIVAL CURATED BY LIARS28.10 ‘KARP’ A MUSIC DOCUMENTARY (ISM BUDA)29.10 LIARS · FACTORY FLOOR · ONEIDA · LEGENDARY PINK DOTS · MARK ERNESTUS (RHYTHM & SOUND) FEAT. TIKIMAN · CARTER TUTTI · ...30.10 MELVINS · HTRK · SIGHTINGS · TANNHAUSER, STERBEN & DAS TOT · STANDISH & CARLYON · WASHED OUT · ...

SAVIOURS · BLACK HAVEN 31.10 SAUL WILLIAMS · ICONACLASS 02.11

CHOKEBORE @ LE GRAND MIX 04.11

HYPNOTIC BRASS ENSEMBLE 06.11

BRAIDS 07.11

THE THING 09.11

ORCHESTRE INTERNATIONAL DU VETEX CD-RELEASE 12.11

SHINING 14.11

GROUP INERANE 18.11

EXPLOSIONS IN THE SKY 19.11

CHANNEL ZERO 25.11

4X4 FEST 26.11FEAT AO PINBACK · MEGAPHONIC THRIFT · ...

HIGH PLACES 01.12

DAS RACIST 04.12

GLENN BRANCA (@4AD) 11.12

THE DODOS 13.12