Herman.

erman schreef gedichten over fietsen, schim-

melkaasjes, katten en de baron Vos van Steenwijk, die in het grote huis aan het begin van het dorp woonde en naar het schijnt vaak met zijn paarden knuffelde.

Hij leek op een andere Her-man. Elke dag droeg hij cow-boylaarzen in rood, zwart en geel en een leren giletje en dan leunde hij op een kast alsof hij in een westernfilm zat. Soms dacht ik stiekem dat hij echt de dode zanger was.

H

We zaten rechtop en stil achter onze bureau’s toen hij voor het eerst binnen kwam. Hij had geen auto, vertelde hij, dus hij was wat later. Herman had vier fietsen. Één gewone, die was zelfs nog van zijn opa geweest, en drie racefietsen. Daar had hij ooit nog een gedicht over geschreven, maar dat kwam later wel.

Hij wilde ons leren voordra-gen en schrijven. Hij kon ons dan misschien niet in één keer in dichters veranderen, maar hoopte ons te inspireren. Lastig woord was dat, inspir-

eren. De vrienden Arjan en Sven vonden het maar niets. Schreeuwen was nog altijd simpeler dan meedoen.

De tweede les was niet meer in het groep acht-lokaal maar in de gymzaal waar we ook elke vrijdag onze eindmusical oefenden. We kregen voor het eerst te zien hoe hij kon voordragen. Hij was luid. Het gestamp van zijn voeten op het podium galmde door de zaal.

Wij zaten op de lichtgroene vloer vol lijnen, meester Ed-

win op een oranje plastic stoel. Het was nog eventjes zomer dus onze blote benen plak-ten aan de grond. Sven zijn knokkels raspten over Arjan zijn hoofd en de klas gierde. Volgens mij was ik de enige die hem nog echt zag

We mochten kiezen, na die voordracht. Of we op dins-dag middag naar godsdienst, poëzie of humanistischvorm-ingsonderwijs wilden.

Zes mensen kwamen naar zijn lessen, maar ik weet eigenlijk alleen nog dat Jordy er ook

was. Hij studeert nu rechten, geloof ik.

Drie jaar na groep acht gooiden zijn vrienden eieren tegen mijn huiskamerraam maar dat wist ik natuurlijk tijdens die poëzielessen nog niet. Ik was allang blij dat ik niet alleen hoefde te zijn met de dichter.

De lessen waren leuk. Hij leerde ons hoe we konden voordragen uit zijn werk en liet ons zelf gedichten schrijven.

Na de herfstvakantie ging hij optreden in Hoogeveen, er zou cake en limonade en misschien zelfs cola zijn, als dat van onze ouders mocht en wij konden dan zijn gedichten uitbeelden.

We oefenden veel en Herman was enthousiast, we mochten dingen roepen op het podium. Jordy en ik zouden het gedicht dat ‘Doorzetten’ heette dan voordragen voor minstens honderd mensen. Ergens in het midden moesten we dan heel hard ‘Geupperiseerd!’ roepen. Dat we dat woord

niet kenden gaf niet, hij wist zelf eigenlijk ook niet meer zo goed wat het betekende.

Niemand kwam naar het optreden. We durfden het niet. Na de herfstvakantie was Herman er niet meer en we vergaten hem denk ik zelfs door alle drukte van de laatste maanden van onze basisschooltijd. Eindmusical, schoolkeuze, de citotoets, het kerstdiner, de topografie van heel Europa. Die tijd zouden we immers nooit meer terug krijgen.

Na de zomervakantie was ik de herinnering aan hem al bijna kwijt. Ik ging voor het eerst naar de middelbare school. Anniko en ik fietsten naast elkaar. Een echt gesprek was er niet, we dachten beiden na.

Vlak voordat ze af sloeg naar haar school riep ze me na. Of ik het nog gehoord had van Herman. Hij had twee weken dood in zijn slaapkamer gelegen. Haar nonchalance gaf me kippenvel. De rest van mijn eerste schooldag voelde ik me misselijk.

Jasmijn Kam 2011